randomness

και αν πάρω μια απόφαση να γράφω εδώ κάθε μέρα, ή σχεδόν κάθε μέρα, ή όσο συχνά μπορώ, ψυχαναγκαστικά, λες να καταφέρω να βγάλω λέξεις από μέσα μου σαν μια κρεατομηχανή (ω ναι πως δεν την έχω προλάβει, την έχω γυρίσει και εγώ, την έχω καθαρίσει, έχω χώσει κομμάτια κρέατος μέσα της. έχει ένα σπιράλ πράγμα μέσα που το έχω ξεχάσει και τώρα το θυμάμαι. το σπιράλ γυρνάει και σπρόχνει κομμάτια κρέατος προς την έξοδο με τις οπές, και όλα αναγκάζονται και γίνονται σαν μακαρόνια, ευτυχώς που ήταν χειροκίνητη η μηχανή που είχε η γιαγιά μου)

μπορεί να γράφω εδώ ράντομ πράγματα και να ακούω τις ράντομ λίστες μου, κάθε μέρα διαφορετικές για να έχει νόημα η τυχαία επιλογή και να μου λέει κάτι ιδιαίτερο, από εκείνα τα πράγματα που δεν ξέρω (/ δεν μπορώ/ δεν θέλω) να πω στον εαυτό μου.

κάποια στιγμή θα βαρεθώ να το κάνω Υ, και θα αρχίσω να καπνίζω και να πίνω ασταμάτητα για χρόνο Χ. δεν υπάρχει Σωτηρία. ή όπως το δει κανείς, γενικά. αν έκανα podcast θα είχα ντραπεί πολύ. μετά θα κοιτούσα το βίντεο και θα το μελετούσα για μέρες ώρες χρόνια ατελείωτα, εαυτιστικά και καθόλου έξυπνα. για να αρχίσουν όλα να αποκτάνε νόημα, θα πρέπει όλα πρώτα να χάσουν όλο το νόημα, ή να προσεγγίσουν το πάτος της έλλειψης νοήματος όσο το δυνατόν περισσότερο. και άλλες τέτοιες κλαπαριές. για να έχει νόημα η θεραπεία στους ανώνυμους αλκοολικούς, πρέπει να φτάσεις στην συνειδητοποίηση ότι έχεις φτάσει στο πάτο. γι' αυτό δεν έφτασα ποτέ στους ΑΑ. όπως δεν έφτασα πουθενά (εντάξει υπερβάλλω κι έτσι για δραματοποίηση που μου αρέσει πολυ)

γελάω με την λίστα την ράντομ την σημερινή.
the source feat. candi stanton - you got the love (ας τα να πάνε πως φτιάχνανε επιτυχίες παλιά.. τα παίρνανε από άλλους τα βάζανε πάνω σε άλλα τρακς αλλωνών, γενικώς μια εξαίσια σαλάτα και ο ορισμός της σωστής τέχνης για τα πλήθη who knows λέω τις αμπλακίτσες μου)
the art of parties - central room (κλασσικό, και εννοείται πως βρήκα την λεπτομέρειά μου - ο ντράμερ έπαιζε και στους spitfire του lead me on, και μετά στους raw silk, δυο κλασσικά ελληνικά μέταλ projects)
american analog set - born on the cusp (από ένα μοναδικό άλμπουμ που είχα ακούσει απ' αυτούς αυτό το κομμάτι είχα σταμπάρει - ίσως επειδή βρίσκεται σε πολλά σημεία, είχε μεγαλύτερες πιθανότητες να βρεθεί στην ράντομ λίστα, αν και γενικά δεν με συγκινεί.. τελικά καταλήγω)
modern rites - nothing left to give (καλούτσικο, και όχι πολύ βαρετό, ούτε υπερβολικά καραevil, modern black - κάποτε το είχα τσιμπίσει από προτεινόμενα στο μπαντκαμπ - τώρα βέβαια βλέπω είναι ένα ψιλο pun για ancient rites στο όνομα; - τους ξαναάκουσα λίγο και τους τελευταίους προσπαθώντας να καταλάβω γιατί δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα παρόλο που ήταν από τα πρώτα μου αποκτήματα το άλμπουμ τους στην αθώα γλυκειά νιότη (βέβαια το ράντομνεςς δεν το απολαμβάνεις αλλιώς χωρίς να διαχέεσαι και να ξεχειλώνεις) - απλά.. ναι.. χμ. διάφορα έρχονται κατά νου - δεν μπορώ άλλο να σκέφτομαι δυνατά (συχτιριάζομαι - από τα αγαπημένα μου πράγματα τότε προέρχονται από ανθρώπους που δεν θα ήθελα και πααααρα πολύ να τους πιάσω κουβέντα τώρα)
desireless & operation of the sun - morning wood (και όμως, απάντηση στα δύο ερωτήματα - ναι και ναι - καλά, η δεύτερη είναι δικιά μου)
νίκος ξυλούρης - μπαρμπα γιάννη μακρυγιάννη (δεν μας τα έγραψες καλά - κάτι τέτοιο; )
darkside - the only shrine i've seen (να πηγαίνει αυτό με το μόρνινγκ γουδ μια χαρά - αλλά πέραν της πλάκας ωραίο κομματάκι και δεν το είχα προσέξει, έχει και david lynchian φωνητικά πολύ ωραία)

και για να καταλήξουμε on the sufficiently morbid note όπως συνηθίζουν οι ράντομ λίστες -
stiv bators - the last year (αυτό που λέμε, struck a nerve)

σαγκουίνι (αεροπλάνα πετούσαν, και κάτι τυράδες (βλ. tirade - γαλ.) για το μετρό)

 στην κακόμοιρη κυριούλα με πανάκια στα χέρια που κατέβηκε στην αποβάθρα του μετρό να με διώξει γλυκά από τον σταθμό είπα αυτολεξεί σχεδόν "ντροπή στην εταιρεία σας που σας προσλαμβάνει για να κάνετε αυτή την δουλειά, να ανακοινώνεται στους μαλάκες που περιμένουν κάτι ότι δεν θα περάσει άλλος συρμός, δεν είναι δουλειά σας, το καταλαβαίνω"

- σας μίλησα πιο πριν αλλά μάλλον δεν με ακούσατε.

