α-μπα-jour

αν δεν το έχετε καταλάβει ήδη, το α-μπα-jour είναι η μέρα του "α, μπα!" - είναι η μέρα που έπιασες τον εαυτό σου να το λέει τουλάχιστον 3 φορές. σας έχει τύχει μια τέτοια μέρα;

μια μέρα όλο και κάποια στιγμή θα τύχει.

ίσως να ζω να δω να μου τυχαίνει μια τέτοια μέρα, και ίσως και πιο πολλές.

μια μέρα θα πω το "α, μπα" επίτηδες τρεις φορές για να κοροϊδέψω τον εαυτό μου, αλλά ο ουράνιος κρητής (γιατί είναι από την κρήτη) θα το αγνοήσει και θα μου το καταγράψει στο βιβλίο με τα παραπτώματα.

εγώ όμως θα παρατήσω να λέω ανοησίες, θα σοβαρευτώ μια μέρα, και θα γράψω ένα άλλο βιβλίο που θα είναι μια συλλογή από μικροϊστορίες (όπως τα μικροπράγματα) και θα λέγεται "στην χώρα των αμπαζούρ" και αυτή την φορά δεν θα αναφέρομαι στην λέξη που επινόησα παραπάνω, αλλά στα αμπαζούρ των φωτιστικών. Δηλαδή τα πάνινα, χάρτινα, πλαστικά, ή γυάλινα "καπέλα" που "φοριούνται" πάνω στα φωτιστικά και δίνουν μορφή στο κατά τα άλλα σκληρό και ομοιόμορφο φως τους.

διαβάζω ότι στα γαλλικά είναι abat-jour και προέρχεται από λέξεις abattre (κατεβάζω (τον εχθρό)) & jour (μέρα) - κάπως έχει να κάνει με το φως και την (τεχνιτή) ανακατεύθυνσή του. αυτή η χρήση των λέξεων με έβαλε κάπως σε σκέψεις για τον πόλεμο, με έκανε μου θύμισε τα πεδία μάχης και τον θάνατο των ηρώων και διάφορα άλλα τέτοια περί abattoir blues και glorification της βίας (της ζιναστικής γερμανίας, των ζεοζανί, και διάφορων άλλων σχημάτων που κάπως κάποτε σκεφτόντουσαν για την επιστροφή στις ρίζες και τον πιο απλό και ντόμπρο και σκληρό τρόπο ζωής (ρωμαϊκή πάλη, χωρίς όπλα, χτυπήματα με κούτελο, ποτέ κάτω από την μέση, και διάφορα τέτοια)

με αυτά και με αυτά μου ήρθε να διαβάσω τους στίχους του "abattoirs of love" των Sol Invictus (που ήταν από τα σχήματα (λέτε να ξεκινήσω να λέω αυτά τα σχήματα "ασχήματα" επειδή τουλάχιστον κάποια στιγμή στην καριέρα τους μιλούσαν με άσχημο τρόπο για άσχημα πράγματα - υπήρξαν διαβρωτικά δηλαδή στοιχεία) που μασούσαν λίγο τα λόγια τους καθώς μιλούσαν για διάφορα, συμπεριλαμβανομένου των πολλαπλών αναφορών στα έργα του Julius Evola, Θάνατο της Δύσης, Ενάντια Στο Μοντέρνο Κόσμο και τα συναφή.

στο "abattoirs of love" τραγουδά ο Ian Reid του οποίου (των Fire+Ice) μου αρέσει πολύ το κομμάτι "Fael Inis" γιατί σαν να μιλάει για νεράϊδες, αν και γενικά ο συγκεκριμένος τύπος ασχολείται με γερμανικό παγανισμό και συνεπώς μιλάει και για άλλα πράγματα πολύ λιγότερο έως καθόλου νεραϊδόμορφα (αν και ποιός είμαι εγώ να ξέρω)

μαθαίνω ότι το συγκεκριμένο κομμάτι περιέχει εν μέρει στίχους από παραδοσιακό αγγλικό που κυκλοφορεί με διάφορα ονόματα.. σίγουρα οι στίχοι

"... i put my back against an oak
thinking it was some trusty tree
but first it bent and then it broke
and so did my false love to me ..."

δεν είναι δική τους επινόηση, αλλά εμφανίζονται σε αυτά που είχα τραγουδίσει μεταξύ άλλων Peter Seeger, Joan Baez, The Seekers ("The Water Is Wide") (εδώ ένα ενδιαφέρον άρθρο γι' αυτό)

και εννοείται ότι δεν μπορούσα να μην ψάξω και πάλι για τις φασιστικικές αναφορές στην Neo-Folk (τα ασχήματα που έλεγα πριν). και βρήκα ένα πολύ ωραίο άρθρο που το τύπωσα και σε PDF για να το έχω σαν reference: εδώ - Apoliteic music: Neo-Folk, Martial Industrial and ‘metapolitical fascism’ by Anton Shekhovtsov

κοιτάξτε όμως, τώρα απομακρύνθηκα πάρα πολύ από το ελαφρύ μου εγχείρημα - αρχικά όλο το πράγμα ήταν η απλή σκέψη:

абажур (το αμπαζούρ που λέγαμε) -
обожаю (το "λατρεύω" στα ρώσικα - η προφορά του - όπως θα το έλεγα εγώ δηλαδή - είναι το "αμπαζάγιου" - ίσως να φέρνει στο μυαλό την Μαρούσκα από τους Δυό Ξένους - καθώς εκείνη έλεγε πολλές φορές το "για νε ζνάγιου" - "δεν ξέρω" δηλαδή) -
σε έχω κάνει θεό (το γνωστό και εξαιρετέο τραγούδι που το έχει πει η Κατερίνα Στανίση και μετέπειτα και ο Μαζωνάκης και έχει κάψει πολλές καρδιές, ή, μάλλον, συνόδεψε όμορφα το κάψιμό τους, ή αν όχι κάψιμο, τουλάχιστον κάποιο αναβρασμό ψυχής - και ερχόμαστε ξανά στους στίχους του abattoirs of love που καλούν σε δισπιστία προς κάθε μορφή κεραυνοβόλου ή μη, ζαλιστικού πάντως, έρωτα - υπέρτατη βλακεία - καθώς φαίνεται καραμπάμ ότι γράφει αυτούς τους στίχους (και βρίσκει σε αυτούς απήχεια) ένας άνθρωπος που έχει κατακαεί από έναν χωρισμό και θέλει τώρα να ρήξει το φταίξιμο για όλα τα κακά του κόσμου πάνω στο "άπιστο" σύντροφό του - είμαι ενάντια, τουλάχιστον με βάση την συνέπεια της λογικής, προς την έννοια της "πιστότητας" - και ας μην επεκταθώ τώρα γιατί θα πάρει πολύ πολύ ώρα - και ας κινδυνεύσω να χαρακτηριστώ (και να χαρακηριστώ) σαν τύπος άπιστος και τελος πάντων ανάξιος εμπιστοσύνης) 

το "σε έχω κάνει θεό" είναι η κυριολεκτική μετάφραση του "обожаю", καθώς κυριολεκτικά σημαίνει ότι προσδίδω χαρακτηριστικά Θεού σε κάποιον.

αρκετά.
σε επόμενο ποστ ίσως να ασχοληθώ με την εξής αλυσίδα των λέξεων:

silo (γνωστή σειρά στο appletv+ που παρακολουθώ αυτή την στιγμή) -

κολυμβήθρα του Σιλωάμ (τι λες παιδί μου.. αν και περίμενα πως θα ήταν κάτι πιο πικάντικο ή έστω ενδιαφέρον.. αν κατάλαβα καλά μεταφορικά σαν έκφραση χρησιμοποιείται για να εκφράσει το "ξέπλημα")

менять шило на мыло (καμία σχέση απλώς έχουν την ίδια ρίζα - το shilo (έτσι, με το χοντρό βαθύ Σ) στα ρώσικα είναι το εργαλείο που χρησιμοποιούμε για να ανοίγουμε τρύπες π.χ. σε μια δερμάτινη ζώνη. και σαν έκφραση σημαίνει κυριολεκτικά "ανταλάσσω σουβλί με σαπούνι" - στην πράξη σημαίνει ότι ανταλλάζω κάτι με κάτι άλλο ίδιας αξίας και ίδιας χρησιμότητας που όμως δεν οδηγεί κάπου καλύτερα σαν πράξη. Εγώ την έμαθα αυτή την έκφραση όντας παιδί, και ζώντας στον καιρό της Περεστρόϊκα στην ΕΣΣΔ, όπου λόγω βαθιάς κρίσης σε όλους τους τομείς της βιομηχανίας, κάποια στιγμή υπήρχε η τάση να πληρώνουν μισθό σε είδη παραγωγής - με τα γνωστά λογικά προβλήματα - οπότε υπήρχε ένα σκίτσο όπου πήγαινε ενας εργαζόμενος σε έναν άλλον εργαζόμενο που εργαζόταν αλλού και αντάλλαζαν ένα σάκο με σουβλιά με ένα σάκο με σαπούνια - αλλά σήμαινε ουσιαστικά κριτική πάνω σε ένα άχριστο μέτρο το οποίο δεν θα λύσει τίποτα - ή τουλάχιστον έτσι το καταλαβαίνω τώρα...

Δεν χρειάζεται να ασχοληθώ με αυτό σε άλλο ποστ, αφού τα έγραψα όλα εδώ. Και μιας και τα γράφω όλα και εφ ' όλης της ύλης, πάρτε και ένα όμορφο ισπανο-αραβόφωνο (δεν ξέρω αν είμαι ακριβής καθώς δεν ξέρω αν είναι αραβική γλώσσα ή π.χ. φαρσί - ούτε καν αν είναι το ίδιο ξέρω...) - είναι η διασκευή του πασίγνωστου και αγαπημένου (μου αρέσει πολύ) Μαργαρίτες του Φοίβου που το έκανε γνωστό η Άντζελα Δημητρίου.

ήταν σε μια συλλογή της Sony Music που λεγόταν Φθινόπωρο '99 (αχ να μάθω να μην συνδέω το "Φθηνόπωρο" με την "φθήνια") και έγραφε πως δεν είναι προς πώληση.

Ήταν εκείνο το σημαδειακό φθινόπωρο του μεγάλου σεϊσμού της Πάρνηθας που είχαμε περάσει όλοι ένα πολύ μεγάλο πατατράκ. Είχε και αυτήν την ωραία ζεμπεκιά - με την διαπεραστική φωνή του Τερζή να ταράζει το ταβάνι (σαν τον σεϊσμό): (δεν θέλω τέτοιους φίλους που θέλουν να με βλέπουν να πονώ - εύκολο να το πεις - δύσκολο να το συνειδητοποιήσεις... γενικά δύσκολα πράγματα.. όπως δύσκολη η κορόνα που πάει να κάνει η Θεοδωρίδου στο τέλος.. ένα υπέροχο κομμάτι.)

μικρές και λίγες μεταφράσεις για τον (γνωστό) χ.

με την ευκαιρία που έγραψα μια συλλογή σε ένα φίλο, μετέφρασα και κάποιους στίχους από εκείνη...
δεν έχω τα copyrights - απλώς μια μετάφραση κάνουμε ρε παιδιά για να γίνουν πιο κατανοητά τα τραγούδια, μην με φάτε σας παρακαλώ.. (εκτός και αν με φάτε με το λάχανο)

Елена Фролова - Гуси-лебеди (2003) (χήνες-κύκνοι)

Гуси-лебеди летели, На поляночку присели. Πετούσαν κύκνοι - χήνες, καθήσαν σε ένα λειβάδι
Серы крылышки сложили, Свои глазоньки смежили. Μαζέψαν τις φτερούγες τους, σμήξανε τα ματάκια τους
Целый день летали Баю-бай-бай, Ολιμερίς πετούσαν, λει λει λει
А теперь устали Спи-засыпай. Και τώρα κουραστήκανε, κοιμήσου, κοιμήσου
 
А один гусеночек, Серый лебеденочек Και όμως ένα χηνάκι, γκρίζο κυκνάκι
Спать не хотел, На небо глядел. Δεν ήθελε να κοιμηθεί, κοιτούσε τον ουρανό
Из высокой дали Баю-бай-бай, Από πολύ ψιλά και μακριά, λέι λει λει
Звезды выглядали Спи-засыпай. Ξεπρόβαλλαν τα αστέρια, κοιμήσου κοιμήσου
 
- Маленькие птички, Звездочки-сестрички, - Μικρά μου πουλάκια, αδέρφια αστεράκια
Научите братца, Как до вас добраться. - Μάθετέ με, ένα αδερφάκι, πως να σας φτάσω;
Отвечают птички Баю-бай-бай, - Και απαντάνε τα πουλάκια, λει λει λει
Звездочки-сестрички Спи-засыпай. Αστεράκια-αδελφούλες - κοιμήσου, κοιμήσου
 
- Как закроешь глазки, Сядешь на салазки. - Και μόλις κλείσεις τα ματάκια σου, θα δεις πως θα μπαίνεις πάνω σε ένα έλκηθρο
Сон салазочки поднимет И на небушко закинет. Το όνειρό σου θα σηκώσει το έλκηθρο και θα το πετάξει πάνω στα ουράνια
А уж на том свете Баю-бай-бай, Και εκεί, σε εκείνο το κόσμο, λει λει λει
Мы тебя и встретим Спи-засыпай. Θα σε συναντήσουμε, κοιμήσου, κοιμήσου

 
Закрывай-ка глазки, Будут тебе сказки, Αίντε κλείσε τα ματάκια σου, θα έχεις τα παραμυθάκια σου
Будет тебе Рай Спи-засыпай. Θα έχεις και την Παράδεισο, κοιμήσου, κοιμήσου

Инна Желанная - Колыбельная (νανούρισμα) (1998)

Не такое нынче утро, Δεν είναι σήμερα ένα τέτοιο πρωϊνό
Чтобы белое вплетать Ώστε να πλέκεις λευκές κορδέλες
В косы русые по пояс. Στις ξανθές ως την μέση κοτσίδες

Не такой сегодня праздник, Δεν είναι μια τέτοια γιορτί
Чтобы руки в жемчуга, Ώστε να ντύνουμε τα χέρια στα μαργαριτάρια
Чтобы бисером узоры. Και να κάνουμε σχέδια με χάντρες

Не такой сегодня вечер, Δεν είναι τέτοιο βράδυ
Чтоб дымились пироги Που να αχνίζουν οι πίτες
За весельем да застольем.Σε ξεφάντωμα και φαγοπότι

А такая нынче ночка, Είναι μια τέτοια νυχτούλα σήμερα
Что до первых петухов Που μέχρι να λαλίσουν οι πρώτοι πετινοί
Не увижу звёзд на небе. Δεν θα δω αστέρια πάνω στον ουρανό

А такая нынче ночь, Είναι μια τέτοια νύχτα σήμερα
Что до самого утра Που μέχρι να έρθει το πρωϊνό
Я повыплачу все слёзы. Θα έχω στερέψει από όλα τα δάκρυα

А такая нынче ночь, Είναι μια τέτοια νύχτα σήμερα
Что я матушке пою Που τραγουδάω στην μητέρα μου
Колыбельную немую. Ένα νανούρισμα χωρίς λόγια

Пионерлагерь Пыльная Радуга - Пионерлагерь (2011) (πιονέρικη κατασκήνωση)

(για να μην την πούμε προσκοπική - αλλά πάνω κάτω κάπως το ίδιο πράγμα)

уютные лесные тюрьмы для детей άνετες δασικές φυλακές για τα παιδιά
приятные плохие мысли в потолок πετάω ευχάριστες κακές σκέψεις στο ταβάνι
надежды глупые сорвав ногой с петель με το πόδι αποσπώ τις χαζές ελπίδες από τις θηλιές τους
с горячими слезами в реку наутёк με ζεστά δάκρυα τρέχω στο ποτάμι

я тебя хочу спросить θέλω να σε ρωτήσω, 
у тебя течёт вода из крана η βρύση σου χάνει νερό
можешь тайну мне открыть μπορείς να μου φανερώσεις ένα μυστικό,
и не говори что рано και μην μου πεις πως είναι ακόμα νωρίς
я тебя хочу спросить θέλω να σε ρωτήσω, 
у тебя течёт вода из крана χάνει νερό η βρύση σου,
можешь тайну мне открыть μπορείς να μου πεις το μυστικό,
кто тебе сказал что рано ποιός σου είπε πως είναι ακόμα νωρίς;

корявую мечту скурили в шалашах στραβή φαντασίωση την έχουμε καπνίσει μέσα σε υπόστεγα
нелепая война на голову мешком άσκοπος πόλεμος χτυπάει το κεφάλι σαν βαρύς σάκος
по ледяной росе по шею в камышах πάνω σε παγωμένη δρόσο, μέχρι το λαιμό στις καλαμιές
скрываясь от собак уйду домой пешком κρυβοντας από τους σκύλους θα πάω σπίτι με τα πόδια

Кино (Виктор Цой) - Группа крови (ομάδα αίματος) (1988)

