πριν λίγο είχε χτυπήσει το τηλέφωνο. υπήρχε ένας περίεργος θόρυβος, σαν να μιλούσε κάποιος με αναμμένη την τηλεόραση σε εκείνο το κανάλι που δείχνει τα παιδικά sitcoms, όπου όλοι μιλάνε συνεχώς και κάνουν ανούσια "α" και "ού" και το κοινό γελάει συνεχώς. προφανώς δεν ήταν ευγενικό να ρωτήσω, γιατί είναι αυτός ο θόρυβος από πίσω. και γενικά υπήρχαν άλλα θέματα σημαντικότερα, μάλλον, με αυτή την κλήση. μου μίλησε ένας κύριος, μου είπε ότι είναι Κωσταντίνος και με παίρνει από το τμήμα προσφορών της Νόβα, και ότι έχει βγει μια προσφορά με 19 ευρώ για κινητό με απεριόριστες κλήσεις και δωρεάν 60GB data, και ήθελε να του πω ποιά κινητή χρησιμοποιώ. ΟΚ. είπα ότι είμαι ήδη στην Νόβα οπότε μάλλον δεν θα ίσχυε αυτή η προσφορά για μένα (χρόνια εκεί είμαι και παρόμοιο πρόγραμμα έχω και πληρώνω 23 ευρώ μαζί με κάτι ψιλά, από παλιό πακέτο από εκείνα που τα λέγαμε "καρτοσύνδεση" - που ήταν κάτι ανάμεσα στην κανονική σύνδεση και καρτοκινητή όπου έκανες fill up. Εγώ δεν έκανα fill up και πλήρωνα ωστόσο ένα σταθερό ποσό κάθε μήνα. Τώρα δεν ξέρω αν έχει νόημα αυτό, καθώς μάλλον όλες οι συνδέσεις κάπως έτσι είναι.
τέλος πάντων μου είπε αυτός α ωραία, επειδή σας παίρνω απευθείας από τα κεντρικά, είναι ευκαιρία να δούμε τι άλλο υπάρχει - ποιές άλλες υπηρεσίες παίρνετε από την Νόβα; Και τον αποστομώνω λέγοντας ότι επειδή δεν ξέρω αν όντως παίρνει από την Νόβα, δεν θα ήθελα να μοιραστώ μαζί του άλλες πληροφορίες. Και τα παίρνει ελαφρώς και ευγενικώς (δεν ξέρω αν γίνεται αυτό) - αν τον έβλεπα, θα ήταν η στιγμή που θα ορθονόταν με το ανάστημά του - και είπε, το όνομά μου είναι Κωσταντίνος Κάπως (κάτι μου είπε για το επώνυμο) και παίρνω από την εταιρεία τάδε που έχει την αποκλειστική διαχείριση του τμήματος προσφορών μπλα μπλα (δηλαδή ποιά κεντρικά εννοούσε; τα κεντρικά αυτής της εταιρείας προφανώς. και αν έπαιρνε από το σπίτι του γιατί θα εργαζόταν με τηλεργασία (έχει δικαίωμα γι' αυτό ο άνθρωπος, όχι να είμαι μόνο εγώ με αυτό το προνόμιο..) πάλι "κεντρικά" θα λεγόταν αυτό - γιατί γενικά ότι είναι οργανωμένο και της προκοπής, είναι και κεντρικό, και ας είναι αποκεντρωμένο στην ουσία - το efficiency έχει πιο πολύ νόημα και άσε τώρα τους ακριβείς ορισμούς..
δεν είναι δυνατόν να σκεφθώ τέτοιο πονηρό πράγμα, σαν να μην έπαιρνε από την Νόβα - πως το τόλμησα; και μου πε κιόλας αμα θέλω να τους πάρω τηλέφωνο και να τον ζητήσω, όρεξη που θα είχα. και ότι δεν είχε την δυνατότητα να βλέπει την καρτέλα μου γιατί τα τηλέφωνα που χτυπάνε είναι τυχαία. τέλος πάντων, με αυτά και με αυτά και σκεπτόμενος ότι δεν είναι και καμία σοβαρή παραχώρηση προσωπικής πληροφορίας, του είπα πως και την σταθερή την έχω στην Νόβα, αλλά γενικά δεν ήθελα να δούμε άλλες προσφορές αυτή την στιγμή. και εκείνος με κατανόησε και με χαιρέτησε αμέσως. μου έχει μείνει όμως ένα δα μικρό κατακάθι κάπου επιφανειακά, σαν σκουπιδάκι στο μάτι - είναι αυτό που λέμε για το fabric of reality, κάπου κάπου σαν να αρχίζουν να φαίνονται τρυπίτσες. και μου λένε ότι τα πράγματα που μου συμβαίνουν τα παίρνω πολύ βαθιά και πολύ κοντά στην καρδιά μου (η ακριβής μετάφραση της ρώσικης αντίστοιχης έκφρασης - κ ας δεν το λένε έτσι στην Ελλάδα) - και μπορεί να μην είναι καν αυτιστικό αυτό, αλλά ξερωγώ να προέρχεται από το πληγωμένο εγωϊσμό μου. ποιός μου το πλήγωσε; μα, εγώ ο ίδιος, βέβαια. (ωραίος τίτλος για τραγούδι: "εγώ, ο ίδιος" - σαν το "Ερρίκος ο Τρίτος" ή Eric The Unready κατά άλλους)
τα ταξί που έχω πάρει τις τελευταίες φορές έχουν ως εξής:
- ήταν ενας τύπος σχετικά νέος και προσεκτικός κάπως, ήταν σάββατο ταξιμερώματα (ναι, είναι από το ταξί-μερώματα) - και εκεί που στρίβαμε στην φειδιππίδου σε μια στροφή στάνταρ χωρίς φανάρι, βγαίνει ενα αμάξι από το πουθενά και πάει ανάποδα στην κυκλοφορία, στην ψύχρα. ούτε κορναρίσματα ούτε συγγνώμη τίποτα, απλά πήγαιναν. στ' αρχίδια μας. (κάπως έτσι θα έπρεπε να είμαι κι εγώ - ή τουλάχιστον έτσι ίσως να λένε κάποιοι (οι διαβολικές φωνές μέσα μου; μήπως είμαι έτσι στην πράξη αλλά παριστάνω τον άγιο; )) - αν ξερωγώ πήγαιναν όλοι πιο γρήγορα εννοείται πως ήταν κοντά σε ατύχημα
- μετά ήταν ένας ακόμα πιο νέος, και δεν μίλαγε και πολύ καλά ελληνικά, και δεν ήξερε και τους δρόμους, του ψιλοβοήθαγα. καλά με έφερε τελικά.
- μετά ήταν ένας τύπος ΟΚ, ουδέν σχόλιο - του πλήρωσα παραπάνω δεν ξέρω γιατί - γιατί δεν είχα το στάνταρ που δίνω στα ταξί για την στάνταρ διαδρομή που κάνω (που είναι κατιτίς παραπάνω από αυτό που γράφει το ταξίμετρο) - και μου έκανε πλάκα ότι θα με προτιμάει
- χθες ήταν ένας τύπος κάπως.. μου θύμισε τον πρωταγωνιστή του Murderbot. κάπως μου φάνηκε στο όριο. έτρεχε κιόλας γάμα τα. το είχε, δεν λέω. προσπεράσεις αριστερά, δεξιά, όπου δει ελεύθερο δρόμο.
τέλος πάντων με αυτά και με αυτά άρχισα να μην εμπιστεύομαι τα ταξί και πολύ.. γενικά καλό είναι να σταματήσω κιόλας αυτή την νυχτερινή συνήθεια-που-δεν-τη-λέω-συνήθεια-αλλά-υποκύπτω-σε-αυτό-το-παράπτωμα-που-και-που-με-περιοδική-ακρίβεια-που-συνάδει-με-τον-ορισμό-του-ως-συνήθεια.
τηλεπωλήσεις και μέρντερμπότ
καρτερώ
ουδέν νέο από το μέτωπο
μόνο κάτι εσωτερικά πράγματα
για τα οποία δεν θέλω να επεκταθώ
(μετά από δύο μέρες)
είναι ένα θαλπωρό σάββατο στο οποίο συνειδητοποιώ ότι δεν έχω τίποτε αξιόλογο να κάνω. προσπαθώ να καταλάβω αν όντως θέλω να πάω βόλτα στο κέντρο, και αν πάω, ποιός θα είναι ο λόγος. όλα αυτά είναι λόγια άδεια, χωρίς ουσία, - και αν το δέχομαι, τότε γιατί τα γράφω; γιατί μου αρέσει ο ήχος των πλήκτρων; γιατί θέλω να εμβαθύνω και άλλο στην εκμάθηση του εαυτού μου να εξωτερικεύω τις σκέψεις μου σε μια μορφή προσητή σε έναν τρίτο αναγνώστη; (κάτσε ρε τον δεύτερο που τον βρήκες; )
δεν ξέρω.
σκεφτόμουν τις προάλλες διάφορες άλλες βλακείες. π.χ. ότι μου έχει κολλήσει τελευταία και διακρίνω (ακούω) να καταλήγουν με νοητό φωνήεν - ή να τραβούν κάπως το σύμφωνο σαν να ακούγεται σαν φωνήεν μετά από απότομες καταλήξεις (δανεισμένων επί τω πλείστω) λέξεων σε σύμφωνα (κιόλας διπλά σύμφωνα) - όπως τράμπ(ε) - δυσκολεύομαι να βρω τώρα άλλες λέξεις τέτοιου είδους - αλλά τις ακούω συνέχεια γύρω μου. αυτό έρχεται σε αντίθεση με το π.χ. "ν" που βάζανε στα ουδέτερα στην καθαρεύουσα, όπως π.χ. το μνημόνιον αντί για μνημόνιο. σύμφωνα με την δική μου σκέψη πιο πριν κάποιοι θα το τραβούσανε και θα λέγανε μνημονιον(ε).... και θα ακουγόντουσαν πιο πολύ σαν να μιλάνε ιταλικά. όχι;
δεν ξέρω.