μα τι με νοιάζει - το ξέρω ότι θα έπρεπε να το ξέρω, θα έπρεπε να είχα μάθει από κάπου τι ώρα φεύγει ο τελευταίος συρμός από την αποβάθρα. μην σου πω ότι θα έπρεπε να είχα αυτή την γνώση καταγεγραμμένη στην τάμπουλα ράσα του μυαλού μου εκ γενετής όπως όλοι οι νορμάλ καλά φτιαγμένοι άνθρωποι. μου την σπάει όλη αυτή η ασέβεια μέσω της μετακύλισης ευθυνών από οργανισμό με δημόσιο χαρακτήρα - αν για κάθε οργανισμό ισχύει αυτό - στους από κάτω, οπότε και οι ευθύνες και η έκθεση που τελικά έχει ως οργανισμός στους τελικούς αποδέκτες των (κάποιες φορές μη-) υπηρεσιών του τις επομίζεται μια άμοιρη υπάλληλος καθαριότητας ή "αυτών των αορίστων πραγμάτων που τα λέμε σεκιούριτυ" (μερικές φορές δεν μπορείς καν να τους ξεχωρίσεις, λες και κυκλοφορούν under cover και η δουλειά τους είναι να σε μπερδεύουν και να σου βάζουν λογικές τρικλοποδιές) - και τι να πεις σε αυτήν;

σε ενα νορμάλ κράτος που σέβεται τους πολίτες του και τις δομές του που αναφέρονται σε αυτούς, αυτό που φαντάζομαι πως συμβαίνει είναι ότι ο τελευταίος συρμός του μετρό κάθεται στην αποβάθρα και οι άνθρωποι που μπήκαν στον σταθμό οδηγούνται σε αυτό ενώ κάνείς άλλος δεν μπαίνει άλλο στο σταθμό - αλλά τι, έχουν οι Αττικές Συγκοινωνίες ή δεν ξέρω πως λέγεται ο οργανισμός αυτός προσωπικό για να κάνει το παραπάνω;

τους έχει απολύσει ή δεν προσλαμβάνει και βλέπω κάθε φορά την θληβερή εικόνα με άδειους σταθμούς και ανθρώπους ανήμπορους απλά να μην μπαίνουν καν στον κόπο να χρησιμοποιήσουν το μετρό λόγω της κατάπτηστης κατάστασης που αντιμετωπίζουν, ξεκινόντας από τα εκδοτήρια εισητηρίων τα οποία δεν μπορούν να μάθουν να τα χρησιμοποιούν, και τις αυτόματες θύρες που θα πρέπει να ευχαριστούμε την τύχη που δεν είναι εντελώς ανελέητες όταν περνάει κάτι ανάμεσά τους χωρίς εισητήριο, και τελειώνοντας με το να λείπει πάσης φύσεως προσωπικό από ολόκληρο τον σταθμό πλην του σταθμάρχη κάπου στο υπερπέραν σε μια σκοτεινή αίθουσα από χοντρό γυαλί που σου μιλάει από το μηχάνημα "πατήστε το κουμπί για να μιλήσει" και η φωνή του ακούγεται έτσι αφύσικα ηλεκτρική, εάν δεν είναι χαλασμένο το μηχάνημα δηλαδή, και τι να την κάνεις την φωνή όταν δεν μπορεί να σου πει τίποτα πέρα απ' αυτά που ήδη ξέρεις.

για δύο ώρες περπάτησα την σκοτεινή αθήνα του γλυκού παρασκευιάτικου βραδιού, ευχαριστώντας το αττικό μετρό για την ευκαιρία αυτή που μου δίνει έτσι απλόχερα κάθε φορά. στον δρόμο έπαιζα με τα λουράκια από την ζακέτα μου - είναι απ' αυτά με τα οποία δένεις τον λαιμό όταν κρυώνει (μην σκεφθώ τίποτε άλλο, άκου εκεί) και που στην ζακέτα αυτή καταλήγουν σε δύο ξύλινα μπιλάκια από τα οποία μόνο το ένα έχει μείνει. ζουλούσα το ένα μπιλάκι τόση ώρα που σήμερα το πρωί βρήκα έναν κάλλο πάνω στο δάχτυλο. είναι ακριβώς στο σημείο όπου στηρίζεται το ποτήρι όταν το πιάνεις από το χερούλι. θα λέω ότι έβγαλα κάλλο από τον πολύ καφέ. επίσης σχεδίαζα στο μυαλό μου γκριμάτσες σε μπάτσους, το μόνο που έκανα στην πράξη όμως ήταν κάτι σε ένα τετράγωνο χαμόγελο απαισιοδοξίας και απαξίωσης με μια δόση απολογιτικής διάθεσης. επίσης είδα στον δρόμο τον Αντώνη, ενα παιδί που ούτε καν επιφανειακά δεν τον ξέρω, και του φώναξα με βραχνή φωνή ενώ περνούσε σε απόσταση ενός μέτρου - Αντώνη! - και όταν με αναγνώρισε και πήγε να μου δώσει το χέρι του, δεν μπορούσα να το δεχτώ οπότε ακαριαία την σχημάτισε σε γροθιά για να μου δώσει το μπρο φιστ, το οποίο και αυτό μου φάνηκε γελοίο, και τελικά αμήχανα του έσφηξα την σχηματισμένη γροθιά, όπως θα έπρεπε να είναι τα πράγματα δηλαδή σε αυτές τις καταστάσεις, και μετά από όλα αυτά είδα τον φόβο στα μάτια του Αντώνη και ένιωσα την ανάγκη να του απολογηθώ, ή τέλος πάντων να εξηγήσω το αυτονόητο - ότι τον είδα από μακριά και ήθελα να τον χαιρετήσω. αυτά. τον άφησα έτσι με φόβο και απορία στα μάτια. ελπίζω να μην έπεσε στα χέρια των μπάτσων στους οποίους χαμογελούσα τετράγωνα για να τον ανακρίνουν σχετικά με την σχέση του με "αυτόν τον άνθρωπο". σαν ο βραχνός αδέξιος χαιρετισμός μου ήταν σαν το φιλί ενός ανυποψίαστου αυτή την φορά Ιούδα.