Теплое место, но улицы ждут Μια ζεστή θέση, στον δρόμο περιμένουν
Отпечатков наших ног. Τα αποτυπώματα των ποδιών μας
Звездная пыль на сапогах. Ουράνια σκόνη πάνω στα άρβυλα
Мягкое кресло, клетчатый плед, Μια απαλή πολυθρώνα, ένα ριγέ σκέπασμα
Не нажатый вовремя курок. Μια σκανδάλη που δεν έχει πατηθεί έγκαιρα
Солнечный день в ослепительных снах. Μια ηλιόλουστη μέρα μέσα σε τυφλωτικά όνειρα

Группа крови на рукаве, Ομάδα αίματος πάνω στο μανίκι
Мой порядковый номер на рукаве, Ο αριθμός μητρώου μου πάνω στο μανίκι
Пожелай мне удачи в бою, пожелай мне: Κάνε μια ευχή να έχω τύχη στην μάχι, ευχήσου μου
Не остаться в этой траве, Να μην μείνω μέσα σε αυτό το χορτάρι
Не остаться в этой траве. Να μην μείνω μέσα σε αυτό το χορτάρι
Пожелай мне удачи, пожелай мне удачи! Ευχήσου να έχω τύχη, ευχήσου να έχω τύχη

И есть чем платить, но я не хочу Και ας έχω με τη να πληρώσω, αλλά δεν θέλω
Победы любой ценой. Μια νίκη με όποιο αντίτιμο
Я никому не хочу ставить ногу на грудь. Δεν θέλω να βάζω το πόδι μου σε κανενός στέρνο
Я хотел бы остаться с тобой, Θα ήθελα να είχα μείνει μαζί σου
Просто остаться с тобой, Απλώς να είχα μείνει μαζί σου
Но высокая в небе звезда зовет меня в путь. Αλλά ένα υψιλό αστέρι στο μυαλό με καλεί στο ταξίδι

Янка Дягилева - От большого ума (1988) (από πολύ μυαλό)

От большого ума лишь сума, да тюрьма. από το πολύ μυαλό μόνο φτώχεια και φυλακή
От лихой головы лишь канавы и рвы. από γεννέα κεφαλή μόνο χαντάκια και λακούβες
От красивой души только струпья и вши. από όμορφη ψυχή μόνο κακάδια και ψείρες
От вселенской любви только морды в крови.Лучшие подарки для любимых από παγκόσμια αγάπη μόνο μούρες μέσ στα αίματα

В простыне на ветрy по росе поyтрy με σεντόνι που ανεμίζει, στην πρωινή δρόσο
От бесплодных идей до бесплотных гостей, από άκαρπες ιδέες ως άσωμους καλεσμένους
От накрытых столов до пробитых голов, από στρωμένα τραπέζια ως σπασμένα κεφάλια
От закрытых дверей до зарытых зверей. από κλεισμένες πόρτες ως θαμμένα ζώα

Параллельно пyти чёрный спyтник летит. παράλληλα στον δρόμο ένας μαύρος δορυφόρος
Он yтешит, спасёт, он нам покой принесёт εκείνος θα μας καταπραϋνει, θα μας σώσει, θα μας φέρει θαλπωρή
Под шершавым крылом ночь за крyглым столом κάτω από σκληρό φτερό, νύχτα στην στρογγυλή τράπεζα
Красно-белый плакат – «Эх, заводи самокат!» ασπρο-κοκκινο πλακάτ - εχ, βάλε εμπρός το πατίνι σου!

Собирайся, народ, на бессмысленный сход, μαζευτείτε, λαέ, σε άσκοπο συνέδριο
На всемирный совет как обставить нам наш бред, бред, бред. σε παγκόσμιο συμβούλιο για το πως να ορίσουμε το παραλλήρημά μας
Вклинить волю свою в идиотском краю, πως να σφηνώσουμε την θέλησή μας σε έναν ηλίθιο τόπο
Посидеть – помолчать да по столy постyчать. να καθήσουμε μέσα στην σιωπή και να χτυπήσουμε κανένα δυό φορές πάνω στο τραπέζι (να είχαμε να λέγαμε)

Маша Badda Boo - Улетаю (2013) (πετάω και φεύγω)

Делиться нечем, Делиться не с кем, Δεν έχω τι να μοιραστώ, δεν έχω κάποιον με τον οποίον να μοιραστώ

вечер нанизал фонари на лески, Το βράδυ κρέμασε τα φανάρια σε πετονιές

Проблески света на моем пути Εξάψεις φωτός πάνω στον δρόμο μου

переплетении веских причин уйти. περιπλέξεις σοβαρών λόγων να φύγει κανείς

 

Больно - не больно, страшно - не страшно, Πονάει - δεν πονάει, τρομάζει - δεν τρομάζει,

Всё что было раньше теперь уже не важно, Ότι είχε γίνει στο παρελθόν πια δεν έχει σημασία

Нет в глазах соли, не в словах перца, Λείπει αλάτι στα μάτια, λείπει πιπέρι στις λέξεις

Нет больше боли, нет в моем сердце. Λείπει πια ο πόνος μέσα στην καρδιά μου

 

Ρεφραίν 2x

Улетаю, рывками глотаю свободу, Πετάω και φεύγω,  με κοφτές αναπνοές ρουφάω την ελευθερία

На каждый тупик этого города Σε κάθε αδιέξοδο αυτής της πόλης

Все запасные выходы и входы знаю. Γνωρίζω όλες τις κρυφές εξόδους και εισόδους

 

Глаза закрою, глаза открою Μάτια θα κλείσω, μάτια θα ανοίξω

Вижу города, а за ними море, Βλέπω μεγαλουπόλεις, και πίσω τες μια θάλασσα

Море, море ветра, море линий и цвета, Μια θάλασσα γεμάτη αέρα, μια θάλασσα γεμάτη γραμμές και χρώμα

Море шелка и фетра, море лета. Μια θάλασσα από μετάξι και τσόχα, μια θάλασσα από καλοκαίρι

Буду ли дома, станет ли домом Θα είμαι ποτέ στο σπίτι, θα γίνει ποτέ τίποτα σπίτι μου;

Всё, что достижимо, но по сути невесомо, Οτιδήποτε το φτάνει κανείς, αλλά στην πράξη είναι κάτι άβαρο

Всё что легче чем дым, легче, чем воздух, Οτιδήποτε είναι πιο ελαφρύ από τον καπνό, πιο ελαφρύ από τον αέρα

Глубже, чем сны, дальше, чем звёзды. Πιο βαθύ από τα όνειρα, πιο μακρινό από τα αστέρια

 

Ρεφραίν 3х

Евгений Крылов - Татьяна Дасковская - Прекрасное далёко (το όμορφο "μακριά") (1985) (από μια κλασσικότατη προεφηβική ταινία επιστημονικής φαντασίας)

Слышу голос из прекрасного далека, Ακούω μια φωνή από ένα όμορφο "μακριά"
Голос утренний в серебряной росе. Μια φωνή πρωινή μέσα στην αργυρή δρόσο
Слышу голос, и манящая дорога Ακούω μια φωνή, και ένας μαγευτικός δρόμος
Кружит голову, как в детстве карусель. Μου ζαλίζει το κεφάλι, όπως της παιδικής ηλικίας το καρουσέλ

Ρεφραίν:
Прекрасное далеко, Όμορφο "μακριά"
Не будь ко мне жестоко, Μην μου είσαι βάναυσο
Жестоко не будь. Βάναυσο να μην είσαι
От чистого истока Από μια καθαρή πηγή
В прекрасное далеко, Μέσα στο όμορφο "μακριά"
Я начинаю путь. Ξεκινάω το ταξίδι

Слышу голос из прекрасного далеко, Ακού μια φωνή από το όμορφο "μακριά"
Он зовет меня не в райские края, Εκείνη με καλεί όχι σε παραδησένια μέρη
Слышу голос, голос спрашивает строго: Ακούω μια φωνή που με ρωτάει αυστηρά:
А сегодня что для завтра сделал я? Και εγώ σήμερα τι έκανα για το αύριο;

Ρεφραίν

Я клянусь, что стану чище и добрее, Υπόσχομαι πως θα γίνω πιο αγνή και αγαθή
И в беде не брошу друга никогда. Και δεν θα αφήσω στην ατυχία έναν φίλο
Слышу голос и спешу на зов скорее Μόλις ακούσω την φωνή, θα σπεύσω να την ακολουθήσω
По дороге, на которой нет следа.Πάνω στο δρόμο που δεν αφήνει ίχνη

Давид Тухманов - Людмила Барыкина - Смятение (Анна Ахматова) (1976)
(από τους πιο γνωστούς κλασσικούς δίσκους ελαφρού ροκ στην ΕΣΣΔ)

Было душно от жгучего света, ήταν όλα ασφικτικά από το καυτό φως
А взгляды его – как лучи. και τα βλέμματά του σαν ακτίνες
Я только вздрогнула: этот Μόλις αναρίγησα, εκείνος
Может меня приручить. ίσως να με τιθασεύσει
Наклонился – он что-то скажет... Τώρα γέρνει - κάτι θα μου πει
От лица отхлынула кровь. Αίμα υποχώρησε από το κεφάλι
Пусть камнем надгробным ляжет Ας απλώσει σαν θανάτιο μνήμα
На жизни моей любовь. πάνω στην ζωή μου ο έρωτας.

Не любишь, не хочешь смотреть? Δεν είσαι ερωτευμένος, δεν θες να κοιτάς;
О, как ты красив, проклятый! Αχ, πόσο όμορφός είσαι, καταραμένε!
И я не могу взлететь, Και εγώ δεν μπορώ να πετάξω
А с детства была крылатой. Και ας από παιδί είχα φτερά
Мне очи застил туман, Τα μάτια μου γέμισαν από ομίχλη
Сливаются вещи и лица, Τα αντικείμενα και τα πρόσωπα μπερδεύονται
И только красный тюльпан, Βλέπω μόνο μια κόκκινη τουλίπα
Тюльпан у тебя в петлице. Τουλίπα μέσα στο πέτο σου

Как велит простая учтивость, όπως προστάζει η απλή ευγένεια
Подошел ко мне, улыбнулся, εκείνος με πλησίασε, χαμογέλασε
Полуласково, полулениво μισογλυκά, και μισοτεμπέλικα
Поцелуем руки коснулся – άγγιξε το χέρι μου με ένα φιλί
И загадочных, древних ликов και μυστικών, αρχαίων προσώπων
На меня поглядели очи... με κοίταξαν μάτια

Десять лет замираний и криков, Δέκα χρόνια παγωμάτων και κραυγών
Все мои бессонные ночи Όλες μου τις άϋπνες νύχτες
Я вложила в тихое слово Τις επένδυσα μέσα σε μια ήσυχη λέξη
И сказала его – напрасно. Και το είπα - και χωρίς ανταπόκριση
Отошел ты, и стало снова Απομακρύνθηκες, και πάλι έγινε
На душе и пусто и ясно. η ψυχή και έρημη, και ξεκάθαρη

Андрей Петров - Эльдар Рязанов - Валентина Пономарёва - Любовь - волшебная страна (из к/ф Жестокий Романс) (1984)

(από άλλη κλασσικότατη ταινία για τον 19ο αιώνα που μιμείται τα ρομάντσα εκείνης της εποχής)

Я, словно бабочка к огню, Εγώ, όπως μια πεταλούδα προς το κερί
стремилась так неодолимо Τραβούσα τόσο ακυβέρνητα
в любовь – волшебную страну, στον έρωτα - την μαγική χώρα
где назовут меня любимой, όπου θα με ονομάσουν αγαπημένη
где бесподобен день любой, - όπου η κάθε μέρα είναι σαν καμία άλλη
где б не страшилась я ненастья. όπου δεν θα φοβόμουν καμία κακοκαιρία
Прекрасная страна – любовь. όμορφη χώρα - ο έρωτας
Ведь только в ней бывает счастье… - αφού μόνο σε εκείνη μπορεί να υπάρχει ευτυχία

… Пришли иные времена – ήρθαν άλλοι καιροί
тебя то нет, то лжёшь не морщась. είτε λείπεις, ή ψέυδεσαι χωρίς σημάδι
Я поняла, любовь – страна, - εγώ κατάλαβα πως ο έρωτας - είναι μια χώρα
где каждый человек – притворщик. όπου ο κάθε άνθρωπος είναι θεατρίνος

Моя беда, а не вина, Η ατυχία μου, και όχι η ενοχή μου
что я наивности образчик. είναι ότι είμαι μια όψη της αφέλειας
Любовь – обманная страна, Ο έρωτας - μια ψευδούμενη πολιτεία
и каждый житель в ней – обманщик. Και ο κάθε πολίτης της - ψεύτης

Зачем я плачу пред тобой - Γιατί κλαίω μπροστά σου
и улыбаюсь так некстати… - Και γιατί χαμογελώ τόσο αταίριαστα
Неверная страна – любовь. Άπιστη χώρα - ο έρωτας
Там каждый человек – предатель. εκεί ο κάθε άνθρωπος - προδότης

Но снова прорастёт трава Αλλά πάλι θα βγεί καινούργιο χόρτο
сквозь все преграды и напасти. Μέσα από όλους τους φραγμούς και δυστυχίες
Любовь – весенняя страна, Ο έρωτας - η χώρα της Άνοιξης
И только в ней бывает счастье.  Και μόνο σε εκείνη υπάρχει ευτυχία

σοκυ

 23/11/2024

(όνειρο) να βλεπω το σχολείο ή κάποιο μέρος που μοιάζει με αυτό. μαθήματα - σχολικές αίθουσες - διαλείματα - πράγματα κλασσικά. κάπνιζα πάρα πολύ. μερικές φορές κρατώντας από δύο τσιγάρα στο στόμα. συχνά τα τσιγάρα ήταν τρύπια ή όχι καλά στριμμένα, και προσπαθούσα απεγνωσμένα να κρατώ τις τρύπες κλειστές με τα δάχτυλα. υπήρχε μια όμορφη κοπέλα, και μου έλεγε για τον θυμό της για τον πρώην σύντροφό της. εκείνος ήρθε μετά από λίγο. οι δυό τους μπροστά σε όλους είτε τσακονόντουσαν ή μετάνιωναν για τις πράξεις τους (δεν καταλαβαίνω τι γράφω ακριβώς, καθώς αντιγράφω αυτό το όνειρο από ένα πρόχειρο). εγώ δεν πρόλαβα να εκφραστώ. μέσα μου ζήλευα την κατάστασή τους. μετά αυτοί οι δύο μαζί μας είπαν πως εκείνη είναι έγκυος. εκείνη του μιλούσε για την ανασφάλειά του, ενώ εκείνος φαινόταν πολύ σίγουρος για τον εαυτό του. στο τελευταίο διάλειμα μια γυναίκα νάνος ερχόταν και έφευγε και παραπονιόταν ότι είχε μαζέψει όλα τα χαρτιά για την υπόθεση της μητέρας της αλλά όλα πήγαν στράφη και έκανε τζάμπα κόπο. 

23/03/2025

(πραγματικότητα) είναι κυριακή σήμερα. ξύπνησα όχι ακριβώς αργά αλλά ούτε και νωρίς. θα κοιμόμουν παραπάνω εαν δεν με ξυπνούσε το γατούκι μου. όπως αρμόζει σε γατιά, σε τέτοιες φάσεις είναι εκνευριστικά επίμονο. κάποιος πάλι άναψε κάρβουνα κάτω στον κήπο της πολυκατοικίας και προβλέπετε να ψήσουν κάτι. όταν ανάβουν τα κάρβουνα μπαίνει όλο το ντουμάνι μέσα στο σπίτι  και αν δεν προλάβω να κλείσω τα παράθυρα ("... τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια...") μετά κάθομαι σε ένα ντουμανιασμένο σπίτι με κλειστά παράθυρα και με πιάνει πονοκέφαλος (γι' αυτό πρέπει να είμαι πάντα οσφρυτερός και σε επιφυλακή - ούτε ο γάτος πιάνει την πρώτη μυρωδιά της καύτρας)

οι λέξεις που χρησιμοποιώ συχνά είναι λανθασμένες. πλέον το κάνω και στα ελληνικά και στα ρώσικα. η cute ατέλεια που έχει συνέχεια και κάποια στιγμή φτάνει σε σημεία στήξης (σε τοίχο) και σε απρόσμενη ανάγκη να βρίσκω αυτόματο διορθωτή κειμένου. θα το ψάχνω και θα το βρίσκω αιώνια και θα είμαι τόσο δυσνόητος (χωρίς όμως να φτάνω ποτέ ούτε κοντά φυσικά σε επίπεδα ποιητικότητας και ποιοτηκότητας εκείνων των συνδυασμών των λέξεων) σαν τους στίχους των μυθικών "διοδίων" του σταύρου σιόλα, πόλι κυριάκου και φωτεινής βελεσιώτου (και λοιπών θα μπορούσα να πω αλλά ήδη το συμπλήρωσα) (θα μπορούσα να αφαιρέσω το κείμενο της προηγούμενης παρένθεσης, αλλά γιατί να το κάνω; ) (θα μπορούσα να παραλείψω την εξήγη της προηγούμενης παρένθεσης, αλλά, και πάλι, γιατί να το κάνω; ) (2013 ηταν η χρονιά των "διοδίων" - εγώ όμως τότε ούτε καν υποπτευόμουν τ-ί-π-ο-τ-α).

