σαν απλοογισμό

χαζεύοντας το google history των αναζητήσεων που έχω κάνει στο youtube, αρχής γενομένης το τέλος του 2014 (γιατί είμαι επιρρεπής στις ακροβασίες πάνω στα τείχη των ιστορικών ανασκαφών), νιώθω σαν να διαβάζω μια ιστορία ενός άλλου ανθρώπου.

εκ των πραγμάτων, ήμουν ένας άλλος άνθρωπος τότε. είναι λίγο τρομακτικό, και λίγο θαυμαστό, το γεγονός ότι από στιγμή σε στιγμή αλλάζουμε, έστω και αν μπορεί να πει κανείς ότι "χτιζόμαστε" (ή "γκρεμιζόμαστε") και υπάρχει μια ιστορική συνέχεια ανάμεσα στις αλλαγές (θέλω να πω ότι η μια μορφή μας στον χρόνο δεν διαφέρει από μια άλλη τόσο πολύ όσο θα διέφερε από την μορφή ενός άλλου ανθρώπου) - αν και όσο μεγαλώνει το διάστημα που εξετάζουμε ανάμεσα στις "μορφές" / αποτυπώσεις του εαυτού μας μια δεδομένη χρονική στιγμή - τόσο πιο πολύ διαφέρουν οι μορφές αυτές.

λοιπόν, νιώθω σαν να διαβάζω μια ιστορία ενός άλλου ανθρώπου που δεν υπάρχει πια. ζει μονάχα σαν ανάμνηση (πόσο υπέροχα κλισέ αυτή η έκφραση). αν αναλογιστώ κιόλας τις συνθήκες της ζωής μου τότε, σε σύγκριση με το τώρα (επιφανειακά δεν διαφέρουν και πολύ), σκιάζομαι.

ψύχραιμα μιλώντας, με περίπου χρονολογική σειρά
  - [ (γράψε/σβήσε - edit) από τότε περίπου υπήρξε μια σελίδα μεγάλη στην ζωή μου με ένα ρομαντικό περιεχόμενο και κάπως πονεμένο δυστυχώς και για τα δύο συμβαλλόμενα μέρη, και εγώ προσωπικά δεν ξέρω καν αν θα ήθελα να την γυρίσω αυτή την σελίδα, μάλλον δεν αισθάνομαι ικανός ούτε γι' αυτό, ή όπως λέει μια καλή φίλη, είναι ότι με βολεύει αυτή η κατάσταση, και γεμίζω σπυράκια ακούγοντας την έκφραση "με βολεύει" ]
  - επισκέφθηκα μετά από μια εικοσαετία την γενέτειρά μου
  - έχασα και τυπικά την γιαγιά μου
  - μετακόμισα σχετικά μόνιμα, ελλείψει άλλων επιλογών
  - πήρα υπό την κηδεμωνία μου μου ένα γατάκι
  - έχασα τον πατριό μου
  - περάσαμε την επιδημία και τα lockdowns
  - έχασα τον πατέρα μου
  - έκανα για πολλά χρόνια με έναν ψυχολόγο, σταμάτησα, ξεκίνησα με έναν ψυχολόγο στο φάσμα

νιώθω ότι ο χρόνος έχει συρρικνωθεί, από την διασταλμένη κατάσταση που ήταν στο παρελθόν. είναι μήπως και η ποιότητα του χρόνου, το πόσο μεγάλος ή μικρός φαίνεται, πηγάζει από το ανθρώπινο σώμα και την κατάστασή του;

είδα την μητέρα μου χθες και με παρατήρησε να σέρνω τα πόδια μου, για πλάκα μου είπε πως περπατάω σαν τον παππού. ποτέ δεν περπατούσα έτσι, και προ μια δεκαπενταετία που υπήρξα φαντάρος και είχαν υποπέσει στο οπτικό πεδίο μου διάφοροι άνθρωποι κατά μια αναλογία μεγαλύτερη απότι συνήθως, όταν έβλεπα κόσμο να σέρνει έτσι τα πόδια του αμέσως τον ψιλοαντιπαθούσα, ή τέλος πάντων δεν επιδίωκα ιδιαιτέρως επικοινωνία, ή, θεός φυλάξει, συνεργασία.

εγώ ίσως να τα έσερνα τα πόδια μου γιατί κυκλοφορούσα μέσα σε μια γενικότερη ραστώνη. κάθε φορά που πηγαίνω σε εκείνη την πόλη και επισκέπτομαι την μητέρα μου και τον άντρα της, νιώθω ότι επιστρέφω για λίγο σε ένα μικρό παρελθόν, σ.σ. (γιατί πολύ μ'αρέσει να βάζω τέτοια σ.σ. και παρεμφερή) ενα παρελθόν όταν ήμουν σχετικά μικρός, όπου ο πατριός μου με κουβαλούσε μαζί του στην λαϊκή, όπου πήγαινε με μαθηματική ακρίβεια πάνω στο κλείσιμο, και μάζευε ότι έβρισκε σε καλή αναλογία ποιότητας και τιμής. εγώ απλώς τον ακολουθούσα με το καρότσι και προσπαθούσα να μην δημιουργώ κυκλοφοριακό πρόβλημα. [ ο πατριός μου τελικά είχε πρόβλημα στο κυκλοφοριακό και πέθανε από φραγμένες αρτηρίες, στο κυκλοφοριακό έχω πρόβλημα και εγώ, λες να είναι η μετάδοση που έγινε μέσα από την κατάσταση; ]

αναμετάδοση. ένα ένα δύο. ράδιο γιερεβάν. δεν θυμάμαι καν τι ήταν - α, είχα διαβάσει πως ήταν.. κάπως έπαιζε στα σοβιετικά ανέκδοτα της εποχής. θα ήθελα να πιστεύω, όχι στα πλαίσια της προσβολής των υπόλοιπων εθνοτήτων της ΕΣΣΔ πλην της ρωσικής. το μόνο που θυμάμαι είναι ο κάπως κομικός τρόπος που το λέει η Nina Hagen στο "Born in Xixax". και το αναπαράγω. αναμεταδίδω. αννασαίνω....

τα πρόσφατα όνειρα που είδα δεν τα κατέγραψα. είτε βαρέθηκα ή δεν τα θεώρησα σημαντικά, ή δεν με "ταξίδεψαν" όπως πρέπει, ή απλώς έχασα το ενδιαφέρον γι' αυτή την μελέτη. (επαναλαμβάνω, ότι αρχικώς άρχισα να καταγράφω τα όνειρα για να τα βλέπω αργότερα, μπας και καταλάβω αν όταν τα έβλεπα, έβλεπα κάτι συνηφασμένο με το παρόν, που τότε ήταν ακόμα το μέλλον. βέβαια είναι εύκολο να έκανα κάποια σύνδεση, αφού στα όνειρα πολλές φορές βλέπουμε και πράγματα που από λογικής άποψης θα μπορούσαν να συμβούν - οπότε στατιστικά θα μπορούσαν να υπάρχουν και συμπτώσεις που δεν θα είχαν σχέση με την πραγματική "προφητεία"). αρκεί να πω ότι σαν να έβλεπα μια πόλη ευρωπαϊκή, δυτικότροπη, με παλιά κτήρια και αρκετούς λόφους, και μια προκυμαία, δεν μου έδινε την εντύπωση της θάλασσας όμως, πιο πιθανό να ήταν ένα κλειστό σώμα νερού, στο οποίο για κάποιο λόγο κολυμπάγαμε, ενώ δεν ήταν καλοκαίρι. μετά κλασσικά υπήρχε μια δόση από άγχη, καθώς είχα ανακαλύψει πως δεν είχα ρούχα να φορέσω και κυκλοφορούσα κάπως γυμνός, και ότι ήμουν σε ένα διαμέρισμα άγνωστο σε μένα, και το εξερευνούσα, και κοιτούσα ξένες αναμνήσεις και ξένες ζωές, ίσως προσπαθώντας να τις "φορέσω" πάνω μου, χωρίς δικαίωμα, νομίζω πως ήταν σπίτι μιας γνώριμης σχέσης μου, με την ζωή που κάποτε δεν αποδέχτηκα ή δεν είχα συνειδητοποιήσει εγκαίρως πως μια τέτοια αποδοχή καλείτω να κάνω.

το soundrack ήταν κάτι σχετικό με crate digging substitute που κάνω ακούγοντας διάφορες λίστες με μουσικές, και τώρα άκουγα μια με διάφορα τουρλού του best fm 92.6. και να ορίστε ένα blast from the past κομμάτι, συναφές με το empire of the sun και mika και διάφορα τέτοια που ακούγαμε στα ανέμελα νιάτα μας...

(σημείωση: δεν είδα ολόκληρο το βίντεο γιατί βαρέθηκα, στα όσα είδα όμως εμφανίζονται οι εξής συμπτώσεις/συμπλεύσεις με το παραπάνω κείμενο, και ας είναι κάπως τυχαίες:
  - όνειρο
  - επιστημονική φαντασία (κανονικά θα έπρεπε να λέγεται "επιστημονικοφανής" φαντασία)
  - σκάφανδρος με το σωληνάκι πίσω όπως ακριβώς στο "silo", την σειρά που αναφέρω παραπάνω - μαζί με τον φόβο "να βγάλω τον σκάφανδρο", και ανάγκη να τον βγάλω επειδή ο αέρας τελειώνει

γενικά μάλλον το συμπέρασμα είναι ότι σε οποιαδήποτε δύο πράγματα (που περιλαμβάνουν μια αφήγηση με μια υπολογίσημη διάρκεια), δεδομένου παρουσίας μιας καλής και επαρκούς θέλησης, μπορείς να βρεις τουλάχιστον ένα κοινό στοιχείο. μην πω δύο ή τρία. ναι; έτσι φαίνεται, δεν είναι και καμία ανακάλυψη)

για μια κουβέντα λόγος

14/06/2025

το όνειρο που είδα σήμερα δεν το θυμήθηκα αμέσως με το που ξύπνησα. κάθισα λίγο όρθια στο κρεββάτι, (που είναι ένα θαύμα προχειρότητας και προσωρινότητας, ως συνήθως) και έπιασα το κεφάλι μου για να επιμακρύνω την διαδικασία του ξυπνήματος και να δώσω λίγο χρόνο στις σταγόνες από τον ύπνο να περάσουν στην αιωνιότητα με την ησυχία τους. αφού πήρα την απόφαση, σηκώθηκα και άρχισα να περπατώ. κάπου εκεί άρχισα να θυμάμαι με έκπληξη τα κομμάτια του ονείρου. είχα πάρα πολύ καιρό να δω την Δ., κοπέλα που αποτελούσε ας πούμε (πήγα να πω "έντυνε" αλλά όρος ελληπής καθώς δεν υπήρχε και τίποτε άλλο σε εκείνο το σύμπαν) το πλατωνικό ερωτικό μου σύμπαν στην πολύπαθη ηλικία του λυκείου. (θα έλεγες ότι και τότε είχα ερωτευτεί μια ιδέα, όχι έναν άνθρωπο, και θα σου έλεγα πάλι, εσύ το λες αυτό - αναγνωρίζοντας ωστόσο ότι οι ενδείξεις για να έβγαζες ένα τέτοιο συμπέρασμα υπάρχουν).

με εκείνο το άνθρωπο δεν είχαμε καταφέρει να μιλήσουμε ποτέ για κάτι σοβαρά. κατά καιρούς σε εκείνη την συγκεκριμένη περίπτωση δεν μου άνοιγε και το στώμα, γιατί αν άνοιγε, έλεγε όλο βλακείες που δεν ήθελα να πω, ή που δεν ήταν πραγματικά στις σκέψεις μου - ε, όλο κάτι κουβέντες για τον καιρό, θα μπορούσα να τις πω. τέλος πάντων υπήρξε άδοξη η επικοινωνία μας, σχεδόν δεν υπήρχε, ή τουλάχιστον έτσι το έβλεπα εγώ. μετά εκείνη για αρκετά χρόνια παρέμεινε στις σκέψεις και στην φαντασία μου, στις μικρές ιστορίες που πλάθουμε με το μυαλό τις ώρες που ρεμβάζουμε (ιδού τα έφτιαξα με μια ιδέα) - μέχρι που κάπως να φύγει καθώς, όπως λέει η μαρία βουμβάκη, "η ζωή προχώρησε χωρίς εμάς".