κατά τα άλλα σας έχω πει ότι τους τελευταίους 1-2 μήνες έχω συνεχόμενη αρνητική διάθεση; και σε άλλες ειδήσεις.. με λένε δημήτρη μάναλα και έχω μια αγάπη για τα βουνά και η ζωή είναι μικρή και σας το λέω εγώ που είμαι ενενίντα, και άλλες τέτοιες π@π@ριές (από γνωστή άκρως εκνευριστική διαφήμιση σε γνωστό ραδιοφωνικό σταθμό). πολλά μου φαίνονται γελοία, εκνευριστικά, και δεν βρίσκω σωτηρία (- θα τραβήξω μαλακία!!! - )

επίσης πιο πριν απόλα αυτά χθες το βράδυ είδα δύο φίλους που τους λένε και τους δύο Οδυσσέας, και είπα πως θα το θεωρήσω σημάδι από ψιλά, απ' αυτά σαν και εκείνα που πειγράφει ο κάθε γέροντας Παϊσιος, είπα πως θα το γράψω στο μπλογκ μου. το είπα και το έκανα.

αναμένουμε να πάρει και την γκούγκλ ο έλον μας, οπότε εκτός από μαζικές απολύσεις εργαζομένων, θα στείλει και τα emails μας στο διάστημα. μιλώντας για το διάστημα, γράφω αυτές τις γραμμές και ακούω συνεχόμενους ήχους από αεροπλανικές υπερπτήσεις και προσπαθώ να καταλάβω αν είναι ρυπές του αέρα ή όντως μαχητικά που πετάνε από πάνω. με αυτούς τους ήχους που ακούω είναι σαν να γίνεται το σώσε εκεί πάνω, η επόμενη μάχη της αθήνας. και να γινόταν μάχη, λες να το ακούγαμε στις ειδήσεις; μπα, δεν νομίζω. θα το έδειχνε μάλλον η νεκροψία. εμείς οι απλοί κάτοικοι εδώ στα χαμυλά, με τις προσγειωμένες μας σκέψεις και την ψευδαίσθηση πως μιλάμε σε κάποιον.

έχει ντάλα ήλιο, υπόσχονται πως από το απόγευμα η Εύα θα ρίξει ανείπωτες καρέκλες, το αμάξι μου παραμένει χεσμένο και γεμάτο πευκοβελόνες μιλώντας εκτενώς για την ανευθυνότητα και σταρχιδοσύνη του ιδιοκτήτη του, αποκρύπτοντας παντελώς την βασανισμένη καθημερινότητά του νού του (του του)

(είναι απλά μια ηχώ)
αεροπλάνα πετούσαν

μοναξιές μελαγχολίες κνησμός (09/02/2018)

εκείνος και εκείνη
два сердца посредине
πως να το πω
και τι να τους πω

όταν είναι μια πόρτα γυάλινη, με μεταλλικό περίγραμμα και χερούλι - και σου έρχεται απο ευγένεια να την χτυπήσεις - μα δεν είναι ξύλινη - και έτσι και αλλιώς σε βλέπουν - και δεν χτυπάς - και αισθάνεσαι ενοχικά μετά......

αγοραπωλησίες
αγοραπολύσεις
αγριοπωλήσεις

διαβάζω "ακαρνανία"
και βλέπω "αρκανζάς"
τα χέρια σου είναι κρύα
τα βράδια παίζεις τζάζ
την τζαζ που δεν μ'αρέσει
το πιάνο το μισώ
η φωνή σου βγάζει γκρέζι
και κάνω τον σταυρό

δεντρα ειναι στην προηγουμενη ζωη τους πολυ κουρασμενα ατομα που τα έκαναν ΄τωρα έτσι για να κάτσουν λίγο και να ξεκουραστούν

* γιατί με κοίταξες - σε κοίταξα γιατί μου θύμισες κάποια άλλη.

* summer mitsos festival

* the event has been great - by all means we could have done it without you. (όχι μιλάω για μια διαφήμηση για εντυπώσεις απο ενα λαϊβ που μου βγήκε σαν sponsored - και το διάβασα λάθος)

καποέιρικα (Nov.29/2021)

(Nov.29/2021)

αυτό μας είπε να το πούμε ο στέλιος όταν είχε γενέθλια και με την ευκαιρία το μάθαμε.

parabens pra voce
nesta data querida
muita felicidade
muitos anos de vida

παρα μπιένς πρα βοσέ
нешта дата ке рида
муинта фелисидаджи
муинтос анос джи вида

Happy birthday to you 

in this lovely date, 

much happiness 

and many years of life!