τις προάλλες με την κυρία Χ που ψάχναμε για έλτον τζών, θυμήθηκα τα δύο κομμάτια του που δεν θυμόμουν πιο πριν και μου αρέσουν πάρα πολύ, κυρίως επειδή είναι ψιλο 90'ς ή τα πρωτοάκουσα τότε και τα χιλιοάκουγα τότε σε διάφορα σημεία της πραγματικότητας - είναι το "sorry seems to be the hardest word" και το "sacrifice"
(παω για βόλτα βαρέθηκα και όπου με βγάλει...) (ξέρω που θα με βγάλει)
(μετά από κάποιες ώρες) έβγαλε η βόλτα εκεί που ήξερα, ή, έστω, σε ένα από τα μέρη που ήξερα. πήρα cd, όχι δίσκους, (και, λες, μήπως, να πρωτοτυπώ, τώρα που τα cd είναι σε ακόμη χειρότερη μοίρα από τους δίσκους; ) (ο γάτος με καλεί πάλι για προσοχή...)
πήρα / βρήκα κάτι ελληνικά (αν)επίκαιρα (που είναι πάντα επίκαιρα), μαζί με κάτι άλλα, και δεν ξέρω αν πρέπει να χαρακτηρίσω τα άλλα ως συμπλήρωμα στα ελληνικά ή τα ελληνικά ως συμπλήρωμα στα άλλα, ή το πως θα το έλεγα στον μαγαζάτορα (που πάντα θα με έκρινε, καθώς θα είχα σημασία, σύμφωνα με την εσωτερική μου τοποθέτηση)
(μέσα στα ελληνικά ήταν και η "στου αιώνα την παράγκα" του μικρούτσικου/μητροπάνου - δεν ξέρω, δεν είμαι ειδήμων, αλλά ίσως να είναι από τους κλασσικότερους και πιο αντιπροσωπευτικούς ελληνικούς μουσικούς δίσκους, με την κλασσική "ρόζα" και άλλα τραγούδια σε στοίχους άλκη αλκαίου, και άλλων..)
αυτό που θα ήθελα να πω ήταν κάτι άλλο.
περνώντας από ένα μέρος πο λεγόταν "αμφιθέατρο" σκέφθηκα πως γιατί δεν υπάρχει και ένα "αντιθέατρο", που δεν θα ήταν ανάγκι να είναι ενάντια στο θέατρο, αλλά να είναι ένα θέατρο όπου θα μπορούσαμε να πάμε εσύ κι εγώ χωρίς καμία δεύτερη σκέψη ("θέατρο της ζωής" λέγεται αυτό, θα μου πει καμια οξυδερκής καμμένη ψυχή, και είμαστε κομπάρσοι ή πρωταγωνιστές σε αυτό από την γέννησή μας και όλα αυτά τα παρόμοια...)
σκέφτομαι τι άλλο σκεφτόμουν και δεν θυμάμαι, και προσπάθησα να θυμηθώ το πως έφτασα στο σπίτι (καθώς δεν θυμόμουν ακριβώς). και τελικά είχα κατέβει σε μεταγενέστερη στάση του μετρό, για να περάσω από ένα σουπερμάρκετ (ένας από τους λόγους είναι ότι αυτό το σουπερμάρκετ διαθέτει δημόσιες τουαλέτες, δώξα τω θεώ)
τελικά τα μουσικά άλμπουμ που αγοράζουμε - όταν πρόκειται για δισκοβόλτες όπου παίρνεις σβάρνα ότι σου τραβήξει ιδιαίτερη προσοχή (ψυχοθεραπεία, γαρ...) - ίσως να είναι σαν τις φωτογραφίες που τραβάμε και επιλέγουμε κάποιες απ' αυτές σαν δείγμα της καλλητεχνικής μας προσωπικότητας. κάποια είναι σκάρτα, κάποια δεν μας άρεσαν, και κάποια - και ας δεν μας άρεσαν και ήταν σκάρτα, τα επιλέξαμε να τα αγοράσουμε να τα ακούσουμε για την σύνδεση αυτών με την κοινωνία, την ιστορία (εννοείται και το προσωπικό μας σύμπαν) και το τωρινό γίγνεσθαι....)
ένα από τα παραπάνω ήταν τελικα σημερα το "τηλεφώνησέ μου" του βασίλη καρρά. χθες/προχθές άκουσα έναν άλλον δίσκο, μια συλλογή, που την κατέβασα λαθραία, με τις ελληνικές 90'ς επιτυχίες, και βρήκα διαμάντια, όπως το "δηλητήριο" του καρρά με την κωνσταντίνα, το "νυχτολούλουδο" της βανδή, το "μαργαρίτες" της άντζελας δημητρίου. μου αρέσουν πολύ αυτά τα τραγούδια όχι επειδή κρίνω κατά κάποιο τρόπο θετικά το μουσικό τους περιεχόμενο, αλλά επειδή είναι τα τραγούδια που με συνδέουν με τον τόπο και τον χρόνο, τέρμα και παύλα.
ωχ θεέ μου, μαζί με το "αντιθέατρο", ας κρατήσουμε και το "αστροπίθηκος" αν και νομίζω ότι αυτό υπάρχει ήδη, δεν γίνεται να μην το έχει ξανασκεφθεί κάποιος. καθώς γράφω αυτές τις λέξεις τα μεγαλωμένα νύχια στα δάχτυλά μου ακουμπάνε και κάνουν ευχάριστο κλακ κλακ με ένα ευπρόσδεκτο tactile αίσθημα που δεν ξέρω για πότε θα κρατήσει.
χαιρετισμούς από το υπερπέραν του αστροπίθηκου και της ρημαγμένης ανθρώπινης υπόστασης. μ' αγαπάει ή δεν μ' αγαπάει; έχει σημασία, και ακριβώς με αυτή την έννοια; ίσως όχι. αλλά ας κρατήσουμε το φαντασιακό στοιχείο και την στιγνή ψυχρή φιλοσόφηση, ή, αν θέλετε, θερμή ακραία αμπελοφιλοσοφία.
αβαρούμ
χθες βγήκα έξω και τα έκανα πάλι γιόλο και λίμπα. με αποτέλεσμα το πρωί να μην μπορώ να δουλέψω καθόλου, να είμαι εντελώς άχριστος, και να ξαναπέσω να κοιμηθώ, ζητώντας άδεια από την σημαία. σημειωτέον ότι όλες αυτές τις εκφράσεις που χρησιμοποιώ (συμπεριλαμβανομένου του "σημειωτέον", "λίμπα", "άδεια από σημαία") τις ξέρω μόνο επιφανειακώς - εν πάσει περιπτώσει για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά (il primo bacio όπως το 'λεγε η Μίνα στο "noi due", δεν περίμενα να υπάρχει και άρθρο στο wikiHow για το πως να κάνεις το πρώτο φιλί)
μην με περνάτε για στιγνό εκμεταλλευτή του εργοδότη μου, καθώς σε τέτοιες περιπτώσεις συμπληρώνω και με το παραπάνω τις χαμένες ώρες εργασίας άλλες στιγμές. μην σας πως ότι αυτό γίνεται έτσι και αλλιώς είτε χάνω ή δεν χάνω τις κανονικές ώρες εργασίας.
ο λόγος που τα έκανα έτσι χάλια χθες ήταν εκείνη η κυρία Χ (κυριολεκτικά καθώς μας έχει πει πως το όνομά της δεν έχει σημασία) η οποία πήγε και κάθισε δίπλα μας σε γνωστό μέρος που πηγαίνω που και που για μια-δυο-τρεις μπύρες. έτσι καθόμασταν οι τρεις μας (αργό βράδυ, κανείς άλλος σε εκείνο το μέρος) και ανταλλάζαμε πληροφορίες για τις ζωές μας. η άποψη της Χ (καθώς κάποια στιγμή περάσαμε στο ενικό, ευτυχώς) είναι ότι κανείς δεν πρέπει να ξέρει πράγματα που έχουμε μέσα μας. ότι πρέπει να είναι μυστικά. τέλος πάντων δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε εδώ. ο καθένας ας είναι με την άποψή του και αυτό που του ταιριάζει. γι' αυτό δεν μάθαμε για την Χ και πολλά, και αυτά που μάθαμε δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να τα πιστέψω.
τέλος πάντων δεν ήταν και από τις πιο εύκολες βραδιές, αλλά ως γνήσιος μαζώχας που είμαι, ήθελα να κάτσω και να αργήσω να γυρίσω σπίτι, καταστρέφοντας την επόμενη μέρα, για να πιω όλο το περίεργο ποτήρι της επικοινωνίας με την Χ. που ήθελε να ακούσει κάτι ρομαντικό, αλλά δικό της ρομαντικό, ήθελε να ακούσει ιταλικά, ελτον τζών, με τραβούσε πέρα δώθε από τον υπολογιστή με την μουσική (τον οποίο κατέλαβα επειδή με άφησε το σεφ) την μια για να βάλω κάτι, την άλλη να μην πειράξω τίποτε άλλο και να μην αλλάξω αυτό που παίζει. υπάρχει περίπτωση να την χάοσα κάποια στιγμή
έτσι κάπως άχριστα πέρασε εκείνο το βράδυ, με δικές μου διαπιστώσεις για την εσωτερική μοναξιά του καθενός μας που διαπερνά σηκώτια και σπλήνες.
τα χθεσινά και δυο κου (από ку-ку+шка)
ειναι μια κυρια σε ενα μαγαζι περιοικο, και δεν γουσταρει καθολου ζωα να μπαινουν μεσα. μπορει να εχει προηγουμενα. πινει και πολυ, απο νωρις, και φευγει νωρις - δεν ειναι δυσκολη ιδιαίτερα - θα μπορούσε να είναι χειρότερα - κάθεται δεν μιλάει σε κανέναν άλλες φορές σιγοτραγουδά στον εαυτό της. αλλα με τις γατες τα πηρε. τελος παντων οντας ηδη πικραμμενη ισως να μην επρεπε να της χαλαμε και αλλο την διαθεση. ή ίσως να έπρεπε. είναι μια κατάσταση περίεργη όπου νιώθω την περιθοριοποίηση άλλων ανθρώπων σαν στοιχείο συμπάθειας - και ας οι λόγοι της περιθοριοποίησης διαφέρουν κάθε φορά. τέλος πάντων χθες έγραφα πως "βγαινει μια επιθετικοτητα εκατερωθεν..."
