κάνω copy/paste απο το στάτους μου στο φμπ - και λέω - "γιατί δεν δημιουργείται ενα κόμμα Αποχής; να υπάρχει νόμος για σύσταση κόμματος χωρίς κανένα μέλος (ίσως να επιτρέπονται μόνο φανταστικά, ήρωες κόμικς, Darth κλπ.) και να μπαίνει στην βουλή, και οι έδρες του να είναι κενές, ή να έχουν φιγουράκια κομμένα απο χαρτί (μπορεί να έχουν και πάντα σηκωμένο χέρι για να καταμετρούνται πάντα στο "ΝΑΙ" (ή "ΌΧΙ"; στην προκειμένη περίπτωση όμως δεν έχει σημασία - ναι στο ότι πεί η πεοψηφία - εσύ, Γιώργο, τι λες - α, εγώ δεν ξέρω, ότι θέλουν οι πιο πολλοί, ότι αποφασίσετε - δημοκρατία έχουμε, και αυτή η άποψη δεκτή) - αντε να τις βλέπουμε αυτές τις έδρες, και να μας κάνουν νόημα, για να βλέπουμε τι έστι η κοινωνία μας και πως πραγματικά απαρτίζεται στην βουλή των αντιπροσώπων μας. αναλογικά γαμώτο, και ναι, να πηγαίνουμε απο εκλογή σε εκλογή μεχρι να βγάλουμε μια "ισχυρή" κυβέρνηση. αλλιώς τι να την κάνουμε την δημοκρατία μας; ναι είναι (σχεδόν, μείον τις 50 άδικες, άδικες έδρες που παίρνει το πρώτο κόμμα (1-0 ωχοχοχοχοχό)) ο καθρέφτης της κοινωνίας μας αυτή η βουλή, της αδιαφορίας, του φόβου, της αποδοχής της "και καλά" σπουδαγμένης, ΕΜΠΕΙΡΗΣ (φακ φακ φακ φακ) τάξης - και θα λεν - και συ τι βράζεις μωρή, σαν φανατισμένο κάνεις, έχασε η ομάδα σου; - οχι απλως σαν απάντηση στο σύστημα του σάπιου δικομματισμού και του πελατειακού κράτους που παραδεχόμαστε οι πιο πολλοί, επιλέξαμε συναίνεση και ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ. και το κακό είναι ότι δεν τους επιλέξαμε, αλλά τους δώσαμε δικαίωμα να λένε ότι τους επιλέξαμε, ότι δώσαμε εντολή, ότι, ότι, ότι - μα, τι μπούδες; η Χ.Α. θα ανεβαίνει πάντως, όσο είμαστε έτσι, θα προσθέτει κάθε χρόνο νέα παιδάκια, απογοητευμένα, οργισμένα, διψασμένα για ενα όραμα και μια ελπίδα που δεν μπορεί να τους τα δώσει κανένας πια"
"...The tenant stares and shakes with fear
His stage is set his time is drawing near
Act complete as he hits the floor
The crowd roar and some scream for more
The darkness breaks but still the pull is very strong
Two eyes meet the patients dream runs on and on..."
...
τουλάχιστον έχουμε μια α' μορφή δημοκρατίας, ότι τουλάχιστον ρωτάνε την γνώμη μας, και ότι δεν υπάρχουν νωθείες σε έκταση και παρανομείες προφανείς που δεν μπορείς να τις καταγγείλεις. λοιπόν, το ότι είμαστε σε καλύτερη θέση απο τους γείτονες είναι καλό, αλλά δεν θα έλεγα ότι είναι κάτι ικανό στο να αναπαυόμαστε μόνο με αυτό. προσωπικά πιστεύω ότι η δημοκρατία παύει να λέγεται δημοκρατία όταν οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτήν δεν έχουν την κατάλληλη σφαιρική ενημέρωση και στοιχειώδεις πολιτικές και οικονομικές γνώσεις για να μπορούν να επιλέξουν. όταν έχεις μια μάζα που έχει αποδεχθεί επιρρεπής σε μεθοδεύσεις μέσω ΜΜΕ, όταν εχεις ενα τοσο μεγάλο ποσοστό "αναποφάσιστων" και ανθρώπων που απλά δεν συμμετέχουν (τάχα μου δεν με εκφράζει τίποτα, αλλά το ΤΙ είναι αυτοί πραγματικά ώστε να ξέρουν τι τους εφράζει αμφιβάλλω αν θα ξέρουν να σου πουν), και συντηρείς παράλληλα την καταναλωτική κουλτούρα (σκυλάδικα/καγκουριά/οπαδισμός κ.