προσοχή όλα τα κείμενα αυτού του μπλογκ, ειδικά όσα είναι γραμμένα στην γλώσσα Ελληνική, είναι ακραία ανορθόγραφα, οπότε προχωράτε προσεκτικά ή προσπεράστε ελεύθερα.
αλέξης βάκης - εκπομπή "εδώδιμα και αποικιακά" "στο κόκκινο" - αρχείο του soundcloud - έχει μόνο εκπομπές 2024-2025 - κάνει σαββατοκύριακα, νομίζω 4 με 6 το απόγευμα, δεν θυμάμαι καλά. έχει πάντα ενδιαφέροντες καλεσμένους και μιλάει για την ελληνική μουσική του κάποτε και του τώρα που έχει σχέση με κάποτε. δεν ήξερα αλλά τελικά υπάρχει ιστορία πίσω από την έκφραση "εδώδιμα και αποικιακά". παρακάτω screenshot από wiktionary
άλλο. το άκουσα τυχαία ανάμεσα σε εκπομπές στο κόκκινο (kontact - που δεν ξέρω καν τι ώρες εκπέμπει.. από τα παραπάνω αρχεία το άκουσα). ένα κομμάτι για τις γυναικοκτονίες και βία εναντίων των γυναικών
και το παρακάτω μια εποχή το άκουσα πολυ από μια αγαπημένη ψυχή (είναι αστείο να το αναφέρω έτσι, αλλά το αναφέρω έτσι λόγω ανωνυμίας μιας και μιλάω δημόσια) - το θυμήθηκα επειδή είναι κάπως πιο "ροκ" και ξενίζει σε σχέση με το λαϊκό ρεπερτόριο και κάπως μου θύμισε το άλλο βιντεάκι και στυλ της μαριλίζας από τον ίμερο.
Σε μια άλλη εκπομπή που χάζευα τυχαία στο παραπάνω αρχείο του "Στο Κόκκινο" (αδέρφια, το χάνουμε; ) του Γιάννη Ανδρουλιδάκη, μιλούσε για και καλά ανακοίνωση του Πιερ. και Μητσοτάκη και λοιπούς για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, και παραρτημάτων και λοιπά - για την Σορβόννη - και διευκρίνιζε πως αυτό που το λένε Σορβόννη πολή μικρή σχέση έχει με το καταξιωμένο πανεπιστήμιο της Γαλλίας που ξέρουμε με αυτό το όνομα. Βασικά είναι άλλο, πολύ μικρότερο, πανεπιστήμιο (link εδώ για το οποίο λέω στην επόμενη πρόταση).
Και από την εκπομπή έμαθα ότι υπάρχει η ελληνική έκδοση του δημοσιογραφικού - αριστερού site πολιτικών αναλύσεων Jacobin - που το ήξερα από κάποια γενικά στοχαστικά άρθρα για την κατάσταση των πραγμάτων, στην Βόρεια Αμερική, και το διάβαζα στα αγγλικά.
Τώρα το τι σχέση ο Οικονομόπουλος με το Jacobin είναι ένα μάλλον καθόλου πολύπλοκο ζήτημα, και απάντηση είναι (εικάζω) - καμία...
Και τέλος, μια συμπλήρωση, έτσι, μαζί εμπρός για την πληρότητα και την ολοκλήρωση:
"Σφάλμα είμαι που υπάρχω, σφάλμα που γεννήθηκα, ... ... Μα εγώ έκανα πολλά σφάλματα μεσ' στην ζωή μου, Και αν ψάξεις την ψυχή μου, θα τα βρεις με την σειρά ..."
ειναι μια κυρια σε ενα μαγαζι περιοικο, και δεν γουσταρει καθολου ζωα να μπαινουν μεσα. μπορει να εχει προηγουμενα. πινει και πολυ, απο νωρις, και φευγει νωρις - δεν ειναι δυσκολη ιδιαίτερα - θα μπορούσε να είναι χειρότερα - κάθεται δεν μιλάει σε κανέναν άλλες φορές σιγοτραγουδά στον εαυτό της. αλλα με τις γατες τα πηρε. τελος παντων οντας ηδη πικραμμενη ισως να μην επρεπε να της χαλαμε και αλλο την διαθεση. ή ίσως να έπρεπε. είναι μια κατάσταση περίεργη όπου νιώθω την περιθοριοποίηση άλλων ανθρώπων σαν στοιχείο συμπάθειας - και ας οι λόγοι της περιθοριοποίησης διαφέρουν κάθε φορά. τέλος πάντων χθες έγραφα πως "βγαινει μια επιθετικοτητα εκατερωθεν..."
ηρθε αλλος περιοικος με αναπτηρα σπαρτανς, τι ωραια κατασταση. καυτερη. οπως επιζητω. ποσους εχθρους θα αποκτήσω αποψε; και κάποιος μπορεί να με ρωτήσει, σε τι μέρη πηγαίνεις ρε μπαγάσα; ναι ίσως να είναι μέρος που πραγματικά μπορείς να δεις κάθε καρυδιάς καρύδι, ίσως ετεροχρονισμένα, ίσως για άλλους λόγους (κατάστημα ΙΚΑ-ΕΤΑΜ (πρώην) κανείς; )
τελικά φεύγω ως φίλος, τέλος καλώς όλα καλά. ξυπνησα μια μια υποφερτή δυσκολία, όχι τίποτε το φοβερό, σε πρώτη ανάλυση δεν ματιάστηκα.
έτυχε να μιλήσουμε για κουκλοθέατρο, και θυμήθηκα την ιστορία του αξιολάτρευτου κουκλοθεάτρου 2+КУ στην γενέτειρά μου πόλή, την ενδιαφέρουσα και όμορφη και λίγο τραγική ως προς το τέλος της καριέρα του δημιουργού του και κυρίως κουκλοπαίχτη (ασχολιόταν με κουκλοθέατρο επαγγελματικά από το 1985, όντα σε επάγγελμα μηχανολόγος, με ειδίκευση σε τεχνιτά μέλη, ρομπότ κλπ.). άχριστη ανάμνηση της στιγμής: ήταν κάποτε συμφοιτητές με τον πατέρα μου, αλλά δεν κάνανε και καμια παρέα ποτέ, απόσο θυμάμαι να μας λέει. (γενικά σε εκείνη την πόλη 1) οι μισοί (λέω περιγραμματικά, χωρίς πηγές) έχουν έρθει από άλλες πόλεις της ρωσίας για να φοιτήσουν εκεί και ξέμειναν 2) άλλοι μισοί είναι γόνοι ανθρώπων που εκτοπίστηκαν από άλλες περιοχές 3) πάρα πολλοί είναι συνάδελφοι μεταξύ τους καθώς πρόκειται για γνωστή πανεπιστημιούπολη)
θυμάμαι ότι όταν μας πήγαν να δούμε την παράσταση - είχαμε έρθει οι άσχετοι εξπάτριετς, μετοιχισθέντες διασκορπισθέντες ανά τον κόσμο - και ήταν τότε ένα από τα αξιοθέατα της πόλης μας, αυτό το θεατράκι - είχε έρθει και ο πατέρας μου μαζί μας, και σκεφτόταν να του μιλήσει του ανθρώπου, του κουκλοπαίχτη που παλιά ήσανε συμφοιτητές, αλλά μετά ντράπηκε και άλλαξε ρότα, λέγοντας ότι δεν θα τον θυμόταν τώρα πια, καθώς του μιλάγανε και άλλοι άνθρωποι εκείνη την στιγμή. τον καταλαβαίνω τον πατέρα μου. αλλά η κουβέντα ήταν για τον κουκλοπαίχτη. και ανέσυρα από το ιστορικό των προβολών του youtube, την παράσταση εκείνη που είδαμε, τραβηγμένη από κάποιον άλλον, κάποια άλλη στιγμή.
Η παράσταση ονομάζεται "Η ιστορία μιας κούκλας". Ξεκινάει με τον κουκλοπαίχτη να περιμένει στο χωλ, και να του μιλάει ο consierge / υποδοχέας πως το λέτε:
- μα ελάτε, μην δυστάζετε - σε μένα μιλάτε, παρακαλώ; - ναι, μάλιστα, μιλάω σε σας. εδώ σας έχει κρατηθεί και τραπέζι, ναι ναι είναι όλα για σας - και το κρασί, και το μήλο. Εκείνη σας άφησε και ένα δωράκι ως ανάμνηση. - γιατί "ως ανάμνηση" - γιατί έχω την εντύπωση πως Εκείνη δεν θα έρθει ξανά
Ο κουκλοπαίχτης περνάει, κάθεται, στο τραπέζι, περιεργάζεται τα αντικείμενα πάνω, μυρίζει και πίνει λίγο κρασί, παίρνει το μήλο και δαγκώνει ένα κομμάτι του, στην συνέχεια πιάνει ένα κουτάκι, το ανοίγει με περιέργεια, και βρίσκει εκεί ένα σημείωμα. αρχικά νιώθει την μυρωδιά που αφήνει και βυθίζεται στην ανάμνηση. στην συνέχεια το ανοίγει και το διαβάζει.