σε πιο πρόσφατο μάθημα κάναμε αυτό:

vou esperar a lua voltar

eu quero entrar na mata e

Eu vou tirar madeira boa

pro meu berimbau fazer

κάτι λέει για μια βόλτα σε ένα δάσος για να βρει ξύλο για να φτιάξει μπεριμπάου.

sdg (16/06/2019)

марья степановна умерла fly small wings big legs like spider το μούσι μου δεν το πλένω ποτέ Мухаслон или Слономух dead banana skin luxiry of brething in your own stale sweat and not doing a thing about it. a sort of deep content and calmness. christian death's "luxiry of tears" comes to mind - I start seeing it in a different light.

Μετασημείωση 29/11/2021

luxiry?

έλεος

Η Μαρία Στεπάνοβνα ήταν εμβλιματική φιγούρα της ζωής μου, γιατί ήταν κοντινή συνάδελφος, συμπαραστράτηρια και φίλη της γιαγιάς μου στην γενέτειρά μου πόλη. Δούλευαν μαζί στο υποκατάστημα Δασοκομικής Υπηρεσίας της περιοχής μου, που ήταν πολύ μεγάλο με πολλές δουλειές, καθώς η περιοχή από την οποία κατάγομαι είναι ή ήταν πυκνόφυτη με δάσος. - κέδρο, έλατο, κλπ.

 

σημ. 12/2024 έμαθα ότι ο σιβηρικός κέδρος δεν είναι κανονικός κέδρος (βλ. λιβάνου), παρά ένα είδος ελάτου, που ευδοκιμεί σε σχετικά χαμυλές θερμοκρασίες, άρα σε τροπικές/οριακά χώρες μπορείς να το πετύχεις μόνο σε υψιλό υψόμετρο

χαμαλέων

αυτό ξεκίνησε σαν γράμμα προς τον Ν. μετά όμως σκέφθηκα πως έχει μια δυναμική ενός πιο γενικού πράγματος. μάλλον όλα αυτά που γράφω έχουν τέτοια δυναμική του "απευθύνομαι προς όλους, και σε κανέναν, και συνάμα μόνο στον εαυτό μου"

χαζεύω το youtube λίγο, έχω σήμερα μια διάθεση τέτοια, ή έλλειψη διάθεσης για οτιδήποτε άλλο - μου φάνηκε ξαφνικά πολύ έξυπνη και ποιητική αυτή η παραπάνω θέση. μόλις έγραψα τα παραπάνω αισθάνθηκα να κουνιέμαι και τρόμαξα νομίζοντας πως κάνει σεϊσμό, αλλά η αλήθεια είναι πως και το τραπέζι στο οποίο κάθομαι δεν είναι και πολύ στέρεο, και έχω και ένα μίνι χανγκόβερ και μια τάση να συγκινούμαι και να δακρίζω, σκεπτόμενος διάφορους τρόπους "να αφεθώ" - σκεπτόμενος πως κουράστηκα να συγκρατιέμαι, κουράστηκα να είμαι καθώς πρέπει.. διάφορα τέτοια. μου ήρθε και το "negative" των mansun στο μυαλό και το άκουσα, και στα καπάκια ακολούθησε το "i can only disappoint you" και μου έφερε συνηθισμένους οικείους συνειρμούς.

μου είπε ένας φίλος γνωστός να ακούσω halsey γιατί αξίζει και επίσης επειδή συνεργάστηκε με τον trent reznor/atticus ross στην τελευταία της δουλειά. έχει και μια επιβλητικότητα οπτική, δεν μπορείς να πεις. "άκουσα" με τα μάτια λοιπόν, με τα αυτιά όχι ακόμα. (έξτρα προσπάθεια να βάλω αυτάκια για να επεξηγήσω κάτι στον εαυτό μου, να φανώ πιο έξυπνος από το πιο πεζό "τσέκαρα", αλλά αλήθεια, τι πρωτοσκέφθηκα; το "άκουσα". και γιατί να θέλω να το εξηγήσω ή να ασχοληθώ με αυτό, και η επιθυμία του να εμβαθύνω και να αμπελοφιλοσοφώ, και αυτό μου το κάνει το ASD ή απλά το βρίσκω mildly amusing? το ASD είναι αστείο γιατί είναι τα τρία μεσαία γράμματα του πληκτρολογίου που βρίσκονται σε σειρά απο αριστερά, και - πόσα άπειρα αρχεία έχουν φτιαχτεί με το όνομα "asdasd" από όλους τους ανθρώπους παγκοσμίως. it just grew on them. the revenge of ASD. alien syndrome darkness.

και για κάποιο λόγο διαβάζοντας για τον τραγουδιστή των mansun είδα πως συνεργάστηκε σε κάποια φάση με την Catherine A.D. (aka The Anchoress) και μου θύμισε αυτό τα Entombed A.D. και Catherine Wheel και Chaos A.D. (τι είναι αυτό - συγκρότημα - α, άλμπουμ.. το έχω κιόλας, δεν θυμάμαι αν πρόλαβα ποτέ να το ακούσω ολόκληρο) και μου φάνηκε ενδιαφέρουσα......

