πανσέλερυ

μια διευκρίνιση - σήμερα έχει πανσέληνο. pansellery όπως λένε. με όλα τα επακόλουθα. ερχόμενος απο το μετρό, στην λεοφόρο Μεσογείων, κεντρικά κεντρικά, μεταξύ σταθμών Χολαργού και Εθνικής Άμυνας, εκεί που τώρα ξαναδημιουργούνται ενα σωρό καφετέρειες, βλέπω εναν τύπο (γεροδεμένο με μηχανή δίπλα) να λέει κάτι έντονα σε εναν άλλον σε ενα αμάξι. καθώς πλησιάζω τα αίματα θερμαίνονται και άλλο. κάτι του λέει ο τύπος. κάτι λέει ο άλλος. χτυπάει ο ένας με μίσος το αμάξι. ο άλλος είναι μέσα με γυναίκα και παιδί (οικογενειάρχης συνετός με μούσι). η πόρτα δεν έχει κλείσει τελείως. πλησιάζω και λέω τι έγινε. δεν με ακούει κανείς φυσικά. μπαίνω στην μέση, όχι σαν χωρίστρα, αλλά σαν ενα φύλλο που πέφτει και μπλέκεται ανάμεσα στους ιστούς μιας αράχνης. είμαι ελαφρύς και σχεδόν ανύπαρκτος. τα παιδιά συνεχίζουν. ξαναχτυπάει. κάπου εδώ μπορεί να ακούμπησε σάρκα με σάρκα. αρχίζει να κλαίει το παιδί. λέω τελειώνετε. λέω φύγε στον έναν λέω άσ'τον στον άλλον. και οι δύο δεν το παίρνουν απόφαση, αλλά είναι κοντά. τα αίματα βράζουν. ξανακαβαλάει την μηχανή του ο ένας. μπορεί να είναι χρυσαύγουστος. έχει σίγουρα το προφίλ ενός τέτοιου. λέω του αλλουνού στο αμάξι με την οικογένεια, ας τον να φύγει. να τον αφύσω να φύγει λέει ο άλλος; το παιδί κλαίει. βγαίνει η γυναίκα έξω και μπαίνει μπροστά μου και του λέει, αυτουνού που είναι στην μηχανή, ντροπή και τέτοια. ντροπή λέει ο άλλος; αρχίζει και φεύγει και σταματάει λίγο πιο πέρα, γιατί ο άλλος, αφού μπήκε η γυναίκα του στην μέση, δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχος - άνοιξε την πόρτα και έτρεξε να τον μπατσίσει και αυτός. τους λέω αφήστε τον να φύγει. λέει η γυναίκα, με αγανάκτηση, να τον αφήσουμε να φύγει; καθώς τον πλησιάζει ο άντρας της, μένει πίσω, και αρχίζει να φωνάζει με σπαραγμό (είναι έτοιμη ο άντρας της να πάθει κάτι συνταρακτικό) Χρήστοοοο! (ή τέλος πάντων πως ήταν το όνομά του). ο άντρας της αρπάζει τον άλλον στην μηχανή και του δίνει μπατσιά. του αλλουνού του πέφτει και η χρυσή του καδένα με μικρό τετράγωνο χρυσό σταυρό (αυτό το είδα μετά). σηκώνεται ο άλλος απο την μηχανή - εγώ εδώ φωνάζω και γω σπαρακτικά ρε ε τι κάνετε ρε ε, και τέτοια. και έρχεται και η γυναίκα του αλλουνού, και φωνάζει - το παιδί ρε. φωνάζουν και άλλοι - οι περαστικοί και οι θεατές - το παιδί ρε. και λεει ο άλλος ο μηχανόβιος με μένος - "το παιδί, ε;" "το παιδί;" εδώ έρχεται βοήθεια με 4-5 άντρες γεροδεμένους που χωρίζουν πιο δυναμικά τα παιδιά. του μηχανόβιου του λένε - δεν ξέρουμε τι έγινε, ελα αλλά φύγε τώρα - ας το μην το συζητάμε. και ο άλλος έφευγε. έφευγα και γω. μετά κοιτάζοντας πίσω είδα ότι έφυγε ο άλλος με την μηχανή, αφού σήκωσε την καδένα και το σταυρουδάκι (απο ξεχωριστά σημεία).
εμένα μου δημιούργησε πολλές σκέψεις, και μια ένταση βέβαια. αλλά η κατάσταση ήταν σχεδόν τραγελαθική από πολλές μεριές. βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα.
εγώ έβγαλα τα εξής : τον οικογενειάρχη τον επιρέαζε υπερβολικά η γυναίκα του. όπως πολλές φορές συμβαίνει με πολλούς απο μας. το παιδί δεν έφταιγε σε τίποτα, και θα το ξεπερνούσε να του χαλούσε λίγο το πρότυπο του πατέρα. δεν βλάπτει σε τίποτα. τα ψυχικά τραύματα είναι να τα ξεπερνάμε. και οι δύο άντρες ήθελαν να αποδείξουν κάτι ο ένας στον άλλον. όπως είναι και κλασσικό.
τίποτα το καινούργιο.
μετά πέρασα απο σουπερμάρκετ και ενα φαρμακείο, και στρίβοντας στον δρόμο μου συνάντησα ενα δεκαεξάχρονο ναι λέει κάτι με μένος στον πατέρα του, για κάποιο εμφύλιο, που είχε ξεκινήσει πολύ πιο πριν, και ο πατέρας του να τον ακούει ήρεμα, αλλά και ανύμπορα. τους κοίταξα με τρόπο που μάλλον φάνηκε, γιατί, καθώς ο πατέρας συνέχισε σχεδόν παράλληλα με μένα (αποχαιρετούσε έτσι και αλλιώς το παιδί του), μου είπε το εξής - όσο και να είναι το παιδί σου ο άλλος, δεν παύεις να μπορεί να μην συμφωνέις με τίποτα σε κάποια θέματα. την φράση αυτή είναι σαν να την περίμενα, γιατί αυτό που του είπα το είχα έτοιμο στο στώμα μου - ότι σε λίγο όπως μας βλέπω θα πλακωνόμαστε στο ξύλο παντού και πάντοτε στο δρόμο. και μου λέει όχι δεν θα το έκανε με τύποτα γιατί ο γιός του είναι πυγμάχος και θα τον είχε άνετα. τελος πάντων του λέω, εννοώ γενικότερα, γιατί βλέπω ότι υπάρχει πολύ ένταση γύρω μας. ναι βέβαια μου λέει ο άλλος. αλλά το ξύλο δεν είναι λύση. βέβαια, συμφώνησα. δεν ξέρω του είπα, κοιτάζοντας πάνω στον ουρανό, καθώς προχωρούσαμε στις εκατέρωθεν πλευρές του δρόμου, δυο άγνωστοι άνθρωποι, πλην γείτονες, ίσως να φταίει που έχει πανσέληνο σήμερα. σήμερα είναι αναρωτήθηκε ο άλλος; καλά που μου το'πες - εμένα με επιρεάζει πάρα πολύ. δεν απάντησα. συνεχίσαμε ώσπου να χωριστούν οι δρόμοι μας. αυτά.
πανσέληνος.
το κείμενο το αφήνω αδιόρθωτο και πηγαίιιιιιο.