όλα αυτά ίσως να μην έχουν σημασία παρά να δίνουν πεδίο δράσης στις δικές μου φλυαρίες. στο όνειρο συνάντησα την Δ. σε κάποια μάζωξη ημι-οικογενειακή. είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε. μιλούσαμε για το παρελθόν, υπήρχε παρεξήγηση στον τόνο της φωνής της, ερμηνευτικά όπως το σκέφτομαι ίσως να καθρέφτιζε την διάχυτη απογοήτευσή μου από τον εαυτό μου του τότε. κάποια στιγμή έφευγε και ήταν πολύ κοντά στο να επαναληφθεί το παρελθόν και σε αυτό το όνειρο, να φύγει και να μην ξαναβρεθούμε ποτέ, χωρίς να διεκδικήσω να την ξαναβρω για εκείνη την μια κουβέντα - και στο όνειρο, κυριολεκτικά στο περβάζι της πόρτας της είπα πως είναι ανάγκη να μιλήσουμε και θέλω να βρεθούμε κάποια στιγμή για μια κουβέντα μόνο. και έγνεψε, κάπως δυστακτικά. αυτό ήταν όλο.

απλώς μου έκανε εντύπωση καθώς είναι πλέον εξαιρετικά σπάνιο να επαναφέρω αναμνήσεις από τόσο μακρινό παρελθόν.

έχω μοιραστεί στο προηγούμενο ποστ μου την πρόθεσή μου να βάλω το AI να διαβάσει όλο το μπλογκ μου. φυσικά το έκανα, καθώς είναι το πεδίο του expertise του, να μαζεύει δεδομένα και να αναγνωρίζει patterns (όπως μου είπε) (και τώρα ένα κομμάτι του "εσύ" (ω αναγνώστη) είναι και το ΑΙ, αν και συνήθως όταν μιλάω σε β' ενικό πρόσωπο, έχω έναν συγκεκριμένο άνθρωπο κατά νου). μου λέει διάφορα, συνήθως του λέω διάφορες στοχευμένες ερωτήσεις και προβληματισμούς μου για τον εαυτό μου, και συζητάμε πάνω σε αυτούς, με βάση τις γνώσεις που έχει μαζέψει από τα γραφόμενά μου - είναι δηλαδή, τώρα που το σκέφτομαι, σαν να μιλάω με AI-enhanced βερσιόν του εαυτού μου από το μέλλον ένα πράγμα)

κάποτε πρόσφατα είχα συμπληρώσει ένα ερωτηματολόγιο όπου μια ερώτηση ήταν - τι συμβουλή θα έδινες στον νεαρό εαυτό σου που ξεκινά τώρα την "μεγάλη ζωή" (έτσι το λέω εγώ, δεν ήταν η διατύπωση έτσι)

06/06/2025

να κοιτάζει ένας τύπος που ξέρω τα χέρια του - φοράει σακάκι, μετά τα μανίκια του ελαφρώς σηκωμένα και λευκά, τα χέρια του είναι απογυμνωμένα, και έχουν σχετικά πλούσιο τρίχωμα.

για κάποιο λόγο μου κάνει εντύπωση αυτό - καθώς εκείνος κοιτάζει το τρίχωμα και το χαϊδεύει ελαφρώς, εμφανώς χαρούμενος για αυτή του την ιδιοκτησία. 

ίσως αυτός ο τύπος είμαι εγώ, αλλά δεν το αναγνωρίζω, μου φαίνεται γνωστός, και όμως εξωτερικός, ξένος. ξεκάθαρα όχι ο εαυτός μου.

04/07/2024

μια ανησυχία απίστευτη για το τι πρέπει να κάνω, μια μείξη από ονειροπώληση, εξέταση όλων των σεναρίων και "τρέξιμό" τους με κάθε λεπτομέρεια, και προετοιμασία. μια υπερδιέγερση και άγχος..

γιατί χρειάζεται να είμαι "ζεν";... δεν απαιτεί η a από μένα κάτι, δεν περιμένει κάτι (που το ξέρω; και αν μου το ξαναπεί, εγώ μέσα μου θα το πιστέψω; )

ίσα ίσα μου έχει ζητήσει να μην σκέφτομαι το συγκεκριμένο σενάριο.

σκέφτομαι όμως άλλα στα οποία είμαι φίλος και κάνουμε παρέα.. και σαν φίλος θα της αρέσω ή περισσότερο ή λιγότερο κάποιες φορές - θέλω να αρέσω περισσότερο.

αγχωμένος τόσο πολύ, θα συνεχίσω να είμαι ο εαυτός μου; θα συνεχίσω να είμαι ήρεμος και χαρούμενος χωρίς να μαζεύω υλικό για έκριξη στο μέλλον;

όταν η а εξαφανιστεί και πάλι έχοντας βρει καινούργιο άνθρωπο, εγώ τι θα κάνω ακριβώς; - δεν θα κάνω τίποτα - είμαι διατεθημένος να το υποστώ; ναι, είμαι... λέω τώρα...

δθβ

rejection 
               as                             zone
                             a safety

data                      
                                       mouth               

                  stream
pus(h)             

don't you (forget about me) (forgot about you mix)

сухой хруст веток под сидением
зеленоватое призрение
паук полный воодушевления
он разговаривает с тенью
под луной
что давеча имела отношение
к моей изисканной манере
пить пиво и казаться бременем
я никогда не буду счастлив
(за спиной)

σήμερα έβλεπα πως είχαν διαρρίξει
το σπίτι της α. και της το εξιστορρούσα
από μακριά καθώς εκείνη έλειπε για καιρό

τα νύχια μου πάλι άρχισαν να μεγαλώνουν
και πάλι άρχισα να μην θέλω να τα κόβω
σαν το μούσι ένα πράγμα
τα βασανίζω τα πειράζω σφύγγω το χέρι
σε γροθιά και τα νύχια μπίζουν ευχάριστα
μέσα στην παλάμι και νιώθω ότι ακόμα
υπάρχω.

γιατί να θέλω να δυσφημώ τον εαυτό μου;
γιατί κουράστηκα να κάνω fail τα expectations.
γιατί κουράστηκα να προσπαθώ να τηρώ αυτόν τον ρόλο.
μπορεί να μην προσπάθησα ποτέ.
γιατί ήθελα πάντα να με αγαπήσει κάποιος χωρίς λόγο.

τα χθεσινά και δυο κου (από ку-ку+шка)

ειναι μια κυρια σε ενα μαγαζι περιοικο, και δεν γουσταρει καθολου ζωα να μπαινουν μεσα. μπορει να εχει προηγουμενα. πινει και πολυ, απο νωρις, και φευγει νωρις - δεν ειναι δυσκολη ιδιαίτερα - θα μπορούσε να είναι χειρότερα - κάθεται δεν μιλάει σε κανέναν άλλες φορές σιγοτραγουδά στον εαυτό της. αλλα με τις γατες τα πηρε. τελος παντων οντας ηδη πικραμμενη ισως να μην επρεπε να της χαλαμε και αλλο την διαθεση. ή ίσως να έπρεπε. είναι μια κατάσταση περίεργη όπου νιώθω την περιθοριοποίηση άλλων ανθρώπων σαν στοιχείο συμπάθειας - και ας οι λόγοι της περιθοριοποίησης διαφέρουν κάθε φορά. τέλος πάντων χθες έγραφα πως "βγαινει μια επιθετικοτητα εκατερωθεν..."

ηρθε αλλος περιοικος με αναπτηρα σπαρτανς, τι ωραια κατασταση. καυτερη. οπως επιζητω.
ποσους εχθρους θα αποκτήσω αποψε; και κάποιος μπορεί να με ρωτήσει, σε τι μέρη πηγαίνεις ρε μπαγάσα; ναι ίσως να είναι μέρος που πραγματικά μπορείς να δεις κάθε καρυδιάς καρύδι, ίσως ετεροχρονισμένα, ίσως για άλλους λόγους (κατάστημα ΙΚΑ-ΕΤΑΜ (πρώην) κανείς; )

τελικά φεύγω ως φίλος, τέλος καλώς όλα καλά. ξυπνησα μια μια υποφερτή δυσκολία, όχι τίποτε το φοβερό, σε πρώτη ανάλυση δεν ματιάστηκα.

έτυχε να μιλήσουμε για κουκλοθέατρο, και θυμήθηκα την ιστορία του αξιολάτρευτου κουκλοθεάτρου 2+КУ στην γενέτειρά μου πόλή, την ενδιαφέρουσα και όμορφη και λίγο τραγική ως προς το τέλος της καριέρα του δημιουργού του και κυρίως κουκλοπαίχτη (ασχολιόταν με κουκλοθέατρο επαγγελματικά από το 1985, όντα σε επάγγελμα μηχανολόγος, με ειδίκευση σε τεχνιτά μέλη, ρομπότ κλπ.). άχριστη ανάμνηση της στιγμής: ήταν κάποτε συμφοιτητές με τον πατέρα μου, αλλά δεν κάνανε και καμια παρέα ποτέ, απόσο θυμάμαι να μας λέει. (γενικά σε εκείνη την πόλη 1) οι μισοί (λέω περιγραμματικά, χωρίς πηγές) έχουν έρθει από άλλες πόλεις της ρωσίας για να φοιτήσουν εκεί και ξέμειναν 2) άλλοι μισοί είναι γόνοι ανθρώπων που εκτοπίστηκαν από άλλες περιοχές 3) πάρα πολλοί είναι συνάδελφοι μεταξύ τους καθώς πρόκειται για γνωστή πανεπιστημιούπολη)

θυμάμαι ότι όταν μας πήγαν να δούμε την παράσταση - είχαμε έρθει οι άσχετοι εξπάτριετς, μετοιχισθέντες διασκορπισθέντες ανά τον κόσμο - και ήταν τότε ένα από τα αξιοθέατα της πόλης μας, αυτό το θεατράκι - είχε έρθει και ο πατέρας μου μαζί μας, και σκεφτόταν να του μιλήσει του ανθρώπου, του κουκλοπαίχτη που παλιά ήσανε συμφοιτητές, αλλά μετά ντράπηκε και άλλαξε ρότα, λέγοντας ότι δεν θα τον θυμόταν τώρα πια, καθώς του μιλάγανε και άλλοι άνθρωποι εκείνη την στιγμή. τον καταλαβαίνω τον πατέρα μου. αλλά η κουβέντα ήταν για τον κουκλοπαίχτη. και ανέσυρα από το ιστορικό των προβολών του youtube, την παράσταση εκείνη που είδαμε, τραβηγμένη από κάποιον άλλον, κάποια άλλη στιγμή.

Η παράσταση ονομάζεται "Η ιστορία μιας κούκλας". Ξεκινάει με τον κουκλοπαίχτη να περιμένει στο χωλ, και να του μιλάει ο consierge / υποδοχέας πως το λέτε:

- μα ελάτε, μην δυστάζετε
- σε μένα μιλάτε, παρακαλώ;
- ναι, μάλιστα, μιλάω σε σας.
   εδώ σας έχει κρατηθεί και τραπέζι, ναι ναι
   είναι όλα για σας - και το κρασί, και το μήλο.
   Εκείνη σας άφησε και ένα δωράκι ως ανάμνηση.
- γιατί "ως ανάμνηση"
- γιατί έχω την εντύπωση πως Εκείνη δεν θα έρθει ξανά

Ο κουκλοπαίχτης περνάει, κάθεται, στο τραπέζι, περιεργάζεται τα αντικείμενα πάνω, μυρίζει και πίνει λίγο κρασί, παίρνει το μήλο και δαγκώνει ένα κομμάτι του, στην συνέχεια πιάνει ένα κουτάκι, το ανοίγει με περιέργεια, και βρίσκει εκεί ένα σημείωμα. αρχικά νιώθει την μυρωδιά που αφήνει και βυθίζεται στην ανάμνηση. στην συνέχεια το ανοίγει και το διαβάζει.