είναι μαγικά τα "διόδια" και μαγικά και "τα ανείπωτα" του ζερβουδάκη. γιατί τα ανακαλύπτω όλα μόλις τώρα; συνειδητοποιώντας την μικρότητά μου σε όλα τα επίπεδα (σεμνέ μου αγόρι, μα ξέρεις πως σε όποιον το πεις θα σου πει πως δεν πρέπει να είσαι καλά - θα ξέρεις όμως μέσα σου πως μέσα σου πάντα θα το αντικρούεις και δεν θα πιστεύεις ποτέ στα λόγια των άλλων). χθες πέρασα από το λουτράκι, πέρασα και από τα διόδια, ευχαριστήθηκα ταξίδι αλέ ρετούρ με το ΚΤΕΛ, ατέλειωτες ματιές στα παράθυρα, σε σπιτάκια μικρά ανάμεσα στα δέντρα και θάμνους, ... δυστυχώς πολλές φορές δάση νεκρά και κατακαμμένη γή που γίνεται και αυτό μια κανονικότητα και ένα δάσος που απλά θα το λέμε Δάσος Νεκρό, σαν την Νεκρή Θάλασσα.

έχω πάρει ένα δρεπανοκατσάβιδο της bosch, εκείνο το αγαπημένο σαν αυτό που είχε ο πατέρας μου. το πήρα γιατί θέλω να φτιάξω δύο τρύπες στην κιθάρα την κλασσική για να κρατιέται με δύο βίδες ο κάτω καβαλάρης. ή τέλος πάντων εκείνο το εξάρτημα στο οποίο στηρίζεται ο κάτω καβαλάρης και από το οποίο περνιούνται και στερειώνονται οι χορδές. το κόλλησα άτεχνα με μια κόλλα που βρήκα κάπου στο σπίτι, και τώρα θα το τρυπήσω κιόλας, οπότε θα είναι όλο ένα θαύμα μαστορικής τέκνης. αλλά τέλος πάντων ότι ξεκινάμε, πρέπει να το τελειώνουμε, και ας είναι σαν το ανάποδο γαμώτο.

ανακάλυψα όμως ότι έχω μόνο κάτι τρυπάνια για τούβλο και σοβά, τα οποία δεν κάνουν τίποτα στο ξύλο που θέλω να τρυπήσω - κάτι που με έκανε να αναρωτηθώ τι είναι το ξύλο που θέλω να τρυπήσω, και πως δεν φανταζόμουν πως υπήρχαν τέτοια ανθεκτικά και σκληρά ξύλινα υλικά. (αλήθεια, άντε πάλι που να με κολλάει στον τοίχο (με σφυρί ή με τρυπάνι; ) η δαιδαλώδης και τανταλώδης* ερώτηση - είναι η σάννυ μπαλτζή άτομο ή συγκρότημα; ή ή το (they/her? ) * (από το Wikipedia - Ο Πλάτωνας αναφέρει ότι η λέξη Τάνταλος προέρχεται από τη λέξη ταλάντατος, που σημαίνει «πολύ βασανισμένος»)

λοπόν ανακάλυψα πως δεν έχω κατάλληλα τρυπάνια και μου έχουν τελειώσει τα χρήματα ως το τέλος του μήνα (όχι ακριβώς - αλλά σίγουρα εκείνα που είχα για ξόδεμα για τον εξοπλισμό του φαντασιακού μηχανουργείου μου). όμως βρήκα πολύ καλή χρήση στο κουτί του τρυπανιού που είναι ένα πράσινο πλαστικό πράγμα - το βάζω απο κάτω από το λάπτοπ μου και πλέον μπορώ να το δουλεύω από τα γόνατα, πράγμα που κάνω και αυτή την στιγμή. είναι πολύ βολικό τώρα που πιάνεται ο ποπός μου από το συνεχόμενο καθισιό λόγω της δουλειάς μου και της παρακμιακής περιόδου που περνώ (δυστυχώς πιάνεται και σε καναπέ που κάθομαι τώρα.. με άλλα λόγια, δεν υπάρχει σωτηρία, Φωφώ, σήκω και περπάτα και κάνε την ζωή σου μια βόλτα και ένα τσιφτετέλι)\

έχω άλλο ένα μεγάλο σημείωμα στο πρόχειρο, αλλά νομίζω για σήμερα φτάνει και αυτό που έγραψα με γνωστό γαμψό μου τρόπο. το σπίτι ακόμα μυρίζει ντουμάνι, και ούτε καν μου φτάνει η τσίκνα του καμμένου λίπους, και ας πούμε πως δεν είμαστε βήγκαν για όλους τους λάθος λόγους του κόσμου (για τον ίδιο που δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας καννίβαλους και ας τρώμε ζωντανά που πονάνε σαν κι εμάς και γεννιούνται και πεθαίνουν σαν κι εμάς - για τον ίδιο λόγο που δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας καννίβαλους που ζούμε σε μια κοινωνία καπιταλιστική και ας την συγκρίνουμε με αγγέλες λύκων που δεν κοιτάμε τα δικά μας τα μούτρα καλύτερα και οι λύκοι μας μάρανε...)

μήπως δεν υπάρχουν λόγοι σωστοί; και όταν πας να δικαιολογήσεις κάτι με έναν αριθμό από λόγους, αυτοί οι λόγοι είναι λάθος εξαρχής; γιατί αλλιώς δεν θα χρειαζόταν να τους βρεις; να τους πεις.. για να σε καταλάβει κάποιος; αχ άντε πάω να φύγω να προλάβω μην με καταπιεί η χοάνη της ματαιότητας.

ιατροκί

την προηγούμενη μέρα είχα δει όλα τα σόγια (beans), ξεκινώντας από τον πατέρα μου που δεν ήταν καλά, αλλά δεν ήταν και τόσο άσχημα όσο τον είχα δει εκτός ονείρου και λίγο πριν μας αφήσει. με αφηνε να του βοηθάω να σηκώνεται και ένιωθα ότι actually μπορούσα κάπως να τον σηκώνω (στην πραγματικότητα δεν μπορούσα καθόλου να τον σηκώνω όταν τον είδα άρρωστο). μετά είδα την γιαγιά μου από την πλευρά της μαμάς που δεν θυμάμαι τι κάναμε. και την μητέρα μου είδα, νομίζω. σε αυτή την γιαγιά έμενα πολύ συχνά όταν ήμουν παιδί. μερικές φορές νιώθω ότι με μεγάλωνε εξίσου ως προς τον χρόνο με την μητέρα μου. ήταν η γιαγιά που θυμόμουν την μυρωδιά στα σεντόνια που κοιμόνουν ανάμεσα σε εκείνη και τον παππού. ήταν η γιαγιά που μου είχε τραβήξει ένα μακρύ σκουλίκι από το ποπό όταν μια εποχή είχα γίνει σπίτι και για τέτοια. σας τα λέω αυτά για να πείσω τον εαυτό μου πως δεν ήταν απλώς η ιδέα μου.

την επόμενη μέρα είδα ότι είχα φαλακρίσει ασύμμετρα, σε ένα μεγάλο σημείου του κεφαλιού. εντωμεταξύ το ανακάλυπτα κοιτώντας στον καθρέφτη και δεν θυμάμαι να έβλεπα πως είχα μακριά μαλλιά. είχα ένα πράγμα ... θαμνώδες;.. βασικά δεν θυμάμαι καν τι μαλλί είχα. μου είχε κάνει εντύπωση όμως το ασύμμετρο της υπόθεσης. και τραβούσα και μαλλιά να δω αν φεύγουν και δεν φεύγανε τα υπόλοιπα - απλώς εκείνα τα άλλα κάπου εξαφανίστηκαν. και τότε άρχισα να σκέφτομαι πως θα το καλύψω και σκεφτόμουν ότι τώρα θα τα ξυρίσω τελείως.

το πρωί σήμερα είχα βάλει νωρίς το ξυπνητήρι καθώς είχα να κάνω μια δουλειά (μια αποστολή - τελικά όντως μου φαίνεται πως με καθησυχάζει πιο πολύ αυτός ο όρος - παρά άλλοι όπως "μια δουλειά" - γιατί μια δουλειά ακούγεται σαν κάτι απλό - ενώ η αποστολή είναι πιο ακριβής όρος καθώς μπορεί να εμπεριέχει και μια δυσκολία την οποία ας την καταλαβαίνω μόνο εγώ - εξ' άλλου είναι όρος περιγραφικός μόνο για μένα εν προκειμένω). 

τέλος πάντων το πρωί ήταν τόσο γλυκός ο ύπνος που κάθε φορά που άφηνα το ξυπνητήρι να χτυπήσει 5 λεπτά αργότερα (το έκανα καμιά πενταριά (πιο λογοτεχνικό θα ήταν να το έλεγα μισή ντουζίνα) φορές - στα ρώσικα είναι ίδια λέξι εντωμεταξύ)) - κάθε φορά που αποκοιμόμουν για να ξυπνήσω 5 λεπτά αργότερα, σαν να έβλεπα και άλλο όνειρο.

σκέφτομαι γιατί στα λαϊκά που ψάχνω τώρα μου αρέσουν πιο πολύ οι γυναίκες τραγουδίστριες και όχι τόσο πολύ οι άντρες. εξηγείται εύκολα μεν, αλλά αναρωτιέμαι αν είναι μόνο το φροϊδικό (ή φροϊδικά) θέμα που έχει να κάνει με το φύλο που αποδέχομαι για μένα και την σεξουαλική μου προτίμηση στο αντίθετο φύλο.

τελικά το μάτι που μου είχε κοκκινίσει και με ταλαιπωρούσε εδώ και μέρες είχε προκληθεί από μια βλεφαρίδα που είχε σφηνωθεί για τα καλά κάπου εκεί μέσα στο μάτι. αναγκάστηκα να πάω σε οφθαλμίατρο και μου την βρήκε και μου την έβγαλε. την τελευταία φορά που είχα πάθει κάτι τέτοιο ήταν στο Τόμσκ όπου παίζει να είχα πάει για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια και μου είχε μπει ένα σκουπιδάκι από το τάμα που έκανα εκειπέρα (ίσον = ατελείωτη βόλτα σαν την άδικη κατάρα) και μετά έτριβα το μάτι και μετά είχε γίνει να και δάκριζα συνέχεια και με πήγαν σε δύο οφθαλμίατρους γιατί είχαν την ευθύνη μου και την αγάπη μου.. ή εγώ την δική τους.. έπαθα κάτι παρόμοιο τώρα, αλλά από τότε είχα μάθει να μην ακουμπάω ξανά το μάτι μου, και έτσι δεν βρήκα την βλεφαρίδα. τέλος πάντων βλακείες. και η ζωή έχει γυρίσματα (και όμορφους καμεραμέν και μπούμεν (να πούμεν)) (εν πάσει περιπτώσει τι να μας κάνει εμάς και καλά το λέω έτσι καϊμενιάστικα (σιγά μην νοιάστηκε..))

άκουσα σήμερα το "βαλς της μοναξιάς" σε εκτέλεση από τζένη βάνου. και τον δίσκο "αναδρομή στην δεκαετία 70" που είχε κάτι ωραία πράγματα όπως the sounds - παράξενο ταξείδι και ηρακλή + dna που μου θύμισε πρόδρομους του έντεχνου παράλληλα με εκείνα που άρχισαν να βγάζουν ο μαρκόπουλος κλπ. (πετάω έτσι ένα όνομα γιατί κάπου το είχα ακούσει σχετικά...)

και είδα και αυτό από το χάζεμα, και μου έκανε εντύπωση - μόνο σε μένα αυτός ο ομαδικός χορός που κάνει μοιάζει με χορό των ζόμπις; ίσως να είναι αυτό το λευκό βάψιμο στο κόνσεπτ του τραγουδιού που είναι όλοι άρρωστοι εκειπέρα και αναζητούν ένα ιατρικό και έτσι... αχ τι εποχές και αυτές....

 

καρυγκράντ στα ψέμματα

έκανα ένα φοβερό αναγραμματισμό για το οποίο πρέπει να συγχαρώ πραγματικά τον εαυτό μου. ο αναγραμματισμός είναι pagackes αντί για packages. (μπορεί να μην σας φαίνεται πολύ αστείος, εμένα όμως παραμένει να με διασκεδάζει πολύ)

όταν ήμουν μικρό παιδί, έγραφα στα πρωτοσέλιδα των αυτοσχεδίων ημερολογίων μου πράγματα όπως : "καινούργιο κεφάλαιο στην ανάπτυξη της προσωπικότητας", ανάμεσα σε άρθρα για τους Pink Floyd και Ace Of Base, κομμένα από τα νεανικά περιοδικά της εποχής (ένα τέτοιο άρθρο έχει μείνει για τους P.F. το οποίο στο πίσω μέρος της σελίδας είχε μια αφίσα A.O.B.)

τώρα θα γράφω "καινούργιο κεφάλαιο στην παρακμή της προσωπικότας" - αφήστε που έμαθα πρόσφατα και για το λούμπεν προλεταριάτο και δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν είμαι ή δεν είμαι ένα τέτοιο (ένα απ' αυτά) γιατί πολύ ποπ ακούω. και επίσης είμαι ένας μικροαστός που έχει χάσει την συνείδηση της ταξικής του ταυτότητας (;) (του προλετάριου) (μιμώντας την αστική τάξη; ) άσε ένα μεγάλο μπέρδεμα. σαν την μαρίνα κουντουράκου νιώθω και πάλι.

δεν είναι κακό το λούμπεν. δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις κάτι κακό όταν είναι μέρος της ύπαρξής σου. γεννήθηκες με αυτό, πως το λένε...

τι έχω σημειώσει στο σημειωματάριό μου τις τελευταίες μέρες;

πως ακριβώς λειτουργεί και γιατί χρειάζεται το conditioner μαλλιών; (εξακολουθώ να μην γνωρίζω)

μπορείς να πάθεις σοβαρή ζημιά από κρότου λάμψης (εκτός από το να χάσεις την ακοή σου); (αυτό ίσως να το γνώρισαν αρκετοί την Παρασκευή στην διαδήλωση για τα Τέμπη όπου έγινε πάλι μπάχαλο - συνοδευτικό της (αφορμής που δεν χρειάζονται) οι μπάτσοι να ρήξουν τα παιχνίδια τους

το Σάββατο που βγήκα βόλτα, συνειδητοποίησα ότι δεν την ευχαριστιέμαι και τόσο πολύ. παλιότερα έβγαζα λίγο το άχτι μου περιπλανώμενος σε σοκάκια αυτής της πόλης. τώρα σαν να έχουν χάσει το ενδιαφέρουν τους για μένα. δεν τα ενδιαφέρω πια, πως το λένε.. τι είχα και τι έχασα; ένας αχταρμάς και μια ψυχεδέλεια, κυρίες και κύριοι. κάπως έτσι "θυμήθηκα την βόλτα σαν την άδικη κατάρα που έκανα όταν ζούσα με γωνείς και μετά με την μητέρα μου, και πιο πρόσφατα, όταν ερχόταν κάποια στιγμή επίσκεψη η μητέρα μου σπίτι και (τεχνικά εξακολουθώ να ζω με την μητέρα μου, απλώς δεν ζει σε αυτό το σπίτι εκτός από κάποιες σπάνιες επισκέψεις για κάποιες μέρες) - πήγαινα λοιπόν κάτι τέτοιες μέρες βόλτες και δεν ήθελα καθόλου να γυρίσω. άλλες φορές δεν θέλω να γυρίσω επειδή ξέρω πως με περιμένει ένα άδειο σπίτι. άλλες φορές δεν θέλω να γυρίσω σπίτι επειδή ξέρω ότι σε αυτό το σπίτι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι. ε ξέρετε τι συνειδητοποίησα. πως το τελευταίο πράγμα μου είναι πιο οικείο. είναι σχεδόν το safety zone μου, και αυτό που έμαθα να είναι η κανονικότητα για μένα. έγραψα "πως είναι μια κατάσταση περίεργη και όμως όλη δική μου. τώρα που έχω ένα άδειο σπίτι στο οποίο μπορώ να γυρίσω ανά πάσα στιγμή, μπορεί να ευχόμουν να μην το είχα και να εξαναγκαζόμουν να τριγυρνάω στους δρόμους γιατί 'αγαπώ την ξενητιά και το να φιλοξενούμαι....'" 

κάπως σχετικά επίσης σημείωσα, με άλλη αφορμή, ότι ίσως να είμαι "πιο λειτουργικός", ή "λειτουργώ" μέσω των εξαναγκασμών, γιατί μου προσφέρουν μια ασφάλεια του τετελεσμένου πεπρωμένου μέσα από αυτή την ανασφάλειά του. καλά το είχε καταλάβει μια ψυχή πως ήθελα να μου δίνουν δουλειές και αποστολές, και ας το αρνιόμουν. και ας το αρνούμαι και τώρα. καλά εννοείται πως θα ήθελα να είχα δουλειές να κάνω, αρκεί να ήμουν κοντά της. ίσως να ψιλογκρίνιαζα ή να αισθανόμουν έμπρακτη ανασφάλεια - αλλά ίσως βαθύτερα μέσα μου να υπήρχε μια καλύτερη τάξη και ηρεμία.

