το κανώ με το κανίς

ευχές για τις καλές γιορτές από την ΑΑΔΕ (στο inbox μου) είναι της ίδιας συνομοταξίας με την αστυνομική κλούβα που είναι στολισμένη με χριστουγεννιάτικες γιρλάντες στο εσωτερικό της (στον κοσμο μου).

ζω την μπλε περίοδο (των γιορτών). είναι απόλυτα άοσμη, άχρωμη και άγευστη, καθώς την φρόντισα και την απολύμανα καλά.

έχουμε από τους πιο άχριστους άχαρους καιρούς αυτές τις μέρες (το άδειο διήμερο των Χριστουγέννων) (του Χρήστου και του Μανώλη), βρέχει σχεδόν ολομερίς και φυσσάει και κάνει κρύο, χωρίς να φτάνει η θερμοκρασία πιο χαμυλά ώστε να χιονίσει και να γλυκάνει.

γι' αυτό ανατρέχω στο τεφτέρι με τις παλιές σημειώσεις, το buffer μου. στο ΣΚΑΙ μιλούν για τις λευκές σφαίρες σε γράμματα στην Αμερική. η μάνα μου λέει για παρακολουθήσεις και απαγορεύσεις χρήσης VPN στην Ρωσία και προσπαθώ να της πω ότι γενικά δεν το κάνουν μόνο εκεί, και πιθανώς να το κάνουν και εδώ αλλά να μην το ξέρουμε, οπότε θυμώνει με κάτι τέτοια - εγώ δεν τα λέω επειδή το δικαιολογώ, το λέω για να μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ζούμε στην κοιτίδα και φωτεινότοπο της δημοκρατίας και λογικότητας και ελευθερίας. στην συνέχεια των ειδήσεων - δολιοφθορές σε υποθαλάσσια καλώδια στην Βαλτική και χώρες της Βαλτικής σε έκτακτη κατάσταση (μην πω έξαλλη; αχ και πόσα λαϊκά άσματα θα έχουν γραφτεί με τίτλο "κατάσταση εκτάκτου ανάγκης").

πέφτω σε ένα πρόχειρο στο ηλεκτρονικό μου σταχτοδοχείο.. εμ.. εννοώ εκεί που κρατιούνται τα πρόχειρα στο ηλεκτρονικό γραμματοκυβότιο.

αυτό το πρόχειρο draft (όπως στην ντραφτ μπύρα - κάποτε την λέγαμε έτσι, μετά την λέγαμε βαρελήσια, μετα βριλίσια και μετά τα λέγαμε γενικότερα..) λέγεται "για το αρχείο #245" και απευθυνόταν κάποια στιγμή σε σένα (εγώ σαν να υπήρξα μια wannabe αδερφή ψυχή, μια φαντασίωση που ήθελα να διατηρώ με το έτσι θέλω παρά τις συζητήσεις / διαβεβαιώσεις / διαπιστώσεις για το αντίθετο..)

τα χέρια μου, και συγκεκριμένα τα δάχτυλα, είναι σαν να είναι περικυκλωμένα με ρεύματα κρύου αέρα, σαν να φοράνε λεπτά γάντια που αντί να σε ζεσταίνουν, σε κρυώνουν. λες να μπαίνω σε έναν κόσμο ανάποδο; όπως στην αλίκη στην χώρα των θαυμάτων που κάποια στιγμή μιλούσαν για τους αντίποδους, δηλαδή αυτούς που μένουν στην διαμετρικά αντίθετη άκρη της γης και σε σχέση με μας περπατούν ανάποδα (και όλα τα υπόλοιπα πράγματα τα κάνουν (δηλαδή δεν τα κάνουν) ανάποδα.. (παραθέτω ένα τραγούδι για τους αντίποδες από μια μουσική παράσταση για την Αλίκη στην ΕΣΣΔ (κυριολεκτικά, σχεδόν))

μετά το παράτησα (το αρχείο.. εμ.. το κείμενο που ξεκίνησε σαν μικρό γράμμα - γενικά τα παράτησα όλα) ή μάλλον το συνέχισα (μπαίνοντας ή βάζοντας στο ή βγαίνοντας από το αρχείο), κανένα ιδιαίτερο ή φρέσκο νόημα (που θα ήταν καλοδεχούμενο, θαρρώ) δεν προέκυπτε έτσι και αλλιώς, οπότε άρχισα να βάζω άλλες σκόρπιες σκέψεις. λοιπόν ξεκινώ.

"... πίτσα παπαδοπούλου - μη μιλάς. το άκουσα σε ένα ραδιόφωνο τυχαίο και μου σε θύμισε..."

"... μη μιλάς, δεν είναι απαραίτητο,
μη μιλάς, θα φύγω σε ένα τέταρτο ..."

αυτό ήταν. μετά άρχισα να γράφω άλλες βλακείες. όπως:

" ... κάποια στιγμή έπαιξα ένα point-and-click adventure με το όνομα charnel house trilogy. και ήθελα να μοιραστώ με κάποιον πως η καρδιά μου σπαρταριζόταν όταν έβλεπα την ηρωίδα του να φεύγει από το σπίτι μέσα στο μπουρίνι με κοντομάνικο χωρίς να πάρει καν το παλτό της. χωρίς να κοιτάζει καν στην γωνία που ήταν κρεμασμένο μπροστά ακριβώς στην φάτσα της. και κάπου λέγαμε για "τρύπες" στην πλοκή. εννοείται πως ήταν ο λόγος που σταμάτησα να παίζω αυτό το παιχνίδι (που με demo έμοιαζε περισσότερο, στο μήκος, η αλήθεια είναι) λόγω του cringey factor του χειμόνας, χιόνι, κοντομάνικο, όλα λάθος. ποιός (δεν) το σκέφθηκε αυτό;

15/11/2024

ουφ. ξέχασα τι ήθελα να γράψω, αφού ανέτρεξα σε όλα τα προηγούμενα drafts πραγμάτων ξεχασμένων πια. με τον ίδιο τρόπο ανατρέχω σε σκόρπια σωσμένες φωτογραφίες και αναπολώ (εξετάζω) τα παλιά στιγμιότυπα.

(edit: εδώ που τα λέμε, ανακάλυψα ένα σεβαστό κενό μεταξύ περίπου 2010 και 2015 στις φωτογραφίες που κρατώ από τα κινητά μου - και με ανησυχεί αρκετά - το 2010 είχα δεχτεί δύο επιθέσεις με σκοπό την κλοπή και στην δεύτερη μου το είχαν αφαιρέσει

εκείνο το κινητό ήταν μάρκας Sony Ericsson και είχε πορτούλα που άνοιγε μπροστά σε κάμερα, η οποία η κάμερα ήταν πολύ καλή για τα δεδομένα της εποχής (και του budget μου) - δεν ήταν smartphone

τις φωτογραφίες από τα κινητά είθισται να τις κρατάω σε subfolders με γλυκούλια ονόματα, ίσως επειδή και καλά προσωποποιώ τις συσκευές, φετιχιστής που είμαι

το folder με τις φοτογραφίες από το παραπάνω κινητό το ονόμαζα "sonia" - αχ τώρα μου έρχεται σιγά σιγά, ότι το επόμενό μου κινητό ήταν Samsung και το είχα μέχρι την στιγμή που με είδαν με αυτό στην ρωσία και μου χάρησαν ένα πιο καινούργιο LG - το folder αυτουνού το έλεγα "лягушкин" που παραπέμπει στο όνομα Βατραχακόπουλος - το samsung έχω προλάβει να το πω τίποτα; μου διαφεύγει τελείως αυτή την στιγμή.

το τωρινό μου το κινητό το λέω απλά Ρήμη και έχει σαν wallpaper την Kathy Rain με το τσιγάρο στο στώμα (εξ άλλου το ίδιο wallpaper είχε και το LG) (θυμήθηκα ότι Rain λέγανε την romantic fling του Woody Allen στο "husbands and wives" (ή ήταν το "crimes and misdemeanors"? (πως τους ξέρω όλους τους τίτλους τι καλός που είμαι) - το όνομά της το έδωσαν οι γωνείς της (ποιός άλλος) καθώς (νομίζω πως) ήθελε να τους παρουσιάσει ο W.A. σαν πολύ "into art" τυπάκια νεογιορκέζους)))..))))

|      συσκευή      |    εποχή      | folder με φωτο    |

|-------------------|---------------|----------------------|

|Ericsson            | 2001-2007 | -                           |

|Sony-Ericsson  | 2008-2010 | sonia                     |

|Samsung           | 2011-2016 | ?                           |

|LG                    | 2016-2021 | liagushkin            |
|RealMe             | 2021-now  | rimi                      | 

|-------------------|---------------|----------------------|

|Nikon F65        | 2007-now   | hoo                      | 
|Nikon D3000   | 2010-now   | nika                      | 

|-------------------|---------------|----------------------|

(τέλος του edit και επιστροφή στο μακρινό 15/11/2024)

ήθελα να γράψω για τα όνειρα. χθες είχα δει την γιαγιά μου την μια - σε ένα σκηνικό πιο πολύπλοκο, να πηγαίνουμε πέρα δώθε κλπ, την είδα σε ένα σπίτι, να καθεται και να τρώει πατατάκια, και κάποια στιγμή να της φεύγουν και να σκορπίζουν μερικά στο πάτωμα, και να λέω μην ανησυχείς και να τα σκουπίζω. και είχα mental note στο κεφάλι μου εκείνη την ώρα να θυμηθώ να δω τι σημαίνει να βλέπω να σκουπίζω πατατάκια από το πάτωμα με την συγχωρεμένη γιαγια μου (την μια). 

σήμερα είδα την δεύτερη. δεν θυμάμαι αυτή την στιγμή πως την είδα. και αν μιλούσαμε. νομίζω πως μιλούσαμε. περπάταγα μόνος μου και μιλούσαμε στο τηλέφωνο. δεν ήταν κάτι ενδιαφέρον για μένα αλλά διατηρούσα την κουβέντα για να της κρατήσω παρέα. 

εκτός από αυτό όμως είδα και κάπου να περπατάω επί της συγγρού στο ύψος που φιλιούνται με την καλληρόης, και να ακούω black metal σε live εκτέλεση και πάω εκεί σε ένα στενό και βρίσκω ένα μαγαζί ψιλομοδάτο απ' αυτά τα ναι μεν αλλά δε, να διοργανώνει κάποια DIY βραδυά, και να σερβίρει μπύρες και κάτι πιτάκια - που περνούσαν από τα μάτια μου αλλά δεν έπαιρνα καθώς δεν ήξερα αν ήταν δωρεάν (μάλλον ήταν) - και σκεφτόμουν μέσα μου αν θα πάρω μια μπύρα (και νομίζω τελικά αποφάσισα να πω μια - αυτό θα έγινε όμως μετά αφού τελείωσε το όνειρο)

και τα παρακάτω μάλλον ήταν κάτι σαν όνειρο που το είδα κάπου, και το ξαναβλέπω έκτοτε κατά περιόδους.

" ... σε νιώθω διαφορετική, μην προσβάσιμη πάλι. μπορεί να είναι μια δικιά μου διεργασία.
νιώθω όλο και περισσότερο ότι δεν με θες, τουλάχιστον αυτή την περίοδο. νιώθω ότι αν δεν σου γράψω ή δεν πάρω τηλέφωνο, δεν θα με αναζητήσεις. θέλω να κάνω αυτό το πείραμα. και αν αποτύχει; ίσως να μην αλλάξει κάτι. ή ίσως να μου δωθεί ευκαιρία να σου πω ότι μου λείπεις, μου λείπει η επαφή μαζί σου, όσο και αν δεν με κάλυπτε ψυχολογικά και σωματικά ... "

" ... υποβάλλω τον εαυτό μου σε μια διαδικασία να μην σε σκέφτομαι πολύ, κοινώς, να σε ξεχνάω. να το ξέρεις αυτό, ότι όταν δεν με βλέπεις και δεν σου μιλάω, δεν σημαίνει ότι δεν σε σκέφτομαι, και αν δεν σε σκέφτομαι, δεν σημαίνει ότι το κάνω από έλλειψη ενδιαφέροντος (πρώτα συνειδητά το κάνουμε, μετά, δυστυχώς, βγαίνει και ασυνείδητα - αυτό δεν είναι και το επιθυμητό, δυστυχώς; ) ... "

H@liLu!)A ένα password που δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ

gossamer tears σαν φαντασιακό συγκρότημα που ίσως να είδα σε όνειρο

vs

"μακώ", ένα είδος ευρώ με το οποίο πληρώνεσαι για τις χαμένες ώρες εργασίας στις οποίες δεν έκανες τίποτα ή τις οποίες έχασες από τον ύπνο σου δουλεύοντας μετά από ένα σχετικό ξενύχτι ("αντιμακώ" αυτό - ποιά να είναι η ισοτιμία; )

where does a deceased person go to find their backups?  to drove.google.com (off course) for god's sake! άγιες μέρες που να 'ναι.

θα γράψω μια μέρα ένα βιβλίο που θα λέγεται "τα αστεία με τα οποία δεν γέλασε ποτέ κανείς" (το "κανώ με το κανίς" κανένας; ) και θα είναι γεμάτο από μακαβριότητες; έμαθα πρόσφατα και την έννοια του risqué - προσβλητικό, cringey humour, αν μπορεί να το πει κανείς χιούμορ κάτι τέτοιο.

αν επιζήσω και αυτό το hangover. ίσως κάποτε να ξαναγράψω κάτι.

καπυμπάρα

κάπνισμα μπύρα
η ρουτίνα της μετακίνησης με το μετρό
των διαδοχικών (προβλέψιμων) σταθμών και στόχων
που πετυχαίνεις
επιλογών του πως θα διανύσεις τον χρόνο σου
που παίρνεις έπειτα από γενική συνέλευση
των οργάνων, του σηκωτιού της σπλήνας
και του νου
αυτού του νου που δεν μπορεί να αποφασίσει
και δρα αυτοκαταστροφικά
σαν ένας τρελαμένος τύραννος (τύραννος από "τυρί" (και "άννα";)
αγαπημένος τύραννος στο φαντασιακό τερτίπι παραισθήσεων
υποθέσεων και παραιτήσεων

να βγω άραγε απόψε
και τι θέλω να κάνω, και που θέλω να πάω,
και μήπως τα βαριέμαι όλα, και όλους
μα με τραβάει η ηρεμία της ρουτίνας
και με τσιγκλάει η πιθανότητα έκθεσης
σε ξένους κόσμους, της εμφάνισης του δικού μου;
ίσως να πάω έτσι και αλλιώς και ας βαριέμαι
και δεν έχω κάποιον να συναντήσω
για να απογοητευτώ και να έχω λόγο να μην πάω
μια άλλη φορά που θα έχω το αντίστοιχο δήλιμμα
αν και συνήθως δεν πηγαίνω όταν είμαι πραγματικά
κουρασμένος. άλλες φορές προφανώς δεν έχω
τίποτε άλλο καλύτερο να κάνω, κάτι που
να με γεμίζει δηλαδή.

