ηλιαχτίδα

δεν ξέρω αν είχα στείλει ποτέ αυτό το ποίημα στον προορισμό του, αν είχα στείλει, ζητώ συγγνώμη για την δημοσίευση. απλά μου έκανε εντύπωση που το βρήκα ξαφνικά μετά από δεκα χρόνια, και αναπώλησα πως κάποτε είχα μια τέτοια έμπνευση και μια τέτοια ελευθερία ας πούμε να την εκφράσω (και αισιοδοξία ίσως..)

Ουρ

[Abigor - Opus IV]... ήταν μάλλον το 2ο black metal CD που είχα αγοράσει ποτέ (το 1ο - Enthrone Darkness Triumphant) (το πρώτο οκ μάλλον το είχα ακουστά απο τις εκπομπές του Φλωράκη, ετούτο εδώ όμως δεν ξέρω πραγματικά γιατί το πήρα... ίσως επειδή το όνομα του συγκροτήματος ξεκινούσε απο το Α. αλλά εντάξει κάτι θα ήξερα απο την παραπάνω εκπομπή. και είναι απο τα άλμπουμ εκείνα που δεν συγκρίνονται με κάτι, που δεν μπορείς να τα κατατάξεις κάπου γιατί απλώς έτυχε να τα λιώσεις - και σε έχουν κάνει αυτό που είσαι.. (ακολουθεί το "Dimension Of Thy Unforgiven Sins Part I" - αν και το κρυμμένο μυστικό του δίσκου είναι στο τέλος)

πόσο θα ήθελα εκείνη η εποχή να μην τελείωνε, να άκουγα και να εισέπνεα πράγματα σαν μια μοναδική και πολύτιμη ανακάλυψη ακόμα και τώρα. αλλά πολλά θέλω, και πόσοι και πόσες φορές δεν τα έχουμε ξαναπεί.

ξαναεπιστρέφω σε αυτά τα ακούσματα κάποιες φορές για να προσπαθήσω (μπας και) να ξαναισθανθώ λίγο εκείνη την αίγλη και εκείνη την αίσθηση που μου έδιναν παλιά, και ίσως να βρω εκείνο το κάτι που μου παρέπεσε και το έχω χάσει κάπου, την συσκευή που σου δίνει πίσω την συγκίνηση, πηγαιότητα, αφέλεια και εξαφανίζει την κυνικότητα που έρχεται πια απο συνήθεια σαν αντίβαρο σε κάθε τι που βλέπεις και βιώνεις. στις διαστάσεις των ασυγχώρετων αμαρτιών σου (χαρ χαρ χαρ) (όπου ηχεί και φλάουτο όμως από παγωμένα δάση του εκείθε)

ήταν ενα reference point η μουσική. ιδίως αυτή εδώ που συμβατική δεν θεωρείται (μην ακούσω τα του στυλ "την άκουγες για να ανήκεις κάπου") - ήταν η μουσική μου και εγώ - όπως ενας φανταστικός μάγος που είναι και φίλος σου (αα ναι δυσκολευόμουν πάντα με φιλίες.. δεν ξέρω ποιό από τα φαινόμενα ξεκίνησε πρώτα). δεν ξέρω ίσως οι συνομίλικοί μου στην ίδια φάση μεγάλωσαν και απομυθοποίησαν αυτόν τον υποστηρικτικό ρόλο της μουσικής - ή έπαψαν να τον χρειάζονται - εγώ για κάποιο λόγο ακόμα ψάχνω το αόρατο χέρι του φανταστικού εκείνου στοιχείου που θα με κάνει να διαλυθώ και να ταυτιστώ πλήρως μαζί του, προσπαθώντας να ξεφύγω απο όσα με φοβίζουν εδώ;

αντε και λόγω των ημερΩ αλλο ενα τραγούδι απο τα πρώτα μου μουσικά αποκτήματα - το Κρουσιφίτσιο. για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν μου αρέσει κανένα άλμπουμ των Λακριμόζα. μόνο αυτό, το οποίο ομολογουμένως μάλλον το είχα πάρει για το εξώφυλλο. όχι για τα βυζιά. αλλά για τα κεριά. επίσης θυμάμαι ότι το είχα πάρει μαζί με το "wildhoney" των tiamat. και ότι το σχολείο τελείωνε σε άλλη μια χρονιά. και μετά; όπως η έκφραση που χρησιμοποιούν στην δουλειά μου κάποια παιδιά, που προσωπικά την αντιπαθώ. και μετά; μετά - σέξ.

φοβάμαι πως δεν εκτίμησα ποτέ το μετά, δεν έχω καταφέρει να αισθανθώ ασφαλής / ξένοιαστος, και ούτε η μουσική δεν μου βοηθάει και πολύ πιά, παρά ως μέρος αναμνήσεων - αναβιώσεων. ίσως είχε λειτουργήσει και αυτή σαν μιας μορφής ναρκοτικό. δεν θα πάψω να την εκτιμώ όπως και να έχει.
που θα πάει όμως. πρέπει να κλείσω με μια αισιόδοξη νότα. θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι πολύ χειρότερα. οπότε στην υγειά μας τσιν-τσιν και καλή ανανάσταση.

