είπα να βάλω κάποιες παλιές φωτογραφίες. έκανα μια τυχαία επιλογή απο αρκετές φωτογραφίες που κατ'εμένα θα παρουσίαζαν ενδιαφέρον και θα είχαν σημασία για τον ίδιο τον εαυτό μου, για τις οποίες θα είχα να πω κάτι τέλος πάντων. μπορεί να μην έχει καμια σημασία, αλλά όποιος το δει και ενδιαφερθεί, να ξέρει οτι για κείνον τα πόσταρα..
οι παιδικές φωτογραφίες έχουν μια γοητεία προσωπική.. τις κρατάω όχι τοσο πολύ για τον εαυτό μου, αλλά κυρίως να μπορώ να τις δείξω σε κάποιον που έχει σημασία για μένα. γιατί είναι ενα πολύ προσωπικό κομμάτι του εαυτού μου, το παρελθόν μου που και εγώ ο ίδιος μερικές φορές ξεχνάω πως είχα.
μπερδεύομαι λίγο και φοβάμαι μη θεωρηθεί αυτό εδώ σαν αυτοπροβολή ξερωγώ. αλλά η ιδέα του μπλογκ γενικότερα κάτι τέτοιο δεν εμπεριέχει έτσι και αλλιώς; όποιος δεν ενδιαφέρεται ας το προσπεράσει άφοβα...
πρέπει το 1988 να ήταν η τελευταία μου χρονιά στο νηπιαγωγείο. εκείνη η πρωτοχρονιά, ο χειμώνας και η άνοιξη, και μετά τέρμα.. για κάποιο λόγο θυμάμαι πως μετά το τέλος του νηπιαγωγείου μου είχε φανεί ότι είχα κάτσει για πολύ πολύ καιρό χωρίς να κάνω τίποτα - μου φαινόταν ατελείωτο αυτό το πράγμα - σαν να καθόμουν για ένα χρόνο - ενώ στην πράξη πρέπει να ήταν μόνο ενα καλοκαίρι.. - και δεν είναι παράλογο τώρα που το σκέφτομαι - ήταν το πρώτο καλοκαίρι που ουσιαστικά πέρασα περιμένοντας να ξεκινήσει το σχολείο. όλα τα προηγούμενα καλοκαίρια ήμουν νηπιαγωγείο - οι διακοπές του καλοκαιριού μπαίνουν σε ισχύ μόνο στο σχολείο, έτσι δεν είναι; τέρμα η ανάπαυση για τους γωνείς και το καλοκαίρι - εκτός εαν βρούν τρόπο να αρχίσουν να διδάσκουν το παιδί τους να τα καταφέρνει μόνος του σπίτι.. αυτή την σκινή την είχαν στήσει στο νηπιαγωγείο, στην αίθουσα δεξιώσεων και καλά - εκεί που κάναμε και κυκλικούς χωρούς και διαφορα άλλα (μπορεί τώρα να φτιάχνω πράγματα απο φαντασία.. αλλά πρέπει να κάναμε και κάτι τέτοιο..)
εδώ είχαμε πάει στην Αλμα-Ατά, στο Καζαχστάν, στην Νότια κεντρική Σοβιετική Ένωση (τότε). αριστερά είναι η γιαγιά μου και η μάνα μου - που πλάκα πλάκα στην φωτογραφία φαίνονται σαν αδελφές.. είναι περίεργο να συνειδητοποιείς ότι η γιαγιά π.χ. ήταν τόσο νέα τότε.. μ'αρέσει που μας είχαν στήσει έτσι - πολύ επαγγελματικά και αρμονικά.. παίζει το παιδί που τράβαγε την φωτογραφία να είχε πεθάνει τώρα, όπως και η δεξιά δεξιά θεία μου - δεν θυμάμαι τι ακριβώς σόϊ συγγενής μου είναι - πάντως κάποια συγγένεια είχαμε.
η γιαγιά μου με την μάνα μου παιδάκι.. άλλες εποχές τελείως.. η γιαγιά μου τότε ζούσε στο Βλαντιβοστόκ, το τέρμα ανατολικό άκρο της Ρωσίας, επειδή ο παππούς μου ήταν πιλότος ελικοπτέρου και τότε ήταν η βάση του εκεί. η μάνα μου ήταν το αγαπημένο μωράκι όλων τον πιλότων εκειπέρα - φυσικά. απότι θυμάμαι να λένε - είχαν ειδική πτέρυγγα για οικογένειες με παιδιά, και ζούσαν εκεί.. μπορεί να λέω ψέμματα - δεν θυμάμαι ακριβώς.
