βλακείες

10-15/07/2025

... είδα κάτι σαν παραγκούπολη ή γκαραζούπολη με πολλά ημι-εργοστάσια ημι-γκαράζ με στενά χωμάτινα δρομάκια ανάμεσα που τα έπαιρνες για να κόψεις δρόμο, και σε ένα απ' αυτά ήταν κάτι σαν booth από όπου έκαναν μουσικές εκπομπές κάτι τύποι και ήταν ένας που χαρακτηριστικά τον ρώτησα πως σε λένε και είπε DJ Chris, με γαλλική προφορά, και έβαζε reggae εκείνος, και κάποια στιγμή κάτι λέγαμε και ήταν η κοπέλα του, και κάποια στιγμή κάτι με ρωτούσε, και εντελώς πρακτικά της άγγιξα το δεξύ στήθος της, του στυλ γιατί μιλούσα για εκείνη την θέση, και δεν είχα κατά νου κάτι σεξουαλικό, και με είδε ο Κρις και απογοητεύηκε, είπε κάτι σαν "αυτό ήταν" και είδα την απογοήτευσή του και ταράχτηκα και του λέω ωχ συγγνώμη, και μου βγήκε τυχαίο, και μετά έκλεισα τα μάτια μου και του έλεγα έλα βάρα με, βάρα με, δεν πειράζει...

... δουλευω σε μια ταβερνα καπου αθηνα κεντρο, νυχτα. εχω κ την κανονικη δουλεια. σημερα τους ειπα οτι μπορω μαξιμουμ 2 φορες την εβδομαφα. μου ηρθε κ ο νυν σερβιτορος κ με παρακαλεσε γα δουλεψω αυριο γτ ετσι εχει κανονίσει τα ρεπο του. ηταν κ η φμδημητρσων ψψ... (κάπου εκεί αποκοιμήθηκα πάλι προσπαθώντας να καταγράψω το όνειρο) ...

в томске - приезжал опять на немного. папа возил на новой машине (включалась без ключа). я её на газон загонял рядом с домом что-бы не угнали. он меня одного оставил внизу ждать а сам к бабе гале ходил. подходили какие-то больные типы и что-то просили, я твёрдо отнекивался. один был буквально зелёным на лицо. потом я оказался в одних трусах, что часто со мною во сне бывает (мне показалось). было стыдно в одних трусах, но я отваживался. потом одна девушка с моим отцом спустилась, я её не помню (сейчас я вроде думаю, что и не девушка совсем, а женщина уже в летах), она скзада что, "... видишь, теперь она тоже совсем одна осталась..."

сегодня - а что было сегодня? пытаясь вспомнить сегодняшний сон, который быстро убегает из сознания. мы закрывали билет с мамой, точнее, маме. она его уже купила, но его проверяли. больше никого не было рядом. мы подозревали, что женщины в кассах и за стеклянными окошками говорят по-русски. но почему-то они всё задерживали. а мы стояли и ждали - без ропота, т.к., наверное, знали что всё так и будет. не знаю куда и откуда, не знаю даже где. сейчас, спустя несколько дней, я думаю, что это происходило в длинном сплюснутом таком здании, мы поднимались на второй этаж по внешней лестнице.

τανταλείου

(σημ. "... Ο Πλάτωνας αναφέρει ότι η λέξη Τάνταλος προέρχεται από τη λέξη ταλάντατος, που σημαίνει «πολύ βασανισμένος» ..." - από κάπου στο ίντερνετ)

σήμερα είδα να πηγαίνω στην γνώριμη περιοχή παλαιά φώκαια - ανάβυσσος. είχα πάει με αμάξι, το πάρκαρα σε ένα χωμάτινο ξέφωτο δίπλα στον παραλιακό δρόμο. το αμάξι που είχα ήταν σχετικά μεγάλο και είχε κίτρινο χρώμα σαν των ταξί, αλλά δεν ήταν ταξί. το κλείδωσα όμως και το δικό μου με απλό κλικ και όχι με συναγερμό. μετά πήγα στην παραλία και έκανα ένα σούπερ πειραματικό κάτι όπου δεν βγήκα ακριβώς για κολύμπι, αλλά ήταν σαν να κολυμπούσα, και επίσης σαν να έρεα λίγο πιο πάνω από την θάλασσα, σαν να πετούσα, και κάποιες φορές ξεχνιόμουν και κοιτούσα γύρω μου, και ή φοβόμουν πως παραείμαι χαμυλά και θα αγγίζω τα κύματα και κάποιες φορές βρισκόμουν σε σημεία όπου δεν έβλεπα καμία στεριά γύρω μου - σε εκείνα τα σημεία φοβόμουν ότι χάθηκα τελείως και πως δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα έφτανα σε σημείο να χαθώ μέσα σε ανοιχτή θάλασσα. κάποια στιγμή αποφάσισα να γυρίσω πίσω - έτσι απλά γύρισα προς τα πίσω (δηλαδή όπως πήγαινα, απλά πήγα προς την αντίθετη, για να σας εξηγήσω το αφελές του εγχειρήματος) - και κάποια στιγμή ξαναείδα στεριά, βουνά, τα οποία ίσως να ήταν και χιονισμένα μέχρι αρκετά χαμυλά, σαν να ήταν χειμώνας, τότε βέβαια δεν πίστευα πως είναι χιονισμένα, και ότι αυτό ήταν απλώς αναλαμπή από τον έντονο ήλιο που τα περιέλουζε.

όταν βγήκα από την θάλασσα μου έκανε εντύπωση πως βρέθηκα ακριβώς στην ίδια παραλία από όπου ξεκίνησα. πήγα έξω και υπήρχαν κάτι πρόχειρα σαν περίπτερα πάνω στο δρόμο. ήταν δύο, και πουλούσαν διαφορετικά πράγματα, τα οποία δεν θυμάμαι τι ήταν - σαν να λέμε όμως ότι το ένα πουλούσε νερά και το άλλο καρβέλια ψωμί, ή εφημερίδες. πήγα να πάρω από τον έναν κάτι. μετά πήγα στο αμάξι σχεδιάζοντας στο μυαλό μου την διαδρομή της επιστροφής (ενδεχομένως) και πάτησα το κουμπί στο κλειδί, και δεν άνοιγε το αμάξι, και κοιτόντας καλύτερα το αμάξι συνειδητοποίησα πως ήταν άλλο αμάξι, ίδιου χρώματος αλλά πιο σπορ και μικρό, και προφανώς όχι δικό μου - με κρύο ιδρώτα συνειδητοποίησα πως μου το κλέψανε, πάλι. αυτό το "πάλι" δεν ξέρω πότε έγινε, πάντος ήμουν σίγουρος ότι αυτό είχε ξανασυμβεί. όταν είχε ξανασυμβεί, μου το είχαν βρει το αμάξι, και μου το είχαν επιστρέψει λίγο σμπαραλιασμένο. αλλά με αυτή την αίσθηση ότι κάποιος άλλος το είχε χρησιμοποιήσει (desecrated by sacred space εννοούμε). Τέλος πάντων τώρα ήταν άλλο, μου το ξαναπήραν και σκεφτόμουν τι το έκαναν - μάλλον θα ήταν σε κάποιο συνεργείο και θα του αφαιρούσαν μέρη για ανταλλακτικά.

πήγα και ρώτησα ανθρώπους που ήταν κοντά στα δύο "περίπτερα" αν είχαν καμία υποψία για ανθρώπους που έκλεψαν το αμάξι μου και δεν ήξεραν, μου είπαν ωστόσο ότι είναι οκ μέρος γιατί είχε συχνά κόσμο που περνούσε γύρω. τους κοιτούσα καλά καλά όμως προσπαθώντας να καταλάβω αν ξέρουν κάτι παραπάνω και δεν μου το λένε. πήρα τηλέφωνο φυσικά και στην μητέρα μου η οποία μου είπε κρίμα και γιατί δεν το άφηνα στο τάδε γκαράζ των τάδε φίλων που είχαν νοικιάσει τις προάλλες ένα εξωχικό εκεί στην περιοχή. τέλος πάντων - και είχα κατά νου ότι θα πρέπει να πάρω την αστυνομία για να δηλώσω επίσημα την κλοπή, για να μην μου προσάψουν κάποια εγκληματική ενέργεια που έγινε με χρήση του αμαξιού μου.

το άφησα όμως για πιο μετά, για την στάση του λεωφορείου όπου έτσι και αλλιώς θα περίμενα να έρθει το λεωφορείο ΚΤΕΛ για Αθήνα, και επειδή θυμόμουν ότι η στάση ήταν πιο πέρα στον περιφερειακό των Αλυκών, πήγα να περάσω την Π. Φώκαια, μέχρι τον Α-Β που είναι εκεί, και για κάποιο λόγο είχαν ανασκευάσει όλη την περιοχή, τους δρόμους, και κάποια στιγμή έπρεπε να στρίψεις κάπου γιατί μόνο εκεί οδηγούσε ο δρόμος, και έμπαινες σε κάτι ανισόπεδα κατασκευάσματα, σαν κάστρο, όπου όλα ήταν σε γρίφους, και μπήκα εκεί και βρέθηκα μαζί και με άλλους ανθρώπους, και προσπαθούσαμε να λύσουμε μαζί τους γρίφους, μπάιναμε σε κάτι τρύπες, βγαίναμε σε κάποια άλλα περάσματα και έτσι έπρεπε να περάσουμε ας πούμε στην άλλη πλευρά του δρόμου. ήταν πολύ δύσκολοι οι γρίφοι και μας δυσκόλευαν σε όλα αυτά που σχεδιάζαμε να κάνουμε, και είμασταν εκνευρισμένοι γιατί δεν είμασταν σε καμία διασκεδαστική διάθεση και δεν θέλαμε να παίξουμε αυτό το παιχνίδι καθόλου.