πάω να κάνω ένα ντους.
(το screenshot είναι από το αγαπημένο Blackwell Legacy)

beronmess

πρώτα προετοιμαζόμαστε ψυχικά για το πέρασμα του χρόνου αντικρίζοντας τις ετικέτες των προϊόντων που καταναλώνουμε για φαγητό. συνήθως οι ημερομηνίες λήξης είναι μελλοντικές, όχι αρκετά μακρινές ώστε να φαντάζουν απλησίαστες. εξ' άλλου στο πρόσφατο παρελθόν μου θυμάμαι ουκ ολίγα προϊόντα που είτε έφαγα ή πέταξα που η ημερομηνία λήξης τους έχει περάσει πριν πολύ ή λίγο καιρό. γι' αυτό και οι μελλοντικές ημερομηνίες λήξης μου μοιάζουν πολύ κοντινές - ωστόσο γνωρίζουμε ότι και από μια στιγμή στην άλλη όλα μπορούν να αλλάξουν, οπότε τι νόημα έχει να αναστοχάζομαι το πόσο μακρινές ή κοντινές μοιάζουν οι ημερομηνίες που αναφέρονται στο μέλλον; μια κοντινή σχετικά ημερομηνία μπορεί να είναι το ίδιο απρόβλεπτη με μια μακρινή, αν και αν συλλογιστούμε κάπως στατιστικά, όσο πιο μακριά είναι μια ημερομηνία, τόσο πιο πολλές μικρές απρόβλεπτες στιγμές περιλαμβάνει, άρα είναι ακόμα πιο απρόβλεπτη από όσο απρόβλεπτη είναι η επόμενη κοντινή μελλοντική στιγμή. γι' αυτό έχουμε τον μητσοτάκη να προπονείται στην σταθερή καθησυχαστική του φωνή και να μην εμφανίζεται και πολύ συχνά σε πάνελ με απρόβλεπτες ερωτήσεις γιατί μπορεί να ξεφύγει εύκολα. μου είναι απίστευτα αντιπαθής. όπως εγώ μπορεί να είμαι σε αυτόν. μίλαγα εδώ για πιθανότητες. ποιά η πιθανότητα να με γνωρίσει μια μέρα ο μητσοτάκης (εαν δεν με ξέρει ήδη) ώστε να του είμαι αντιπαθής;

τελικά δεν ήρθε η NATάσα σήμερα, βρήκε ένα μικρό γατάκι στο δρόμο άρρωστο ή χτυπημένο και θα το πήγαινε σε κτηνίατρο με σκοπό να το κρατήσει. οπότε (όπως ήθελα) κάθησα μόνος στην ησυχία και ηρεμία και γράφω άλλο ένα ποστ με βλακείες. σκέφτομαι να εφαρμόσω καινούργιο στυλ και αντί να γράφω από πάνω προς τα κάτω, να γράφω "προς τα μέσα" δηλαδή να γράψω 2 παραγράφους και μετά να  συμπληρώνω στην μέση και ενδιάμεσα. καλά, το ξέρω, το έχουν κάνει άλλοι πολλοί. ειδικά τώρα που το κάνεις αυτό πιο εύκολα στον υπολογιστή. (ΝΑΤ είναι επειδή έχω κάψει τον εγκέφαλό μου σήμερα προσπαθώντας να καταλάβω πως να κάνω route τα requests προς το Internet από συγκεκριμένο VPN και μόνο)

κάποιος μαγειρεύει (ή μαγείρευε, βλέπετε, γραφή προς τα μέσα και το παρόν που εξανεμίζεται σταθερά και απαράλλαχτα, σχεδόν λεπιδοειδώς, χωρίς οίκτο ή στιγμιαία αμφιβολία), αναρωτιέμαι τι (μαγείρευαν). έχει ενδιαφέρον να μαθαίνουμε τις διαφορετικές μυρωδιές και να μπορούμε να ξεχωρίζουμε το είδος του φαγητού. αν και συνήθως όλα ξεκινούν από τσιγγαρισμένο κρεμμύδι.

στο καθιερωμένο ξύπνημα που μου έκανε ο μύτης σήμερα, θυμόμουν ακόμα το όνειρο που έβλεπα. είχε ένα ενδιαφέρον, σκεφτόμουν τότε πως είχε ενδιαφέρον, τώρα όμως δεν μπορώ να το θυμηθώ. πως συμβαίνει που τα όνειρα αποθηκεύονται στην πιο RAM από την RAM μνήμη (βραχύβια, την βρήκα την λέξη), και δεν τα θυμόμαστε ποτέ αφού περάσουν κάποιες ώρες.. 

αφού τον συνόδεψα τον μύτη στην κουζίνα και αφού διαπίστωσα ότι είχε κάτι να φάει, και τον έκλεισα μέσα, ακολουθώντας την ρουτίνα μου, ξανακοιμήθηκα για μια-δύο ώρες ακόμα, και δύσκολα ξυπνούσα παρόλο που χτυπούσε το ξυπνητήρι. έβλεπα κάτι τεχνικό. φτιάχναμε κάτι και έπρεπε να το τελειώσουμε. μπορεί και να κάνω λάθος αλλά δεν θα το καταλάβει σίγουρα ποτέ κανένας (πόσα πράγματα δεν θα δει ποτέ κανένας καθώς μόνος μάρτυρας αυτών ήμουν εγώ; και αφού συνέβη το ξέχασα κιόλας; η πραγματικότητα του gaslighting από το στώμα του σύμπαντος)

αφού ξύπνησα κατάλαβα ότι μου έλειπε το κοκκαλάκι των μαλλιών. έχω ένα τριπλό κοκκαλάκι και κάποιες φορές το βγάζω και κάποιες φορές κοιμάμαι με αυτό. το τριπλό αυτό πράγμα αποτελείται από τρία χρώματα, μαύρο, καφέ και μωβ. πρώτα είχα ένα κοκκαλάκι, μετά φορούσα ένα δεύτερο στο χέρι γιατί μου αρέσει να φοράω κάτι που να μου σφύγγει τον καρπό (βρήκα επιβεβαίωση του ότι το κάνουν και άλλοι στο βιβλίο "unmasking autism") - αλλά είχε χαλαρώσει το ένα, μετά το άλλο, οπότε βρήκα και τρίτο και τα χρησιμοποιούσα και τα τρία μαζί για να μαζεύω τα μαλλιά.

τα μαλλιά αυτά έχουν πλάκα γιατί όταν τα λούζω, φαίνονται πολύ λίγα. μετά στεγνώνουν και φουντώνουν και φαίνονται πολλά. στην πράξη δεν είναι. αλλά μην αποσπάω την προσοχή μου από το πολύ ενδιαφέρον θέμα του τριπλού κοκκαλακίου (και δεν έπιασα καν το θέμα γιατί το λένε έτσι αφού δεν μοιάζει καθόλου με κόκκαλο, τουλάχιστον σε αυτή την υφασμάτινη μορφή - ή μήπως το μπερδεύω με το "λαστιχάκι"; και το κοκκαλάκι είναι αυτό που είναι σαν ραβδάκι που επίσης πιάνει τα μαλλιά; τέλος πάντων)

σήμερα αυτή η ψυχροχρωματική επινόηση κάπου είχε πέσει και δεν το έβρισκα. πήγα στην τουαλέτα και αφού κατούρησα, είδα ότι έπεσε μέσα στην λεκάνι το ένα από τα τρία κοκκαλάκια. δεν ξύνισα καθόλου και το έβγαλα το κοκκαλάκι από το κατουρημένο νερό. μου φάνηκε πολύ φυσιολογικό, καθώς διαφορετικά η τουαλέτα θα βούλωνε. δεν ξέρω αν θα ξύνιζα αν το κάτουρο ήταν αλλουνού. αλλά νομίζω τέτοια θέματα τα έχουμε ξεπεράσει. με το κόπρανο ας πούμε θα δυσκολευόμουν πιο πολύ. θυμάμαι πως με τα ούρα κάναμε κομπρέσες σε χτυπημένο πόδι με εσωτερικό αιμάτωμα (δικό μου το πόδι, δικό μου το κάτουρο, η μητέρα μου έκανε την επικούρηση - μάλιστα, όλοι μαζί). εντάξει το πέταξα το κοκκαλάκι αυτό μετά. από τα υπόλοιπα 2 το ένα το βρήκα κάπου στο πάτωμα, το 3ο αγνοείται ακόμα. 

μετά με έπιασε σύνδρομο καθαριότητας που παθαίνω κάθε φορά πριν έρθει η καθαρίστρια. γιατί δεν κάνει να βλέπει το χάος το δικό μου. αλλά έκανα και εσωτερικό καθάρισμα (κάτι σαν στο μυαλό - αλλά ήταν μέσα στην τσάντα που κουβαλώ) και έβγαλα όλα τα πράγματα για τα οποία άλλοι αστιεύονται χρησιμοποιώντας εκφράσεις όπως "η τσάντα του σπορ μπίλλυ" (το οποίο σαν κινούμενο σχέδιο δεν το έχω δει ποτέ) (ήταν αυτό στοιχείο του σπορ μπίλλυ με αυτιστική αξία; φυσικά - είναι από τις αξίες που προβάλλει η κοινωνία αρκεί να είναι χρήσιμες γι' αυτήν; ) τα έβγαλα και φωτογραφία τα πράγματα που έβγαλα γιατί μου φαινόντουσαν αστεία έτσι όπως τα άπλωσα - μοιάζουν με φωτογραφίες αστυνομικού ρεπορτάζ με το τάδε οπλοστάσιο που βρήκανε στο τάδε σπίτι. γαμησέ τα.

μιας και είπα αυτό, μετά από μια μαλακία, καθόμουν και σκεφτόμουν. στήθος με υλικό μέσα. πωπω πως αντέχουν να βάζουν πράγματα μέσα κάτω από το δέρμα. και ενέσεις μπότοξ. και όλα αυτά για να συμφωνούν (συμφωνούμε) με το ερωτικό κατεστημένο. θυμήθηκα την επιστημονοφανταστική έννοια implants. καλά implants κάνουν και άλλη δουλειά. αλλα και στην κυριολεκτική έννοια εγώ έχω ένα οδοντικό implant χωμένο μέσα στο κόκκαλο και το ούλο. δεν θα συγκινήσει κανέναν ερωτικά. δεν ξέρω. жизнь иногда бывает реальной жопой. μάλλον γράφω βλακείες. πέφτω στο επίπεδο.

κάποιος πήγε και πόσταρε comment κάτω από ένα δικό μου κομμάτι που είχα ανεβάσει πριν από 800 χρόνια στο γιουτιούμπ. μέσα σε 14 χρόνια που είναι εκεί, είχε 46 views. ναι, όχι, δεν έγινε viral. μερικές φορές σκέφτομαι πως τότε ακόμα ήταν πιο ... τέλος πάντων δεν ντρεπόμουν τότε να γράφω έτσι, ούτε να τραγουδάω χωρίς στίχους, ασυναρτησίες που μου ερχόντουσαν εκείνη την στιγμή. και αυτό κάποιος θα μπορούσε να το πει laziness. ίσως να έχει και αυτό αυτιστική αξία. that was my thing. μετά που προσπάθησα λίγο να τα σουλουπώσω τα πράγματα, μερικές φορές γι' αυτά συγκεκριμένα ντρέπομαι περισσότερο, ίσως να είναι προϊόν masking και αυτά. αυτό είναι το πολύ παλιό, όταν έγραφα με μικρόφωνο για βιντεοκλήσεις και δεν αισθανόμουν embarassed να σπάω την φωνή μου.

μόνο κάτι παλιοπρογραμματισταράδες σαν κι εμένα που ακούνε ενίοτε μπλακ μέταλ (και έχουν προλάβει να παίξουν με το Microsoft Access) μπορούν να χαμογελάσουν με ονόματα συγκροτημάτων όπως Windir και Northwind. χωρίς ιδιαίτερο βάρος ή σημασία αυτή η επισήμανση, έτσι και αλλιώς στην μέταλ κοινότητα πάντα αισθανόμουν τρελός outsider. όπως και παντού. αν και τώρα που το σκέφτομαι, προσφέρεται το μπλακ ιδιαίτερα να φτιάχνει κανείς δικό του ιδιαίτερο special interest από μουσικές που δεν τις ακούει κανείς άλλος πέρα από μια χούφτα ανθρώπων, για λόγους που δεν μπορείς να εξηγήσεις καν.

domnesra

το κεφάλι μου άδειο από σκέψεις, και γεμάτο συγχρόνως ανησυχίες. η ουκρανία έριξε πυραύλους στην ρωσία, η ρωσία είναι βέβαιο πως θα απαντήσει, εγώ είμαι ρώσος και ζω στην δύση (θα το κάνω αυτό τραγούδι κι έτσι, αν ζήσω και αν προλάβω - κάτι ήξεραν οι πρόγονοί μας και χάραζαν τα απομνημονεύματά τους σε πέτρες, πόσα χρόνια ζει μια πέτρα και πόσο ένας σκληρός δίσκος (πως λειτουργεί; δεν είναι καν σαν το βινύλιο όπου υπάρχουν φυσικά grooves – μαγνητίζεται και απομαγνητίζεται (γιατί δεν μαγνητίζομαι εγώ; γιατί δεν φτιάχνομαι από μαγνητικό υλικό.. σκάρτο μοντέλο) μια μέρα που θα ξεχάσουμε όλοι τα password μας θα μοιάζει με μέρα που θα έχουν απομαγνητιστεί όλοι οι σκληροί δίσκοι του κόσμου. κι ένας πυρηνικός όλεθρος όσο μακριά και καθόλου λογικός και να φαίνεται μια μέρα απλά θα συμβεί, με ένα γλυκό τάακ. και θα είναι απλά μια από τις ανθρώπινες τρέλες. όχι κάτι το ανησυχητικό καθώς συνηθίζεται σε ον που το λέμε άνθρωπο. προετοιμαζόμαστε όλη μας την ζωή ένα) για τον θάνατο και δύο) για πρόωρο θάνατο μέσα σε μια ξαφνική ολοκληρωτική καταστροφή. εμείς όταν λέμε εννοώ ποιοί; θα έχω πάντα δικαιολογία την ταινία zero theorem και τον πρωταγωνιστή που το έλεγε αναφερόμενος στον εαυτό του. επίσης το “εμείς” είναι ενα κόλπο να αποποιείσαι την προσωπική ευθύνη, έτσι δεν είναι; σπλιτ προσωπικότητα και όλοι αυτοί οι ψυχολογικοί όροι που μόνο φαντάζομαι τι σημαίνουν, και μάλλον τα φαντάζομαι λάθος. έχω βάλει και γράφω σε LibreOffice Writer για να έχω την πολυτέλεια του αυτόματου διορθωτή. δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε πια χωρίς βοηθήματα (εμείς).