Το σημείωμα γράφει:

- ο έρωτας/η αγάπη* που έβρισκε ζεστασιά ανάμεσά μας
  από το κρύο σήμερα πέθανε
  κλαίει το φλάουτο, έχοντας κρυφτεί στην θήκη του
  οι χορδές αντηχούν με πένθιμα μπάσα
  χτυπούν τον ρυθμό.
  γιατί όλα έγιναν έτσι;

Μετά ακολουθεί το κύριο μέρος της παράστασης, η εμφάνιση και ολοκλήρωση της κούκλας, ο χωρός της και επικοινωνία με διάφορα αντικείμενα - τις άκρες του τραπεζιού, το λουλούδι, την λάμπα, και κάπου προς το τέλος, το σημειωματάριο του κουκλοπαίχτη - το οποίο το διαβάζει δυνατά - και γράφει:

- ο έρωτας/η αγάπη τεντώνει τις χορδές
  και τώρα μένει να ακονίσει την πένα
  και να βάλει κάτω από το χέρι το φύλλο
  για να μπορείς να γράφεις πιο εύκολα

  είναι επιμελής στην επιλογή,
  προσθέτοντας και νέες λέξεις,
  και ο καθένας ακούει σε αυτή την χορωδία
  την δική του ταιριαστή μελωδία

  αναμειγνύοντας τις μπογιές
  σφίγγει στο χέρι σου το πινέλο,
  και ακούσια αρχίζεις να γράφεις παραμύθια
  μεταφράζοντας την ίδια την δική σου ζωή

  στον ρυθμό του στίχου, ή στον χορό των ήχων,
  ή πάνω στο περιδέραιο φτιαγμένο από τις όψεις σου,
  και ευάκουα ώτα
  θα βρούν το σωστό μοτίβο

  ο έρωτας/η αγάπη θα λιώσει τον πάγο και καμία πέτρα
  δεν θα μπορεί να κλείσει εκείνη την ροή
  που θα σε πάρει, θα σε σηκώσει,
  και θα σε σύρει, θα σε σύρει μακριά

στο τέλος τα φώτα σβήνουν. ο κουκλοπαίχτης είχε αποκοιμηθεί, - σηκώνεται και πάει να φύγει, τον διακόπτει ο πιανίστας ζητώντας του να του θυμήσει πως πάει το προηγούμενο ποίημα για τον έρωτα. του το θυμίζει, και ο πιανίστας το επαναλαμβάνει. καθώς φεύγει ο κουκλοπαίχτης, του ζητάει ο πιανίστας να τον πάρει μαζί του, πράγμα το οποίο και κάνει.

* σας έχω πει ότι στα ρώσικα ο έρωτας και η αγάπη εκπροσωπούνται στην γλώσσα με την ίδια λέξη. μπορεί να έχουν και το ίδιο νόημα. και είναι ένα ενδιαφέρον ζήτημα να ψάξει κανείς, γιατί διαχωρίζονται στα ελληνικά; και στα αγγλικά είναι το ίδιο "love", και στα γερμανικά "die Liebe" (δεν ξέρω αν υπάρχουν και εκεί όμως δύο λέξεις) όπως στο γνωστό και αγαπημένο κομμάτι των Laibach όπως διασκευάστηκε από Atrocity feat. Das Ich.

** ο Βλαντίμιρ Ζαχάρωφ πέθανε προσπαθώντας να σβήσει την φωτιά που ξέσπασε στο εργαστήριό του, την 1 Φεβ. 2019.

γαρδούμπαστη

χορεύοντας στο σκοτάδι
στο επίμονο ρυθμό του φελίς ναβιντάντ
(στο εσωτερικό αυτί)
που για κάποιο λόγο ακούγεται
σαν μια κραυγή πολέμου
(with us or against us)
(θύμα που έγινε θύτης)
(σκέπτομαι το ισραήλ)
όλες οι έννοιες να αντιστρέφονται
και να είναι ανταλλάξιμες και ρευστές
και πλέον δεν ξέρεις που να στυρηχθείς
σε αυτή την δύνη του ναβινταντικού χωρού

ετοιμάζομαι ψυχικά
να αναμετρηθώ αύριο
με τις ορδές εξαγριωμένα χαρούμενων ορκ
που θα πολυορκούν το κάστρο
των φιλήσυχων ΙΚΕΑ
(ιαματικών κενταύρων ειδικής αμόλης),
μέρες γιορτινές που είναι
ανάμεσα (και μέσα) σε γλυκούς πολέμους
όλων των ειδών και εκτάσεων

σήμερα νιώθω σαν να μου βγαίνει η κούραση των ημερών
νιώθω απαίσια ίσως επειδή βγήκα χθες και κοιμήθηκα αργά
και είχα μια δύσκολη εβδομάδα στην δουλειά
και αύριο έχω να κάνω αυτή την υποχρέωση
που σε πολλούς θα ακουγόταν αστεία
και θα με ονόμαζαν τεμπέλη και αχάριστο
που την βλέπω σαν βάρος
μας είχε εκπαιδεύσει ο Μάνος ωστόσο
να μην μας πειράζει να μας λένε αχάριστους
γιατί τέτοιοι είμαστε
ή κάτι τέτοιοι (παρόμιοι)
δεν φταίει ο Μάνος
δεν φταίει κανείς, νομίζω,
είναι το ζοφερό φως της πραγματικότητας
και της φούσκας στην οποία ζω

με ενοχλούν λίγο τα δόντια, μετά τα σφραγίσματα,
τρώω ακόμα κινέζικες σούπες και συνεχίζω να πίνω μπίρες
ξύιρσα το μούσι, το μαλλί όχι ακόμα,
και αφήνω νύχια μέχρι που θα αρχίσουν να κυρτώνουν
ανάποδα και να με ενοχλούν δημιουργόντας ρήγος
κατά ποικίλους τρόπους

είναι πιο κατανοητό
να χωρίζεις τις προτάσεις σου
σε γραμμές και τετράστιχα
όπως και με τα προβλήματα
που είναι πιο εύκολο να τα
λύνεις one at a time
κι έτσι και καλά λέμε
μπουρδίτσες για να περνάει η ώρα
(όπως πάντα
 τα γειώνεις όλα
 και αφαιρείς από όλα την ουσία
 και αυτοαναιρείσαι)

σαψαρίλα

έξω στο δρόμο έχει μια τέτοια ησυχία που μου δημιουργεί τεράστεια ανασφάλεια και αν-ησυχία - σαν να περιμένουμε να σκάσει Η βόμβα, ή η Βόμβα, ή απλώς μια βόμβα που όποιου μεγέθους και να είναι, θα είναι εξίσου καταστροφική για τον ψυχικό μας (μου) (σου) κόσμο καθώς θα διαλυθεί η φαντασιακή θεώρηση του δίχτυ ασφαλείας γύρω μας και της καλοσύνης και της λογικότητας που μας περιβάλλει.

είναι σαν να την προσκαλώ σχεδόν... και συνεχίζω να φοβάμαι

αγαμέμνων αμνών

δουλεύω πάνω σε υπολογιστή, είναι το πλέον απαραίτητο εργαλείο της δουλειάς μου. γι' αυτό κάποια στιγμή στην εταιρεία άρχισαν να μας δίνουν δικό τους laptop, αντί για desktop μηχανήματα που είχαμε στα γραφεία. με την τηλεργασία κιόλας τα λάπτοπ έγιναν αναντικατάστατα. αρχικά μου είχαν δώσει ένα lenovo. μετά μου έδωσαν ένα dell. μετά πρόσφατα ξαναπήρα ένα dell. τώρα που αγόρασα για μένα ένα refurbished μοντέλο, βγήκε σκάρτο, με ένα well-known πρόβλημα. 

σπάσιμο - θα πρέπει να το γυρνάω πίσω. και τώρα που το σκέφτομαι, η έκφραση "γυρνάω" αντί να "γυρίσω" είναι σκόπιμη, με την έννοια ότι για μένα αυτό μοιάζει με μια μακριά διαδικασία η οποία ξεκινάει από την εμφάνιση ανάγκης και την σκέψη ότι πρέπει να το γυρίσω, συνεχίζεται με την παραμονή της σκέψεις σε κάποιο μέρος του μυαλού και συνεχόμενη επιστροφή σε αυτή, σαν τα hesitation wounds, ή τον τρόπο που βρέχεις πρώτα τα χέρια στην θάλασσα για να συνηθίσει το κρύο το σώμα, και τελειώνοντας μετά την εκτέλεση της διαδικασίας, αναμασώντας τις λεπτομέρειές της και τις προεκτάσεις της.

σκεπτόμενος τις διάφορες διεργασίες τις οποίες τις αποφεύγω ακριβώς για τους ίδιους λόγους, θυμάμαι πολλές. τις θυμάμαι με πόνο γιατί επειδή ακριβώς τις αποφεύγω, είναι ικανός ο άλλος να σου προσάψει τα χαρακτηριστικά της τεμπελιάς, της ατολμίας, της αργοσχολίας, όλα αυτά με τα οποία δεν την βγάζεις καθαρή σε ετούτη την κοινωνία. είναι διεργασίας που ο άλλος ίσως να μην έδινε σημασία καν να σκεφθεί πως θα μπορούσαν να επιφέρουν δυσκολία. όπως το να παραγγέλνω κάτι που εμπεριέχει την παραλαβή του από ένα κούριερ. ή τώρα που το σκέφτομαι, αγορά ενός τυλιχτού σουβλακίου. έχω πάρα πολύ καιρό να πάρω σουβλάκι - δεν γνωρίζω πια ούτε καν την τιμή στην οποία έχουν πάει. δεν μπαίνω καν σε μαγαζιά που τα πουλάνε επειδή δεν θέλω να περάσω αυτή την διαδικασία της παραγγελίας, και της αναμονής μέχρι να την φτιάξουν, της συνεχόμενης αγονίας μήπως αυτό που φτιάχνουν είναι δικό μου, και πότε θα με φωνάξουν, και το ίδιο το γεγονός του να βάζω κάποιον να μου φτάξει κάτι, έστω και με ανταλλαγή με μια αμοιβή (η οποία πάντα δεν μου φαίνεται αρκετή για την δουλειά που κάνει)

έχω μεγαλώσει μαλλιά και μούσια και χθες κυκλοφόρησα κιόλας με το μάλλινο φουτεράκι μου made in pakistan που μου το είχε χαρίσει πολύ παλιά ο αποχαιρετήσας θείος μου από ένα ταξίδι που είχε πάει τότε στην Τουρκία. αυτό το φουτεράκι πάντα μου θυμίζει κάτι τύπους σε κάποιο χωριό από ταινία του κουστούριτσα. γι' αυτό το χρησιμοποιώ αποκλειστικά σαν πιτζάμα στο σπίτι. εκτός από φορές που θα το αφήσω πάνω μου έχοντας βγει για μια εφημερίδα ώστε να γυρίσω αμέσως, και αλλάζοντας γνώμη και πηγαίνοντας για οχτώ ώρες στο κέντρο χωρίς ξεκάθαρο στόχο. περνάω την περίοδο του "παρατάω τον εαυτό μου, και το δείχνω σε όλους; " (το τελευταίο το πρόσθεσα τώρα, και γι' αυτό έχει και ενα ερωτηματικό, κάποιος που έχει μια επιφανειακή μόνο επαφή με την έννοια του νάρκισσου, ίσως να έβρισκε ναρκισσιστικά στοιχεία σε αυτό)

ωστόσο το να "δείχνω σε όλους" περιέχει μια επιθυμία μοιράσματος και επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, χωρίς συγκεκριμένα λόγια ούτε συγκεκριμένους αποδέκτες. κάποιος θα το χαρακτήριζε αυτό μη εποικοδομητικό ίσως. εγώ θα προτιμούσα αυτή την στιγμή απλώς να το αφήσω εκεί, στο ότι είναι μια επιθυμία για μοίρασμα. αυτά που λέω.

επειδή λείπει το and also the trees - so this is silence από το γιουτούμπ, ας βάλουμε αυτό εδώ (πάλι)

κοδυοψ

... μια κορνίζα δύο όψεων ... θα έχει πολλές χρήσεις για τις οποίες δεν έχω σκεφθεί ακόμα εκτενώς... η μία εξ αιτίας της οποίας την σκέφθηκα αυτή την κορνίζα είναι ότι τα παιδιά του παιδικού μου φίλου κάποια στιγμή όταν τους επισκέφθηκα μου χάρισαν δύο ζωγραφιές. μια ο ένας, με τον αϊνσταϊν, και μια η μικρότερη του κόρη, με κάτι που δεν θυμάμαι τι είναι - κάποια ανθρωπάκια, νομίζω. εκείνη και οι γωνείς της και τα αδέρφια της και ίσως κάπου και εγώ; κάτι τέτοιο, ίσως - υποθέτω καθώς δεν μου κάνει καμια φοβερή εντύπωση ούτε με συγκινεί, καθώς υπόδειγμα ψυχρού παγερού ανθρώπου. θα τις βάζω αυτές τις ζωγραφιές σε κορνίζα διπλής όψεως για να μην είναι κανείς παρεξηγημένος. θα αλλάζω την όψη μια φορά τον μήνα. και αν έρθουν για επίσκεψη και οι δυό τους, θα την αλλάζω σε ισόποσα χρονικά διαστήματα.