απεραντόλη tabs 5mg

περπατουσαμε με την μανα μου και βλεποντας μια πεταμενη φωτογραφια διπλα σε ενα σκουπιδοτενεκέ, της ανέφερα, πως καθε φορα που βλεπω μια πεταμενη φωτογραφια, σκεφτομαι πως μπορεί να ανηκε σε καποιον που πεθανε, και πεταξαν το παρελθόν του - και μου είπε να μην νομιζω έτσι, καθώς μπορεί να σκεφθεί και άλλες περιπτώσεις που μπορεί να ήθελε καποιος να πετάξει τις φωτογραφίες του, με τις πιο παραστατικές απ'αυτές φάσεις "νέα αρχή", "χωρισμός" και τέτοια.
ουφ. ευτυχώς που έχουμε το φεησμπουκ που τις φωτογραφίες μας τις κρατάει ιερές και καταλογοποιημένες, είτε το θέλουμε, είτε όχι, είτε ζούμε, είτε πεθάνουμε. κοινώς, δεν είναι δικό μας property πια. ήταν ποτέ όμως;
μπορεί να έχουμε ψευδαίσθηση ότι κάποια πράγματα τα έχουμε δικά μας και μόνο.
κάποιες αναμνήσεις σε όποιους θέλουμε αναφέρουμε. κάποιες τις παίρνουμε μαζί μας στον τάφο.
το θεωρώ πολύ κρίμα.

μου έρχεται στο μυαλό ενα βιβλίο - που πήρα τυχαία - που είναι μια ποιητική συλλογή και καλά, που αναφέρεται στο νεκροταφείο ενός φανταστικού χωριού - μιας κομόπολης στην αμερική περι τα τέλη του 19ου αιώνα - κάποτε παλιά τελος πάντων - και όλα τα ποιήματά της είναι και καλά αφιερώματα πανω σε πλάκες - και είναι λίγο-πολύ σκέψεις των ταφέντων για την ζωή τους - κάποιες φορές σε μορφή συμπεράσματος.
τις πιο πολλές φορές γίνεται ψευδαίσθηση μόνο - ότι κάποια πράγματα είναι μόνο δικά μας.. στην πράξη πιστεύω ότι είναι πολύ πιο σημαντικό το αν υπάρχει κάποιος ανθρωπος εκει έξω που τον ενδιαφέρουν αυτά τα πράγματα. μερικές φορές κιολας μπορεί να μην υπάρχει αυτή την στιγμή, αλλά να υπάρχει κάποια στιγμή στο μέλλον.
δεν ξέρω πως να το εκφράσω.
...

στο ονειρο που ειδα χθες (οσο προχωρούν οι μέρες οι εικόνες είναι όλο και πιο αβέβαιες, κάτι είδα, ή δεν το είδα, ή μόλις το έφτιαξα στο μυαλό μου;) κοιμήθηκα σε ενα κατάλημμα που τελικά ήταν ενα σπίτι σαν κατάληψη ετοιμόρροπο, το οποίο το χρησιμοποιούσαν διάφορες ομάδες για να φιλοξενούν δικά τους άτομα που δεν έίχαν που αλλού να κοιμηθούν - δεν θα έλεγα πως το μέρος έσφιζε απο ζωή - γενικώς διατηρούσε τον χαρακτήρα του εγκαταλειμμένου. οστόσο θυμάμαι να είχα ξαναδεί σε όνειρο να ξαναπηγαίνω εκεί. η ιστορία είχε πολλές μικρές υποιστορίες, όπως του να κατεβαίνω στο υπόγειο και να βλέπω κάποια άλλα πράγματα εκεί, ή να μπαίνει και να παγηδεύεται ενα γατί μέσα στο σπίτι συνέχεια και να το βοηθάω (νομίζω)
στο όνειρο που είδα σήμερα, έβλεπα το δασάκι πίσω απο το γυμνάσιο όπου πήγαινα, ενώ έχω μεγαλώσει. έβλεπα την μορφή της Ο. η οποία συγχεόταν μερικές φορές με την μορφή της μητέρας μου (κάτι έχει να πει και αυτό), αλλες φορές καθόταν σε παγκάκι, άλλες φορές ήταν χειμώνας και όλα ήταν χιονισμένα (στην πραγματικότητα δεν εχω δει ποτέ αυτό το δασάκι χιονισμένο) - άλλες φορές επέστρεφαν τα παιδιά απο το σχολείο και αναμειγνυόμουν με αυτά.