ηρθε αλλος περιοικος με αναπτηρα σπαρτανς, τι ωραια κατασταση. καυτερη. οπως επιζητω.
ποσους εχθρους θα αποκτήσω αποψε; και κάποιος μπορεί να με ρωτήσει, σε τι μέρη πηγαίνεις ρε μπαγάσα; ναι ίσως να είναι μέρος που πραγματικά μπορείς να δεις κάθε καρυδιάς καρύδι, ίσως ετεροχρονισμένα, ίσως για άλλους λόγους (κατάστημα ΙΚΑ-ΕΤΑΜ (πρώην) κανείς; )
τελικά φεύγω ως φίλος, τέλος καλώς όλα καλά. ξυπνησα μια μια υποφερτή δυσκολία, όχι τίποτε το φοβερό, σε πρώτη ανάλυση δεν ματιάστηκα.
έτυχε να μιλήσουμε για κουκλοθέατρο, και θυμήθηκα την ιστορία του αξιολάτρευτου κουκλοθεάτρου 2+КУ στην γενέτειρά μου πόλή, την ενδιαφέρουσα και όμορφη και λίγο τραγική ως προς το τέλος της καριέρα του δημιουργού του και κυρίως κουκλοπαίχτη (ασχολιόταν με κουκλοθέατρο επαγγελματικά από το 1985, όντα σε επάγγελμα μηχανολόγος, με ειδίκευση σε τεχνιτά μέλη, ρομπότ κλπ.). άχριστη ανάμνηση της στιγμής: ήταν κάποτε συμφοιτητές με τον πατέρα μου, αλλά δεν κάνανε και καμια παρέα ποτέ, απόσο θυμάμαι να μας λέει. (γενικά σε εκείνη την πόλη 1) οι μισοί (λέω περιγραμματικά, χωρίς πηγές) έχουν έρθει από άλλες πόλεις της ρωσίας για να φοιτήσουν εκεί και ξέμειναν 2) άλλοι μισοί είναι γόνοι ανθρώπων που εκτοπίστηκαν από άλλες περιοχές 3) πάρα πολλοί είναι συνάδελφοι μεταξύ τους καθώς πρόκειται για γνωστή πανεπιστημιούπολη)
θυμάμαι ότι όταν μας πήγαν να δούμε την παράσταση - είχαμε έρθει οι άσχετοι εξπάτριετς, μετοιχισθέντες διασκορπισθέντες ανά τον κόσμο - και ήταν τότε ένα από τα αξιοθέατα της πόλης μας, αυτό το θεατράκι - είχε έρθει και ο πατέρας μου μαζί μας, και σκεφτόταν να του μιλήσει του ανθρώπου, του κουκλοπαίχτη που παλιά ήσανε συμφοιτητές, αλλά μετά ντράπηκε και άλλαξε ρότα, λέγοντας ότι δεν θα τον θυμόταν τώρα πια, καθώς του μιλάγανε και άλλοι άνθρωποι εκείνη την στιγμή. τον καταλαβαίνω τον πατέρα μου. αλλά η κουβέντα ήταν για τον κουκλοπαίχτη. και ανέσυρα από το ιστορικό των προβολών του youtube, την παράσταση εκείνη που είδαμε, τραβηγμένη από κάποιον άλλον, κάποια άλλη στιγμή.
Η παράσταση ονομάζεται "Η ιστορία μιας κούκλας". Ξεκινάει με τον κουκλοπαίχτη να περιμένει στο χωλ, και να του μιλάει ο consierge / υποδοχέας πως το λέτε:
- μα ελάτε, μην δυστάζετε
- σε μένα μιλάτε, παρακαλώ;
- ναι, μάλιστα, μιλάω σε σας.
εδώ σας έχει κρατηθεί και τραπέζι, ναι ναι
είναι όλα για σας - και το κρασί, και το μήλο.
Εκείνη σας άφησε και ένα δωράκι ως ανάμνηση.
- γιατί "ως ανάμνηση"
- γιατί έχω την εντύπωση πως Εκείνη δεν θα έρθει ξανά
Ο κουκλοπαίχτης περνάει, κάθεται, στο τραπέζι, περιεργάζεται τα αντικείμενα πάνω, μυρίζει και πίνει λίγο κρασί, παίρνει το μήλο και δαγκώνει ένα κομμάτι του, στην συνέχεια πιάνει ένα κουτάκι, το ανοίγει με περιέργεια, και βρίσκει εκεί ένα σημείωμα. αρχικά νιώθει την μυρωδιά που αφήνει και βυθίζεται στην ανάμνηση. στην συνέχεια το ανοίγει και το διαβάζει.
Το σημείωμα γράφει:
- ο έρωτας/η αγάπη* που έβρισκε ζεστασιά ανάμεσά μας
από το κρύο σήμερα πέθανε
κλαίει το φλάουτο, έχοντας κρυφτεί στην θήκη του
οι χορδές αντηχούν με πένθιμα μπάσα
χτυπούν τον ρυθμό.
γιατί όλα έγιναν έτσι;
Μετά ακολουθεί το κύριο μέρος της παράστασης, η εμφάνιση και ολοκλήρωση της κούκλας, ο χωρός της και επικοινωνία με διάφορα αντικείμενα - τις άκρες του τραπεζιού, το λουλούδι, την λάμπα, και κάπου προς το τέλος, το σημειωματάριο του κουκλοπαίχτη - το οποίο το διαβάζει δυνατά - και γράφει:
- ο έρωτας/η αγάπη τεντώνει τις χορδές
και τώρα μένει να ακονίσει την πένα
και να βάλει κάτω από το χέρι το φύλλο
για να μπορείς να γράφεις πιο εύκολα
είναι επιμελής στην επιλογή,
προσθέτοντας και νέες λέξεις,
και ο καθένας ακούει σε αυτή την χορωδία
την δική του ταιριαστή μελωδία
αναμειγνύοντας τις μπογιές
σφίγγει στο χέρι σου το πινέλο,
και ακούσια αρχίζεις να γράφεις παραμύθια
μεταφράζοντας την ίδια την δική σου ζωή
στον ρυθμό του στίχου, ή στον χορό των ήχων,
ή πάνω στο περιδέραιο φτιαγμένο από τις όψεις σου,
και ευάκουα ώτα
θα βρούν το σωστό μοτίβο
ο έρωτας/η αγάπη θα λιώσει τον πάγο και καμία πέτρα
δεν θα μπορεί να κλείσει εκείνη την ροή
που θα σε πάρει, θα σε σηκώσει,
και θα σε σύρει, θα σε σύρει μακριά
στο τέλος τα φώτα σβήνουν. ο κουκλοπαίχτης είχε αποκοιμηθεί, - σηκώνεται και πάει να φύγει, τον διακόπτει ο πιανίστας ζητώντας του να του θυμήσει πως πάει το προηγούμενο ποίημα για τον έρωτα. του το θυμίζει, και ο πιανίστας το επαναλαμβάνει. καθώς φεύγει ο κουκλοπαίχτης, του ζητάει ο πιανίστας να τον πάρει μαζί του, πράγμα το οποίο και κάνει.
* σας έχω πει ότι στα ρώσικα ο έρωτας και η αγάπη εκπροσωπούνται στην γλώσσα με την ίδια λέξη. μπορεί να έχουν και το ίδιο νόημα. και είναι ένα ενδιαφέρον ζήτημα να ψάξει κανείς, γιατί διαχωρίζονται στα ελληνικά; και στα αγγλικά είναι το ίδιο "love", και στα γερμανικά "die Liebe" (δεν ξέρω αν υπάρχουν και εκεί όμως δύο λέξεις) όπως στο γνωστό και αγαπημένο κομμάτι των Laibach όπως διασκευάστηκε από Atrocity feat. Das Ich.