αναμουχλεύω (αχ αυτόματε διορθωτή μου μην με κάνεις να χαμογελάω λιγότερο με αυτά τα λάθη στις λέξεις) τις σκέψεις μου για να βρω θέμα προς συζήτηση. σήμερα πήγα στην πορεία / απεργιακή συγκέντρωση. χθες ήπια ενα ποτήρι κρασί σπίτι, και σήμερα πήρα δυο μπύρες από το περίπτερο καθώς γυρνούσα στο σπίτι. δεν το θεωρώ παρεκτροπή, εξ’ άλλου [προ καιρού είχα φτάσει στο συμπέρασμα] ότι ούτε η λύση της καθολικής αποχής από το αλκοόλ δεν θα στεκόταν για πολύ και δεν έχω καν την ιδιοσυγκρασία να συντηρώ μια τέτοια λύση, με την λογική των παρασήμων όπως στους ΑΑ, της αντιπαράθεσης της “καθαρότητας” με το καθημερινό δέλεαρ της κατανάλωσης, σαν ένα είδος καθημερινής μάχης μεταξύ του καλού και του κακού – δεν μπορώ μια τέτοια απλοποίηση (μήπως προσπαθώ να αποποιηθώ τις ευθύνες της μη αντοχής μου σε μια προοπτική απόλυτης καθαρότητας; μα και οι ίδιες οι λέξεις όπως η “καθαρότητα” πόσο άσχημα ακούγονται – γιατί προφανώς θυμίζουν άλλες έννοιες και άλλες καταβολές, αλλά για κάποιο λόγο και πάλι κάπου … γιατί τα γράφω όλα αυτά δεν ξέρω. γιατί νομίζω ότι μιλάω σε κάποιον, μάλλον γι’ αυτό. και σκέφτομαι τους μυριάδες τρόπους που διαφορετικοί άνθρωποι θα επιλέξουν / θα έχουν να βγάλουν συμπεράσματα για το ποιόν μου / για το τι έχω να πω.

αυτό που έχω να πω είναι ένα τίποτα (κοντινοί άνθρωποι είναι εκείνοι που θα καταλαβαίνουν κάποια εσωτερικά αστεία; και πως αυτά τα εσωτερικά αστεία αποξενώνουν άλλους ανθρώπους / τους κάνουν να απογοητεύονται επειδή δεν μετέχουν σε αυτό το εσωτερικό αστείο; μάλλον είναι η ιδέα μου γιατί απλώς τους το εξηγείς. και δεν βγάζεις δικά σου συμπεράσματα για το πως νιώθουν – όχι όχι αυτό δεν πρέπει να γίνεται, όμως το κάνω συνέχεια και ζημιώνομαι και ζημιώνω)

εκ των υστέρων είχα πει μέσα μου πω το tiptoetan είναι μια παράφραση του “τίποτα” – στην πράξη όντως όμως είναι ένα τίποτα, μια λέξη που δεν σημαίνει κάτι. άντε πάλι με τις μυθολογίες των ονομασιών και των νικ νεημς. θυμήθηκα κάτι και πόσταρα στο autastic που είναι ένα community forum για ενήλικες στο φάσμα. νιώθω λίγο μοναξιά εκεί γιατί έχει κυρίως ανθρώπους από αμερική και αγγλία, νομίζω. δεν γράφω σε κανένα άλλο φόρουμ αυτή την περίοδο (καμία περίοδο; και τι περίοδο… πάντα μάλλον είναι οι περίοδοι ότι να’ ναι..)

στην απεργιακή συγκέντρωση κάποια στιγμή εμφανίστηκαν οι εποχικοί πυροσβέστες που ζητούσαν μονιμοποίηση και έφαγαν το παπούτσι του υπουργού “τους” (ή κάτι τέτοιο – ήθελα να εκφραστώ αλλιώς) – και ζήτησαν απλά ένα χειροκρότημα από τους συγκεντρωμένους ανθρώπους, και συγκινήθηκα ρε γαμώτο γιατί ένα χειροκρότημα είναι το λιγότερο, το ελάχιστο, το ταπεινότερο που μπορεί να ζητήσει κανείς κάνοντας αυτή την δουλειά – και το είχαν ανάγκη αυτοί οι άνθρωποι, δεν θα τους κρατήσει όμως στα πόδια αυτό το πράγμα – πόσο σκατά τα έχουμε κάνει, που θα σταματήσουμε πριν τα διαλύσουμε όλα μα όλα; και διάφορες άλλες σκέψεις έχω αλλά δεν είναι αρκετά ώριμες για να τις πω..

επίσης νομίζω πρώτη φορά στην ζωή μου και εγώ επιτέλους σήκωσα χέρι και έδειξα κωλοδάχτυλο σε άνθρωπο που έμπαινε σε υπόγειο πάρκινγκ και έβριζε μια κοπέλα που περνούσε μπροστά του και τον καθυστερούσε και έλεγε κάτι μπουρου μπούρου πρωί με τον καφέ μπουρου μπούρου, και μετά πετάει και ένα “βλαμμένη” – ε δεν μπορούσα να μην κάνω τίποτα και του έδειξα δάχτυλο που δεν ξέρω αν το είδε καθώς έμπαινε στο πάρκινγκ και είπα το μόνο που βρήκα να πω και ήταν ένα “μαλάκα”, μπορεί και με προφορά – μπορεί να μην ακούστηκε καν σαν βρισιά. μπορεί να μην το άκουσε ή να νόμιζε ότι το είπα σε κάποιον άλλον. ή μπορεί να είχε συνηθίσει τόσο πολύ αυτή την λέξη που απλώς έπαψε να ξεχωρίζει μέσα στο white noise των ανθρωπάκων γύρω του. καλά, δεν έκατσα κιόλας να δω αν το άκουσε ή όχι – απλώς συνέχιζα να προχωράω με την αδρεναλίνη να κάνει ένα μικρό spike – αλλά εντάξει και λίγο περήφανος (έλεος, γράφεται με “η” αυτό!) που επιτέλους μου βγήκε και αυτό. το είχα άχτι από τότε που ίσως το 2005 ή κάπου εκεί μια κοπέλα (η “aggie”) έγραψε σε ένα φόρουμ πως περνούσε την πανεπιστημίου και κάποιος με αμάξι δεν σταμάτησε και του σήκωσε και αυτή κλδάχτυλο και πόσο καθαρτικά ένιωθε και από τότε ήθελα να το κάνω και εγώ αλλά δεν μου ερχότανε. μου ήρθε επιτέλους (ενηλικιώθηκα; δεν νομίζω… δυστυχώς..) ίσως (λες; ) να επηρεάστηκα και από το “unmasking autism” και μια σχετικά παρόμοια (πολύ πιο σύνθετη που απαιτούσε πολύ περισσότερη ψυχραιμία και θάρρος) φάση που περιέγραφε συγγραφέας και πόσο καλά ένιωθε μετά..

το σημερινό ραντομ κομμάτι πάει στον david byrne.

ραντομνες

μερικές φορές σημειώνω τις σκέψεις μου είτε σε drafts στο email, ή σε σημειωματάριο στο κινητό. πάνε τα μπλοκάκια. ή δεν πάνε, μήπως μου έχει λείψει και πάω να αποκτήσω ένα και πάλι. αλλά ναι, τι λέω, έχω - απλώς είναι ένα τόσο μεγάλο που μοιάζει με μικρό βιβλίο, σαν εκείνα της εστίας με σκληρό εξώφυλλο. αλλά είναι τόσο φοβηστικά γεμάτο από άδειες σελίδες που μάλλον με τρομάζει. επίσης έχει πράγματα που υποτίθεται τα σημείωνα για να τα θυμάμαι για πάντα, μα δεν θέλω να τα διαβάσω γιατί με αηδιάζουν με την έννοια του ότι με πονούν, και αλλιώς πονούσα τότε και αλλιώς πονάω τώρα, και ενίοτε πονάμε για την επανάληψη εν τέλει του πόνου του παλιού, γιατί τον έχουμε ξεχάσει και δεν υπάρχει κάτι άλλο έντονο που να δίνει τροφή για σκέψη ή και την καρδιά (ποιό είναι αυτό το μυστικό, γιατί το κάνουμε αυτό το πράγμα, που σου λέει ο άλλος, κοίταξε μην φας πάλι τα μούτρα σου, και εσυ τον χαβά σου, ναι, θέλω να τα φάω - και δεν είναι και κανένα πέσιμο με τα μούρα, ούτε γάτα ούτε ζημιά, δηλαδή ένα τίποτα, θα αναλογιστούμε τις ζημιές στην τελική δίκη ον δε ντέθμπεντ που λέει και ο καλλητέχνης). και έτσι λοιπόν αφήνω τις κενές σελίδες κενές και σημειώνω μόνο με πάτημα των κουμπιών, μπιπ μπιπ, είσαι και ντιπ (αλλάκας) - για πλάκα το λέω, κανονικά δεν είμαι.

ανατρέχω στις παλιές σκέψεις όπως στα άλμπουμε με τις φωτογραφίες. τα αρχεία με φωτογραφικό υλικό τα κρατάω από περίπου 2006, από τότε που απέκτησα ουσιαστικά φωτογραφική μηχανή της προκοπής και κινητό με φακό που σωζότανε. μερικές φορές όταν με πιάνουν μελαγχολίες από εκείνες τις αδιάφορες όπου απλά κοιτάς τον τοίχο και δεν θες να κάνεις τίποτα άλλο, γιατί όλα φαίνονται χωρίς ενδιαφέρον - ανοίγω random folders με φωτογραφίες από παλιά, και τις περιεργάζομαι. μερικές φορές προσέχω μικρές λεπτομέρειες. πιο πολύ μου κάνουν εντύπωση πρόσωπα, φυσικά - και επειδή πάντα ντρεπόμουν να τραβάω πρόσωπα άλλων - μόνο δικών μου ανθρώπων, όσων δεν ντρεπόντουσαν ούτε αυτοί - ... τέλος πάντων να φανταστείτε πως νομίζω ότι ντρέπομαι να περιεργάζομαι πρόσωπα άλλων μέχρι και σε φωτογραφίες που ήδη τράβηξα. εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι το μόνο πρόσωπο που δεν ντρέπομαι να το περιεργάζομαι σε όλες τους τις εκφάνσεις, είναι φυσικά μονάχα δικό μου. δεν είναι ναρκισσισμός. είναι μια περίεργη εμμονή, σαν δυσπιστία, μια προσπάθεια να ταιριάξω αυτό το πρόσωπο που βλέπω σε φωτογραφίες, με τον εαυτό μου.

στις σκέψεις όμως ήμουν, όχι στις φωτογραφίες. και στο πόσο τα ενώνει όλα το randomness. τελευταία επιλέγω επίσης να ακούω random τραγούδια από την συλλογή των μπ3 μου. δεν είναι ακριβώς random γιατί αρκετά από τα μπ3 τα έχω ακούσει και τα έχω εκτιμήσει και υπάρχει λόγος που τα έχω. αλλά είναι και πολλά που δεν ξέρω ή δεν έχω ακούσει καθόλου ή τόσο λίγες φορές που δεν τα θυμάμαι. κάποια είναι ωραία - και πολλές φορές σκέφτομαι - πως τα ταίριαξε έτσι καλά ο μπαγάσας ο random αλγόριθμος. είναι σαν να παίζεις με ξυλάκια και ανατρέχεις στις συμβουλές / απαντήσεις σε εκείνο το βιβλίο το κινέζικο που φιγουράρει και στο "man in the high castle" του φίλιπ ντικ. ίσως όπως μεγαλώνουμε, αρχίζουμε να εκτιμάμε όλο και περισσότερο το randomness. έως στο να βρίσκουμε νόημα στο randomness? αφού δεν βρίσκουμε νόημα κάπου αλλού; δεν ξέρω.... όπως λέμε, και ως γνωστό, ο χρόνος θα δείξει και πάντα θα δείχνει. ένα ταιριαστό κομμάτι από την σημερινή ράντομ λίστα ήταν και αυτό.

any news?

σκεφτόμουν διάφορους παράξενους τρόπους για να διαφοροποιηθώ. σκέφθηκα μήπως έτσι θα ξεκινούσα ένα ποίημα αλλά μετά το (τα) παράτησα. το (την) πάτησα. ίσως να πρέπει να πάψω να γράφω παράξενα εαν θέλω να γίνω κατανοητός. μα ίσως και να μην θέλω. άλλα γράφω εδώ και αλλιώς θα μιλήσω στους φίλους μου (τι είναι φίλοι για σένα; - μια ερώτηση που καίει) (πενίντα ευρώ) (α, και εσύ το λες; ) κάποιος μου έλεγε για κάποιον που στην γραφή του δεν έβαζε καθόλου σημεία στίξης (ή αντίστιξης) και του είχα πει τότε πως μου θύμιζε εκείνος (ο άλλος) τον χαρακτήρα από το βιβλίο του Ph... Stephen King που διάβασα πρόσφατα (The Stand), εκείνον που δεν είχε το καλύτερο τέλος, αλλά σίγουρα υπήρχαν και χειρότερα τέλη εκεί σε αυτό το βιβλίο. γενικώς η ύπαρξη είναι γεμάτη από όχι πολύ καλά τέλη. γενικά το γεγονός της ύπαρξης των τελών ή του τέλους είναι δύσκολο να το χονέψει κανείς. και κάπου εδώ ερχόμαστε στο συγκρότημα "woods of ypres" που ανακάλυψα πρόσφατα που μιλάει αρκετά για τέλη, και μακάρι μονάχα να ήταν τέλη κυκλοφορίας. έχουν ένα τραγούδι που απλά λέει κάτι σαν "i was buried in mount pleasant cemetery, alone and unceremoniously, among the monuments and the trees, at the heart of the city". κανονικά θα έπρεπε να το μεταφράσω. βασικά αυτοί ας πούμε είναι σαν katatonia μια γενια ή λίγο λιγότερο μπροστά στο χρόνο, σαν να έχουν ακούσει και λίγο nu_metal και emo και είναι λιγότερο ντεμοντέ και παλιομοδίτες τρογλοδίτες που δεν ξέρουν από σμάρτφων. το χειρότερο που με συγκλόνησε είναι ότι ο τύπος πέθανε - και εντάξει πολλοί πεθαίνουν (they die - they (will always) die - το γνωστό αστείο που λέγαμε στο σχολείο για τους anathema με τον Σπυρόπουλο) - αλλά αυτός τραγουδούσε κιόλας για τον θάνατο, και δεν είχε και την καλύτερη άποψη για την ζωή γενικότερα, σύμφωνα με τους στίχους του. αλλά και πάλι. δεν ξέρω. είναι στενάχορο να συνειδητοποιείς ότι κάποιος πέθανε (όλοι πεθαίνουν - γαμισέ τα) αλλά και εγώ δεν θέλω να πεθάνω, αλλά μια μέρα θα πεθάνω και είναι το μόνο σίγουρο σε αυτή την μάταιη ζωή (πόσο χιλιοφορεμένη έχει καταντήσει αυτή η έκφραση).