κάπου εκεί προοδευτικά ξύπνησα.

πουλιά μου ταξιδιάρικα

προειδοποίηση - αν σας σηκώνεται το αίμα στο κεφάλι με ορθογραφικά λάθη, είναι μια καλή ώρα να μην συνεχίσετε να διαβάσετε, ή να κάνετε τις απαραίτητες ενέργειες μην πάθετε κανένα εγκεφαλικό και τρέχουμε (εγώ βέβαια θα πρέπει να είμαι μάντης για να το καταλάβω και να τρέχω κι εγώ, αλλά ποιός ξέρει, μπορεί να έχω και τέτοιες ικανότητες - αν και υποτίθεται πως έχει αποδειχθεί ήδη ότι δεν έχω.. - αν και ίσως ευτυχώς για μένα που δεν έχω - μακάριοι οι μη γνωρίζοντες - αν είχα, θα έπρεπε να αναλάβω πολύ περισσότερες και σοβαρότερες ευθύνες για την ανθρωπότητα)

είναι η δεύτερη μέρα των διακοπών μου και κοιμάμαι χωρίς αύριο επειδή δεν έχω και πολλά να κάνω. στο μεσημεριανό μου ύπνο, στο οποίο έβαλα ένα βίαιο τέλος προ ολίγου, το μυαλό μου λειτουργούσε σε τέτοια ιλιγγιώδη ταχύτητα που νομίζω πως πόνεσα.

όταν κοιμάσαι τα μεσημέρια σε πιάνει και αυτή η αρρωστίλα και ζομπιίλα. και γενικά είνια μια κατάσταση όχι πολύ ωραία. κάτι σαν ναρκωτικό που σε τραβάει και δεν μπορείς να ξεφύγεις εύκολα. ή μόλις σκέφθηκα και άλλη θεωρία - αυτή την περίοδο έχω δύο γατιά στο σπίτι. με την δύναμη του Γάτου διπλάσια, μετατρέπομαι και εγώ σε γάτο, και κοιμάμαι και εγώ μέχρι 18 ώρες το εικοσιτετράωρο. είναι που θέλω να πλησιάσω τις 16 ώρες του Αδώνιδος κοιμάμενος (υπουργού (τώρα) Εργασίας μέσα στην κυβέρνηση υπουργών μπαλαντέρ αυτοφοράκιδων του Μητσοτάκη Τζούνιορ (κάτι σαν τους Μπους ενα πράγμα) που εξήγγειλε Αυγουστιάτικο νομοσχέδιο για δυνατότητα απασχόλησης σε παραπάνω από ένα εργοδότη για να μπορεί να δουλέψει κανείς μέχρι και 16 ώρες, εφόσον το θέλει και το επιθυμεί το εργατικό του δαιμόνιο). αλλά ξεφεύγω και θα ξεχάσω το όνειρο. 

καταρχάς ας καταγράψω τα βασικά σημεία κλειδιά, και στην συνέχεια ας τα αναπτύξω όπως και ότι θυμάμαι από αυτά - είναι με την ανάποδη σειρά από το πιο πρόσφατο στο πιο μακρινό χρονικά, το όνειρο ήταν με έναν φίλο μου που για ανάγκες της συζήτησης ας τον πούμε Λ. - δεν είμαστε και τίποτα κολλητοί, απλά σε αυτό το όνειρο ο συνοδοιπόρος μου πήρε την μορφή του. σε άλλα όνειρα θα μπορούσε να ήταν η μητέρα μου ή άλλη φίλη, ξέρετε πως είναι αυτά στα όνειρα. όλα μπερδεύονται και όλα έχουν μια θαυμάσια συνοχή.

μαστίγγιο - εκεί που είχα ψιλοξυπνήσει αλλά κοιμόμουν ακόμα μέσα στην ζομπιίλα σκέφθηκα εκείνο το fact of life που κάπου το διάβασα πρόσφατα, για την ταχύτητα του ήχου και τι συμβαίνει όταν σπας το φράγμα του ήχου - κάτι γίνεται με τον αέρα και κάποιο κενό που δημιουργείται που δεν προλαβαίνει να "κλείσει" και παράγεται ένας ήχος - ότι αυτόν τον ήχο τον κάνουν και κάποια υπερηχητικά αεροπλάνα και είναι παρα πολύ ενοχλητικός, μέχρι που μπορεί να τραυματίσει. επίσης ο ήχος που κάνει το μαστίγιο δεν είναι, λέει, επειδή συναντιούνται στον αέρα κάποια μέρη του ή επειδή χτυπάει κάτι, είναι επειδή ξεπερνάει αυτό το φράγμα - και μα στο καλό - πάσχιζα να καταλάβω στον ύπνο μου πως λειτουργεί το μαστίγιο και σπάει το φράγμα του ήχου. παράλληλα βέβαια θυμόμουν, εικονοποιώντας μέσα στο μυαλό μου, το σήμα που χρησιμοποιούσαν κάποιες ομάδες στην οργάνωση των Ναζί, το οποίο ήταν ένα από τα σύμβολα που είχαν αξιοποιήσει οι γνωστοί και μη εξαιρεταίοι χαμαιλέοντες Ντεθ Ιν Τζούν, απ' αυτά τα μουσικά projects που επιμένουν κουτοπόνηρα να είναι εκτός πολιτικής, έχοντας σηκώσει όλη την γκαρνταρόμπα του Χίτλερ, λες και αυτό είναι ποτέ δυνατό να γίνει να είναι κανείς απολιτίκ δημοσιολογόντας. Το σύμβολο ήταν ένα γαντοφορεμένο χέρι που κρατά ένα μαστίγιο. φυσικά στιλαρισμένο για να δίνει σαδομαζοχιστικές προεκτάσεις. οπτικοποιόντας το προσπαθούσα να θυμηθώ εαν το μαστήγιο έχει πλαστικό χερούλι ή αν είναι όλο από πλεκτό δέρμα και το χερούλι είναι απλά πιο χοντρό και πιο στιβαρά πλεγμένο δέρμα. μέσα σε όλες αυτές τις σκέψεις έκανα ένα ονειρεμένο φαντασιακό εμετό και απλά σηκώθηκα τραυματισμένος νοητικά και ταραγμένος από ανάμνηση πόνου (όχι από χτύπημα από μαστίγιο αλλά από υπερσυγκέντρωση σκέψεων και εικόνων)

πολιτικά τραγούδια - καθώς περπατάγαμε με τον Λ. στο όνειρό μου, με ρώτησε, μεταξύ των άλλων, και μιας και αναφέραμε την υπερσυγκέντρωσή μου σε σκέψεις που αφορούν την πολιτική, εάν έχω στην δισκοθήκη μου δίσκους με πολιτικά τραγούδια. και ναι είπα, φυσικά, αλλά διευκρίνισα ότι μπορεί να έχω δίσκους που έχουν όλων μας οι γονείς στις δισκοθήκες δικές τους (οι δισκοθήκες δικές τους που ενσωματώθηκαν στις δισκοθήκες δικές μας δεν μετράνε - σ.σ.) - και είπα για παράδειγμα τα "επαναστατικά τραγούδια" της μαρίας φαραντούρη (έτσι το είπα στον ύπνο, και έτσι το θυμόμουν - αλλά όπως το ψάχνω τώρα είναι ο δίσκος "τραγούδια διαμαρτηρίας από όλο τον κόσμο"), και ένας άλλος δίσκος με κομμουνιστικά και αναρχικά τραγούδια της ιταλίας - και καθώς τα έλεγα, μέσα μου γλυκοφανταζόμουν την στιγμή που θα μου πει ο Λ. "αυτόν τον τελευταίο δίσκο μπορείς να μου τον ψηφιοποιήσεις" και θα απαντούσα μα φυσικά μπορώ, με ευχαρίστηση.

κύριγμα του Λ. για την ενασχόληση μου με πολιτιική (έστω και πνευματική ενασχόληση, ή την τάση μου στις συζητήσεις να ξεφεύγω πάντα στο πολιτικό και να καταλήγω να βρίζω το καπισταλιστικό σύστημα - σ.σ.) - κάποια στιγμή καθώς περπατάγαμε - τώρα αρχίζω και ξεχνάω - ξέσπασε ο Λ. που μιλάω συχνά για την πολιτική, ήταν φανερά ενοχλημένος, προσπαθούσε να μου πει πως έτσι όπως το έχει φιλοσοφήσει αυτός (και θα έπρεπε να το έχει φιλοσοφήσει έτσι ο κάθε νοήμων και καλλιεργημένος Ζεν άνθρωπος - με αυτό το ύφος μου το έλεγε) τα ζητήματα πολιτικής αν τα αναλύσεις παύουν να είναι πολιτικά και τέλος πάντων χάνουν την σημαντικότητά τους στην τελική ανάλυση - κάτι τέτοιο προσπαθούσε να μου εξηγήσει, δεν θυμάμαι με ποιά επιχειρήματα. νομίζω πως στο όνειρο ήταν περισσότερο θυμικός παρά λογικός, αλλά και μιλούσε σε αυτό το αφοπληστικό ύφος στο οποίο μιλούν πολλοί δημαγωγούντες, λέγοντας εξυπνακίστικα ότι κοίτα να δεις, εσύ που έχεις ένα επίπεδο να με καταλάβεις, δεν μπορεί να σκέφτεσαι έτσι και έτσι, εσύ και εγώ είμαστε υπεράνω γιατί έτσι και έτσι, και εντωμεταξύ να μην σου μένει τίποτα από την επιχειρηματολογία του.