νιαουρίζει ο γάτος μου ... όταν μου φωνάζει έτσι μου την σπάει πάρα πολύ. μερικές φορές κάθεται και νιαουρίζει επίμονα, και δεν είναι ότι θέλει κάτι ακριβώς. έτσι νομίζω. απλώς τον συνήθισα έτσι από τότε που τον βρήκα στο δρόμο. νιαούριζε πάρα πολύ έντονα και με περιτριγυρνούσε. με έκανε ουσιαστικά να τον πάρω, να τον περιθάλψω και να τον φέρω σπίτι. από τότε νιαουρίζει έτσι αρκετά συχνά. κάποια στιγμή σταματάει όταν (φαινομενικά) δεν τον προσέχω. αλλά μέσα στο κεφάλι μου περνάω έναν γολγοθά. συνήθως δεν αντέχω και τον ακολουθώ στην κουζίνα όπου θα μου ζητήσει να του βάλω φαγητό. τρώει παραπάνω από ότι ενδείκνυται. παλιότερα προσπαθούσα να παίζουμε παιχνίδια και να του αποσπάω την προσοχή από το φαγητό που φαντάζομαι πως είναι από τα λίγα comfort zones του. τώρα τα έχω παρατήσει όλα.

... μερικές φορές λέω ότι όταν θα ακούω το κομμάτι "something must break now", ή, μάλλον, το ανάποδο, όταν κάθε τρεις και λίγο θα σπάνε τα unit/integration tests μου επειδή 1) τα έχω γράψει όπως να' ναι και 2) τα test frameworks αλλάζουν κάθε τόσο με άκομψο τρόπο, θα  σκέφτομαι αυτό το κομμάτι. θα το σκέφτομαι πριν αρχίζουν και σπάνε. άρα δηλαδή θα το σκέφτομαι συνέχεια. από τα πιο ominous σκοτεινά κομμάτια in my little black book.

ικανοποιήθηκα τώρα; έγραψα το daily quota οφ κενές λέξεις; όπως τότε που στην πρώτη μου χαζή νυχτερινή έξοδο, σε ατμοσφαιρικό μέταλ πάρτυ (δεν μπορώ να φανταστώ και όμως γινόντουσαν τέτοια τότε), χόρεψα όπως να' ναι ένα κομμάτι, ήταν από το aegis των theatre of tragedy, και πρέπει να φαινόταν πολύ χάλια, υπήρχε και ένα ρομαντικό ενδιαφέρον μέσα σε όλο αυτό το χάλι, και με ρώτησε εκείνο, "ικανοποιήθηκες"; κάτι τέτοιο. δεν ξέρω, από φαντασιοπληξία δεν ξέφυγα ποτέ, όλα στο κεφάλι μου ήταν πάντα ότι να' ναι λάθος και φαντασιακά.

νιώθω σκατά, περνάω σκατά, θέλω να μου πεις ψέμματα. ψίγματα αλήθειας.

beronmess

πρώτα προετοιμαζόμαστε ψυχικά για το πέρασμα του χρόνου αντικρίζοντας τις ετικέτες των προϊόντων που καταναλώνουμε για φαγητό. συνήθως οι ημερομηνίες λήξης είναι μελλοντικές, όχι αρκετά μακρινές ώστε να φαντάζουν απλησίαστες. εξ' άλλου στο πρόσφατο παρελθόν μου θυμάμαι ουκ ολίγα προϊόντα που είτε έφαγα ή πέταξα που η ημερομηνία λήξης τους έχει περάσει πριν πολύ ή λίγο καιρό. γι' αυτό και οι μελλοντικές ημερομηνίες λήξης μου μοιάζουν πολύ κοντινές - ωστόσο γνωρίζουμε ότι και από μια στιγμή στην άλλη όλα μπορούν να αλλάξουν, οπότε τι νόημα έχει να αναστοχάζομαι το πόσο μακρινές ή κοντινές μοιάζουν οι ημερομηνίες που αναφέρονται στο μέλλον; μια κοντινή σχετικά ημερομηνία μπορεί να είναι το ίδιο απρόβλεπτη με μια μακρινή, αν και αν συλλογιστούμε κάπως στατιστικά, όσο πιο μακριά είναι μια ημερομηνία, τόσο πιο πολλές μικρές απρόβλεπτες στιγμές περιλαμβάνει, άρα είναι ακόμα πιο απρόβλεπτη από όσο απρόβλεπτη είναι η επόμενη κοντινή μελλοντική στιγμή. γι' αυτό έχουμε τον μητσοτάκη να προπονείται στην σταθερή καθησυχαστική του φωνή και να μην εμφανίζεται και πολύ συχνά σε πάνελ με απρόβλεπτες ερωτήσεις γιατί μπορεί να ξεφύγει εύκολα. μου είναι απίστευτα αντιπαθής. όπως εγώ μπορεί να είμαι σε αυτόν. μίλαγα εδώ για πιθανότητες. ποιά η πιθανότητα να με γνωρίσει μια μέρα ο μητσοτάκης (εαν δεν με ξέρει ήδη) ώστε να του είμαι αντιπαθής;

τελικά δεν ήρθε η NATάσα σήμερα, βρήκε ένα μικρό γατάκι στο δρόμο άρρωστο ή χτυπημένο και θα το πήγαινε σε κτηνίατρο με σκοπό να το κρατήσει. οπότε (όπως ήθελα) κάθησα μόνος στην ησυχία και ηρεμία και γράφω άλλο ένα ποστ με βλακείες. σκέφτομαι να εφαρμόσω καινούργιο στυλ και αντί να γράφω από πάνω προς τα κάτω, να γράφω "προς τα μέσα" δηλαδή να γράψω 2 παραγράφους και μετά να  συμπληρώνω στην μέση και ενδιάμεσα. καλά, το ξέρω, το έχουν κάνει άλλοι πολλοί. ειδικά τώρα που το κάνεις αυτό πιο εύκολα στον υπολογιστή. (ΝΑΤ είναι επειδή έχω κάψει τον εγκέφαλό μου σήμερα προσπαθώντας να καταλάβω πως να κάνω route τα requests προς το Internet από συγκεκριμένο VPN και μόνο)

κάποιος μαγειρεύει (ή μαγείρευε, βλέπετε, γραφή προς τα μέσα και το παρόν που εξανεμίζεται σταθερά και απαράλλαχτα, σχεδόν λεπιδοειδώς, χωρίς οίκτο ή στιγμιαία αμφιβολία), αναρωτιέμαι τι (μαγείρευαν). έχει ενδιαφέρον να μαθαίνουμε τις διαφορετικές μυρωδιές και να μπορούμε να ξεχωρίζουμε το είδος του φαγητού. αν και συνήθως όλα ξεκινούν από τσιγγαρισμένο κρεμμύδι.

στο καθιερωμένο ξύπνημα που μου έκανε ο μύτης σήμερα, θυμόμουν ακόμα το όνειρο που έβλεπα. είχε ένα ενδιαφέρον, σκεφτόμουν τότε πως είχε ενδιαφέρον, τώρα όμως δεν μπορώ να το θυμηθώ. πως συμβαίνει που τα όνειρα αποθηκεύονται στην πιο RAM από την RAM μνήμη (βραχύβια, την βρήκα την λέξη), και δεν τα θυμόμαστε ποτέ αφού περάσουν κάποιες ώρες.. 

αφού τον συνόδεψα τον μύτη στην κουζίνα και αφού διαπίστωσα ότι είχε κάτι να φάει, και τον έκλεισα μέσα, ακολουθώντας την ρουτίνα μου, ξανακοιμήθηκα για μια-δύο ώρες ακόμα, και δύσκολα ξυπνούσα παρόλο που χτυπούσε το ξυπνητήρι. έβλεπα κάτι τεχνικό. φτιάχναμε κάτι και έπρεπε να το τελειώσουμε. μπορεί και να κάνω λάθος αλλά δεν θα το καταλάβει σίγουρα ποτέ κανένας (πόσα πράγματα δεν θα δει ποτέ κανένας καθώς μόνος μάρτυρας αυτών ήμουν εγώ; και αφού συνέβη το ξέχασα κιόλας; η πραγματικότητα του gaslighting από το στώμα του σύμπαντος)

αφού ξύπνησα κατάλαβα ότι μου έλειπε το κοκκαλάκι των μαλλιών. έχω ένα τριπλό κοκκαλάκι και κάποιες φορές το βγάζω και κάποιες φορές κοιμάμαι με αυτό. το τριπλό αυτό πράγμα αποτελείται από τρία χρώματα, μαύρο, καφέ και μωβ. πρώτα είχα ένα κοκκαλάκι, μετά φορούσα ένα δεύτερο στο χέρι γιατί μου αρέσει να φοράω κάτι που να μου σφύγγει τον καρπό (βρήκα επιβεβαίωση του ότι το κάνουν και άλλοι στο βιβλίο "unmasking autism") - αλλά είχε χαλαρώσει το ένα, μετά το άλλο, οπότε βρήκα και τρίτο και τα χρησιμοποιούσα και τα τρία μαζί για να μαζεύω τα μαλλιά.

τα μαλλιά αυτά έχουν πλάκα γιατί όταν τα λούζω, φαίνονται πολύ λίγα. μετά στεγνώνουν και φουντώνουν και φαίνονται πολλά. στην πράξη δεν είναι. αλλά μην αποσπάω την προσοχή μου από το πολύ ενδιαφέρον θέμα του τριπλού κοκκαλακίου (και δεν έπιασα καν το θέμα γιατί το λένε έτσι αφού δεν μοιάζει καθόλου με κόκκαλο, τουλάχιστον σε αυτή την υφασμάτινη μορφή - ή μήπως το μπερδεύω με το "λαστιχάκι"; και το κοκκαλάκι είναι αυτό που είναι σαν ραβδάκι που επίσης πιάνει τα μαλλιά; τέλος πάντων)

σήμερα αυτή η ψυχροχρωματική επινόηση κάπου είχε πέσει και δεν το έβρισκα. πήγα στην τουαλέτα και αφού κατούρησα, είδα ότι έπεσε μέσα στην λεκάνι το ένα από τα τρία κοκκαλάκια. δεν ξύνισα καθόλου και το έβγαλα το κοκκαλάκι από το κατουρημένο νερό. μου φάνηκε πολύ φυσιολογικό, καθώς διαφορετικά η τουαλέτα θα βούλωνε. δεν ξέρω αν θα ξύνιζα αν το κάτουρο ήταν αλλουνού. αλλά νομίζω τέτοια θέματα τα έχουμε ξεπεράσει. με το κόπρανο ας πούμε θα δυσκολευόμουν πιο πολύ. θυμάμαι πως με τα ούρα κάναμε κομπρέσες σε χτυπημένο πόδι με εσωτερικό αιμάτωμα (δικό μου το πόδι, δικό μου το κάτουρο, η μητέρα μου έκανε την επικούρηση - μάλιστα, όλοι μαζί). εντάξει το πέταξα το κοκκαλάκι αυτό μετά. από τα υπόλοιπα 2 το ένα το βρήκα κάπου στο πάτωμα, το 3ο αγνοείται ακόμα. 

μετά με έπιασε σύνδρομο καθαριότητας που παθαίνω κάθε φορά πριν έρθει η καθαρίστρια. γιατί δεν κάνει να βλέπει το χάος το δικό μου. αλλά έκανα και εσωτερικό καθάρισμα (κάτι σαν στο μυαλό - αλλά ήταν μέσα στην τσάντα που κουβαλώ) και έβγαλα όλα τα πράγματα για τα οποία άλλοι αστιεύονται χρησιμοποιώντας εκφράσεις όπως "η τσάντα του σπορ μπίλλυ" (το οποίο σαν κινούμενο σχέδιο δεν το έχω δει ποτέ) (ήταν αυτό στοιχείο του σπορ μπίλλυ με αυτιστική αξία; φυσικά - είναι από τις αξίες που προβάλλει η κοινωνία αρκεί να είναι χρήσιμες γι' αυτήν; ) τα έβγαλα και φωτογραφία τα πράγματα που έβγαλα γιατί μου φαινόντουσαν αστεία έτσι όπως τα άπλωσα - μοιάζουν με φωτογραφίες αστυνομικού ρεπορτάζ με το τάδε οπλοστάσιο που βρήκανε στο τάδε σπίτι. γαμησέ τα.

μιας και είπα αυτό, μετά από μια μαλακία, καθόμουν και σκεφτόμουν. στήθος με υλικό μέσα. πωπω πως αντέχουν να βάζουν πράγματα μέσα κάτω από το δέρμα. και ενέσεις μπότοξ. και όλα αυτά για να συμφωνούν (συμφωνούμε) με το ερωτικό κατεστημένο. θυμήθηκα την επιστημονοφανταστική έννοια implants. καλά implants κάνουν και άλλη δουλειά. αλλα και στην κυριολεκτική έννοια εγώ έχω ένα οδοντικό implant χωμένο μέσα στο κόκκαλο και το ούλο. δεν θα συγκινήσει κανέναν ερωτικά. δεν ξέρω. жизнь иногда бывает реальной жопой. μάλλον γράφω βλακείες. πέφτω στο επίπεδο.

