αυτό ξεκίνησε ως post στο facebook αλλά μετά κοίταγα την παγκόσμια επικαιρότητα σε ειδήσεις και ξενέρωσε η ψυχή μου και είπα μέσα μου τι σκαλίζω κι εγώ τα δικά μου μικρά καθημερινά πικράκια όταν γίνονται γύρω τερατουργήματα - και το αφαίρεσα - κι όμως ήθελα να το κρατήσω μιας και αφιέρωσα λίγο χρόνο σε αυτό και, μπορεί να πει κανείς, το αγάπησα (με τον τρόπο μου)
me searching for a page named ... "other people's everyday room interiors" (excluding interior design ideas etc.) (μου κάνει εντύπωση πως δεν βρίσκω κάτι άμεσα) - αυτά που βλέπουμε δηλαδή όταν η ματιά μας πέφτει (κατά τύχη) σε ενα παράθυρο εισογείου και είναι ανοιχτές οι κουρτίνες. θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο στην διάθεσή μου για τέτοιες ματιές. δεν είναι voyeurism, θαρρώ. βέβαια στην σκοτεινή πλευρά του μυαλού μου σκέφτομαι πως ίσως να είναι τρόπος διαφυγής από το δικό μου δωμάτιο και το δικό μου interior whatever (εδώ παραθέτω το youtube videoclip Μαρια Βουμβάκη - Ένα δικό σου δωμάτιο', στο οποίο κάποιος είχε την ευγένεια να προσθέσει τους στίχους οι οποίοι είναι κάπως αποπνικτικοί, καταλλήλως βεβαίως για να συνοδέψουν όπως πρέπει την παραπάνω παράγραφο) (links δεν παραθέτουμε, οικογένειες δεν θίγουμε) (links πεθαίνουν - stars die - porcupine tree)
P.S.: και αναρωτιόμουν αν το εισόγειο γράφεται με "ό" ή "ώ". θα ήταν μισό λάθος ή ένα ή δύο; ποιά η διαβάθμιση της βαρύτητας του λάθους; είναι όπως του παραπτώματος σε δικαστήριο (πλημμέλημα - κακούργημα); μια ζωή υπόδικος στο δικαστήριο του μυαλού μου - σε άλλες εποχές και υπό άλλες συνθήκες θα έγραφα "μια ζωή υπόδικοι στο δικαστήριο του μυαλού μας" but now i've lost that loving feeling, ή όπως έλεγε ο Matt Elliott/3rd Eye Foundation, "i've lost that loving feline"
σκεφτόμουν μήπως μεταφέρω αυτό το blog πουθενά αλλού, κοίταγα τους έλληνες hosters, μετά σκεφτόμουν γμτ και αν ήθελα να πειραματιστώ με java κλπ. και κοίταξα λίγο AWS αλλά χαόθηκα τελείως (ως συνήθως) και σκεφτόμουν την λύση του Γιώργου.. ("Γιώργος" όπως ένα μηχάνημα, μια ανακάλυψη ντόπιων επιστημόνων, με σαφείς προδιαγραφές και cost/value efficiency)
σκεφτόμουν αν και τι νόημα θα είχε ενα blog όπου να μπορώ να καταγράφω πραγματικά ότι θέλω και να κρατάω και τα ονόματα όπως είναι τουλάχιστον με τα αρχικά τους. αν έπρεπε να το κάνω private, θα είχε νόημα για μένα; νομίζω από την πρώτη εγγραφή σε ενα οποιοδήποτε προσωπικό μου diary, είχα πάντα την ελπίδα ότι τις γραμμές που γράφω θα τις διάβαζε και κάποιος άλλος εκτός από μένα, κάποιος που θα είχε μέσα του ενδιαφέρον για μένα, και άρα θα αποτελούσε ενδιαφέρον για μένα; μια μελλοντική ανάγνωση από μια άλλη ύπαρξη που θα δημιουργούσε ένα νόημα για μένα στο παρόν; ίσως κάπως έτσι να απομυστικοποιείται η φάση που μου προκαλούσε πάντα απορία και πονοκεφάλιασμα, για ποιό λόγο θέλουν άνθρωποι να αφήνουν πίσω τους πράγματα όταν πεθάνουν; και επίσης δεν έβρισκα νόημα γενικά της ύπαρξης αν δεν αφεθούν πράγματα πίσω μας.. μια παραδοξότητα δηλαδή. και βλέπω τώρα ότι ουσιαστικά δημιουργόντας παρακαταθήκη είναι σαν να νοηματοδοτείς την τωρινή σου ύπαρξη.. που, βέβαια, θα μπορούσε να είναι μια άλλη ψευδαίσθηση, προϊόν ανθυποβολής, όπως για άλλους είναι πραγματική η πίστη στον Θεό (για άλλους είναι όντως πραγματική, δεν το αμφισβητώ, αλλά για μένα μάλλον δεν είναι)
ίσως να ήθελα να φτιάξω για πλάκα μια πλατφόρμα όπου θα μπορούσα να γράφω ένα κείμενο και να παραθέτω μαζί του φωτογραφίες κλπ... και μάλλον δεν θα είχε νόημα να παθαίνει ανονυμοποίηση καθώς από τα συμφραζόμενα μπορείς να βγάλεις άκρη και να καταλάβεις για ποιούς μιλώ. τελος πάντων για άλλη ώρα ετούτο το brainstorming. για άλλη ώρα και η ανούσια λεπτομέρεια.