λίγο πιο μετά το Σάββατο καθώς γυρνούσα, κάθησα για να τελειώσω την μπύρα μου στο Σύνταγμα, με την επίγνωση της βαριάς προηγούμενης μέρας όπου στο Σύνταγμα και πέριξ δεν έπεφτε καρφίτσα για την μεγαλειώδης διαδήλωση για τα Τέμπη. κάποια στιγμή σήκωσα το κεφάλι και κοίταξα την φυλλωσιά των δέντρων που με περιστοίχιζαν. θυμήθκα πως κοιτούσα τα δέντρα, αλλά και γενικά τα γύρω μου πράγματα, όταν ήμουν μικρός. ίσως να υπήρχε μια μαγικότητα σε αυτό καθώς όλα μου φαινόντουσαν πιο μεγάλα. και τα δέντρα ήταν πιο μεγαλειώδη και παράξενα, αξιοπρόσεκτα, με τα χιλιάδες φύλλα να σχηματίζουν περίεργους επαναλαμβανόμενους σχηματισμούς (η άτεχνη ελληνική μετάφραση της λέξης pattern). μου ήρθε λίγο η αίσθηση εκείνη από παλιά, το μεγαλείο που αισθανόμουν έτσι κοιτώντας τα δέντρα όταν ήμουν μικρός. τα δέντρα του χειμώνα, χωρίς φύλλα και το χιόνι πάνω τους, ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακά. οι λεύκες που υπήρχαν πολλές στην πόλη μου. επίσης όταν ήμουν μικρός είχα περισσότερο θάρρος να σκεφθώ πιο αδέσμευτα, πιο απλά ίσως - ίσως όλοι κάπως έτσι είμαστε μικροί και σκαλώνουμε μεγαλώνοντας, μερικοί. αισθανόμουν περισσότερη ασφάλεια (άγνοια κινδύνου) και μπορούσα να σκεφθώ πιο αφελώς και πιο "μεθυσμένα" χωρίς να χρειάζεται να πιω κανένα αλκοόλ. λέω τώρα, αμπελοφιλοσοφώντας.

ένα επίσης χαρακτηριστικό πράγμα στους δυό ξένους είναι το πόσο ανυπόμονα χτυπούν τα κουδούνια στις πόρτες. γενικά μεγάλο μέρος αυτής της σειράς είναι το κουδούνι της πόρτας. επίσης κάτι ωραίο που είπε η Ντένη κάποια στιγμή στο επεισόδιο που έβλεπα τώρα είναι κάτι του στυλ - "δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα (ή πολυτέλεια; ) από το να έχεις πολλές δουλειές, και να διαλέγεις να μην τις κάνεις"

... (αλήθεια, τουρκεμένη είναι ας πούμε κατακτημένη από τούρκους; ) (το παρακάτω ήταν και το τραγούδι της ημέρας στην εφ.σύν. κάποτε τον νοέμβριο του '23)

 

λεω

21/02 μετακομίζαμε πράγματα, τα πήγαινα από τον εισόγειο σε άλλον όροφο. ήταν ένα γνωστό μεγαλόχωρο βιομηχανικό ασανσέρ, στο οποίο στοίβαζα πολλά πράγματα, που ήταν κυρίως παλιατζούρες, μετά τα ξέβγαζα από το ασανσέρ στον πάνω όροφο, και φώναζα σε κάποιους πιο κάτω που περίμεναν το ασανσέρ, να περιμένουν λίγο ακόμα, και κάποιοι άλλοι περαστικοί μου λέγανε, τι να την κάνετε τόση παλιατζούρα, και τους απαντούσα να μην τους απασχολεί, θα δούμε τι θα κάνουμε. είχε σπασμένες γλάστρες, καλόγερους με ξεθωριασμένη μπογιά, τέτοια πράγματα.

τώρα έχει πάει 24 του μηνός και τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει (όχι, δεν (συνεχίζω να) μετακομίζω ακόμα στα όνειρα, δεν ξαναείδα εκείνο (το ίδιο σκηνικό) προς το παρόν). τα νύχια μου πάλι μεγάλωσαν. ίσως και τα μαλλιά και οι τρίχες γενικότερα, στο πρόσωπο. έχω αγοράσει ένα eyeliner και ένα κραγιόν αλλά δεν ξέρω τι να τα κάνω, φοβάμαι να τα αγγίξω ως κομμάτι μιας άλλης προσωπικότητας την οποία δεν γνωρίζω και δεν έχουμε κοινές διαδρομές.

κάθε φορά που διαβάζω τις λιγοστές ειδησεις για το κόμμα της Νέας Αριστεράς (που τις βρίσκω αυτές τις ειδήσεις είναι μια καλή ερώτηση - διαβάζω την "Εποχή", βλέπετε) μπερδεύομαι οικτρά, καθώς όταν ειδικά την αναφέρουν σαν Ν.Α. την μπερδεύω εντελώς με την Ν.Δ. (καθόλου τυχαίο) - καλά, δεν το σκέφθηκαν και εκείνοι; μπορεί ακριβώς επειδή να το σκέφθηκαν.. κακό παράδειγμα και κακό προηγούμενο, όνομα που έχει να κάνει με οτιδήποτε "νέο" - γιατί, νομίζω, όταν το δηλώνεις κιόλας, είναι σαν να λες στον εαυτό σου εκατό φορές "είμαι νέος" "είμαι νέος" για να αισθανθείς νέος, στην πράξη όμως οι άλλοι θα κρίνουν πόσο νέος είσαι και φαίνεσαι. ναι; (άρα γιατί να το "πιέζεις"; )

σήμερα το soundrack ήταν, για κάποιο άσχετο λόγο, λίγο Immortal (πολύ χαοτικό και evil για μένα, αν και καποια κομμάτια έχουν μια ιδιαίτερα ελκιστική λακονική ψυχράδα), ο πιο πρόσφατος δίσκος Darkthrone (μου θύμισε Celtic Frost - χωρίς να είμαι ειδήμων - δεν μου τσίγκλισε κάτι όμως στην καρδιά), μετά το a blaze in... (μετά δυσκολίας και για λόγους εκπαίδευσης υπέβαλα τον εαυτό σε αυτό το άκουσμα - χωρίς ούτε αυτό να μου πει κάτι το ιδιαίτερο - εκτός από ένα κομμάτι ίσως), μετά Hypocrisy (επειδή διάβασα ότι ο τραγουδούσε σε αυτούς ο τύπος από τους Dark Funeral), λίγο Sinister (μου άρεσε πάντα το όνομα και η σχετική ομπσκιουριτάδα τους - αν και σαν μουσική πέφτουν σε πιο αρχέγονα και τεχνικά μονοπάτια για μένα) και τώρα Sadist - όλων αυτών έβαλα έτσι να ακούσω τις πρώτες τους δουλειές, τα πρώτα LP. οι τελευταίοι σαφώς μ'αρέσουν πιο πολύ από όλους γιατί έχουν πιο πολλά μελωδικά στοιχεία αναλογικά. ετσι είμαι σακερ για όμορφα μελίσματα - αυτοί διαθέτουν και γκοθέ πλήκτρα. και συνήθως έχουν και ένα μονουμένταλ μεστό ινστρουμένταλ σε κάθε δίσκο. επίσης κερδίζουν κάποιο βραβείο για ωραίο λογότυπο και άσχημο όνομα (γενικά τους ξέρω από το "crust" που είναι λίγο πιο updated μουσικά - θα μπορούσα να το πω κάτι σαν technodeath - ταιριάζει αυτό και με το στιχουργικό περιεχόμενο - εδώ ακούγονται πιο παραδοσιακοί - πάντως τα πλήκτρα και οι στίχοι συνεχίζουν να ασχολούνται με δυστοπίες του σήμερα και άλλα τέτοια. και με πολύ μελωδία και αχαλίνωτο ρομαντισμό (πλάκα κάνω με το αχαλίνωτο (ε μην κοιτάξω και αυτό σε λεξικό που κάθε τρεις και λίγο... χμμμ. ίσως να ήταν καλή ιδέα να έχω πάντα δίπλα μου ένα βιβλίο - λεξικό - πιο εύκολο μου είναι να ψάχνω την ορθογραφία εκεί - και έχω και επαφή με βιβλίο))

Μου θύμισαν σε αυτό το δίσκο τους αγαπητούς Mental Home (επηρεασμένους από τους πρώτους δίσκους των Tiamat), φυσικά τους Eucharist (αν και πιο σουιδικό melodeath αυτοί) - γενικά συγκροτήματα εποχής '93 - '96 με μπόλικα πλήκτρα και πειραματισμούς, χωρίς να έχουν ακόμα ξεφύγει.. (οι Moonspell και Tiamat / Cemetary τότε νομίζω ήδη είχαν μπει σε πιο ξεκάθαρα γκοθέ νερά. Τέλος πάντων για μουσικός κριτικός δεν κάνω. (πάλι καλά που δεν έγραψα/έγινα Κρητικός (γιατί Κρητικός δεν γίνεσαι, γεννιέσαι... - φανταστείτε να υπήρχε το αντίθετο αυτουνού - Κρητικός δεν γεννιέσαι, γράφεσαι (κατά λάθος))

σκεφτόμουν για ποιό λόγο αισθάνομαι απόκληρος και στην μουσική - όποια μουσική και να ακούσω, και έστω αν είναι μουσική που να μ'αρέσει, πάντα θα αισθάνομαι ότι είμαι ένα είδος μπασταρδάκι που δεν ανήκει στο συγκεκριμένο subculture - ίσως το μόνο είδος που μπορεί να με καλοδεχτεί (στο μυαλό μου) είναι η shameless pop (я - ничья, я - чужая)

28 η μαύρη επέτειος των τεμπών, πάμε για απεργία και διαδήλωση. εγώ μόνος μου και όλος μαζί χωριστά.

αν ο δαρβίνος ήταν αλμπίνος ΚΑΙ πιπίνος ΚΑΙ έφτιαχνε ανέκδοτα

σκέφθηκα καινούργιες λέξεις και εκφράσεις
όπως "respect the unexpected", "expect respect", "guitar ratiug -> guitar r...ig" (α, αυτό υπάρχει ήδη... - έχει όμως μια αρμονία σαν έκφραση που πλησιάζει το "gi..r rig" με την ίδια ομορφιά με τις λέξεις που κάπου είχα δει έναν χαρακτηρισμό γι' αυτές που δεν τον θυμάμαι πιά - όπως το όνομα 'άννα' που αποτελείται από δύο συλλαβές όπου η μία είναι ο κυριολεκτικός αναγραμματισμός της άλλης - βάλε στην μηχανή αναζήτησης "λέξεις που τελειώνουν με το ανάποδο της αρχής τους" και δεν θα βρείς τίποτα (ίσως όμως βρεις αυτό εδώ το γλυκούλικο μπλογκ και ποστ και δεν συμμαζεύεται) - άντε και βγάλε άκρη να εκπαιδεύσεις το ΑΙ (με το οποίο δεν κάνουμε καλή παρέα))

αλλά ίσως για κανέναν δεν θα έχουν σημασία αυτές οι εκφράσεις (όπως και οτιδήποτε που μπορεί να κατεβάσει το κεφάλι μου να γράψω. όπως είπαμε γράφω για την ωφέλεια του γραψίματος. που επίσης να γραφόταν αφέλεια, θα ίσχυε ίσως. (σκέφθηκα και τις αφέλειες, και έχω αρχίσει να έχω και απ' αυτές, μου είπε σήμερα η μητέρα μου ότι άρχισα να ασπρίζω με επιτάχυνση))

όπως δεν έχουν σημασία για μένα (αυτές οι εκφράσεις)

γιατί να έχουν για κανένα;

τα καμμένα και τα σβησμένα
από τον σχολικό μαύρο πίνακα
γράμματα στον αναγνώστη,
βρυσιές και απεικονίσεις
αναπαραγωγικών οργάνων
ανθρώπινου σώματος
μυρωδιά της κοιμωλίας
τα ευάκουα ώτα.. (κοίταξα στην ορθογραφία, τελικά μια άλλη λέξη την γράφω λάθος, αλλά είναι αυτό το cute λάθος που κάνουμε εμείς οι κατά τα άλλα μορφωμένοι

.. ξένοι

και ξενητεμένοι αναγνώστες γραμμάτων
που ξεχάσαμε να γράφουμε με την ίδια σπιρτάδα
όπως τότε, όταν γράφαμε τα ποιήματα|
προς και για τις μούσες των καιρών
και των γεννιών που ευλογάμε τώρα
όπως τότε που δεν είχαμε παρά τις πέντε τρίχες
που όμως τις δείχναμε - κοίτα φίλε μεγάλωσα.

τα videoclips είναι αυτό που μας έχει μείνει για να θυμόμαστε τα παλιά.

και οι παλιές φωτογραφίες;

είναι πια εκτός μόδας, όπως τα βιντεοκλιπς στις γεννιές που δεν είναι σαν την δικιά μου. αν και με το ίδιο ενδιαφέρον ταξιδεύουμε στον χρόνο αντικρίζοντας ένα από εκείνα τα πολύ πολύ παλιά βίντεοντοκουμέντα, αναμετρόμενοι με τα βλέμματα των ανθρώπων του τότε που κοιτάζουν την κάμερα λες και γνωρίζουν ότι κοιτούν μέσα στην χοάνη του μέλλοντος και αμέτρητους ανθρώπους και τα βλέμματα τα δικά τους.

έβλεπα πάλι την αφιέρωση του pitchfork για τα 250 καλύτερα τραγούδια των 90'ς - ξαναθυμήθηκα πόσο ωραία είναι, κυρίως λόγω των κιλών από άχριστες/χρήσιμες πληροφορίες-curios για τα κομμάτια που αναφέρει. για μένα ανακάλυψα για σήμερα τις κομματάρες που είχαν βγάλει οι En Vogue, καθώς και το αφόρητα όμορφο "that's the way love goes" της Janet Jackson που το θυμήθηκα μετά από πολύ καιρό. πρέπει να είδα νούμερα 170 μέχρι 140?

θα ήθελα να πω περισσότερα για το πως είμαι αλλά δεν νομίζω ότι μπορώ, εδώ. είναι αστείο - που και καλά σταμάτησα να μπαίνω στο facebook για να μην γαλουχώ την ψευδαίσθηση ότι επικοινωνώ μέσω εκείνης της πλατφόρμας, και τώρα γράφω εδώ που επικοινωνώ ακόμα λιγότερο με ανθρώπους, εκτρέφοντας μεγαλύτερη ψευδαίσθηση ότι μπορεί κάποιος να με διαβάζει - τώρα ή σε ένα απόμακρο μέλλον. (πλέον το να σκεφτόμαστε ότι μπορεί να υπάρξει μέλλον το θεωρούμε πολυτέλεια; )

είναι δύο μέρες που κάθομαι στο σπίτι
έχει πονέσει ο κόλος μου κυριολεκτικά από το πολύ κάθισμα
τελος πάντων για να μην πολυλογώ.
δεν θα πολυλογήσω.
γεια σας.

δεν το ήξερα αυτό.....

αυτό το ήξερα ...

δεν υπάρχει ενδιαφέρον

26/01/2025

ξεφύλλιζα κάποια βιβλία το σάββατο σε βιβλιοπωλείο της προτίμησής μου, και έπεσα πάνω σε ένα με το ημερολόγιο της Susan Sontag, και μου θύμισε δικό μου ημερολόγιο, όχι ακριβώς αυτό εδώ, αλλά ένα άλλο που είναι περισσότερο σημειωματάριο. καλά εντάξει εννοείται ότι είμαι μακριά ούτε κατά την διάνοια σαν κάτι που θα πλησίαζε την Σόνταγκ, κατ' αρχάς το όνομα μου είναι Φραϊταγκ (ένα κρύο αστείο, μπρρ)

μου είπε ο Τ. πως ακούει συχνά το Grand Declaration Of War των Mayhem, και θυμήθηκα να το ανασύρω στο spotify και να το ακούσω, μιας και δεν είχε τύχει ποτέ. και ίσως να καταλήγω ότι δεν είμαι για τέτοιο high lore, υψιλή τέχνη. προτιμώ πιο γήινα πράγματα, δεν ξέρω τόσο πολύ από φιλοσοφία για να θαυμάζω τον λόγο ύπαρξης και τον τρόπο εκτέλεσης αυτών των κομματιών. τεχνικά πολύ καλά παιγμένα, και φτιαγμένα, το αναγνωρίζω (θα ήταν ίσως ιεροσυλία να πω κάτι διαφορετικό, εξάλλου, τι είμαι εγώ για να κρίνω ιστορικά άλμπουμς) - αλλά δεν με συνεπαίρνει.