σημερα ομως... τι ειδα σήμερα - μια περιπέτεια ολόκληρη, με πλοκή κατ'ευθείαν απο χόλυγουντ. επιστημονικής φαντασίας. ήταν κάτι σαν καταφύγιο σε βουνό, μπαίναμε μέσα, ανεβαίναμε επίπεδα, ανάμεσα σε λαμαρίνες και σιδηρένια παραπετάσματα, στο τελευταίο επίπεδο το ασανσέρ μας πήγαινε οριζόντια σε ειδικό χώρο, εκείνος ο χώρος είχε σίγουρα πολεμικό χαρακτήρα, και εβγαινες απ'εξω και εβλεπες ολο το βουνό μάλλον, και βγάζαμε ειδικά εισητήρια που με είχαν μπερδέψει, και εκανα ιδιαιτερη προσπάθεια να θυμηθώ πως τα βγάζεις - έβγαιναν σε δυο χρώματα, μπλε και κόκκινο, και εκανες ενα τετραγωνο περιμετρικα του κουμπιού που πατούσες για να βγούν, με το χέρι, για να βγουν. και ειδα και κατι πιο συναισθηματικοαισθησιακό λίγο γιατί καποια στιγμή επρεπε να κοιμηθούμε στο ίδιο χώρο με μια άλλη πρωταγωνίστρια (την ξέρω), και μετα ειχα μπλεξει με ανακρίσεις απο αμερικανούς γιατί θυμήθηκα πως ειμαι ρώσος και τους είπα οτι τα μυστικά τους δεν πρόκειται να τα πω στην άλλη πλευρά (σιγά τα μυστικά κιόλας).
παντως πολυ περιπέτεια.
...

καποιες φορές, έτσι άκυρες όποτε με ρουφάει η ανία και τείνω να ακούσω κάποια ρώσικα κομμάτια - θυμάμαι και ξαναδιαπιστώνω πως το παρελθόν μου, εκείνο που προκαλεί να φυτρωνουν μέσα μου και να πεθαίνουν, σαν σημάδια απο αστραπές, κλονάρια νοσταλγίας, ανήκει εξ'ολοκλήρου στην ρωσία. βάζοντας τραγούδια π.χ. δεν μπορώ να αναφερθώ καθόλου στο παρελθόν ελληνικό, μιας και και όταν ζούσα στην ελλάδα στην εφηβεία μου, πάλι με νοσταλγία άκουγα και έψαχνα κομμάτια ρώσικα, και με την ελληνική πραγματικότητα λίγη επαφή είχα. αυτό, εκτός των άλλων, εχει συντελέσει στην αίσθηση μιας αποξένωσης.

προχθες εβγαλα για λιγο ενα βιβλιο στο γνωστό το μπαρ οπου συχνάζω τα βράδια. κουβαλάω παντα βιβλία, και κάποιες φορές πανω απο ενα, για όλες τις στιγμές και ορέξεις. ειχα ενα βιβλίο που διάβαζα και μου άρεσε, αλλά εδώ και μερικές μέρες δεν το βρίσκω, κάπου το έχασα, πλάκα πλάκα και μέσα στο βιβλίο υπήρχε μια έτσι αύρα πραγμάτων που χάνονται, ή εκείνων που δεν ανήκουν πουθενά. το dreaming jewels του theodore sturgeon ήταν. τελος παντων καπου το έχασα τώρα πάει. και είχα βγάλει στο μπαρ το grimbold's other world και το ξεφύλλιζα. καθώς αισθανόμουν έντονα ότι καθόμουν και έχανα τον χρόνο μου, βαριόμουν και ήταν ακόμα νωρίς να φύγω. ήταν απ'αυτές τις στιγμές όπου αισθάνεσαι έντονα ότι δεν βρίσκεσαι εκεί που θα έπρεπε, και όλα γύρω μοιάζουν ξένα - ξεχωριστά από σένα. (λόγια είναι μόνο, όπως όλα τα πράγματα στην ζωή - ντύνονται με νόημα και χρώμα που πηγάζουν από την (προ)διάθεσή σου) (και αυτά που γράφω εδώ άλλες φορές με κάνουν να κοκκινίζω βαθιά μέσα μου, άλλες φορές μου μοιάζουν χαζά εντελώς, και χειρότερα απ'αυτό - κακά γραφόμενα, καθώς τα απλά και αθώα χαζά πραγματάκια τουλάχιστον δεν τα δημοσιεύεις προς ανάγνωση και κρίση αγνώστων - και άλλες φορές τα αγαλιάζω και τα μαζεύω σαν κομματάκια απο πολύπλοκο πολύχρωμο κολιέ που μέσα του παγίδευσα την ουσία της ύπαρξής μου (ξερωγώ) (κάποτε)) εκεί στο μπαρ λοιπόν καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά και ξεφύλλιζα το βιβλίο άσκοπα, περιεργάζοντας τις κιτρινισμένες λέξεις και σκόρπιες εικόνες, μαζεύοντας τους όμους μου ανάμεσα σε γελαστούς ανθρώπους, ακούω μια κοπέλα να με ρωτάει τι ειναι αυτό που διαβάζω και αν ειναι σκανδιναβική ποίηση. μοιάζω σκανδιναβός; την ρωτάω μέσα μου. δεν την ρωτάω καθόλου, θέλω να με αφήσει ήσυχο. μετανιώνω που άνοιξα το βιβλίο και ξαναθυμάμαι την πλακίτσα που λέμε μεταξύ μας, πως φέρνω τα βιβλία στο μπαρ για να μοιάζω διανοούμενος και να προσελκύω γκομενάκια. εκείνη επιμένει - πρέπει να μου πεις, τι ειναι αυτό που διαβάζεις; αθελα ναξαβγάζω το βιβλίο (το οποίο στο μεταξύ είχα αφήσει κάτω, κρύβοντάς το σχεδόν στην τσάντα μου) και της εξηγώ πως είναι κάτι σαν παραμύθι - λατρεύω τα παραμύθια, μου λέει, ξεφυλλίζοντας το βιβλίο (γύρω πανικός, κόσμος, σαββατο βράδυ, και εκείνη περιμένει να πληρώσει, κουνόντας λίγο το σώμα της στο ρυθμό - της αρέσει το μέρος, η μουσική, και έχει καλή διάθεση - δεν αποκλείεται να της αρέσω και γω, με την πρώτη ματιά) - αφου πέρασαν άλλες μερικές στιγμές σιωπής απο μένα, και καθώς πλήρωσε και πήρε τα ρέστα της, μου είπε το εξής φανταστικό, το οποίο με έκανε να χαμογελάσω φαρδιά πλατιά - σε φάση - oh, you know me, kiddo! - (εδώ που τα λέμε δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμωνας για να με ψυχολογί... ψυχοραγίσεις.) - τι να πω - ελπίζω να έχεις καλή τύχη με την "πραγματικότητα". τα είπε ξεχωρίζοντας τις λέξεις, σαν να είχε μια μικρή προφορά ξένη. μπορεί να ήταν σκανδιναβή, ποιός ξέρει. της είπα "επίσης", το οποίο όμως εύχομαι να διαγραφεί απο τα πρακτικά, καθώς δεν είναι ότι δεν είχε καλή τύχη με την επαφή της με την πραγματικότητα - αλλά εντάξει ελπίζω να πέρασε απαρατήρητο - καθώς - αν - λέω ΑΝ - το σχόλιό της ήταν παρατήρηση - το δικό μου "επίσης" δεν ήταν... τελος παντων - ρε γαμώτο - γιατί μου αρέσει έτσι να φαίνομαι ουρανοκατέβατος ονειροπαρμένος απροσάρμωστος;
έφυγε λοιπόν και αισθάνθηκα κάπως πιο άνετα. έφυγα και γω μετα απο λιγο γιατί δεν άντεχα άλλο...
...