Το σημείωμα γράφει:
- ο έρωτας/η αγάπη* που έβρισκε ζεστασιά ανάμεσά μας από το κρύο σήμερα πέθανε κλαίει το φλάουτο, έχοντας κρυφτεί στην θήκη του οι χορδές αντηχούν με πένθιμα μπάσα χτυπούν τον ρυθμό. γιατί όλα έγιναν έτσι;
Μετά ακολουθεί το κύριο μέρος της παράστασης, η εμφάνιση και ολοκλήρωση της κούκλας, ο χωρός της και επικοινωνία με διάφορα αντικείμενα - τις άκρες του τραπεζιού, το λουλούδι, την λάμπα, και κάπου προς το τέλος, το σημειωματάριο του κουκλοπαίχτη - το οποίο το διαβάζει δυνατά - και γράφει:
- ο έρωτας/η αγάπη τεντώνει τις χορδές και τώρα μένει να ακονίσει την πένα και να βάλει κάτω από το χέρι το φύλλο για να μπορείς να γράφεις πιο εύκολα
είναι επιμελής στην επιλογή, προσθέτοντας και νέες λέξεις, και ο καθένας ακούει σε αυτή την χορωδία την δική του ταιριαστή μελωδία
αναμειγνύοντας τις μπογιές σφίγγει στο χέρι σου το πινέλο, και ακούσια αρχίζεις να γράφεις παραμύθια μεταφράζοντας την ίδια την δική σου ζωή
στον ρυθμό του στίχου, ή στον χορό των ήχων, ή πάνω στο περιδέραιο φτιαγμένο από τις όψεις σου, και ευάκουα ώτα θα βρούν το σωστό μοτίβο
ο έρωτας/η αγάπη θα λιώσει τον πάγο και καμία πέτρα δεν θα μπορεί να κλείσει εκείνη την ροή που θα σε πάρει, θα σε σηκώσει, και θα σε σύρει, θα σε σύρει μακριά
στο τέλος τα φώτα σβήνουν. ο κουκλοπαίχτης είχε αποκοιμηθεί, - σηκώνεται και πάει να φύγει, τον διακόπτει ο πιανίστας ζητώντας του να του θυμήσει πως πάει το προηγούμενο ποίημα για τον έρωτα. του το θυμίζει, και ο πιανίστας το επαναλαμβάνει. καθώς φεύγει ο κουκλοπαίχτης, του ζητάει ο πιανίστας να τον πάρει μαζί του, πράγμα το οποίο και κάνει.
* σας έχω πει ότι στα ρώσικα ο έρωτας και η αγάπη εκπροσωπούνται στην γλώσσα με την ίδια λέξη. μπορεί να έχουν και το ίδιο νόημα. και είναι ένα ενδιαφέρον ζήτημα να ψάξει κανείς, γιατί διαχωρίζονται στα ελληνικά; και στα αγγλικά είναι το ίδιο "love", και στα γερμανικά "die Liebe" (δεν ξέρω αν υπάρχουν και εκεί όμως δύο λέξεις) όπως στο γνωστό και αγαπημένο κομμάτι των Laibach όπως διασκευάστηκε από Atrocity feat. Das Ich.
** ο Βλαντίμιρ Ζαχάρωφ πέθανε προσπαθώντας να σβήσει την φωτιά που ξέσπασε στο εργαστήριό του, την 1 Φεβ. 2019.
στην κακόμοιρη κυριούλα με πανάκια στα χέρια που κατέβηκε στην αποβάθρα του μετρό να με διώξει γλυκά από τον σταθμό είπα αυτολεξεί σχεδόν "ντροπή στην εταιρεία σας που σας προσλαμβάνει για να κάνετε αυτή την δουλειά, να ανακοινώνεται στους μαλάκες που περιμένουν κάτι ότι δεν θα περάσει άλλος συρμός, δεν είναι δουλειά σας, το καταλαβαίνω"
- σας μίλησα πιο πριν αλλά μάλλον δεν με ακούσατε.
μα τι με νοιάζει - το ξέρω ότι θα έπρεπε να το ξέρω, θα έπρεπε να είχα μάθει από κάπου τι ώρα φεύγει ο τελευταίος συρμός από την αποβάθρα. μην σου πω ότι θα έπρεπε να είχα αυτή την γνώση καταγεγραμμένη στην τάμπουλα ράσα του μυαλού μου εκ γενετής όπως όλοι οι νορμάλ καλά φτιαγμένοι άνθρωποι. μου την σπάει όλη αυτή η ασέβεια μέσω της μετακύλισης ευθυνών από οργανισμό με δημόσιο χαρακτήρα - αν για κάθε οργανισμό ισχύει αυτό - στους από κάτω, οπότε και οι ευθύνες και η έκθεση που τελικά έχει ως οργανισμός στους τελικούς αποδέκτες των (κάποιες φορές μη-) υπηρεσιών του τις επομίζεται μια άμοιρη υπάλληλος καθαριότητας ή "αυτών των αορίστων πραγμάτων που τα λέμε σεκιούριτυ" (μερικές φορές δεν μπορείς καν να τους ξεχωρίσεις, λες και κυκλοφορούν under cover και η δουλειά τους είναι να σε μπερδεύουν και να σου βάζουν λογικές τρικλοποδιές) - και τι να πεις σε αυτήν;
σε ενα νορμάλ κράτος που σέβεται τους πολίτες του και τις δομές του που αναφέρονται σε αυτούς, αυτό που φαντάζομαι πως συμβαίνει είναι ότι ο τελευταίος συρμός του μετρό κάθεται στην αποβάθρα και οι άνθρωποι που μπήκαν στον σταθμό οδηγούνται σε αυτό ενώ κάνείς άλλος δεν μπαίνει άλλο στο σταθμό - αλλά τι, έχουν οι Αττικές Συγκοινωνίες ή δεν ξέρω πως λέγεται ο οργανισμός αυτός προσωπικό για να κάνει το παραπάνω;
τους έχει απολύσει ή δεν προσλαμβάνει και βλέπω κάθε φορά την θληβερή εικόνα με άδειους σταθμούς και ανθρώπους ανήμπορους απλά να μην μπαίνουν καν στον κόπο να χρησιμοποιήσουν το μετρό λόγω της κατάπτηστης κατάστασης που αντιμετωπίζουν, ξεκινόντας από τα εκδοτήρια εισητηρίων τα οποία δεν μπορούν να μάθουν να τα χρησιμοποιούν, και τις αυτόματες θύρες που θα πρέπει να ευχαριστούμε την τύχη που δεν είναι εντελώς ανελέητες όταν περνάει κάτι ανάμεσά τους χωρίς εισητήριο, και τελειώνοντας με το να λείπει πάσης φύσεως προσωπικό από ολόκληρο τον σταθμό πλην του σταθμάρχη κάπου στο υπερπέραν σε μια σκοτεινή αίθουσα από χοντρό γυαλί που σου μιλάει από το μηχάνημα "πατήστε το κουμπί για να μιλήσει" και η φωνή του ακούγεται έτσι αφύσικα ηλεκτρική, εάν δεν είναι χαλασμένο το μηχάνημα δηλαδή, και τι να την κάνεις την φωνή όταν δεν μπορεί να σου πει τίποτα πέρα απ' αυτά που ήδη ξέρεις.
για δύο ώρες περπάτησα την σκοτεινή αθήνα του γλυκού παρασκευιάτικου βραδιού, ευχαριστώντας το αττικό μετρό για την ευκαιρία αυτή που μου δίνει έτσι απλόχερα κάθε φορά. στον δρόμο έπαιζα με τα λουράκια από την ζακέτα μου - είναι απ' αυτά με τα οποία δένεις τον λαιμό όταν κρυώνει (μην σκεφθώ τίποτε άλλο, άκου εκεί) και που στην ζακέτα αυτή καταλήγουν σε δύο ξύλινα μπιλάκια από τα οποία μόνο το ένα έχει μείνει. ζουλούσα το ένα μπιλάκι τόση ώρα που σήμερα το πρωί βρήκα έναν κάλλο πάνω στο δάχτυλο. είναι ακριβώς στο σημείο όπου στηρίζεται το ποτήρι όταν το πιάνεις από το χερούλι. θα λέω ότι έβγαλα κάλλο από τον πολύ καφέ. επίσης σχεδίαζα στο μυαλό μου γκριμάτσες σε μπάτσους, το μόνο που έκανα στην πράξη όμως ήταν κάτι σε ένα τετράγωνο χαμόγελο απαισιοδοξίας και απαξίωσης με μια δόση απολογιτικής διάθεσης. επίσης είδα στον δρόμο τον Αντώνη, ενα παιδί που ούτε καν επιφανειακά δεν τον ξέρω, και του φώναξα με βραχνή φωνή ενώ περνούσε σε απόσταση ενός μέτρου - Αντώνη! - και όταν με αναγνώρισε και πήγε να μου δώσει το χέρι του, δεν μπορούσα να το δεχτώ οπότε ακαριαία την σχημάτισε σε γροθιά για να μου δώσει το μπρο φιστ, το οποίο και αυτό μου φάνηκε γελοίο, και τελικά αμήχανα του έσφηξα την σχηματισμένη γροθιά, όπως θα έπρεπε να είναι τα πράγματα δηλαδή σε αυτές τις καταστάσεις, και μετά από όλα αυτά είδα τον φόβο στα μάτια του Αντώνη και ένιωσα την ανάγκη να του απολογηθώ, ή τέλος πάντων να εξηγήσω το αυτονόητο - ότι τον είδα από μακριά και ήθελα να τον χαιρετήσω. αυτά. τον άφησα έτσι με φόβο και απορία στα μάτια. ελπίζω να μην έπεσε στα χέρια των μπάτσων στους οποίους χαμογελούσα τετράγωνα για να τον ανακρίνουν σχετικά με την σχέση του με "αυτόν τον άνθρωπο". σαν ο βραχνός αδέξιος χαιρετισμός μου ήταν σαν το φιλί ενός ανυποψίαστου αυτή την φορά Ιούδα.