τελικά έχει νόημα έστω κάτι; δεν ξέρω. χθες καθόμουν σε ενα παγκάκι και είχα πάρει μια μπύρα και έτριψα λίγο το πρόσωπό μου δύο φορές με ολόκληρες τις παλάμες, και ήρθε μια κοπέλα δίπλα μου και με ρώτησε αν όλα καλά και αφού αναγκαστικά την κοίταξα απορημένος, με ξαναρώτησε αν όλα καλά και μου εξήγησε ότι ρωτάει επειδή της φάνηκε πως έχω κάτι. της εξήγησα πως όλα καλά, και ίσα ίσα είχα μόλις "ολοκληρώσει όλες τις πιο δύσκολες αποστολές" και ήμουν καλά - και την ευχαρίστησα οπότε εκείνη έφυγε. μετά το σκεφτόμουν και έλεγα μέσα μου πως εκείνη την στιγμή που ήρθε και με ρώτησε σκεφτόμουν έναν γολγοθά, όχι ακριβώς τόσο πονεμένο, αλλά ρέμβαζα ονειροπολόντας για ένα υποθετικό γεγονός που θα ήταν μάλλον τραγελαθικό. έλεγα πως αν πήγαινα και έβρισκα έναν τύπο που πρόσφατα χώρισε ενα πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο και του εξηγούσα να μην κάνει αυτό το λάθος (θα γινόμασταν φίλοι πιο πριν και θα είχα κερδίσει την εμπιστοσύνη του - άγνωστο το πως).... τέλος πάντων δεν μπορώ να γράψω εδώ δημόσια αυτά τα πράγματα και είναι κρίμα καθώς θα ήθελα πολύ να τα πω κάπου. και το χαρτί μου φαίνεται απρόσωπο και πολύ μοναχικό. και εξομολόγηση δεν λειτουργεί για μένα. γι' αυτό τα κρατάω μέσα μου όπως όλοι ίσως... μετά τα ξεχνάω, μετά τα ανασκαλεύω, τα ξεχνάω πάλι.. αυτά...
Κεφτεμπαμπ
γειά σας γειά σας (κάντε pull) τα μαλλιά σας
απλά δωμάτια αγνώστων
διάφορα σκόρπια
11/05/2023 how about making that ubiqutous "hello world" program into prettier, nastier and truer "hell world"?
18/12/2023 πέθανε και η άλλη μου η γιαγιά.