εδώ η φωτογραφία γράφει 3/4/1987. γινόμουν 6 χρονών. η μάνα μου είχε την λόξα να μου βάζει πουκάμισα και γραβάτες.. γινόμουν και μεγάλος άντρας επιτέλους..νομίζω πως τα δεχόμουν όλα αυτά μια χαρά. έτσι και αλλιώς τότε δεν είχα φυσικά δικά μου γούστα. αλλά τώρα όπως βλέπω αυτές τις φωτογραφίες, μου την σπάει κάπως η φάση. σαν να θέλουν οι άνθρωποι γύρω μου να μεγαλώσω. ο παππούς μου πρέπει να είχε πεθάνει τότε, εκεί γύρω, και η μάνα μου είχε χωρίσει τον πατέρα μου ενα-δύο χρόνια πριν. η φωτογραφία ήταν στο διαμέρισμα όπου μετακομίσαμε μετά τον χωρισμό των γωνιών μου - εκεί που καθόμασταν ήταν το μέρος που κοιμόμουν - ήταν ενας καναπές που επεκτεινόταν όταν τραβούσες τις άκρες (όπως αντίστοιχα επεκτεινόμενα τραπέζια), και έβαζες τα μαξυλάρια - πολύ βολικό - παίζει αυτό το ντιβάνι να το έχει η γιαγιά μου τώρα, και παίζει να μην χωράω τώρα εγώ εκεί.. επίσης φαίνεται το χαλί στον τείχο απο πίσω - δεν θυμάμαι απο που προέρχεται αυτό το έθιμο - ίσως να υπάρχει λόγω του κρύου - πάντως θυμάμαι πως η εικόνα του χαλιού κρεμασμένου στον τείχο να είναι πολύ κοινότυπη - σαν ενα πίνακα ζωγραφικής αλλά σε χαλί - πιο ταπετσαροειδής..
εδώ είμαι με την μάνα μου και μια γνωστή της απο την Εστονία (ή κάποια απο εκείνες τις Βαλτικές χώρες) - ήταν καλοκαίρι και είχαμε πάει στο ποτάμι μας, που είχε κατακληστεί απο κόσμο, όπως φαίνεται :) δεν θυμάμαι και πολλά απο τότε - είχε πάρα πολύ κόσμο γύρω και νομίζω πως μίλαγαν δυνατά σε μεγάφωνα - και ότι δεν κάναμε μπάνιο, απλώς περάσαμε απο κει..
η πρώτη μέρα στο σχολείο.. πλάκα έχει γιατί τότε είχα ίσιο σχεδόν μαλλί, και μπορούσαν να μου κάνουν αυτό το κούρεμα, και το παιδί απο πίσω (που όλως τυχαίος θα γινόταν ενα απο τα πιο κοντινά μου φιλαράκια, μέχρι να αλλάξω το σχολείο - έχω να του μιλήσω απο τότε) έχει το ίδιο κούρεμα... μόνο τα πρώτα μεσαία δύο θρανία είχαν λουλούδια μπροστά, και μας φώναζαν έναν-έναν να κάτσουμε σε αυτό το μπροστινό θρανίο για φωτογράφιση - τα χέρια τα έχω επίτηδες έτσι - μας μάθαιναν να καθόμασταν με τα χέρια έτσι - αν θέλαμε να είμαστε καλά παιδιά - φυσικά δεν νομίζω να το τηρούσε κανένας μετά απο 2-3 δημοτικού..
είμαι ακόμα νηπιαγωγείο εδώ, μαζί με τον Κάρλσσον, εναν παιδικό ήρωα. το ότι κάθομαι τόσο περίφανα ίσως να οφείλεται, εκτός των άλλων, στο πιστόλι που πρέπει να ήταν η πρώτη μέρα που το έφερα στο νηπιαγωγείο - πρέπει να ήταν ενα πολύ πρόσφατο δώρο απο κάποιον, και ήμουν πολύ περίφανος γι'αυτό.