κατά τα άλλα σας έχω πει ότι τους τελευταίους 1-2 μήνες έχω συνεχόμενη αρνητική διάθεση; και σε άλλες ειδήσεις.. με λένε δημήτρη μάναλα και έχω μια αγάπη για τα βουνά και η ζωή είναι μικρή και σας το λέω εγώ που είμαι ενενίντα, και άλλες τέτοιες π@π@ριές (από γνωστή άκρως εκνευριστική διαφήμιση σε γνωστό ραδιοφωνικό σταθμό). πολλά μου φαίνονται γελοία, εκνευριστικά, και δεν βρίσκω σωτηρία (- θα τραβήξω μαλακία!!! - )
επίσης πιο πριν απόλα αυτά χθες το βράδυ είδα δύο φίλους που τους λένε και τους δύο Οδυσσέας, και είπα πως θα το θεωρήσω σημάδι από ψιλά, απ' αυτά σαν και εκείνα που πειγράφει ο κάθε γέροντας Παϊσιος, είπα πως θα το γράψω στο μπλογκ μου. το είπα και το έκανα.
αναμένουμε να πάρει και την γκούγκλ ο έλον μας, οπότε εκτός από μαζικές απολύσεις εργαζομένων, θα στείλει και τα emails μας στο διάστημα. μιλώντας για το διάστημα, γράφω αυτές τις γραμμές και ακούω συνεχόμενους ήχους από αεροπλανικές υπερπτήσεις και προσπαθώ να καταλάβω αν είναι ρυπές του αέρα ή όντως μαχητικά που πετάνε από πάνω. με αυτούς τους ήχους που ακούω είναι σαν να γίνεται το σώσε εκεί πάνω, η επόμενη μάχη της αθήνας. και να γινόταν μάχη, λες να το ακούγαμε στις ειδήσεις; μπα, δεν νομίζω. θα το έδειχνε μάλλον η νεκροψία. εμείς οι απλοί κάτοικοι εδώ στα χαμυλά, με τις προσγειωμένες μας σκέψεις και την ψευδαίσθηση πως μιλάμε σε κάποιον.
έχει ντάλα ήλιο, υπόσχονται πως από το απόγευμα η Εύα θα ρίξει ανείπωτες καρέκλες, το αμάξι μου παραμένει χεσμένο και γεμάτο πευκοβελόνες μιλώντας εκτενώς για την ανευθυνότητα και σταρχιδοσύνη του ιδιοκτήτη του, αποκρύπτοντας παντελώς την βασανισμένη καθημερινότητά του νού του (του του)
ξεκίνησε αρχικά ως ποστ στο φεησμπουκ. εκεί που όταν είναι να κάνεις μια ανάρτηση, σου λέει "what's on your mind, Andrey?" αλλά ξέφυγε λίγο σε μέγεθος και είπα να το βάλω τελικά εδώ.
what's on my mind? βλέπω "αστρονομία" και αντιλαμβάνομαι "αστυνομία" (διαβάζοντας είδηση για τον θάνατο του σιμόπουλου που ήταν αστροφυσικός), βλέπω "αριστερισμός" και αντιλαμβάνομαι "αστρισμός" (από το βιβλίο του Λένιν, εκδόσεις Θεμέλιο, που έδινε κάποτε η Αυγή και ξαναέδωσε το προηγούμενο Σάββατο). δεν πρωτοτυπώ, το ξέρω. σε ένα δικό μου σύμπαν ζω, το ξέρω.
προσπαθώ να δω το dolce vita του φελλίνι σε επεισόδια. αν ήταν χωρισμένη όλη η ταινία σε εικοσάλεπτα επεισόδια, θα είχε 8 επεισόδια. σαν μια σεζόν ένα πράγμα.
ζω δικιά μου ντόλτσε βίτα κι εγώ, σε επεισόδια, όπως αρκετοί και αρκετές, φαντάζομαι. αλλά όχι αρκετές και αρκετοί ώστε να θεωρούμαστε μια κανονικότητα..
σήμερα το βράδυ κατέβηκε μαζί μου στο μετρό ένας τύπος που με κοιτούσε έντονα, απ' αυτούς όμως που τους το συγχορείς εύκολα. θυμάστε τους τρουβαδούρους και jokers στην αυλή του βασιλιά, μπορούσαν να υπερβούν τα κοινωνικά πρέπει, και ήταν οι μόνοι, θαρρώ, που με αυτά που λέγαν δεν τους αποκεφάλιζαν (αμέσως), γιατί ήταν εντός αλλά και πιο πολύ εκτός της κοινωνίας, ζούσαν και ήταν συνδετικός κρίκος με ένα σουρρεάλ παράλληλο σύμπαν.
μου έκανε ένα νόημα δείχνοντας την μπλούζα του και χτύπησε τον εαυτό του στον όμο και χαμογέλασε, έκανα ένα βλέμμα πως τον ακούω αν και δεν πολυκαταλαβαίνω. στην συνέχεια προσπάθησα να σκεφθώ τι θα μπορούσε να εννοεί. φορούσα μια μπλούζα μαρίλλιον. δεν την φοράω επειδή τους ακούω πολύ - μου την έχει φέρει ο φίλος μου ο τάσος από ένα ταξίδι που πήγε για να τους δει κάπου στο εξωτερικό. είναι από την δεύτερη περίοδό τους με τον Hogarth ως τραγουδιστή, μετά τον Fish. και μάλιστα πολύ μεταγενέστερα, γύρω στο 2010.
τελος πάντων, σκεφτόμενος ότι μάλλον δεν τα σκεφτόταν όλα αυτά ο τύπος που μου είπε κάτι για την μπλούζα μου, την κοίταξα για να δω πως την είδε, και αντελήφθη (πως το λένε) πως έχει ένα τεράστιο ασπρο λεκέ από άλατα του ιδρώτα που περικυκλώνει το εξόγκωμα της κοιλιάς μου και κάνει και διάφορα παρακλάδια.
ένιωθα συνάμα περίφανος (γιατί ίδρωσα κάνοντας κάτι), και μόνος (γιατί δεν υπήρχε κανείς να μου το πει μέχρι να μου το πει αυτός ο τύπος που με κοιτούσε έντονα και ήταν στα όρια της παρεξήγησης το γιατί το κάνει) και ξέρωγώ... βασικά τότε έβαλα την τσάντα μου μπροστά να μου κρύβει τους λεκέδες, και όταν ξαναπέρασε ο τύπος μπροστά μου (που με ξανακοιτούσε), του έσμιξα τα φρίδια, όπως έκανε η ηθοποιάρα στο russian doll στο τέλος του, (και είναι η στιγμή που θα την θυμάμαι για πάντα, γιατί έτσι φιλάω ανθρώπους, γιατί είναι ο τελειότερος χαιρετισμός και σιωπιλή αποδοχή και εκτίμηση που μπορώ να σκεφθώ - από μόνος μου χωρίς να θυμάναι να έχω επηρεαστεί από κάτι (εκτός από τις γάτες) - και το έκανε εκείνη..) (δεν το έκανα καλά όμως, δεν επέστρεψα το βλέμμα μου ξανά, τα έσμιξα και κρύφτηκα αμέσως)
η φωτογραφία είναι από την συμβολή Συγγρού με Χαμοστέρνας, κοντά στην Ιντεραμέρικαν και την Πάντειο / το Πάντειον και όσονούπω το Πάνθεον. ("... ΗΜΙΘΕΑ Μ.Α.Ε. («Ημιθέα»), που είναι η ιδιοκτήτρια του νοσοκομείου ΕΡΡΙΚΟΣ ΝΤΥΝΑΝ..." από την είδηση της συγχώνευσης του Ντυνάν με Euromedica) (μπλέξαμε τα μπούτια μας, σε άλλη μετάφραση - και ας πρόσεχες.. είναι η ροπή των πραγμάτων; )
μερικές φορές νιώθω σαν το ψάρι που το πιάσαν μόλις, που κουνιέται πέρα δώθε πολύ πολύ και σιγά σιγά βαριανασαίνει και σταματάει να κουνιέται, μόνο εκείνο πεθαίνει και εγώ παίρνω αναπνοές, κλείνω τα μάτια μου και χάνομαι από την πραγματικότητα για λίγο, ναι έχω αυτό το προνόμιο. κάποιος άνθρωπος και κάποιοι άνθρωποι ανεβάζουν τον πήχη - έχουν προϋπάρξει και άλλες απεργίες πείνας, καμία δεν την ζήσαμε όμως, και δεν την ζήσαμε έτσι, δεν νιώσαμε και εμείς εν μέρει δολοφόνοι μαζί με την στενόμυαλη μισητή εδώ και καιρό μα εξοργιστικά μισητή πια κυβέρνηση. και δεν το αλλάζει τίποτε πια.