κάποιος πήγε και πόσταρε comment κάτω από ένα δικό μου κομμάτι που είχα ανεβάσει πριν από 800 χρόνια στο γιουτιούμπ. μέσα σε 14 χρόνια που είναι εκεί, είχε 46 views. ναι, όχι, δεν έγινε viral. μερικές φορές σκέφτομαι πως τότε ακόμα ήταν πιο ... τέλος πάντων δεν ντρεπόμουν τότε να γράφω έτσι, ούτε να τραγουδάω χωρίς στίχους, ασυναρτησίες που μου ερχόντουσαν εκείνη την στιγμή. και αυτό κάποιος θα μπορούσε να το πει laziness. ίσως να έχει και αυτό αυτιστική αξία. that was my thing. μετά που προσπάθησα λίγο να τα σουλουπώσω τα πράγματα, μερικές φορές γι' αυτά συγκεκριμένα ντρέπομαι περισσότερο, ίσως να είναι προϊόν masking και αυτά. αυτό είναι το πολύ παλιό, όταν έγραφα με μικρόφωνο για βιντεοκλήσεις και δεν αισθανόμουν embarassed να σπάω την φωνή μου.

μόνο κάτι παλιοπρογραμματισταράδες σαν κι εμένα που ακούνε ενίοτε μπλακ μέταλ (και έχουν προλάβει να παίξουν με το Microsoft Access) μπορούν να χαμογελάσουν με ονόματα συγκροτημάτων όπως Windir και Northwind. χωρίς ιδιαίτερο βάρος ή σημασία αυτή η επισήμανση, έτσι και αλλιώς στην μέταλ κοινότητα πάντα αισθανόμουν τρελός outsider. όπως και παντού. αν και τώρα που το σκέφτομαι, προσφέρεται το μπλακ ιδιαίτερα να φτιάχνει κανείς δικό του ιδιαίτερο special interest από μουσικές που δεν τις ακούει κανείς άλλος πέρα από μια χούφτα ανθρώπων, για λόγους που δεν μπορείς να εξηγήσεις καν.

doreminess

μέσα σε φαινόμενη αδιαφορία..
χθες έκανα έναν αριθμό από δουλειές κοινωνικές δηλαδή έβαλα βούλα σε ορισμένα check boxes και έκανα επίσης βράδυ όπως παλιά δηλαδή βγήκα έξω και ήπια μπύρες και πιο πριν και πιο μετά από αυτό. πρέπει να κοιτάξω λίγο τον καιρό. πέρασε ή φαίνεται να περνάει αισίως η περίοδος αυτοαπομόνωσης καθώς περιμένω μεθαύριο να πληρωθώ και να έχω ας πούμε μια ανάσα οικονομική και έτσι. κατά τα άλλα χειμώνιασε και δεν θέλω να κάνω μπάνιο. γενικά οι βαθιές σκέψεις εξαφανίστηκαν, έμειναν επιφανειακές εκφράσεις και ανάγκες, εύκολη τροφή, για σώμα και σκέψεις, εύκολη κατανάλωση, κόμφορτ και ανέσεις για την όσο το δυνατόν πιο ανόδυνη πάροδο του χρόνου μέσα στην ησυχία του σπιτιού σου. πως έχω καταντήσει έτσι, άδειος. μόνο δυσνόητα ποιήματα μπορώ να γράφω πια, που όλο και κάποιο νόημα θα βγάζουν σε όποιον προσπαθήσει να το βρει, και ας την στιγμή που τα γράφω εμένα δεν μου βγάζουν κανένα νόημα, ή νόημα με την σέσσουλα, ρέγουλα κ.ο.κ.

σήμερα το μεσημέρι μου κρύωναν τα χέρια και τα πόδια. τα χέρια πιο πολύ. πήγα στο μεγάλο δωμάτιο και άρχισα να κάνω κάτι jumping jacks όπως μας έμαθε η νάνσυ. μετά κοίταξα αριστερά και η ματιά μου έπεσε σε κάτι βιβλία, από εκείνα σε ελληνική έκδοση τα οποία δεν τα έχω διαβάσει και πολύ. τα είχα αγοράσει ή μαζέψει από κάπου, με σκοπό να τα διαβάσω, αλλά δεν το κατάφερα ποτέ.

και όμως εκείνος ο άνθρωπος την ηρεμούσε. δεν μου φεύγει από το μυαλό αυτή η σκέψη, απλά σαν έκφραση, μαζί με τις προεκτάσεις.

αύριο είναι η μέρα που έρχεται η Νατάσα για να καθαρίσει το σπίτι. θα προτιμούσα να μην ερχότανε και να καθόμουν ήρεμα ήσυχα μόνος μου. όταν πληρωθώ θα δώσω στην μητέρα μου τα μισά χρήματα που της χρωστάω. και τα άλλα μισά πιο μετά. έρχονται τα χριστούγεννα και εγώ κοιτάζω γύρω μου στο έδαφος, διακρίνοντας σχήματα και μορφές στο ψιλό χαλίκι της ασφάλτου.

βαριέμαι κάπως. είναι η ζωή που έχω διαλέξει για μένα. ποτέ δεν έθετα στόχους, ή οι στόχοι μου ήταν πάντα μικροί, ορατοί και χειροπιαστοί. έχω την αίσθηση ότι προχωρούσα πάντα όπου με πήγαινε το ρεύμα. και γιατί όχι, θα έλεγε κανείς, είναι απλώς ένας από τους μερικούς τρόπους που μπορεί να διαλέξει να ζήσει κανείς. το νόημα που δίνουμε στην ζωή μας το διαλέγει ο καθένας από μάς σύμφωνα με την δική του κοσμοθεωρία και δικούς του τρόπους. έτσι; δεν ξέρω. κάπως έτσι βρήκα απόηχους των παραπάνω στην ταινία slaughterhouse five. μιλούσε για τον πόλεμο αλλά ως σειρά αναμνήσεων που κάποια στιγμή κατέληγαν σε ένα ημιφανταστικό παρόν όπου η πραγματικότητα (παρόν, παρελθόν και το μέλλον) και το όνειρο είχαν πια αναμειχθεί.

αυτή την εβδομάδα επειδή έπαιξα κάτι ατμοσφαιρικά πρόσφατα, το spotify μου πρότεινε τέτοια, και ένα απ' αυτά είναι το εξής που μου άρεσε αρκετά - ταιριάζει και με το slaughterhouse 5 που ανέφερα. το συγκρότημα λέγεται "the foreshadowing" και το κομμάτι - "lost soldiers". το άλλο που ξεχώρισα ήταν μια συνεργασία των evereve με τον τραγουδιστή των love like blood από το δεύτερο τους δίσκο, το stormbirds.

redomness

δεν νιώθω τίποτα.
το να μην νιώθεις τίποτα
πως μπορεί να πονάει;

δεν μπορεί να πονάει,
δεν πονάς στ' αλήθεια
ή νιώθεις κάτι
που δεν είναι τίποτα;

δεν θα σου πω εγώ
μια σκέτη αδιαφορία
είμαι εγώ

δεν υπάρχω

any news?

σκεφτόμουν διάφορους παράξενους τρόπους για να διαφοροποιηθώ. σκέφθηκα μήπως έτσι θα ξεκινούσα ένα ποίημα αλλά μετά το (τα) παράτησα. το (την) πάτησα. ίσως να πρέπει να πάψω να γράφω παράξενα εαν θέλω να γίνω κατανοητός. μα ίσως και να μην θέλω. άλλα γράφω εδώ και αλλιώς θα μιλήσω στους φίλους μου (τι είναι φίλοι για σένα; - μια ερώτηση που καίει) (πενίντα ευρώ) (α, και εσύ το λες; ) κάποιος μου έλεγε για κάποιον που στην γραφή του δεν έβαζε καθόλου σημεία στίξης (ή αντίστιξης) και του είχα πει τότε πως μου θύμιζε εκείνος (ο άλλος) τον χαρακτήρα από το βιβλίο του Ph... Stephen King που διάβασα πρόσφατα (The Stand), εκείνον που δεν είχε το καλύτερο τέλος, αλλά σίγουρα υπήρχαν και χειρότερα τέλη εκεί σε αυτό το βιβλίο. γενικώς η ύπαρξη είναι γεμάτη από όχι πολύ καλά τέλη. γενικά το γεγονός της ύπαρξης των τελών ή του τέλους είναι δύσκολο να το χονέψει κανείς. και κάπου εδώ ερχόμαστε στο συγκρότημα "woods of ypres" που ανακάλυψα πρόσφατα που μιλάει αρκετά για τέλη, και μακάρι μονάχα να ήταν τέλη κυκλοφορίας. έχουν ένα τραγούδι που απλά λέει κάτι σαν "i was buried in mount pleasant cemetery, alone and unceremoniously, among the monuments and the trees, at the heart of the city". κανονικά θα έπρεπε να το μεταφράσω. βασικά αυτοί ας πούμε είναι σαν katatonia μια γενια ή λίγο λιγότερο μπροστά στο χρόνο, σαν να έχουν ακούσει και λίγο nu_metal και emo και είναι λιγότερο ντεμοντέ και παλιομοδίτες τρογλοδίτες που δεν ξέρουν από σμάρτφων. το χειρότερο που με συγκλόνησε είναι ότι ο τύπος πέθανε - και εντάξει πολλοί πεθαίνουν (they die - they (will always) die - το γνωστό αστείο που λέγαμε στο σχολείο για τους anathema με τον Σπυρόπουλο) - αλλά αυτός τραγουδούσε κιόλας για τον θάνατο, και δεν είχε και την καλύτερη άποψη για την ζωή γενικότερα, σύμφωνα με τους στίχους του. αλλά και πάλι. δεν ξέρω. είναι στενάχορο να συνειδητοποιείς ότι κάποιος πέθανε (όλοι πεθαίνουν - γαμισέ τα) αλλά και εγώ δεν θέλω να πεθάνω, αλλά μια μέρα θα πεθάνω και είναι το μόνο σίγουρο σε αυτή την μάταιη ζωή (πόσο χιλιοφορεμένη έχει καταντήσει αυτή η έκφραση).

αυτό που γράφω τώρα είναι σαν μια μηχανή παραγωγής σκουπιδιών. ή ο ποπός. γράφω για να περάσει η ώρα, κυριολεκτικά. και να απολαύσω την τιποτοσύνη της ρίψης λέξεων άνευ νοήματος. απολαμβάνω την αφθονία άχριστου χρόνου που μου απομένει (μέχρι να πεθάνω (κι εγώ)) (they die)

είδα αποτελέσματα αιματολογικών που κάνω κάθε χρόνο και δεν είναι και πολύ καλές και όλα οδηγούν στην βεβαιότητα του γεγονότος ότι πρέπει να κόψω τις μπύρες. και να συνειδητοποιήσω την αξία αυτής της ζωής χωρίς μέθη, και διαφορα τετοια πραγματα. επίσης μου τελείωσαν τα λεφτά και είπα να κλειστώ για όσο μπορώ μέσα στο σπίτι. είναι σαν να πηγαίνω για ένα μακρινό ταξίδι, μόνο που είναι το ανάποδο (και όμως τόσο ποδινό). μεσα στο σπίτι χωρίς ούτε μια μπύρα, χωρίς την δυνατότητα διαφυγής, τι άλλο θα δούν τα μάτια μας. θα στάζω φαρμάκι και θα μεθάω με το ρευματάκι που θα κάνει από το ένα μισόκλειστο παράθυρο στο άλλο, και δεν θα ξέρει κανείς για την ύπαρξή μου ή την ανυπαρξία μου, και δεν θα νοιάζεται. σιγά σιγά μπορείς να καταφέρεις να αποξενωθείς από όλο τον κόσμο, και να απομακρυνθείς τόσο πολύ που κανείς να μην βρίσκει παράξενο το ότι έχει να ακούσει από σένα 6 μήνες ή και ένα χρόνο. ο χρόνος χάνει την αξία του και την σημασία του όταν τον βρίσκεις σε αφθονία περιμένοντας να ... τίποτα. αστιεύομαι. δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να θυμάται την ύπαρξη αυτού εδώ του блог οπότε μπορώ να μένω ήσυχος και να γράφω ελεύθερα, χωρίς να φοβάμαι ότι θα ανησυχήσω κανέναν.