σημερα ειδα πως πηγαινα στην ευβοια με ενα λεοφορειο και δεν ηξερα πως να παω ηξερα στο περιπου. και ρωτουσα που να κατεβω κ η κοπελα για τα εισητηρια δεν ηξερε και ειχα αγανακτησει δυνατα για την κατασταση στα επαρχιακα μεσα μαζικης μεταφορας - οχι προς την κοπελα, αλλα προς το μεγαλο κενο απεναντι. οτι πλεον με δικο σου αμαξι πας οπου θες αλλα με λεοφορειο σε λιγα μερη. και την ρωτούσα ποσο συχνα περναει και αυριο τι ωρα περναει και τετοια - αν δηλ. κατεβαινα καπου και επρεπε να κατσω μεχρι το πρωι, και η κοπελα δεν ήξερε. τι να κανουμε. δεν θυμαμαι αν κατεβηκα καπου τελικα - μονο που στην σκεψη ειχα ισως να κατεβαινα και να πηγαινα ευθεία προς την παραλία, και κοιμόμουν εκεί ανάμεσα στα βράχια. δεν ξέρω αν το έκανα τελικά. σίγουρα πάντως το πρωϊ δεν είχα καθαρό βρακί να φορέσω (όχι για κανενα λόγο ιδιαίτερο, απλώς έπρεπε να αλλάξω το παλιό που το φορούσα 2-3 μέρες) και εφτιαξα ενα απο ενα φανελάκι, ευτυχώς είχα κάπου μια παραμάνα, και για την άλλη πλευρά χρησιμοποίησα ενα μεταλλικό μανταλάκι απ'αυτά που πιάνουν τα χαρτιά. θυμήθηκα την μητέρα του σκύλου του μάτεσι (γιατί αυτοί οι καλλητέχνες όλο γράφουν διαφορετικά τα ονόματά τους) οπου εφτιαξε μια μανα βρακιά απο σημαία γιατί ήταν το μόνο ύφασμα που είχε απομείνει. εκείνοι ζούσαν στην δυστυχία και έλλειψη, και εγώ απλώς ζω ανάμεσα σε δυο σπίτια προς το παρόν, και προκαλώ έλλειψη ξεχνώντας πράγματα, και δυστυχία βαθιά σκεπτόμενος βλακείες, μικροπράγματα, πέφτωντας με τα μούτρα και με την αύρα μου.

κλόπι

δεν αντέχουμε κανένας όμως αυτή την ζέστη... δεν θα μεθύσουμε τον ήλιο, όχι τον ήλιο, αλλά τον θερμοστάτη, σίγουρα, ναι :/ είμαι έτοιμος να προτιμήσω την ένταση και την νευρικότητα της ζέστης του "Σπυρτόκουτου" (ταινίας) αντί γι'αυτή την αυτοκρατορία της αφύσικης δροσιάς :( μπρ! και με τρώει ο λαιμός μου :( γερά και ανεύθυνα. γκρρ.