κάθομαι στο δωμάτιό μου και έχει ησυχία έξω όντως - ακούω το τικ τακ ρολογιού (όχι της Πλάτωνος), τα έξω σκυλιά και τους λέβητες. αν φυσούσε προς τα εδώ ενδεχομένως να άκουγα και συνθήματα από το σύνταγμα. ναι - παρόλο που είμαι στον Χολαργό μερικές φορές ακούγονται. νομίζω πως δεν είναι ιδέα μου. ή ήταν κάποιο φάντασμα συνθημάτων και διαδηλώσεων από παλιά που έχει σφηνωθεί στο αριστερό μου αυτί και με ξυπνάει μερικές φορές που νιώθω τύψεις.
εκνευρίζομαι και απογοητεύομαι και κάνω σαν αυτό το ψαράκι παραπάνω με ανθρώπους που βγάζουν τέτοιο μίσος και μένος προς τους "κατά συρροή δολοφόνους", συν την διδακτικότητα. απορώ και θαυμάζω τους ανθρώπους άλλους που έχουν την υπομονή να κάτσουν και να τους εξηγούν και να τους κάνουν διάλογο. ντρέπομαι για την ανθρωπότητα και τον εαυτό μου ως μέλος της - και συνειδητοποιώ ότι πάλι έχω ξεχάσει τι είμαστε στην πραγματικότητα, ποιά είναι η πραγματική υπόστασή μας καλά κρυμμένη πίσω από στρώσεις πολιτισμού και δημοκρατικής παράδοσης για την οποία κάποιοι άλλοι πάλεψαν. έτσι και αλλιώς πάλεψαν, στο παρελθόν πάλεψαν, εγώ το βρήκα έτσι..
***
(πάντα ήθελα να βάλω τέτοια αστεράκια σε κείμενο. είναι πολύ ωραία)
θα ήθελα να ακούσω κανένα παλιό καλό τραγούδι, να βυθιστώ σε σκέψεις για κάτι άλλο, για τον έρωτα, μα κάτι δεν μ' αφήνει. θάνατος ενός απεργού πείνας φέρνει την πολιτική στο προσκήνιο, της αφαιρεί τα κωμικοτραγικά στοιχεία και την απογυμνώνει, φυσάει και μου παίρνει το απολιτίκ καπέλο, την ανεμελιά και το χαμόγελο. προσπαθώ να φανταστώ την παγερή αδιαφορία και το πείσμα / σκληράδα / αδικία / κοινωνικό δαρβινισμό γύρω μου για πληθώρα θεμάτων και θλίβομαι.
ή μήπως δεν είναι πολιτική - μήπως είναι η απλή αποστροφή από τον θάνατο, η αντιμετώπιση ενός από τα βαρύτερα ταμπού και φόβητρου της ανθρωπότητας και της σημαίας της τραγικότητάς της; που την ανεμίζει ένας άνθρωπος.
... και μετά ίσως προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου γιατί σε κάποια φάση νιώθω ότι έτσι πάει η ιστορία, και ότι το μέλλον δεν χτίζεται με κάποια πρόοδο από τα παλιότερα στα νεότερα χρόνια, ότι όντως πάει σε κύματα, και είναι ψευδαίσθηση το ότι αφήνουμε παρακαταθήκη πολιτισμού για τα παιδιά μας - τα παιδιά, και τα εγγόνια πιο πολύ - θα χαθούν στην θολούρα της δικιάς τους ζωής και των θεμάτων της και πιο δύσκολα θα εκτιμήσουν αυτό που τους άφησες (τι ωραία δικαιολογία να μην τους αφήσω τίποτα ειδικά εγώ - η καλύτερη!). η τεχνολογική πρόοδος - άλλο πράγμα - θα συνεχίζεται μέχρι να αφανιστούμε σαν είδος - εν πάσει περιπτώσει - δεν έχει να κάνει με την ψυχική που θα μείνει ακριβώς ίδια όπως είναι τώρα, και όπως ήταν τότε που σταυρώνανε τον Χριστό, εκτελούσαν τον Σωκράτη.. και χειρότερα. σκέφτομαι τις ιδέες από την επιστημονική φαντασία - το Φαρενάιτ 45κάτι (ποτέ δεν θυμόμουν το πόσο) - όπου μάθαιναν οι άνθρωποι κάποια βιβλία απ' έξω για να μείνουν κάποια καθώς τα καίγαν όλα. δυστυχώς στην σημερινή εποχή δεν χρειάζεται να κάψεις βιβλία - μπορείς να τα κρατάς σε άπειρα μεγάλους χώρους και να τα χαίρεσαι και να λες πόσο πολυτισμένοι είμαστε (είναι από το πολύ + πολιτισμένος) - κάποιοι επιστήμονες όμως μόνο θα μπορούν να τα διαβάσουν και να τα καταλάβουν. εμείς δεν χρειάζεται..
πρέπει να σκεφθώ κάτι πολύ ποιητικό και ρομαντικό για να λήξω αυτό το κειμενάκι που προχωράει σε ονειρικό ρυθμό κάπως αποστασιοποιημένο από την πραγματικότητα έξω από το δωμάτιό μου. όταν θα ακούω κραυγές και χτύπους θα κάθομαι σαν ποντικάκι στην γωνίτσα και θα κουνάω την μυτούλα μου και θα σκέφτομαι πόσο χέστης είμαι και όμως θα εκτιμάω την αξία να παραδέχομαι ότι ο ηρωισμός και αυταπάρνηση δεν μου ταιριάζει, στα παιχνίδια ρόλων πάντα επιλέγω true neutral ή neutral good χαρακτήρα, τελευταία γένους θηλυκού (άσχετο, απλά ήθελα να το πω). κατά βάθος θέλω να πιστεύω ότι αν συμβεί κάτι πραγματικά κακό, θα σταθώ στο ύψος των περιστάσεων, τα πράγματα όμως πλησιάζουν επικίνδυνα σε ακραίες καταστάσεις και πλέον δεν είναι σίγουρο ότι το κακό, έστω και στατιστικά, σπάνια θα συμβεί - οπότε το στατιστικό στοιχείο δεν σε προστατεύει πια, ούτε το γεγονός ότι ζεις στις Δυτικές κοινωνίες (όχι συνοικίες), οπότε σκας και κάθεσαι φρόνιμος, σαν φρονι-μύτης.
θυμάμαι τότε, κάποτε, σε κάποιες εκλογές, όταν μπήκε η ΧΑ στην Βουλή, λέγαμε πάνω κάτω τα ίδια - για την απογοήτευση από την κοινωνία και τους δύσκολους καιρούς που ερχόντουσαν. ήρθαν και ακόμα έρχονται, εγώ μάλλον ξεχάστηκα λίγο και έκανα μια παύση.. και χάνομαι..
όταν σφίξουν τα πράγματα θα καταλάβουμε γιατί όλη η τότε Γερμανία ανεχόταν το τρίτο ράιχ. με κατακτητές και δωσίλογους δεν θα συνεργαστώ όμως. λέω. με εσωτερικό εχθρό πάλι δεν ξέρω. ποιά πλευρά θα επιλέξω; στα βασανιστήρια.. εκεί δεν ξέρω, δεν θέλω να το σκεφθώ. όπως δεν θέλω να τον σκεφθώ τον θάνατο. κάποιος τον σκέφθηκε και τον έφερε σαν δώρο να το δούμε όλοι και να τον ξαναντικρίσουμε. όλοι χάνουν τις ζωές τους, κάποιοι παθαίνουν ατυχήματα, κάποιους τους σκοτώνουν, κάποιοι αυτοκτονούν από απελπισία. αλλά έτσι κάποιος να μας δείξει αυτή την διαδικασία σε αργή κίνηση - εγώ τουλάχιστον δεν το έχω ξαναδεί, και φυσικά άλλο να το βλέπεις και άλλο να το σκέφτεσαι σαν μια περίπτωση στην ιστορία. και οι άλλοι να πατούν το πόδι τους και να λένε πέθαινε. πέθαινε. σκασίλα μου. σε κέρδισα. να μάθεις. τι θα μάθει αυτός που πεθαίνει; ήδη ξέρει ΠΑΡΑ πολλά, δεν χρειάζεται να μάθει τίποτα - ίσως να έχουμε να μάθουμε πολλά εμείς. και όχι απ' αυτά που με στόμφο ενός κακού δασκάλου από το The Wall μας επιβάλλει η κυβέρνηση.
