"καρτούλα ή μετρητά;" - μια από τις πολύ popular εκφράσεις τελευταία που είναι έτοιμη να πάρει την θέση του yassou, kalimera και του malaka σε αυτά που ακούνε οι ανερχόμενοι τουρίστες και σχηματίζουν την εικόνα τους για την Ελλάδα του Ζορμπά και του μουσακά (και του μπουζουκιού της συνεννόησης, που λέει ο λόγος - κάτι αντίστοιχο με την πίπα της ειρήνης μόνο ελαφρώς αντίστροφα κατά μια έννοια)
τι άλλο έξυπνο ή έστω εξυπνάκικο μπορώ να πω; ή κυκλοφορεί στο μυαλό μου ένα τίποτα που σαν μαύρο σύννεφο σε stop motion animation είναι γεμάτο από γραμμές και γραμμώσεις που βγαίνουν συνεχώς έξω από το πλαίσιό του και είναι σαν να λένε - σε λίγο θα το σκάσουμε από δω και τότε θα δείτε τι θα γίνει. ένα τιποτα που επίσης μοιάζει με το γκρίζο, τα παράσιτα της τηλεόρασης - που πλέον δεν έχουμε την τύχη να τα βλέπουμε, και ίσως να μην τα δούμε ποτέ πια - και η δική μου θα είναι η τελευταία γεννιά που έχει δει αυτό το περίφημο γκρίζο σε λειτουργική και (επι)δραστική του μορφή - και εμείς μόνο θα γνωρίζουμε πως τα παράσιτα μπορεί να αναφέρονται και σε πράγματα που δεν έχουν σχέση με την γνωστή κορεάτικη ταινία που πήρε κάμποσα βραβεία πριν από κάποιο καιρό (και είναι κλασσική περίπτωση ταινίας που δεν μπορώ να δω.. γιατί έχει ένα μεγάλο ηθικό βάρος ή έστω κάποιο άλλο μεταφορικό βάρος που συνδέεται με το γεγονός ότι την έχουν δει όλοι άρα πρέπει να την δεις και εσύ - και ίσως ο οργανισμός μου προτάσσει μια ακούσια μόνιμη αντίδραση σε αυτό το FOMO πράγμα; )
ξαναάρχισα να παίζω το disco elysium, καθώς πέρασαν αρκετά χρόνια για να το έχω πάνω κάτω ξεχάσει - και πάω να αποκομίσω λίγα οφέλη ακόμα από το replay value του. ήδη όμως άρχισα να καταλαβαίνω ότι δεν θα το απολαύσω το ίδιο με την πρώτη φορά που το έπαιξα. αφήστε που νομίζω πως είμαι ανίκανος να κάνω οτιδήποτε διαφορετικά απ' ότι το έκανα την πρώτη φορά, ώστε να διαφοροποιηθεί το gameplay του. νιώθω ότι πάντα θα παίζω με τον τρόπο που θα με ταύτιζε με τον πρωταγωνιστή και θα είμαι ο απαράλλαχτος εαυτός μου, το ίδιο βαρετός και το ίδιο "sorry cop" όπως την πρώτη φορά.
έπειτα, σκέφθηκα μέσα μου, πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. (όπως στον "τελευταίο χορό" της βίσση / καρβέλα, με το υπέροχο γκρέζι του τελευταίου) έχω μείνει στα μέσα του τελευταίου επεισοδίου που κλείνει τον πρώτο κύκλο των "δυό ξένων" και δεν έχω την δύναμη να το συνεχίσω για να το τελειώσω καθώς σοβάρεψε πολύ και είναι αρκετά βαρύ
κοιτούσα κάτι παλιές φωτογραφίες και μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να συνειδητοποιήσω ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια από εκείνο ή το άλλο απεικονιζόμενο γεγονός - την περίοδο δηλαδή στην οποία τραβήχτηκαν. περπατούσα με την μητέρα μου και για κάποιο λόγο άρχισα να της αναφέρω τα παιδιά του νηπιαγωγείου στο οποίο πήγαινα. κάποιες σκόρπιες αναμνήσεις. που προφανώς μου αρέσει να τις θυμάμαι γιατί, ξαναλέω, ταξιδεύω στον χρόνο με αυτές.
στο δρόμο βρήκα πεταμένες άλλες δύο φωτογραφίες να προσθέσω στην συλλογή με τις "άχριστες αναμνήσεις" όπως την έλεγε ο δημήτρης. θυμάμαι που κατέγραφες με μαρκαδόρο όλες αυτές τις ιδέες ανάμεσα σε σκόρπιες συμβουλές προς ναυτηλωμένους σε ένα ψυχεδελικό τριπάρισμα καθώς γελούσαμε όλοι μαζί σε μια ταβέρνα σε ένα κοντινό νησί - και μου φαίνονται αυτές οι αναμνήσεις τόσο εξωπραγματικές, κάτι σαν μια εντελώς φαντασιακή εξόρμηση μέσα σε ένα φανταστικό όνειρο που ξυπνάς και δεν μπορείς να καταλάβεις πως είναι δυνατόν καθώς το έβλεπες να πίστευες πως ήταν αληθινό.
εδώ ένα πάρα πολύ ωραίο άρθρο από πρόσφατη έντυπη έκδοση σαββατιάτικης Εφημερίδας Συντακτών για παραλληλίες της ελλάδας και του ισραήλ που δεν τις είχα συνειδητοποιήσει
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/469106_ellinismos-os-anti-romiosyni