20/12/2023 aborym - πήγα να τους ψάξω αφού για κάποιο λόγο τους έψαχνα και άκουγα να αναφέρονται 2-3 φορές στο σημερινό μου όνειρο. σίγουρα θα τους είχε πάρει το αυτί μου και στην πραγματικότητα, αλλά δεν θυμάμαι να τους είχα ψάξει ποτέ ώστε να μου είχαν αποθηκευτεί σε κάποιο σημείο της μνύμης μου. νοσυρό black με industrial overtones. not exactly my cup of tea... γιατί;
20/12/2023 μόλις παρατήρησα με το μάτι του εσωτερικου μου μυαλού ότι οι υπόλοιποι που χρησιμοποιούμε τα laptop μας ως tools of trade, σαν άλλοι κιθαρίστες, βάζουμε (ή θέλουμε να βάλουμε) stickers πάνω τους για να δηλώσουμε την ταυτότητά μας (rainbow unicorn κλπ). άρα είτε ως κιθαρίστας ή ως προγραμματιστής, υπάρχει χώρος για αυτοεπίδειξη, και έχοντας το ένα, δεν χρειάζεται να κυνηγάς το άλλο (εκτός και αν φυσικά έχεις και τα δύο).
20/12/2023
- "φιλαράκι, θα μου συγχρονίσεις τα δεδομένα;"
- "συγχρονίσως"
05/05/2024 (το ορθόδοξ πάσχα)
που πάνε οι ιστορίες που λέμε, όταν πεθαίνουμε; (πεθάνω) (who knows where the time goes όπως λένε οι fairport convention - χθες έβαλα το autopsy και μου έχει ξανακολλήσει το πόσο ωραίο είναι
που πάνε τα facebook posts όταν πεθάνουμε; (πεθάνω) (φοβάμαι να ανοίγω σελίδες προφίλ ανθρώπων που έχουν αποβιώσει.. γι' αυτό ίσως δεν θα ήθελα στοχαστικά κείμενα ας πούμε να τα δημοσίευα εκεί, γιατί νομίζω ότι έτσι με μένα και το προφίλ μου θα ξεψυχίσουν και αυτά - και εδώ, θα μου πεις, γιατί να μην πάθουν το ίδιο... θα ήθελα να πιστεύω ότι εδώ αποκτούν μια δικιά τους υπόσταση; ναι/ όχι/ ίσως/ σκασίλαμας/
γιατί ζηλεύουμε (λίγο εκεί βαθιά); (ζηλεύω) (πετάει το fb προτεινόμενα προφίλ ανθρώπων δεν ξέρω με ποιό αλγόριθμο και περνάνε ονόματα και λες, μήπως εκείνος ή εκείνη είναι εκείνος ή εκείνη που.. ας το δεν πρέπει να λέω..)
ποιό το νόημα του blues; (ακούω isaac hayes - βρήκα τυχαία την δικιά του εκτέλεση στο "i just don't know what to do with myself" - και δεν είχα ανακαλύψει του πόσο γλυκά τραγούδια έχει - μια κάποια φάση είχα αγοράσει το shaft, καλό ήταν αλλά δεν με έκανε να συνεχίσω σε εκείνο το μοτίβο)
γιατί το ελληνικό ερωτηματικό αντί του άλλου (το λάθος και το σωστό; το δικό μας ή το ξένο; με έκανε να σκεφθώ πόσο δεν μου αρέσει να με πιέζουν για το σωστό, και να κάνω το λάθος επίτηδες, είτε πρόκειται για αναγραφή σε greeklish, ή χρήση ερωτηματικού ή χρήση κεφαλαίου στην αρχή της πρότασης - και πόσο αυτό συνδέεται με έλλειψη δικής μου "εθνικής" συνείδησης επειδή μεγάλωσα σε εκείνο το κενό ανάμεσα σε χώρες που ονομάζεται (από κάποιους - αναρωτιέμαι αν και από μένα) "ξερίζωμα", και εκτός "εθνικών" κοινοτήτων)
ώρες ώρες θέλω να αρχίσω ένα private blog στο οποίο να καταγράφω πράγματα χωρίς να λογοκρίνω. απλώς σκέφτομαι για ποιό λόγο και ποιός θα το διαβάσει και αν πρέπει κλπ... ωστόσο μου αρέσει σαν ιδέα. απλώς όπως και να έχει, είτε private ή public, λογοκριμμένο ή όχι, πάντα αυτά που θα λέω θα περιέχουν την μισή αλήθεια (ή εκείνο το μέρος της αλήθειας που την λένε πως είναι πάντα στην μέση; - αλλά μόνο την μια πλευρά της; άσε, μπέρδεμα) γιατί πάντα θα παραλείπω κάτι, και στις εξηγήσεις πάντα κάτι θα το εξηγώ μονόπλευρα ή θα έχω καταλάβει κάτι λάθος.. όπως δηλαδή ακριβώς λειτουργεί και ο εγκέφαλος καθώς σκέφτεται... μερικές φορές σκέφτομαι τερατουργήματα.. αυτό φοβάμαι.. μερικές φορές κάποια πράγματα δεν πρέπει να βλέπουν το φως της... ποιανής; σιγά βρε παιδί μου τι σκέφτεσαι και συ, και σιγά τα τερατουργήματα.