αυτό που γράφω τώρα είναι σαν μια μηχανή παραγωγής σκουπιδιών. ή ο ποπός. γράφω για να περάσει η ώρα, κυριολεκτικά. και να απολαύσω την τιποτοσύνη της ρίψης λέξεων άνευ νοήματος. απολαμβάνω την αφθονία άχριστου χρόνου που μου απομένει (μέχρι να πεθάνω (κι εγώ)) (they die)

είδα αποτελέσματα αιματολογικών που κάνω κάθε χρόνο και δεν είναι και πολύ καλές και όλα οδηγούν στην βεβαιότητα του γεγονότος ότι πρέπει να κόψω τις μπύρες. και να συνειδητοποιήσω την αξία αυτής της ζωής χωρίς μέθη, και διαφορα τετοια πραγματα. επίσης μου τελείωσαν τα λεφτά και είπα να κλειστώ για όσο μπορώ μέσα στο σπίτι. είναι σαν να πηγαίνω για ένα μακρινό ταξίδι, μόνο που είναι το ανάποδο (και όμως τόσο ποδινό). μεσα στο σπίτι χωρίς ούτε μια μπύρα, χωρίς την δυνατότητα διαφυγής, τι άλλο θα δούν τα μάτια μας. θα στάζω φαρμάκι και θα μεθάω με το ρευματάκι που θα κάνει από το ένα μισόκλειστο παράθυρο στο άλλο, και δεν θα ξέρει κανείς για την ύπαρξή μου ή την ανυπαρξία μου, και δεν θα νοιάζεται. σιγά σιγά μπορείς να καταφέρεις να αποξενωθείς από όλο τον κόσμο, και να απομακρυνθείς τόσο πολύ που κανείς να μην βρίσκει παράξενο το ότι έχει να ακούσει από σένα 6 μήνες ή και ένα χρόνο. ο χρόνος χάνει την αξία του και την σημασία του όταν τον βρίσκεις σε αφθονία περιμένοντας να ... τίποτα. αστιεύομαι. δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να θυμάται την ύπαρξη αυτού εδώ του блог οπότε μπορώ να μένω ήσυχος και να γράφω ελεύθερα, χωρίς να φοβάμαι ότι θα ανησυχήσω κανέναν.

"είμαι στο φάσμα αυτισμού και είμαι ένα case study" είπε εκείνος στον τοίχο και ο τοίχος άνοιξε πλατιά το χαμόγελό του, χαρμόσυνα και χωρίς βιασύνη.

"μοναξιά είναι μια αίσθηση που την δημιουργούμε εμείς" (έχω μια αίσθηση, μια έκτη αίσθηση) είπε ο άγνωστος αναβάτης που αρέσκεται στο να μπουρδολογεί και να γεννά εκφράσεις που ακούγονται όμορφες και όμως δεν υποδηλώνουν τίποτα.

υπάρχω. έχω αρκετά παιχνίδια στον υπολογιστή για να με συντροφεύσουν μέχρι το σώμα μου να γίνει λαπάς και να χυθώ από την καρέκλα σαν ένα οξύ πράσινο όπως το αίμα των εξωγήινων στο εξ φαηλς. είχα απομακρυνθεί αρκετά από τα παιχνίδια αλλά νομίζω πως ήρθε η ώρα να τα ξανααγαλιάσω. το πρώτο πράγμα που έπαιξα, το the charnel house trilogy, με εκνεύρισε απίστευτα όταν η ηρωϊδα πήγε να πάρει τρένο μια μέρα που είχε χιονοθύελλα σε μια πόλη Χ, και έφυγε από το σπίτι χωρίς καν να φορέσει το παλτό της που ήταν κρεμασμένο στο καλόγερο ΜΠΡΟΣΤΑ της. και δεν γύρισε ποτέ για να το πάρει. και στην επόμενη σκηνή ήταν έτσι με το κοντομάνικο σε μια αποβάθρα όπου ΧΙΟΝΙΖΕ. και ψιλοτουρτούριζε και αυτοαγαλιαζόταν. ναι ρε κοπέλα μου, οι δημιουργοί σου τι πίνανε όταν σε φτιάξανε; η ψυχή μου πονούσε και αγανακτιζόταν έτσι γι' αυτήν που έκανα Quit.

το facebook κάθε φορά το σκέφτομαι να το ξαναεπισκεφθώ (για να μην μου κάνουν hijack τον λογαριασμό, όχι τίποτε άλλο..) και κάθε φορά ξενερώνω και κάτι με σταματάει από το να το επαναφέρω. η πολλή ανουσιότητα, ή ο φόβος αντιμετώπισής της. η υπερπληροφόρηση δίχως νόημα. χάσιμο χρόνου.

γιατί να το κάνεις όταν έχεις γίνει εξπέρ στο χάσιμο χρόνου και με άλλους τρόπους, με λιγότερο μικρότερο φτωχότερο ψηφιακό φτερωτό αποτύπωμα;

νιέτ - ντα

κατήργησα το facebook, με όποιο προσωρινό τρόπο σου προσφέρει, τέλος πάντων, να το "καταργήσεις".. πέρασαν κάποιοι μήνες, και αρχίζει να μου λείπει, με την έννοια ότι νιώθω μοναξιά που δεν μπορώ να την συμπληρώσω λίγο από εκεί, με εκείνη την ψευδαίσθηση μιας κατά κάποιο τρόπο επικοινωνίας / διαδρασης με το κοινωνικό υπερπέραν (αρκετά πρόσφατα το περιορίζαμε σε/ορίζαμε ως "κοινωνική φούσκα" - πάντα με μπέρδευε όμως αυτός ο όρος καθώς σαν έννοια δεν περιέχει το "σκάσιμο" της φούσκας, αλλά τον περιορισμό του εαυτού σου μέσα της)

έχω καιρό να αμπελοφιλοσοφήσω. και θυμήθηκα το μπλογκ μου αυτό, το ασφαλές μέρος όπου δεν θα μου πει κανείς "γιατί είσαι εδώ", ούτε "γιατί μου γράφεις αυτές τις αράδες, που στο κάτω κάτω δεν έχουν και πολύ νόημα". οπότε είμαι εδώ και γράφω αυτές τις αράδες που δεν έχουν και πολύ νόημα, πέρα από το να με φέρνουν σαν ένα σωσίβιο στην επιφάνεια της θάλασσας (αυτή που χάλασα για να σε βρω) (χάλασα άραγε καμια θάλασσα ή έστω ένα ποτάμι για να σε βρω; μάλλον οχι/ναι/δεν γνωρίζω/δεν απαντώ/μήπως άρχισα να κουράζομαι/όπως είναι σύνηθες στο φύλο μου; (το αντρικό ή το άλιεν, δεν είμαι σίγουρος ούτε γι' αυτό )

άντε πάλι και κάθομαι και κλαίγομαι. πολύ συνήθειο το έχω. μερικές φορές το έχω ανάγκη, και είναι κάπως λυτρωτικό να μπορείς να το κάνεις όταν κανείς δεν κοιτάζει, έχοντας όμως την αίσθηση ότι υπάρχει κάποιος αποδέκτης, ο μυθικός μελλοντικός αναγνώστης. δηλαδή η ομιλία δεν είναι εντελώς εσωτερική (εγώ με τον εαυτό μου) περνώντας από ένα minimal φίλτρο και δημιουργόντας μια αίσθηση επικοινωνίας / απομάκρυνσης του αδειάσματος της μοναξιάς (και ας ο αναγνώστης δεν υπάρξει, νιώθω ότι μιλάω σε κάποιον, και άρα υπάρχει στο φαντασιακό μου σύμπαν - και τουλάχιστον, ως προς τις θεραπευτικές του ιδιώτητες, κρατάει μια υπόσταση πιο στέρεα από μια καταφανής φαντασίωση / ανθυποβολή) (ήσουν ένα ψέμα και μισό, θα ξεπρόβαλλε μια πονεμένη φωνή από κάποιο λαϊκό νταλκάδικο τραγούδι)

αυτό το καλοκαίρι έμαθα πολλές καινούργιες λέξεις όπως ο νταλκάς, και γενικά αρκετά τραγούδια που συνδέονται με την καψούρα. παλιότερα δεν τα είχα σε πολλή εκτίμηση. τώρα ναι, τα εκτιμώ, αν και μερικές φορές συνεχίζω να νιώθω ότι εκείνα τα τραγούδια και τα συναισθήματα που περιγράφονται σε αυτά είναι υπεράνω μου (ξέρω ή δεν ξέρω να αγαπώ; και αν αγαπώ με τον τρόπο μου, λογικό να με συνθλήβει το ότι ο τρόπος αυτός δεν είναι και δικός σου.. έχω κάνει πολλές μαλακίες, είπαμε, και δεν ξέρω πως να τες αποπληρώσω, μάλλον δεν αποπληρώνονται καν, ισόβια καθειρξη στην φυλακή της συνείδησης.

[2 εβδομάδες πιο μετά]
είχα κρατήσει το παραπάνω κείμενο ως draft. πολλά drafts στην ζωή μου γενικά, προσωρινά κείμενα ως ιδέες προς ανάπτυξη ή προσωρινές ιδέες που δεν ευδοκιμούν, ή μόνιμες ιδέες ως εμμονές; δεν ξέρω. ο ήχος των πλήκτρων, το πως χτυπάνε τα δάχτυλα τα κουμπιά του πληκτρολογίου, φανερώνουν μια ένταση κρυμμένη βαθιά, έναν φόβο που δεν θέλει να βγει και μια αβεβαιότητα που δεν θέλω (φοβάμαι) να την αποδεχτώ. γιατί μιλάω τόσο μη ξεκάθαρα, ομιχλοδώς γραμμένα (μιλάω γράφοντας, γράφω ομιλώντας) (στα παλιά των υποδημάτων μου; νοτ)

ποιό είναι το πρόβλημα, δεν κατάλαβα.
δεν υπάρχει πρόβλημα. μόνο ένας προβληματισμός.
δεν πειράζει, καλό είναι να προβληματιζόμαστε που και που.
πόκο α πόκο.

διάβαζα το αρχικό κείμενο και σκιάχτηκα για το πόσο δυσνόητο είναι. όσο δυσνόητος και ο εσωτερικός μου κόσμος, ή ίσως κατανοητός αλλά εσκεμμένα δυσνόητος γιατί φοβάμαι την αλήθεια (την ποιά; ) έχω απογοητευτεί και από αυτό που λέμε "αλήθεια", καθώς δεν είμαι σίγουρος πιά για το ποιά είναι αυτή η περιβόητη αλήθεια. προς τι ο προβληματισμός; ε, τα γνωστά, μόνο εγώ ξέρω. και δεν θα το πω. (κάθε βράδυ στα μπαράκια ω-ω έτσι είμαι και γω..)

η κιθαριστική πένα είναι πολύτιμη για την κίνηση της προς τα πάνω, όχι την προς τα κάτω.

μας ήρθε απότομα το κρύο, όχι τίποτε το φοβερό (το πρόλαβα το κρύο στην ρωσία) - και νομίζω ότι κρύωσα. ένας πονοκέφαλος που νομίζεις ότι το κεφάλι είναι κάπως μπουκωμένο. και δεν βγήκα έξω και γι' αυτό γράφω εδώ στο κρυφό μου παγκόσμια ορατό ιστό για να πιάνονται τα ανυποψίαστα θηράματα (ψέματα λέω, έτσι για να ζωντανέψω την κουβέντα, σιγά μην ήμουν και κανένας κυνηγός - αντικείμενο αγαπημένων δασοφυλάκων)

πέθανε ο πατέρας μου (29-30/09/2024, 65 έφτασε). δεν λέω ότι τον "έχασα" ή τον "χάσαμε" καθώς τον είχα κάπως "χαμένο" από καιρό, και ούτε είμασταν πολλοί για να έχω την συνείδηση του πλήθους και να μιλάω στον πλυθιντικό. τον αγαπούσα ωστόσο τόσο ώστε να είμαι η σκιά του όταν τον έβλεπα. συγκράτησα από πριν από χρόνια φράση του, ως απάντηση στο ευχαριστώ μου όταν με πήγαινε βόλτα στην γειτονιά του - ότι όταν γίνει εκείνος γέρος, θα τον πηγαίνω εγώ βόλτα. δεν κατάφερε να με προσελκύσει να γυρίσω ρωσία και να μείνω κοντά του, δεν καταφέραμε να τον γυροκομήσω. η ροή της ιστορίας είναι κάπως μονόπλευρη, και πράγματα που έγιναν δεν ξαναγίνονται / δεν ξαναέρχονται / δεν αλλάζουν - και αφού δεν τα προλάβαμε, δεν τα προλάβαμε. πήγα και τον είδα επειδή είχε την διαύγεια και καλοσύνη η ξαδέρφη του να με φωνάξει να έρθω. τον πρόλαβα. μετά από κάποιες μέρες πέθανε. σήμερα πέρασα έξω από μια εκκλησία, σκέφθηκα να μπω λίγο μέσα να ανάψω κερί, αλλά μετά σκέφθηκα, γιατί να το κάνω, λες και πιστεύω εγώ ή πίστευε αυτός. συμβολική σημασία έχουν αυτές οι κινήσεις, για να εξηλεώνουν την δική μας συνείδηση. αφού καταλαβαίνουμε πως λειτουργούν αυτά τα πράγματα, γιατί να το κάνουμε; (έχουμε εναλλακτική; δεν νομίζω...)

στην παρακάτω φωτογραφία (δεν ξέρω ποιός την τράβηξε - καθώς τις πιο πολλές συνήθως τις τραβούσε ο ίδιος) είναι νιόπαντρος με την μητέρα μου, φαίνεται και η βέρα (και το βλέμμα), και είναι στο καινούργιο σπιτικό τους που βρισκόταν στο κέντρο κέντρο της πόλης, στην περιβόητη οδό που φέρνει το όνομα της "Παρόδου 1905 Έτους" (σε μια άλλη Άλφαβιλ) - δεν έζησαν πολύ εκεί, κανένα χρόνο ίσως δύο - όταν γεννήθηκα εγώ είμασταν ανάμεσα σε σπίτια δικών μου παππούδων, σύμφωνα με τις πληροφορίες που διαθέτω, εκτός και τα έχω μπερδέψει ήδη.