"είμαι στο φάσμα αυτισμού και είμαι ένα case study" είπε εκείνος στον τοίχο και ο τοίχος άνοιξε πλατιά το χαμόγελό του, χαρμόσυνα και χωρίς βιασύνη.

"μοναξιά είναι μια αίσθηση που την δημιουργούμε εμείς" (έχω μια αίσθηση, μια έκτη αίσθηση) είπε ο άγνωστος αναβάτης που αρέσκεται στο να μπουρδολογεί και να γεννά εκφράσεις που ακούγονται όμορφες και όμως δεν υποδηλώνουν τίποτα.

υπάρχω. έχω αρκετά παιχνίδια στον υπολογιστή για να με συντροφεύσουν μέχρι το σώμα μου να γίνει λαπάς και να χυθώ από την καρέκλα σαν ένα οξύ πράσινο όπως το αίμα των εξωγήινων στο εξ φαηλς. είχα απομακρυνθεί αρκετά από τα παιχνίδια αλλά νομίζω πως ήρθε η ώρα να τα ξανααγαλιάσω. το πρώτο πράγμα που έπαιξα, το the charnel house trilogy, με εκνεύρισε απίστευτα όταν η ηρωϊδα πήγε να πάρει τρένο μια μέρα που είχε χιονοθύελλα σε μια πόλη Χ, και έφυγε από το σπίτι χωρίς καν να φορέσει το παλτό της που ήταν κρεμασμένο στο καλόγερο ΜΠΡΟΣΤΑ της. και δεν γύρισε ποτέ για να το πάρει. και στην επόμενη σκηνή ήταν έτσι με το κοντομάνικο σε μια αποβάθρα όπου ΧΙΟΝΙΖΕ. και ψιλοτουρτούριζε και αυτοαγαλιαζόταν. ναι ρε κοπέλα μου, οι δημιουργοί σου τι πίνανε όταν σε φτιάξανε; η ψυχή μου πονούσε και αγανακτιζόταν έτσι γι' αυτήν που έκανα Quit.

το facebook κάθε φορά το σκέφτομαι να το ξαναεπισκεφθώ (για να μην μου κάνουν hijack τον λογαριασμό, όχι τίποτε άλλο..) και κάθε φορά ξενερώνω και κάτι με σταματάει από το να το επαναφέρω. η πολλή ανουσιότητα, ή ο φόβος αντιμετώπισής της. η υπερπληροφόρηση δίχως νόημα. χάσιμο χρόνου.

γιατί να το κάνεις όταν έχεις γίνει εξπέρ στο χάσιμο χρόνου και με άλλους τρόπους, με λιγότερο μικρότερο φτωχότερο ψηφιακό φτερωτό αποτύπωμα;

νιέτ - ντα

κατήργησα το facebook, με όποιο προσωρινό τρόπο σου προσφέρει, τέλος πάντων, να το "καταργήσεις".. πέρασαν κάποιοι μήνες, και αρχίζει να μου λείπει, με την έννοια ότι νιώθω μοναξιά που δεν μπορώ να την συμπληρώσω λίγο από εκεί, με εκείνη την ψευδαίσθηση μιας κατά κάποιο τρόπο επικοινωνίας / διαδρασης με το κοινωνικό υπερπέραν (αρκετά πρόσφατα το περιορίζαμε σε/ορίζαμε ως "κοινωνική φούσκα" - πάντα με μπέρδευε όμως αυτός ο όρος καθώς σαν έννοια δεν περιέχει το "σκάσιμο" της φούσκας, αλλά τον περιορισμό του εαυτού σου μέσα της)

έχω καιρό να αμπελοφιλοσοφήσω. και θυμήθηκα το μπλογκ μου αυτό, το ασφαλές μέρος όπου δεν θα μου πει κανείς "γιατί είσαι εδώ", ούτε "γιατί μου γράφεις αυτές τις αράδες, που στο κάτω κάτω δεν έχουν και πολύ νόημα". οπότε είμαι εδώ και γράφω αυτές τις αράδες που δεν έχουν και πολύ νόημα, πέρα από το να με φέρνουν σαν ένα σωσίβιο στην επιφάνεια της θάλασσας (αυτή που χάλασα για να σε βρω) (χάλασα άραγε καμια θάλασσα ή έστω ένα ποτάμι για να σε βρω; μάλλον οχι/ναι/δεν γνωρίζω/δεν απαντώ/μήπως άρχισα να κουράζομαι/όπως είναι σύνηθες στο φύλο μου; (το αντρικό ή το άλιεν, δεν είμαι σίγουρος ούτε γι' αυτό )

άντε πάλι και κάθομαι και κλαίγομαι. πολύ συνήθειο το έχω. μερικές φορές το έχω ανάγκη, και είναι κάπως λυτρωτικό να μπορείς να το κάνεις όταν κανείς δεν κοιτάζει, έχοντας όμως την αίσθηση ότι υπάρχει κάποιος αποδέκτης, ο μυθικός μελλοντικός αναγνώστης. δηλαδή η ομιλία δεν είναι εντελώς εσωτερική (εγώ με τον εαυτό μου) περνώντας από ένα minimal φίλτρο και δημιουργόντας μια αίσθηση επικοινωνίας / απομάκρυνσης του αδειάσματος της μοναξιάς (και ας ο αναγνώστης δεν υπάρξει, νιώθω ότι μιλάω σε κάποιον, και άρα υπάρχει στο φαντασιακό μου σύμπαν - και τουλάχιστον, ως προς τις θεραπευτικές του ιδιώτητες, κρατάει μια υπόσταση πιο στέρεα από μια καταφανής φαντασίωση / ανθυποβολή) (ήσουν ένα ψέμα και μισό, θα ξεπρόβαλλε μια πονεμένη φωνή από κάποιο λαϊκό νταλκάδικο τραγούδι)

αυτό το καλοκαίρι έμαθα πολλές καινούργιες λέξεις όπως ο νταλκάς, και γενικά αρκετά τραγούδια που συνδέονται με την καψούρα. παλιότερα δεν τα είχα σε πολλή εκτίμηση. τώρα ναι, τα εκτιμώ, αν και μερικές φορές συνεχίζω να νιώθω ότι εκείνα τα τραγούδια και τα συναισθήματα που περιγράφονται σε αυτά είναι υπεράνω μου (ξέρω ή δεν ξέρω να αγαπώ; και αν αγαπώ με τον τρόπο μου, λογικό να με συνθλήβει το ότι ο τρόπος αυτός δεν είναι και δικός σου.. έχω κάνει πολλές μαλακίες, είπαμε, και δεν ξέρω πως να τες αποπληρώσω, μάλλον δεν αποπληρώνονται καν, ισόβια καθειρξη στην φυλακή της συνείδησης.

[2 εβδομάδες πιο μετά]
είχα κρατήσει το παραπάνω κείμενο ως draft. πολλά drafts στην ζωή μου γενικά, προσωρινά κείμενα ως ιδέες προς ανάπτυξη ή προσωρινές ιδέες που δεν ευδοκιμούν, ή μόνιμες ιδέες ως εμμονές; δεν ξέρω. ο ήχος των πλήκτρων, το πως χτυπάνε τα δάχτυλα τα κουμπιά του πληκτρολογίου, φανερώνουν μια ένταση κρυμμένη βαθιά, έναν φόβο που δεν θέλει να βγει και μια αβεβαιότητα που δεν θέλω (φοβάμαι) να την αποδεχτώ. γιατί μιλάω τόσο μη ξεκάθαρα, ομιχλοδώς γραμμένα (μιλάω γράφοντας, γράφω ομιλώντας) (στα παλιά των υποδημάτων μου; νοτ)

ποιό είναι το πρόβλημα, δεν κατάλαβα.
δεν υπάρχει πρόβλημα. μόνο ένας προβληματισμός.
δεν πειράζει, καλό είναι να προβληματιζόμαστε που και που.
πόκο α πόκο.

διάβαζα το αρχικό κείμενο και σκιάχτηκα για το πόσο δυσνόητο είναι. όσο δυσνόητος και ο εσωτερικός μου κόσμος, ή ίσως κατανοητός αλλά εσκεμμένα δυσνόητος γιατί φοβάμαι την αλήθεια (την ποιά; ) έχω απογοητευτεί και από αυτό που λέμε "αλήθεια", καθώς δεν είμαι σίγουρος πιά για το ποιά είναι αυτή η περιβόητη αλήθεια. προς τι ο προβληματισμός; ε, τα γνωστά, μόνο εγώ ξέρω. και δεν θα το πω. (κάθε βράδυ στα μπαράκια ω-ω έτσι είμαι και γω..)

η κιθαριστική πένα είναι πολύτιμη για την κίνηση της προς τα πάνω, όχι την προς τα κάτω.

μας ήρθε απότομα το κρύο, όχι τίποτε το φοβερό (το πρόλαβα το κρύο στην ρωσία) - και νομίζω ότι κρύωσα. ένας πονοκέφαλος που νομίζεις ότι το κεφάλι είναι κάπως μπουκωμένο. και δεν βγήκα έξω και γι' αυτό γράφω εδώ στο κρυφό μου παγκόσμια ορατό ιστό για να πιάνονται τα ανυποψίαστα θηράματα (ψέματα λέω, έτσι για να ζωντανέψω την κουβέντα, σιγά μην ήμουν και κανένας κυνηγός - αντικείμενο αγαπημένων δασοφυλάκων)

πέθανε ο πατέρας μου (29-30/09/2024, 65 έφτασε). δεν λέω ότι τον "έχασα" ή τον "χάσαμε" καθώς τον είχα κάπως "χαμένο" από καιρό, και ούτε είμασταν πολλοί για να έχω την συνείδηση του πλήθους και να μιλάω στον πλυθιντικό. τον αγαπούσα ωστόσο τόσο ώστε να είμαι η σκιά του όταν τον έβλεπα. συγκράτησα από πριν από χρόνια φράση του, ως απάντηση στο ευχαριστώ μου όταν με πήγαινε βόλτα στην γειτονιά του - ότι όταν γίνει εκείνος γέρος, θα τον πηγαίνω εγώ βόλτα. δεν κατάφερε να με προσελκύσει να γυρίσω ρωσία και να μείνω κοντά του, δεν καταφέραμε να τον γυροκομήσω. η ροή της ιστορίας είναι κάπως μονόπλευρη, και πράγματα που έγιναν δεν ξαναγίνονται / δεν ξαναέρχονται / δεν αλλάζουν - και αφού δεν τα προλάβαμε, δεν τα προλάβαμε. πήγα και τον είδα επειδή είχε την διαύγεια και καλοσύνη η ξαδέρφη του να με φωνάξει να έρθω. τον πρόλαβα. μετά από κάποιες μέρες πέθανε. σήμερα πέρασα έξω από μια εκκλησία, σκέφθηκα να μπω λίγο μέσα να ανάψω κερί, αλλά μετά σκέφθηκα, γιατί να το κάνω, λες και πιστεύω εγώ ή πίστευε αυτός. συμβολική σημασία έχουν αυτές οι κινήσεις, για να εξηλεώνουν την δική μας συνείδηση. αφού καταλαβαίνουμε πως λειτουργούν αυτά τα πράγματα, γιατί να το κάνουμε; (έχουμε εναλλακτική; δεν νομίζω...)

στην παρακάτω φωτογραφία (δεν ξέρω ποιός την τράβηξε - καθώς τις πιο πολλές συνήθως τις τραβούσε ο ίδιος) είναι νιόπαντρος με την μητέρα μου, φαίνεται και η βέρα (και το βλέμμα), και είναι στο καινούργιο σπιτικό τους που βρισκόταν στο κέντρο κέντρο της πόλης, στην περιβόητη οδό που φέρνει το όνομα της "Παρόδου 1905 Έτους" (σε μια άλλη Άλφαβιλ) - δεν έζησαν πολύ εκεί, κανένα χρόνο ίσως δύο - όταν γεννήθηκα εγώ είμασταν ανάμεσα σε σπίτια δικών μου παππούδων, σύμφωνα με τις πληροφορίες που διαθέτω, εκτός και τα έχω μπερδέψει ήδη.

 

 

μετά σκέφθηκα, πρέπει να μάθω να προσέχω τον εαυτό μου, γιατί δεν θα τον προσέξει κανένας άλλος. είναι ψιλονόμος. εκτός και αν αποδεχτούμε ότι η ζωή μας (τέτοιων σαν κι εμένα) είναι μια αργή αυτοκτονία (καθώς είναι ζωή δίχως σκοπό; )

διάφορα σκόρπια

11/05/2023 how about making that ubiqutous "hello world" program into prettier, nastier and truer "hell world"?