σιγά.. :/ μερικές φορές θέλω απλώς να αφήνω τον εαυτό μου να γράφει. είναι από τα λίγα πράγματα που κάνω ίσως κάπως ικανοποιητικά "πηγαία" αν όχι καλά.
κατι
οι σκεψεις μου για σημερα. αυτοεξωριστηκα λιγο απο το σπιτι, και - γιατι να το κρυβω αλλοστε - ξαναηρθα λιγο στην πραγματικη μου διασταση - οπου η αυτοεξορια (εξοριξη - ορεξη! μπρρ ειρωνευομαι - οσο για την αρθ.. ορθογραφια - εχω ξεπερασει και αυτο το σταδιο αυτη την στιγμη (αν κ εχω ακουσει πως η ορθογραφια εχει να κανει κ με τον σεβασμο προς τον αναγνωστη - αλλα οσοι αντεξετε να διαβασετε να ξερετε πως απλως ειναι μια φαση που παρεμβαινει στην ροη της σκεψης μου και για χαρη αυτης δηλ. "κατα τα αλλα" θα ηθελα να σας σεβομαι)) - πραγματικη διασταση λοιπον οπου η αυτοεξορια δεν εχει να κανει με το γεωγραφικο μερος οπου βρισκομαι - αλλα κατα βαθος ειναι πανταχου παρουσα κ το θυμηθηκα ξανακουγοντας το happy song των bring me the horizon στην παρουσα συγκυρια της περιπλανησης. στο κεντρο της αθηνας το τριημερο (πως να το πω τωρα.. ας πουμε το τριημερο που μας προεκυψε λογω της επετιου του ευαγγελισμου της θεοτοκου που συμπιπτει με την μια εκ των δυο εθνικους επετιους κλπ.) που (το κεντρο της αθηνας - που αυτη την στιγμη εχει επικεντρωθει για μενα στο κουκακι - high life πλεον) ειναι μια περιεργη μιξη ανθρωπων μη καθημερινων για μενα - τουριστων κ διαφορων περιοικων που νομιζω ξεμειναν εδω κατα λαθος ή κατ' επιλογη ισως της ιδιας αυτοεξοριας που περιγραφω (ναι θα ηθελα φυσικα να κανω προβολη ως επιθυμια για προσεγγυση)
και που εχω να παω να "βοσκησω" (που οπως θυμαμαι ειναι ενας ευστοχος χαρακτηρισμος που χρησιμοποιουσε μια φιλη μου του καποτε, καποτε) - ειπα να βοσκησω στα μη-in δισκαδικα του μονστηριακιου (λογω της ιδιαιτεροτητας της αγορας της ηφαιστου) και στα (λιγα) μερη που εξακολουθουν να μου ειναι οικεια κ τα βρηκα ανοιχτα (το παλπ μπαρ εκειθε οπου καθομαι αυτη την στιγμη) (ξεκινησα να γραφω αυτο το κειμενο πιο πριν κατα τις λαθραιες στασεις) (ειναι μια αραχνουλα που μου κανει παρεα επισης, εκτος απο σας, φανταστικε μου αναγνωστη - η οποια αρχικα κατεβηκε στο σβερκο μου κ τωρα αφου την αμολησα πανω στο τραπεζι, ξαναβρηκε τροπο να πεσει πανω μου κ τωρα ειναι καπου πανω στο παντελονι κ θα πρεπει να παψω να την σκεφτομαι κ θα ελπιζω οτι θα βρει τον δρομο της χωρις να σκοτωθει απο μενα κατα λαθος (θα καθομαι παγωμενος κ αν θα αρχισει να πλεκει ιστο - τι να κανω - δεν θα μπορω να καθομαι εδω για παντα) ))))