γενικά όλο αυτό το τρομακτικό evil metal δεν με εξιτάρει καθόλου. προτιμώ το death metal της οργής, κάτι που ίσως να έχει κοινό με την (hc) punk. τα black μου τα θέλω ολίγον ρομαντικά. και ναι, αν υπάρχει χώρος για απόγνωση - τόσο το καλύτερο.

είναι αστεία η σύμπτωση αλλά στο refrain του Goetia των Triptykon, λέει κάτι για το under the freezing sun - είναι ενδιαφέρον επειδή οι celtic frost, συνέχεια των οποίων είναι το triptykon, φυσικά υπήρχαν πριν από το freezing moon των mayhem. (ελπίζω να μην λέω καμια βλακεία). μπορεί να μην υπάρχει καμια σύνδεση κιόλας. too evil και το τρυπτικον για μένα. εκτός από κάποια σημεία που θα μπορούσαν να είναι από το Gothic των Paradise Lost (των οποίων επίσης επιρροή ήταν οι κλασσικοί δίσκοι των celtic(s) - με τους c.f. δεν κόλλησα ποτέ...) (πόσα name droppings θα κάνει αυτός;) (και ποιόν ενδιαφέρει όλο αυτό το πράγμα;) (writing for writing's sake? είχαμε και την γνωστή φράση "art for art's sake" στην κουβέντα μου με τον Τ. το Σάββατο - τώρα σκέφτομαι πως τα σάββατα που βρίσκομαι με τον Τ. στο μυαλό μου είναι ικανά να μετονομαστούν σε Τ. Σάββατα σε αντίθεση με το Μ. Σάββατο) (το οποίο πλησιάζει και θα ρθει κάποια στιγμή, αφού ο καιρός όλο επιταχύνεται και περνάει πολύ γρήγορα)

(από τα βάθη του χρόνου όταν την Τσαλιγοπούλου την έλεγαν Ελενίτσα στο εξώφυλλο - μάλλον είναι η μοναδική περίπτωση) (παπαπα αυτό το ύψος της φωνής μου σηκώνει τις τρίχες στο κεφάλι)

θα ήθελα να μπορώ να κάνω τον σταυρό μου όπως κάνει η Αλέξια στο παρακάτω βιντεοκλίπ - κουνόντας έτσι τα ισχύα. θα ήθελα επίσης να λύνονται πράγματα έτσι απλά με ένα "ορκίζομαι". παλιά όταν είμασταν παιδιά ορκιζόμασταν στο μικρό μας δάχτυλο ή στο μπροστινό δόντι. βάζαμε το νυχάκι του μεγάλου δαχτύλου πίσω από το ένα από τα δύο μπροστινά πάνω δόντια και το τραβούσαμε ώστε να φύγει το δάχτυλο κάνοντας ένα χαρακτηριστικό ήχο. μεγάλη αυθεντία να ορκιστείς έτσι. αποκλείεται να έλεγες ψέμματα.

δεν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον σε αυτή την ανάρτηση. όπως έλεγαν μερικοί συγγραφείς σε υπότιτλους κεφαλαίων των δημιουργημάτων τους: Κεφάλαιο ΣΤ' - Σε αυτό το κεφάλαιο δεν συμβαίνει τίποτα. και ας μην αναφέρω τι δεν έκανα.

Υ.Γ. άκουσα και το άλμπουμ που έβγαλε το '24 η Kim Gordon και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί άρεσε σε κρητικούς (συγκεκριμένα και όχι στερεοελλαδήτες... άλλο κρύο αστέρι.. εμ.. αστείο από τον δικό σας, με εκτίμηση, φίλο) - μου προκάλεσε σχεδόν αποστροφή το ότι ο τρόπος της απαγγελίας της έμοιαζε τόσο πολύ με τις απαγγελίες που έχουμε χιλιοακούσει, χιλιολατρέψει στους sonic youth - δεν λέω, δικό της σήμα κατατεθέν - μου φάνηκε όμως κάτι σαν επανάληψη, και δεν είναι και ότι δεν έχουμε ξανακούσει τέτοιους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς.

ζαντες

και αν το διαβασετε κ νομιζετε πως δεν καταλαβαινετε τιποτα, δικιο θα εχετε. μερικες φορες γραφω ακαταλαβιστηκα γιατι μιλαω με σας μεσα στον εαυτο μου, ή μιλαω στον εαυτο μου μεσα απο σας. και ποιοι ειστε εσεις, κυριοι και κυριες; ειναι σαν τον ηρωα στο zero theorem που για τον εαυτο του μιλουσε παντα σε πληθυντικο. (αυτον τον προλογο τον εγραψα την επομενη μερα, απο κινητο, λιγο πριν κοιμηθω)

another name for a band: (ANFAB: from now on (FNO)) "heyruvim"
and no, it's not a kind of russian VI iMproved fork (... folk it could be?)
(let me use a programmer's jargon, where fork is not a dining fork, and VI is not a roman numerical value of 6 but an arcane abbreviation i no longer remember the meaning of - "vim" is a Unix/Linux text editor)
(thereof)

είναι έτσι γραφτό που πολλές φορές ειμαι καταραμένος με το να μην μπορώ να επιλέξω σε ποιά γλώσσα να (κατα)γράψω την επόμενή μου σκέψη - και πάλι, κάποιος θα πει πως είμαι άδικος καθώς δεν πρόκειται για κατάρα, αλλά για ευχή, για προνόμιο ουσιαστικά - καθώ απλώς έχω πιο πολλές επιλογές από έναν άνθρωπο που π.χ. ξέρει μόνο μια γλώσσα ή/και δεν θέλει καθολου να καταγράφει τις σκέψεις του (ή δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, αλλα δεν έχει καθόλου χρόνο να το αφιερώσει στην καταγραφή των σκέψεών του)

ΟΚ, είμαι μεγάλος προνομιούχος αυτής της υπόθεσης. έχω ένα καινούργιο λάπτοπ όπου προσπαθώ να εγκαταστήσω το neoVim. τι θα γίνει με μένα και τους ΝΕΟλογισμούς μου; το μυαλό μου είναι παντού και πουθενά (σαν να), μόνο που ο Χατζής/Μαρινέλλα το έλεγαν για σένα...

συμφωνώ και επαυξάνω.. αν και μπορεί να μην φαίνεται και πολύ. τελεία και παύλα. υπέροχο τραγούδι.

είμαι έτοιμος να στερεώσω ενα ξυλάκι που κρατά τις χορδές της κλασσικής μου κιθάρας και είχε ξεκολλήσει, με κόλλα γενικής χρήσης, βαριέμαι να την τρίψω. γενικά μάλλον βαριέμαι. όλα είναι σε μια κατάσταση μισοδιάλυσης εδώ. βρήκα την κόλλα, για να την βρω έβγαλα τα μισά πράγματα από το χρονοντούλαπο της ιστορίας (ένα απ' αυτά τα ντουλάπια όπως της Μόνικα στα Φιλαράκια όπου έβγαζε οτιδήποτε έβρισκε κατά το καθάρισμα και δεν ήθελε να πετάξει και το έκρυβε έτσι...) - και δεν ήθελα να τα βάλω μέσα αλλά να τα ξεσκαρτάρω, αλλά άφησα και αυτό στην μέση καθώς βαρέθηκα.

μάλιστα, νομίζω ότι θα σηκωθώ πάλι και θα πάρω τους δρόμους... ωραία κομμάτια ρε γαμώτο...... (όλα ξεκίνησαν βέβαια από την προχθεσινή συλλογή και το "πως θα γλυτώσουμε, θέ μου, ο ένας απ' τον άλλον" - τραγελαθικός σχεδόν τίτλος, δεδομένου ότι περικλείει και την δυσκολία και την προσύλωση - έτσι όπως το ακούω τουλάχιστον..)

ανακάλυψα ότι οι σκηροί μου δίσκοι παραπαίουν, και απογοητεύηκα καθώς φαντάστηκα ότι με τίποτα δεν θα μπορώ να είμαι 100% σίγουρος για την ασφάλεια / αιωνιότητα των δεδομένων μου - εξάλλου, όταν πεθάνω, δεν θα έχουν καμία ιστορία και κανείς δεν θα νοιάζεται γι' αυτά. θα είναι όπως οι αναμνήσεις που για κάποιους ανθρώπους δεν έχουν καμία δεσπόζουσα θέση στις ζωές τους - με την έννοια ότι προτιμούν να ζουν στο παρόν.

καρτερώ

ουδέν νέο από το μέτωπο
μόνο κάτι εσωτερικά πράγματα
για τα οποία δεν θέλω να επεκταθώ

(μετά από δύο μέρες)
είναι ένα θαλπωρό σάββατο στο οποίο συνειδητοποιώ ότι δεν έχω τίποτε αξιόλογο να κάνω. προσπαθώ να καταλάβω αν όντως θέλω να πάω βόλτα στο κέντρο, και αν πάω, ποιός θα είναι ο λόγος. όλα αυτά είναι λόγια άδεια, χωρίς ουσία, - και αν το δέχομαι, τότε γιατί τα γράφω; γιατί μου αρέσει ο ήχος των πλήκτρων; γιατί θέλω να εμβαθύνω και άλλο στην εκμάθηση του εαυτού μου να εξωτερικεύω τις σκέψεις μου σε μια μορφή προσητή σε έναν τρίτο αναγνώστη; (κάτσε ρε τον δεύτερο που τον βρήκες; )

δεν ξέρω.

σκεφτόμουν τις προάλλες διάφορες άλλες βλακείες. π.χ. ότι μου έχει κολλήσει τελευταία και διακρίνω (ακούω) να καταλήγουν με νοητό φωνήεν - ή να τραβούν κάπως το σύμφωνο σαν να ακούγεται σαν φωνήεν μετά από απότομες καταλήξεις (δανεισμένων επί τω πλείστω) λέξεων σε σύμφωνα (κιόλας διπλά σύμφωνα) - όπως τράμπ(ε) - δυσκολεύομαι να βρω τώρα άλλες λέξεις τέτοιου είδους - αλλά τις ακούω συνέχεια γύρω μου. αυτό έρχεται σε αντίθεση με το π.χ. "ν" που βάζανε στα ουδέτερα στην καθαρεύουσα, όπως π.χ. το μνημόνιον αντί για μνημόνιο. σύμφωνα με την δική μου σκέψη πιο πριν κάποιοι θα το τραβούσανε και θα λέγανε μνημονιον(ε).... και θα ακουγόντουσαν πιο πολύ σαν να μιλάνε ιταλικά. όχι;

δεν ξέρω.

τις προάλλες με την κυρία Χ που ψάχναμε για έλτον τζών, θυμήθηκα τα δύο κομμάτια του που δεν θυμόμουν πιο πριν και μου αρέσουν πάρα πολύ, κυρίως επειδή είναι ψιλο 90'ς ή τα πρωτοάκουσα τότε και τα χιλιοάκουγα τότε σε διάφορα σημεία της πραγματικότητας - είναι το "sorry seems to be the hardest word" και το "sacrifice"

(παω για βόλτα βαρέθηκα και όπου με βγάλει...) (ξέρω που θα με βγάλει)

(μετά από κάποιες ώρες) έβγαλε η βόλτα εκεί που ήξερα, ή, έστω, σε ένα από τα μέρη που ήξερα. πήρα cd, όχι δίσκους, (και, λες, μήπως, να πρωτοτυπώ, τώρα που τα cd είναι σε ακόμη χειρότερη μοίρα από τους δίσκους; ) (ο γάτος με καλεί πάλι για προσοχή...)

πήρα / βρήκα κάτι ελληνικά (αν)επίκαιρα (που είναι πάντα επίκαιρα), μαζί με κάτι άλλα, και δεν ξέρω αν πρέπει να χαρακτηρίσω τα άλλα ως συμπλήρωμα στα ελληνικά ή τα ελληνικά ως συμπλήρωμα στα άλλα, ή το πως θα το έλεγα στον μαγαζάτορα (που πάντα θα με έκρινε, καθώς θα είχα σημασία, σύμφωνα με την εσωτερική μου τοποθέτηση)

(μέσα στα ελληνικά ήταν και η "στου αιώνα την παράγκα" του μικρούτσικου/μητροπάνου - δεν ξέρω, δεν είμαι ειδήμων, αλλά ίσως να είναι από τους κλασσικότερους και πιο αντιπροσωπευτικούς ελληνικούς μουσικούς δίσκους, με την κλασσική "ρόζα" και άλλα τραγούδια σε στοίχους άλκη αλκαίου, και άλλων..)

αυτό που θα ήθελα να πω ήταν κάτι άλλο.

περνώντας από ένα μέρος πο λεγόταν "αμφιθέατρο" σκέφθηκα πως γιατί δεν υπάρχει και ένα "αντιθέατρο", που δεν θα ήταν ανάγκι να είναι ενάντια στο θέατρο, αλλά να είναι ένα θέατρο όπου θα μπορούσαμε να πάμε εσύ κι εγώ χωρίς καμία δεύτερη σκέψη ("θέατρο της ζωής" λέγεται αυτό, θα μου πει καμια οξυδερκής καμμένη ψυχή, και είμαστε κομπάρσοι ή πρωταγωνιστές σε αυτό από την γέννησή μας και όλα αυτά τα παρόμοια...)

σκέφτομαι τι άλλο σκεφτόμουν και δεν θυμάμαι, και προσπάθησα να θυμηθώ το πως έφτασα στο σπίτι (καθώς δεν θυμόμουν ακριβώς). και τελικά είχα κατέβει σε μεταγενέστερη στάση του μετρό, για να περάσω από ένα σουπερμάρκετ (ένας από τους λόγους είναι ότι αυτό το σουπερμάρκετ διαθέτει δημόσιες τουαλέτες, δώξα τω θεώ)

τελικά τα μουσικά άλμπουμ που αγοράζουμε - όταν πρόκειται για δισκοβόλτες όπου παίρνεις σβάρνα ότι σου τραβήξει ιδιαίτερη προσοχή (ψυχοθεραπεία, γαρ...) - ίσως να είναι σαν τις φωτογραφίες που τραβάμε και επιλέγουμε κάποιες απ' αυτές σαν δείγμα της καλλητεχνικής μας προσωπικότητας. κάποια είναι σκάρτα, κάποια δεν μας άρεσαν, και κάποια - και ας δεν μας άρεσαν και ήταν σκάρτα, τα επιλέξαμε να τα αγοράσουμε να τα ακούσουμε για την σύνδεση αυτών με την κοινωνία, την ιστορία (εννοείται και το προσωπικό μας σύμπαν) και το τωρινό γίγνεσθαι....)

ένα από τα παραπάνω ήταν τελικα σημερα το "τηλεφώνησέ μου" του βασίλη καρρά. χθες/προχθές άκουσα έναν άλλον δίσκο, μια συλλογή, που την κατέβασα λαθραία, με τις ελληνικές 90'ς επιτυχίες, και βρήκα διαμάντια, όπως το "δηλητήριο" του καρρά με την κωνσταντίνα, το "νυχτολούλουδο" της βανδή, το "μαργαρίτες" της άντζελας δημητρίου. μου αρέσουν πολύ αυτά τα τραγούδια όχι επειδή κρίνω κατά κάποιο τρόπο θετικά το μουσικό τους περιεχόμενο, αλλά επειδή είναι τα τραγούδια που με συνδέουν με τον τόπο και τον χρόνο, τέρμα και παύλα.

ωχ θεέ μου, μαζί με το "αντιθέατρο", ας κρατήσουμε και το "αστροπίθηκος" αν και νομίζω ότι αυτό υπάρχει ήδη, δεν γίνεται να μην το έχει ξανασκεφθεί κάποιος. καθώς γράφω αυτές τις λέξεις τα μεγαλωμένα νύχια στα δάχτυλά μου ακουμπάνε και κάνουν ευχάριστο κλακ κλακ με ένα ευπρόσδεκτο tactile αίσθημα που δεν ξέρω για πότε θα κρατήσει.

χαιρετισμούς από το υπερπέραν του αστροπίθηκου και της ρημαγμένης ανθρώπινης υπόστασης. μ' αγαπάει ή δεν μ' αγαπάει; έχει σημασία, και ακριβώς με αυτή την έννοια; ίσως όχι. αλλά ας κρατήσουμε το φαντασιακό στοιχείο και την στιγνή ψυχρή φιλοσόφηση, ή, αν θέλετε, θερμή ακραία αμπελοφιλοσοφία.

μαρτ

12/01/2025 ... το μόνο που θυμάμαι αυτή την στιγμή από το όνειρο της νυκτός είναι να κοιτάζω κρυφά τα δάχτυλα μιας συναδέλφου που έγραφε κάτι σε πληκτρολόγιο αφωσιομένη στην οθόνη του υπολογιστή, και να τα συγκρίνω νοητικά με τα δικά μου, σε μια φαντασμαγορική αναπαράσταση του Thing από το Addams Family, ενός χεριού αποκομμένου από τον καρπό και πάνω από το υπόλοιπο σώμα. 