δεν είχε σεϊσμό. μπορεί να είχε άλλα πράγματα για τα οποία δεν πρέπει να γράψω. δεν μπορώ να κάνω align το κείμενο παρά μόνο στο κέντρο. και τι μας νοιάζει;

u-δρόμοι

μου αρέσουν οι μεγάλοι δρόμοι όπως η Χαμοστέρνας
ο τρόπος που πλαισιώνουν τις σκέψεις μου
και με τους ήχους τους γεμίζουν το κενό μέσα μου

SYN,SYN-ACK,ACK
SYN-SYN,ACK-ACK
ACK
SYN-SYN
SYN

Data offset Reserved
0 0 0 N
what, am i spamming myself?
this gonna hit as a potential suspicious activity
on the future truth scrapers

a speck on a motorway
timber leftover
grey from machine exhaust
oblivious lover
of wet cold asphalt
and clumps of old dust
rusty crude obstacle
to my plain disgust

feel sleepy

skylab
spooky 1993

psaxnw ayth thn lista
https://www.discogs.com/lists/Superb-Stuff-1/3546

kai vriskw ta eksis endiaferonta (akouw ta videakia sthn deksia katw gwnia):
ada - blondie (downbeat house me fwnhtika kai atmosphere pou moiazoun me everything but the girl)
https://www.discogs.com/Ada-Blondie/master/74765

cache hit and cache miss a cache mess
ешь кашу, кашу в рот кошачий
the crow's foot notation represents a one-to-many relationship
a perfect sneeze
snooze
snozen
you're snozen when your heart's all broken
but mum, this doll's heart's all broken.
good you've spotted it, jane, let's get another one.
χαρά-κύρη
VKTM The Virtual Keeper Of Time Process
τα κλειδιά της κυρίας Αμαλίας
the seventh keepr of the seventh key
old undo information with an age that is less than the current undo retention period is said to be "unexpired".
or "uninspired", according to some sources
bloated.
veinful.
veinless.
like
something.

why-has-the-symbol-been-called-a-number-sign-pound-sign-and-now-hashtag
pao-eisai-trela-oeo
eimai-ena-font-face
fond-face
lovely-breakfast
breakslow
Walthamstow
steaming stew
with ribs
and garlic

SM/OTHER

εγώ είμαι στην 65 και δεν έχω παιδιά

13.32258064516129

54.1 Οι ονομασίες των γραφείων να είναι ταξινομημένα αλφαβητικά

psyche - crackdown https://www.youtube.com/watch?v=XgKG4rGCGgk

 8/7/1980
29/5/1979
----------

39/6/1980
29/5/1979
----------
10/1/1

σκηνές από "το σημειωματάριο" #325

διαβάζω ενα notepad κειμενάκι όπου κατέγραφα εκρεμμότητες της δουλειάς, αναμειγμένες με ποιητικές εκλάμψεις και παρατηρήσεις, και έχω να μεταφέρω τα εξής, με την σειρά παλαιότητας...

• χθες ήταν η γιορτή μου. σήμερα δευτέρα, δεν έφερα γλυκά στην δουλειά, κοκκινιζόμενος με το κάθε χρόνια πολλά. "προσπαθώ να καταλάβω αν νιώθω πιο πολύ ντροπή λόγω του γεγονότος ότι δεν έφερα γλυκά απ'ότι αν έφερνα τα γλυκά - είναι 50-50% προς το παρόν" υπενθυμίζω στον άγνωστο αναγνώστη πως ντρέπομαι κάθε φορά στην γιορτή μου γιατί τα γλυκά τα φέρνω απο υποχρέωση, και συνήθως είναι άσχετα, ούτε μ'αρέσουνε, και μισώ να γίνομαι αντικείμενο προσοχής μόνο και μόνο επειδή το επιτάσσει η ημέρα .. [σ.σ. (γιατί ακούγεται γαμάτο το "σ.σ.") τα γλυκά τα έφερα την επόμενη μέρα γιατί δεν άντεξα την κοινωνική κατακραυγή στο μυαλό μου, οπότε το δράμα έληξε, με ανάμεικτα αποτελέσματα]
• μπορεί ο καθένας να φτιάξει έτοιμο στεφάνι (φωτοστέφανο, crown of thorns, γαμοστέφανο, όπως το δει κανείς..) την κάθε στιγμή τυλίγοντας έξυπνα και κομψά το USB καλώδιο του κινητού του τηλεφώνου ή του σκληρού του δίσκου (όπου "του" το "της" και το ανάποδο, γιατί; τα μάτια μου θέλουν να κοιμηθούν)
• popular cucumber - populate cumbeper - polpulate cucubear - palpitate coockoobear
• slither and wither
  and thither and hate
  closer to pimples
  and running away
  blinking appear
  to tread on your fear
  of clooping ambassadors
  trunking this day
• "what do you mean?" -
   now you ask me quite clearly
   so i just look at you
   just to make you stay
• μια απο εκείνες τις μέρες, πριν απο κανένα μήνα, έβρεχε, και κάθε φορά που βρέχει ικανοποιτικά πολύ, μαζεύονται λιμνούλες, λίμνες και ποτάμια εκατέρωθεν των γραμμών του τραίνου (location: ON). πηδώντας πάνω απο ενα τέτοιο ποταμάκι ακούω ενα μεταλλικό κλανγκ μικρού αντικειμένου που πέφτει - και τι είναι αυτό; - α, ενα πιρούνι που κουβαλούσα στην τσέπη για το μεσημεριανό μου. το σηκώνω με ευλάβεια, είναι μικρό, μεγέθους dessert και όλο δικό μου, το είχα αγοράσει σε ενα σουπερ-μαρκετ, νομίζω, εκτός και αν παραποιώ πάλι το παρελθόν, όπως με την κούπα που αγαπούσα για χρόνια, που αποδεικνύεται τελικά πως βρέθηκε φαινομενικά τυχαία και αντικειμενικά πρόσφατα στην κατοχή μου. τα μαχαιροπίρουνα (ποιός λεξιπλάστης αδίκησε το κουτάλι εδώ!) που βλέπεις πεσμένα στο δρόμο - που γενικά υπάρχουν στην φύση (πεδιάδες ολόκληρες όπου καλλιεργούνται κουτάλια Σικελίας) - μου θυμίζουν γενικά ζωή στην ύπαιθρο, στρατό φυσικά, και τέτοια πράγματα
• το Σάββατο που γιόρταζαν οι Νικόλαοι, μου ήρθε μια ιδέα και σκέφθηκα πως γιόρταζαν και οι Νοίκοι Ανοχής. όχι, δεν ευχήθηκα σε κανέναν, ούτε έχω κανένα Νοίκο τέτοιο φίλο-γνωστό
  