989 λέξεις; τέλος πάντων πάντα πάτωνα στην έκθεση έτσι και αλλιώς. το πέρασα και από έναν ορθογράφο, δεν λέω ποιόν, τον κύριο ... δεν λέω.
(η εικόνα είναι από εδώ: https://en.wikipedia.org/wiki/The_Ninth_Wave)
παραθέτω κάποιες φωτογραφίες απο την έκθεση (τελειώνει όπου να'ναι) Illustrations στο (μουσ)είο Μπενάκη Πειραιώς.. καταρχάς, μια χαρά, το εισητήριο ήταν μόνο 3 ευρώ.. γενικά η κάθε ευκαιρία να βρεθείς σε αυτό το μουσείο (και σε κάθε μουσείο, μάλλον) αξίζει τα λεφτά του.
μου είπαν, προχοράτε στην ράμπα, δεύερος όροφς αριστερά. μάλιστα.
η ράμπα ΈΚΑΝΕ ΘΟΡΥΒΟ. η κάθε πατημασιά μου άξιζε ενα σφίξημο στα χείλη και γενικά μια γκριμάτσα στο πρόσωπο. δεν είχε που δεν είχε κόσμο, προχωρούσα μόνος μου και ακουγα τον ήχο των πατημασιών μου σε dolby surround.
και έπρεπε να πάω στον δεύτερο.
μάλιστα :)
τέλος πάντων, εντάξει όλα καλά, είδα και την έκθεση, πλάκα είχε, μου άρεσαν κάποια πράγματα, κάποια μου προκάλεσαν πολύ κριτική αντιμετώπιση (με γέλιο) - ειδικά εκει με τα cartoons που χαϊδεύουν ο ενας τα γεννητικά όργανα του άλλου - ο καθένας κάνει ότι μπορεί ρε παιδιά - και αυτά ενδιαφέροντα είναι... (δεν σχολιάζω άλλο - αν και πήγα, πήγα να προσπαθήσω, αλλά δεν νομίζω να έχει νόημα κανένα..)
το τελευταίο μου θύμιζε σε στύλ αυτά που μ'αρέσουν και μένα.. αλλά ήταν μα τόσο καταχθόνιο, μου έβγαζε μια μελαγχολία απο εκείνες τις μαύρες, όταν λες.. οκ, αυτό δεν είναι για πλάκα, αυτό είναι fuckin' big deal.. και δεν είμαι σε αυτή την φάση αυτή την περίοδο, πραγματικά..
οπότε γενικά..
:| για κάποιο λόγο δεν εκτίμησα την έκθεση καλά καλά. τουλάχιστον το ότι γίνονται τέτοια πράγματα είναι καλό.. α - και το άλλο - ενα τελευταίο "έκθεμα" πρέπει να είχε κάτι να κάνει με τους graffiti artists lifo - ή δεν ξέρω και γω τι - και έγραφε - we hate lifo press, we like lifo team, κάτι τέτοιο - αλλά το ότι το έβαλε η sponsor η lifo στην έκθεση είναι λίγο αστείο, έτσι δεν είναι; δεν ξέρω which is which and who is who..
all is art, έτσι;
ash in art που λένε, ε;
ξερωγώ....;
πάπαλα.
καληνύχτα.
.. ωραία ήταν η παράσταση.. ασε που με είχαν πιάσει τα ψυχολογικά μου.. ειδικά όταν βάλαν εκείνο το κομμάτι των smiths..
- ποιό κομμάτι - γιατί είχα αυτή την απορία και ήθελα να σε ρωτήσω
- έλα μωρέ εκείνο το κομμάτι απο το the queen is dead.. εδώ τραγουδάω - o mother, i can feel the soil falling over my head.. - που λες όταν έβαλαν το κομμάτι και κοιτούσαν έτσι περίεργα και με απορία το κοινό, έβαλα τα κλάματα
- τι εννοείς;
- ε, άφησα ενα δάκρυ ρε παιδί μου....
...
- που λες - τελευταία ακούω πολύ Bach. έχω κατεβάσει αρκετό πράγμα, και ακούω και μου αρέσει πολύ.. και στην παράσταση χρησιμοποίησε και εκει ενα κομμάτι του Bach.. που λες - εκει δάκρισα και γω...
- έλα ρε.. σύμπτωση (νόμιζα πως μόνο εγώ αφήνω τον εαυτό μου τόσο ελεύθερο έρμαιο των αδυναμιών μου και των υπαρξιακών μου)
- τελικά όλοι τελευταία έχουμε την τάση να δακρίζουμε...
ίσως να είναι επειδή μεγαλώνουμε. έχουμε φτάσει σε μια ηλικία πλέον που οι χορδές μας γίνανε πιο ευαίσθητες.. σπαράζουν με το παραμικρό.. είναι μόνο να αφήσεις τον εαυτό σου να επικεντρωθεί σε μια σκέψη..
αυτό κάνουμε.. συνεχώς προσπαθούμε να αποφύγουμε μία-δύο συγκεκριμένες σκέψεις, και προσπαθούμε να βαδίσουμε μπρος, με τον αέρα να φυσσά δυνατά και αισιόδοξα στα πανιά μας..
πέρασα κατά τύχη από το Σύνταγμα, και πέρα απο τους συνηθισμένους σκεϊτάδες, που ήταν εκτοπισμένοι προς τα φανάρια προς την Ερμού, είχε στα σκαλιά κάτι παιδιά που χόρευαν κάτι σαν break-dance.. είχαν μαζί τους κασσετόφωνα, και χόρευαν ο ένας μπροστά στον άλλον, και χειροκροτούσαν ο ένας στον άλλον.. αλλά ήταν πολύ ωραία φάση. βασικά χόρευαν παπάδες. ήταν δυο παιδιά που φαινόντουσαν κάπως αδύνατα, με πολύ συμπαγή σώματα, που στρυφογυρνούσαν πάνω σε ενα χέρι, ώμο, ούτε και γω ξέρω τι. και όλα αυτά κρατώντας απόλυτο ρυθμό με την μουσική, που δεν θα ήξερα καλά να την προσδιορίσω - κάτι αρκετά φοντο-ειδές, με αρκετό beat και funk όμως ώστε να είναι αρκετά χορέψιμο.. ήταν και ενα παιδί πιο ψιλό που όμως δύσκολα την πάλευε μπροστά σε αυτούς, αλλά δεδομένου του όγκου του μια χαρά άξιος ήτανε.
χάρηκα πολύ όμως γιατί το είδα σαν αναβίωση του χορού.. γιατί προσωπικά πιστεύω, ότι αν το σκεϊτμπόαρντ είναι η τέχνη του εντυπωσιασμού, το break-dance-o-ειδές αυτό πράγμα είναι τουλάχιστον περισσότερο τέχνη και έκφραση του σώματος - χωρίς να αρνούμαι ότι περιέχει αρκετά στοιχεία εντυπωσιασμού και αυτό.
τέλος πάντων. θυμήθηκα μ'αυτά και μ'αυτά ένα παλιό video των deftones για ενα επίκαιρο τραγούδι τους, το "bored". δεν έχει break-dance, έχει ποδήλατα και σκεϊτ, αλλά λέμε τώρα, έχει κατιτίς απο παρόμοια ατμόσφαιρα.
(σημείωση - αντί για birthmark έπαιξαν οι coma curve, το flyer είναι απο την σελίδα του event στο last.fm)
πήγα με ενα φίλο, να δω γνωστούς φίλους εκείνου του φίλου να παίζουν επί σκηνής.. ήταν πολύ ωραία. πρώτη βγήκαν οι coma curve, οι οποίοι μάλλουν θέλουν δουλειά ακόμα - μου φάνηκαν κάπως αβέβαιοι στο παίξιμο και στο στυλ - μου θύμισαν τις τελευταίες δουλειές των anathema, gathering, within temptation, τα φωνητικά της κοπέλας με δυσκολία ξεπερνούσαν τον ήχο του band, με αποτέλεσμα να ακουγόταν σαν να φωνάζει μερικές φορές. δεν είναι από τις καλύτερες φωνές που έχω ακούσει, θέλει δουλειά ακόμα. και το τραγούδι που έχουν στο myspace τους, το fluorescent light, μου θυμίζει ένα κομμάτι των puressence. τέλος πάντων, ελπίζω να δω κάτι καλύτερο απ'αυτούς.