** ο Βλαντίμιρ Ζαχάρωφ πέθανε προσπαθώντας να σβήσει την φωτιά που ξέσπασε στο εργαστήριό του, την 1 Φεβ. 2019.
απλά δωμάτια αγνώστων
αυτό ξεκίνησε ως post στο facebook αλλά μετά κοίταγα την παγκόσμια επικαιρότητα σε ειδήσεις και ξενέρωσε η ψυχή μου και είπα μέσα μου τι σκαλίζω κι εγώ τα δικά μου μικρά καθημερινά πικράκια όταν γίνονται γύρω τερατουργήματα - και το αφαίρεσα - κι όμως ήθελα να το κρατήσω μιας και αφιέρωσα λίγο χρόνο σε αυτό και, μπορεί να πει κανείς, το αγάπησα (με τον τρόπο μου)
me searching for a page named ... "other people's everyday room interiors" (excluding interior design ideas etc.) (μου κάνει εντύπωση πως δεν βρίσκω κάτι άμεσα) - αυτά που βλέπουμε δηλαδή όταν η ματιά μας πέφτει (κατά τύχη) σε ενα παράθυρο εισογείου και είναι ανοιχτές οι κουρτίνες. θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο στην διάθεσή μου για τέτοιες ματιές. δεν είναι voyeurism, θαρρώ. βέβαια στην σκοτεινή πλευρά του μυαλού μου σκέφτομαι πως ίσως να είναι τρόπος διαφυγής από το δικό μου δωμάτιο και το δικό μου interior whatever (εδώ παραθέτω το youtube videoclip Μαρια Βουμβάκη - Ένα δικό σου δωμάτιο', στο οποίο κάποιος είχε την ευγένεια να προσθέσει τους στίχους οι οποίοι είναι κάπως αποπνικτικοί, καταλλήλως βεβαίως για να συνοδέψουν όπως πρέπει την παραπάνω παράγραφο) (links δεν παραθέτουμε, οικογένειες δεν θίγουμε) (links πεθαίνουν - stars die - porcupine tree)
P.S.: και αναρωτιόμουν αν το εισόγειο γράφεται με "ό" ή "ώ". θα ήταν μισό λάθος ή ένα ή δύο; ποιά η διαβάθμιση της βαρύτητας του λάθους; είναι όπως του παραπτώματος σε δικαστήριο (πλημμέλημα - κακούργημα); μια ζωή υπόδικος στο δικαστήριο του μυαλού μου - σε άλλες εποχές και υπό άλλες συνθήκες θα έγραφα "μια ζωή υπόδικοι στο δικαστήριο του μυαλού μας" but now i've lost that loving feeling, ή όπως έλεγε ο Matt Elliott/3rd Eye Foundation, "i've lost that loving feline"
σκεφτόμουν μήπως μεταφέρω αυτό το blog πουθενά αλλού, κοίταγα τους έλληνες hosters, μετά σκεφτόμουν γμτ και αν ήθελα να πειραματιστώ με java κλπ. και κοίταξα λίγο AWS αλλά χαόθηκα τελείως (ως συνήθως) και σκεφτόμουν την λύση του Γιώργου.. ("Γιώργος" όπως ένα μηχάνημα, μια ανακάλυψη ντόπιων επιστημόνων, με σαφείς προδιαγραφές και cost/value efficiency)
σκεφτόμουν αν και τι νόημα θα είχε ενα blog όπου να μπορώ να καταγράφω πραγματικά ότι θέλω και να κρατάω και τα ονόματα όπως είναι τουλάχιστον με τα αρχικά τους. αν έπρεπε να το κάνω private, θα είχε νόημα για μένα; νομίζω από την πρώτη εγγραφή σε ενα οποιοδήποτε προσωπικό μου diary, είχα πάντα την ελπίδα ότι τις γραμμές που γράφω θα τις διάβαζε και κάποιος άλλος εκτός από μένα, κάποιος που θα είχε μέσα του ενδιαφέρον για μένα, και άρα θα αποτελούσε ενδιαφέρον για μένα; μια μελλοντική ανάγνωση από μια άλλη ύπαρξη που θα δημιουργούσε ένα νόημα για μένα στο παρόν; ίσως κάπως έτσι να απομυστικοποιείται η φάση που μου προκαλούσε πάντα απορία και πονοκεφάλιασμα, για ποιό λόγο θέλουν άνθρωποι να αφήνουν πίσω τους πράγματα όταν πεθάνουν; και επίσης δεν έβρισκα νόημα γενικά της ύπαρξης αν δεν αφεθούν πράγματα πίσω μας.. μια παραδοξότητα δηλαδή. και βλέπω τώρα ότι ουσιαστικά δημιουργόντας παρακαταθήκη είναι σαν να νοηματοδοτείς την τωρινή σου ύπαρξη.. που, βέβαια, θα μπορούσε να είναι μια άλλη ψευδαίσθηση, προϊόν ανθυποβολής, όπως για άλλους είναι πραγματική η πίστη στον Θεό (για άλλους είναι όντως πραγματική, δεν το αμφισβητώ, αλλά για μένα μάλλον δεν είναι)
ίσως να ήθελα να φτιάξω για πλάκα μια πλατφόρμα όπου θα μπορούσα να γράφω ένα κείμενο και να παραθέτω μαζί του φωτογραφίες κλπ... και μάλλον δεν θα είχε νόημα να παθαίνει ανονυμοποίηση καθώς από τα συμφραζόμενα μπορείς να βγάλεις άκρη και να καταλάβεις για ποιούς μιλώ. τελος πάντων για άλλη ώρα ετούτο το brainstorming. για άλλη ώρα και η ανούσια λεπτομέρεια.
τελικά έχει νόημα έστω κάτι; δεν ξέρω. χθες καθόμουν σε ενα παγκάκι και είχα πάρει μια μπύρα και έτριψα λίγο το πρόσωπό μου δύο φορές με ολόκληρες τις παλάμες, και ήρθε μια κοπέλα δίπλα μου και με ρώτησε αν όλα καλά και αφού αναγκαστικά την κοίταξα απορημένος, με ξαναρώτησε αν όλα καλά και μου εξήγησε ότι ρωτάει επειδή της φάνηκε πως έχω κάτι. της εξήγησα πως όλα καλά, και ίσα ίσα είχα μόλις "ολοκληρώσει όλες τις πιο δύσκολες αποστολές" και ήμουν καλά - και την ευχαρίστησα οπότε εκείνη έφυγε. μετά το σκεφτόμουν και έλεγα μέσα μου πως εκείνη την στιγμή που ήρθε και με ρώτησε σκεφτόμουν έναν γολγοθά, όχι ακριβώς τόσο πονεμένο, αλλά ρέμβαζα ονειροπολόντας για ένα υποθετικό γεγονός που θα ήταν μάλλον τραγελαθικό. έλεγα πως αν πήγαινα και έβρισκα έναν τύπο που πρόσφατα χώρισε ενα πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο και του εξηγούσα να μην κάνει αυτό το λάθος (θα γινόμασταν φίλοι πιο πριν και θα είχα κερδίσει την εμπιστοσύνη του - άγνωστο το πως).... τέλος πάντων δεν μπορώ να γράψω εδώ δημόσια αυτά τα πράγματα και είναι κρίμα καθώς θα ήθελα πολύ να τα πω κάπου. και το χαρτί μου φαίνεται απρόσωπο και πολύ μοναχικό. και εξομολόγηση δεν λειτουργεί για μένα. γι' αυτό τα κρατάω μέσα μου όπως όλοι ίσως... μετά τα ξεχνάω, μετά τα ανασκαλεύω, τα ξεχνάω πάλι.. αυτά...
κάτι τέτοιο
η νευρική αναμονή σε καρέκλα τμήματος διαβατηρίων,
η δικιά μου μια στιγμή δόξας,
όπως μέσα σε κύκλο φωτός μιας επιτραπέζιας λάμπας,
κάτω από το προσεκτικό και σκληρό φως μιας αστυνομικής υπαλλήλου.
(να που έψαχνα μια λέξη που να είναι γένους αρσενικού και να αναφέρεται σε θυλικό φύλο και να μην μεταφέρεται σε διαφορετική κατάληξη όπως χρήστης - χρήστρια)
(και τα λινκς μερικές φορές πεθαίνουν, όταν το site στο οποίο δείχνουν αποθανεί)
(τραυματίζων θάνατος ενός λινκ)
(και σε περίπτωση του παραπάνω : φαίνεται να είναι σωστό και το "η χρήστης" - εξάλλου αναφέρεται πως υπάρχει γένος φυσικό και γένος γραμματικό τα οποία είναι ΟΚ να μην ταυτίζονται πάντα)
(τι φωνάζει πάλι αυτός ο γάτος..)
χάμω που κοιτούσα σκυθρωπώς καθώς μου έκανε ερωτήσεις
πίσω από ένα γυάλινο διαχωριστικό,
κάτω από το τραπέζι και στον κύκλο του δικού μου οπτικού πεδίου
έπεφτε το μισό του μυτερού της παπουτσακίου
το απομεινάρι και η κατάληξη μιας στάσης σταυρόποδης,
που αναδύεται τώρα από την μνήμη μου καθώς εκείνη την στιγμή
δεν έδινα ευθεία σημασία σε αυτά που έβλεπε το μυαλό μου.
ο λόγος που είπα να περιγράψω αυτή την στιγμή
μέ χρώματα ίσως λίγο αστεία (ποτέ όμως δεν ξέρεις, συνήθως εκεί που αστιεύομαι, πίσω από τα γράμματα θα ήθελα να μιλήσω για κάτι σοβαρό)
ήταν που εκείνη κάποια στιγμή, πέρα από την διεύθυνση, ταφ κάππα και το τηλέφωνο,
με ρώτησε για τα μάτια, κάτι που δεν κατάλαβα, οπότε έστρεψα
το βλέμμα μου πάνω στο πρόσωπό της, ακούσια, καθώς της έλεγα "ορίστε;"
με κοίταξε στα μάτια και βρήκε μόνη της την απάντηση, απαντώντας "καστανά".
εγώ μέσα μου έλιωσα σαν κερί και στην καρδιά μου ο φυλακισμένος ταξιδιώτης
γραντζούνησε τον τοίχο. πρόσθεσε άλλο ένα ραβδάκι.
ή το φαντάζομαι τώρα, πλάθοντας το περίβλημα μιας στιγμής,
αστιευόμενος,
πάντα.
απέξω λειτουργούσε σκοπτικό μηχάνημα. μάλλον διέλυε τις τελευταίες αυταπάτες για το σύριζα, το κκε, αλληλεγγύη/αυτοοργάνωση/αυταπάρνηση (όλα τρεισδύσκολα μου φαίνονται), αυτόν τον τόπο, και το ανθρώπινο είδος, που όλα συγκεντρώνονται σε ένα κουκούσι στον εγκέφαλό μου που δεν μπορώ να το σπάσω, όχι βίαια, εννοώ, με την έννοια, να το καταλάβω.
και η μουσική μου έπαιζε ήταν από ένα συγκρότημα άνγωστο με το όνομα "заспанный голос Валеры", ήτοι, η "κοιμησμένη φωνή του Βαλέρα". δεν έχει σχηματιστεί ακόμα.
αντί γι' αυτό παραθέτω εδώ ένα random κομμάτι άλλο μουσικό ότι να 'ναι. ταιριάζει και το όνομα - περίπου σε ελεύθερη μετάφραση ταιριάζει με το "στο διάολο" στα ελληνικά. έτσι το λέω, όχι ότι σκέφτομαι συχνά αυτή την έκφοραση.
καμηλοπάρδαλη
επίσης είδα μια περιπέτεια νομίζω με εναν κινέζο πράκτορα που φορούσε μαύρα γυαλιά, αλλά δεν την θυμάμαι καθόλου για να σας την περιγράψω. πρέπει να αλλάξω κάρτα μνήμης.