α.) που ενθαρρίνει την κατανάλωση χωρίς κρίση και τελικά αποχαύνωση, τι αξία έχει η ελευθερία σου να "ψηφίζεις" και να εκφράζεσαι "δημοκρατικά" όταν είσαι αντιμέτωπος με μια αδιάφορη μάζα που επιλέγει να την κυβερνά το κατεστημένο; όχι μόνο τους βολεψάκιδες, ή βλάκες, αλλά όλον τον κόσμο που δεν είχε κανένα κίνητρο μέχρι πρότινος να ασχοηθεί με τα πολιτικά (και εγώ μέσα σε αυτούς, ισως, πιο πολύ παλιότερα) - απο μια κοινωνία που το μεγαλύτερο της μερίδιο δεν έχει σχηματίσει σοβαρή πολιτική κρίση (οχι επειδή φταίει, αλλά επειδή δεν ενθαρρύνεται αυτός ο σχηματισμός, επειδή συμφέρει τους ολίγους), ποιά σοβαρή εναλλακτική πρόταση περιμένουμε; και στις αναπτυγμένες (υποτίθεται) χώρες τις Ευρώπης νομίζουμε ότι είναι καλύτερα τα πράγματα; προσωπικά πιστεύω ότι συνεχίζουν να υπάρχουν οι μάζες, με καλύτερο βιωτικό επίπεδο ίσως, αλλά αμελητέα συμμετοχή στα κοινά και στα πολιτικά, και πολιτική κρίση ακόμα στο επίπεδο "αυτός φαίνεται καλό παιδί, θα τον ψηφίσω". (they're making the last film, they say it's the best, we all helped make it, it's called the death of the west, μαλλον πάντα επίκαιρο) τώρα, ποιός είμαι εγώ για να κρίνω την κρίση του άλλου, θα μου πείτε - δεν μπορώ να κρίνω την κρίση/άποψη καθεαυτή, αλήθεια. αλλά απο την εικόνα του, τις συνήθειές του, τον κοινωνικό του περίγυρο και το ιστορικό του μπορώ να κρίνω το πόσο πραγματικά την ενστερνίζεται αυτή την κρίση/άποψη - και λέγοντας για "τον άλλον" εννοω τον μέσο έλληνα που είτε δεν ασχολήθηκε ή ψήφισε συνειδητά ή ασυνείδητα τα μνημονιακά κόμματα (τυχαία συνέπεσαν ουσιαστικά με τα κόμματα του δικομματισμού; τυχαία χάρη στον φόβο βγάλαμε πάλι κυβέρνηση των μετανοιωμένων διεφθαρμένων και σκουριασμένων γραφικών (πόσα άλλα επίθετα;) εξουσιαστών του χθες;)..... τελος παντων, πιστευω ότι δεν γίνεται να αναζητάμε μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση σε μια κοινωνία που στο σύνολό της δεν είναι έτοιμη για κάτι τέτοιο, και στο κάτω κάτω, ο ίδιος ο τρόπος που κρίνουμε για το αν κάτι είναι σοβαρό ή όχι, είναι πάρα πολύ σχετικός, να το πω έτσι ήπια.
και σοβαρά, και ασόβαρα τώρα, σαν μια χιουμοριστική ελαφρώς παρένθεση, ΕΙΝΑΙ σαν να παίζουμε ηλεκτρονικό παιχνίδι, οπου και σε μας εδώ υπάρχει ο τυχαίος παράγωντας, υπάρχει και η προσωπική στρατηγική, και τα "κόλπα" (cheat codes), και αν πιστεύαμε στην μετενσάρκωση, θα υπήρχαν και η δεύτερη και τρίτη "ζωές". Είμαι ιδιαίτερα τυχερός σε αυτό το σημείο γιατί στα τέλη της δεκαετίας '80, τον καιρό περίπου της διάλυσης της ΕΣΣΔ, στην Ρωσία ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές το παίχνίδι "Περεστρόϊκα" οπου μετακινούσες ενα κιτρινωπό πλασματάκι (τον Δημοκράτη) που προσπαθούσε να φτάσει στο άλλο άκρο της οθόνης (όπου υπήρχε ενα νόμισμα), δια μέσου νησίδων που συνεχώς βυθιζόντουσαν, και υπήρχαν πάνω στα νησάκια διάφορα "χαπάκια" που π.χ. θυμάμαι ενα που λεγόταν "ρίσκο" (το ρίσκο που παίρνεις σαν επιχειρηματίας κάνωντας μια κίνηση) που μπορεί και να πέθαινες μ'αυτό, και υπήρχε και ενα χοντρό κόκκινο πλασματάκι που λεγόταν "Γραφειοκράτης" που σε κινηγούσε και σε έτρωγε αν δεν πρόσεχες, - και όταν τελείωνε το παιχνίδι οι Γραφειοκράτες χόρευαν και λέγαν ενα "Τσα τσα τσα" - φυσικά το νόημα ήταν υπέρ του αναδυόμενου τότε φιλελευθερισμού και επιχειρηματικότητας στην διευθαρμένη Σοβιετική Ενωση - αλλά είναι ενα επιτυχές παράδειγμα ηλεκτρονικού παιχνιδιού που είναι "σαν δικια μας ζωή"....