 

 

μετά σκέφθηκα, πρέπει να μάθω να προσέχω τον εαυτό μου, γιατί δεν θα τον προσέξει κανένας άλλος. είναι ψιλονόμος. εκτός και αν αποδεχτούμε ότι η ζωή μας (τέτοιων σαν κι εμένα) είναι μια αργή αυτοκτονία (καθώς είναι ζωή δίχως σκοπό; )

απλά δωμάτια αγνώστων

αυτό ξεκίνησε ως post στο facebook αλλά μετά κοίταγα την παγκόσμια επικαιρότητα σε ειδήσεις και ξενέρωσε η ψυχή μου και είπα μέσα μου τι σκαλίζω κι εγώ τα δικά μου μικρά καθημερινά πικράκια όταν γίνονται γύρω τερατουργήματα - και το αφαίρεσα - κι όμως ήθελα να το κρατήσω μιας και αφιέρωσα λίγο χρόνο σε αυτό και, μπορεί να πει κανείς, το αγάπησα (με τον τρόπο μου)

me searching for a page named ... "other  people's everyday room interiors" (excluding interior design ideas etc.) (μου κάνει εντύπωση πως δεν βρίσκω κάτι άμεσα) - αυτά που βλέπουμε δηλαδή όταν η ματιά μας πέφτει (κατά τύχη) σε ενα παράθυρο εισογείου και είναι ανοιχτές οι κουρτίνες. θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο στην διάθεσή μου για τέτοιες ματιές. δεν είναι voyeurism, θαρρώ. βέβαια στην σκοτεινή πλευρά του μυαλού μου σκέφτομαι πως ίσως να είναι τρόπος διαφυγής από το δικό μου δωμάτιο και το δικό μου interior whatever (εδώ παραθέτω το youtube videoclip Μαρια Βουμβάκη - Ένα δικό σου δωμάτιο', στο οποίο κάποιος είχε την ευγένεια να προσθέσει τους στίχους οι οποίοι είναι κάπως αποπνικτικοί, καταλλήλως βεβαίως για να συνοδέψουν όπως πρέπει την παραπάνω παράγραφο) (links δεν παραθέτουμε, οικογένειες δεν θίγουμε) (links πεθαίνουν - stars die - porcupine tree)

P.S.: και αναρωτιόμουν αν το εισόγειο γράφεται με "ό" ή "ώ". θα ήταν μισό λάθος ή ένα ή δύο; ποιά η διαβάθμιση της βαρύτητας του λάθους; είναι όπως του παραπτώματος σε δικαστήριο (πλημμέλημα - κακούργημα); μια ζωή υπόδικος στο δικαστήριο του μυαλού μου - σε άλλες εποχές και υπό άλλες συνθήκες θα έγραφα "μια ζωή υπόδικοι στο δικαστήριο του μυαλού μας" but now i've lost that loving feeling, ή όπως έλεγε ο Matt Elliott/3rd Eye Foundation, "i've lost that loving feline"

σκεφτόμουν μήπως μεταφέρω αυτό το blog πουθενά αλλού, κοίταγα τους έλληνες hosters, μετά σκεφτόμουν γμτ και αν ήθελα να πειραματιστώ με java κλπ. και κοίταξα λίγο AWS αλλά χαόθηκα τελείως (ως συνήθως) και σκεφτόμουν την λύση του Γιώργου.. ("Γιώργος" όπως ένα μηχάνημα, μια ανακάλυψη ντόπιων επιστημόνων, με σαφείς προδιαγραφές και cost/value efficiency)

σκεφτόμουν αν και τι νόημα θα είχε ενα blog όπου να μπορώ να καταγράφω πραγματικά ότι θέλω και να κρατάω και τα ονόματα όπως είναι τουλάχιστον με τα αρχικά τους. αν έπρεπε να το κάνω private, θα είχε νόημα για μένα; νομίζω από την πρώτη εγγραφή σε ενα οποιοδήποτε προσωπικό μου diary, είχα πάντα την ελπίδα ότι τις γραμμές που γράφω θα τις διάβαζε και κάποιος άλλος εκτός από μένα, κάποιος που θα είχε μέσα του ενδιαφέρον για μένα, και άρα θα αποτελούσε ενδιαφέρον για μένα; μια μελλοντική ανάγνωση από μια άλλη ύπαρξη που θα δημιουργούσε ένα νόημα για μένα στο παρόν; ίσως κάπως έτσι να απομυστικοποιείται η φάση που μου προκαλούσε πάντα απορία και πονοκεφάλιασμα, για ποιό λόγο θέλουν άνθρωποι να αφήνουν πίσω τους πράγματα όταν πεθάνουν; και επίσης δεν έβρισκα νόημα γενικά της ύπαρξης αν δεν αφεθούν πράγματα πίσω μας.. μια παραδοξότητα δηλαδή. και βλέπω τώρα ότι ουσιαστικά δημιουργόντας παρακαταθήκη είναι σαν να νοηματοδοτείς την τωρινή σου ύπαρξη.. που, βέβαια, θα μπορούσε να είναι μια άλλη ψευδαίσθηση, προϊόν ανθυποβολής, όπως για άλλους είναι πραγματική η πίστη στον Θεό (για άλλους είναι όντως πραγματική, δεν το αμφισβητώ, αλλά για μένα μάλλον δεν είναι)

ίσως να ήθελα να φτιάξω για πλάκα μια πλατφόρμα όπου θα μπορούσα να γράφω ένα κείμενο και να παραθέτω μαζί του φωτογραφίες κλπ... και μάλλον δεν θα είχε νόημα να παθαίνει ανονυμοποίηση καθώς από τα συμφραζόμενα μπορείς να βγάλεις άκρη και να καταλάβεις για ποιούς μιλώ. τελος πάντων για άλλη ώρα ετούτο το brainstorming. για άλλη ώρα και η ανούσια λεπτομέρεια.

τελικά έχει νόημα έστω κάτι; δεν ξέρω. χθες καθόμουν σε ενα παγκάκι και είχα πάρει μια μπύρα και έτριψα λίγο το πρόσωπό μου δύο φορές με ολόκληρες τις παλάμες, και ήρθε μια κοπέλα δίπλα μου και με ρώτησε αν όλα καλά και αφού αναγκαστικά την κοίταξα απορημένος, με ξαναρώτησε αν όλα καλά και μου εξήγησε ότι ρωτάει επειδή της φάνηκε πως έχω κάτι. της εξήγησα πως όλα καλά, και ίσα ίσα είχα μόλις "ολοκληρώσει όλες τις πιο δύσκολες αποστολές" και ήμουν καλά - και την ευχαρίστησα οπότε εκείνη έφυγε. μετά το σκεφτόμουν και έλεγα μέσα μου πως εκείνη την στιγμή που ήρθε και με ρώτησε σκεφτόμουν έναν γολγοθά, όχι ακριβώς τόσο πονεμένο, αλλά ρέμβαζα ονειροπολόντας για ένα υποθετικό γεγονός που θα ήταν μάλλον τραγελαθικό. έλεγα πως αν πήγαινα και έβρισκα έναν τύπο που πρόσφατα χώρισε ενα πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο και του εξηγούσα να μην κάνει αυτό το λάθος (θα γινόμασταν φίλοι πιο πριν και θα είχα κερδίσει την εμπιστοσύνη του - άγνωστο το πως).... τέλος πάντων δεν μπορώ να γράψω εδώ δημόσια αυτά τα πράγματα και είναι κρίμα καθώς θα ήθελα πολύ να τα πω κάπου. και το χαρτί μου φαίνεται απρόσωπο και πολύ μοναχικό. και εξομολόγηση δεν λειτουργεί για μένα. γι' αυτό τα κρατάω μέσα μου όπως όλοι ίσως... μετά τα ξεχνάω, μετά τα ανασκαλεύω, τα ξεχνάω πάλι.. αυτά...

διάφορα σκόρπια

11/05/2023 how about making that ubiqutous "hello world" program into prettier, nastier and truer "hell world"?

18/12/2023 πέθανε και η άλλη μου η γιαγιά.

20/12/2023 aborym - πήγα να τους ψάξω αφού για κάποιο λόγο τους έψαχνα και άκουγα να αναφέρονται 2-3 φορές στο σημερινό μου όνειρο. σίγουρα θα τους είχε πάρει το αυτί μου και στην πραγματικότητα, αλλά δεν θυμάμαι να τους είχα ψάξει ποτέ ώστε να μου είχαν αποθηκευτεί σε κάποιο σημείο της μνύμης μου. νοσυρό black με industrial overtones. not exactly my cup of tea... γιατί;

20/12/2023 μόλις παρατήρησα με το μάτι του εσωτερικου μου μυαλού ότι οι υπόλοιποι που χρησιμοποιούμε τα laptop μας ως tools of trade, σαν άλλοι κιθαρίστες, βάζουμε (ή θέλουμε να βάλουμε) stickers πάνω τους για να δηλώσουμε την ταυτότητά μας (rainbow unicorn κλπ). άρα είτε ως κιθαρίστας ή ως προγραμματιστής, υπάρχει χώρος για αυτοεπίδειξη, και έχοντας το ένα, δεν χρειάζεται να κυνηγάς το άλλο (εκτός και αν φυσικά έχεις και τα δύο).

20/12/2023
- "φιλαράκι, θα μου συγχρονίσεις τα δεδομένα;"
- "συγχρονίσως"

05/05/2024 (το ορθόδοξ πάσχα)
που πάνε οι ιστορίες που λέμε, όταν πεθαίνουμε; (πεθάνω) (who knows where the time goes όπως λένε οι fairport convention - χθες έβαλα το autopsy και μου έχει ξανακολλήσει το πόσο ωραίο είναι

που πάνε τα facebook posts όταν πεθάνουμε; (πεθάνω) (φοβάμαι να ανοίγω σελίδες προφίλ ανθρώπων που έχουν αποβιώσει.. γι' αυτό ίσως δεν θα ήθελα στοχαστικά κείμενα ας πούμε να τα δημοσίευα εκεί, γιατί νομίζω ότι έτσι με μένα και το προφίλ μου θα ξεψυχίσουν και αυτά - και εδώ, θα μου πεις, γιατί να μην πάθουν το ίδιο... θα ήθελα να πιστεύω ότι εδώ αποκτούν μια δικιά τους υπόσταση; ναι/ όχι/ ίσως/ σκασίλαμας/

γιατί ζηλεύουμε (λίγο εκεί βαθιά); (ζηλεύω) (πετάει το fb προτεινόμενα προφίλ ανθρώπων δεν ξέρω με ποιό αλγόριθμο και περνάνε ονόματα και λες, μήπως εκείνος ή εκείνη είναι εκείνος ή εκείνη που.. ας το δεν πρέπει να λέω..)

ποιό το νόημα του blues; (ακούω isaac hayes - βρήκα τυχαία την δικιά του εκτέλεση στο "i just don't know what to do with myself" - και δεν είχα ανακαλύψει του πόσο γλυκά τραγούδια έχει - μια κάποια φάση είχα αγοράσει το shaft, καλό ήταν αλλά δεν με έκανε να συνεχίσω σε εκείνο το μοτίβο)

γιατί το ελληνικό ερωτηματικό αντί του άλλου (το λάθος και το σωστό; το δικό μας ή το ξένο; με έκανε να σκεφθώ πόσο δεν μου αρέσει να με πιέζουν για το σωστό, και να κάνω το λάθος επίτηδες, είτε πρόκειται για αναγραφή σε greeklish, ή χρήση ερωτηματικού ή χρήση κεφαλαίου στην αρχή της πρότασης - και πόσο αυτό συνδέεται με έλλειψη δικής μου "εθνικής" συνείδησης επειδή μεγάλωσα σε εκείνο το κενό ανάμεσα σε χώρες που ονομάζεται (από κάποιους - αναρωτιέμαι αν και από μένα) "ξερίζωμα", και εκτός "εθνικών" κοινοτήτων)

ώρες ώρες θέλω να αρχίσω ένα private blog στο οποίο να καταγράφω πράγματα χωρίς να λογοκρίνω. απλώς σκέφτομαι για ποιό λόγο και ποιός θα το διαβάσει και αν πρέπει κλπ... ωστόσο μου αρέσει σαν ιδέα. απλώς όπως και να έχει, είτε private ή public, λογοκριμμένο ή όχι, πάντα αυτά που θα λέω θα περιέχουν την μισή αλήθεια (ή εκείνο το μέρος της αλήθειας που την λένε πως είναι πάντα στην μέση; - αλλά μόνο την μια πλευρά της; άσε, μπέρδεμα) γιατί πάντα θα παραλείπω κάτι, και στις εξηγήσεις πάντα κάτι θα το εξηγώ μονόπλευρα ή θα έχω καταλάβει κάτι λάθος.. όπως δηλαδή ακριβώς λειτουργεί και ο εγκέφαλος καθώς σκέφτεται... μερικές φορές σκέφτομαι τερατουργήματα.. αυτό φοβάμαι.. μερικές φορές κάποια πράγματα δεν πρέπει να βλέπουν το φως της... ποιανής; σιγά βρε παιδί μου τι σκέφτεσαι και συ, και σιγά τα τερατουργήματα.

σιγά.. :/ μερικές φορές θέλω απλώς να αφήνω τον εαυτό μου να γράφει. είναι από τα λίγα πράγματα που κάνω ίσως κάπως ικανοποιητικά "πηγαία" αν όχι καλά.

σαγκουίνι (αεροπλάνα πετούσαν, και κάτι τυράδες (βλ. tirade - γαλ.) για το μετρό)

 στην κακόμοιρη κυριούλα με πανάκια στα χέρια που κατέβηκε στην αποβάθρα του μετρό να με διώξει γλυκά από τον σταθμό είπα αυτολεξεί σχεδόν "ντροπή στην εταιρεία σας που σας προσλαμβάνει για να κάνετε αυτή την δουλειά, να ανακοινώνεται στους μαλάκες που περιμένουν κάτι ότι δεν θα περάσει άλλος συρμός, δεν είναι δουλειά σας, το καταλαβαίνω"

- σας μίλησα πιο πριν αλλά μάλλον δεν με ακούσατε.