μουυυ
οι συνάδελφοί του έντρωμοι, σε πλήρη σύγχυση τον παρατηρούσαν άφωνοι, καθώς εκείνος ξεστώμιζε το δεύτερο "μουυυυυ" που πλέον δεν άφηνε περιθόρια αμφιβολίας για την κατάστασή του. χωρίς να μπορεί να το αντέξει άλλο ο αντρέας με γοργό βηματισμό έφυγε έξω απο την αίθουσα - για να αναζητήσει, φαίνεται, άλλα πρόσφορα λειβάδια, και οι συνάδελφοί του συνέχιζαν να ακούνε διάφορα μουγκριτά που απομακρύνονταν, ευτυχώς, μέχρι να εξαφανιστούν τελείως.
σιγά σιγά όλοι ξαναγύρισαν στις δουλειές τους. επέλεξαν να μην σχολιάσουν το περιστατικό, προς το παρόν τουλάχιστον, είτε γιατί έμειναν άφωνοι, ή επειδή ο καθένας στην δικιά του ζωή τέτοια φαινόμενα πια τα έχει συνηθίσει.
αρκούδα αράχνη ζάρια παραπληροφόρηση στα πυρά!
είναι κίτρινη και μου είναι σχετικά μικρή. όχι στους όμους, αλλά στο μήκος.
όταν κάθομαι και καμπουριάζω, φαίνεται λίγο το πίσω μέρος της μέσης μου. γι'αυτό πάντα την ψιλοελέγχω. μου την είχε αγοράσει κάποτε η μητέρα μου, και απο τότε απο κάτι πλυσίματα μπήκε.
τα ζάρια είναι ζωγραφισμένα στο μπροστινό της μέρος. δεν έχω μετρήσει ποτέ τους αριθμούς που δείχνουν. μου αρέσει η ιδέα των ζαριών και του παιχνιδιού - για την ακρίβεια μου αρέσει το γεγονός ότι σαν ιδέα δεν με εκφράζει καθόλου ώστε να την φοράω κιόλας στην μπλούζα μου. μου αρέσει που δεν ταιριάζει καθόλου στον τρόπο που σκέφτομαι και όμως είναι πάνω σε μπλούζα που φοράω. ίσως όμως με εκφράζει και με χαρακτηρίζει με τρόπους που δεν είναι συμβατοί με την λέξη "σκέφτομαι". λέω ίσως.
σημερα έστειλα ενα μηνυμα στην ραδιοφωνική εκπομπή που ακούω τα πρωϊνά, γιατί διάβασα κάπου ότι είναι παγκόσμια μέρα ύπνου σήμερα, και παράλληλα στο ραδιόφωνο είπανε για παγκόσμια μέρα ποίησης, και επίσης είναι και παγκόσμια μέρα κουκλοθεάτρου, και ας τα να πάνε και τρέχα γύρευε. και το είπανε και στον αέρα και ανέφεραν και το όνομά μου και εντάξει όπως αναμενόταν ντράπηκα πάρα πολύ - και πιο πάρα ακόμα όταν διασταύρωσα ότι η παγκόσμια μέρα ύπνου πάει με την σελίνη - κάτι τέτοιο, και μεταβάλλεται κάθε χρόνο, οπότε φέτος δεν είναι σήμερα, ήταν προ 4 ημερών. οπότε ντράπηκα πάρα πολύ που υπήρξα υπαίτιος διασποράς ψευδών ειδήσεων - ούτε σε ειδώλιο κατηγορουμένου να με έβαζες. μετά καθ'όλη την διαδρομή με το μετρό αισθανόμουν σαν στο τρουμαν σόου όπου όλοι ξέρουν την ζωή μου και με βλέπουν με ενα γνώριμο μάτι. άλλοι με κατηγορούν και άλλοι συμπάσχουν. δυο γυναίκες στο τρένο μου είπαν κάτι, βγάζω τα ακουστικά, μου δείχνουν το χέρι μου και με ρωτάνε με συμπάθεια - απο γάτα είναι; κάτι φρέσκιες γρατζουνιές, και ντράπηκα, απάντησα βέβαια, κάτι του στυλ, τι να κάνουμε, χαμογελόντας, και κρύβοντας το χέρι μου. στην υπόλοιπη διαδρομή εξακολουθούσε να με κυνηγά η εντύπωση ότι μερικοί από τους γύρω ανθρώπους με ξέρουν, και με κοιταζουν με ενδιαφέρον. ίσως να ισχύει αυτός ο περίεργος καθρεπτισμός όπου όταν αισθάνεσαι κάτι, οι άλλοι άνθρωποι καθρεπτίζουν το τι αισθάνεσαι - ή είναι η εντύπωσή σου (που εν τέλει δημιουργούν το ίδιο αποτέλεσμα).
θα γίνω άραγε κάποια στιγμή διάσημος; το θέλει ο οργανισμός μου, φαίνεται.
σημερα στον ύπνο μου είδα ότι φορουσα το σταυρουδάκι μου και είχε βγεί απ'έξω απο την μπλούζα - ενα "ατύχημα" που πάθαινα συχνά όταν το φορούσα. και στο ξύπνιο, όταν έκανα μπάνιο και φόρεσα το φρεσκοπλυμμένο μου (στενό) τζην, μετα απο 2 διαδρομές απο το δωμάτιο στο μπάνιο και πίσω έπεσε το μάτι μου σε κάτι μαύρο και μεγάλο πάνω στο παντελόνι, στο ύψος του μηρού. δηλαδή όσο μεγάλο είναι το ένα δίεύρο περίπου, άντε μεταξύ του ενός ευρώ και διεύρου. και δεν έπεφτε - στην αρχή νόμιζα πως είναι ενα κομμάτι ύφασμα που κόλλησε πάνω στο πόδι. μετά το είδα να κουνιέται και άρχισαν οι τρίχες μου να ανασηκώνονται. το ξετίναξα απο πάνω μου με τα δυο μεγάλα δάχτυλα του δεξιού χεριού. μετά, κοιτάζοντάς το να κάθεται μισοδιαλυμένο στην γωνία, έκανα ώρα για να μαζέψω τις σκέψεις μου. δεν ήθελα να δω καν τι ακριβώς είναι. καθώς ήταν στο πόδι μου είχα την εντύπωση πως είναι μια χνουδωτή αράχνη. μετά, όταν ήταν στο πάτωμα, έκανε ήχους μίγας που κάνει βζητ-βζητ με τα φτερά της. μάλλον ήταν ακόμα αποκοιμισμένο απο την χειμέρια νάρκη. μάλλον κρύφτηκε στις πτυχές του παντελονιού, όταν κρεμόταν αυτό έξω και στέγνωνε. μάλλον ήταν κάτι σαν μισός μπάμπουρας μισό σκαθάρι. το αξιοθαύμαστο όμως της υπόθεσης, και αυτό που με έκανε να νιώθω πολύ περίεργα και τρομαγμένα, ήταν ότι δεν είχε απολύτως τίποτα πάνω του που δεν ήταν άλλο χρώμα απο το μαύρο. ήταν ολόμαυρο. δεν έχω δει τίποτα άλλο τόσο μαύρο όσο ήταν αυτό το ζώο. μετά απο λίγη σκέψη το σκώτωσα με χαρτί και το συνέθλιψα, νιώθωντας ενα συναίσθημα-συνδιασμό συχαμάρας και ενοχής (είχε σκληρά μέρη - μάλλον προς σκαθάρι)
εννοείται πως δεν είδα ποτέ τι ακριβώς ήτανε.
κάτι σαν όνειρο
απεραντόλη tabs 5mg
ουφ. ευτυχώς που έχουμε το φεησμπουκ που τις φωτογραφίες μας τις κρατάει ιερές και καταλογοποιημένες, είτε το θέλουμε, είτε όχι, είτε ζούμε, είτε πεθάνουμε. κοινώς, δεν είναι δικό μας property πια. ήταν ποτέ όμως;
μπορεί να έχουμε ψευδαίσθηση ότι κάποια πράγματα τα έχουμε δικά μας και μόνο.
κάποιες αναμνήσεις σε όποιους θέλουμε αναφέρουμε. κάποιες τις παίρνουμε μαζί μας στον τάφο.
το θεωρώ πολύ κρίμα.
μου έρχεται στο μυαλό ενα βιβλίο - που πήρα τυχαία - που είναι μια ποιητική συλλογή και καλά, που αναφέρεται στο νεκροταφείο ενός φανταστικού χωριού - μιας κομόπολης στην αμερική περι τα τέλη του 19ου αιώνα - κάποτε παλιά τελος πάντων - και όλα τα ποιήματά της είναι και καλά αφιερώματα πανω σε πλάκες - και είναι λίγο-πολύ σκέψεις των ταφέντων για την ζωή τους - κάποιες φορές σε μορφή συμπεράσματος.
τις πιο πολλές φορές γίνεται ψευδαίσθηση μόνο - ότι κάποια πράγματα είναι μόνο δικά μας.. στην πράξη πιστεύω ότι είναι πολύ πιο σημαντικό το αν υπάρχει κάποιος ανθρωπος εκει έξω που τον ενδιαφέρουν αυτά τα πράγματα. μερικές φορές κιολας μπορεί να μην υπάρχει αυτή την στιγμή, αλλά να υπάρχει κάποια στιγμή στο μέλλον.
δεν ξέρω πως να το εκφράσω.
...