στην συνέχεια βγήκαν οι thought converter, με την όμορφη τραγουδίστρια που έκλεβε λίγο την παράσταση. έβγαζε και λίγο γκρέζι στα φωνητικά, τραγουδούσε αρκετά στις χαμυλές οκτάβες και ήταν πολύ άνετη στην σκηνή. είδα ξανά το πόσο σημαντικό είναι. γενικά τα τραγούδια τους είναι ενδιαφέροντα και αρκετά άρτια τεχνικά, αλλά με άφησαν λίγο μπερδεμένο ως προς το στυλ και την ατμόσφαιρά τους - είναι ατμοσφαιρικοί και κάποτε doomy, αλλά που και που ρίχνουν στην μέση ένα εντελώς swinging κάτι και ενώ έχει πλάκα, δεν είμαι σίγουρος για το αν κολλάει όλη η φάση... τέλος πάντων, θα τους έχουμε υπ'όψη..
τελευταίοι βγήκαν οι universe217, και ενώ είχε μείνει μόνος λίγος κόσμος, τα έδωσαν όλα, - πιστεύω όσους δεν τους ήξεραν μας κατέπληξαν. είναι πολύ doomy, αλλά και πάρα πολύ spacey και πειραματικοί, με εφέ πετάλια και δεν συμμαζεύεται. στο κέντρο έχουν ενα πολύ μεστό και σταθερό και μην πω βαρύ ήχο, ο οποίος σε κολλάει (και σε κολάζει), και δεν σε αφήνει να ξεφεύγεις και να βαριέσαι, και ... ακόμα πιο πολύ στο κέντρο έχουν αυτά τα απίστευτα φωνητικά της τραγουδίστριάς τους, που άλλες φωρές ακούγονται σαν τον messiah, τον τραγουδιστή των candlemass, και άλλες φωρές είναι εντελώς σαν τα φωνητικά (όπως και η μουσική) των portishead.. μια κοπέλα δίπλα μου είπε γι'αυτήν ότι είναι η ίδια η janice (joplin), και στην ειλικρίνεια της πάνω στην σκινή, και στο χαμογελάκι που έχει μια τρέλα μεσα, πίσω απο μια βρεγμένη τούφα απο μαλλιά που πέφτει πάνω στο μάτι της. η κοπέλα οργιόταν πάνω στην σκινή, άλλες φορές έκανε βαθύ headbanging, άλλες φορές γωνάτιζε, κουλουριάζοντας σχεδόν πάνω στην σκινή (πείραζε και κάτι πετάλια εκεί κάτω), άλλες φορές έφερνε (ενώ τραγουδούσε) στην θέση του το πεσμένο σταντ με μια πιατέλα του drummer, που έπεσε τουλάχιστον 2-3 φορές - και επειδή τραγουδούσε έτσι, ατμοσφαιρικά και αργά, σήκωνε και το σταντ αργά και με υπομονή.. τέλος πάντων.. ο κιθαρίστας τους, για τον οποίο λένε γενικά πολλά ενδιαφέροντα (ότι πειραματίζεται πολύ, και γενικά ασχολείται και με graphic art (έχει πάρει μέχρι και κάτι βραβεία απο local περιοδικά, άκουσα) και σχεδιάζει τα εξώφυλλά τους), ήταν συνέχεια στο αριστερό άκρο της σκηνής, μέσα σε σκιά, και δύσκολα τον έβλεπες. τέλος πάντων. μπράβο τους!...
να σημειώσω ότι όλα τα συγκροτήματα που προανέφερα έχουν δικές τους myspace σελίδες με τραγούδια, αρκεί να αναζητήσετε στο myspace με το όνομα του συγκροτήματος
παρόλο που κανονικά δεν θα πήγαινα, δεν μετάνιωσα καθόλου που τελικά πήγα. είχε στο περίπου γεμίσει το ΑΝ, αν και καμία 20 άτομα ακόμη θα χωρούσαν για να γίνουμε εντελώς σαρδελοκούτι. εγώ περίμενα πως δεν θα έβρησκα εισητήριο, καθώς ήδη από τον last.fm φαινόταν πως θα πήγαιναν 140 άτομα (!), και όντως έξω από το ΑΝ είχε μαζευτεί πολύς λαός. παρόλα αυτά εισητήρια βρήκαμε, ευτυχώς.
η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική σχεδόν, λουστήκαμε στον υδρώτα, ιδίως μετά το support (εγώ λούστηκα και με μπύρα, αλλά είναι μια άλλη ιστορία) τώρα πρώτη φορά διαβάζω ότι support έπαιξαν οι έλληνες absent without leave, εγώ τους έβλεπα στην σκινή χωρίς να ξέρω ποιοί είναι. δεν μου άφησαν και τις καλύτερες εντυπώσεις - ήταν δύο άτομα πάνω στην σκινή, καθιστοί και οι δύο, με δυο κιθάρες - είχαν κάτσει ώστε ο ένας να βλέπει τον άλλον, με αποτέλεσμα και οι δύο να ήταν σχεδόν γυρισμένοι με πλάτη προς το κοινό.. βαρέθηκα κάπως και την μουσική, παρόλο που καπου κάπου έβαζαν και ενα αργό μπιτάκι. η ατμόσφαιρα ήταν σαν να κάνουν rehearsal στο δωμάτιό τους. τέλος πάντων. δεν άργησαν να τελειώσουν.
οι god is an astronaut που βγήκαν μετά ήταν άψογοι, ήταν 3 πάνω στην σκινή, ο drummer, ο μπασίστας, και ο κιθαρωδός, που έπαιζε συγχρόνος και κάτι εφέ και μελωδίες στα πλήκτρα και τραγουδούσε, - με αυτό το sigur rosικό στυλ, αρκετά στο background. είχαν τέλειο ήχο, ακουγόταν το κάθε όργανο. γενικά τα έδιναν όλα, χτυπιόντουσαν σε κάθε κομμάτι (σε πολλά κομμάτια τους ξεχωρίζω ενα ήρεμο μέρος και ενα ξέσπασμα), έχουν και αυτό το μαγευτικό λυσσαλέο ριθμό στα drums, που θες να τον ακολουθήσεις με όλο σου το σώμα. γενικά παίζουν μια μουσική που είναι δύσκολο να μην αρέσει.. έχει στοιχεία απ'όλα, και το πολύ μελωδικό και απαλό, dreamy στοιχείο, και την μεταλλική/indie βαρύτητα στο ξέσπασμα και στον ρυθμό των drums, ο οποίος κάτι μου φέρνει και απο χορευτική μουσική, αλλά δεν μπορώ να προσδριορίσω το τι ακριβώς.. τέλος πάντων, αυτά εν ολίγοις
βάζω και ενα κλιπάκι που βρήκα απο YouTube - το έπαιξαν αυτό..
Με έψησε ενας φίλος μου να επισκευθώ ετούτη την συναυλία.. ομολογουμένως είχα αρκετό καιρό να πάω σε μια extreme μεταλ φάση, και μπορώ να πω πως έμεινα ευχαριστημένος - μακάρι να ήξερα και τα κομμάτια ωστε να τα απολάυσω καλύτερα.
Το εισητήριο το πήρα επιτόπου. Και να μην ήξερα δηλαδή προς τα που πέφτει το Gagarin, θα ήταν εύκολο να το καταλάβω απο τον κόσμο που έβλεπες πλησιάζοντας, μπλούζες, μαλλιά, μπύρες :) Το ασυνήθιστο ήταν πως η συναυλία ξεκίνησε με μαθηματική ακρίβεια στις 8, όπως προανέγγειλε και το εισητήριο. Έτσι, αρκετά κομμάτια των Dying Fetus τα έχασα. Πάντως όσα πρόλαβα ήταν χειμαρρώδεις, ταχύτατα, παγωμένα. Ηταν οι τρεις τους στην σκηνή, με το drumset μπροστά μπροστά στην μέση, με μπάσο-κιθάρα δεξιά και αριστερά. Και οι δύο .. εγχορδίστες.. έκαναν και φωνητικά, πιο βοθρομπάσα ο ένας, και πιο σάϊκο screaming ο άλλος. Τέλος πάντων, ο ένας προλογούσε κιόλας συχνά-πυκνά τα κομμάτια, μόνο που εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα πραγματικά, μιλούσε κάπως γρήγορα.
Μετά τους Dying Fetus ακολούθησε ενα αρκετά μεγάλο διάλειμα, στο πέρας του οποίου, μέσα σε δραματικό σκοτάδι, εμφανίστηκε το θηρίο ο τραγουδιστής των testament, ο οποίος πραγματικά μιλάμε έτσι οπως εμφανίστηκε ήταν τρομακτικός :) Γενικά ομως όλοι τους ήταν ψυχές, με πολύ πολύ διάθεση, πολύ δέσιμο, πολύ φιλικότητα προς τον κόσμο.. Ο οποίος ο κόσμος συμμετείχε αδιάκοπα - μπροστά στην σκηνή γινόταν χαμός. Παπούσια εξφεντονίζονταν προς τα πάνω, το stage diving δεν σταματούσε, έβλεπες κίνηση συνέχεια μπροστά.