... το άλλο που θυμάμαι είναι να βλέπω έναν μισοάδειο κεσεδάκι από καπνό, να βλέπω ότι το έχει αφήσει μια γυναίκα που καθόταν πριν λίγο στο μπαρ, να το πιέζω με το χέρι για να δω αν έχει κάτι μέσα ή αν το άφησε για πέταμα, και αφού διαπιστώσω ότι έχει μείνει λίγος καπνός, να σκέφτομαι αν αξίζει τον κόπο να βγω έξω και να κηνυγήσω αυτή την γυναίκα - και θαρρώ πως τελικά βγήκα έξω αλλά δεν θυμάμαι αν την πρόλαβα, τι της είπα, και την αντίδρασή της (με αυτή την σειρά).

... δεν ειναι καλο μονο το να ανεβαζουμε τα μανικια - εχει σημασια να τα εχουμε κατεβασμενα π.χ. για να σκουπιζουμε υγρα σημαδια που αφησε το βρεγμενο χερι πανω σε πληκτρολογιο (και δεν μιλάω για τις μύξες), ή για να ζεσταίνουμε τα χέρια μας όταν κάνει κρύο ή για να τα κρύβουμε γενικώς όταν ντρεπόμαστε πολύ

... (με ευκαιρία της ανακάλυψης του κυκλώματος που πουλούσε προστασία σε οίκους ανοχής) μου προξενεί ενδιαφέρον με ίσως μια δόση χαιρεκακίας να παρατηρώ την αμηχανία των αστυνομικών αρχών όταν διαπιστώνουν παραβάσεις ή και χειρότερα πράγματα (βλέπε οργανωμένα κυκλώματα) που διαπράττονται από εν ενεργεία ή εν αποστρατία στελέχη τους

14/01/2025 σήμερα ζήτησα κανονική άδεια, αποφασίζοντας έτσι να σπάσω δυναμικά την ρουτίνα της αναμονής για το ερχόμενο σαββατοκύριακο 

να εξηγήσω - το ερχόμενο ή το επόμενο ή απλώς "αυτό" το σαββατοκύριακο ως ενδεχόμενο (ποτέ δεν είσαι σίγουρος) διάλειμα από την ρουτίνα της συνεχόμενης (καθημερινής πλην του σαββατοΚυριάκου) εναλλαγής δουλειάς και "αδουλείας" - της περιόδου εκείνης μέσα στην άγρυπνη μέρα δηλαδή όπου έχω σταματήσει την δουλειά και δεν έχω τι άλλο να κάνω (δεν βρίσκω ενδιαφέρον να κάνω τίποτα) και περιφέρομαι άσκοπα από εδώ και από εκεί

σαββατοΚυριάκος μη.. ΙτσεΤάκης (it's a Takis όπως λέμε it's a boy! - φύλο ανατεθέν κατά την γέννηση, πανάθεμά σε..) (γιατί το κεφάλι μου δεν "εκρίγνηται" αυτή την στιγμή; (και δεν είναι ότι δεν προσέχω όταν κάνω τα ορθογραφικά λάθη - ξέρω ότι τα κάνω και επωμίζομαι όλο το βάρος - απλώς επιλέγω να μην ανοίξω το λεξικό ή να διαφοροποιήσω την διαδικασία της συγγραφής μιας γραμμής κειμένου για να κρύψω άλλη μια άχρηστη λεπτομέρεια))

άνοιξα αυτό εδώ το ποστ για να γράψω για το σημερινό όνειρο - και καθώς η ώρα έχει περάσει, από αυτό το όνειρο τα μόνα που έχουν μείνει στην μνήμη μου είναι ίσως λιγότερα και από τα ελάχιστα επιπλεούμενα κομμάτια ξύλου μετά από συντρηβή ενός καραβιού σε τρικυμία (θέλω να φανταστείτε το καράβι να ήταν από σίδηρο και πλαστικό και καθόλου ξύλο)

στο όνειρο το σημερινό, καθώς είχα κοιμηθεί με πλήρης επίγνωση του ότι σήμερα δεν θα δούλευα και δεν θα πίεζα τον εαυτό μου να ξυπνήσω το πρωί, είχα δει μια τεράστια περιπέτεια ή ανασκόπηση περιπετειών. ήταν από αυτά τα όνειρα που όταν ξυπνάς νομίζεις ότι έχεις πάει για διακοπές στην καραϊβική και μετά στην κίνα και γύρισες σώος και αβλαβής, έτοιμος να (ξανά)αντιμετωπίσεις την πενιχρή καθημερινότητα με εντελώς διαφορετικό μάτι. ποιό ήταν το περιεχόμενο αυτών των περιπετειών; σάν πως θυμάμαι. ίσως να υπήρχαν 1-2 φυσικές καταστροφές - είναι το μόνο σίγουρο. ίσως να υπήρχαν 1-2 αποθανόντες συγγενείς με τους οποίους βρισκόμουν σε διάδραση (λες να σημαίνει κάτι - με είχαν πρίξει στο παρελθόν οι σκέψεις περί αυτού, και τι πρέπει να κάνεις για να ξορκίσεις το κακό..) τίποτε άλλο δεν μου έρχεται. πλέον βαριέμαι να βγάλω κινητό και να το σημειώνω το όνειρο την ώρα που είναι ακόμα ζεστό και φρέσκο... καθώς όταν είναι μπαγιάτικο δεν τρώγεται και δεν αναδύεται στην επιφάνεια της μνήμης καθόλου μα καθόλου..

στα άλλα νέα - το σημερινό συνθηματικό είναι : ρασσβέτ. (ωχ τι τα λέω και φάω τον μπελά μου αύριο που θα με περάσουν για πράχτωρα, και άντε να εξηγήσεις σε ανθρώπους χωρίς χιούμορ την σημασία της ψυχικής υγείας και της τραγικομικότητας αναπόσπαστο μέρος της οποίας αποτελούν και οι ίδιοι)

εύχομαι να είστε καλά. μπορεί να μην ξέρω που πουλάν καρδιές, δίνω φιλιά και αγαλιές όμως, αρκεί να παραμείνουμε σε σχέση ανώνυμη, ασφαλής και περιτοιχισμένη. σε λίγο θα έρθει και ο Μάρτης.

(οι παρακάτω στίχοι είναι από το παραπάνω τραγούδι ενός πολύ αγαπημένου καλλητέχνη, αλεξέϊ ρουμιάντσεβ (μαθαίνω ότι είμαστε και συνομίληκοι, τον περνάω κάποιους μήνες), που ηγείται του πρότζεκτ "пионерлагерь пыльная радуга" που στην μετάφραση σημαίνει "κατασκήνωση σκονισμένο ουράνιο τόξο" - σαν αναφορά στις παιδικές κατασκηνώσεις στην Σοβιετική Ένωση, η μνήμη των οποίων σιγά σιγά φεύγει με τους ανθρώπους της δικής μου γενιάς που είμασταν από τους τελευταίους ένοικους αυτών των κατασκηνώσεων στην εποχή της διάλυσης της ΕΣΣΔ)

Трубки из руки
Злые, душные койки
Гнили швы строки
Дождь обгладывал стройки
Мутный взгляд в мечту
Серебристые склоны
Мир встречал весну
Ампутировав кроны

σωλινώσεις από το χέρι
θυμωμένες, κουφόβραστες κλήνες
σάπιζαν τα ράμματα της γραμμής του τετράστιχου
ενώ η βροχή έγλυφε ως το μεδούλι τα γυαπιά των οικοδομών
θωλό βλέμμα στην ελπίδα
αστραφτίζουσες πλαγιές
ο κόσμος συναντούσε την άνοιξη
αποψιλώνοντας φυλλωσιές 

Исчезали в марте
Вспоминая сны
Исчезали в марте
Вспоминая сны
Исчезали в марте
Вспоминая сны
Исчезали мы...

εξαφανίζοντας μέσα στον Μάρτη
προσπαθώντας να θυμηθούμε τα όνειρα...
εξαφανιζόμενοι μέσα στον Μάρτη
θυμούμενοι τα όνειρά μας...

Станет сердце злей
Станет меньше, чем было
Выжгут в бельмах дней
Твоё имя чернила
Под дождём из глаз
Превратившийся в рану
В каждой клетке грязь
Я умру или встану

η καρδιά θα αποκτηνωθεί
θα γίνει μικρότερη απότι ήταν
μέσα στις καρατάκτες των ημερών
θα χαράξει το ονομά σου το μελάνι
κάτω από την βροχή από τα μάτια
έχοντας γίνει όλος πληγή
σε κάθε μου κύτταρο η λάσπη
θα πεθάνω ή θα σηκωθώ

Исчезали в марте
Вспоминая сны
Исчезали мы...

εξαφανιζόμενοι μέσα στον Μάρτη
προσπαθούσαμε να θυμηθούμε τα όνειρα
εξαφανιζόμασταν εμείς...

beronmess

πρώτα προετοιμαζόμαστε ψυχικά για το πέρασμα του χρόνου αντικρίζοντας τις ετικέτες των προϊόντων που καταναλώνουμε για φαγητό. συνήθως οι ημερομηνίες λήξης είναι μελλοντικές, όχι αρκετά μακρινές ώστε να φαντάζουν απλησίαστες. εξ' άλλου στο πρόσφατο παρελθόν μου θυμάμαι ουκ ολίγα προϊόντα που είτε έφαγα ή πέταξα που η ημερομηνία λήξης τους έχει περάσει πριν πολύ ή λίγο καιρό. γι' αυτό και οι μελλοντικές ημερομηνίες λήξης μου μοιάζουν πολύ κοντινές - ωστόσο γνωρίζουμε ότι και από μια στιγμή στην άλλη όλα μπορούν να αλλάξουν, οπότε τι νόημα έχει να αναστοχάζομαι το πόσο μακρινές ή κοντινές μοιάζουν οι ημερομηνίες που αναφέρονται στο μέλλον; μια κοντινή σχετικά ημερομηνία μπορεί να είναι το ίδιο απρόβλεπτη με μια μακρινή, αν και αν συλλογιστούμε κάπως στατιστικά, όσο πιο μακριά είναι μια ημερομηνία, τόσο πιο πολλές μικρές απρόβλεπτες στιγμές περιλαμβάνει, άρα είναι ακόμα πιο απρόβλεπτη από όσο απρόβλεπτη είναι η επόμενη κοντινή μελλοντική στιγμή. γι' αυτό έχουμε τον μητσοτάκη να προπονείται στην σταθερή καθησυχαστική του φωνή και να μην εμφανίζεται και πολύ συχνά σε πάνελ με απρόβλεπτες ερωτήσεις γιατί μπορεί να ξεφύγει εύκολα. μου είναι απίστευτα αντιπαθής. όπως εγώ μπορεί να είμαι σε αυτόν. μίλαγα εδώ για πιθανότητες. ποιά η πιθανότητα να με γνωρίσει μια μέρα ο μητσοτάκης (εαν δεν με ξέρει ήδη) ώστε να του είμαι αντιπαθής;

τελικά δεν ήρθε η NATάσα σήμερα, βρήκε ένα μικρό γατάκι στο δρόμο άρρωστο ή χτυπημένο και θα το πήγαινε σε κτηνίατρο με σκοπό να το κρατήσει. οπότε (όπως ήθελα) κάθησα μόνος στην ησυχία και ηρεμία και γράφω άλλο ένα ποστ με βλακείες. σκέφτομαι να εφαρμόσω καινούργιο στυλ και αντί να γράφω από πάνω προς τα κάτω, να γράφω "προς τα μέσα" δηλαδή να γράψω 2 παραγράφους και μετά να  συμπληρώνω στην μέση και ενδιάμεσα. καλά, το ξέρω, το έχουν κάνει άλλοι πολλοί. ειδικά τώρα που το κάνεις αυτό πιο εύκολα στον υπολογιστή. (ΝΑΤ είναι επειδή έχω κάψει τον εγκέφαλό μου σήμερα προσπαθώντας να καταλάβω πως να κάνω route τα requests προς το Internet από συγκεκριμένο VPN και μόνο)

κάποιος μαγειρεύει (ή μαγείρευε, βλέπετε, γραφή προς τα μέσα και το παρόν που εξανεμίζεται σταθερά και απαράλλαχτα, σχεδόν λεπιδοειδώς, χωρίς οίκτο ή στιγμιαία αμφιβολία), αναρωτιέμαι τι (μαγείρευαν). έχει ενδιαφέρον να μαθαίνουμε τις διαφορετικές μυρωδιές και να μπορούμε να ξεχωρίζουμε το είδος του φαγητού. αν και συνήθως όλα ξεκινούν από τσιγγαρισμένο κρεμμύδι.

στο καθιερωμένο ξύπνημα που μου έκανε ο μύτης σήμερα, θυμόμουν ακόμα το όνειρο που έβλεπα. είχε ένα ενδιαφέρον, σκεφτόμουν τότε πως είχε ενδιαφέρον, τώρα όμως δεν μπορώ να το θυμηθώ. πως συμβαίνει που τα όνειρα αποθηκεύονται στην πιο RAM από την RAM μνήμη (βραχύβια, την βρήκα την λέξη), και δεν τα θυμόμαστε ποτέ αφού περάσουν κάποιες ώρες.. 

αφού τον συνόδεψα τον μύτη στην κουζίνα και αφού διαπίστωσα ότι είχε κάτι να φάει, και τον έκλεισα μέσα, ακολουθώντας την ρουτίνα μου, ξανακοιμήθηκα για μια-δύο ώρες ακόμα, και δύσκολα ξυπνούσα παρόλο που χτυπούσε το ξυπνητήρι. έβλεπα κάτι τεχνικό. φτιάχναμε κάτι και έπρεπε να το τελειώσουμε. μπορεί και να κάνω λάθος αλλά δεν θα το καταλάβει σίγουρα ποτέ κανένας (πόσα πράγματα δεν θα δει ποτέ κανένας καθώς μόνος μάρτυρας αυτών ήμουν εγώ; και αφού συνέβη το ξέχασα κιόλας; η πραγματικότητα του gaslighting από το στώμα του σύμπαντος)

αφού ξύπνησα κατάλαβα ότι μου έλειπε το κοκκαλάκι των μαλλιών. έχω ένα τριπλό κοκκαλάκι και κάποιες φορές το βγάζω και κάποιες φορές κοιμάμαι με αυτό. το τριπλό αυτό πράγμα αποτελείται από τρία χρώματα, μαύρο, καφέ και μωβ. πρώτα είχα ένα κοκκαλάκι, μετά φορούσα ένα δεύτερο στο χέρι γιατί μου αρέσει να φοράω κάτι που να μου σφύγγει τον καρπό (βρήκα επιβεβαίωση του ότι το κάνουν και άλλοι στο βιβλίο "unmasking autism") - αλλά είχε χαλαρώσει το ένα, μετά το άλλο, οπότε βρήκα και τρίτο και τα χρησιμοποιούσα και τα τρία μαζί για να μαζεύω τα μαλλιά.

τα μαλλιά αυτά έχουν πλάκα γιατί όταν τα λούζω, φαίνονται πολύ λίγα. μετά στεγνώνουν και φουντώνουν και φαίνονται πολλά. στην πράξη δεν είναι. αλλά μην αποσπάω την προσοχή μου από το πολύ ενδιαφέρον θέμα του τριπλού κοκκαλακίου (και δεν έπιασα καν το θέμα γιατί το λένε έτσι αφού δεν μοιάζει καθόλου με κόκκαλο, τουλάχιστον σε αυτή την υφασμάτινη μορφή - ή μήπως το μπερδεύω με το "λαστιχάκι"; και το κοκκαλάκι είναι αυτό που είναι σαν ραβδάκι που επίσης πιάνει τα μαλλιά; τέλος πάντων)

σήμερα αυτή η ψυχροχρωματική επινόηση κάπου είχε πέσει και δεν το έβρισκα. πήγα στην τουαλέτα και αφού κατούρησα, είδα ότι έπεσε μέσα στην λεκάνι το ένα από τα τρία κοκκαλάκια. δεν ξύνισα καθόλου και το έβγαλα το κοκκαλάκι από το κατουρημένο νερό. μου φάνηκε πολύ φυσιολογικό, καθώς διαφορετικά η τουαλέτα θα βούλωνε. δεν ξέρω αν θα ξύνιζα αν το κάτουρο ήταν αλλουνού. αλλά νομίζω τέτοια θέματα τα έχουμε ξεπεράσει. με το κόπρανο ας πούμε θα δυσκολευόμουν πιο πολύ. θυμάμαι πως με τα ούρα κάναμε κομπρέσες σε χτυπημένο πόδι με εσωτερικό αιμάτωμα (δικό μου το πόδι, δικό μου το κάτουρο, η μητέρα μου έκανε την επικούρηση - μάλιστα, όλοι μαζί). εντάξει το πέταξα το κοκκαλάκι αυτό μετά. από τα υπόλοιπα 2 το ένα το βρήκα κάπου στο πάτωμα, το 3ο αγνοείται ακόμα. 