αυτο που ηθελα να πω ειναι οτι.. αγορασα κατι cd παλι, για το ενα το αγορασα ξανα που το ανακαλυψα εκ των υστερων - και ειναι η λαιλαπα πλεον που με κυνηγα γιατι δεν θυμαμαι τι εχω κ τι δεν εχω - αλλα χαλαλι καθως you know - δυο ευρω. δυστυχως ολα αυτα τα κουτακια με cd - θα σκονιζονται σπιτι μου κ οταν πεθανω στην καλυτερη περιπτωση θα καταληξουν σε ενα τετοιο μερος στο μοναστηρακι - κ θα τα παρει ενας αλλος φαντασιοπληκτος ή κ οχι - θα σκονιζονται εκει - ή θα ειναι στην χωματερη (το οποιο μαλλον θα ειναι πολυ περιπετειωδης μερος - θυμαμαι το τελος της πρωτης σεζον του breaking bad - εκει το αφησα). πραγματα ως συνεχιση της υπερφυαλης φαντασιακης μας υπαρξης ή κατι τετοιο.. εχω ομως να σκεφτομαι με περιφανεια οτι ισως να αναγνωριζουν σε αυτο το δισκαδικο την πολυπλευρη μου εκλεκτικοτητα καθως πηρα κ angelo branduardi (εκεινο το αλμπουμ που ειχε και μαχαιριτσα) και exploited. (i wish i had discovered them earlier - οταν το αιμα μου κυλουσε πιο θερμα) (ειχε ενα μεγαλο παγκο με πανκ cds και ειπα μεσα μου πως κι ετσι κ γιατι; - μαυριλα - θα πεθανε ή (θα πεθανε το πανκ μεσα του) κανενας πανκ connoiseur (ή οπως λεγεται) - μα ειχε κατι cd που δεν τα θυμομουν απο τοτε που μου ειχαν στειλει σπιτι εναν παχυ καταλογο οταν ημουν λυκειο κ εστειλα απ αυτα τα IRS ή δεν ξερω τι - κ τοτε απλα το κοιτουσα και μελετουσα τιτλους συγκροτηματων - ηταν το αντιστοιχο discogs του τοτε - κ απ αυτα τα cd ειχε εδω κατι ονοματα πολυ αραχνιασμενα στην συνειδηση μου - gigantor?!!! new bomb turks?!!! wtf??; - τεσπα απ αυτα μονο εξπλοιτεντ πηρα που τους αγνατευα προχθες στο spotify κ μου εκαναν εντυπωση γιατι μου αρεσαν αρκετα.
κ δεν σας ειπα τιποτε για το εικοσαευρο "παλιας κοπης" (2002 εγραφε - κ μοιαζει οντος πολυ διαφορετικο) που βρεθηκε στα χερια μου κ περασα μερες χωρις να τολμησω να το δωσω καπου κ τελικα τεχνιέντος το ξεφορτωθηκα στο δισκαδικο αφου προσφερθηκα να αφησω τον αριθμο κινητου μου σε περιπτωση που αποδεχθει σκαρτο (ενταξει το καναμε αβαβα μετα) - κ μετα νιωθω διασκεδαστικος κ αστειος - σε καποιους - με ενα περιεργο τροπο - κ σας λεω πως ειμαι στο φασμα αυτισμου - αλλα ειναι σαν να μην το ειπα - γιατι νιωθω οτι τα εκλαμβανουν ολοι σαν δικαιολογηση μιας "πιο περιεργης στασης κ αντιληψης για τον εξω κοσμο" κ ισως ενδομυχα το χρησιμοποιω σαν εξηγηση κ δικαιολογηση - αλλα μαλλον αλλοι δεν το δεχονται με την εννοια οτι θελουν να παλεψω σε αυτον τον κοσμο με ισους ορους με τους υπολοιπους - κ νομιζω οτι το κανω - αλλα συναμα νιωθω πολυ alien οπως κ να εχει.
αχ. σαν πολυ δεν μονολογησα; γεια σας. καλη παναγια να εχετε. τελος ασματος.
κάτι τέτοιο
η νευρική αναμονή σε καρέκλα τμήματος διαβατηρίων,
η δικιά μου μια στιγμή δόξας,
όπως μέσα σε κύκλο φωτός μιας επιτραπέζιας λάμπας,
κάτω από το προσεκτικό και σκληρό φως μιας αστυνομικής υπαλλήλου.
