σκηνές από "το σημειωματάριο" #325

διαβάζω ενα notepad κειμενάκι όπου κατέγραφα εκρεμμότητες της δουλειάς, αναμειγμένες με ποιητικές εκλάμψεις και παρατηρήσεις, και έχω να μεταφέρω τα εξής, με την σειρά παλαιότητας...

• χθες ήταν η γιορτή μου. σήμερα δευτέρα, δεν έφερα γλυκά στην δουλειά, κοκκινιζόμενος με το κάθε χρόνια πολλά. "προσπαθώ να καταλάβω αν νιώθω πιο πολύ ντροπή λόγω του γεγονότος ότι δεν έφερα γλυκά απ'ότι αν έφερνα τα γλυκά - είναι 50-50% προς το παρόν" υπενθυμίζω στον άγνωστο αναγνώστη πως ντρέπομαι κάθε φορά στην γιορτή μου γιατί τα γλυκά τα φέρνω απο υποχρέωση, και συνήθως είναι άσχετα, ούτε μ'αρέσουνε, και μισώ να γίνομαι αντικείμενο προσοχής μόνο και μόνο επειδή το επιτάσσει η ημέρα .. [σ.σ. (γιατί ακούγεται γαμάτο το "σ.σ.") τα γλυκά τα έφερα την επόμενη μέρα γιατί δεν άντεξα την κοινωνική κατακραυγή στο μυαλό μου, οπότε το δράμα έληξε, με ανάμεικτα αποτελέσματα]
• μπορεί ο καθένας να φτιάξει έτοιμο στεφάνι (φωτοστέφανο, crown of thorns, γαμοστέφανο, όπως το δει κανείς..) την κάθε στιγμή τυλίγοντας έξυπνα και κομψά το USB καλώδιο του κινητού του τηλεφώνου ή του σκληρού του δίσκου (όπου "του" το "της" και το ανάποδο, γιατί; τα μάτια μου θέλουν να κοιμηθούν)
• popular cucumber - populate cumbeper - polpulate cucubear - palpitate coockoobear
• slither and wither
  and thither and hate
  closer to pimples
  and running away
  blinking appear
  to tread on your fear
  of clooping ambassadors
  trunking this day
• "what do you mean?" -
   now you ask me quite clearly
   so i just look at you
   just to make you stay
• μια απο εκείνες τις μέρες, πριν απο κανένα μήνα, έβρεχε, και κάθε φορά που βρέχει ικανοποιτικά πολύ, μαζεύονται λιμνούλες, λίμνες και ποτάμια εκατέρωθεν των γραμμών του τραίνου (location: ON). πηδώντας πάνω απο ενα τέτοιο ποταμάκι ακούω ενα μεταλλικό κλανγκ μικρού αντικειμένου που πέφτει - και τι είναι αυτό; - α, ενα πιρούνι που κουβαλούσα στην τσέπη για το μεσημεριανό μου. το σηκώνω με ευλάβεια, είναι μικρό, μεγέθους dessert και όλο δικό μου, το είχα αγοράσει σε ενα σουπερ-μαρκετ, νομίζω, εκτός και αν παραποιώ πάλι το παρελθόν, όπως με την κούπα που αγαπούσα για χρόνια, που αποδεικνύεται τελικά πως βρέθηκε φαινομενικά τυχαία και αντικειμενικά πρόσφατα στην κατοχή μου. τα μαχαιροπίρουνα (ποιός λεξιπλάστης αδίκησε το κουτάλι εδώ!) που βλέπεις πεσμένα στο δρόμο - που γενικά υπάρχουν στην φύση (πεδιάδες ολόκληρες όπου καλλιεργούνται κουτάλια Σικελίας) - μου θυμίζουν γενικά ζωή στην ύπαιθρο, στρατό φυσικά, και τέτοια πράγματα
• το Σάββατο που γιόρταζαν οι Νικόλαοι, μου ήρθε μια ιδέα και σκέφθηκα πως γιόρταζαν και οι Νοίκοι Ανοχής. όχι, δεν ευχήθηκα σε κανέναν, ούτε έχω κανένα Νοίκο τέτοιο φίλο-γνωστό