ξέσπασμα του Λ. για μένα - σε κάποια φάση λίγο μετά το σταυροδρόμι που μας πήγε προς το Γαλάτσι, προσπάθησε να μου δείξει πως κάνω εγώ όταν περπατάμε μαζί, για να μου εξηγήσει πόσο ενοχλητικός είμαι. Δεν μπορώ να θυμηθώ τι ακριβώς έκανε, πάντως για να το κάνει, άλλαξε πλευρά και πήγε εκ δεξιών μου ώστε να διαγράφεται η φιγούρα του πιο καθαρά με φόντο τον τοίχο από κόκκινο τούβλο ξωπίσω του. Ενδεχομένος να έπεφτε και ο δύων ήλιος πάνω του (που σημαίνει ότι περπατούσαμε προς τον Νότο - σ.σ.) - είπε μια-δύο συγκεκριμένες εκφράσεις που είχαν στόχο να με κάνουν να ντραπώ - δεν ήταν κάτι που δεν ίσχυε, ντράπηκα λίγο, και παράλληλα συγκινήθηκα λίγο, γιατί γενικά κανείς δεν μου κάνει τον εαυτό μου πως κάνω - είναι μήπως μια μορφή ιδιαίτερης κοντινότητας, όταν ο άλλος αφήνει τον εαυτό του να το κάνει; - στην ζωή μου μου το έχει κάνει νομίζω μόνο ο Τ. που κάνει με  τρόπο που δεν μου αρέσει καθόλου τον πολύ ένρινο τρόπο που μιλάω. βασικά μάλλον μια χαρά το κάνει, και εγώ όταν ακούω την ηχογραφημένη μου φωνή που απλά μιλάει, κοκκινίζω ολόκληρος (με μικρές πράσινες βούλες περιφάνειας - ναι, ξέρετε, αυτός είμαι, αλλά είμαι ο εαυτός μου) - και τέλος πάντων καθώς περπατούσαμε, προσπαθήσαμε να το συζητήσουμε λίγο - από την οποία την συζήτηση δεν θυμάμαι πλέον ΤΙΠΟΤΑ.

ο Λ. επιμένει στα όνειρα να μην πηγαίνουμε για περπάτημα στο Γαλάτσι - θυμάμαι που καθώς περπατούσαμε και είμασταν σχετικά στην αρχή, κάποια στιγμή που έστριβε ο δρόμος, πρότεινα να πάμε προς το Γαλάτσι. και ο Λ. δεν ήθελε καθόλου, και αυτό θυμόμουν ότι συνέβαινε πάντα στα όνειρα που περπατούσαμε, για κάποιο λόγο δεν την ήθελε την περιοχή εκείνη. λεπτομέρειες δεν θυμάμαι.

πως είναι το Γαλάτσι των ονείρων μου - το Γαλάτσι έτσι όπως το θυμάμαι (που δεν αντιστοιχή στην περιοχή Γαλάτσι των Αθηνών) επειδή έχει μονοπάτια ανισόπεδα και συναντάς κάτι λόφους και γενικά είναι μια περιπετιώδης περιοχή, από άποψη ποικιλότητας τοπίου - έχει και πολύ ψιλά σημεία και απομονωμένα σημεία, και ήσυχα πάρκα, και βελανιδιές, και δρόμους μεγάλος, απόλα έχει, και είναι από τις περιοχές όπου πας και νιώθεις τουρίστας, επειδή δεν πας συχνά, και ξεφεύγεις από την καθημερινότητα σου.

Αυτά που λέτε. Έτσι ξεφεύγω στις διακοπές μου και είναι σχεδόν αξιοζήλευτο αυτό, έτσι δεν είναι; Τι να τα κάνεις τα ταξίδια όταν μπορείς να ταξιδεύεις στον ύπνο σου; Τι να τα κάνεις τα κορίτσια όταν ... τέλος πάντων. Αυτά τα λίγα και ωραία.

[εκ των υστέρων] ξέχασα το Φαρμακείο! το Φαρμακείο μάλλον ήταν ένα πρώτο όνειρο που είχα πριν την βόλτα με τον Λ. - πήγα λοιπόν σε Φαρμακείο της γειτονιάς - νομίζω πως τελικά δεν είχα ιδιαίτερο λόγο να πάω εκεί, όπως θα αποδειχθεί στην συνέχεια - αλλά πήγα. μπαίνοντας, νόμιζα πως ήταν μόνο μια φαρμακοποιός μέσα - τελικά ήταν και ένας τύπος περίεργος που καθόταν εντελώς βυθισμένος στο κάθισμά του, ώστε να μην φαίνεται καθόλου πίσω από τον υπολογιστή του, σε ένα τραπεζάκι έξω από το κυρίως γκισέ του φαρμακοποιού - που σημαίνει ότι είχε μια ιδιότητα και αυτός εκειπέρα, δεν ήταν πελάτης. ήταν ένας τύπος έτσι ξερακιανός και τριχωτός και με μια φάτσα που με κοιτούσε ύποπτα. σαν να βλέπει μέσα μου και να ξέρει τι σοϊ απατεώνας είμαι.

αλλά πριν πάω εκεί, θυμήθηκα ότι πρώτα στο φαρμακείο επικρατούσε συσκότηση. ήταν σχεδόν που δεν έβλεπες τίποτα, μόνο η φαρμακοποιός φωτιζόταν, και σαν να έψαχνε ένα χαρτί και να μιλούσε στο τηλέφωνο, και έτσι αρχικά κοντοστάθηκα και δεν ήξερα αν είναι να μπω ή να μην μπω, και μπαίνοντας την ρώτησα αν είναι ανοιχτά ή όχι.

ο τύπος που καθόταν στο γραφείο μπροστά ήταν σαν να ήρθε από άλλο όνειρο παραδίπλα, όπου το φαρμακείο δεν είχε συσκότηση. όταν κλήθηκα να σκεφθώ γιατί μπήκα στο συγκεκριμένο φαρμακείο, χάθηκα κάπως, και αφού θυμήθηκα ότι τα χάπια που παίρνω κάθε μήνα τα έχω πάρει, σκέφθηκα να ρωτήσω αν έχουν το τάδε φαγητό για το γατί, μην με ρωτήσετε γιατί το ρώτησα σε φαρμακείο - ίσως γιατί τελευταία έχω ανακαλύψει ότι κάποια φάρμακα που σου γράφουν κτηνίατροι (όχι για μένα, αλλά για τα γατιά) μπορείς να τα βρείς και σε ανθρώπινο φαρμακείο, γιατί είναι και φάρμακα που κάνουν και για ανθρώπους. και όντως είχαν μια κονσέρβα, αλλά θυμήθηκα καθώς ρωτούσα, ότι ήξερα πως δεν ήταν αυτή που ψάχνω - και τους είπα κάτι του στυλ - ξέρετε, μάλλον γνωρίζω ότι δεν την έχετε - την πουλάει το τάδε μαγαζί - αλλά δεν ξέρω, μήπως έχετε ακούσει κάτι κακό για εκείνη την κονσέρβα, μήπως δεν πρέπει να την δίνω; μου απάντησαν αρνητικά, και έτσι έφυγα, και καθώς περπατούσα στο μονοπάτι έξω απο το φαρμακείο, συνάντησα την φαρμακοποιό που μάλλον στο ενδιάμεσο με είχε αφήσει με τον τριχωτό τύπο - και αναγκάστηκα να της εξηγήσω ότι τελικά δεν είχαν αυτό που έψαχνα, αλλά μέσα μου σκεφτόμουν και μάλλον το εξέπεμπα ολόκληρος - ότι δεν υπήρχε καν λόγος να μπω στο φαρμακείο εξαρχής. έτσι εξαφανίστηκα, εξαϋλώθηκα, και γύρισα σε κόσμο τούτο, σώος και αβλαβής, με πόνο στον ώμο που δεν μου έχει περάσει :/ ώρα για Ακραίον. (πλάκα κάνω - είναι το σπρεϋ / αλοιφή που πουλάει ο ένας αρχιγός ενός πολιτικού σχηματισμού στην Βουλή Των Ελλήνων - και με έχει σχεδόν πείσει ή θεραπεύσει μόνο και μόνο που τονε ακούω μερικές φορές που τονε πετυχαίνω κατά λάθος (αλήθεια (ή ψέμματα; )) στην τηλεόραση) (τηλεοράσεις σε κάθε σπίτι, τηλεορατικό μάτι σε κάθε κατοικία, καθεστώς επιτήρησης πριν την επιτήρηση, ετοιμάζω σκηνικό για το επόμενο όνειρο)

παραδοσιακά για να μην είναι βαριεστημένο μόνο του όλο αυτό το κείμενο, βάζω και ένα μουσικό κομμάτι που άκουσα πρόσφατα και με συνεπήρε. νοσταλγούλι.