στο ονειρο που ειδα χθες (οσο προχωρούν οι μέρες οι εικόνες είναι όλο και πιο αβέβαιες, κάτι είδα, ή δεν το είδα, ή μόλις το έφτιαξα στο μυαλό μου;) κοιμήθηκα σε ενα κατάλημμα που τελικά ήταν ενα σπίτι σαν κατάληψη ετοιμόρροπο, το οποίο το χρησιμοποιούσαν διάφορες ομάδες για να φιλοξενούν δικά τους άτομα που δεν έίχαν που αλλού να κοιμηθούν - δεν θα έλεγα πως το μέρος έσφιζε απο ζωή - γενικώς διατηρούσε τον χαρακτήρα του εγκαταλειμμένου. οστόσο θυμάμαι να είχα ξαναδεί σε όνειρο να ξαναπηγαίνω εκεί. η ιστορία είχε πολλές μικρές υποιστορίες, όπως του να κατεβαίνω στο υπόγειο και να βλέπω κάποια άλλα πράγματα εκεί, ή να μπαίνει και να παγηδεύεται ενα γατί μέσα στο σπίτι συνέχεια και να το βοηθάω (νομίζω)
στο όνειρο που είδα σήμερα, έβλεπα το δασάκι πίσω απο το γυμνάσιο όπου πήγαινα, ενώ έχω μεγαλώσει. έβλεπα την μορφή της Ο. η οποία συγχεόταν μερικές φορές με την μορφή της μητέρας μου (κάτι έχει να πει και αυτό), αλλες φορές καθόταν σε παγκάκι, άλλες φορές ήταν χειμώνας και όλα ήταν χιονισμένα (στην πραγματικότητα δεν εχω δει ποτέ αυτό το δασάκι χιονισμένο) - άλλες φορές επέστρεφαν τα παιδιά απο το σχολείο και αναμειγνυόμουν με αυτά.
σημερα ομως... τι ειδα σήμερα - μια περιπέτεια ολόκληρη, με πλοκή κατ'ευθείαν απο χόλυγουντ. επιστημονικής φαντασίας. ήταν κάτι σαν καταφύγιο σε βουνό, μπαίναμε μέσα, ανεβαίναμε επίπεδα, ανάμεσα σε λαμαρίνες και σιδηρένια παραπετάσματα, στο τελευταίο επίπεδο το ασανσέρ μας πήγαινε οριζόντια σε ειδικό χώρο, εκείνος ο χώρος είχε σίγουρα πολεμικό χαρακτήρα, και εβγαινες απ'εξω και εβλεπες ολο το βουνό μάλλον, και βγάζαμε ειδικά εισητήρια που με είχαν μπερδέψει, και εκανα ιδιαιτερη προσπάθεια να θυμηθώ πως τα βγάζεις - έβγαιναν σε δυο χρώματα, μπλε και κόκκινο, και εκανες ενα τετραγωνο περιμετρικα του κουμπιού που πατούσες για να βγούν, με το χέρι, για να βγουν. και ειδα και κατι πιο συναισθηματικοαισθησιακό λίγο γιατί καποια στιγμή επρεπε να κοιμηθούμε στο ίδιο χώρο με μια άλλη πρωταγωνίστρια (την ξέρω), και μετα ειχα μπλεξει με ανακρίσεις απο αμερικανούς γιατί θυμήθηκα πως ειμαι ρώσος και τους είπα οτι τα μυστικά τους δεν πρόκειται να τα πω στην άλλη πλευρά (σιγά τα μυστικά κιόλας).
παντως πολυ περιπέτεια.
...
καποιες φορές, έτσι άκυρες όποτε με ρουφάει η ανία και τείνω να ακούσω κάποια ρώσικα κομμάτια - θυμάμαι και ξαναδιαπιστώνω πως το παρελθόν μου, εκείνο που προκαλεί να φυτρωνουν μέσα μου και να πεθαίνουν, σαν σημάδια απο αστραπές, κλονάρια νοσταλγίας, ανήκει εξ'ολοκλήρου στην ρωσία. βάζοντας τραγούδια π.χ. δεν μπορώ να αναφερθώ καθόλου στο παρελθόν ελληνικό, μιας και και όταν ζούσα στην ελλάδα στην εφηβεία μου, πάλι με νοσταλγία άκουγα και έψαχνα κομμάτια ρώσικα, και με την ελληνική πραγματικότητα λίγη επαφή είχα. αυτό, εκτός των άλλων, εχει συντελέσει στην αίσθηση μιας αποξένωσης.
προχθες εβγαλα για λιγο ενα βιβλιο στο γνωστό το μπαρ οπου συχνάζω τα βράδια. κουβαλάω παντα βιβλία, και κάποιες φορές πανω απο ενα, για όλες τις στιγμές και ορέξεις. ειχα ενα βιβλίο που διάβαζα και μου άρεσε, αλλά εδώ και μερικές μέρες δεν το βρίσκω, κάπου το έχασα, πλάκα πλάκα και μέσα στο βιβλίο υπήρχε μια έτσι αύρα πραγμάτων που χάνονται, ή εκείνων που δεν ανήκουν πουθενά. το dreaming jewels του theodore sturgeon ήταν. τελος παντων καπου το έχασα τώρα πάει. και είχα βγάλει στο μπαρ το grimbold's other world και το ξεφύλλιζα. καθώς αισθανόμουν έντονα ότι καθόμουν και έχανα τον χρόνο μου, βαριόμουν και ήταν ακόμα νωρίς να φύγω. ήταν απ'αυτές τις στιγμές όπου αισθάνεσαι έντονα ότι δεν βρίσκεσαι εκεί που θα έπρεπε, και όλα γύρω μοιάζουν ξένα - ξεχωριστά από σένα. (λόγια είναι μόνο, όπως όλα τα πράγματα στην ζωή - ντύνονται με νόημα και χρώμα που πηγάζουν από την (προ)διάθεσή σου) (και αυτά που γράφω εδώ άλλες φορές με κάνουν να κοκκινίζω βαθιά μέσα μου, άλλες φορές μου μοιάζουν χαζά εντελώς, και χειρότερα απ'αυτό - κακά γραφόμενα, καθώς τα απλά και αθώα χαζά πραγματάκια τουλάχιστον δεν τα δημοσιεύεις προς ανάγνωση και κρίση αγνώστων - και άλλες φορές τα αγαλιάζω και τα μαζεύω σαν κομματάκια απο πολύπλοκο πολύχρωμο κολιέ που μέσα του παγίδευσα την ουσία της ύπαρξής μου (ξερωγώ) (κάποτε)) εκεί στο μπαρ λοιπόν καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά και ξεφύλλιζα το βιβλίο άσκοπα, περιεργάζοντας τις κιτρινισμένες λέξεις και σκόρπιες εικόνες, μαζεύοντας τους όμους μου ανάμεσα σε γελαστούς ανθρώπους, ακούω μια κοπέλα να με ρωτάει τι ειναι αυτό που διαβάζω και αν ειναι σκανδιναβική ποίηση. μοιάζω σκανδιναβός; την ρωτάω μέσα μου. δεν την ρωτάω καθόλου, θέλω να με αφήσει ήσυχο. μετανιώνω που άνοιξα το βιβλίο και ξαναθυμάμαι την πλακίτσα που λέμε μεταξύ μας, πως φέρνω τα βιβλία στο μπαρ για να μοιάζω διανοούμενος και να προσελκύω γκομενάκια. εκείνη επιμένει - πρέπει να μου πεις, τι ειναι αυτό που διαβάζεις; αθελα ναξαβγάζω το βιβλίο (το οποίο στο μεταξύ είχα αφήσει κάτω, κρύβοντάς το σχεδόν στην τσάντα μου) και της εξηγώ πως είναι κάτι σαν παραμύθι - λατρεύω τα παραμύθια, μου λέει, ξεφυλλίζοντας το βιβλίο (γύρω πανικός, κόσμος, σαββατο βράδυ, και εκείνη περιμένει να πληρώσει, κουνόντας λίγο το σώμα της στο ρυθμό - της αρέσει το μέρος, η μουσική, και έχει καλή διάθεση - δεν αποκλείεται να της αρέσω και γω, με την πρώτη ματιά) - αφου πέρασαν άλλες μερικές στιγμές σιωπής απο μένα, και καθώς πλήρωσε και πήρε τα ρέστα της, μου είπε το εξής φανταστικό, το οποίο με έκανε να χαμογελάσω φαρδιά πλατιά - σε φάση - oh, you know me, kiddo! - (εδώ που τα λέμε δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμωνας για να με ψυχολογί... ψυχοραγίσεις.) - τι να πω - ελπίζω να έχεις καλή τύχη με την "πραγματικότητα". τα είπε ξεχωρίζοντας τις λέξεις, σαν να είχε μια μικρή προφορά ξένη. μπορεί να ήταν σκανδιναβή, ποιός ξέρει. της είπα "επίσης", το οποίο όμως εύχομαι να διαγραφεί απο τα πρακτικά, καθώς δεν είναι ότι δεν είχε καλή τύχη με την επαφή της με την πραγματικότητα - αλλά εντάξει ελπίζω να πέρασε απαρατήρητο - καθώς - αν - λέω ΑΝ - το σχόλιό της ήταν παρατήρηση - το δικό μου "επίσης" δεν ήταν... τελος παντων - ρε γαμώτο - γιατί μου αρέσει έτσι να φαίνομαι ουρανοκατέβατος ονειροπαρμένος απροσάρμωστος;
έφυγε λοιπόν και αισθάνθηκα κάπως πιο άνετα. έφυγα και γω μετα απο λιγο γιατί δεν άντεχα άλλο...
...