18/12/2023 πέθανε και η άλλη μου η γιαγιά.

20/12/2023 aborym - πήγα να τους ψάξω αφού για κάποιο λόγο τους έψαχνα και άκουγα να αναφέρονται 2-3 φορές στο σημερινό μου όνειρο. σίγουρα θα τους είχε πάρει το αυτί μου και στην πραγματικότητα, αλλά δεν θυμάμαι να τους είχα ψάξει ποτέ ώστε να μου είχαν αποθηκευτεί σε κάποιο σημείο της μνύμης μου. νοσυρό black με industrial overtones. not exactly my cup of tea... γιατί;

20/12/2023 μόλις παρατήρησα με το μάτι του εσωτερικου μου μυαλού ότι οι υπόλοιποι που χρησιμοποιούμε τα laptop μας ως tools of trade, σαν άλλοι κιθαρίστες, βάζουμε (ή θέλουμε να βάλουμε) stickers πάνω τους για να δηλώσουμε την ταυτότητά μας (rainbow unicorn κλπ). άρα είτε ως κιθαρίστας ή ως προγραμματιστής, υπάρχει χώρος για αυτοεπίδειξη, και έχοντας το ένα, δεν χρειάζεται να κυνηγάς το άλλο (εκτός και αν φυσικά έχεις και τα δύο).

20/12/2023
- "φιλαράκι, θα μου συγχρονίσεις τα δεδομένα;"
- "συγχρονίσως"

05/05/2024 (το ορθόδοξ πάσχα)
που πάνε οι ιστορίες που λέμε, όταν πεθαίνουμε; (πεθάνω) (who knows where the time goes όπως λένε οι fairport convention - χθες έβαλα το autopsy και μου έχει ξανακολλήσει το πόσο ωραίο είναι

που πάνε τα facebook posts όταν πεθάνουμε; (πεθάνω) (φοβάμαι να ανοίγω σελίδες προφίλ ανθρώπων που έχουν αποβιώσει.. γι' αυτό ίσως δεν θα ήθελα στοχαστικά κείμενα ας πούμε να τα δημοσίευα εκεί, γιατί νομίζω ότι έτσι με μένα και το προφίλ μου θα ξεψυχίσουν και αυτά - και εδώ, θα μου πεις, γιατί να μην πάθουν το ίδιο... θα ήθελα να πιστεύω ότι εδώ αποκτούν μια δικιά τους υπόσταση; ναι/ όχι/ ίσως/ σκασίλαμας/

γιατί ζηλεύουμε (λίγο εκεί βαθιά); (ζηλεύω) (πετάει το fb προτεινόμενα προφίλ ανθρώπων δεν ξέρω με ποιό αλγόριθμο και περνάνε ονόματα και λες, μήπως εκείνος ή εκείνη είναι εκείνος ή εκείνη που.. ας το δεν πρέπει να λέω..)

ποιό το νόημα του blues; (ακούω isaac hayes - βρήκα τυχαία την δικιά του εκτέλεση στο "i just don't know what to do with myself" - και δεν είχα ανακαλύψει του πόσο γλυκά τραγούδια έχει - μια κάποια φάση είχα αγοράσει το shaft, καλό ήταν αλλά δεν με έκανε να συνεχίσω σε εκείνο το μοτίβο)

γιατί το ελληνικό ερωτηματικό αντί του άλλου (το λάθος και το σωστό; το δικό μας ή το ξένο; με έκανε να σκεφθώ πόσο δεν μου αρέσει να με πιέζουν για το σωστό, και να κάνω το λάθος επίτηδες, είτε πρόκειται για αναγραφή σε greeklish, ή χρήση ερωτηματικού ή χρήση κεφαλαίου στην αρχή της πρότασης - και πόσο αυτό συνδέεται με έλλειψη δικής μου "εθνικής" συνείδησης επειδή μεγάλωσα σε εκείνο το κενό ανάμεσα σε χώρες που ονομάζεται (από κάποιους - αναρωτιέμαι αν και από μένα) "ξερίζωμα", και εκτός "εθνικών" κοινοτήτων)

ώρες ώρες θέλω να αρχίσω ένα private blog στο οποίο να καταγράφω πράγματα χωρίς να λογοκρίνω. απλώς σκέφτομαι για ποιό λόγο και ποιός θα το διαβάσει και αν πρέπει κλπ... ωστόσο μου αρέσει σαν ιδέα. απλώς όπως και να έχει, είτε private ή public, λογοκριμμένο ή όχι, πάντα αυτά που θα λέω θα περιέχουν την μισή αλήθεια (ή εκείνο το μέρος της αλήθειας που την λένε πως είναι πάντα στην μέση; - αλλά μόνο την μια πλευρά της; άσε, μπέρδεμα) γιατί πάντα θα παραλείπω κάτι, και στις εξηγήσεις πάντα κάτι θα το εξηγώ μονόπλευρα ή θα έχω καταλάβει κάτι λάθος.. όπως δηλαδή ακριβώς λειτουργεί και ο εγκέφαλος καθώς σκέφτεται... μερικές φορές σκέφτομαι τερατουργήματα.. αυτό φοβάμαι.. μερικές φορές κάποια πράγματα δεν πρέπει να βλέπουν το φως της... ποιανής; σιγά βρε παιδί μου τι σκέφτεσαι και συ, και σιγά τα τερατουργήματα.

σιγά.. :/ μερικές φορές θέλω απλώς να αφήνω τον εαυτό μου να γράφει. είναι από τα λίγα πράγματα που κάνω ίσως κάπως ικανοποιητικά "πηγαία" αν όχι καλά.

ωραία τα λέω

συνεχίζω να ποστάρω πράγματα παλιά, για να ξεκαθαρίσω λίγο το παρελθόν. το παρακάτω έχει γραφτεί, ενδεχομένως, σε μια προσπάθεια να βγάλω από μέσα μου σκέψεις που με απασχολούσαν, σε ένα ανώνυμο κοινό, καθώς πρέπει να το πόσταρα σε ένα αμερικάνικο autism-related social forum. πιο μακριά δεν γινόταν, λέω εγώ. ίσως να ήταν equivalent του να μιλάει ένας teenager για τα προβλήματά του στο AI, αντί να τα συζητήσει απευθείας με τα άτομα που τους αφορά. heck, μοιάζε με μένα να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με το AI, και ότι άλλο πιο απόμακρο υπάρχει (ίσως το πιο απόμακρο σε αυτή την παράξενη διαστελλώμενη κλίμακα είναι ο πραγματικός εαυτός μου; αυτός που μοιάζει γνώριμος αλλά και εντελώς απλησίαστα άγνωστος; ) ... αλλά τα έχουμε συζητήσει και με όσους πρέπει και χρειάζ(ομαι)εται.

29/04/2024

I've met my ex a few days ago. I don't like the word "ex", it's so short that it almost reduces someone to nothing one tends or wants to remember - a two-letter negation. In fact, I am using this word only because I hear it being used all the time. Even after a certain relationship has been terminated, words like X or Y or Z still has some kind of an aura of a relationship, which takes us to the past. 

Indeed sometimes, lots of times, I have felt negatively towards her, lots of our quarrels were about... seemed to be about, in my words, a full-blown turn off one of us felt because of a failure of expectations - or maybe a failure to connect. Sometimes we would connect so well, but this connection would fade eventually among the everyday chores, sometimes within a couple of weeks.

Most of the times (as far as I remember, because memory is murky already) it was me who would be blamed for lack of sensitivity, thoughtfulness, other types of resourcefulness (creating more problems than could be solved), lack of love, maybe. A couple of times the decision to part came from me as a cold-blooded practical verdict. 

Usually I would feel some vibe in a discussion, and puff it up in my mind, oftentimes getting an exaggerated or wrong impression about the other's motives, with a conclusion of becoming very defensive. 

Subsequently, without being able to explain this reaction either to myself or to her, I would get very frustrated and wounded, and in the ensuing discussion I would be very forward in showing all my bad sides, even imaginary/theoretical ones, and show very vulnerable. (my imagination wanders off here: tactically this would seem like either playing a victim, or, like a cat, doing a diversion move showing a belly in order to jump and tear when the enemy lets their defenses down). Only I would not think like this during the actual interaction, although once or twice I would actually do an offensive. Not cool-headed, just some trash word a kid would use, "you're a fool! (you understood it the totally wrong way)" kind of thing. 

In general, I detest this kind of analysis (that of a cat and belly game) and do not want to play any kind of game. I feel that my feelings are genuine and I am incapable of doing tactical moves against my heart to gain something in the future. But I often wonder if subconsciously I do something like this (and I would even talk about it and present myself as a calculating and cold being, or the opposite, totally vulnerable being that seeks protection - because even in the darkest moments, my imagination roams and the autosarcasm seems like a sweet surrender)

She would then shut herself off from me, or distance a lot, and I would find it difficult or unfeasible or pointless to win her back (as I would be more merciful to her letting her find a better person than myself). Sometimes this happens in the opposite direction - I distance myself and she lets me go mercifully. (Or I just make this last one up - but know this has happened at least once). We finally break up, and I almost am relieved because most of the times all these tensions.. or the things leading to these tensions, have resulted in a lot of stress having been built up in myself too.

But I can't feel this negativity for long, it's like a wound but it's bearable, and then it doesn't pain that much - and I've always thought that the way to heal it would be to be close to her and to communicate with her. I can't seem or don't want to just forget / dismiss her. I tried it once already, during our first break up. After a few years we happened to meet again and she succeeded in bringing me back to her (even then I demanded persuasion even though I had a markedly more optimistic outlook on things and on life in general than I do now). I bonded* myself to her, psychologically, since then.

* That was the reason my mind clicked when I heard of Somerset Maugham's "Of human bondage" and the role this book plays in Philip K. Dick's "The Divine Invasion" (literally, a book discussed within a book). I read both books but either in the wrong time, or with the wrong mind, because they don't seem to have made me any wiser.

Sometimes this bond seems ambiguous in the fact that it is built on the things that I need, and does not take into consideration the things that she needs and I lack. It could be thought of as one-sided. Like this unrequited love they speak about, which is like paining about something that cannot be granted. Sometimes I think that this bond is akin to a child's love to their mother, where a certain love "back" is expected without needing to prove the love "forward". Sometimes I feel that this is the love that I need and seek in others, a love that I won't have to count in order to give the same (if any) amount back. And I realize that many people would seek not this kind of love, but a mutual give and take love that is based on a list of concessions and efforts both people will agree to do in and for a relationship.

I want to believe that I need that first kind of love not because of selfishness, but because that other kind of love acts on me as a constant pressure that I cannot always keep in balance - I have a consistent problem with understanding when what I give is exactly enough for what I get back. To explain - I always feel that what I am giving is not enough. And I try to give more, but it's never enough on my scale of things. My scale of things might be also "rigged" or slightly broken in ways hard to understand. For instance, my effort for some daily activities like socializing or driving would be measured differently by me and by her, and most of the times I would not be able to explain that it is hard, because a) I'm supposed to be tough and sure of myself and b) I don't even realize how it hits me.

I wish that what I could give back would be just not measured at all, and I would not measure what I get, because that would always be enough, proportional to what one is able to give.

What I heard a friend say in a discussion at a bar, that what he sees as love might be something that is not defined the same way by the person who is loved. But he is sure that what he means by love is to have this person in mind the first thing in the morning when you wake up, and think about this person while falling alseep in the evening. (*)

(*) οκ άσε, είναι η περίπτωση που τότε είχα ευάκουα ώτα.. τώρα μου φαίνεται σαν περίπτωση ποιητικότητας άνευ ουσία. εξιδανίκευση μιας αγάπης που πρακτικά ποτέ δεν θα λειτουργούσε, και άρα στην πράξη εγώ δεν την καταλογίζω ως αγάπη.

The crushing difficulty is to understand and come to terms with the fact that I cannot give the minimum of what is needed by the other person.

I am not saying that somebody demands something from me. But to need something that I do not have is a valid point that should not be mixed up with a manipulative behavior. Especially when this point is voiced loud and clear and has been discussed.

An ethical mistake one could do would be to mention that what they need and I fail to provide is also the norm, effectively meaning that I would never be able to sustain a "normal" relationship. It is a mistake because what is "normal" is generally debatable. But for the same reasons, by debating what is "normal", am I not doing an ethical mistake of denying a person the right to need something, when it is more than I can give? When the word "normal" comes into discussion, I again become wounded, defensive and angry.