ονειρο θερινός νυκτός (not) #1423524

σήμερα στον ύπνο μου είδα ξανά μια εποποιεία, άλλη μια οδύσσεια, όπου εγώ συμμετείχα σε κάτι σαν γιορτάσματα κάποιου γάμου, ή φιλοξενούσα/ξεναγούσα κάποιους κοντινούς συγγενείς, ή και τα δύο. σε κάποια φάση, ακόμα όντας μόνος μου, περπατούσα σε έναν δρόμο που έμοιαζε με την Ηφαίστου στο Μοναστηράκι, και πρόσεχα αρκετά - σε σε κάποια φάση που έκανα επιταχημένο βάδισμα, που ήταν πιο safe tactically, για να μην μου ανοίξει κάποιος την τσάντα από πίσω, είδα να με προσπερνάει δυστακτικά μια κυρία και να τρέχει και ήταν και ένα μικρό παιδί δίπλα της που έτρεχε και αυτό, και προσπάθησα να τρέξω κι εγώ για να τους πιάσω, γιατί κατάλαβα ότι μου πήραν κάτι, αλλά εγκατέλειψα την προσπάθεια όχι ακριβώς επειδή δεν μπορούσα, αλλά για αιτίες που παρέμειναν σε ομιχλώδες άγνωστο. εν τέλει βρέθηκα με πορτοφόλι, το οποίο ευγενικά μου το άφησαν, χωρίς όμως λεφτά, το ενδεχόμενο που το είχα ξανατρέξει πολλές φορές στο μυαλό μου προκαταβολικά στο παρελθόν, για να μην με ταράζει στο μέλλον ή το ονειρικό παρόν. έμεινα με την αίσθηση του παραβιασμένου και το άβολο στοιχείο - σαν να θες να κατουρήσεις λίγο κάπως και να μην έχει πουθενά να πας να το κάνεις, και να το σκέφτεσαι συνέχεια - και ερχόμαστε στην φιλοξένηση - ξενάγηση - είμασταν σε κάποιο ταξί - και δεν είχα λεφτά να πληρώσω - είχα κάτι κέρματα - μάλιστα διευκρίνιζα του ταξιτζή ότι συνήθως την έχω δει πιο large, αλλά τώρα δεν έχω. και μετά τρώγαμε σε κάτι ταβέρνες, και δεν είχα επίσης να πληρώσω, ούτε δηλαδή να αφήσω μπουρμπουάρ, αλλά δεν με πολυένοιαζε, πληρώνανε μάλλον άλλοι για μένα - και μετά οι άλλοι που νομίζω περνούσαν καλά και ωραία, ζήτησαν να τους τηλίξουν σε ταβέρνα δώρα κάτι οινοπνευματώδη και κάτι πούρα/ελιές - κάτι τέτοιο. και εννοείται υπήρχε και κάποιο άλλο κυνηγιτό στην μέση, το οποίο δεν το θυμάμαι - χαρακτηριστικά θυμάμαι όμως ένα άλλο ενδιαφέρον σκηνικό - σε ένα μαγαζάκι με σουβενίρ - τα οποία για κάποιο λόγο ήταν μεταλλικά αντικείμενα και εργαλεία - ήθελα να ανέβω στον δεύτερο όροφο, και η σκάλα είχε ένα μεγάλο κενό στην μέση, στο οποίο η μια άκρη της σκάλας συνδεόταν με την άλλη άκρη με κομμάτια σκυροδέματος και μεταλλικών καγκέλων - τα οποία ξεκίνησα να σκαρφαλώνω μετά δυσκολίας, πριν ανακαλύψω ότι έχουν κλείσει τον δεύτερο όροφο για συντήρηση, και δεν είχε έτσι και αλιώς τίποτα πάνω, και έτσι ξανακατέβηκα πριν ανέβω τζάμπα. ενδιαφέρον έχει το ότι όλα τα κομμάτια του ονείρου κάπως συνδέονται με πράγματα που έζησα κάπως live σήμερα, στο σπρτκτ είχε πολύ κόσμο, ένιωθα ξένος, μα είδα έναν γνωστό, και τον ρώτησα αν είχε παρέα, και πως θα καθόμουν δίπλα του αν δεν είχε, και κάθησα, και μιλήσαμε, και κάπως πήγε η κουβέντα σε ξεναγήσεις, και αρχαιολογία και ιστορία, και παράλληλα έριχνα λοξές ματιές προς την τσάντα μου την οποία την άφησα σε μια γωνία παραδίπλα αλλά όχι στο οπτικό μου πεδίο, βέβαια λεφτά στο πορτοφόλι μου εκείνη την στιγμή εν γνώσει μου δεν είχα. και άσχετο - μόλις με πήραν απο μια τηλεφωνική έρευνα και με ρώτησαν αν θα άκουγα ένα ραδιόφωνο με τραγούδια όπως στο δείγμα, και μου έβαλαν είκοσι δευτερόλεπτα με βαριά λαϊκά που μου έμοιαζαν με αιωνιότητα - όταν απάντησα πως δεν θα το άκουγα καθόλου, με έκλεισε λέγοντας πως ψάχνουνε για άτομα που θα άκουγαν έστω και λίγο τέτοιο ραδιόφωνο. ωχου τώρα αποκλεισμός. και τελικά αρχίζω να ανακαλύπτω πως όχι όλες οι έρευνες και δημοσκοπίσεις γίνονται για δημόσιο συμφέρον. μάλλον το αντίθετο εδώ που τα λέμε. 

soundtrack of this moment: the smithereens - the blues before and after (i get the blues before and after loving you)

ακούω πως ως άνθρωπος στο φάσμα αυτισμού, ενδέχεται στο μυαλό να ζω έντονα τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου, και κάπως έτσι εξηγούνται και τα έντονα όνειρα - έντονα στα δικά μου μέτρα βέβαια - εφιάλτες πολύ συγκλονιστικούς που να ξυπνάω με δύσπνοια και τέτοια δεν βλέπω. καθείς μας διαφορετικός βέβαια.

"ντπ" (whatever)

είναι διακοπές και κοιμάμαι πολύ. ξυπνάω σχετικά νωρίς γιατί έχω συνηθίσει και επιπλέον με ξυπνάει το γατόνι μου. μετά κοιμάμαι το μεσημέρι, χοντρικά λίγο πιο μετά από το φαγητό. από εκείνο το μεσημεριανό ύπνο, όπως συνηθίζουμε πολλοί άνθρωποι, ξυπνάω σαν ζόμπι και για κάποια ώρα ξανακοιμάμαι ή σηκώνομαι και ξαναπέφτω.

σε έναν από τέτοιους ύπνους πριν από λίγο έβλεπα τον γάτο μου που στα αλήθεια μου έγλυφε το πίσω μέρος του κεφαλιού, απλά στο όνειρο σε κάποια φάση έκανα διάφορα πράγματα, και συγκεκριμένα, προσπαθούσα να μπω στην μπανιέρα, και αισθανόμουν ακόμα το γλύψιμο στο κεφάλι, και συνειδητοποιώ ότι το γατί έχει ανέβει μαζί μου και είναι πάνω στους ώμους μου χωρίς καθόλου να με βαραίνει (εντύπωση) - γι' αυτό το παίρνω και το κατεβάζω, η γλώσσα του όμως είναι ακόμα εκεί, και πως γίνεται αυτό - και το βλέπω να είναι μπερδεμένος, σαν να μου επιβεβαιώνει τους φόβους μου, ότι η γλώσσα του έσπασε από την ρίζα της και έμεινε πάνω να συνεχίζει να γλείφει το πίσω μέρος του εγκεφάλου μου, και στην ίστατη προσπάθεια την ξεκολλάω με τα χέρια, και την χώνω στο στοματάκι του γατιού και βλέπω, ψιλομπήκε στην θέση της, και κρατάω τα δάχτυλά μου σταυρωμένα και ελπίζω ότι το σάλιο του γατιού θα κάνει μαγικά πράγματα και η επταψυχότητά του επίσης και θα κολλήσει μόνη της η γλώσσα. το ελπίζω ακόμα.

επήσης σήμερα έβλεπα διάφορα από τα blogs ανθρώπων στο φάσμα αυτισμού που προσπαθούσαν να εξηγήσουν κάποιες βασικές έννοιες και καταστάσεις που βιώνουν, και προσπαθούσα να κάνω identify with them. κάποιες φορές το πετύχαινα, κάποιες όχι και τόσο. δηλαδή δεν "προσπαθούσα" συνειδητά, απλά μελετούσα τον εαυτό μου αν κάνει identify ή όχι. και μετά πλένοντας τα πιάτα, ή καθαρίζοντας ένα πορτοκάλι και μελετώντας αν είναι πιο εύκολα μασίσιμο όταν έχεις βγάλει την φλούδα με μαχαίρι ή όταν την έχεις βγάλει με τα χέρια, σκέφθηκα πως η θεωρία μου θα μπορούσε να είναι ότι όλοι μας είμαστε στο φάσμα αυτισμού, και μια μικρή σχετικά ομάδα κάποιων πέρασε τους κανόνες της νευροτυπικότητας ("σαν" κάποιας μορφής Βίβλο) στους οποίους δια ροπάλου έπρεπε όλοι να προσαρμοστούμε, κάποιοι με περισσότερη, κάποιοι με λιγότεροι προσπάθεια. και δεν το γνωρίζουμε, και το αρνούμαστε με όλο μας το είναι, γιατί αυτό ήταν μέρος του προγραμματισμού.