μια άλλη μέρα, προς το απόγευμα, κρίνοντας απο την αίσθηση της νύστας:

έτσι ανάμεσα στον ύπνο και στο ξύπνιο, στην πιστή μου θέση εργασίας, ο άπιστός της εραστής, με τα αμολημένα φρούτα, ροφήματα, και βουτήματα, βρώμικες κούπες και μισογεμάτα πλαστικά μπουκάλια που μυρίζουν 100 χρόνια μοναξιάς όταν τις ανοίξει κανείς, κάθομαι και περιμένω να φύγω, παρασειρόμενος απο το ξαφνικό κύμα λεκτικής, νωχελικής, τεμπέλοειρονικής έμπνευσης.

της έμπνευσης που σου έρχεται όταν θέλεις να συμπληρώσεις τα κενά και να ισιώσεις τις τσαλακωμένες γωνίες της πραγματικότητας, και εκείνη σβήνει, και χάνεται απο τα μάτια σου, παραχωρόντας την θέση της, μετα απο ενα σύντομο διάλειμα με κλειστές κουρτίνες και ψυθήρους ανυπομονησίας, σε μπαράζ αναμνήσεων, που σαν χιόνι στην παλιά τηλεόραση επεμβαίνει δραστικά και σου αλλάζει το πρόγραμμα, ενοχλώντας ελαφρώς, αλλά δεν σε πειράζει τίποτα και τόσο πολύ αφου μισοκοιμάσαι έτσι και αλλιώς.

λόγια που έρχονται σαν ανάμνηση, μιας κουβέντας που θυμίζει τώρα πια ενα όνειρο, αλλά είχε λάβει μέρος στην πράξη, σε τραπέζι, για το κινέζικο ημερολόγιο / ωροσκοπιο και λοιπές τέτοιες βλακίτσες...

- είμαι γαϊδαρος;
- είμαι γίδα;
- είμαι τράγος;
- ή μια κατσαρίδα; (το προσθέτω εγώ στο τέλος)


έτσι, έτσι, το σήμα του μαδ γκρίκς να κάνει ζζζζ, μαζί με πολλές από τις μουσικές, και την κουλτούρα που αντιπροσωπεύει.. κάπου εκεί ανάμεσα στο ντίσκο αλμπάνα των ίδιων αγαπημένων στέρεο νόβα, και το ντίσκο ελληνάρα των δεκάδων άλλων απρόσωπων "καλλητεχνών" της κατανάλωσης

ορίστε εδώ άλλο ενα ποπ ζουζούνι από την αγγλία που, σαν κομμάτι, συνοδεύεται απο κραυγές και βογγητά κατάλληλης τσιμπιμένης απόγνωσης



το αστείο είναι ότι μετά απ'αυτό το ποστ όντως βρήκα μια κατσαρίδα στο σπίτι. γράφω ετεροχρονισμένα, βλέπετε. σαν συγγραφείς που αφήνουν το καλλητεχνικό τους έργο να ωριμάσει στα μπουντρούμια, μέχρι να βρουν μια επιπλέον έμπνευση να συνεχίσουν

μια άλλη μέρα σκέφθηκα αυτό εδώ το μελό κομματάκι απο τα νιάτα μου, - είναι αυτό, και η αθάνατη (και μοναδική) επιτυχία των cutting crew, εγώ μόλις πέθανα στην αγαλιά σου απόψε, που σέρνει ξωπίσω της άλλες τόσες δυτικές καψουροεπιτυχίες, που είναι λίγο πιο υποφερτές απο τις αντίστοιχες ελληνικές, στον δικό μου μικρόκοσμο.



εγώ νομίζω ότι οι ελπίδες που του έδινε τελικά αποδείχθηκαν κούφιες επειδή είναι έτσι απαίσια αξύριστος - και εγώ νόμιζα ότι αυτή η μόδα που λαντσαρίστηκε απο τον Πρινς και τον Τζωρτζ Μαϊηκλ... είχε μείνει εκεί (εκείνη την εποχή). ΜΠΑΡ ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ.

σήμερα επιβεβαίωσα τους φόβους μου που είμαι μισ..άνθρωπος ας πούμε - κάποιος μου έλεγε για το γκέημ οφ θρόουνζ, ότι είναι γαμάτο, αλλά βέβαια έχει τις σκινές τις σέξ, και την ψιλολάγνα ατμόσφαιρα, και τις γυναίκες τις ουάου, και εδώ το είχα να πω, πως ναι, συμπεραίνω πως είναι η χαρά του μαλάκα. ναι, όπως οι suicide girls, οι τατουαρισμένες μισόγυμνες πολύστηθες γκόμενες που γουστάρουν star wars, star trek, κομικς και RPG, ακριβώς δηλαδή του τύπου που ενας δηλωμένος geek δυσκολεύεται να βρει στην πραγματικότητα, αλλά τις έχει πάντα κατα νού στην φαντασία του.