(να που έψαχνα μια λέξη που να είναι γένους αρσενικού και να αναφέρεται σε θυλικό φύλο και να μην μεταφέρεται σε διαφορετική κατάληξη όπως χρήστης - χρήστρια)
(και τα λινκς μερικές φορές πεθαίνουν, όταν το site στο οποίο δείχνουν αποθανεί)
(τραυματίζων θάνατος ενός λινκ)
(και σε περίπτωση του παραπάνω : φαίνεται να είναι σωστό και το "η χρήστης" - εξάλλου αναφέρεται πως υπάρχει γένος φυσικό και γένος γραμματικό τα οποία είναι ΟΚ να μην ταυτίζονται πάντα)
(τι φωνάζει πάλι αυτός ο γάτος..)
χάμω που κοιτούσα σκυθρωπώς καθώς μου έκανε ερωτήσεις
πίσω από ένα γυάλινο διαχωριστικό,
κάτω από το τραπέζι και στον κύκλο του δικού μου οπτικού πεδίου
έπεφτε το μισό του μυτερού της παπουτσακίου
το απομεινάρι και η κατάληξη μιας στάσης σταυρόποδης,
που αναδύεται τώρα από την μνήμη μου καθώς εκείνη την στιγμή
δεν έδινα ευθεία σημασία σε αυτά που έβλεπε το μυαλό μου.
ο λόγος που είπα να περιγράψω αυτή την στιγμή
μέ χρώματα ίσως λίγο αστεία (ποτέ όμως δεν ξέρεις, συνήθως εκεί που αστιεύομαι, πίσω από τα γράμματα θα ήθελα να μιλήσω για κάτι σοβαρό)
ήταν που εκείνη κάποια στιγμή, πέρα από την διεύθυνση, ταφ κάππα και το τηλέφωνο,
με ρώτησε για τα μάτια, κάτι που δεν κατάλαβα, οπότε έστρεψα
το βλέμμα μου πάνω στο πρόσωπό της, ακούσια, καθώς της έλεγα "ορίστε;"
με κοίταξε στα μάτια και βρήκε μόνη της την απάντηση, απαντώντας "καστανά".
εγώ μέσα μου έλιωσα σαν κερί και στην καρδιά μου ο φυλακισμένος ταξιδιώτης
γραντζούνησε τον τοίχο. πρόσθεσε άλλο ένα ραβδάκι.
ή το φαντάζομαι τώρα, πλάθοντας το περίβλημα μιας στιγμής,
αστιευόμενος,
πάντα.
απέξω λειτουργούσε σκοπτικό μηχάνημα. μάλλον διέλυε τις τελευταίες αυταπάτες για το σύριζα, το κκε, αλληλεγγύη/αυτοοργάνωση/αυταπάρνηση (όλα τρεισδύσκολα μου φαίνονται), αυτόν τον τόπο, και το ανθρώπινο είδος, που όλα συγκεντρώνονται σε ένα κουκούσι στον εγκέφαλό μου που δεν μπορώ να το σπάσω, όχι βίαια, εννοώ, με την έννοια, να το καταλάβω.
και η μουσική μου έπαιζε ήταν από ένα συγκρότημα άνγωστο με το όνομα "заспанный голос Валеры", ήτοι, η "κοιμησμένη φωνή του Βαλέρα". δεν έχει σχηματιστεί ακόμα.
αντί γι' αυτό παραθέτω εδώ ένα random κομμάτι άλλο μουσικό ότι να 'ναι. ταιριάζει και το όνομα - περίπου σε ελεύθερη μετάφραση ταιριάζει με το "στο διάολο" στα ελληνικά. έτσι το λέω, όχι ότι σκέφτομαι συχνά αυτή την έκφοραση.
