δύο χάππυ έντς

χθες μου έτυχε να αντικρίσω όχι ένα, αλλά δύο ολόκληρα happy ends. θα μου πείτε, το δύο δεν απέχει πολύ από το ένα, ασε μάλιστα που θυμάμαι, ασχέτως, τον στίχο από εκείνο το τραγούδι του Harry Nilsson,

".. Two can be as bad as one
    It's the loneliest number since the number one .."

Αλλά τέλος πάντων, κατά πολλές έννοιες το δύο είναι μεγαλύτερο και καλύτερο του ένα, και στα happy ends, που δεν τα βλέπω συχνά, γιατί το ένα συνήθως μου φτάνει και με ικανοποιεί για ενα διάστημα, ώστε πολλές φορές να μην θέλω, μέχρι και να μην μπορώ μάλιστα, να δω ένα άλλο, εκτός και αν χρειαστεί βέβαια. Χθες όμως το δεύτερο απλώς έτυχε, και δεν το περίμενα - και αναρωτιόμουν πως θα τελειώσει.

Το πρώτο : το τελείωμα του When Harry Met Sally, για το οποίο η μητέρα μου παλιότερα μου είχε μεταδώσει μια υποψία της, ψευδή ανάμνηση, πως δεν θα τελείωνε καλά.
Το δεύτερο : το τέλος του βιβλίου "Of Human Bondage" του Somerset Maugham που δεν με απογοήτευσε καθόλου - μάλιστα διψούσα για αέρα και χαμογελούσα αισιόδοξα στην ψυχή και το επόμενο πρωί, κατά την ανάμνηση του.

Και τα δύο "έργα" ας πούμε μιλούσαν για ζωή, μιλούσαν και για άσχημα και για ευχάριστα, και επίσης και στα δύο δεν ήξερες αν θα τελείωναν "διδακτικά" - ή είχες εν πάσει περιπτώσει μια αγωνία - αν και βέβαια δύσκολα να τελειώνουν άσχημα τέτοια βιβλία/έργα..

Και τα δύο, εδώ που τα λέμε, τα ξεκίνησα την ίδια περίοδο, περίπου. Την ταινία την παράτησα στην μέση κα'να δύο φορές, και βρήκα χρόνο και διάθεση να δω το τέλος μόλις χθες, την ημέρα που έτυχε, το βράδυ πριν κοιμηθώ, να διαβάσω και τις τελευταίες 10-15 σελίδες του παραπάνω βιβλίου.

Κοιμήθηκα τον ύπνο του δικαίου, που λένε, με ελπιδοφόρο μήνυμα κατά νου, ... όχι του αρχηγού του κόμματος, ούτε επιστήμονα που ανακάλυψε την λύση στο μοναδικό μας ψυχολογικό πρόβλημα, από το οποίο απορρέουν όλες οι αρρώστιες, ψυχικές και φυσιολογικές (αν και το τελευταίο ενδεχομένως να έχει να κάνει..). Βασικά δεν θυμάμαι τίποτα για το πως κοιμήθηκα. Ούτε κάποια όνειρα.

Απλώς χαίρομαι.

"... and the sun was shining ..." ή κάπως έτσι τελείωσε το βιβλίο, και ο ήλιος έλαμπε πάνω στο ήδη δακρυσμένο από συγκίνηση πρόσωπο της ψυχής μου.

Από τις μικρές ασήμαντες φαινομενικά λεπτομέρειες που μαθαίνω διαβάζοντας τα αντίστοιχα άρθρα στο wikipedia σημειώνω ότι α) η προσαρμογή του βιβλίου σε μεγάλη οθόνη ανέδειξε την Bette Davis, ήταν ο πρώτος της μεγάλος ρόλος β) έχει γράψει βιβλίο βασισμένο στον χαρακτήρα του Aleister Crowley (!) (λέγεται The Magician) γ) συγγραφείς που αγαπώ πολύ όπως Anthony Burgess & George Orwell αναφέρουν τον Maugham σαν μεγάλη επιρροή. Είχα διαβάσει πολύ παλιά το επίσης φιλοσοφιμένο βιβλίο του Burgess με όνομα Earthly Powers, που γενικώς ήταν παρομοίως οξυδερκής και σε διαρκή αναζήτηση απάντησης σε ερωτήματα του ατόμου και της ανθρωπότητας - μόνο που το Earthly Powers ήταν explicit για το θέμα της ομοφιλοφιλίας

(βλ. α) παραπάνω) ενα από τα τραγούδια (μαζί με heart of glass, ναι, βέβαια) που όρισαν τα μουσικά μου γούστα, και σημαίνουν πάντα για μένα την παιδική μου ηλικία και ανάμνηση της αφέλειας, καλής και κακής - ανάμνηση που συντελεί στην συνειδητοποίηση της συνέχειας, μιας πορείας στην ζωή, και του ασπρίσματος των μαλλιών μου

και το μπόνους (των εδρών)(ή της μίας έδρας, όπως αρμώζει στον τίτλο του τραγουδιού)