γιατί δεν μπορούμε να ξέρουμε.. πόσο βασανίζονται ο καθένας για να φορέσει το κοινωνικά αποδεκτό αυτό προσωπείο, τι έχει περάσει για να μην μπορεί να ανεχτεί την πιθανότητα να ανήκει στο φάσμα αυτισμού όχι μόνο ο εαυτός του, αλλά και όσοι μοιάζουν "κανονικοί" γύρω του.

και αν το "κανονικό" δεν ήταν ποτέ κανονικό; αν η "κανονικότητα" είναι ένα πολιτικόκοινωνικό εργαλείο για να φέρει όλους τους μετέχοντες σε μια κοινότητα - που υπό αρχικές, ανεπηρέαστες συνθήκες - θα ήταν όλοι διαφορετικοί, με τον διαφορετικό τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς (ώστε να μην υπάρχει συμπεριφορά "αποκλείνουσα") σε ένα κοινό βαθμό αλληλοκατανόησης και πειθαρχίας;

ίσως να είναι ένα στάδιο από το οποίο να περνάμε όλοι - το στάδιο όπου η αμφισβήτιση βρίσκει βοηθό την φυσική προβολή ότι όλοι πάνω κάτω νιώθουμε με τον ίδιο τρόπο - και τέλος πάντων δεν είμαι κάτι διαφορετικό. και κάπως δυσκολεύεται να το χωρέσει το μυαλό μου - ωστόσο είναι κάτα κάποιον τρόπο μια κάποια άνεση να σκέφτεσαι πως δεν χρειάζεται να προσποιείσαι πάντα, δεν χρειάζεται να κάνεις και άλλη και άλλη προσπάθεια να χωρέσεις στις προσδοκίες που έχουν όλοι από σένα...

patchelor bad

σήμερα αρχικά έβλεπα κάτι επίσημο και πολύπλοκο που δεν θυμάμαι τώρα τι ήταν - [σ.σ. μπορεί να ήταν μια δίκη] - κάποια στιγμή νωρίτερα θυμόμουν όμως, οπότε δεν χάνω την ελπίδα πως θα μου ξαναέρθει. μετά έβλεπα έναν βετεράνο συνδάδελφο πως κάναμε παρέα, και μια μέρα μετά την δουλειά με πήγε στο bachelor pad του, σε ένα διαμερισματάκι μικρό στο κέντρο (μιας απροσδιόριστης πόλης) - γκαρσονιέρα με μια μικρή κουζινίτσα - θυμάμαι χαρακτηριστικά πως α) δεν ήμουν σίγουρος αν δεν ήταν στις προθέσεις του να με αποπλανήσει οπότε γενικώς στο πίσω μέρος του εγκεφάλου ήμουν standby β) κοιτούσα διάφορα πράγματα γύρω γύρω που τώρα μου διαφεύγουν, πάντως ήταν κάτι σαν ενθύμια από μια εφηβική ζωή που κάποιος έχοντας μεγαλώσει πλέον δεν ενθαρρύνεται να τα βγάζει φόρα παρτίδα σαν εμβλήματα πάνω σε τοίχους - μιλάω για ποστερ συγκροτημάτων, παλιά μπιχλιμπίδια, δίσκους, τέτοια πράγματα - οπότε το μπάτσελορ πάντ σε αυτή την περίπτωση λειτουργεί και σαν κάτι σε παιδικό δωμάτιο / playroom γ) σε κάποια φάση για κάποιο λόγο έπρεπε να φύγει και με άφησε μόνο μου να φύγω λίγο αργότερα - και θυμάμαι χαρακτηριστικά το βασανιστήριο που περνούσα για μην αφήσω κάτι ανοιχτό πριν φύγω - κοιτούσα ένα ένα τους διακόπτες - έψαχνα κυριολεκτικά τους διακόπτες στους τοίχους και τους ανοιγόκλεινα, γιατί, καθως φαίνεται, δεν ήμουν καν σε θέση να καταλάβω αν υπάρχει κάποιο ανοιχτό φως κάπου ή όχι - και δεν ήταν όπως ψάχνουμε τα φώτα ενώ έχει ντάλα ήλιο έξω. ήταν άλλη αίσθηση. επίσης στην κουζίνα, ανακάλυψα πως όσο ήταν ακόμα εκεί ο συνάδελφος, είχαμε βάλει ένα μπρίκι με νερό να ζεσταίνεται, και ως συνήθως είχε μείνει ανοιχτό το μάτι. μάλιστα ήταν από τις κουζίνες τις "καλές" (που τις φοβάμαι πιο πολύ) - τις γκαζιού. θυμάμαι αργά αργά και, το ξέρω πως έχω ξαναπεί αυτή την λέξη, βασανιστικά, έψαχνα όλα τα κουμπιά και χερούλια πάνω στην συσκευή της κουζίνας, μελετούσα τις θέσεις τους σε σύγκριση μεταξύ τους, για να καταλάβω ποιό κλείνει ποιό μάτι, και ποιό είναι ανοιχτό, θυμάμαι να πειραματίζομαι και με έναν αναπτύρα για να δω ποιό είναι ανοιχτό χωρίς να καίει - τέλος πάντων - τέρμα δυσκολία. αφού τελείωσα με αυτό (χωρίς να είμαι σίγουρος ότι όντως τελείωσα) - ξαφνικά ανακαλύπτω πως στο σπίτι υπάρχει και ένα μικρό γατάκι, στην ηλικία του δικού μου όταν το βρήκα - 5 μηνών, όχι τελείως μικρό, αλλά αρκετά μικρό για να είναι χαδιάρικο και χαζούλι τελείως. και μου φώναζε μάλλον γιατί πεινούσε, και βρήκα ότι κάπου είχε λίγο φαγητό, αλλά ήταν λίγο σαν φαγητό - παιχνίδι, είχε σε ένα μικρό μπωλ ανακατεμένα κάτι σαν άχυρα με λίγη ξηρά τροφή και κάτι άλλα πραγματάκια που δεν ξέρω αν τρογώντουσαν, και έκανα μια σημείωση στο μυαλό μου να του πω του συναδέλφου ότι έχει και ένα γάτο στο σπίτι και δεν έχει πολύ φαϊ. δεν θυμάμαι πως έφυγα τελικά.
αυτό που θυμάμαι είναι πως - πριν ή μετά απ' αυτό το προηγούμενο όνειρο, έβλεπα να παίρνω ταξί από κάποιο απροσδιόριστο δρόμο, και να πηγαίνω κάπου, και ήταν γυναίκα η ταξιτζής, και να με πηγαίνει αλλά σε κάποια φάση να μπερδεύεται και να μην ξέρει που να πάει και να τις δίνω οδηγίες, και σε κάποια φάση εκτροχιάζεται τελείως και αρχίζει και οδηγεί αλλοπρόσαλλα, βγαίνει π.χ. μετά από φανάρι σε ένα τεράστιο δρόμο με πολλαπλές λωρίδες με διαχωριστικό, σε αντίθετο ρεύμα, και να προσπαθώ να κουλάρω τον εαυτό μου και αυτήν, και να δίνω περισσότερες και πιο ακριβείς ακροβατικές οδηγίες (" - έλα έλα τώρα τρέξε, για να στρίψουμε εκεί για να ξαναπεράσουμε στο δικό μας ρεύμα, ίσα ίσα προλαβαίνουμε πριν την μετωπική.." (ίσως κάπως έτσι να συμβαίνουν οι μετωπικές..)) - και κάπως έμπλεξαν τα παραπάνω δυο όνειρα επίσης, δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, και να μου έρχονται κάποιες εικόνες, δεν σας λέω γιατί μπορεί να τις έφτιαξα εκ των υστέρων. [τι είναι τσόντες, απλά όνειρα των αντρών; - βλέπετε, ήξερα καλύτερα εκείνο κομμάτι της πόλης από την ταξιτζού, ήμουν σε θέση ισχύος, σε θέση να δίνω καίριες συμβουλές, και όμως δεν οδηγούσα ο ίδιος - πολύ πολύπλοκος συλλογισμός και όμως με χαρακτηρίζει;...]