μετά με έπιασε σύνδρομο καθαριότητας που παθαίνω κάθε φορά πριν έρθει η καθαρίστρια. γιατί δεν κάνει να βλέπει το χάος το δικό μου. αλλά έκανα και εσωτερικό καθάρισμα (κάτι σαν στο μυαλό - αλλά ήταν μέσα στην τσάντα που κουβαλώ) και έβγαλα όλα τα πράγματα για τα οποία άλλοι αστιεύονται χρησιμοποιώντας εκφράσεις όπως "η τσάντα του σπορ μπίλλυ" (το οποίο σαν κινούμενο σχέδιο δεν το έχω δει ποτέ) (ήταν αυτό στοιχείο του σπορ μπίλλυ με αυτιστική αξία; φυσικά - είναι από τις αξίες που προβάλλει η κοινωνία αρκεί να είναι χρήσιμες γι' αυτήν; ) τα έβγαλα και φωτογραφία τα πράγματα που έβγαλα γιατί μου φαινόντουσαν αστεία έτσι όπως τα άπλωσα - μοιάζουν με φωτογραφίες αστυνομικού ρεπορτάζ με το τάδε οπλοστάσιο που βρήκανε στο τάδε σπίτι. γαμησέ τα.

μιας και είπα αυτό, μετά από μια μαλακία, καθόμουν και σκεφτόμουν. στήθος με υλικό μέσα. πωπω πως αντέχουν να βάζουν πράγματα μέσα κάτω από το δέρμα. και ενέσεις μπότοξ. και όλα αυτά για να συμφωνούν (συμφωνούμε) με το ερωτικό κατεστημένο. θυμήθηκα την επιστημονοφανταστική έννοια implants. καλά implants κάνουν και άλλη δουλειά. αλλα και στην κυριολεκτική έννοια εγώ έχω ένα οδοντικό implant χωμένο μέσα στο κόκκαλο και το ούλο. δεν θα συγκινήσει κανέναν ερωτικά. δεν ξέρω. жизнь иногда бывает реальной жопой. μάλλον γράφω βλακείες. πέφτω στο επίπεδο.

κάποιος πήγε και πόσταρε comment κάτω από ένα δικό μου κομμάτι που είχα ανεβάσει πριν από 800 χρόνια στο γιουτιούμπ. μέσα σε 14 χρόνια που είναι εκεί, είχε 46 views. ναι, όχι, δεν έγινε viral. μερικές φορές σκέφτομαι πως τότε ακόμα ήταν πιο ... τέλος πάντων δεν ντρεπόμουν τότε να γράφω έτσι, ούτε να τραγουδάω χωρίς στίχους, ασυναρτησίες που μου ερχόντουσαν εκείνη την στιγμή. και αυτό κάποιος θα μπορούσε να το πει laziness. ίσως να έχει και αυτό αυτιστική αξία. that was my thing. μετά που προσπάθησα λίγο να τα σουλουπώσω τα πράγματα, μερικές φορές γι' αυτά συγκεκριμένα ντρέπομαι περισσότερο, ίσως να είναι προϊόν masking και αυτά. αυτό είναι το πολύ παλιό, όταν έγραφα με μικρόφωνο για βιντεοκλήσεις και δεν αισθανόμουν embarassed να σπάω την φωνή μου.

μόνο κάτι παλιοπρογραμματισταράδες σαν κι εμένα που ακούνε ενίοτε μπλακ μέταλ (και έχουν προλάβει να παίξουν με το Microsoft Access) μπορούν να χαμογελάσουν με ονόματα συγκροτημάτων όπως Windir και Northwind. χωρίς ιδιαίτερο βάρος ή σημασία αυτή η επισήμανση, έτσι και αλλιώς στην μέταλ κοινότητα πάντα αισθανόμουν τρελός outsider. όπως και παντού. αν και τώρα που το σκέφτομαι, προσφέρεται το μπλακ ιδιαίτερα να φτιάχνει κανείς δικό του ιδιαίτερο special interest από μουσικές που δεν τις ακούει κανείς άλλος πέρα από μια χούφτα ανθρώπων, για λόγους που δεν μπορείς να εξηγήσεις καν.

doreminess

μέσα σε φαινόμενη αδιαφορία..
χθες έκανα έναν αριθμό από δουλειές κοινωνικές δηλαδή έβαλα βούλα σε ορισμένα check boxes και έκανα επίσης βράδυ όπως παλιά δηλαδή βγήκα έξω και ήπια μπύρες και πιο πριν και πιο μετά από αυτό. πρέπει να κοιτάξω λίγο τον καιρό. πέρασε ή φαίνεται να περνάει αισίως η περίοδος αυτοαπομόνωσης καθώς περιμένω μεθαύριο να πληρωθώ και να έχω ας πούμε μια ανάσα οικονομική και έτσι. κατά τα άλλα χειμώνιασε και δεν θέλω να κάνω μπάνιο. γενικά οι βαθιές σκέψεις εξαφανίστηκαν, έμειναν επιφανειακές εκφράσεις και ανάγκες, εύκολη τροφή, για σώμα και σκέψεις, εύκολη κατανάλωση, κόμφορτ και ανέσεις για την όσο το δυνατόν πιο ανόδυνη πάροδο του χρόνου μέσα στην ησυχία του σπιτιού σου. πως έχω καταντήσει έτσι, άδειος. μόνο δυσνόητα ποιήματα μπορώ να γράφω πια, που όλο και κάποιο νόημα θα βγάζουν σε όποιον προσπαθήσει να το βρει, και ας την στιγμή που τα γράφω εμένα δεν μου βγάζουν κανένα νόημα, ή νόημα με την σέσσουλα, ρέγουλα κ.ο.κ.

σήμερα το μεσημέρι μου κρύωναν τα χέρια και τα πόδια. τα χέρια πιο πολύ. πήγα στο μεγάλο δωμάτιο και άρχισα να κάνω κάτι jumping jacks όπως μας έμαθε η νάνσυ. μετά κοίταξα αριστερά και η ματιά μου έπεσε σε κάτι βιβλία, από εκείνα σε ελληνική έκδοση τα οποία δεν τα έχω διαβάσει και πολύ. τα είχα αγοράσει ή μαζέψει από κάπου, με σκοπό να τα διαβάσω, αλλά δεν το κατάφερα ποτέ.

και όμως εκείνος ο άνθρωπος την ηρεμούσε. δεν μου φεύγει από το μυαλό αυτή η σκέψη, απλά σαν έκφραση, μαζί με τις προεκτάσεις.

αύριο είναι η μέρα που έρχεται η Νατάσα για να καθαρίσει το σπίτι. θα προτιμούσα να μην ερχότανε και να καθόμουν ήρεμα ήσυχα μόνος μου. όταν πληρωθώ θα δώσω στην μητέρα μου τα μισά χρήματα που της χρωστάω. και τα άλλα μισά πιο μετά. έρχονται τα χριστούγεννα και εγώ κοιτάζω γύρω μου στο έδαφος, διακρίνοντας σχήματα και μορφές στο ψιλό χαλίκι της ασφάλτου.

βαριέμαι κάπως. είναι η ζωή που έχω διαλέξει για μένα. ποτέ δεν έθετα στόχους, ή οι στόχοι μου ήταν πάντα μικροί, ορατοί και χειροπιαστοί. έχω την αίσθηση ότι προχωρούσα πάντα όπου με πήγαινε το ρεύμα. και γιατί όχι, θα έλεγε κανείς, είναι απλώς ένας από τους μερικούς τρόπους που μπορεί να διαλέξει να ζήσει κανείς. το νόημα που δίνουμε στην ζωή μας το διαλέγει ο καθένας από μάς σύμφωνα με την δική του κοσμοθεωρία και δικούς του τρόπους. έτσι; δεν ξέρω. κάπως έτσι βρήκα απόηχους των παραπάνω στην ταινία slaughterhouse five. μιλούσε για τον πόλεμο αλλά ως σειρά αναμνήσεων που κάποια στιγμή κατέληγαν σε ένα ημιφανταστικό παρόν όπου η πραγματικότητα (παρόν, παρελθόν και το μέλλον) και το όνειρο είχαν πια αναμειχθεί.

αυτή την εβδομάδα επειδή έπαιξα κάτι ατμοσφαιρικά πρόσφατα, το spotify μου πρότεινε τέτοια, και ένα απ' αυτά είναι το εξής που μου άρεσε αρκετά - ταιριάζει και με το slaughterhouse 5 που ανέφερα. το συγκρότημα λέγεται "the foreshadowing" και το κομμάτι - "lost soldiers". το άλλο που ξεχώρισα ήταν μια συνεργασία των evereve με τον τραγουδιστή των love like blood από το δεύτερο τους δίσκο, το stormbirds.

redomness

δεν νιώθω τίποτα.
το να μην νιώθεις τίποτα
πως μπορεί να πονάει;

δεν μπορεί να πονάει,
δεν πονάς στ' αλήθεια
ή νιώθεις κάτι
που δεν είναι τίποτα;

δεν θα σου πω εγώ
μια σκέτη αδιαφορία
είμαι εγώ

δεν υπάρχω

domnesra

το κεφάλι μου άδειο από σκέψεις, και γεμάτο συγχρόνως ανησυχίες. η ουκρανία έριξε πυραύλους στην ρωσία, η ρωσία είναι βέβαιο πως θα απαντήσει, εγώ είμαι ρώσος και ζω στην δύση (θα το κάνω αυτό τραγούδι κι έτσι, αν ζήσω και αν προλάβω - κάτι ήξεραν οι πρόγονοί μας και χάραζαν τα απομνημονεύματά τους σε πέτρες, πόσα χρόνια ζει μια πέτρα και πόσο ένας σκληρός δίσκος (πως λειτουργεί; δεν είναι καν σαν το βινύλιο όπου υπάρχουν φυσικά grooves – μαγνητίζεται και απομαγνητίζεται (γιατί δεν μαγνητίζομαι εγώ; γιατί δεν φτιάχνομαι από μαγνητικό υλικό.. σκάρτο μοντέλο) μια μέρα που θα ξεχάσουμε όλοι τα password μας θα μοιάζει με μέρα που θα έχουν απομαγνητιστεί όλοι οι σκληροί δίσκοι του κόσμου. κι ένας πυρηνικός όλεθρος όσο μακριά και καθόλου λογικός και να φαίνεται μια μέρα απλά θα συμβεί, με ένα γλυκό τάακ. και θα είναι απλά μια από τις ανθρώπινες τρέλες. όχι κάτι το ανησυχητικό καθώς συνηθίζεται σε ον που το λέμε άνθρωπο. προετοιμαζόμαστε όλη μας την ζωή ένα) για τον θάνατο και δύο) για πρόωρο θάνατο μέσα σε μια ξαφνική ολοκληρωτική καταστροφή. εμείς όταν λέμε εννοώ ποιοί; θα έχω πάντα δικαιολογία την ταινία zero theorem και τον πρωταγωνιστή που το έλεγε αναφερόμενος στον εαυτό του. επίσης το “εμείς” είναι ενα κόλπο να αποποιείσαι την προσωπική ευθύνη, έτσι δεν είναι; σπλιτ προσωπικότητα και όλοι αυτοί οι ψυχολογικοί όροι που μόνο φαντάζομαι τι σημαίνουν, και μάλλον τα φαντάζομαι λάθος. έχω βάλει και γράφω σε LibreOffice Writer για να έχω την πολυτέλεια του αυτόματου διορθωτή. δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε πια χωρίς βοηθήματα (εμείς).

αναμουχλεύω (αχ αυτόματε διορθωτή μου μην με κάνεις να χαμογελάω λιγότερο με αυτά τα λάθη στις λέξεις) τις σκέψεις μου για να βρω θέμα προς συζήτηση. σήμερα πήγα στην πορεία / απεργιακή συγκέντρωση. χθες ήπια ενα ποτήρι κρασί σπίτι, και σήμερα πήρα δυο μπύρες από το περίπτερο καθώς γυρνούσα στο σπίτι. δεν το θεωρώ παρεκτροπή, εξ’ άλλου [προ καιρού είχα φτάσει στο συμπέρασμα] ότι ούτε η λύση της καθολικής αποχής από το αλκοόλ δεν θα στεκόταν για πολύ και δεν έχω καν την ιδιοσυγκρασία να συντηρώ μια τέτοια λύση, με την λογική των παρασήμων όπως στους ΑΑ, της αντιπαράθεσης της “καθαρότητας” με το καθημερινό δέλεαρ της κατανάλωσης, σαν ένα είδος καθημερινής μάχης μεταξύ του καλού και του κακού – δεν μπορώ μια τέτοια απλοποίηση (μήπως προσπαθώ να αποποιηθώ τις ευθύνες της μη αντοχής μου σε μια προοπτική απόλυτης καθαρότητας; μα και οι ίδιες οι λέξεις όπως η “καθαρότητα” πόσο άσχημα ακούγονται – γιατί προφανώς θυμίζουν άλλες έννοιες και άλλες καταβολές, αλλά για κάποιο λόγο και πάλι κάπου … γιατί τα γράφω όλα αυτά δεν ξέρω. γιατί νομίζω ότι μιλάω σε κάποιον, μάλλον γι’ αυτό. και σκέφτομαι τους μυριάδες τρόπους που διαφορετικοί άνθρωποι θα επιλέξουν / θα έχουν να βγάλουν συμπεράσματα για το ποιόν μου / για το τι έχω να πω.

αυτό που έχω να πω είναι ένα τίποτα (κοντινοί άνθρωποι είναι εκείνοι που θα καταλαβαίνουν κάποια εσωτερικά αστεία; και πως αυτά τα εσωτερικά αστεία αποξενώνουν άλλους ανθρώπους / τους κάνουν να απογοητεύονται επειδή δεν μετέχουν σε αυτό το εσωτερικό αστείο; μάλλον είναι η ιδέα μου γιατί απλώς τους το εξηγείς. και δεν βγάζεις δικά σου συμπεράσματα για το πως νιώθουν – όχι όχι αυτό δεν πρέπει να γίνεται, όμως το κάνω συνέχεια και ζημιώνομαι και ζημιώνω)

εκ των υστέρων είχα πει μέσα μου πω το tiptoetan είναι μια παράφραση του “τίποτα” – στην πράξη όντως όμως είναι ένα τίποτα, μια λέξη που δεν σημαίνει κάτι. άντε πάλι με τις μυθολογίες των ονομασιών και των νικ νεημς. θυμήθηκα κάτι και πόσταρα στο autastic που είναι ένα community forum για ενήλικες στο φάσμα. νιώθω λίγο μοναξιά εκεί γιατί έχει κυρίως ανθρώπους από αμερική και αγγλία, νομίζω. δεν γράφω σε κανένα άλλο φόρουμ αυτή την περίοδο (καμία περίοδο; και τι περίοδο… πάντα μάλλον είναι οι περίοδοι ότι να’ ναι..)

στην απεργιακή συγκέντρωση κάποια στιγμή εμφανίστηκαν οι εποχικοί πυροσβέστες που ζητούσαν μονιμοποίηση και έφαγαν το παπούτσι του υπουργού “τους” (ή κάτι τέτοιο – ήθελα να εκφραστώ αλλιώς) – και ζήτησαν απλά ένα χειροκρότημα από τους συγκεντρωμένους ανθρώπους, και συγκινήθηκα ρε γαμώτο γιατί ένα χειροκρότημα είναι το λιγότερο, το ελάχιστο, το ταπεινότερο που μπορεί να ζητήσει κανείς κάνοντας αυτή την δουλειά – και το είχαν ανάγκη αυτοί οι άνθρωποι, δεν θα τους κρατήσει όμως στα πόδια αυτό το πράγμα – πόσο σκατά τα έχουμε κάνει, που θα σταματήσουμε πριν τα διαλύσουμε όλα μα όλα; και διάφορες άλλες σκέψεις έχω αλλά δεν είναι αρκετά ώριμες για να τις πω..

επίσης νομίζω πρώτη φορά στην ζωή μου και εγώ επιτέλους σήκωσα χέρι και έδειξα κωλοδάχτυλο σε άνθρωπο που έμπαινε σε υπόγειο πάρκινγκ και έβριζε μια κοπέλα που περνούσε μπροστά του και τον καθυστερούσε και έλεγε κάτι μπουρου μπούρου πρωί με τον καφέ μπουρου μπούρου, και μετά πετάει και ένα “βλαμμένη” – ε δεν μπορούσα να μην κάνω τίποτα και του έδειξα δάχτυλο που δεν ξέρω αν το είδε καθώς έμπαινε στο πάρκινγκ και είπα το μόνο που βρήκα να πω και ήταν ένα “μαλάκα”, μπορεί και με προφορά – μπορεί να μην ακούστηκε καν σαν βρισιά. μπορεί να μην το άκουσε ή να νόμιζε ότι το είπα σε κάποιον άλλον. ή μπορεί να είχε συνηθίσει τόσο πολύ αυτή την λέξη που απλώς έπαψε να ξεχωρίζει μέσα στο white noise των ανθρωπάκων γύρω του. καλά, δεν έκατσα κιόλας να δω αν το άκουσε ή όχι – απλώς συνέχιζα να προχωράω με την αδρεναλίνη να κάνει ένα μικρό spike – αλλά εντάξει και λίγο περήφανος (έλεος, γράφεται με “η” αυτό!) που επιτέλους μου βγήκε και αυτό. το είχα άχτι από τότε που ίσως το 2005 ή κάπου εκεί μια κοπέλα (η “aggie”) έγραψε σε ένα φόρουμ πως περνούσε την πανεπιστημίου και κάποιος με αμάξι δεν σταμάτησε και του σήκωσε και αυτή κλδάχτυλο και πόσο καθαρτικά ένιωθε και από τότε ήθελα να το κάνω και εγώ αλλά δεν μου ερχότανε. μου ήρθε επιτέλους (ενηλικιώθηκα; δεν νομίζω… δυστυχώς..) ίσως (λες; ) να επηρεάστηκα και από το “unmasking autism” και μια σχετικά παρόμοια (πολύ πιο σύνθετη που απαιτούσε πολύ περισσότερη ψυχραιμία και θάρρος) φάση που περιέγραφε συγγραφέας και πόσο καλά ένιωθε μετά..