σημερα ειδα πως πηγαινα στην ευβοια με ενα λεοφορειο και δεν ηξερα πως να παω ηξερα στο περιπου. και ρωτουσα που να κατεβω κ η κοπελα για τα εισητηρια δεν ηξερε και ειχα αγανακτησει δυνατα για την κατασταση στα επαρχιακα μεσα μαζικης μεταφορας - οχι προς την κοπελα, αλλα προς το μεγαλο κενο απεναντι. οτι πλεον με δικο σου αμαξι πας οπου θες αλλα με λεοφορειο σε λιγα μερη. και την ρωτούσα ποσο συχνα περναει και αυριο τι ωρα περναει και τετοια - αν δηλ. κατεβαινα καπου και επρεπε να κατσω μεχρι το πρωι, και η κοπελα δεν ήξερε. τι να κανουμε. δεν θυμαμαι αν κατεβηκα καπου τελικα - μονο που στην σκεψη ειχα ισως να κατεβαινα και να πηγαινα ευθεία προς την παραλία, και κοιμόμουν εκεί ανάμεσα στα βράχια. δεν ξέρω αν το έκανα τελικά. σίγουρα πάντως το πρωϊ δεν είχα καθαρό βρακί να φορέσω (όχι για κανενα λόγο ιδιαίτερο, απλώς έπρεπε να αλλάξω το παλιό που το φορούσα 2-3 μέρες) και εφτιαξα ενα απο ενα φανελάκι, ευτυχώς είχα κάπου μια παραμάνα, και για την άλλη πλευρά χρησιμοποίησα ενα μεταλλικό μανταλάκι απ'αυτά που πιάνουν τα χαρτιά. θυμήθηκα την μητέρα του σκύλου του μάτεσι (γιατί αυτοί οι καλλητέχνες όλο γράφουν διαφορετικά τα ονόματά τους) οπου εφτιαξε μια μανα βρακιά απο σημαία γιατί ήταν το μόνο ύφασμα που είχε απομείνει. εκείνοι ζούσαν στην δυστυχία και έλλειψη, και εγώ απλώς ζω ανάμεσα σε δυο σπίτια προς το παρόν, και προκαλώ έλλειψη ξεχνώντας πράγματα, και δυστυχία βαθιά σκεπτόμενος βλακείες, μικροπράγματα, πέφτωντας με τα μούτρα και με την αύρα μου.
σκηνές από "το σημειωματάριο" #325
- χθες ήταν η γιορτή μου. σήμερα δευτέρα, δεν έφερα γλυκά στην δουλειά, κοκκινιζόμενος με το κάθε χρόνια πολλά. "προσπαθώ να καταλάβω αν νιώθω πιο πολύ ντροπή λόγω του γεγονότος ότι δεν έφερα γλυκά απ'ότι αν έφερνα τα γλυκά - είναι 50-50% προς το παρόν" υπενθυμίζω στον άγνωστο αναγνώστη πως ντρέπομαι κάθε φορά στην γιορτή μου γιατί τα γλυκά τα φέρνω απο υποχρέωση, και συνήθως είναι άσχετα, ούτε μ'αρέσουνε, και μισώ να γίνομαι αντικείμενο προσοχής μόνο και μόνο επειδή το επιτάσσει η ημέρα .. [σ.σ. (γιατί ακούγεται γαμάτο το "σ.σ.") τα γλυκά τα έφερα την επόμενη μέρα γιατί δεν άντεξα την κοινωνική κατακραυγή στο μυαλό μου, οπότε το δράμα έληξε, με ανάμεικτα αποτελέσματα]
- μπορεί ο καθένας να φτιάξει έτοιμο στεφάνι (φωτοστέφανο, crown of thorns, γαμοστέφανο, όπως το δει κανείς..) την κάθε στιγμή τυλίγοντας έξυπνα και κομψά το USB καλώδιο του κινητού του τηλεφώνου ή του σκληρού του δίσκου (όπου "του" το "της" και το ανάποδο, γιατί; τα μάτια μου θέλουν να κοιμηθούν)
- popular cucumber - populate cumbeper - polpulate cucubear - palpitate coockoobear
- slither and wither
and thither and hate
closer to pimples
and running away
blinking appear
to tread on your fear
of clooping ambassadors
trunking this day - "what do you mean?" -
now you ask me quite clearly
so i just look at you
just to make you stay - μια απο εκείνες τις μέρες, πριν απο κανένα μήνα, έβρεχε, και κάθε φορά που βρέχει ικανοποιτικά πολύ, μαζεύονται λιμνούλες, λίμνες και ποτάμια εκατέρωθεν των γραμμών του τραίνου (location: ON). πηδώντας πάνω απο ενα τέτοιο ποταμάκι ακούω ενα μεταλλικό κλανγκ μικρού αντικειμένου που πέφτει - και τι είναι αυτό; - α, ενα πιρούνι που κουβαλούσα στην τσέπη για το μεσημεριανό μου. το σηκώνω με ευλάβεια, είναι μικρό, μεγέθους dessert και όλο δικό μου, το είχα αγοράσει σε ενα σουπερ-μαρκετ, νομίζω, εκτός και αν παραποιώ πάλι το παρελθόν, όπως με την κούπα που αγαπούσα για χρόνια, που αποδεικνύεται τελικά πως βρέθηκε φαινομενικά τυχαία και αντικειμενικά πρόσφατα στην κατοχή μου. τα μαχαιροπίρουνα (ποιός λεξιπλάστης αδίκησε το κουτάλι εδώ!) που βλέπεις πεσμένα στο δρόμο - που γενικά υπάρχουν στην φύση (πεδιάδες ολόκληρες όπου καλλιεργούνται κουτάλια Σικελίας) - μου θυμίζουν γενικά ζωή στην ύπαιθρο, στρατό φυσικά, και τέτοια πράγματα
- το Σάββατο που γιόρταζαν οι Νικόλαοι, μου ήρθε μια ιδέα και σκέφθηκα πως γιόρταζαν και οι Νοίκοι Ανοχής. όχι, δεν ευχήθηκα σε κανέναν, ούτε έχω κανένα Νοίκο τέτοιο φίλο-γνωστό
toffee = coffee
σκεφτόμουν πως θα ξεκινούσα λακωνικά όπως στο τγουίτερ, με κάτι σαν το
- ... μαμά, γιατί λένε τους μπουμπουνάνους μπουμπουΝΑΝΟΥΣ; αφου κάνουν τόσο θόρυβο; νομίζω ότι είναι πραγματικά πολύ μεγάλοι γίγαντες.
- ... μπαμπά, τους λένε έτσι για να μην φοβόμαστε;
- ... ναι, παιδί μου, αυτό που λες είναι, νομίζω [πόσο βολικό παιδί που απαντάει μόνος του στις ερωτήσεις του]
προσωπικά νομίζω ότι πάντα ήμουν καλύτερος στο να κάνω ερωτήσεις, κάποιες ρητορικές πιο πολύ, εννοείται - ερωτήσεις που δεν ξέρω αν θα περίμενα κάποια απάντηση γι'αυτές - ιδίως όταν πλέον δεν ήμουν παιδί και κατανοούσα πλήρως ότι δεν μπορούν να απαντηθούν κάποια πράγματα, και ότι κάποιες ερωτήσεις ακούγονται γελοίες και παιδίστικες, οπότε τις έκανα στον εαυτό μου μόνο.
το εγώ παιδί στον εγώ γωνέα, όπως στο βιβλίο "I'm OK, you're OK", δεν θυμάμαι ποιανού, που παρόλη την ευκολία και σαφήνεια του τίτλου του, με κούραζε και με κουράζει αφάνταστα όταν προσπαθώ να το διαβάσω γιατί παρουσιάζει κάποια ψυχαναλυτική θεωρία, με επιστημονικό τρόπο, όλα αυτά, ξέρετε (χασμουριέμαι.. χαζός + μωρό (ή μούρο) + βαριέμαι = )
υπήρχε ενας συνθέτης στην ΕΣΣΔ που έφτιαξε πολλές μουσικές για πολύ γνωστές ταινίες εκείνης της χώρας, εκείνης της εποχής, και είχε γράψει και αυτό το τραγούδι, που κατα τύχη το άκουσα ξανά πριν απο λίγο..
toffee = coffee with taffeine, but i actually prefer detaf, if you want my point of you, that is my point of you = my point of view merged with YOU on a X-Y plane, summed up to be something quite impossible have i told you i'm a proud owner of this now? [the moon is blue] [there behind a cloud] and have i told you i started liking graphic design stuff, posters and such.. yes, yes, becoming artsy fartsy itchy bitchy type. but no, of course
(αυτό το τραγούδι με μαγεύει)
parashute to the long stars
Think about at one time the tallest woman, Sandy Allen (1955-2008), and the song Split Enz wrote about her, from a favourite album, "Time And Tide" (1981), the sound quality is crappy, but what can we do?
Sandy at some point in time had to live in a retirement centre. At that time, the world's oldest person, one Edna Parker, was also living there, at that centre. She died also in 2008, aged 115 years and 220 days... (days matter when you race with the oldest people like this.. - sort of the life's Olympics..)
The Elephant Man, on the other hand, was much less fortunate than Sandy or Edna, or many of us simpletons, he developed severe body deformities in the early years of his life, and died of asphyxiation at 27, having had for a long time problems with neck that couldn't support his heavy head.. The ending songs of first three Mastodon albums are said to have to do with the Elephant Man. They are rather melancholic in nature, which i find appropriate..
piff
11:30 "αποστείρωση";
12:00 εχω καταλήξει να είμαι σταθερός πελάτης στον γρηγόρη, και να μου δίνουν την πρωινή μου κασερόπιτα πριν καν την ζητήσω. δεν είναι μόνο αυτό - μετά το "στανταράκι" του γρηγόρη πάω στο διπλανό περίπτερο και παίρνω μια αμίτα μόσιον. αποφάσησα να παίρνω τον χυμό αυτό απο κεί γιατί είναι κατά 30 λεπτά φθηνότερος, άρα το να το κάνω είναι statement.. σκέφτομαι πόσο μηχανικό αντίκτυπο απέκτησαν οι κινήσεις μου, οι αξίες μου, μαμά, τι να κάνω;
14:00 τι να φανταστεί κανείς, ακούγοντας τίτλους δίσκων όπως "under the pipal tree" των ποστ-ροκάδων (ακούω) MONO (οι οποίοι βρέθηκαν σε μια απο τις συλλογές του παπασπυρόπουλου, εκπροσωπόμενοι απο ενα μελαγχολικό ορχηστρικό κομμάτι (ναι, με βιολιά))
17:00 τι πανικό παθαίνουμε όταν ανακαλύπτουμε ότι δεν έχουμε μαζί μας τον φορτιστή νόκια τελικά.. μπορεί να είναι σαν το μαλλί του Σαμσόν που του το αφαιρούν ξαφνικά - νόμιζα πως ήμουν άτρωτος καθώς το κουβαλούσα πάντα μαζί μου στην τσάντα. σήμερα δεν ήταν εκεί - ε, κάπου θα το άφησα. μαμά, τι να κάνω τώρα;
18:00 μου ήρθε να ακούσω κάτι παλιά κομμάτια που άκουγα στο σχολείο - διαβεβαιώνω ότι το κάνω εξαιρετικά σπάνια.. και ξαναθυμήθηκα διάφορες βλακίτσες, όπως το να έχω πάρει το cd του pazuzu με 900 δραχμές στο μετρόπολις, πως το cupid των amber asylum το κουβαλούσα σε μια αντιγραμμένη κασσέτα για χρόνια, χωρίς να ξέρω ποιοί το λένε το κομμάτι.. άχρηστες αναμνήσεις. αλλά εντάξει, έχουμε ακόμα χώρο στο σκληρό, νομίζω :)))))
.
