όνειρο χειμερινής νυκτός #2314

σήμερα στον ύπνο μου μου έκλεψαν (για την ακρίβεια, μου "πήραν") την φωτογραφική μου μηχανή δύο τύποι απο το κουρδιστό πορτοκάλι, με τις λευκές στολές. είχα τσαντιστεί πολύ. αλλά δεν είμαι σίγουρος αν δεν προκάλεσα το όνειρο να τελειώσει πριν τελειώσει, πριν αρχίσει καν, η καταδίωξή που θα ξεκινούσα. είχα ξενερώσει και απο τον εαυτό μου γιατί ήμουν στο τσακ να την πιάσω, αλλά την έπιασε άλλος, και με τον πιο αδύστακτο τρόπο δήλωσε ότι πια είναι δικιά τους. ήταν κρεμασμένη σε ενα στήλο τηλεφωνικό, απ'αυτά τα χαμυλά ξύλινα που μοιάζουν μαυρισμένα απο τον χρόνο, και ενίοτε γέρνουν υπό το βάρος της επικοινωνίας στα καλώδια που βαστάνε. πως βρέθηκε εκεί; την είχα βάλει εκεί για να τραβήξει αυτόματα μια φωτογραφία απο κάτι - μπορεί απο ενα παράθυρο, δεν θυμάμαι. και μετά την ξέχασα. μετά ξαναβγήκα έξω για κάποιο άλλο λόγο, και ειδα με την άκρη του ματιού μου μια τεράαααστια σελίνη να ανατέλλει, ήταν φανταστική απο όλες τις πλευρές :) και ήθελα να την βγάλω φωτογραφία, και θυμήθηκα την κάμερα, και ήταν εκεί πάνω. νομιζω επεστρεψα σπίτι για να ντυθώ, γιατί προηγουμένως, όπως φυσικά συμβαίνει στα όνειρα, υπήρχα γυμνός. όταν βγήκα έξω είδα κάποιους κάδους απορρημάτων, και δίπλα τους κάτι μεγάλα ξύλα. τα ίδια ξύλα έψαχναν δύο τύποι απο το κουρδιστό πορτοκάλι. και τότε σκέφθηκα, μήπως και αυτοί θέλουν να πάρουν την κάμερά μου; και πήρα ενα ξύλο και έτρεξα να την βγάλω απο κει πανω πριν με προλάβουν, ήταν όμως πολύ κοντά. έβγαλα την κάμερα απο την θέση της, και εκείνη έπεσε κάτω, χωρίς να σπάσει όμως, και ενώ, έχοντας χάσει την ισορροπία μου, αλλά δεν έχοντας χάσει το μαύρο σώμα της κάμερας απο το οπτικό μου πεδίο, έκανα μια ίστατη προσπάθεια να την πιάσω εκτείνοντας το δεξή μου χέρι, την πιάνει ο άλλος, μου λέει τώρα είναι δικιά μας και τρέχει, προσπαθώ να τρέξω και γω αλλά μάλλον στο όνειρο κρίνω ότι δεν είμαι αρκετά γρήγορος, είναι σχεδόν σίγουρο, κατεβάζω μόνος μου την αυλαία (τι ανέντιμο και αυτό...)