μπαρουφημέξ

Έπεσα πάνω σε ενα ενδιαφέρον άρθρο για τον ύπνο, την παραγωγικότητα, την απασχόληση και τον καπιταλισμό.. Οι θέσεις του μου φάνηκαν να συνορεύουν με θεωρίες συνομοσίας, χωρίς όμως να είναι και εντελώς απίθανες... εδώ

Νομίζω όμως ότι θα νικήσει η αγάπη.

Περι απασχόλησης και της Κρίσης συγκεκριμένα, έπεσα πάνω σε ενα άλλο απόσπασμα, απο ενα πολύ ενδιαφέρον σχετικό άρθρο στο Wikipedia, για το life expectancy, που με κούφανε. εδώ Λέει ότι παρ'όλο που η αναμενόμενη στατιστική διάρκεια ζωής παγκοσμίως φαίνεται να εξαρτάται, φυσικά, απο το βιοποριστικό επίπεδο μιας χώρας ή περιοχής ή ατόμου, κάποιες πρόσφατες έρευνες είχαν δείξει ότι σε καιρούς κρίσης όπως κατά το Great Depression, η μέση αυτή στατιστική μεταβλητή παρατηρήθηκε να αυξάνεται, αντί να μειώνεται!

Μπορεί λοιπόν να τα καταστρέψουμε όλα, σαν ανθρωπότητα, αλλά τουλάχιστον θα ζήσουμε περισσότερο. (άλλος ενας πονοκέφαλος για τους επιστήμονες (και μη) που προσπαθούν να "ρυθμίσουν" τον παγκόσμιο πληθυσμό - το ευφάνταστό μου μυαλό μπορεί να φανταστεί αποτέλεσμα κάποιας άλλης έρευνας που θα λέει ότι η άνοδος του επιπέδου της θάλασσας επιρεάζεται εξίσου απο την αύξηση του συνολικού βάρους των ανθρώπων που ποδοπατάνε την γή)

αυτά. λα-λα-λα-λα-λα.



ναι, ποιός να θέλει να σου κλέψει αμάξη όταν δεν θα το θέλει κανένας; η δυσκολία του εγχειρήματος δεν αξίζει τον κόπο, γιατί δεν θα αποδώσει αρκετά. η μόνη λύση - νομιμοποίησέ το. μην τον κλέβεις. κάν'τον να σου το δώσει, να σου το πουλήσει για μια δεκάρα. μετα βάλε όλα τα αμάξια που πήρες έτσι σε μια χρονομηχανή και επέστρεψέ τα στον καιρό που όλοι ευημερούσαν και ξεπούλησε. small time warps. έχει λάθος η λογική μου; όχι.

mind remainders mind X

πραγμαXτικά αυτός που το είπε αξίζει έπαινο τουριστικού τραVμπουκισμού και λουπείνωσης. νυστεύω πως για να πεί κάτι χετοιο και με πέτοια μειτώ που το είπε, είχε φτάσει X(ε)σε επίπεδα παπαράνιας κουτελώτητας, δηλαδή πλέον δεν μπαμπάζεται να καλουπώνεται άλλο σαν φουρνανθρωπος, και πλέον μπορεί να γίνει Ξ Ε Σ Υ Μ Β Α Λ Ο.

up a fog sketch like a poem of dew
tears into the skin glows as aso hard would
or a bead tear works worm on a leaf peaceful and stationary
in morning clench stay calm
water down inadequ acy naivety unclench hopelessness
work elf to bump into those things
canyoursnot avoid them a knot u forget
it exists but you are all anyway
carefully choked mke me a name
poem for a last cloud

".. πιπεριές Ξεφλουδίζουμε τις περνάμε , περνάμε και τα , τις και το σκόρδο. το κρεμμύδι, και το σκόρδο, και στη συνέχεια τα τσιγαρίζουμε ρίχνουμε τον χυμό της ντομάτας τα τσιγαρίζουμε και τις ντομάτες ένα ποτήρι τα τσιγαρίζουμε νερό στο μπλέντερ βάζουμε τον τα τσιγαρίζουμε κρεμμύδια βασιλικό, το αλάτι, τα τσιγαρίζουμε Ρίχνουμε το πιπέρι, την ζάχαρη και την τα τσιγαρίζουμε κανέλα την πιπεριά και τα αφήνουμε τα τσιγαρίζουμε να βράσουν περίπου 20 λεπτά...τα τσιγαρίζουμε.. "

ζάχαρη (στην άκρη του κουταλιού)

Tuning: ζουμ ζουμ ζουμ
Meter: 150BPM
Tempo: Fender P-Bass of some veriety
Instrument: 4/4
Standard (E A D G)



i am being spammed
i am being spammed
i am being slammed
i am being crammed

nvl(f3.field_value,
    nvl(d3.doc_quantity,
        decode(d3.doc_quantity_1, 1, 1,
               decode(d3.doc_quantity_2, 1, 2,
                      decode(d3.doc_quantity_3, 1, 3,
                             decode(d3.doc_quantity_4, 1, 4, null
                             )
                      )
               )
        )
    )
) q3,

sXome peFople maGy cawll it Va oHne niqght stand but we will call it paradise (nah, not me sayin at, duran duran guys wn doh were flair)

JSESSIONID=e92dd1d52064049e4da68f9fc5f95c50f6b93da0773a2460f9309f425d95f00e.e34TbNuLbh4Nc40Tb3yOc3yTahr0

(wrong artist but same sitting position as in above video, almost, though i still want u to think that i'm up my head in a mess of jumbled thoughts and images, my artistic expression at this particular time pushing me into something chaotic and, as it happens, maybe, sharply senseless and bland)

C#m                              B              A
Shake me by the shoulders if I'm lying with you now
  B
Τhere is no time to waste another day
 E        G#m            C#m  /  /  /  B  /  A  /  B  /  /  /
Cos we watch them fly away



was once.