τανταλείου
όταν βγήκα από την θάλασσα μου έκανε εντύπωση πως βρέθηκα ακριβώς στην ίδια παραλία από όπου ξεκίνησα. πήγα έξω και υπήρχαν κάτι πρόχειρα σαν περίπτερα πάνω στο δρόμο. ήταν δύο, και πουλούσαν διαφορετικά πράγματα, τα οποία δεν θυμάμαι τι ήταν - σαν να λέμε όμως ότι το ένα πουλούσε νερά και το άλλο καρβέλια ψωμί, ή εφημερίδες. πήγα να πάρω από τον έναν κάτι. μετά πήγα στο αμάξι σχεδιάζοντας στο μυαλό μου την διαδρομή της επιστροφής (ενδεχομένως) και πάτησα το κουμπί στο κλειδί, και δεν άνοιγε το αμάξι, και κοιτόντας καλύτερα το αμάξι συνειδητοποίησα πως ήταν άλλο αμάξι, ίδιου χρώματος αλλά πιο σπορ και μικρό, και προφανώς όχι δικό μου - με κρύο ιδρώτα συνειδητοποίησα πως μου το κλέψανε, πάλι. αυτό το "πάλι" δεν ξέρω πότε έγινε, πάντος ήμουν σίγουρος ότι αυτό είχε ξανασυμβεί. όταν είχε ξανασυμβεί, μου το είχαν βρει το αμάξι, και μου το είχαν επιστρέψει λίγο σμπαραλιασμένο. αλλά με αυτή την αίσθηση ότι κάποιος άλλος το είχε χρησιμοποιήσει (desecrated by sacred space εννοούμε). Τέλος πάντων τώρα ήταν άλλο, μου το ξαναπήραν και σκεφτόμουν τι το έκαναν - μάλλον θα ήταν σε κάποιο συνεργείο και θα του αφαιρούσαν μέρη για ανταλλακτικά.
πήγα και ρώτησα ανθρώπους που ήταν κοντά στα δύο "περίπτερα" αν είχαν καμία υποψία για ανθρώπους που έκλεψαν το αμάξι μου και δεν ήξεραν, μου είπαν ωστόσο ότι είναι οκ μέρος γιατί είχε συχνά κόσμο που περνούσε γύρω. τους κοιτούσα καλά καλά όμως προσπαθώντας να καταλάβω αν ξέρουν κάτι παραπάνω και δεν μου το λένε. πήρα τηλέφωνο φυσικά και στην μητέρα μου η οποία μου είπε κρίμα και γιατί δεν το άφηνα στο τάδε γκαράζ των τάδε φίλων που είχαν νοικιάσει τις προάλλες ένα εξωχικό εκεί στην περιοχή. τέλος πάντων - και είχα κατά νου ότι θα πρέπει να πάρω την αστυνομία για να δηλώσω επίσημα την κλοπή, για να μην μου προσάψουν κάποια εγκληματική ενέργεια που έγινε με χρήση του αμαξιού μου.
το άφησα όμως για πιο μετά, για την στάση του λεωφορείου όπου έτσι και αλλιώς θα περίμενα να έρθει το λεωφορείο ΚΤΕΛ για Αθήνα, και επειδή θυμόμουν ότι η στάση ήταν πιο πέρα στον περιφερειακό των Αλυκών, πήγα να περάσω την Π. Φώκαια, μέχρι τον Α-Β που είναι εκεί, και για κάποιο λόγο είχαν ανασκευάσει όλη την περιοχή, τους δρόμους, και κάποια στιγμή έπρεπε να στρίψεις κάπου γιατί μόνο εκεί οδηγούσε ο δρόμος, και έμπαινες σε κάτι ανισόπεδα κατασκευάσματα, σαν κάστρο, όπου όλα ήταν σε γρίφους, και μπήκα εκεί και βρέθηκα μαζί και με άλλους ανθρώπους, και προσπαθούσαμε να λύσουμε μαζί τους γρίφους, μπάιναμε σε κάτι τρύπες, βγαίναμε σε κάποια άλλα περάσματα και έτσι έπρεπε να περάσουμε ας πούμε στην άλλη πλευρά του δρόμου. ήταν πολύ δύσκολοι οι γρίφοι και μας δυσκόλευαν σε όλα αυτά που σχεδιάζαμε να κάνουμε, και είμασταν εκνευρισμένοι γιατί δεν είμασταν σε καμία διασκεδαστική διάθεση και δεν θέλαμε να παίξουμε αυτό το παιχνίδι καθόλου.
κάπου εκεί προοδευτικά ξύπνησα.