σδφ

σήμερα ή μάλλον χθες, για την ακρίβεια, είχα μια δυσκολία να με πάρει ο ύπνος, γιατί είχα μια ανησυχία ότι θα πάθω κάτι με τις κρισούλες που παθαίνω που κάτι συμβαίνει και νομίζω ότι μου κόβεται η αναπνοή - δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς είναι, αν είναι η καρδιά, το πνευμόνι ή κάτι σαν γαστροισοφαγικοτέτοια παλινδρόμηση. το πολύ πολύ το στέρνο μου να μετατρέπεται σιγά σιγά σε οπίσθια και ο λαιμός μου σε μια κωλοτρυπίδα (έτσι έτσι - μαθαίνω να λέω και καμία άσχημη λέξη, για να συνηθίζω την φυλακή ή τον άδη, δεν ξέρω ποιόν από τα δύο αντικρίσω πρώτο, (τον άδη μάλλον, ) εκτός και αν με μπουρδουκλώσουν για κακές λέξεις - οπότε και αληθευτεί αυτό που μας λέγανε (ίσως;) όταν είμασταν παιδιά - μην μιλάς άσχημα γιατί αλλιώς θα σε συλλάβει η αστυνομία λέξεων [σ.σ. μάλλον σίγουρα εμένα δεν μου το έλεγαν όταν ήμουν παιδί, αλλά σίγουρα αυτό που θυμάμαι καλά ήταν και καλά μεταξύ σοβαρού και αστείο δάσκαλος θρησκευτικών στο γυμνάσιο να λέει στην τάξη πως για τις αταξίες τα παιδιά τα κλείνανε σε φυλακές στην Σοβιετική Ένωση - και να υπάρχει εδώ ο Ανδρέας να το επιβεβαιώσει - έτσι ήταν τα πράγματα; ναι - έτσι ήταν, έγνευα εγώ, χωρίς να καταλαβαίνω πλήρως τι εννοούσε εκείνος, και σε τι συμφωνούσα - ήταν, να φανταστώ, κάτι σαν το πιστοποιητικό φρονημάτων στην μεταπολεμική Ελλάδα, και το υπέγραφα εκείνη την στιγμή]).

επιτροχάδην. είδα έναν από τους ψυχολόγους με τους οποίους συνεδριάζουμε, σε περιπέτειες όπου πηγαίναμε πέρα δώθε ανάμεσα σε σπίτια και το γραφείο του (κάτι που έμοιαζε με μαγαζί ή κομμωτήριο ισόγειο ή γραφείο τελετών - ξέρετε - ένα άδειο γραφείο με μια ολόσωμη τζαμαρία να μην χάνεις λεπτομέρεια από το τι γίνεται μέσα ή έξω από τον χώρο), συνομιλούσαμε, και έβρισκε αυτός και κάτι φίλους και τον επισκεπτόντουσαν και του μίλαγαν και εγώ παρακολουθούσα, προνομιούχος συμμετέχων και συνομιλών σε εκείνη την ξενάγηση - μέχρι και ένα διαμέρισμα θυμάμαι που είχαμε πάει, και κοιτούσα τις ονομασίες των παλιών βιβλίων που είχε στοιχισμένα σε κάτι ράφια. (έχω συνηθίσει, φαίνεται, όταν το βλέμμα μου πλανάται, να ξεκουράζεται πέφτοντας σε βιβλία πάνω σε ράφια... τα βιβλία πάνω σε ράφια.. το απόλυτο παυσίπονο στην αμηχανία που νιώθω μέσα σε μια άγνωστη αίθουσα)

είδα επίσης σε δεύτερο επεισόδιο ένα night club και την Ο., κάτι λέγαμε, κάναμε σοσιαλάϊζινγκ, ήταν και ο μπαμπάς της για κάποιο λόγο εκεί ως θαμώνας του night club, αλλά επειδή δεν ήταν πια εκείνης της ηλικίας που να αντέχει τα ξενύχτια, έριχνε κάτι ύπνους σε έναν καναπέ, και μας μιλούσε περιστασιακά.

το πρωί ξύπνησα ανανεωμένος, λες και η ζωή μου ήταν ανέκαθεν γεμάτη περιπέτειες και μόλις έζησα μια απ' αυτές, για να αισθάνομαι πλήρης εντυπώσεων, όχι πλήρης ημερών, ελπίζω, προς το παρόν - αλλά τέλος πάντων, ικανοποιημένος κι έτσι. δεν έκανα στο όνειρο σέξ.

...

οταν συχνά περιγράφοντάς με αναφέρονται σε κλασσική περίπτωση βλάβης, δεν ξέρω τι εννοούν. η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι κανέναν συγκεκριμένο να το έχει πει ποτέ σε μένα, στ' αλήθεια, το φαντάζομαι απλώς. φαντάζομαι πως αν μου λέγαν έτσι θα σκεφτόμουν τους ρομπότ του Στάνισλαβ Λεμ, έτσι όπως τους περιγράφει στις ζωγραφιές του, με τσίγγινο κέλυφος και ορατά παξιμάδια, και δεν θα ήξερα αν πρέπει να πάρω με περιφάνεια ή με ντροπή αυτόν τον χαρακτηρισμό. Θα έγερνα προς περιφάνεια. Καθώς μου αρέσουν μισοσπασμένα πράγματα (? a broken toy, gift from a broken girl to a broken boy? a broken boy, gift from a broken girl to a broken toy ?)

...

επίσης σε κάτι φανταστικές χώρες ιστοριών επιστημονικής φαντασίας (που τελικά δεν είναι ούτε πολύ επιστημονική, αλλά ούτε και πολύ φαντασία) κατοικούσαν φιλές καλών archers (half-elf?) που έφερναν ονομασία Ινγκιμπόγκεν ή κάτι τέτοιο, και μάχονταν πάντα στο πλευρό του καλού και φορούσαν πλατιά κόκκινα καπέλα γιατί ζούσαν κανονικά σε δάσος με κόκκινα φύλλα και εκεί τα κόκκινα καπέλα ήταν καλό καμουφλάζ, και τα έχουν συνηθίσει.

για κάποιο λόγο όχι ιδιαίτερα σαφή άκουγα αυτό στο τραίνο. το εξώφυλλο μοιάζει με το pit στο οποίο έπεφταν (ή τους έριχναν) διάφοροι στο Incal του Jodorowski, και τους παρακολουθούσαν για διασκέδαση οι περίοικοι και επισκέπτες σε ενδιάμεσους ορόφους. δεν ήταν λόγος που το άκουγα - και δεν είναι και κάτι που ακούω συνήθως. απλώς έχει κολλητική lead γραμμή πως το λένε. επικούρα. επίκαιρα. επίκουρος ιατρός. να πάμε και στα ιατρικά μας. (Modern Rites - Unburdened)

έπεσα σε κάτι άλλα μπλογκς που υπάρχουν στην μπλογκόσφαιρα και πέρασα από μια πληθώρα συναισθημάτων, π.χ. θαυμασμού, ενδιαφέροντος, ζήλιας, ζήλιας #2, ικανοποίησης (που είμαι στεγανά απομονωμένος από το κοινωνικό κομμάτι των bloggers? που δεν είμαι ο χειρότερος ever? (ποιός είναι ο χειρότερος ever? xiroteros ever. ωραίο όνομα για συγκρότημα (πελτές το μυαλό μου, ζημώνει σαν το ψωμί και αποκτά αλκοολικό βαθμό). το ωραίο μπλογκ που ανακάλυψα ήταν το V for Valis - αν και δεν μπορώ να το διαβάσω για πολύ, περιστασιακά μόνο από λίγο κάτι. ίσως. κάτι που να μην έχει να κάνει με την Ταϋλάνδη μάλλον. (μήπως είναι κάποια επινόηση ή κωδική λέξη για κάτι άλλο που ακόμα είμαι πολύ μικρός ψυχικά

καθημερινές παραστάσεις σε όνειρα καθώς κοιμάσαι (κάπου το έχω ξαναγράψει αυτό..)

... είδα τρεις ιστορίες, είδα την .. να με καλεί σε ένα σπίτι μεγάλο μονοκατοικία αγροτική με μεγάλο κήπο γύρω γύρω, και να βλέπω κάτι που περίμενα, να μαζευόμαστε 3-4 διεκδικητές της ας πούμε, και να μας βάζει να παίζουμε κάτι σαν κρυφτό και να την ψάχνουμε, και να μην την βρίσκουμε για μέρες, και να αρχίζουμε να κατασκηνώνουμε σε αυτό το σπίτι, και άλλοι να φεύγουν σιγά σιγά έχοντας χάσει την ελπίδα, και κάπως να μαθεύεται πως εκείνη έφυγε με τον πέμπτο διεκδικητή της από την αρχή του παιχνιδιού, επιβεβαιώνοντας πως είμαστε κάτι σαν χαμένοι. (θυμίζει το "she's gotta have it" του spike lee, αλλά δεν θα έλεγα ότι επηρεάστηκε το όνειρό μου από αυτό - απλώς βρήκα κάποια κοινά στοιχεία σε αυτή την ταινία με τις δικές μου ανησυχίες και διλήμματα) μετά είδα για κάποιο λόγο να κάνω έρωτα με μια συνάδελφο που ας πούμε πως όχι, δεν είναι κάτι που συνηθίζω να βλέπω σε όνειρα, ούτε το είχα ποτέ φανταστεί σε σκέψεις ας πούμε - και δεν είναι και κάτι που συνηθίζουμε να το λέμε δυνατά, εδώ που τα λέμε - αλλά το λέω έτσι για να κανω ένα πείραμα και να σπάσω το φίλτρο για μια στιγμή.. και μετά είδα να επιστρέφω σε ένα δομάτιο μιας πρώην φίλης μου, και να μελετάω προσεκτικά ένα-ένα τα ράφια σε ένα έπιπλο, που είχε διάφορα μεμοραμπίλια να στέκονται, και να έχω αυτή την αίσθηση του περασμένου χρόνου, της νοσταλγίας, της επίσκεψης μετ επιστροφής (όχι επιστροφής) στο παρελθόν, ήρθε και κάποια γυναίκα συγγενής ενδιάμεσα με άσχετα σχόλια και στεκόμουν στην άκρη, δεν θυμάμαι την συνομιλία με την φίλη εκείνη και αν συνομίλησα ποτέ και αν ήταν όντως εκείνη.