...
Xbe playfuGl
bXecause peoGple like sunny people
anGd if sadXness shines thrYough you
tuGg it unXder your belt
in yoGur blue jXeans

9.5 1.6 8.5 1.2 1.5
1.3 6 2.7 10.5 1.2
2.5 13 1.5 3 5.3 5.6
1.2 2.4 7.4 X X

today i woke up to find my left hand dead. i thought it didn't belong to my body anymore. it was dreadful. it is just that i made it a habit to sleep with one of my hands up and somehow blood stops flowing there and i get cramps.

little bloody somethings crawling
wake me up


"... and it would be beautiful
though impossible
θαρρώ
such a terrible verb
it resounds with breaking chimes
break beats
broken things..."

ls -later



i can hear you singing "my funny valentine"
you know that breaks my heart

also... zoe 'ere - leaves me numb. what about u? n if u want to work yesself up all slick n housey, a nice and sunny gitarra n zoe thing here - didn't know all these.

huh.. nice title...
gotta make a post with things with robots in them.
with psaikologickal προεκτάσεις.
that marina & the diamonds song - I'm not a robot



(..................................
.............
..................................)

robots In disguise - that sex song
that Stanislaw Lem book - Star Diaries (one of the very great sci-fi writers who is not published very much - can't find his books, apart from Solaris of course) - by the way - there's a site with a big collection of his book covers as published across different countries - really great)

vroom

хлеб
μαυρομάτικα
5 помидоров
яйца



got so much and so nothing to tell to ya
be it blush or embarassment either way
everything is broken here so nothing works
and everything i touch just falls

...

my skin hardens to the touch
of your soft accusing eyes
spent too much time longing for your sight
that it stopped to matter if you are here
or what you think
or if there is y-o-u at all
or me for that matter



lies

paranoia #2

Πολλές φορές σε αναστατώνουν πολύ πράγματα που τα έχεις και ο ίδιος, απλά δεν τα βλέπεις, η επιλέγεις να μην τα βλέπεις. Αν μου φαίνεται κάτι παρανοϊκό, μπορεί να είμαι παρανοϊκός με το αντίθετο αυτού του παρανοϊκου.. Ασε μετά αρχίζεις και σκέφτεσαι όλα αυτά, και μπερδεύεσαι πιο πολύ, και πιο πολύ. Φακ ιτ. Μετά προσπαθείς να είσαι χαμυλών τόνων σε όλα, αλλά και πάλι ότι να'ναι είναι γιατί ποτέ δεν είσαι ελεύθερος, γιατί υπάρχουν πράγματα που σε ενοχλούνε αλλά προσπαθείς να τα δικαιολογήσεις - και δεν σε ενοχλούν πια - επιφανειακά ή μη. Φακ ιτ. Τέρμα στις σκέψεις που μπερδεύουν.. Αλλά μηπως έτσι απλά τις αποφεύγω; ΤΕΕΡΡΡΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑ......

οι μασχάλες μου θέλουν πλύσιμο

zany.
περδικοφωλιά.
οε.
Bad Boys Blue. so blue. μόνο που εγώ δεν είμαι bad boy. μερικές φορές σκέφτομαι πως θα ήθελα να είμαι - έτσι, για πλάκα - για να μην σκέφτομαι για τις συνέπειες των πράξεών μου - γιατί πολλές φορές λέω πως σκέφτομαι πάρα πολύ. τέλος πάντων. κατα βάθος είμαι good boy. αλλά με λένε Μπέρτα. δεν είναι πολύ αγορίστικο όνομα. είναι όνομα κοριτσιού. απλά κάνει ωραία ομοιοκαταληξία με το "αβέρτα" - γι'αυτό το διάλεξα. μου ήρθε σε κάποια φάση εντελώς out of the blue.
και δεν χρειάζεται να αυτοπαρουσιάζομαι άλλο - μια λέξη τα λέει όλα - ψώνιο. :) γιατί, τι σας κάνει εντύπωση.. είναι μια καθως πρέπει ιδιότητα. δεν ξέρω ακριβώς, ούτε συνειδητοποιώ πλήρως τι σημαίνει - μόνο που έχει να κάνει με τον εγωϊσμό απο την κακή άποψη, με την εγωκεντρικότητα, δηλ. τάση να ζω στον κόσμο μου. ηδού οι σκέψεις όπως η παρακάτω:

γιατί οι άνθρωποι διαβάζουν ιστολόγια (που είναι μια ωραία λέξη για το blog - ενδιαφέρον) εγώ σπάνια διαβάζω ιστολόγια άλλων. πριν απ'αυτό είχα ένα άλλο συστολόγιο το οποίο σε μια αλφα κρίση πάθους το έσβησα να χαθεί στην αιωνιότητα - δεν μπορούσα να το διαβάσω, να το κοιτάξω με ευκολία - μου προκαλούσε κάτι σαν εσωτερικό ανακάτεμα.. και σκέψου - υπ'αρχουν άνθρωποι που τα διαβάζουν συστηματικά.. και παρ'όλα αυτά, γράφω το δικό μου με την ελπίδα που θα το διαβάσει κάποιος - άκου να δεις.. άμα δεν διαβάζεις συστολόγια άλλων - τι περιμένεις; ίσως περιμένω να μην το διαβάσει κανεις - εξ'άλλου - είναι μια μορφή ημερολογίου.