μα τι με νοιάζει - το ξέρω ότι θα έπρεπε να το ξέρω, θα έπρεπε να είχα μάθει από κάπου τι ώρα φεύγει ο τελευταίος συρμός από την αποβάθρα. μην σου πω ότι θα έπρεπε να είχα αυτή την γνώση καταγεγραμμένη στην τάμπουλα ράσα του μυαλού μου εκ γενετής όπως όλοι οι νορμάλ καλά φτιαγμένοι άνθρωποι. μου την σπάει όλη αυτή η ασέβεια μέσω της μετακύλισης ευθυνών από οργανισμό με δημόσιο χαρακτήρα - αν για κάθε οργανισμό ισχύει αυτό - στους από κάτω, οπότε και οι ευθύνες και η έκθεση που τελικά έχει ως οργανισμός στους τελικούς αποδέκτες των (κάποιες φορές μη-) υπηρεσιών του τις επομίζεται μια άμοιρη υπάλληλος καθαριότητας ή "αυτών των αορίστων πραγμάτων που τα λέμε σεκιούριτυ" (μερικές φορές δεν μπορείς καν να τους ξεχωρίσεις, λες και κυκλοφορούν under cover και η δουλειά τους είναι να σε μπερδεύουν και να σου βάζουν λογικές τρικλοποδιές) - και τι να πεις σε αυτήν;

σε ενα νορμάλ κράτος που σέβεται τους πολίτες του και τις δομές του που αναφέρονται σε αυτούς, αυτό που φαντάζομαι πως συμβαίνει είναι ότι ο τελευταίος συρμός του μετρό κάθεται στην αποβάθρα και οι άνθρωποι που μπήκαν στον σταθμό οδηγούνται σε αυτό ενώ κάνείς άλλος δεν μπαίνει άλλο στο σταθμό - αλλά τι, έχουν οι Αττικές Συγκοινωνίες ή δεν ξέρω πως λέγεται ο οργανισμός αυτός προσωπικό για να κάνει το παραπάνω;

τους έχει απολύσει ή δεν προσλαμβάνει και βλέπω κάθε φορά την θληβερή εικόνα με άδειους σταθμούς και ανθρώπους ανήμπορους απλά να μην μπαίνουν καν στον κόπο να χρησιμοποιήσουν το μετρό λόγω της κατάπτηστης κατάστασης που αντιμετωπίζουν, ξεκινόντας από τα εκδοτήρια εισητηρίων τα οποία δεν μπορούν να μάθουν να τα χρησιμοποιούν, και τις αυτόματες θύρες που θα πρέπει να ευχαριστούμε την τύχη που δεν είναι εντελώς ανελέητες όταν περνάει κάτι ανάμεσά τους χωρίς εισητήριο, και τελειώνοντας με το να λείπει πάσης φύσεως προσωπικό από ολόκληρο τον σταθμό πλην του σταθμάρχη κάπου στο υπερπέραν σε μια σκοτεινή αίθουσα από χοντρό γυαλί που σου μιλάει από το μηχάνημα "πατήστε το κουμπί για να μιλήσει" και η φωνή του ακούγεται έτσι αφύσικα ηλεκτρική, εάν δεν είναι χαλασμένο το μηχάνημα δηλαδή, και τι να την κάνεις την φωνή όταν δεν μπορεί να σου πει τίποτα πέρα απ' αυτά που ήδη ξέρεις.

για δύο ώρες περπάτησα την σκοτεινή αθήνα του γλυκού παρασκευιάτικου βραδιού, ευχαριστώντας το αττικό μετρό για την ευκαιρία αυτή που μου δίνει έτσι απλόχερα κάθε φορά. στον δρόμο έπαιζα με τα λουράκια από την ζακέτα μου - είναι απ' αυτά με τα οποία δένεις τον λαιμό όταν κρυώνει (μην σκεφθώ τίποτε άλλο, άκου εκεί) και που στην ζακέτα αυτή καταλήγουν σε δύο ξύλινα μπιλάκια από τα οποία μόνο το ένα έχει μείνει. ζουλούσα το ένα μπιλάκι τόση ώρα που σήμερα το πρωί βρήκα έναν κάλλο πάνω στο δάχτυλο. είναι ακριβώς στο σημείο όπου στηρίζεται το ποτήρι όταν το πιάνεις από το χερούλι. θα λέω ότι έβγαλα κάλλο από τον πολύ καφέ. επίσης σχεδίαζα στο μυαλό μου γκριμάτσες σε μπάτσους, το μόνο που έκανα στην πράξη όμως ήταν κάτι σε ένα τετράγωνο χαμόγελο απαισιοδοξίας και απαξίωσης με μια δόση απολογιτικής διάθεσης. επίσης είδα στον δρόμο τον Αντώνη, ενα παιδί που ούτε καν επιφανειακά δεν τον ξέρω, και του φώναξα με βραχνή φωνή ενώ περνούσε σε απόσταση ενός μέτρου - Αντώνη! - και όταν με αναγνώρισε και πήγε να μου δώσει το χέρι του, δεν μπορούσα να το δεχτώ οπότε ακαριαία την σχημάτισε σε γροθιά για να μου δώσει το μπρο φιστ, το οποίο και αυτό μου φάνηκε γελοίο, και τελικά αμήχανα του έσφηξα την σχηματισμένη γροθιά, όπως θα έπρεπε να είναι τα πράγματα δηλαδή σε αυτές τις καταστάσεις, και μετά από όλα αυτά είδα τον φόβο στα μάτια του Αντώνη και ένιωσα την ανάγκη να του απολογηθώ, ή τέλος πάντων να εξηγήσω το αυτονόητο - ότι τον είδα από μακριά και ήθελα να τον χαιρετήσω. αυτά. τον άφησα έτσι με φόβο και απορία στα μάτια. ελπίζω να μην έπεσε στα χέρια των μπάτσων στους οποίους χαμογελούσα τετράγωνα για να τον ανακρίνουν σχετικά με την σχέση του με "αυτόν τον άνθρωπο". σαν ο βραχνός αδέξιος χαιρετισμός μου ήταν σαν το φιλί ενός ανυποψίαστου αυτή την φορά Ιούδα.

κατά τα άλλα σας έχω πει ότι τους τελευταίους 1-2 μήνες έχω συνεχόμενη αρνητική διάθεση; και σε άλλες ειδήσεις.. με λένε δημήτρη μάναλα και έχω μια αγάπη για τα βουνά και η ζωή είναι μικρή και σας το λέω εγώ που είμαι ενενίντα, και άλλες τέτοιες π@π@ριές (από γνωστή άκρως εκνευριστική διαφήμιση σε γνωστό ραδιοφωνικό σταθμό). πολλά μου φαίνονται γελοία, εκνευριστικά, και δεν βρίσκω σωτηρία (- θα τραβήξω μαλακία!!! - )

επίσης πιο πριν απόλα αυτά χθες το βράδυ είδα δύο φίλους που τους λένε και τους δύο Οδυσσέας, και είπα πως θα το θεωρήσω σημάδι από ψιλά, απ' αυτά σαν και εκείνα που πειγράφει ο κάθε γέροντας Παϊσιος, είπα πως θα το γράψω στο μπλογκ μου. το είπα και το έκανα.

αναμένουμε να πάρει και την γκούγκλ ο έλον μας, οπότε εκτός από μαζικές απολύσεις εργαζομένων, θα στείλει και τα emails μας στο διάστημα. μιλώντας για το διάστημα, γράφω αυτές τις γραμμές και ακούω συνεχόμενους ήχους από αεροπλανικές υπερπτήσεις και προσπαθώ να καταλάβω αν είναι ρυπές του αέρα ή όντως μαχητικά που πετάνε από πάνω. με αυτούς τους ήχους που ακούω είναι σαν να γίνεται το σώσε εκεί πάνω, η επόμενη μάχη της αθήνας. και να γινόταν μάχη, λες να το ακούγαμε στις ειδήσεις; μπα, δεν νομίζω. θα το έδειχνε μάλλον η νεκροψία. εμείς οι απλοί κάτοικοι εδώ στα χαμυλά, με τις προσγειωμένες μας σκέψεις και την ψευδαίσθηση πως μιλάμε σε κάποιον.

έχει ντάλα ήλιο, υπόσχονται πως από το απόγευμα η Εύα θα ρίξει ανείπωτες καρέκλες, το αμάξι μου παραμένει χεσμένο και γεμάτο πευκοβελόνες μιλώντας εκτενώς για την ανευθυνότητα και σταρχιδοσύνη του ιδιοκτήτη του, αποκρύπτοντας παντελώς την βασανισμένη καθημερινότητά του νού του (του του)

(είναι απλά μια ηχώ)
αεροπλάνα πετούσαν

да/нет

καλημέρα, ζωνταντός, τα κατάφερα και σήμερα, ξανά στις επάλκξκεις.
another day, another dollar
i a m on another planet with you, with you
... και δεν συμμαζεύεται, ούτε σημαδεύεται
магнитофон сломался, я сижу в тишине, чему я рад вполне
anne clark / short story (party mix)

αριστερισμός του πιγκουίνου

ξεκίνησε αρχικά ως ποστ στο φεησμπουκ. εκεί που όταν είναι να κάνεις μια ανάρτηση, σου λέει "what's on your mind, Andrey?" αλλά ξέφυγε λίγο σε μέγεθος και είπα να το βάλω τελικά εδώ.

what's on my mind? βλέπω "αστρονομία" και αντιλαμβάνομαι "αστυνομία" (διαβάζοντας είδηση για τον θάνατο του σιμόπουλου που ήταν αστροφυσικός), βλέπω "αριστερισμός" και αντιλαμβάνομαι "αστρισμός" (από το βιβλίο του Λένιν, εκδόσεις Θεμέλιο, που έδινε κάποτε η Αυγή και ξαναέδωσε το προηγούμενο Σάββατο). δεν πρωτοτυπώ, το ξέρω. σε ένα δικό μου σύμπαν ζω, το ξέρω.

προσπαθώ να δω το dolce vita του φελλίνι σε επεισόδια. αν ήταν χωρισμένη όλη η ταινία σε εικοσάλεπτα επεισόδια, θα είχε 8 επεισόδια. σαν μια σεζόν ένα πράγμα.

ζω δικιά μου ντόλτσε βίτα κι εγώ, σε επεισόδια, όπως αρκετοί και αρκετές, φαντάζομαι. αλλά όχι αρκετές και αρκετοί ώστε να θεωρούμαστε μια κανονικότητα..

σήμερα το βράδυ κατέβηκε μαζί μου στο μετρό ένας τύπος που με κοιτούσε έντονα, απ' αυτούς όμως που τους το συγχορείς εύκολα. θυμάστε τους τρουβαδούρους και jokers στην αυλή του βασιλιά, μπορούσαν να υπερβούν τα κοινωνικά πρέπει, και ήταν οι μόνοι, θαρρώ, που με αυτά που λέγαν δεν τους αποκεφάλιζαν (αμέσως), γιατί ήταν εντός αλλά και πιο πολύ εκτός της κοινωνίας, ζούσαν και ήταν συνδετικός κρίκος με ένα σουρρεάλ παράλληλο σύμπαν.

μου έκανε ένα νόημα δείχνοντας την μπλούζα του και χτύπησε τον εαυτό του στον όμο και χαμογέλασε, έκανα ένα βλέμμα πως τον ακούω αν και δεν πολυκαταλαβαίνω. στην συνέχεια προσπάθησα να σκεφθώ τι θα μπορούσε να εννοεί. φορούσα μια μπλούζα μαρίλλιον. δεν την φοράω επειδή τους ακούω πολύ - μου την έχει φέρει ο φίλος μου ο τάσος από ένα ταξίδι που πήγε για να τους δει κάπου στο εξωτερικό. είναι από την δεύτερη περίοδό τους με τον Hogarth ως τραγουδιστή, μετά τον Fish. και μάλιστα πολύ μεταγενέστερα, γύρω στο 2010.

τελος πάντων, σκεφτόμενος ότι μάλλον δεν τα σκεφτόταν όλα αυτά ο τύπος που μου είπε κάτι για την μπλούζα μου, την κοίταξα για να δω πως την είδε, και αντελήφθη (πως το λένε) πως έχει ένα τεράστιο ασπρο λεκέ από άλατα του ιδρώτα που περικυκλώνει το εξόγκωμα της κοιλιάς μου και κάνει και διάφορα παρακλάδια.

ένιωθα συνάμα περίφανος (γιατί ίδρωσα κάνοντας κάτι), και μόνος (γιατί δεν υπήρχε κανείς να μου το πει μέχρι να μου το πει αυτός ο τύπος που με κοιτούσε έντονα και ήταν στα όρια της παρεξήγησης το γιατί το κάνει) και ξέρωγώ... βασικά τότε έβαλα την τσάντα μου μπροστά να μου κρύβει τους λεκέδες, και όταν ξαναπέρασε ο τύπος μπροστά μου (που με ξανακοιτούσε), του έσμιξα τα φρίδια, όπως έκανε η ηθοποιάρα στο russian doll στο τέλος του, (και είναι η στιγμή που θα την θυμάμαι για πάντα, γιατί έτσι φιλάω ανθρώπους, γιατί είναι ο τελειότερος χαιρετισμός και σιωπιλή αποδοχή και εκτίμηση που μπορώ να σκεφθώ - από μόνος μου χωρίς να θυμάναι να έχω επηρεαστεί από κάτι (εκτός από τις γάτες) - και το έκανε εκείνη..) (δεν το έκανα καλά όμως, δεν επέστρεψα το βλέμμα μου ξανά, τα έσμιξα και κρύφτηκα αμέσως)

η φωτογραφία είναι από την συμβολή Συγγρού με Χαμοστέρνας, κοντά στην Ιντεραμέρικαν και την Πάντειο / το Πάντειον και όσονούπω το Πάνθεον. ("... ΗΜΙΘΕΑ Μ.Α.Ε. («Ημιθέα»), που είναι η ιδιοκτήτρια του νοσοκομείου ΕΡΡΙΚΟΣ ΝΤΥΝΑΝ ..." από την είδηση της συγχώνευσης του Ντυνάν με Euromedica) (μπλέξαμε τα μπούτια μας, σε άλλη μετάφραση - και ας πρόσεχες.. είναι η ροπή των πραγμάτων; )

entaxei

20/06/2022

αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο να γράφω, αν αξίζει τον κόπο οτιδήποτε, μιας και έχω αποδομήσει στο μυαλό μου οτιδήποτε έχει να κάνει με ωφελιμιστική διάσταση του κόπου. ή ίσως το ανάποδο. ωφελιμιστική διάσταση αυτουνού που απαιτεί κόπο. αφού βασικά δεν αξίζει τίποτα, προς τι έστω και ελάχιστος κόπος;

είναι πάλι καλοκαίρι, ειναι πάλι αθήνα το καλοκαίρι, μοιάζει να μην έχει αλλάξει κάτι, όπως τόσα πολλά καλοκαίρια χαμένα στο χρόνο, εικόνες μόνο στην δικιά μου μνήμη, γιατί στιγμές δεν μοιράστηκα με κανέναν, παρά σκόρπιους ελάχιστους ανθρώπους που δεν συνδέονται μεταξύ τους, και χρονικά απέχουν ο ένας από τον άλλον κάτι αιωνιότητες.