εχει αναρωτηθεί κανείς γιατί το Χάπι Νέησν, το τραγούδι των γνωστών σε όλους Έις Οφ Μπέηζ, είναι τόσο μελαγχολικό; Ναι, ξέρετε την απάντηση. εσωτερικά είναι ειρωνικό. έτσι λέω εγώ :Ρ

το αφεντικό μου δεν το χάλασε το κουρεμά μου, αλλά δεν του άρεσαν οι φαβορίτες. με αφορμή αυτό το γεγονός πήγα να αναζητήσω μια ενδεχόμενη αναφορά στην κοινωνική σημασία, και ίσως ιστορία, της "φαβορίτας", στα γρήγορα έπεσα όμως μόνο σε αυτή την σελίδα με το καταπληκτικό domain name κελεπούρι, όπου έμαθα ότι συνήθως στους ανθρώπους "...το αριστερό αυτί είναι πιο χαμηλό από το δεξί...". φοβερό!

αχ και κάπου εδώ, υπάρχει αυτό εδώ το μουσικό διαμάντι απο τα τέλη 80'ς -αρχές 90'ς που δεν είναι καθόλου κακό, δεδομένου της ελληνικής πραγματικότητας. "γεννήθηκε κακός, πολύ κακός, και γουστάρει πίτσα - πι - πι - πι - πίτσα.." ενα επίκαιρο τραγούδι λοιπόν, γιατί έχουμε σιγά σιγά όλο και πιο πολύ ανάγκη τα μεταλλαγμένα χελονουνιντζάκια. να μας προστατέψουν. ναι.

λυχνάρια βλακείας οι άνθρωποι

μεγαλώνουμε "σωστά", τρώμε μεταλλαγμένα, πεθαίνουμε στην ώρα μας, και δεν χρειάζεται να νοιαστούμε για κάτι άλλο, παιδιά μου.

συγγνώμη για το συμπέρασμα, αλλά νομίζω ότι είμαστε παντελώς ανίκανοι να ζήσουμε αρμονικά και δίκαια σε αυτόν τον πλανήτη, χωρίς να καταπατάμε ο ένας τα δικαιώματα του άλλου, χωρίς να καταπατάμε (πόσο βάναυσα;) την φυσικότητα, και τις φυσικές ισορροπίες χάρη στις οποίες έχουμε προκύψει σαν όντα, και χωρίς να τα καταστρέφουμε όλα εν τέλει, καθώς ο αυξανόμενος πληθυσμός και οι επίσης αυξανόμενες ανάγκες μας δεν μπορούν να ικανοποιηθούν απο τα έτσι και αλλιώς άνισα μοιρασμένα, μονοπωληθέντα φυσικά (και ψυχικά) μέσα που έχουμε στην διάθεσή μας..

μαθαίνω απο εδώ ότι ψηφίστηκε στην Αμερική ενα νομοσχέδιο που ευνοεί (και άλλο) τις βιοχημικές πολυεθνικές και την κεντρική / μονοπωλιακή παραγωγή και έλεγχο τροφήμων. και με πικρή ειρωνική χαρά ανακοινώνω μέσα στο κεφάλι μου ότι το "soylent green", εκείνη η μνημειώδης και τρομακτική ταινία (της τότε) επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του '70.., είναι ακόμα πιο κοντά στην πραγματικότητα.

εδώ που τα λέμε, στο κάπως λιγότερο (οπτικώς) μακάβριο "brave new world" του Χάξλεϋ, η επεξεργασία της ανθρώπινης σάρκας και η συμβολή της στην ενεργειακή ισορροπία των αναγκών και της κατανάλωσης ήταν γνωστή και απολύτως φυσιολογική. αλλα δεν είναι η σάρκα το θέμα, φυσικά

το θέμα είναι πόσο αναίσθητοι μπορεί να γίνουμε, για χάρη προσωπικού οφέλους - είτε όταν οι ανάγκες μας είναι η απλή υλική χλιδή και καλοπέραση, ή όταν (τρόμος!) η μόνη και η ύστατη ανάγκη μας είναι η κυριολεκτική επιβίωση του σώματός μας (για ψυχή δεν μιλάμε πλέον καν). και φυσικά η απάντηση είναι πολύ απλή και μονολεκτική - "Πολύ"... βασικά ο λόγος είναι επειδή έχουμε χάσει κάθε αξιοπρέπεια. μου θυμίζουμε εκείνο το μικρό, σκυφτό, ημίγυμνο Gollum του Τόλκιν, που χάνει το δαχτυλίδι του, ότι πιο πολύτιμο έχει, απο βλακεία ουσιαστικά.. εμείς το χάνουμε επειδή.. ασε καλύτερα μη πω τα χειρότερα.. απλά "το χάνουμε"