εδώ απο τις προσπάθειες των γωνιών να αστιευθούν - μας βάλανε να κρατιόμαστε χεράκι χεράκι - είμαι εγώ και η τότε φίλη μου η Ιρίσκα (από Ειρήνη) απο το ακριβώς απέναντι διαμέρισμα, που κάναμε πολύ παρέα. Τότε οι γωνείς μου ζούσαν στο διαμέρισμα των παππούδων μου (απο την μεριά της μάνας μου)
εδώ πρέπει να είμαστε στην Σεβαστούπολη, στην Κριμαία (που βρίσκεται στην σημερινή Ουκρανία) - δεν ξέρω πως αποφάσησε η μάνα μου ξαφνικά να με κάνει φωτομοντέλο εδωπέρα - πρέπει να μου έλεγαν τι να κάνω, και να τα έκανα, και με τραβούσαν φωτογραφία. φωράω ένα μπλουζάκι που μου είχε φτιάξει η μάνα μου - έραβε αρκετά τότε - εδώ δεν φαίνεται, αλλά στην πραγματικότητα είχε εναν όρθιο σκατζόχειρο ραμμένο μπροστά - ήταν ωραία μπλούζα, απο τις αγαπημένες μου. δεν την έχουμε κρατήσει, φυσικά.. σε μια περίδο μισούσα αυτές τις φωτογραφίες - επειδή ήταν τόσο φτιαχτές.. τώρα έχω ηρεμήσει και δεν τις μισώ τόσο πολύ...
εδώ είμαι στο σπίτι της γιαγιάς μου (απο την πλευρά του πατέρα).. πλάκα πλάκα, παίζει να μην είμαι εκεί, αλλά στο διαμέρισμα των γειτώνων της, που είχαν μια γάτα. εδώ παίζω με την γάτα το γνωστό (στην ρωσία τουλάχιστον) παιχνίδι που δένεις σε μια κλωστή ενα χαρτάκι, και με αυτό κοροϊδεύεις την γάτα - μόλις δει το χαρτάκι και προσπαθήσει να το πιάσει, της το τραβάς και την κάνεις να το κινηγάει ατελείωτα. γιατί νομίζετε πως είχα σκαρφαλώσει πάνω στο ντιβάνι; χμ. μπορεί να μην είναι αμέσω αντιληπτό. αλλά φοβόμουν την γάτα :)
εδώ παίζει να είναι η μοναδική φωτογραφία που έχω που είναι και οι δύο μου γιαγιάδες μαζί. γενικά δεν είχαν ποτέ καλές σχέσεις. αριστερά είναι η μπάμπα Τόμα (μπάμπα στα ρώσικα είναι η γιαγιά - και το χαϊδευτικό της είναι το γνωστό "μπάμπουσκα") (Τόμα είναι το χαϊδευτικό του Ταμάρα - απ'αυτό το όνομα λένε ότι προέκυψε το όνομα του ποταμού Τομ, στην όχθη του οποίου χτίστηκε και η γενέτειρά μου πόλη, Τόμσκ) - η μάνα του πατέρα μου, και δεξιά είναι μπάμπα Σβέτα (από Σβετλάνα), της μάνας μου, η οποία είναι και η αγαπημένη μου γιαγιά, γιατί με αυτήν είχα κυρίως επαφή.. η άλλη μου η γιαγιά, η Τόμα, είχε, λένε, περίεργο χαρακτήρα - ήταν αρκετά ισχυρογνώμων, δούλευε σαν γραμματέας του διευθυντή ενός μεγάλου εργοστασίου στην πόλη μου, και λίγοι την πήγαιναν.
εδώ είμαι στο παλιό μου κρεββάτι. αυτή την φωτογραφία θυμάμαι την είχαν πάρει για μια σχολική εφημερίδα (δηλαδή ενα μεγάλο πόστερ στον τείχο), όπου είχαμε όλοι οι συμμαθητές βάλει τις παιδικές μας φωτογραφίες, με χιουμοριστικά σχόλια απο κάτω (που τα έκαναν οι υπόλοιποι συμμαθητές) - σε αυτή την φωτογραφία είχαν βάλει κάτι σε ποίημα του Πούσκιν (νομίζω - ναι, όντως), ενός εθνικού μάλλον ρώσου ποιητή του δέκατου ένατου αιώνα - που η πρώτη του γραμμή μεταφράζεται ως: Κάθομαι πίσω απο ενα φράχτη σε ενα γεμάτο απο υγρασία κελί.. και θυμάμαι πως με είχαν ρωτήσει αν με πειράζει που θα έβαζαν αυτόν τον στίχο - φυσικά δεν με πείραζε :) μάλλον εννοούσαν το μέρος που λέει "γεμάτο απο υγρασία" - που θα παρέπεμπε στο ότι είχα ενδεχομένως κατουρηθεί πάνω μου. τεεεελος πάντων...
οι τελευταίες 3-4 φωτογραφίες πάιζει να είχαν τραβηχθεί απο τον πατέρα μου