δεν έχει αλλάξει κάτι, λέει η εσωτερική μου φωνή, γιατί δεν κάνω τον κόπο να αλλάξω οτιδήποτε, προφανώς γιατί δεν έχω καταλάβει την αξία του "αλλάζειν".

φυσσάει, και το καλοκαίρι όταν φυσσάει δημιουργείται αυτή η παραδοξότητα, απο την μια θυμάμαι τον Μ. να λέει - αχ φύσα, θυμάμαι ανθρώπους που ανοίγουν τα παράθυρα στα αμάξια όταν οδηγούν και βγάζουν το χέρι τους έξω, και άλλες φορές κάνουν με το χέρι σαν να πιάνουν τον αέρα, και το χέρι έτσι όπως φαίνεται βγαλμένο από το παράθυρο είναι σαν να έχει μια δικιά του αυτόνομη ζωή και σαν να ευχαριστιέται τον αέρα, μιας και δεν έχει στώμα να πνιγεί με τον αέρα που θα έμπαινε σε αυτό με ιλλιγιώδη ταχύτητα.

το άρωμα είναι το καινούργιο αλκοόλ. μήπως γι' αυτό να έχω αυτόν τον ελαφρύ πονοκέφαλο; ή με πονάει το φως αυτής της οθόνης; ή το ένα είναι επειδή το άλλο; μήπως είναι το στερητικό σύνδρομο; δεν θα έπρεπε, αφού το μεσημεράκι ήπια ένα ποτήρι κρασί.

είδα ότι η νατάσα λυον από το ρασν ντόλ έχει γενέθλια στις 4 απριλίου.
πέρασα λίγο κόβιντ.
με βρήκε και με ξαναάφησε η α. ή εγώ την άφησα. πλέον έχω πάψει να το σκέφτομαι έτσι. βασικά προσπαθώ να μην το πολυσκέφτομαι γιατί πήρα απόφαση ότι δεν έχει νόημα. (βλ. αρχή όσων αφορά το προκραστινέσιο)
συνεχίζω να αγχόνομαι και να νιώθω ντισκόμφορτ με μαλακίες κατά τα άλλα. μικρές εμβόλιμες μαλακίες. βαρέθηκα. μια ζωή όμως τα ίδια.

κάτι ανοκλορήτοτο χωρίς τίτλο από τις 20/02/22

when i see a movie and i know or suspect where it is going, and it is not going to good places, i find it hard to continue watching it, to continue sustaining the agony of suspicion. today's failed attempts to see the movies at full are : "the golden calf" (1968) - a well-known Soviet times satirical witty comedy, in black and white, after the book by the same name, talking about some opportunistic small time crooks having big plans. (it's my second time - this time i went a bit further, pausing now in the sea-side resort of Chernomorsk), and "the talented mr. ripley" which is actually.. i really admire matt damon and the way he plays this role, and the dark self of philip seymour-hoffman's role - and the roles of others - but i don't have the nerve to continue watching it, once i start suspecting where the whole thing is going.

are those with autism preoccupied with eyes? in drawings, in poems? why do they have big eyes in anime

όταν πέθανε ο παππούς μου δεν το πολυκατάλαβα καλά καλά. απλά ένα πρωϊ μου είπε η μητέρα μου πως πέθανε ο παππούς σου από "σκίσιμο καρδιάς" - έτσι είναι η κυριολεκτική μετάφραση, ή ίσως μια εκλαϊκευμένη μεταφορά εκείνου του επιστημονικού όρου του εμφράγματος μυοκαρδίου, όπως μάθαμε να λέγεται όταν μεγαλώσαμε (και αλλάξαμε χώρα διαμονής).

strnen

Κυριακή..

έκανα ξανά refresh μια λίστα στο foobar2000 όπου έχω όλα τα αρχεία από το media library μου (όλων των πιθανών και απίθανων καλλητεχνών που έχω μαζέψει σε αυτήν (και μερικών άτακτων πιθήκων (πως είναι το "ηθική", αλλά ανάποδα) που έχουν παρεισφρήσει)), και μου λέει πως είναι διάρκειας τεσσάρων εβδομάδων και μιας μέρας και δεκατριών ωρών. που σημαίνει ότι αν αφήσω να παίζει το foobar την λίστα από την αρχή, με την σειρά όπως εμφανίζονται τα κομμάτια, θα τελειώσει να παίζει μόνο μετά από 29 μέρες, κοντά ένα μήνα δηλαδή. για κάποιο λόγο σκέφθηκα ξανά τον θάνατο, ή μάλλον, μου ήρθε μια εικόνα με μένα πεθαμένο, και την λίστα με τα τραγούδια να συνεχίζει να παίζει - σε random mode δε, θα παίζει για πάντα, μέχρι να πέσει το ρεύμα (δηλαδή μέσα στο μήνα κάποια στιγμή δεν θα τύχει και αυτό; - δηλαδή το "για πάντα" δεν συμβαίνει ποτέ σε αυτή την διάσταση).

γράψτε λάθος. θα παίζει για 45 εβδομάδες πέντε μέρες και δεκατέσσερεις ώρες. δεν θα αντέξω ούτε πεθαμένος να ακούω τόση μουσική. πάλι καλά που είμαστε ευλογημένοι με κάποιες διακοπές ρεύματος. αν δεν ήταν αυτές και αν είχα αυτιά που να άκουγαν, θα ήταν ένα σωστό βασανιστήριο.

πόσο δύσκολο να χωρέσει ο νους το τίποτα (δεν υπάρχει ζωή μετά θάνατον). τόσο δύσκολο που ο μόνος τρόπος να καταφέρεις να το κάνεις είναι να μην το σκέφτεσαι καθόλου.

έξω πριν λίγο έβρεξε και μυρίζει ωραία. ο ουρανός έχει αυτά τα λευκά σύννεφα που κάνουν αντίθεση με το φόντο ξωπίσω τους και που και που ξεπετάγεται και κανένα αστέρι. ένας ωραίος λόγος να ζεις είναι να έχεις αυτά τα διαλείματα που βγαίνεις στο μπαλκόνι και βλέπεις τα σύννεφα και μυρίζεις τον αέρα. το σκέφτομαι φιλοσοφικά και λογικά τώρα ωστόσο, χωρίς να το συνειδητοποιώ βαθιά αυτό που λέω.

Τρίτη..

στεγνοκαθαριστήρια. στεγνά καθαριστήρια. ημίφως. όταν δουλεύω από το σπίτι έχω τα μπατζούρια κλειστά. η καρδιολόγος μου έλεγε για την έλλειψη βιταμίνης D μόνιμη όμως, και αναρωτιόταν πως δεν με βλέπει ήλιος καθόλου; καθόλου, έγνευα καταφατικά. γνεύω είναι μια λέξη που μου αρέσει - ως προς αυτό που περιγράφει - πάντα όμως έχω την αίσθηση ότι την γράφω λάθος, ή δεν είναι αυτό που νομίζω πως περιγράφει. είναι πάντα πολύ πιθανό κάπου να έχω κάνει ένα μεγάλο λάθος. ή τουλάχιστον μένω, υπάρχω, συνυπάρχω, με αυτή την αίσθηση (στον λαιμό) (εντάξει, κάνω μια ποιητική μεταφορά, στην πράξη δεν τα σκέφτομαι τόσο βαθιά όσο ακούγονται - απλώς παραθέτω λέξεις και μετά σκέφτομαι πόσο βαριές ακούγονται, ή πόσο ποιητικές, και πόσο πιο άδειος είμαι εγώ που τις ξεστομεί - όχι επειδή αδειάζω λεγοντάς τες, αλλά επειδή ήμουν κενός νοήματος εξαρχής. όχι ακριβώς κενός. αλλά ανάλατος, χωρίς γεύση, και ούτε μυρωδιά. με ψυχικό covid χαχα. θυμήθηκα (πιο πριν, απλά έπλαθα και μια μεταβατική παράγραφο) ένα παλιό κομμάτι (λίγο να εαυτοβατήσω, λίγο ακόμη - πέντε λεπτά). που κάτι έλεγε του στυλ -

κάποιοι σε περνάνε για έξυπνο, και κάποιοι για εντελώς ανίδεο,
και εσύ τι τον περνάς τον εαυτό σου;
προτιμάς να πλανάσαι..
χωρίς να αγαπάς ..
χωρίς να συναισθάνεσαι ..
χωρίς να καταλαβαίνεις
.. την μαγικότητα .. την ελαφρότητα .. την σαθρότητα .. της ανθρώπινης ύπαρξης ..
(σου λέω)

tiptoetan · γκρίζο

ποιητική μεταφορά κάνω. πουθενά δεν κυριολεκτώ.

τι να εννοούσαν οι mekons όταν ονόμαζαν το πρώτο LP τους "the quality of mercy is not strnen"? a-ha. δεν μπορώ να πω ότι κατάλαβα πλήρως, αλλά κάτι πιάνω. μια γενικότερη αίσθηση, θα έλεγα. εκτός και αν κάνω κάπου ένα μεγάλο λάθος.

πάλι για τα δικά μου παιδικά μπλακ μέταλ

έχω κρατήσει αρχείο με κάτι μουσικές που έφτιαχνα στις τελευταίες τάξεις λυκείου και άντε αρχές σχολής, απ' αυτά τα black metal με κλασσική κιθάρα, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι με ενθουσιάζει περίεργα (όχι, όχι τόσο περίεργα, αλλά αξιοπερίεργα ας πούμε) μόνο εμένα να τις ακούω και να τις περιεργάζομαι. είναι αυτή η περίεργη φάση της μοναξιάς που αντιλαμβάνεσαι πως κάποια πράγματα δεν πρόκειται να αρέσουν ή να ενδιαφέρουν κάποιον άλλον, τέλος. ούτε εμένα μ'ενδιαφέρουν για την αστεία ποιότητά τους - αλλά με εξιτάρουν καθώς εξετάζοντάς τα παρατηρώ την μυστηριώδη πάροδο του χρόνου.

... στις 25 Φλεβάρη λέει πως τα έγραφα αυτά τα παραπάνω. τώρα είναι Σεπτέμβρης έξω (και μέσα μου βαθύς χειμώνας). μου είναι δύσκολο να διαβάσω αυτά που έγραφα παραπάνω και να συγκεντρωθώ στις σκέψεις που ήθελα να μεταδώσω. μα είναι σχεδόν μια τεράστια πρόταση που αποτελείται από πολλές προτάσεις χωρίς τελείες, παύλες, κόμματα - μοιάζει σαν μανιώδης προσπάθειά να διευκολύνω όσο το δυνατόν λιγότερ έναν πιθανό αναγνώστη. αναγνωρίζω πως μερικές φορές δεν το σκέφτομαι, και το κάνω επίτηδες, γιατί είναι σαν να μιλάω στον εαυτό μου, ή σε κάποιον που με καταλαβαίνει όπως καταλαβαίνω τον εαυτό μου, και άρα δεν χρειάζεται να εξηγήσω τίποτα, να αποσαφηνίσω τίποτα, να ωραιοποιήσω τίποτα. ενδιαφέρον.

ωστόσο θυμάμαι την στιγμή και την αίσθηση που τα έγραφα αυτά - που είχα πέσει σε μια από τις φάσεις αναπόλησης, και έψαχνα στα παλιά folders, backups, σε κάτι ξεχασμένα CD και DVD που φοβάμαι να τα πετάξω για να μην τα βρει κάποιος (μπορεί να φτιάξω μια μέρα έναν αυτοσχέδιο καθρέφτη από όλα αυτά τα cd/dvd, μπορεί να γεμίσω τους τοίχους μου με δαύτα, θα είναι όμως δύσκολα στο καθάρισμα, και θα φτιάχνουν φωλιές έντομα και διάφορα άλλα πραγματάκια στις σχισμές, οπότε καλύτερα όχι.. θα πεταχτούν μια και καλή όλα μαζί μια μέρα που φύγω απ' αυτόν τον κόσμο που ακόμα δεν έχω καταφέρει να πειστώ πως είναι μάταιος, αλλιώς θα το έλεγα έτσι όπως το λένε οι άλλοι.. από τον μάταιο τούτο τον κόσμο - τέλος πάντων θα πεταχτούν γιατί δεν θα είμαι πια εδώ για να σκοτίζομαι το τι θα απογίνουν)

έψαχνα λοιπόν σε αυτά τα πράγματα μήπως και βρω κάποιο ξεχασμένο κείμενο, γράμμα ή κάτι, και βυθιστώ στην εποχή εκείνη, πριν από καμία εικοσαριά χρόνια - τα είκοσι χρόνια έχουν το μέγεθος μιας γεννιάς. περνάω στην τρίτη γεννιά τώρα, επεξεργαστής τρίτης γεννιάς - μόνο που πάει ανάποδα όλο αυτό το πράγμα. θυμάμαι τότε που έψαχνα, έριξα μια δειλή ματιά σε κάτι γράμματα και τρόμαξε το μάτι μου - γενικά δεν θέλω να τα διαβάζω, γιατί είναι σαν να διαβάζω κομμάτια ζωής κάποιου άλλου ανθρώπου.

τα μουσικά κομμάτια όμως δεν τα φοβάμαι - τα ακούω που και που, αστεία και χάλια έτσι όπως είναι, και μου είναι πολύτιμα, και με επιστρέφουν σε εκείνες τις εποχές που πονούσα και βασανιζόμουν στην ψυχή, μα η ζωή ξεκινούσε, και όλα θα τα έλυνα εν καιρό, και μέχρι τότε μπορούσα να πονάω και να περνάω όλο αυτό το πράγμα από ενα ρομαντικοκαλλητεχνικό πνεύμα, όπως κάνανε οι μπλακμεταλλάδες που άκουγα πάρα πάρα πολύ εκείνη την εποχή.

μια γαμημένη κλασσική κιθάρα είχα που την είχαμε φέρει από την πόλη μου, από την Ρωσία, είχε ενα σκυλάκι αυτοκόλλητο, και ήταν απ' αυτές τις φθηνές που έφτιαχναν μαζικά στην ΕΣΣΔ γιατί ήταν πολύ της μόδας το αυτοσχέδιο τραγούδι, και μαζώξεις γύρω από την φωτιά, μετά από μέρα δουλειάς (πήγαιναν οι φοιτητές και βοηθούσαν π.χ. να μαζεύουν πατάτες ή σε άλλες τέτοιες δουλειές) - έχω μια παλιά φωτογραφία με αυτή την κιθάρα, 

 και μια όχι τόσο παλιά (απόσταση μιας γεννιάς δηλαδή, και την τρίτη δεν σας την δείχνω, την μαρτυρά το κείμενο αυτό εδώ). 