εδω κολλάνε και οι συζητήσεις που άκουσα πρόσφατα σχετικά με την αξία ανθρώπινης ζωής, όπως προσεγγίζεται στο φως των τρομοκρατικών επιθέσεων στην Βοστώνη και αντίστοιχων επιχειρήσεων (=) στην Μέση Ανατολή, και πολλά πολλά άλλα ακόμα, περι εκμετάλλευσης της φύσης, των κρατών (συνήθως τριτοκοσμικών, ή υπο τριτοκοσμικοποίηση) με πρόσβαση σε φυσικούς πόρους, τα ανθρώπινα δικαιώματα, και μεθόδους μαζικού ελέγχου κοινής γνώμης και της ευφυούς σκηνοθεσίας δημοκρατικού και φιλελεύθερου πολιτεύματος που καταλήγει να υπάρχει στην πραγματική μορφή του μόνο στα χαρτιά και κούφιες συνειδήσεις κουρασμένων και κατα βάση φιλήσυχων πολιτών μας, μη εξαιρουμένου και του γραφόντως

και μιας και μιλάμε για την ταινία, και έχουμε γενικώς μια επιθετική διάθεση, καθώς τίποτε αισιόδοξο σαν να μην συμβαίνει γύρω μας τελευταία, ας χώσουμε και την κομματάρα την κατάλληλη του επίσης (όπως η διάθεσή μας) πικρού μελαγχολικού επιθετικού παιδιού πίσω απο την μουσική επινόηση με όνομα :wumpscut:

κατά τα άλλα, καλά..

cessation gestation

αυτόματη γραφή
υδάτινη αποτύπωση
βελούδινο απόγευμα
γεύση φράουλα

στο μπαλκόνι το σούρουπο
περίεργη αίσθηση
πες μου αν φταίει
του χθες η ανάμνηση

ο ήρωας και ο αντιήρωας
η θυσία και το αντίδωρο
όλα αυτά που γίνονται
δημιουργούν μόνο πονοκέφαλο

closing your eyes and sealing your mind?



devouring devouring the body of a hero
nobody knows if it's a shadow

crom(my)

παραμ παμ παμ.
έλεγχος ταυτότητας στο μετρό, ένας αστυνομικός in full gear, ζητάει απο μια κοπελίτσα φρου φρου, δεν έχω του λέει, ε, λέει ο άλλος, αυτό όμως κανονικά σημαίνει ότι πάτε για εξακρύβωση στο τμήμα κλπ μπλα μπλα - την άλλη φορά να την έχετε μαζί σας, ζητάει απο την δίπλα κοπελίτσα, ουτε εγώ την έχω του λέει - μάλιστα - ντάξει εκτός υποψίας, ρωτάει εμένα τώρα. του λέω την έχω μαζί μου, (λίγο ταραγμένα, - πέρναγα λίγο φάση τώρα ξύπνησα, είμαι bit hung over και η φωνή μου είναι 2 οκτάβες πιο κάτω απο την συνηθισμένη, απο τα χθεσινά τσιγάρα), - αλλά γιατί γίνεται έλεγχος, έχει γίνει κάτι εδώ; - έ, μου λέει, μ'αυτά που γίνονται τελευταία.. κοιτάζει την ταυτότητά μου. ε ντάξει τι να κάνουμε. μου λέει - αριθμός. τι; του λέω. μου λέει ποιος ο αριθμός της ταυτότητας; καλα, του λέω - αφου το γράφει πάνω στην ταυτότητα. χαχαχαχα καλά είμαι και χαζός. ναι μου λέει, ποιός είναι. του λέω που να ξέρω. μου λέει, καλά, δεν ξέρεις τον αριθμό της ταυτότητάς σου; καλά, του λέω, δεν τον θυμάμαι, (ήμουν έτοιμος να πω έλεος, γιατί να τον θυμάμαι; στρατό είμαστε; - μου βγήκε ενα λίγο έξαλλο "σε παρακαλώ" - αλλά μάλλον δεν είναι και έκφραση που αντιστοιχεί στην περίσταση - το "σας παρακαλώ" ταιριάζει πιο καλά, μικροαστικό ε;) απο που είστε. τώρα φανερά πιο τυπικός. κλασσικά. του λέω απο που είναι η καταγωγή μου. τελος πάντων, το ονομα του πατέρα; του λέω. της μητέρας; του λέω. πως; μου λέει; του ξαναλέω. εντάξει, μου την δίνει πίσω την ταυτότητα και προχωρά στον επόμενο.
χθες πέρασα σε ταξί απο την ομόνοια νύχτα, και ήταν "καθαρή", φαίνεται μόλις σκουπισμένη, καμία σχέση απο το πως την είχα συνηθίσει. πλέον είναι και φρεσκοαιματοβαμμένη και πονεμένη περιοχή εκειπέρα, και ίσως να κουβαλάει μια κουρασμένη σοβαρή αύρα. calm after the storm calm before the storm.

we sleep between the storm that was, and the storm which fails to come


σπιτι μετά η μανα μ - μπράβο τους, μας προστατεύουν οι άνθρωποι, κ ο άλλος ο φίλος της, είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε κάποιο στοιχείο ταυτοποίησης πάνω μας κάθε στιγμή. ναι, ναι, δεν αντιλέγω, - απλώς το περίεργο με αυτή την υπόθεση ελέγχων είναι γενικά το προσωπείο του "υπόπτου" που σου φοριέται πριν και κατά τον έλεγχο, ένα προσωπείο που με διάφορες μεθοδεύσεις και συγκεκριμένο τρόπο διεξαγωγής του "ελέγχου" μπορεί να σου καταστήσει εκ των πραγμάτων "ένοχο", αν όχι για αξιόποινες πράξεις, τότε τουλάχιστον ένοχο συναισθηματικά, ύποπτο και προσβεβλημένο. και τι ήθελα, και πως αλλιώς μπορούν να κάνουν την δουλειά τους;

εγώ φταίω.