Προσωπικά κουράστηκα λίγο προς το τέλος, επειδή δεν είμαι πολύ του είδους - αλλά σε βάθος χρόνου αρχίζω και εκτιμάω πολύ την συναυλία. Ήταν ωραία. Τώρα κάθομαι και ακούω το Low, ένα από τα 90's αλμπουμζ τους.. πρέπει να είχει βγει όταν ήμουν στο λύκειο, και τα μεταλλόπαιδα του περίγυρού μου πρέπει να το άκουγαν στάνταρ τότε.. κρίμα που δεν το άκουσα/εκτίμησα τότε :) Τέλος πάντων, δεν πειράζει. Ότι ακούει κανείς καλό είναι.
Αυτάαα... Σίγουρα ήταν μια ωραία εμπειρία, και την ευχαριστήθηκα αν μη τι άλλο.
Κάπου πήρε το αυτί μου οτι υπάρχει ενας ζωολογικός κήπος κάπου στα Μεσόγεια - οτι υπήρχε ενας παλιός στην Νέα Φιλαδέλφεια που όλοι οι γνωστοί και συνάδελφοί μου το έχουν επισκεφθεί ήσαν παιδάκια ή νέοι, και ότι ήταν μικρούλης με πολύ λίγα ζώα - και ότι τούτος εδώ είναι μεγαλύτερος και εχει πιο πλάκα. Ρώτησα τον δρόμο, και μου εξήγησαν - 16Ρ έξοδος απο την Αττική Οδό (προς Ραφήνα) και μετά ακολουθείς ταμπέλες.
Πολύ ενδιαφέρον το κείμενο. Αναφέρει μεταξύ άλλων οτι λειτουργεί απο το 2000, περιέχει γύρω στα 100 είδη θηλαστικών και ερπετών, και περί τα 300 είδη πτερωτών. εμ. Πουλιών δηλαδή. Πάει και λεοφορείο 319 εκειπέρα (απο στ. μετρό "Δουκίσσης Πλακεντίας"). Έχει και οδηγίες για κάποιον που δεν θέλει να χρησιμοποιήσει την Αττική Οδό, και αισθάνεται πιο εξερευνητής. :) Μόνο που οι τιμές που δίνει είναι λίγο "περασμένες" - το εισιτήριο για μεγάλους κοστίζει πλέον 14 ευρώ. Τσιμπιμένο μου φαίνεται, αλλά οκ - για να κάνει τόσο, φαντάζομαι οτι τα χρειάζονται. Τι άλλο - α - σελίδα του είναι http://www.atticapark.com
Άντε, θα πάω να δω τι παίζει, όταν φτιάξει με το καλό ο καιρός..
Ο τίτλος του συγκεκριμένου ποστ είναι απο το ομόνυμο τραγούδι των Porcupine Tree (το οποίο, παρεπιπτώντος, τουλάχιστον κρίνοντας απο τους στοίχους, έχει να κάνει πολύ λίγη σχέση με ρωσία). Έτσι μου ήρθε, επειδή νοστάλγησα λίγο την ρωσία, - χάρη σε αυτο το site, ειδικά σε αυτό το ποστ με ασπρόμαυρες φωτογραφίες απο σοβιετική εποχή - ευχαριστώ πολύ τ'ανθρωπάκι που με έστειλε εκεί. Γενικά απ'ότι κατάλαβα, το site έχει κυρίως αμερικανούς αναγνώστες, και έχει σχόλια απο καλά μέχρι μέτρια μέχρι ακαταλαβίστικα μέχρι εντελώς εντελώς απαράδεκτα. Αλλά το υλικό του είναι πολύ ενδιαφέρον.. Btw η παραπάνω φωτογραφία δεν ξέρω αν είναι απο την ΕΣΣΔ (δεν υπάρχουν τα περίεργα σημάδια, οπως κόκκινα αστέρια, πλακάτ, συνθήματα, μαζικοποίηση, που έχουμε μάθει να υπάρχουν κάπου εκεί για να ξεχωρίζουν τον συγκεκριμένο τόπο) - αλλά είναι πολύ όμορφη έτσι και αλλιώς :) με τράβηξε κλασσικά λόγω της παιδικής αθωότητας που βγάζει, και της απλότητάς της.
Η συναυλία είχε γίνει στο Underworld, στο οποίο είχα να πατήσω από τότε που στην θέση του υπήρχε το next.. Μου άρεσε πολύ, και η συναυλία, και ο χώρος. Είχε αρκετό κόσμο που πάλι με έκανε να χαρώ. Οι Shattered Hope πολύ ωραίοι, και λόγω του νέου της ηλικίας τους, ακόμα πιο άξιοι. Θα χαρακτήριζα ότι παίζουν ρομαντικό doom/death στα χνάρια των Anathema του Serenades και φυσικά των Saturnus. Οι Decemberance - πολύ πιο τεχνικοί, πιο σοβαροί - επίσης πολύ καλοί - η μουσική τους είχε πολλές εναλλαγές, σε αρκετά σημεία μάλιστα γινόταν σχεδόν ambient και απόκοσμη. Φωνητικά τα έκανε ο drummer κυρίως, σε συνδυασμό με τον πληκτρά. Όλα brutal. Οι Saturnus που βγήκαν τελευταίοι τέλειοι. Δεν χρειάζονται λόγια. Έπαιξαν πολλά κομμάτια από τις παλιές τους δουλειές - φαντάζομαι πως ήταν από τις πρώτες συναυλίες με τον παλιό τους μπασίστα που ξαναήρθε στο συγκρότημα. Γενικά η ατμόσφαιρα όλης της συναυλίας ήταν πολύ ανοιχτή και άνετη, υπήρχε και αυτό το DIY πνεύμα (κάθε φορά που λεω αυτή την λέξη μου έρχεται το ομώνυμο τραγούδι των robots in disguise) που μου άρεσε πολύ. Η συναυλία δεν είχε διοργανωθεί από κάποιο φορέα ή επιχείρηση, αλλά από οπαδούς και συγκροτήματα themselves - και πραγματικά γι'αυτό τους αξίζει ένα τεράστιο Μπράβο. Εύχομαι να υπάρχουν και άλλα τέτοια events στο μέλλον.
πήγα στην πρώτη (νομίζω) από τις συναντήσεις της Πέμπτης του Φωτογραφικού Κύκλου (νομίζω), δηλαδή του Πλάτωνα Ριβέλλη, στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς. Η συνάντηση αφιερωνόταν στον Φεντερίκο Φελλίνι που και γω τον θαυμάζω πολύ, χωρίς να είχα κάνει προσπάθεια ποτέ να αναρωτηθώ το γιατί.
ο Πλάτων Ριβέλλης ο ίδιος έκανε την ομιλία και την παρουσίαση, ήταν ΤΕΛΕΙΟΣ - ο άνθρωπος είναι απο κάθε άποψης θαυμαστός - και τον κάνω να ακούγεται τώρα σαν φιγουρίνι σε βιτρίνα - αλλά πραγματικά - ο άνθρωπος ακούγεται ψυχούλα.. Είναι και η πρώτη φορά που τον ακούω, οπότε με επιφύλαξη - αλλά πραγματικά -... και τι μας δίδαξε η κοινωνία - να λέμε την πρώτη άποψη πάντα με την επιφύλαξη..; και γαμώτα άτομαι είναι - είπε συνοπτικά τα έργα του Φελλίνι, περιέγραψε την προσωπική του άποψη - πάντοτε συνοπτικά και περιεκτικά, για το κάθε έργο - και αναφέρθηκε σε πολλές στιγμές και σκέψεις του περι του Φελλίνι - δίνοντας προσωπικό χαρακτήρα στην αφιέρωσή του - όπως και θα έπρεπε να είναι.. Είπε και την γνώμη του - που την σέβομαι και την ενστερνίζομαι απόλυτα - να μην πω που με συγκινεί - πως ο καλλιτέχνης που παρουσιάζει την μαυρίλα της ζωής και την δυστυχία, και την ειρωνεία - και το αφήνει εκεί - χωρίς να δώσει μια αισιόδοξη διέξοδο, ενα πιο ελπιδοφόρο τέλος - πράττει κακώς.. Προς το τέλος της παρουσίασης έβαλε αποσπάσματα απο έργα του Φελλίνι, που ήταν εξαιρετικά ενδιαφέροντα - και που περιέγραφαν εν ολίγοις αυτό που ήθελε να πει για τον Φελλίνι - για τον αυθορμητισμό του, για τον σουρρεαλισμό του που φαινόταν απόλυτα συνειδητοποιημένος προς αυτόν, αλλά παράξενος προς κάποιους άλλους, και για την αισιοδοξία του - για την συγκινητική αισιοδοξία του που γενικά είναι ενα στοιχείο προς θαυμασμό.. (νιώθω κάτι να με τσιγκλάει στην καρδιά μου, κάτι που θέλει να βγει αβιαστα, άφοβα, με σθένος, με ροή..) θα έλεγα πως και οι δύο, ο Φελλίνι και ο Ριβέλλης είναι προς θαυμασμό :) ακριβώς γιατί συνενώνουν ανθρώπους με ίδια ή παρόμοια τελος πάντων συναισθήματα.. γιατί τους κάνουν να νιώθουν συγκίνηση.