 

πάνω σε αυτή την κιθάρα και αυτό το καναπέ μια φορά που τσακονόμασταν σφοδρά με τον Μάνο, σε μια στιγμή που ούτε αυτός μάλλον δεν καταλάβαινε, με έσπροξε και έπεσα πάνω της και την ψιλοράγισα, ε, και ήταν κάπως σαν τέλος μιας εποχής και για μένα και για κείνη την κιθάρα (δεν είχε ξαναγίνει ποτέ κάτι τέτοιο, και ήταν πρώτη φορά, και είμαι σίγουρος πως ο Μάνος είχε μετανιώσει γι' αυτό - ήταν καθαρά μια στιγμή που ένας άνθρωπος που δεν τον υπακούει ένας άλλος άνθρωπος, τα χάνει, και το μόνο που του μένει είναι να βάλει χέρι ασυνείδητα μάλλον.. τέλος πάντων έχει πληρώσει αρκετά ο Μάνος γι' αυτό και για διάφορα άλλα, τώρα δεν είναι μαζί μας πια.

αυτές τις μέρες χάλασε και η άλλη κιθάρα που είχα αφού είχα πετάξει εκείνη την παλιά με το σκυλάκι. αυτή εδώ χάλασε στην ταστιέρα - σκέυρωσε, δεν ξέρω πως το λένε, - οι χορδές πλέον ακουμπάνε τα σηδεράνια τάστα κ δεν πατάνε σωστά οι νότες, και κάνουν θόρυβο. ίσως να σηματοδοτεί και αυτό τέλος μιας άλλης εποχής (που είπαμε πως έχουν μέγεθος μιας γεννιάς, ή είναι αυτό απλά μια σύμπτωση;)

 είχα στείλει αυτό το κομμάτι μια φορά σε ένα γνωστό μου φίλο. σχεδόν μέντορα όσων αφορά τα μουσικά. και με ρώτησε αν του το έστειλα για πλάκα - και μάλλον ναι - δεν μπορούσα να το κάνω για άλλο λόγο - για πλάκα θα το έστειλα. δεν νομίζω να του εξήγησα ποτέ πως καθόλου για πλάκα δεν το είχα στείλει. ήθελα κρυφά να μου πει ίσως πως βγάζω πηγαίο συναίσθημα και να κάτσω να το βελτιώσω. αυτό μάλλον ήταν το πιο ευγενικό που θα μπορούσε να πει κάποιος.. γι' αυτό ίσως να μου άρεσε το black metal, γιατί με ενδιέφερε πάντα μόνο το συναίσθημα, τίποτε άλλο (σχεδόν - οκ, ας είμαι πραγματιστής). και στον τρόπο που εκφράζομαι μόνο αυτό με ενδιαφέρει μάλλον, και δεν μπαίνω στο κόπο να εξηγήσω.. έχοντας ίσως πειστεί εκ των προτέρων ... πως απέναντι δεν έχω τον εαυτό μου ...  και άρα δεν θα γίνω κατανοητός όπως θα ήθελα. και τα παρατάω; ίσως ναι, ίσως όχι. τουλάχιστον αυτά εδώ τα κείμενα τα γράφω και δεν τα απευθύνω σε κανέναν, και δεν ζαλίζω αχ φρίδια κανενός. (εκτός και έχω ζητήσει από κάποιον από σας να το διαβάσει, οπότε ΟΚ, πάω πάσο - και αν γίνει κάτι τέτοιο θα το έχω κάνει από επιστημονικό ενδιαφέρον.)

έχω αγοράσει πειραματικά ένα παντελόνι στρατιωτικό γιατί πάντα μου άρεσαν και πάντα ήθελα να πάρω τέτοιο - μόνο που το πήρα 1-2 νούμερα πιο μικρό απ' ότι θα έπρεπε, το φοράω τώρα για να ανοίξει λίγο, και σκάω, γιατί ναι τελικά είναι 65% polyester, δίκιο είχε η μάνα μου, και την αποπήρα χωρίς να φταίει, καθώς με φλόμωσε στην κριτική που είπαμε ότι κάθε κριτική την εκλαμβάνω σαν πίεση και μάλωμα και ματώνω στην ψυχή.

θυμάμαι τον αδελφό του φίλου μου του Τ. που μια φορά (ίσως κάτι λιγότερο από μια γενιά πριν) είχα έρθει σπίτι του και ο αδερφός του έπαιζε κάπιο shoot em up, ή strategy, και φορούσε παντελόνι παραλλαγής, και αναρωτιόμουν γιατί το κάνει. (τότε σκεφτόμουν πως ήθελε να μπει στο πνεύμα του παιχνιδιού) Δεν τον ρώτησα ποτέ γιατί. Αλλά τώρα σκέφτομαι, μήπως το φορούσε επειδή ήθελε να ανοίξει όπως το κάνω εγώ τώρα; Τουλάχιστον το δικό μου δεν έχει το χρώμα της παραλλαγής. Ίσως να έχει χειρότερο χρώμα όμως γιατί μου εξήγησε ένας άλλος φίλος Α. πως τέτοιο χρώμα ήταν η στρατιωτική στολή παλιά - δηλαδή θεέ μου θυμήθηκα πως αυτό το χρώμα λέγεται "χακί". Και κάπως έτσι αρχίζω και καταλαβαίνω πως δεν θα καταφέρω ποτέ να φορέσω αυτό το παντελόνι έξω στο δρόμο. Θα το φοράω μόνο στο σπίτι αντί για πιτζάμα τον χειμώνα. Καθώς θα παίζω μπλακ μέταλ με κλασσική κιθάρα. Γιατί έτσι.

έφτιαξα ένα ραπ τραγούδι λόγω μέρας

(πήγαινα για κάτι ίσως πιο χαρούμενο
 αλλά ως συνήθως παρασύρθηκα)

τα χρώματα
που η ποικιλία και η εναλλαγή τους
μου μοιάζει χαρούμενη
και βάφει με μια αισιοδοξία
τα σκαλοπάτια μιας ψυχής

οι σκιές από τις εναλλαγές
των επιπέδων που δημιουργούνται
άθελά τους από τον φωτισμό
ενός προτζέκτορα

το βρήκε
και παίζει μαζί του
ένα παιδί -
κάθεται στο ξεθωριασμένο δωμάτιο
και μυρίζει την καμμένη σκόνη
παρατηρεί τα κομματάκια της
να αιωρούνται
φωτισμένα βάναυσα
από τις ανελέητες ακτίνες Χ..

τι λέγαμε;
α, τα σκαλοπάτια μιας ψυχής

**************

που με την σειρά τους
μοιάζουν με τα
πλήκτρα πιάνου
μαθηματικά,
μονόχρωμα
ορθόδοξα
αρμονικά
και τις σχισμές
ανάμεσά τους
τα κενά και τις βρωμιές
που αφήνει ο χρόνος
που δεν συμβάλλουν
στην δημιουργία ήχου

δωρα ενός μη λειτουργικού
θεού που δεν κάνει τίποτα
είναι απλά εκεί

και χρησιμεύει μόνο
σε ανθρώπους
που ίσως να θέλουν
να δώσουν έναν τόνο σκιερό
σε μια αφήγηση χρωματιστή

που κείται κοιμάται
χωρίς ψυχή περιμένοντας
σαν τον πινόκιο
μήπως την
ζωντανέψει κάτι

έτοιμο για μια νέα περιπέτεια
στην χώρα των αισθήσεων
και των απαντήσεων
και των απαρνήσεων
απαρίθμιση αναμνήσεων

*********

που δεν είναι μαζί μας πια
και το "μαζί" να βγαίνει
σαν παράταιρη κραυγή

να χάνεται
να παραιτείται
και να σβήνει τελειωτικά

ένα κενό που αδυνατώ
να το γεμίσω, έτσι λέω

(δεν ξέρω αν σε γνώρισα ποτέ)

τον εαυτό μου αγαπώ
δεν είσαι εσύ
είναι η εικόνα σου
το σωσίβιο που
ήσουνα για μένα

εκείνο ήταν μέρος
του εαυτού μου
και όχι εσύ
τι ήσουν εσύ;

δεν ξέρω αν σε γνώρισα ποτέ

επιπόλαιη συμπλήρωση
επιθυμία για επούλωση

**********

γράφω-σβήνω
τα γρατζουνάω
τα αφήνω

(δεν ξέρω αν σε γνώρισα ποτέ)

η φάση μου - η αφασία του υπερπέραν

τα λόγια να τα φυσσάς
και να σκορπίζουν
μια ξενέρα

είναι κάποιες λέξεις σαν τις άλλες.
μια τυχαία έκφραση
μιας απελπισμένης αδύναμης μανιέρας

θα πάω και θα τις κάνω
ένα ραπ τραγούδι μιας μέρας
που να ταιριάζει με την άνοιξη
το πάσχα και την τσίκνα στον αέρα
που θα αγαλιάζει τον λύκο στην ψυχή μου.

tiptoetan · ενα ραπ τραγούδι μιας μέρας

το σάββατο

καθώς έφτιαξα έναν ντεκάφ
και κάθισα στην λιτή μου καρέκλα
συνειδητοποίησα πως τελικά δεν κατάφερα
να μην κάτσω μια μέρα σε αυτήν
μπροστά σε αυτή την οθόνη που την αγαπώ
στα κρύσταλλα ΛΕΔ, τα χρώματα της θάλασσας
και του ηλιοβασιλέματος πάνω στην επιφάνεια εργασίας
που με συνοδεύει και τις ώρες που δεν εργάζομαι.

σκέφθηκα μια προοπτική να βάλω ράφια στον τοίχο
πάνω στην θέση εργασίας, σε αυτόν τον τοίχο που
μοιάζει άδειος, τόσος χώρος προς εργαλειοποίηση άχρηστος.
σκεφτόμουν την άλλη βιβλιοθήκη που υπερχειλίζει,
όχι ακριβώς επειδή διαβάζω πολύ, αλλά επειδή διστάζω
να ξεφορτωθώ βιβλία πολλών δεκαετιών

γιατί θυμάμαι να πετυχαίνω βιβλία έξω και μέσα
στους σκουπιδοτενεκέδες, τους πολιτισμένους και καθαρούς
μπλε και πράσινους κάδους,
και κάποιες φορές τα βλέπω και νιώθω απλά κρίμα,

σαν να είναι βιβλία που πέθαναν. παλιά κάποια απ' αυτά τα έπαιρνα
αλλά τώρα σκέφτομαι πως δεν είχε νόημα.
μερικές φορές σκέφτομαι το ίδιο για γατιά στον δρόμο.
δεν χρειάζεται να λυπάμαι ούτε γατιά, ούτε βιβλία, ίσως.

την έσπασα την προοπτική αυτή των ραφιών σε δύο δυσάρεστα πραγματάκια:
α) η ιδέα του να τρυπάω τον τοίχο
β) η ιδέα ότι δεν έχω αποδεχτεί αυτή την γειτονιά και αυτό το διαμέρισμα για σπίτι

έχω στερήσει τον εαυτό μου από την χαρά του ναι φτιάχνω τον χώρο μου γιατί
αυτόν τον χώρο το βλέπω σαν πάντα κάτι προσωρινό
όπως άλλωστε είναι και το λογικό καθώς είμαστε όλοι προσωρινοί σε αυτή την ζωή.
δεν μου βοηθάει αυτό όμως, ούτε κανέναν άλλον.

απλά σκέφτομαι μερικές φορές πως αυτή η ζωή είναι δικιά μου ζωή και μόνο
και αυτό που έχει σημασία είναι να την περνάω καλά,
γιατί δεν θα ξέρω πλήρως την ικανοποίηση κανενός και καμίας
παρά μόνο την δικιά μου.. δεν μιλάω για ευχαρίστηση, ηδονή - μιλάω για ικανοποίηση.

ικανοποίηση.
αυτοϊκανοποίηση,
χεχ, δεν κάνει διαφορά. ίσως.

σήμερα είναι Σάββατο, ημέρα αφιερωμένη στην καθαριότητα. επειδή γέρασα πάλιωσα άφησα απ' έξω την καθαριότητα της τουαλέτας και θα την κάνω μάλλον αύριο. αυτά τα μαλλιαρά χαλιά στο σαλόνι μου τρώνε όλη την ενέργεια. αν και πιο πριν για ώρες περιφερόμουν ανάμεσα στα δωμάτια, μεταφέροντας και συγυρίζοντας βλακίτσες και ξεσκονίζοντας, σαν να υπνοβατούσα, σκεπτόμενος τις μικρές ιστορίες πίσω από φιγουράκια και πράγματα, τσαλακωμένες αποδείξεις, βιβλία από δω και από κει που τα έβγαλα για να τα διαβάσω και δεν κατάφερα να τα διαβάσω. μερικές φορές το συγύρισμα είναι σαν να βάζεις λίγο πίσω σε ράφια τα πολλά παιχνίδια που τα είχες βγάλει όλα φόρα παρτίδα σε μια ξέφρενη μέρα που ήσουν ολομόναχος και έπρεπε κάπως να διασκεδάσεις τον εαυτό σου.. σαν να μαζεύεις σπασμένα κομμάτια του εαυτού σου λέγοντας ξανά και ξανά ότι ενδεχομένως τώρα θα κάνεις μια νέα αρχή

σκεφτόμουν τις λέξεις που με χαρακτήριζαν σε διάφορες περιόδους της ζωής μου.

μπορεί να είναι τα
"συγγνώμη",
"ευχαριστώ",
"τίποτα",
και το "γιατί;"

ίσως όχι ακριβώς με αυτή την σειρά, και αποκομμένα από το βαρύ τους υπόβαθρο, σαν να έχουν άλλη σημασία και να μην είναι τόσο σημαντικά πια. φτιάχνουν και άλλο νόημα - κάτσε να πω προς διευκρίνιση - το τίποτα είναι ακριβώς το τίποτα - δεν συμβαίνει τίποτα - δεν ξέρω τίποτα. και το γιατί παραπονεμένο ρυτιδιασμένο μια βλακεία άμα το σκεφθείς και όμως είναι εκεί και κάθεται.

νομίζω πως τις έχω ξεπεράσει και δεν είμαι πλέον αυτές οι λέξεις, τις ατενίζω ωστόσο τώρα σαν παλιές φωτογραφίες, βουτώντας και ξεβουτώντας από τα κύματα της ζωής στο χρόνο παρελθόντα. κάπως κάποιες φορές προσπαθώ να τα συγυρίσω και αυτά στο μυαλό μου αλλά δεν γίνεται είναι απλά αυτά και πέρασαν.