a port from norember #2

yesterday finished reading Neil Gaiman's "The Ocean At The End Of The Lane", and before that, Murakami's "Hard-boiled universe and the end of the world", both in the aftermath of my recent trip to London - and would recommend both these books to whoever likes magical realism and fairytales and is in for a light read (or ride) - and a bit of adventure. and somewhere between these lines my boss' words resounded in my ears, "I find you quite relaxed" what? I said.. "I find you quite relaxed". bang goes daydreaming, go on working you twat.

muffled

i have just finally (but not ultimately, as goes with books like this) finished reading the un..bearable lightness of being by Milan Kundera, which was oh a long but a good read in general. it usually takes me less time to read books, but this one's reading.. took me unprepared.. or whatever..

it is said to be his most acclaimed work of fiction, and i don't doubt it, having read the book of laughter and forgetting and immortality before, but not remembering much, since it was a long time ago that i read them. i liked the fact that there's a lot of shifting in time, and between characters, and there are loads of philosophical musings on current themes like... :)

now it strikes me again, that there are two words in greek - αγάπη and έρωτας, which in their own context would be translated to english with a single word - love. with an important difference of being in love against loving someone.. there are loads and loads of interesting thoughts there, which i cannot embrace with a single read.. about love, sexual attraction, about the way politics and religion get in touch with human personality and our basic needs, etc. etc...

one really wonderful passage that i liked was about man being expelled from Paradise against animals who weren't.. and that men perhaps are not able to love one another like they would love their pet (and the pet them), because one essential part of our mutual loving is to constantly search the answering love in the eyes of our beloved.. we demand to be loved too.. and it seems logical.. but the love of animals is undemanding. anyway, many contradictions too, perhaps.. but the thoughts are interesting.

words.

it's funny now to be writing in english, and feeling that i miss my greek a bit. i just thought to write in english to freshen this stuff a bit. i remember that i used to enjoy writing in english very much. but due to various facts (me no longer searching for pen-pals, and having almost stopped writing letters altogether) i haven't written in english for a long long time, or so it seems.

greek has acquired a kind of closeness and warmth for me now, while english stays my choice for artistic/poetic expression, i still feel a bit clumsy, say, writing a poem in greek, and moreover, telling it to someone. in that case, english seems somehow a bit formal, but also "higher" language.. i wonder if it will one day become warm and sincere form of expression for me.. the majority of the books i read are still in english.

anyway.

kefir - fermented milk beverage which may contain <1-2 percent alcohol. lately i grew to like it somehow.

somehow.

strangely.

perplexed.

abit abit..

 