πριν μπω στο μουσείο, είχα κατεβάσει μερικές μπύρες, και παρόλο που πήγα στις εξαιρετικές τουαλέτες του Μπενάκη και έκανα την ανάγκη μου πριν την ομιλία, άρχισα να κατουριέμαι και πάλι με άυξοντα ρυθμό κατά την διάρκειά της - οπότε αναγκάστηκα να φύγω κατά τις 10, ενώ οι προβολές των αποσπασμάτων απο έργα και documentaries του/για τον Φελλίνι συνεχιζόντουσαν. Πριν μπω λοιπον, κοίταξα στην βιτρίνα το χώλ του Μπενάκη - με το μπαρ που ήταν δωρεάν (δεν ξέρω για ποιο απο τα δύο - το ξεκίνημα των συναντήσεων της Πέμπτης του Ριβέλλη, ή την έκθεση "Γενέθλιος τόπος" κάποιων ελλήνων ζωγράφων) - και είδα την παρέα του Ριβέλλη, και τον ίδιο, να κοιτάζει καμια πενινταριά φωτογραφίες που του έδωσε κάποιος που στεκόταν δίπλα του, προφανώς ζητώντας εναν σχολιασμό ή μια άποψη... Ε λοιπόν - η σκηνή ήταν ακριβώς οπως την είχαν περιγράψει ο Βαγγέλης και ο Παναγιώτης της φωτογραφικής ομάδας του ΠΟΦΠΑ - κοίταγε τις φωτογραφίες αφιερώνοντας λιγότερο απο 1 δευτερόλεπτο στην κάθε μια - κοιτάζοντάς τες οπως ενας με πρεσβειοπεία - κοιτάζωντας κατά στηγμές καμμία για λιγο πιο πολύ ωρα.. στεκόμουν έτσι μπροστά στο παράθυρο του Μπενάκη, και τον κοίταγα παγωμένος, με ενα μισοχαμόγελο στο πρόσωπο (γιατί είδα αυτό που είχα στο μυαλό μου απο την εικώνα που μου μετέδωσαν τα παιδιά) και με σχολίασε μια κυρία εκεί της παρέας - και ήξερα μέσα μου οτι σχολιάζει την καθως πρέπει αντίδρασή μου :)) τον σεβασμό προς το φευγαλέο, το ακαταμάχητο, το αυθόρμητο στοιχείο του καλλητέχνη που έβγαζε ο Ριβέλλης κοιτάζοντας τις φωτογραφίες :)) δεν με χάλασε.
τέλος πάντων.. διαβάζοντας την "Εισαγωγή στην καλλητεχνική φωτογραφία" του Ριβέλλη (πολύ πολύ ωραίο - το ίδιο άμεσο με την ομιλία) απλά δεν μπορώ να μην συγκινούμαι - με αυτήν την φάση.. την αμεσότητα.. σε φάση - που κάθε πράγμα που το διαβάζω, να θέλω να το διαβάσω σε κάποιον - και να του πω - "δεν είναι γαμάτο;"... δεν ξέρω.. σαν να τα κρατάει ολα η καρδιά μου και να μην τα αφήνει απο έξω.. πόσο πολύ θέλω να βγουν..
στον δρόμο του γυρισμού, περπάτησα ως το Μοναστηράκι - κατεβαίνοντας στο μετρό, έκανα ενα απο τα αγαπημένα μου σπορ - περπατούσα κοντά στον τοίχο, σέρνοντας τα δάχτυλά μου πάνω του, ώστε να ακούγονται τα τσακ-τσακ καθως τα νύχια μου περνούσαν πάνω στις εσοχές ανάμεσα στα πλακάκια.. και δύο κοπελλίτσες πίσω μου με πρόλαβαν και κάναν το ίδιο... μισο-κοροιδεύοντας μισο-παίζοντας.. ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ;; :))) ρε πούστη μου, ένιωσα μεγάλη χαρά - ανάμεικτα με ενα ήχος ντροπής - αλλά ας πάει εκει που πρέπει.. και μετά οταν τις πρόλαβα στην αποβάθρα, τις έκανα ενα νόημα τύπου γεια με το χέρι, και μου λέει η μια - σε κέρδισα, σε πρόλαβα :)) και βασικά - δεν είχα κάτι να πω - μόνο να χαμογιελάσω..
είναι ωραία η ζωή... παρ'ολες τις μαλακίες, παρόλα τα προβλήματα - οπως είπε και ο Ριβέλλης στην παρουσίαση σήμερα - οτι το γνωστό έργο του Φελλίνι, το "Dolce Vita" κανονικά ήταν να ονομαστεί όχι σκέτα "Ωραία ζωή" αλλά "Και όμως η ζωή είναι ωραία"...
γεια χαρά!
soundtrack του post: Michael Mantler - The Hapless Child (με τον Robert Wyatt στην φωνή) - όχι οτι κατάλαβα τίποτα.. για περισσότερες πληροφορίες περί Συναντήσεων της Πέμπτης 2007-2008 (κάπου μετά την μέση της σελίδας) : http://www.benaki.gr/exhibitions/gr/index.htm Η σελίδα του Φωτογραφικού Κύκλου του Ριβέλλη: http://www.photocircle.gr/
Το Σάββατο που μας πέρασε (6 Οκτώβρη) πήγαμε στο After Dark και είδαμε live τους Σύννεφα με Παντελόνια. Την συναυλία την άνοιξαν οι Κάπως Έτσι - έπαιξαν και αυτοί για αρκετή ώρα. Οι "Κάπως έτσι" είναι πιτσιρίκια εντελώς, άντε να είναι αρχές λυκείου, περισσότερο δεν μοιάζουν.. Το αξιοθαύμαστο είναι πως έχουν πολύ καλή δυναμική, παίζουν αρκετά δεμένα, και έχουν πολύ άνετη και ανοιχτή προς το κοινό κοπέλα στα φωνητικά - εχει δυναμισμό και ερμηνεύει καλά. Έπαιξαν κυρίως διασκευές/standards, οπως Hold the line, Keep on rockin' in the free world, Sweet dreams, ενα του B.B.King, Μοναξιά μου όλα :) Σε δεδομένη φάση ενος μικρού χαλαρού live ήταν πολυ ωραία η επιλογή. Έπαιξαν και ενα δικό τους - το "Τι είναι αυτό" - δεν το ξεχώρισα ιδιαίτερα, εκτός του ότι ηταν ευχάριστο. Μπράβο τους πάντως, και καλή επιτυχία.
Στην συνέχεια βγήκαν οι πρωταγωνιστές του λάιβ - Σύννεφα με Παντελόνια.. Δεν έχω παρακολουθήσει το συγκρότημα, ξέρω ότι έχουν δυο δισκογραφικές δουλειές, και πως ένα απο τα γνωστότερα κομμάτια τους είναι η διασκευή του Heartbeat city των Cars, με διαφορετικούς στοίχους. Πάντα είχα περιέργεια για το υπόλοιπο τους υλικό, και ενα live κατ'εμένα, είναι απο τις καλύτερες εισαγωγές στο συγκρότημα. Η παρουσία τους ήταν πολύ ζεστή - ειδικά η κοπέλα που παίζει ακκορντεόν και τραγουδά είχε πολύ ωραίο τρόπο, προλογούσε τα τραγούδια και μίλαγε με το κοινό - το οποίο, προς την απογοήτευσή μας, είχε λιγοστέψει πάρα πολύ. Έπαιξαν και διασκευές, και δικά τους τραγούδια, πολύ δεμένα και πολύ όμορφα, - ο κιθαρίστας ειδικά τα έδινε όλα. Απο διασκευές θυμάμαι το Roxanne, το Like a rolling stone, Blister in the sun, ενα πασίγνωστο του Σαββόπουλου κ.α.. Τα δικά τους κομμάτια δεν μου έκαναν πολύ εντύπωση, εκτός του ότι ήταν άρτια παιγμένα, με ανοιχτό, ελεύθερο και δεμένο στυλάκι - τα κατατάσσω στο ευρή πεδίο του ελληνικού απαλού ροκ, με έντεχνες επιρροές - το ακκορντεόν πρόσθετε κατα πολύ στην ζεστασιά όλης της φάσης.. Κρίμα που είχε παρα πολυ λίγο κόσμο..
Στον γυρισμό ο herr παππούς στο ταξί μίλαγε ασταμάτητα - είχε και ενα ραδιόφωνο χαλασμένο που ανα τακτά χρονικά διαστήματα άλλαζε σταθμούς :) Είχε πλάκα...
Δυστυχώς στις φωτογραφίσεις δεν πέτυχα και πάρα πολύ :)