Perhaps, there is no "normal", there is "me" and "you", there is what I need and what you need. It is sad to realize that I cannot give you what you need, and that excludes me from being close to you. What is that that I cannot give? It is the selfless love and care and dedication. Being in tune and connected to you. These are my own words. I have never asked you exactly. Or I don't remember what you answered.

κάποια στιγμή τέλη '22 ή αρχές '23

με ρώτησες αν έχουν autistic value κάποιες (θετικές) εμπειρίες με την a. οι αναμνήσεις έχουν autistic value. (*) (ίσως i misunderstood the whole meaning of the question) η πληθορικότητά της, η αλτερνατιβίλα, η εφηβικότητα, η παραξενίλα/διαφορετικότητά της. επίσης το γεγονός ότι ενίοτε, ή ένα μέρος τουλάχιστον του εαυτού μου, της αρέσει και την τραβάει. η σχέση μας πάντα έτσι ήταν - ήταν πιο δυνατή τις στιγμές που δεν είμασταν μαζί και συνομιλούσαμε ο ένας με τον άλλον μόνο στις αναμνήσεις και φαντασίες μας, ενδεχομένως ωραιοποιόντας ή παραλείποντας κάποια στοιχεία. (*) (έλεγα/λέω εγώ.. προφανώς εκφράζοντας τον εαυτό μου, όχι εκείνη, ή την "δική μου" εκείνη-ως-ιδέα κατά την συνήθεια που μου προσάπτεται)

musings

μια έντονη ανησυχία, όχι μόνο για πράγματα που μπορεί να συμβούν - απλώς για μια κατάσταση την οποία δεν την έχω κάνει internalize, δεν την έχω δεχτεί - οπως το να οδηγώ, ή να πάω το γατί μου στον κτηνίατρο. στο τελευταίο πιο πολύ άβολα αισθανόμουν σκεπτόμενος την φάση που θα γραπώνω το γατί και θα το βάζω στο κλουβί και θα ακούω να κλαίει.

σε τέτοιες καταστάσεις, κατά την προσμονή τους, νιώθω έντονη ανησυχία που με καταβροχθίζει και δεν έχω όρεξη/δύναμη να κάνω τίποτε άλλο (που να περιλαμβάνει κάποια προσπάθεια) μέχρι να κάνω εκείνα, να τελειώνουν.. η μάνα μου μου μιλάει για depression και τρόπους αντιμετώπισής του, και εγώ σκέφτομαι, ότι αυτό που εκείνη αντιλαμβάνεται ως depression σε μένα προκαλείται από πράγματα που εκείνη και η κοινωνία θέλουν από μένα να κάνω. ότι ένας πολύ ωραίος τρόπος καταπολέμησης αυτού του depression είναι να μην χρειάζεται να κάνω αυτά τα παραπάνω πράγματα εξαρχής (άρα να μην μετέχω στην κοινωνία με τους όρους που μου θέτει...; )

unfortunately accepting myself somehow falls in my mind into the same category as accepting the curse of being alone most of the time. of course, being alone has a myriad of advantages and many people would envy the ability to be able to stay alone whenever they like. well, I kind of envy the ability others have to NOT be alone whenever they like, or at least almost as often as they like.

i can be quite a sociable person and i can talk (i believe) about many topics and can maintain conversation- but in the end of the day i choose to not bind with people and avoid lasting relationships.. if i came to know a person and would even be interested in them, i think i would still cringe at the idea of them phoning or messaging me - i meet those persons in a place I frequent and i never prearrange those meetings, if I have a choice...

i almost always look at myself through the eyes of the others. but these eyes are never their real eyes, they are the projected composite eyes I make out myself in my mind. I find it difficult to trust directly what they say to me in conversation - I make my own opinion from all kinds of subtle things they do to me and adjust the projections accordingly. and it's quite often that I actually control their opinion about myself, trying to modify their impression about me, trying consciously to make them like me less...

what's a collapsed narcissist? how cruel the people may be..... (*) εννοώ είναι οι άνθρωποι που βρίζουν τους collapsed narcissists με αυτό το αποκλείοντα τρόπο (δεν το διάβασα το άρθρο ξανά, αλλά θυμάμαι την αντίδρασή μου)

*

(*) και αυτό πρέπει να είχε συμβεί κάπου τον μάρτιο του '23, κρίνοντας από την ονομασία του αρχείου.

great

the day i chose to start watching "stranger things"

after all these small things that had to be done, little responsibilities coming out of the blue and making me worry, having all them done, resulting in another bout of some drinking, and a bit more, and now worrying whether this culminates in just me dying.

we don't die so easily, do we?

it's terrible to think that whatever i write now may be the last thing that i write.

my cat had a mishap and landed in its bowl of water, freaking out and throwing both bowls of water around and then licking its pitiful fur being all wet, i tried to dry it with a towel, it's okay now, i think.

i was looking at the plants on the balcony, looking at them and thinking that these plants will die, having sucked out all energy from the poor earth they've been thriving on all these years, me having no energy to replenish the earth, or water them consistently, it just makes me sorry to have to water them ever so seldom just to help them sustain their greenness, while without water they seem like they're doomed. i never wanted to be their father, i always wanted them to grow on the wild and having no parents, no sustainers attached.

if i wake up tomorrow, i'll...

i don't know what i will do. everything will get back to the same old washing machine cycle. pity, guilt, frustration, acceptance, complacency.

just the left hand talking?

sdg (16/06/2019)

марья степановна умерла fly small wings big legs like spider το μούσι μου δεν το πλένω ποτέ Мухаслон или Слономух dead banana skin luxiry of brething in your own stale sweat and not doing a thing about it. a sort of deep content and calmness. christian death's "luxiry of tears" comes to mind - I start seeing it in a different light.

Μετασημείωση 29/11/2021

luxiry?

έλεος

Η Μαρία Στεπάνοβνα ήταν εμβλιματική φιγούρα της ζωής μου, γιατί ήταν κοντινή συνάδελφος, συμπαραστράτηρια και φίλη της γιαγιάς μου στην γενέτειρά μου πόλη. Δούλευαν μαζί στο υποκατάστημα Δασοκομικής Υπηρεσίας της περιοχής μου, που ήταν πολύ μεγάλο με πολλές δουλειές, καθώς η περιοχή από την οποία κατάγομαι είναι ή ήταν πυκνόφυτη με δάσος. - κέδρο, έλατο, κλπ.

 

σημ. 12/2024 έμαθα ότι ο σιβηρικός κέδρος δεν είναι κανονικός κέδρος (βλ. λιβάνου), παρά ένα είδος ελάτου, που ευδοκιμεί σε σχετικά χαμυλές θερμοκρασίες, άρα σε τροπικές/οριακά χώρες μπορείς να το πετύχεις μόνο σε υψιλό υψόμετρο

entaxei

20/06/2022

αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο να γράφω, αν αξίζει τον κόπο οτιδήποτε, μιας και έχω αποδομήσει στο μυαλό μου οτιδήποτε έχει να κάνει με ωφελιμιστική διάσταση του κόπου. ή ίσως το ανάποδο. ωφελιμιστική διάσταση αυτουνού που απαιτεί κόπο. αφού βασικά δεν αξίζει τίποτα, προς τι έστω και ελάχιστος κόπος;

είναι πάλι καλοκαίρι, ειναι πάλι αθήνα το καλοκαίρι, μοιάζει να μην έχει αλλάξει κάτι, όπως τόσα πολλά καλοκαίρια χαμένα στο χρόνο, εικόνες μόνο στην δικιά μου μνήμη, γιατί στιγμές δεν μοιράστηκα με κανέναν, παρά σκόρπιους ελάχιστους ανθρώπους που δεν συνδέονται μεταξύ τους, και χρονικά απέχουν ο ένας από τον άλλον κάτι αιωνιότητες.

δεν έχει αλλάξει κάτι, λέει η εσωτερική μου φωνή, γιατί δεν κάνω τον κόπο να αλλάξω οτιδήποτε, προφανώς γιατί δεν έχω καταλάβει την αξία του "αλλάζειν".

φυσσάει, και το καλοκαίρι όταν φυσσάει δημιουργείται αυτή η παραδοξότητα, απο την μια θυμάμαι τον Μ. να λέει - αχ φύσα, θυμάμαι ανθρώπους που ανοίγουν τα παράθυρα στα αμάξια όταν οδηγούν και βγάζουν το χέρι τους έξω, και άλλες φορές κάνουν με το χέρι σαν να πιάνουν τον αέρα, και το χέρι έτσι όπως φαίνεται βγαλμένο από το παράθυρο είναι σαν να έχει μια δικιά του αυτόνομη ζωή και σαν να ευχαριστιέται τον αέρα, μιας και δεν έχει στώμα να πνιγεί με τον αέρα που θα έμπαινε σε αυτό με ιλλιγιώδη ταχύτητα.

το άρωμα είναι το καινούργιο αλκοόλ. μήπως γι' αυτό να έχω αυτόν τον ελαφρύ πονοκέφαλο; ή με πονάει το φως αυτής της οθόνης; ή το ένα είναι επειδή το άλλο; μήπως είναι το στερητικό σύνδρομο; δεν θα έπρεπε, αφού το μεσημεράκι ήπια ένα ποτήρι κρασί.

είδα ότι η νατάσα λυον από το ρασν ντόλ έχει γενέθλια στις 4 απριλίου.
πέρασα λίγο κόβιντ.
με βρήκε και με ξαναάφησε η α. ή εγώ την άφησα. πλέον έχω πάψει να το σκέφτομαι έτσι. βασικά προσπαθώ να μην το πολυσκέφτομαι γιατί πήρα απόφαση ότι δεν έχει νόημα. (βλ. αρχή όσων αφορά το προκραστινέσιο)
συνεχίζω να αγχόνομαι και να νιώθω ντισκόμφορτ με μαλακίες κατά τα άλλα. μικρές εμβόλιμες μαλακίες. βαρέθηκα. μια ζωή όμως τα ίδια.

octopus

at some point life converts itself into constant fear
fear of dying, fear of learning that somebody died
you knew that death existed all around you,
you had developed coping mechanisms of not taking it 
literally, 
of switching your thoughts ingeniously

to something else, it was easy enough at some point,
it's not easy anymore -
is it because biologically and statistically
you feel closer to death yourself?
more coping mechanisms of a different kind
will spring to life, you think,
to squelch yet another offensive,
but, as in a good Atomic Roster song, 
"death walks behind you" - 
at one point I have been thinking that my
writing "death" all the time in my notebooks, 
listening to death metal and what not,
was a part of that same coping mechanism, 
as a way to accustom myself to that constant
looming shadow that haunts every person,
and is a part of global mysticism that
unites us by definition
and divides us all the same
(death is a parting, a forced farewell,
sodom's "'till death do us unite",
paradise lost' "faith divides us, death unites us",
in death we are all equal,
and yeah, some quality shit this way)

I have confessed time and time again that
when I write in English, it helps me feel
less confessional.
(I did it again - I want to confess yet I don't want to feel like I am confessing)
(have I ever told you that I strongly dislike the capital 'I'?)
(has it something to do with the fact that I began THIS

 confessional with "you"?)
when i choose to write in english, it happens
half-heartedly, almost as a prank,
an experiment, like submerging myself into the sea
to see how it might feel.

I have a feeling now that I am rereading one of my letters
from a long time ago, maybe twenty years ago. A letter
by a different person that happens to share the same past
with me. Sometimes I feel sorry or angry at that person, 

sometimes I feel kind of proud at some interesting poetry
in some specific turn of thought, but most of the times I feel
ashamed - which is a shame that has two sharp edges, 
one edge are some things that I do not agree with now, or that seem
childish and extremely naive to my current "ME", and the other
edge is the feeling that I start crossing
some border of inappropriateness when 
reading a material belonging to someone who isn't me (SWIM),
which is kind of psychologically strange, as legally, that person

is really ME, so neither I am eligible for spending time in jail, 
nor God gonna prick me with a burning prod for all eternity.

I have this feeling possibly because I chose to write in English.
A case where a foreign language might work
as a kind of a shield from oneself.
Is it?
And when does this endless babble signifies ME, or is just some
kind of remnant debris from a Noah's Ark of myself?

I have many feelings.
I have many feelers.
Sometimes I feel as if I got drunk on myself.
Too much of myself making me dizzy.
Not necessarily in a bad sense.
Yeah?
Maybe.
Playing with myself.
Enjoying that inverted companionship,
introvert relationship,
with the different facets of myself
- look! I forgot about death.
For a while.
As long as I don't get too excited
that I forget to keep breathing.
(breathe out, breathe in, as in Kate Bush "Breathing")