το πρωί καθώς χτυπούσε πολλαπλώς το ξυπνητήρι, παρατήρησα πως η οθόνη του ήταν σαν αχνισμένη, σαν τα γυαλιά σε πρωϊνή ομίχλη, ή τα παράθυρα των αυτοκινήτων που γίνονται έτσι όταν είναι κάποιος μέσα και πρέπει να πατήσεις ένα κουμπί (για να βγει μια πορδή.. σόρρυ, απλώς αυτοειρωνεύομαι που θέλω να περιγράψω και άλλες εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό) - σαν να έζησε τέλος πάντων και το κινητό μου όλα αυτά τα όνειρα της σημερινής νυκτός με τα πολλά πάθη τους. όχι δικά μου πάθη.

εποποποοιεια.. ενα ξεχασμένο draft (ρεύμα αέρα, λουμπάγκο, χιόνι, καταιγίδα)

15/02/21

αχ ξέχασα να καταγράψω το όνειρο που είδα σήμερα, και το καταγράφω τώρα καθώς έξω από το παράθυρο χιονίζει καταρακτοδώς και η πλεοψηφία του κόσμου είναι excited στην αττική, πέρα από τα προβλήματα που δημιουργούνται, γιατί όσο να'ναι, είναι κάτι που βλέπουμε μια φορά στα 2-3-4 χρόνια εμείς οι αθηναίοι. (σίγουρα συγκαταλέγω τον εαυτό μου σε αυτούς; όχι στους excited, στους αθηναίους εννοώ.. δεν είμαι σίγουρος)

είδα λοιπόν ότι είχε πολύ μεγάλο σεϊσμό, τόσο μεγάλο που είπαμε τελείωσε, πέφτουμε κάτω. και μετά είδα μια εποποιεία, ένα πράγμα που δεν είχε ούτε αρχή μα ούτε και τέλος. κάτι που είχε πολλές αποχρώσεις, πολλά πρόσωπα, πολλές τοποθεσίες εξωτικές, πολλή δράση. σίγουρα απ' αυτά που θυμάμαι είναι ότι ήταν μια πόλη εγκατελειμμένη, στην οποία είχε συμβεί μια καταστροφή. και πολλές φράξιες ζωντανών και νεκρών πραγμάτων ανταγονιζόντουσαν για τον έλεγχό της. κάθε στιγμή οργανωνόταν ή αποκρουόταν μια επίθεση από γιγαντιαίους βράχους, απολυθωμένα δέντρα, ή βίαιους ληστές. θυμάμαι να τρέχουμε και να κρυβόμαστε, σε εγκατελειμμένα γυάλινα σπασμένα κτήρια σαν φούσκες και εκεί που νομίζαμε πως ξεφύγαμε φαινόντουσαν στον ορίζοντα και άλλα τέρατα α-λα neon genesis evangelion.

19/09/21

άντε ας βάλω και ένα μουσικό κομμάτι από την τωρινή εποχή, δηλαδή τώρα που το ακούω, γιατί το ίδιο το κομμάτι είναι από την εποχή που γεννήθηκα. μου αρέσει πάρα πολύ.
λέγεται το κομμάτι "παίξε μαζί μου, καταιγίδα" και μιλάει από πρώτο πρόσωπο για κάποιον που είναι έτσι αντίθασο πνεύμα και δεν κάθεται σε μια θέση, και ρίχνει ευθεία πρόκληση στην καταιγίδα να δυναμώσει, γιατί δεν τον πειράζει, και ίσα ίσα, με πολύ δυνατό αέρα του είναι πιο εύκολο να τραγουδά. περιγράφει δηλαδή κάποιον που ας πούμε δεν του μοιάζω καθόλου, αλλά ποιός ξέρει, ίσως υποσυνείδητα αυτό είναι το θαυμαστό πρότυπο που μου έχουν διδάξει (ή έχω διδάξει τον εαυτό μου από μυριάδες ερεθίσματα) πως θα ήταν πολύ cool να του μοιάζω, και κρυφά μια φαντασιακή πραγματικότητα μέσα μου συντονίζεται με κάτι τέτοια τραγούδια, και μπερδεύει κάποιους που μπορεί να βρίσκουν πως έχω potential, δυναμικό δηλαδή, δεν ξέρω πως να το πω, και απογοητεύονται στην συνέχεια, καθώς παραμένω ενα πλαδαρό ήπιο πλάσμα που δεν κάνει τίποτα. (σλοθ) - και κάποιοι απ' αυτούς που απογοητεύονται πιο πολύ απ' όλους ζουν εξ' ολοκλήρου μέσα μου (και κάποιοι μπορεί να βγαίνουν και λίγο απ' έξω)

και άλλος ύπνος

4/4/2021 σήμερα είδα στον ύπνο μου μια συναυλία, DIY φάση, όπου όμως παίζαμε και εμείς μουσική. εγώ και ο τάσος. ήταν φάση άτυπη, σαν να, ξερωγώ, να μην ήρθε μια μπάντα, και έπρεπε κάποιος να συμπληρώσει το κενό. και μέσα μου ήμουν διχασμένος ανάμεσα στο να το κάνουμε γιατί θα είναι ευκαιρία να δείξουμε κάτι που κάνουμε σε έξω κόσμο έτσι άμεσα, και στο ότι δεν έχουμε να δείξουμε τίποτα (μιας και στην πραγματικότητα με τον τάσο δεν παίζουμε και ούτε έχουμε παίξει ποτέ κανονικά).
και έβλεπα στον ύπνο μου όλο το μαρτύριο εκείνης της αυτοσχέδιας συναυλίας. ότι πήγε ο τάσος να πιάσει κουβέντα με το κοινό (κατ' εμέ για να γλυτώσει λίγο χρόνο), ότι εγώ είχα την παλιά μου κλασσική κιθάρα, ότι δεν είχαμε καθόλου κομμάτια και αυτοσχεδιάζαμε πάνω σε τίποτα (και σκέφθηκα τότε πολλαπλές φορές, αχ τι καλά θα ήταν να ξέρω 2-3-4 κομμάτια τουλάχιστον να παίζω σε τέτοιες φάσεις)..
οπότε γενικά η θεματολογία του σημερινού ονείρου ήταν:

embarassment

18/06/2021 σήμερα είδα να εξιστορώ με σαφίνεια στον ύπνο μου κάτι που είχα δει το ίδιο βράδυ στο ξύπνιο, ήτοι μια καφετέρια στην άλλη άκρη της πλατείας να παίζει κάποια ελληνικά λαϊκά τραγούδια με ανατολήτικες καταβολές, όπου ο τραγουδιστής την μια έλεγε την μελωδία με "τραλαλα" και εκεί που δεν το έλεγε με τραλαλά έλεγε "σωστά, σωστά, σωστά, σωστά" - και μάλλον αυτό ήταν το ρεφραίν. είχα κάτσει στην πλατεία για να πάρω κάτι ανάσες και γενικά να μου πέσει η πίεση, γιατί αισθανόμουν πως το κεφάλι μου είχε φουσκώσει και θα έτρωγα εγκεφαλικό, μετά από ξαφνική αερόβια άσκηση 1.5 ώρας, ενώ είχα να γυμναστώ 8 μήνες. σε αυτές τις συνθήκες άκουγα λοιπόν το "σωστά σωστά σωστά" (στο ξύπνιο), καθώς θυμήθηκα έντονα πως στον ύπνο μου καθώς το εξιστορούσα, δεν μπορούσα καθόλου να προφέρω το σίγμα στο "σωστά" καλά - τέλος πάντων κάτι λάθος έκανα, και έλεγα στον συνομηλιτή μου πως δεν μπορώ να το προφέρω καθόλου και γελούσα. μετά βέβαια έβλεπα μια συνάντηση με γιατρό ο οποίος μου ξαναέλεγε πως με αυτές τις τιμές (αποτελέσματα εξετάσεων) δεν έχεις πρόβλημα, αλλά υπάρχει η τάση για αύξηση, οπότε αν συνεχίσεις με τον ίδιο ρυθμό, θα έχεις σίγουρα πρόβλημα, και του είπα δηλαδή να μην πίνω, και μου λέει να μην πίνεις - πιές οτιδήποτε, είπε χαρακτιριστικά, αλλά όχι αλκοόλ. είναι βέβαια αστεία αυτή η φράση κάπως, καθώς είναι σαν να σου λέει κάποιος - είσαι απόλυτα ελεύθερος - μπορείς να κάνεις οτιδήποτε, εκτός από Α, Β και Γ.

υπνο #52456

σήμερα έβλεπα πάλι την γιαγιά μου. στην ονειροχώρα την σημερινή η γιαγιά μου έμενε στην ρωσία και ήθελε βοήθεια. λέγαμε μήπως μπορεί να κανονιστεί να της πηγαίνει ο πατέρας μου κάποια προϊόντα από σουπερμάρκετ δύο φορές τον μήνα. αλλά ήταν και σαν να έμενε σε μια ξένη πόλη.
πηγαίναμε κάπου με λεωφορείο. κατεβαίναμε πριν φτάσουμε στην στάση μας για να μην την χάσουμε σίγουρα. περπατούσαμε και την κρατούσα από το χέρι.

