"...Let me tell you a story.
No, wait, one's not enough
I'll begin again...
Let me tell you stories of the months of the year, of ghosts and heartbreak, of dread and desire. Of after-hours drinking and unanswered phones, of good deeds and bad days, of trusting wolves and how to talk to girls.
There are stories within stories, whispered in the quiet of the night, shouted above the roar of the day, and played out between lovers and enemies, strangers and friends. But all, all are fragile things made of just 26 letters arranged and rearranged to form tales and imaginings which will dazzle your senses, haunt your imagination and move you to the very depths of your soul..."
Είναι το κείμενο που αναγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου "Fragile Things" του Neil Gaiman, και συνοψίζει περίπου όλους τους λόγους για τους οποίους εκτιμώ και αγαπάω τον Neil Gaiman σαν συγγραφέα.. θα μπορούσα να τον παρομοιάσω με τον Douglas Adams, with certain touches of poetic darkness and dark adventure a-la Michael Moorcock.. αν μπορούσα να αναφερθώ σε αυτούς τους συγγραφείς σαν γνώστης - που δεν είμαι.. απλά μου έρχονται στο μυαλό...
Και επίσης.. το μόνο ίσως που αναζητάω στα βιβλία που διαβάζω είναι αυτό το τελευταίο απο το παραπάνω απόσπασμα. Συγκίνηση ως τα βάθη της ψυχής.. Αυτό δεν αναζητάμε όλοι.. με ποικίλους τρόπους, απο διαφορετικά πραγματα..
soundtrack του post.. δεν ξέρω γιατί..
αλλά και στο καπάκι...
κάτι που ταιριάζει πιο πολύ με το ύφος (που θα ήθελα να έχει) το πόστ (βλέπε συγκίνηση)........ (αλλά δεν ταιριάζει με το προηγούμενο κομμάτι και πολύ... τέλος πάντων, μην το ψάχνετε, χαώθηκα.. αν και ο Φάμελλος διατηρεί με κάτι τέτοια τραγούδια μια ιδιαίτερη θέση στην ψυχή μου, όπως και ο Gaiman)