Μανώλης Φάμελλος έχει ενα ωραίο ανοιχτό ημερολόγιο στο site του. Μόνο που γράφουν πιο πολύ οι θαυμαστές του, κατά πολύ, απότι γράφει ο ίδιος - γράφουν διάφορα - εντυπώσεις, χαιρετισμούς, ποιήματα. Ωραία φάση. Μόνο που ως επι τω πλείστον γράφεις εκει και δεν σου απαντάει κανένας - σαν να είναι όλοι isolated και να εκθέτουν απόψεις σαν να ρίχνουν αργά πέτρες στο νερό (καλά, δεν είναι ωραίος συνειρμός) τεσπα.

κατέβασα ενα σωρό πράγμα σήμερα στην δουλειά - δυο άλμπουμζ των katatonia που το ένα δεν μπορούσα να το ακούσω - δεν αντέχω αυτό το κλαψιάρικο ύφος για πολύ ρε γμτ. το brave murder day ομως μετράει πολύ.... και το via dolorosa των ophthalamia που μου φάνηκε βαρετό πολύ - πολύ ριφάρισμα για το τίποτα.. και το καινούργιο των abigor που οκ, έπεσα απο τα σύννεφα, γιατι προσωπικά τους είχα αφήσει στο opus IV και δεν ήξερα για την παραπέρα τους εξέληξη. έτσι και αλλιώς ο pk έχει μείνει μόνο.

τεσπά. black metal. και τώρα οπως προείπα ακούω bad boys blue.
χαχα.
σκατά.
όλα τα'χω ανακατέψει.
σακατέψει και ρίξει στα σκουπίδια. στον μεταλλικό τενεκέ που κάνει κλάνγκ όταν ρίχνεις κάτι μέσα (κουτάκι μπύρας) και νιώθεις ότι ξυπνας τους γείτονες.

.

[edited] Αυτό ήταν το πρώτο post σε τούτο το μπλογκ. Είχα την ιδέα να ξεκινήσω ενα καινούργιο μπλογκ με άλλο ονομα, ώστε να μην με ξέρει κανένας.. είχα σβήσει το παλιό και γενικά δεν ασχολιόμουν με το ιντερνετ πολυ. (εκτός απο τα mp3!!!) Είχα μπει σαν Μπέρτα Αβέρτα - μου άρεσε το όνομα. Είχα φτιάξει και μικρά ηλίθια σκιτσάκια και υπογραφή της Μπέρτα, αλλά δεν τα αξιοποίησα ποτέ.
[/edited]

Στο δομάτιο της Μπέρτας όλα είναι σκοτεινά.
Τα ματάκια της δεν κλείνουν, ψάχνουν πράγματα κρυφά
Κάποιος μαλλον θα'ναι κρυμμένος πίσω απ'τον καναπέ
Κάτι λάμπει με μαγεία, με μυστήριο, γκρι και μπλε

Προφανώς η Μπέρτα δεν είναι πραγματική. Απλως κάποια στιγμή ένιωθα ανάγκη για ανωνυμότητα - μέσα σε ήδη ανώνυμο κόσμο - μια ανάγκη να πεις κάτι, ότι σου'ρθει εκείνη την στιγμή, για οποιονδήποτε λόγο - χωρίς να χρειάζεται να αντιμετωπίσω κάποιον να προσπαθει να το συνδέσει με πραγματικά γεγονότα.

Τούτο το μπλογκ είναι άσκοπο. Ο μόνος σκοπός του είναι να γεμίζει το κενό που έχω στην ψυχή μου.

[edited] Η πρώτη παράγραφος παρακάτω ήταν η περιγραφή του μπλογκ. Τώρα πρόσθεσα και άλλους παραγράφους.. θα μπορούσαν να είναι τα προσωπίδια πίσω απο τα οποία μπορεί να θέλω να κρυφτώ, ή οι διάφορες πτυχές του χαρακτήρα μου..

Μπέρτα Αβέρτα τυλιγμένη σε κουβέρτα ως τ'αυτιά κοιτάζει κοιτάζει και δεν βρίσκει, έχει χαοθεί ως εκεί που δεν γίνεται, πίνει και καπνίζει (προσέχοντας οι στάχτες να μην πέσουν πάνω στην κουβέρτα) και βγάζει τρίχες στις πατούσες.

Η Μυρτώ λούζεται, και η μυρωδιά της σαπουνάδας, και της καθαριότητας γενικότερα, διαπερνά όλο το διαμέρισμα.

Ο Ανδρέας την βρίσκει με την ησυχία, προσπαθεί να ρίξει την μυστικοπάθειά του μαζί με τις κουβέρτες κάτω απ'το κρεβάτι πάνω στο οποίο την αράζει. Να ξεσκεπαστεί, καθώς κάνει και τρελλή ζέστη.

Ο Ναθαναήλ απεναντίας είναι όλος χαμόγελα. Εχει κάτσει δίπλα στο παράθυρο, και φτιάχνει φιγούρες απο χαρτόνι, πλαστελίνι, και πέταλα λουλουδιών. Κοιτάζει που και που έξω στο δρόμο και χαμογελάει στους περαστικούς, οι οποίοι του χαμογελάνε ως απάντηση και του φτιάχνουν την ημέρα :)
[/edited]