καθώς προχωράει η μέρα θυμάμαι και άλλα πράγματα από το όνειρό μου - ή άλλο ένα όνειρο που είδα, αν θα μπορούσαν να διαχωριζόντουσαν αυτά. ένα από τα όνειρα που ξαναέρχονται. ήμουν στρατό και θυμόμουν πως έκανα μια συμπληρωματική θητεία και την επόμενη μέρα θυμήθηκα πως ήταν η ημέρα της απόλυσής μου. θυμόμουν μάλλον με χαρά και επίσης μια αίσθηση ξαφνικού κενού - ότι την επόμενη μέρα δεν θα χρειαζόταν να βρίσκομαι εκεί και εκεί - αισθάνθηκα μια ελευθερία - μάλλον η αίσθηση της χαράς ήταν πιο μεγάλη. σε άλλες εκδοχές αυτού του ονείρου, παλιότερα, π.χ. δεν έβρισκα την φόρμα παραλλαγής μου και γέμιζα ντροπή και απελπησία, σε άλλη παραλλαγή έπιανα κουβέντα με τον διοικητή της μονάδας μου και του πηγαινόφερνα χαρτιά.

ίσως να μην έχει και πολύ νόημα αυτή η εξιστόρηση. τις λεπτομέρειες του ονείρου δεν τις θυμάμαι, και ένα γενικό περίγραμμα μάλλον δεν προσφέρει και πάρα πολλά. κατά βάθος ίσως να προσπαθώ απλώς να συμπληρώσω ένα κενό και να θάψω κάτι άλλα που γράφω εδωπέρα. ή περίτεχνα προσπαθώ να φυτρώσω σκέψεις εκεί που είμαι ένα έρημο τοπίο, να κάνω ποιητικό κάτι που από μόνο του δεν υπάρχει. να φτιάξω στίχους που ο ρόλος τους να μην είναι τίποτα παρά λεκτική υπόκρουση σε μια μελωδία. αδύνατο να στηρίξεις μια μελωδία με λέξεις - οι λέξεις κλέβουν πάντα την παράσταση. και σαν να υπήρχε νόημα σε αυτά. η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει - προσπαθώ να εφαρμώσω μια αυτόματη γραφή της οποίας της λείπει το εικονοστάσιο - το νόημα και η έμπνευση, η φλόγα που δεν θέλει να σβήσει, που πάλλεται, μα ξέρεις πάντα πως είναι υπό την εξουσία σου. βλακείες. όλα προσποιητά φτιαχτά και μικροκαμωμένα. λεπτοκαμωμένα ήθελα να πω. αναρωτιέμαι τι θα δω σήμερα σε όνειρο.

υπνο #12345

είδα πάλι την Ω. στον ύπνο μου. ήταν δίπλα μου στο δεξή μου χέρι και σαν να καθόμασταν σε έναν καναπέ. μου είπε ότι δεν μπορούσε με τίποτα να βρει χρήματα. μου έδινα πάσα στον ύπνο μου καθώς είναι ένα θέμα που πάντα έχω. τέλος πάντων οκ πέρα από όλες τις ψυχολογικές προεκτάσεις - αυτά έγιναν. εννοείται πως είπα ότι θα δώσω εγώ - δεν ξέρω τελικά αν το είπα ή δεν το είπα ή πως το είπα - θυμάμαι πως το σκεφτόμουν - αν το Χ ποσό είναι υπερβολικά πολλά, και θα πρέπει να προτείνω μισά.

η ουσία είναι - το θέμα που έχω - να βρεθώ σε μια θέση όπου πραγματικά και πρακτικά μπορώ να βοηθήσω και θέλω να βοηθήσω - δεν βρίσκομαι συχνά σε αυτή την κατάσταση.. μπροστά σε ένα άτομο που αγαπώ στην πραγματικότητα ή στον ύπνο μου δεν ξέρω. συνήθως πάντα τα κάνω θάλασσα.

μετά είδα την Ω. στο παλιό σπίτι που έμενα στην πεύκη - το θυμάμαι από την διάταξη των δωματίων. ήταν και κάποιοι φίλοι της που δεν τους πολυήξερα και είχε φέρει μερικά βινύλια και ήθελε να τα βάλει, σε αυτό το έπιπλο που δεν μεταφερόταν εύκολα γιατί ήταν μισοδιαλειμένο, που είχε και μια τηλεόραση πάνω - και κάτι έσπασε εκεί και έσπευσα να βοηθήσω να κρατήσω την τηλεόραση - γενικά δεν θυμάμαι να κατάφερε να παίξουν τα βινύλια - δεν θυμάμαι αν αισθάνθηκα ντροπή και ανυμποριά και αβολιά - όπως θα αισθανόμουν αν κάτι τέτοιο συνέβη στην πραγματικότητα.

το συμπέρασμα είναι ότι μετά απ' αυτό το όνειρο έλιωσα πάλι και κάθησα να σκεφθώ πόσο καιρό έχω να αισθανθώ αυτό το πράγμα του να είσαι σε μια σχέση που θέλεις να την θρέψεις. μετά από κάποιες ώρες κανένα ίχνος από αυτό το συναίσθημα. μια παγωμάρα και μια κυνικότητα. ή όχι.. απλά μια αίσθηση ότι δεν θέλω να κάνω τίποτα, ή δεν μπορώ να σκεφθώ να κάνω κάτι που να με γεμίσει. κανονικά πράγματα δηλαδή.

ραχοκοκαλιά των ονείρων

θυμάμαι δύο μέρη από σημερινό όνειρο.

·        ένα - ταξίδι - χώρος με αρχαία και αξιοθέατα – φωτογραφίες

·        δύο - βόλτα με λεωφορείο που με πήγαινε κάπου από ανορθόδοξη διαδρομή

στο πρώτο μέρος λοιπόν είμασταν με την S. και περπατούσαμε σε ένα μέρος που μπορεί να το έχω ξαναδεί - είναι σαν κάποιον αρχαιολογικό χώρο - με λοφίσκους και χαραδρούλες, και το εξερευνάς - και έχει και απομεινάρια από οικισμούς - ή τέλος πάντων θυμάμαι να είμασταν και σε εσωτερικό των κτηρίων.

και βγάζαμε συνεχώς φωτογραφίες, και εκείνη κι εγώ. και τα γύρω αλλά και τους εαυτούς μας. χαρακτηριστικά θυμάμαι μια ομάδα από παιδάκια που είχαν βαφτεί και παίζανε κάποιο παιχνίδι με τραγούδια, και το πήραμε και αυτό φωτογραφία.

στο τέλος λίγο πριν φύγουμε, καθίσαμε σε ένα ύψωμα για να κάνουμε ανασκόπηση, και ήθελε να δει τις φωτογραφίες της, και με κάποιο τρόπο σαν από πολαρόηντ βγήκαν όλες οι φωτογραφίες σε ένα μεγάλο ρολό. έπρεπε να το προσέχουμε και να μην ακουμπάμε τα δάχτυλά μας πάνω στις φωτογραφίες γιατί χαλούσανε - μπορούσες μόνο στις άκρες. θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ακουμπούσε ένα μέρος του ρολού λίγο πάνω σε ένα τασάκι και εννοείται ότι υπήρχε τσιγάρο μέσα σε αυτό, το οποίο επίσης διέλυε τις φωτογραφίες, και προσπαθούσα να το σηκώσω πιο ψιλά για να μην είναι κοντά στο τασάκι - καθώς περιεργαζόμουν τις φωτογραφίες (στιγμή μυστική - να βλέπεις το εμφανισμένο φιλμ να δεις, να ξαναθυμηθείς, να ξαναζήσεις τις αποτυπωμένες στιγμές εκείνες) - έβλεπα κι εμένα μέσα στις φωτογραφίες - σε ηλίθιες πόζες, όμως και πάλι με μελετούσα, με μια κάπως εμφανή δυσαρέσκεια - εσωτερικώς όμως με ένα ενδιαφέρον.

στο δεύτερο μέρος ήμουν σε ένα λεωφορείο. μπορεί να ήταν που φεύγαμε από το παραπάνω ελαφρώς κίτρινο και σκονισμένο τοπίο. το μόνο που μπορώ να θυμηθώ τώρα είναι ότι κάποια στιγμή έστριψε όχι ακριβώς εκεί που περίμενα. ακολουθούσε περίπου την διαδρομή λεωφορείου που πάει από μελίσσια προς μαρούσι - ή θα συνέχιζε την κηφισσίας προς το κέντρο, με παράκαμψη στο μαρούσι. έκανε σε κάποια φάση εκείνο το "S" σημείο πριν φτάσει στην διασταύρωση μελισσίων. νομίζω πως κατέβηκα τότε. Ενδεχομένως να θυμάμαι αυτό το άγχος που έχω κάθε φορά να δω που και πως πηγαίνει το λεωφορείο για να μην χάσω τον προσανατολισμό μου και την στάση μου.

οφείλω να πω ότι μπορεί το τελευταίο κομμάτι να μην το είδα σε αυτό το όνειρο, αλλά να μου έρχονται αναμνήσεις από όνειρα προηγούμενων νυχτών. λες και το σύμπαν των ονείρων είναι κάτι ενιαίο και παράλληλο με την ετούτη την πραγματικότητα - και τα διάφορα όνειρα διασυνδέονται και έχουν κοινό μπακγκράου. ή ραχοκοκαλιά.