mood of the day

μια αυτοσχέδια μετάφραση πολύ αγαπημένου κομματιού - δεν πρωτοτυπώ. είναι ενός κάλτ ρώσικου ροκ συγκροτήματος που το τελευταίο τους άλμπουμ (το δικό τους "μαύρο άλμπουμ") το έβγαλαν αφού διαλύθηκαν, λόγω του τραγικού θανάτου του τραγουδιστή και μνημειώδους ηγέτη τους Βίκτορ Τσόϊ σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Επαναλαμβάνομαι, αλλά αν στις δυτικές κοινωνίες στις δεκαετίες 80-90 - κυρίως '90, όταν η επίδραση των παρακάτω συγκροτημάτων εδραιώθηκε, έβλεπες στους τοίχους γραμμένα τα "the smiths" και "ramones" (και ενίοτε panx romana), στην ρωσία, εκτός από την περιβόητη λέξη με τρία γράμματα, έβλεπες το "Τσόϊ Ζει" - ήταν ενας τύπος αινηγματικός που πέθανε πριν ανακαλύψουμε το αίνηγμά του, ή ίσως μπορεί και να μην ήταν αίνιγμα καθόλου - συνδίαζε βαθιά μελαγχολία με πολύ δύναμη, γενναιότητα. είχε παίξει και σε μια καλτ ταινία, το Ιγκλά που σημαίνει Βελώνα - και είναι για παράνομη διακίνηση ναρκοτικών ουσιών και εγκληματικότητα στην εποχή της Περεστρόϊκα - έπαιζε εναν ήρωα που όλοι εμείς που την βλέπαμε την ταινία μάλλον τους ταυτίζαμε - δηλαδή τον Τσόϊ στην πραγματικότητα τον φαντάζομαι όπως ήταν στην ταινία.


Το ούρλιασμα των λύκων και γαύγισμα των σκύλων
Δυνατά ως πόνο σφυγμένη γροθιά
Αίμα χτυπάει στις φλέβες σαν πουλί
Πίστη, ελπίδα, αγάπη αυτή
Θα σηκωθούν χίλια χέρια
Και η σημαία μας ψιλά
Γαλάζιος ουρανός και ηλίου μορφή
Όλα στις θέσεις τους, μα κάτι μου φταίει.

Πάνω μας στον ουρανό φέγγει το Αστέρι
Δεν υπάρχει άλλος κανείς να μας βοηθήσει
Σε μια νύχτα πολύ πολύ σκοτεινή

Νύχτα ήρθε, και μαζί της η καταιγίδα,
Λυπημένη βροχή, και ο πλακατζής ο άνεμος
Χέρια στις τσέπες, μάτια κάτω,
και την γλώσσα στο στώμα.
Ωχ, με τρώει μια μελαγχολία,
Η πιστή μου φίλη -
πίνε και διασκέδαζε, τραγούδα και χόρεψε,
είμαι μαζί σου ακόμα.

Πάνω μας στον ουρανό φέγγει το Αστέρι
Δεν υπάρχει κανείς άλλος να μας βοηθήσει
Σε μια σκοτεινή, σκοτεινή νύχτα.

κάτι σαν όνειρο

οταν σε πλησιαζει ενας αγνωστος τυπος στην μεση του πουθενα (σχετικως και δεδομενου των περιστασεων) στα πετραλωνα και σε ρωταει πως να παει προς το παγκρατι στις 12 ωρα το βραδυ τι του λες; οταν ακολουθει την συμβουλη σου να παει μηπως προλαβει ησαπ ως το μοναστηρακι ή ομονοια και σε ακολουθει επισης και τον ρωτας ρε φιλε πως βρεθηκες εδω και σου λεει ε περπατουσα και βρεθηκα και τον ρωτας τι εχει πιει αλλα επειδη τον συμπαθεις συνεχιζεις να του μιλας (καθως στριβει μαζι σου οχι προς τα κει που ειναι ο σταθμος)... και καθως σου λεει ρε φιλε βοηθα μου βγαλε με σε ενα κεντρικο δρομο καπου και του λες να σου σταματησω ενα ταξι και να του δωσω καποια χρηματα να σε παει οσο πανε αυτα (φαουλ..) και σου λεει οχι ειπαμε απλως βγαλε με καπου. και τον βγαζεις στην πλατεια του θυσειου, αφου πριν ειχατε περπατησει μιλησει σε ειχε ρωτησει μηπως εχεις κανενα τσιγαρο απ τα αλλα (ειχε δικια του μπυρα που μου ζητουσε να την κρατησω καμποσες φορες καθως το τσιγαρο με τον αερα δεν αναβε) - καθως τον περιμενες να κατουρησει σε κατι θαμνους σε καταλληλο μερος. καθως εχετε ανταλλαξει πληροφοριες για ηλικια και για επαγελματικη δραστηριοτητα. οσο αυτος δεν φορουσε τιποτα μια βλακεια και τον λυποσουν - βολιωτης γαρ - με αδεια απο ελδυκ (χμμμμ) - οταν τον αφηνεις στο θυσειο επιτελους και ξερει να παει απο 'κει - οταν τον ρωτας το ονομα του κ σου λεει αρης - τον πιστευεις; ξεκιναει απο αλφα οπως και το δικο σου και εχει πανσελινο και ... τα σκεφτεσαι καθως γυριζεις πισω, προσεχοντας διακριτικα μηπως σε ακολουθουν, ελεγχοντας αν το κατσαβιδι που εχεις αφησει κατα τυχη στην κωλοτσεπη ειναι ακομα εκει. οτι να' ναι. ακαθοριστα αβλαβης στο σπιτι συλλογιζομεθα. πλαισιονοντας την αφηγηση με ενα σχετικο ασχετο αγαπημενο μουσικο κομματι του παζλ. depeche mode - get the balance right (το ίδιο το δημοσίευσα και στο φμπ, κατά λάθος, ευτυχώς δεν το διάβασαν πολλοί)