το σημερινό ραντομ κομμάτι πάει στον david byrne.

beyond dawn

θυμήθηκα μόλις, αλλάζοντας τα ρούχα μου και κοιτάζοντας αφηρημένα προς το ράφι όπου έχω μαζέψει τα μέταλ cd μου, τους beyond dawn, ένα πολύ αγαπημένο συγκρότημα με το οποίο έχει αποφασιστεί κάποτε να συνδεθώ στενά, πνευματικά, όχι ότι τους γνωρίζω σαν ανθρώπους - γιατί τους άκουγα την περίοδο που έπρεπε, πάντα προσωπικά μιλώντας. (μιλώντας - milonga - θυμάμαι κάτι τέτοια κομμάτια στην κλασσική κιθάρα που έπαιζα όταν ήμουν μικρός - άσχετο)

θυμήθηκα γιατί φαντάστηκα ότι παίρνουν συνέντευξη από μένα που είμαι παλιός φαν κι έτσι και έμπαινα στο IRC μέσω του mIRC και διάλεγα το ψευδόνυμο BeyondDawn και πολλές φορές μιλούσα με άσχετο κόσμο προσπαθώντας να τον γνωρίσω και ας πούμε όταν είχε προχωρήσει η φάση του a/s/l (age / sex / location?) (εμένα τώρα μου μοιάζει με το ASshoLe) και συνέχιζαν να μου μιλούν με ρωτούσαν αν το ψευδώνυμό μου παραπέμπει σε κάτι του στυλ ότι κάθομαι στο IRC μέχρι και πέρα από το ξημέρωμα. τους εξηγούσα επιμονετικά πως όχι, πως πρόκειται για ένα συγκρότημα. μπορεί να μην ήταν πολλοί - μπορεί να με είχε ρωτήσει αυτό ένα άτομο ξερωγώ, υποθετικά μιλώντας, γιατί δεν θυμάμαι, και τώρα να νομίζω ότι γινόταν συνήθως. θυμάμαι που μας είχε δώσει ένας συνάδελφος φίλος της μάνας μου ένα παλιό λάπτοπ, που τότε ας πούμε ήταν ήδη παλιό, αλλά που έμπαινε στο internet, είχε ένα PSTN modem, και έμπαινα κάτι νύχτες άλλες φορές όταν οι γωνείς μου κοιμόντουσαν και άλλες φορές όταν λείπανε. το IRC ήταν text-only πρωτόκολλο, εκτός και αν κάνω λάθος - και δεν απαιτούσε πολύ bandwidth. είχαν φτιαχτεί νομίζω και ολόκληρα online adventures, κάτι σαν WoW τώρα, αλλά ήταν text-only, text-based MMO ή MMORPG λεγόντουσαν, και κάποια λειτουργούσαν μέσω IRC κάπως. Δεν τα είχα ψάξει, και τότε δηλαδή μου φαινόντουσαν ακαταλαβίστικα λίγο.

εγώ τα γράφω τώρα για να καταγράφεται το l.o.r.e. χαχα. ότι να' ναι. πρέπει να στείλω αυτά που γράφω σε έναν συγκεκριμένο φίλο μου που ξέρει και τους beyond dawn και με τον οποίον είχαμε παίξει warcraft 2 δικτυακό σε crappy PSTN σύνδεση και αν δεν ήταν αυτός δεν θα είχα βιώσει ούτε αυτή την (καθόλου πολύτιμη για μένα, καθώς δεν πρόκοψα στο είδος, αλλά πολύ kewl) εμπειρία :) (που πάλι εκείνος μου έμαθε ότι τότε έτσι λέγανε το cool γιατί το kewl ήταν πιο cool από το απλό cool)

που ήμουν; και που είμαι; στους Beyond Dawn. πήρα το cd τους επειδή είχε πάρα πολύ ωραίο εξώφυλλο το οποίο το έχω κάνει μερικές φορές μπλούζα. τυπώνω καινούργια όταν χαλάει η παλιά. επειδή το τυπώνω σε μαύρες μπλούζες, και είναι μαύρο το εξώφυλλο, βγαίνει χοντρή η στάμπα και δεν είναι ωραία. όμως πρόσφατα αγόρασα ένα bundle με δύο βινύλια και αυθεντική μπλούζα και είμαι, ήμουν τότε τουλάχιστον, χαρούμενος. το πρώτο cd επίσης το πήρα επειδή το είχε σε προσφορά το Metropolis στην Πανεπιστημίου, το είχε 900 δραχμές, κάτι αντίστοιχο του 3 ευρώ. θυμάμαι ακόμα την μετατροπή καθώς για μια περίοδο όλες οι τιμές αναγραφόντουσαν και με ευρώ και με δραχμές. εγώ τότε ψώνιζα σχεδόν αποκλειστικά cd. και ίσως καμια μπύρα από περίπτερο που και που. βασικά δεν θυμάμαι τι ψώνιζα - αλλά κρίνοντας από το τι αγοράζω συνήθως σήμερα - και δεν έχω αλλάξει και πολύ - πρέπει να πέφτω μέσα.

γιατί τα γράφω όλα αυτά, ήρθε εκείνη η ηλικία όπου λες, θα αρχίσω να γράφω τα απομνημονεύματά μου; δεν είναι ντροπή, είναι μια ωραία ασχολία. απλά αυτοσαρκάζομαι γιατί πάντα αυτή η στιγμή έμοιαζε μακριά, πάντα μοιάζει μακριά μέχρι να έρθει, και τότε λες, πως έγινε αυτό έτσι ξαφνικά; είναι αυτό που λένε crushing truth. θα μπορούσα να γράφω για χρόνια για τα χρόνια της ζωής μου. θα έπρεπε να βάζω tags στα κείμενα και σιγά σιγά θα μπορούσα να φτιάξω έναν χάρτη ολόκληρο της ζωής μου και κάποιος να πάει και να το κάνει ένα παιχνίδι στον υπολογιστή. point and click adventure. σαν αυτά τα walking simulators που επι της ουσίας δεν κυνηγάς κάτι και δεν έχεις κάποιο στόχο, απλά ζεις την ζωή ενός άλλου ανθρώπου. ένα τέτοιο παιχνίδι ίσως να παίζω τώρα όντας στο μέλλον και φορώντας προηγμένα γυαλιά VR. το παιχνίδι είναι open world και τους στόχους τους θέτεις ο ίδιος. κι έτσι.

να επιστρέψω όμως στην ιστορία της σχέσης μου με τους Beyond Dawn. εκείνο το εξώφυλλο του πρώτου τους full LP είναι μια θαυμάσια ασπρόμαυρη φωτογραφία που με εκφράζει πάρα πολύ με τρόπους που δεν ξέρω να περιγράψω. ή ξέρω και όμως θέλω να πλανάται ένα μυστήριο. απεικονίζει μια μορφή με καρέ κούρεμα που φαίνεται από μέση και πάνω, φαίνετι προφίλ έτσι ώστε το πρόσωπό της καλύπτεται πλήρως από το κούρεμα, είναι ελαφρώς γυρισμένο προς τα πίσω (δεν θέλω να με δεις). επίσης τα χέρια είναι πιασμένα στο στήθος, όπως αγαλιάζουμε τον εαυτό μας, ή αυτοπροστατευόμαστε, ή ζεσταινόμαστε όταν κρυώνουμε.

όταν ήμουν μικρός έβρισκα διάφορα πράγματα στο δρόμο όπως όλοι. μια φορά είχα βρει ενα μπρελόκ ιμιτασιόν κοκκάλινο που είχε την μορφή μιας νεκροκεφαλής. ήδη ίσως να ήμουν αρκετά μεγάλος ώστε να μην με φοβίζει. ωστόσο μου είπαν να το πλύνω πάρα πολύ καλά. δεν θυμάμαι ωστόσο τι το έκανα στην συνέχεια. κάπου θα το έχασα. άλλο όμως ήθελα να πω - η μητέρα μου είχε ένα αντίστοιχο ιμιτασιόν κοκκάλινο μπρελόκ το οποίο απεικόνιζε τον γνωστό πύθικο που εμφάνιζε τρία πρόσωπα καθώς το γυρνούσες γύρω από το κάθετο άξονά του. το ένα έκλεινε το στόμα του με χέρια, το άλλο έκλεινε με χέρια τα αυτιά του, και το άλλο έκλεινε τα μάτια. τώρα μαθαίνω ότι είναι κάτι γνωστό - αν και κανονικά δεν αναφέρεται στην έννοια του turning a blind eye, δηλαδή κατά μια έννοια στρουθοκαμηλισμό.

έναν τέτοιο σύμβολο μου θύμισε πριν από λίγο το παραπάνω εξώφυλλο. η κοπέλα στην φωτογραφία μου θυμίζει απλά την έννοια του να κλείνομαι στον εαυτό μου παρουσιάζοντας ένα μυστήριο facade που από την μία κρύβει αλλά και συγχρόνως προσκαλεί. θυμάμαι πως όταν το αγόρασα ήταν αρχές καλοκαιριού, πιθανά το καλοκαίρι μεταξύ της 2ας και 3ης Λυκείου, γιατί θυμάμαι πως μετά πήγα σε ένα γραφείο κάποιας χρηματοοικονομικής εταιρείας που ανήκε σε κάποιον γνωστό γνωστού του πατριού μου Μανώλη. ήταν η περίοδος που μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε αρκετά ώστε να αρχίζουμε δειλά δειλά να αναζητάμε δουλειά για να βγάλουμε κανένα χαρτζιλίκι. φυσικά και με ενθάρρυναν και βοηθούσαν με κάθε τρόπο οι γωνείς καθώς χαιρόντουσαν που θα μάθαινα να δουλεύω (μεγάλη αγωνία του να μην μεγαλώσει αυτό το παιδί τεμπέλης και άφραγκος και γενικότερα βάρος στην κοινωνία). θυμάμαι τουλάχιστον τέσσερεις περιπτώσεις που είχα δοκιμάσει να δουλέψω σε γνωστούς γνωστών του Μάνου, μια ήταν η παραπάνω (οι άλλες σε δύο εστιατόρια στην Σαρωνίδα, και σε ένα μέρος με σέρβις υπολογιστών στο Μαρούσι μετά από χρόνια που η τελευταία μόνο στέφθηκε με επιτυχία).

εκείνη την φορά όμως στην χρηματοτέτοια εταιρεία (σε λίγο καιρό θα έχανε ένα μεγάλο ποσό ο Μάνος στο χρηματιστήριο, μέχρι τότε όμως είχε ίσως ένα καταναγκαστικό δέος για το χρηματοπιστωτικό κλάδο) ο κυριούλης μου είχε εξηγήσει κάτι της δουλειάς και νομίζω πως δεν του έκανα με την έννοια ότι κάτι αρνήθηκα να κάνω, και γενικά διάλεγα, όχι και να δεχτούμε και τα πάντα. θυμήθηκα και μια πέμπτη φορά όταν πήγα για συνέντευξη στο McDonalds του Συντάγματος, νομίζω από σύσταση καθώς δούλευε εκεί εκείνη την εποχή μια μακρινή ανυψιά του Μάνου. Μου είχε πει όμως τότε ο μάν-ατζερ ότι θα έπρεπε να κουρέψω τα νύχια μου και να κουρευτώ. Και δεδομένου των συνθηκών και ότι δεν πέθαινα κιόλας μπορεί να είπα όχι ή τέλος πάντων να μην έδειξα και πολύ ζήλο.

τέλος πάντων μπορεί να έμενα χωρίς δουλειά (την οποία μάλλον τελικά δεν τρελενόμουν να αποκτήσω στο κάτω κάτω) αλλά μαζί με όλα αυτά τα θαυμάσια CD που τα έπαιρνα μια φορά το μήνα ή κάτι τέτοιο. άμα ήταν κιόλας σε προσφορά έπαιρνα δύο και τρία και απ' αυτά μάθαινα. ένα άλλο τέτοιο CD ήταν εκείνο των Diabolique που είναι επίσης πάρα πολύ αγαπημένοι και επιδραστικοί στην καριδιά μου, δέντρο καρδιοειδές, ένα τέτοιο πράγμα, αν και αμυδρά υποπτεύομαι πως υπάρχουν και σεξουαλικοί συσχετισμοί με αυτή την λέξη που δεν ήταν στην πρόθεσή μου να υπονοήσω.

μεγάλη αγάπη για τους Beyond Dawn, που λέτε. περίπου εκείνη την εποχή τους έβαζε και ο Φλωράκης στην ραδιοφωνική ζώνη του Metal Hammer στο SkyRock FM, νομίζω έτσι λεγόταν. Το ίδιο ραδιόφωνο κάποιες μέρες είχε και goth ζώνη. Νομίζω Κυριακή βράδυ αργά. Τότε έβαζε βέβαια κομμάτια από την δεύτερη μεγάλη δουλειά τους, το Revelry, που είχε ένα πιο πεζό εξώφυλλο που περίπου είχε τάσεις να μας γνωρίσει με το θέατρο παραλόγου. Το πήρα και αυτό στην συνέχεια και το αγάπησα βεβαίως βεβαίως. Και κάπου εδώ η ενασχόλησή μου με αυτούς τελείωσε, με την έννοια του ότι δεν πολυάκουσα τους επόμενους δίσκους που βγάλανε, που δεν βγάλανε και πολλούς. Κάπου εκεί πέρασε και η μόδα του πειραματικού avant-garde metal-related musik. Και το συγκρότημα για το οποίο μιλάμε ασχολήθηκε όλο και πιο πολύ με ηλεκτρονική ενορχήστρωση και πειραματίστηκε αρκετά - μου άρεσαν αρκετά, αλλά απλώς δεν είχα πλέον την συγκέντρωση να τους προσέχω, όπως έγινε με τα πρώτα δύο άλμπουμ.

το Ρέβελρυ, την πρώτη κόπια που είχα δηλαδή, την είχα δώσει σε μια κοπέλα που την είχα γνωρίσει κάπου στο ίντερνετ. αρκεί να πως όμως ότι πρώτον δεν μου το γύρισε ποτέ, ή, να πω πιο σωστά, ίσως ποτέ να μην το αναζήτησα, ή δεν θυμάμαι κάτι που δεν ήθελα να θυμάμαι - τέλος πάντων για κάποιον λόγο δεν πήρα ποτέ αυτό το cd πίσω, και βρήκα μια άλλη κόπια κάποια στιγμή. και δεύτερον κάποια στιγμή άκουσα από έναν φίλο της που τον πέτυχα τυχαία κάποια στιγμή στο Rock City (και τον ζήλευα κρυφά) ότι τελικά πολύ ωραίο ήταν εκείνο το cd. Γρρρ! Αυτά την περίοδο 2000-2001 νομίζω. πονεμένα νιάτα γαμώτο. θα ήθελα να ξέρω πως ήμουν εκείνη την εποχή, αν ήμουν το ίδιο ούφο που είμαι και τώρα, λιγότερο ή περισσότερο. σίγουρα προσπαθούσα να κάνω πιο πολλά πράγματα και δεν είχα απογοητευτεί τίγκα από την πραγματικότητα, τους ανθρώπους, τον εαυτό μου.

you have never gone this far
you have never let me bleed like this
you have never set my world so ablaze
you have never left me wanting you so much

great

the day i chose to start watching "stranger things"

after all these small things that had to be done, little responsibilities coming out of the blue and making me worry, having all them done, resulting in another bout of some drinking, and a bit more, and now worrying whether this culminates in just me dying.

we don't die so easily, do we?

it's terrible to think that whatever i write now may be the last thing that i write.

my cat had a mishap and landed in its bowl of water, freaking out and throwing both bowls of water around and then licking its pitiful fur being all wet, i tried to dry it with a towel, it's okay now, i think.

i was looking at the plants on the balcony, looking at them and thinking that these plants will die, having sucked out all energy from the poor earth they've been thriving on all these years, me having no energy to replenish the earth, or water them consistently, it just makes me sorry to have to water them ever so seldom just to help them sustain their greenness, while without water they seem like they're doomed. i never wanted to be their father, i always wanted them to grow on the wild and having no parents, no sustainers attached.

if i wake up tomorrow, i'll...

i don't know what i will do. everything will get back to the same old washing machine cycle. pity, guilt, frustration, acceptance, complacency.

just the left hand talking?