να πάψουμε να είμαστε ευαισθητούλιδες ρε μλκ (έτσι, να ακούγεται και πιο μπουνταλέικα)
cool down.
it's sunny.
i will go fishing.

tranzistor rhythm

have been lis'nin to a compilation album called "808 Attack", which carried this friendly subtitle: "featuring Roland and his mates" :P
well and so i went and read this article about Roland TR-808, soft (wanted to say "sort of") ubiquitous vintage 80's drum machine used in many low (and not so low)-budget music, including early hip-hop and electro dance.. btw here's a link to a virtual VSTi emulating the real thing.

i mean, look how this "simple" and "unlifelike" sounding drum machine shaped the sound of 80's and early nineties... and one of the first artists to use TR-808 on his records was of course! Ryuichi Sakamoto (i hear) (1000 knives)

here's one tune i liked greatly from the 808 attack compilation, and its a cover, remix or who knows what of another YMO/Sakamoto number, Riot in Lagos.



proponents of 90's Detroit electro/techno (btw they all widely used tr-808) - Dopplereffekt, Drexciya, Aux 88, Underground Resistance(UR), Juan Atkins (the father), black musicians most of them.
i think i hear the likes of tr-808 even on στερεο νοβα albums..

i was looking at that look on Anne Clark's face and was wondering if the pain i feel inside somehow could turn from moaning to sort of a riot, like in anne clark's intonation and public stance.. i mean i friggin' need to push away that friggin' moanin' n' sufferin' note heard through my voice and my whole being. n i don't know what to do, in fact. that is.

διαβάζω και προτείνουν κάπου το εξής ντοκιμπαντέρ για ψυχές σαν την δική μου που ψάχνονται: High Tech Soul - The Creation of Techno Music

ελα ρε γμτ διαβαζω πως οι aux 88 εκαναν λαιβ στο 6dogs στις 30 Απριλιου. Μαλιστα, και στις 29 ειχε παίξει ο DJ Stingray που ξερωγώ και αυτός είναι του κόλπου, στο BIOS. τι γίνεται ρε παιδιά; παίζει αναβίωση, ε; φάaaaση. Aachen.

[deleted]



(vintage dark synth molehole of a piece)
(makes me blush, crave, and be jealous all at the same time)

cuff kiss

38 11032007000320000014367800038_047416614-000
39 11032007000320000014367800038_047416614-000
40 11032007000320000014367800038_047416614-000
41 11032007000320000014367800038_047416614-000
42 11032007000320000014367800038_047416614-000

the pleasure in a kiss is not its sensual, but its psychological impact.
or, rather, its physically sensual impact is tightly connected to the
psychological state, to the point where these two are the same.
the head that swirls (is it from the blood influx), the mind that is
cleared of everything but this longing n submerging into proximity, the touch
of two bodies and minds intertwined

remembered that because of a dream. left me thankful. funny that i almost forgot.

no, no special connotations in that cuff phrase, i just liked the sound of it.

a FACT magazine article (2006) about industrial & electronic body music
made me search and listen to all these pieces in YouTube.. n it was the same
boring stuff i don't much like. on the other hand i got hooked myself
on the sound textures in aforementioned Front 242's Geography (not Geometry :P)

man, who can resist tracks & videos like this? :P





and i mean. it's totally unlike what they did later - i don't like how industrial /
electronic body music got mixed with rock / metal, - i mean, those first albums,
be it Human League or Clock DVA or Front 242, were more into experimenting with
ideas, and standard styles like funk/soul/disco & post-punk/new-wave, bending the
ideas accordingly, often delivering shocking lyrics and stuff - i don't much care
about this. but anyway...

this here is Cabaret Voltaire, from 1985, i hear, it reminds me so much that sampling/eno/byrne/mylifeinabushofghosts stuff, i think.. i like the way the video is made though. actually this stuff is like what Nine inch nails did and Ministry and the likes, die Krupps etc. but all this doesn't move me that much.



or take And One's Metalhammer or Front 242's Headhunter, which are kind of genre-defining etc., but nah, i'm not into that right now, never was.

adore this picture. pro'b'ly it's the best anne clark's picture i've ever seen.



which reminds me of this splendid Our Darkness video that I spotted in that FACT's journalist ebm/industrial top tracks list:

fumbling

schoolgirl attire welcoming me breastkick desire smothering me silently watching never approaching the girl of my dreams teases and winks

if i could walk these streets and never mind if i could talk with you and never sigh cause when we talk a scar opens inside i love to talk and bleed my heart dry and bleed my heart dry and bleed my heart dry