monsters

ο Μίλαν Κούντερα έγραψε στην Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι, περιγράφοντας τον τρόπο μιας απο τις ηρωίδες του βιβλίου, πως απεχθανόταν βιβλία ή έργα τέχνης που αποκάλυπταν με προφανή τρόπο τα μυστικά της προσωπικής τους ζωής.. βαριέμαι να ανοίξω το βιβλίο τώρα και να γράψω πιο ολοκληρωμένα γιατί και πως. υπήρχε ενας σοβαρός λόγος πάντως.. κάτι του στυλ ότι γι'αυτήν η προσωπικότητα του ανθρώπου ουσιαστικά αποτελούσε απο και στηριζόταν σε αυτά τα μυστικά.. και πιστεύω με το ενα μάτι ότι όντως ακριβώς η αποκάλυψη αυτών των μυστικών, των βαθειών αναμνύσεων ή προσωπικών σκέψεων αποκτά μια ξεχωριστή σημασία όταν τις κρατάς μέσα σου, και την κάνεις την αποκάλυψη μόνο σε κάποιον που ενδεχομένως να σε νοιάζει και να έχει σημασία για σένα (και πάλι εκεί πλησιάζεις με αργά βήματα, όταν "ψάχνεις" τον άλλον και την σχέση σου με αυτόν)... το ξεμπροστιασμα όλων αυτών ακυρώνει ενδεχομένως την αξία που θα μπορούσε να έχει για σένα ενας ανθρωπος - γιατί θα του ανακάλυπτες κάτι που μπορεί να το έχεις ήδη αποκαλύψει πριν, ακυρώνοντας εκείνη την μοναδική αξία που έχουν αυτά που αποκαλύπτεις.... δεν ξέρω αν είμαι απόλυτα κατανοητός.. πάντως κάπως έτσι το καταλαβαίνω..
και συμφωνώ και διαφωνώ εν μέρει..
μου ήρθε η σκέψη αυτή και το απόσπασμα απο το βιβλίο (το τελευταίο γιατί το διάβαζα σήμερα..) επειδή έχω γράψει κατα καιρούς κάποια πράγματα που ενδεχομένως να είναι αρκετά προσωπικά.. και γενικά μ'αρέσει να είμαι προσωπικός, και να μιλάω για τον εαυτό μου, και για τις "στεναχόριες" μου και αναμνήσεις κλπ... αλλά ας εκείνοι που έχουν σημασία για μένα μην πτωούνται, γιατί (ελπίζω) πως θα έχω και άλλα προσωπικά πράγματα να τους πω - και πως αυτά δεν εξαντλούνται ποτέ, και ενας κοντινός άνθρωπος θα ξέρει παντα πιο πολλά για μένα απο κάποιον που ενδεχομένως να διαβάζει το blog μου π.χ... ασε που συνήθως αυτοί που το διαβάζουν συμπίπτει να είναι "δικοί" μου άνθρωποι.. anyway.. πάντως πάντα σκέφτομαι, γράφοντας κάτι - αν πράγματι θα ήθελα να το διαβάσει ο Α. ή ο Β. άνθρωπος - και δεν είναι ότι πάντα θα ήθελα.. δεν θέλω ακριβώς να μοιραστώ κάτι με τους πάντες.. για κάποιο λόγο ομως το να μοιράζομαι κάτι μου δίνει την ψευδαίσθηση ότι μοιράζομαι κάτι με εναν δικό μου.. ή έστω και με εναν φανταστικό φίλο που με καταλαβαίνει.. και ναι - θα μπορούσα να το γράφω σε ενα φυσικό χάρτινο ημερολόγιο - αλλά τότε θα έκοβα την κάθε ελπίδα να το διάβαζε κάποιος..
κατα κάποιο τρόπο τα γράφω για να μπορέσω να ενδιαφέρω κάποιον.
όπως πάντα έχω ψιλομπερδευτεί.
anyway. εις το επανειδείν.
ο Μίλαν Κουντέρα πάντως στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι τόσο και τόσο ενδιαφέρον.. βασικά γράφει για πράγματα που σκεφτόμαστε όλοι κατά καιρούς.. γράφει απόλυτα λογικά και σοβαρά, και δεν σκοντάφτει, ούτε παθιάζεται χωρίς λόγο.. νιώθω ότι κανένα πράγμα απ'αυτά που γράφει δεν είναι κούφιο - όλα έχουν νόημα, όλα οδηγούν κάπου.. είναι σαν να βλέπεις πρόσωπα ανθρώπων και να τα μελετάς λίγο.. γνωρίζοντας και την προιστορία.. ίσως και αυτός να είναι υπερβολικά προσωπικός σε πολλά σημεία, και πολλές φορές αφαιρεί την μαγεία του να γοητεύεσαι απο τις τάδε κινήσεις ή συνήθειες ή συμπεριφορές κάποιων ανθρώπων, δινοντάς τους πάντα μια εξήγηση και προιστορία..
πάντα υπάρχει αυτή η αμφιπλευρη και αβέβαιη αίσθηση.. πάντως είναι πολύ ενδιαφέρον και διδακτικό, θα έλεγα, ανάγνωσμα.
καληνύχτα....

neil gaiman

"...Let me tell you a story.

No, wait, one's not enough

I'll begin again...

Let me tell you stories of the months of the year, of ghosts and heartbreak, of dread and desire. Of after-hours drinking and unanswered phones, of good deeds and bad days, of trusting wolves and how to talk to girls.

There are stories within stories, whispered in the quiet of the night, shouted above the roar of the day, and played out between lovers and enemies, strangers and friends. But all, all are fragile things made of just 26 letters arranged and rearranged to form tales and imaginings which will dazzle your senses, haunt your imagination and move you to the very depths of your soul..."

Είναι το κείμενο που αναγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου "Fragile Things" του Neil Gaiman, και συνοψίζει περίπου όλους τους λόγους για τους οποίους εκτιμώ και αγαπάω τον Neil Gaiman σαν συγγραφέα.. θα μπορούσα να τον παρομοιάσω με τον Douglas Adams, with certain touches of poetic darkness and dark adventure a-la Michael Moorcock.. αν μπορούσα να αναφερθώ σε αυτούς τους συγγραφείς σαν γνώστης - που δεν είμαι.. απλά μου έρχονται στο μυαλό...

Και επίσης.. το μόνο ίσως που αναζητάω στα βιβλία που διαβάζω είναι αυτό το τελευταίο απο το παραπάνω απόσπασμα. Συγκίνηση ως τα βάθη της ψυχής.. Αυτό δεν αναζητάμε όλοι.. με ποικίλους τρόπους, απο διαφορετικά πραγματα..

soundtrack του post.. δεν ξέρω γιατί..

αλλά και στο καπάκι...

κάτι που ταιριάζει πιο πολύ με το ύφος (που θα ήθελα να έχει) το πόστ (βλέπε συγκίνηση)........ (αλλά δεν ταιριάζει με το προηγούμενο κομμάτι και πολύ... τέλος πάντων, μην το ψάχνετε, χαώθηκα.. αν και ο Φάμελλος διατηρεί με κάτι τέτοια τραγούδια μια ιδιαίτερη θέση στην ψυχή μου, όπως και ο Gaiman)