ουνειρόνυκτος
είδα σήμερα λοιπόν το πάνω πάνω όροφο του ΤΕΙ, σαν κατάληξη μιας τέτοιας σκάλας - ο όροφος ήταν κάτι εντελώς περίεργο - ένα τεράστιο τεράστιο πράγμα γκρίζο, με τοίχους από γυμνό σκυρόδεμα λεκιασμένο με χώμα, υγρασία, και σημάδια από δόντια σύγχρονων δεινοσαυρικών μηχανημάτων εκσκαφής - όπως οι τεράστιες τρύπες στο έδαφος που βλέπουμε σε μεγάλες οικοδομές (μετρό;). ένα τέτοιο πράγμα να φανταστείτε, και ψηλοτάβανο, πω πω - όχι σαν κάτι εκκλησίες, αλλά με ταβάνι ακόμα πιο πιο ψιλά. και λοφίσκους από χώμα και χαλάσματα χάμω, και πάνω στους λοφίσκους να δουλεύουν άνθρωποι, άλλοι σαν αρχαιολόγοι, και άλλοι σαν οικοδόμοι, δες, ψάχνοντας, διατηρώντας και αναδομώντας γνώση. Ο πλησιέστερός μου, καθόταν και έβγαζε κάτι παλιά γκρίζα μισοφθαρμένα (διεφθαρμένα, μου λέει ο διορθωτής) τούβλα από το πάτωμα και τα καθάριζε από σκόνη. Με κοίταξε και μου είπε χαμογελαστά - τι κοιτάς; βλέπεις, τώρα όσα έμαθες - έμαθες, πήρες πτυχίο, και τώρα τέλος, αυτό είναι, και πάλι καλά. Μπορεί να μην είπε ακριβώς αυτό, αλλά σίγουρα ήταν κάτι τέτοιο. Άσε τώρα που μπορώ να πω οτιδήποτε ότι είπε, αφού δικό μου είναι το όνειρο.
Μου αρέσουν τα όνειρα. Επειδή είναι σαν να μην έχουν λογική, και εμείς οι άνθρωποι μονίμως, όταν το θυμηθούμε και αν έχουμε χρόνο, προσπαθούμε να καταλάβουμε τι σημαίνουν - αλλά στην πράξη δεν είναι τίποτα, απλώς ένα παιχνίδι με αναμνήσεις. Αυτό το φευγάτο του ονείρου όμως.. το ότι μπορεί να καταλήξει οπουδήποτε - είναι όλα τα λεφτά.
Με αισιοδοξία και χαρά,
γεια σας :Ρ
:))))
"...Some people say not to worry about the air
Some people don't know shit about the... Air..."
ew
eeeeeeeeewwwwwwww sure kiss
today i saw many things; the things i remember more distinctly are me taking some shortcut to somewhere, long past sunset, in a neighbourhood vaguely known to myself (as it happens in dreams, you are sure you know the district etc. but then can't remeber or place it in your real life) - so - i took a shortcut, and it was raining mercilessly, and i wanted to get across the street, and there were poodles of water everywhere, and there was this big big poodle near the curb, as it usually happens in athens, and i went into it, and after some seconds was pushing forward literally to my waist in water, that black nightly murky kind of water. i didn't reach the turning i originally had planned to reach, and turned back, possibly scheming for another, less liquid shortcut to wherever i was hurrying. then i remember meeting a girl, a romantic acquaintance from long long ago, supposedly (it was noone i know or knew in real life, i think) - and i think - at some point we walked back from somewhere, the three of us (there was some friend too), and were deciding on what routes each of us would take to their homes. and during walking i think we took a small rest in a playground somewhere.
easy times. yearning times. tenseness. in-tensity. what happened?
take time to listen to some sludge metal.
unghhhh.. shake the disease?!
(understand me)
i've been loading a new program i have ordered from a magazine
"... hello, i know you must be feeling tired, i bring you ..."
"hello, i know you are unhappy, i bring you ..."
ιστοριούλα
κάποια τα είχα κάνει rip με κάποιο ελαττωματικό πρόγραμμα, κάποια τα είχα κατεβάσει, και δεν τα είχα ακούσει απο τότε, κλπ.
η κατάσταση γίνεται αστεία (όπως τώρα) έως και eerie, όταν συμβαίνουν πράγματα όπως το να ακούς επιτέλους (γιατί σου ήρθε όρεξη) το Operation:Mindcrime, και να ξαναθυμίζεις στον εαυτό σου πόσο μαμάτος δίσκος είναι, και την στιγμή που μπαίνει το ομόνυμο κομμάτι (εκεί που τα πράγματα έχουν ζεσταθεί με το Revolution calling, και μπαίνουμε σιγά σιγά στο ζουμί της υπόθεσης) ξαφνικά να κόβεται και να αρχίζει να ξεχειλίζει απο τα ακουστικά ο Επιτάφιος του Γιάννη Ρίτσου σε εκτέλεση Νάνας Μούσχουρη παρακαλώ, με τα μπουζούκια, τις κιθάρες και τα πιάνα του, καθόλα όμορφο και ωραίο κομμάτι, αλλά... ... παντελώς ακυρο.. προσπάθησα να θυμηθώ πως στο καλό έγινε αυτό το πράγμα - δηλ. ουτε καν δεν έχω τέτοιο δίσκο να γινόταν κανένα τέτοιο μπέρδεμα (μου έχει τύχει να ριπάρω δυο cd στην σειρά και να έχουν μπερδευτεί..)
εντωμεταξύ τελειώνω σιγά σιγά το καταραμένο Good Omens του Pratchett/Gaiman, το οποίο το διαβάζω απο πριν τα Χριστούγεννα και όλο δεν μπορώ να το τελειώσω. πραγματικά κάτι έχει αυτό το βιβλίο :Ρ ε λοιπόν εκει ενας δαίμονας, ο Crowley, οδηγούσε μια αντίκα Bentley με ενα κασσετόφωνο, όπου ότι και να έβαζε, be it κλασσική μουσική ή ροκ, μονίμως μετατρεπόταν σε τραγούδια των Queen (δεν ξέρω πως τους ήρθε να διαλέξουν την βασίλισσα) - όταν δεν το χρησιμοποιούσαν το κασσετόφωνο οι υπόγειες δυνάμεις για να επικοινωνήσουν μαζί του
:) δεν θέλω κάποια στιγμή να αρχίζουν να μετατρέπονται ότι ακούω σε Νάνα Μούσχουρη, έλεος!!! :Ρ αλλά εντάξει, δεν είμαι δαίμονας, ούτε άγγελος.. τι να πω. τα παιχνίδια της τύχης (μπλαμπλα νου μόρ ουόρντζ)
αυτά, κύριοι. και κυρίες.
purgatory
και μετά πηγαίνω δουλεια...
γαμάτα το έχουν φτιάξει τον σταθμό εκεί του Κεραμεικού.. γενικά οι διάφανες οροφές με φυσικό φως κωλολένε :Ρ αφήστε με να αλανοεκφραστώ λίγο.. παμ. παμ. παμ.
ιιιχ. ουμφ.. :(
no stuff.
πόσα πράγματα μπορεί να φτιάξει κανείς διαλύοντας μεταλλικούς συνδετήρες.. - πολλά.
αυτό είναι μια παλιότερη φωτογραφία απο τον σταθμό του μετρό στον Κεραμεικό, απο το απογευμα, και οχι πρωί που σας έλεγα, και απο τις αρχές καλοκαιριού όταν ο ήλιος κοιτούσε απο λίγο διαφορετική γωνιά.
neither
if you want to find way to God
go and take a long sit in Sintagma Square
like all squares
it thrives with missionaries of all sorts
mostly Christian
bizarrely dogmatic
this time it was about our Heavenly Mother
two Korean girls
trying out their crooked Greek
and English.
and making a big theater of disappointment
when I didn't give them my mobile phone number
they wanted us to go and eat some Korean food
and talk about Christ and our God Mother
hell, I can hardly imagine how it would be like
this would be a nice setting for an ironic story
at times it seems that God himself appointed
so many people to go and put Me on the right
path and save Me
but it's just (as you pointed out)
that I'm sitting and walking too much
around without having anything to do
and willing to talk to whoever passes by
and speaks to me
(talk to me, talk to me...)
my god, this time they got a video with them
they showed me two small presentations
about how we need to believe in the Heavenly Mother
on those gimmicky portable dvd players
that's what I call progress!
one sat on my right, the other on my left.
the one on my right was the prettiest.
and think about the squeaky noises they made
when I said (politely) that, sorry, I wouldn't like to hear
more stuff like this another time.
like they were talking to a baby, or something.
hell..
once I had a good discussion with a kind of a missionary
and it took place on Leicester Square
i don't remember what it went like :)
but at least we didn't stuggle to understand each other
and we talked about my forever view that
it doesn't usually take a missionary to convert you
to some faith..
if someday you believe in something,
it will come from your own heart.
this is also usually a good and sincere way to
call it quits with whatever childish way one
tries to talk to you about religion.
anyway.
let's talk about love.
no.