το ιστορικό έχει ως εξής - είναι τυπικό και βαρετό - απλά επειδή μου έτυχε (σχεδόν) πρώτη φορά (και το περίμενα ρε γμτ, το περίμενα, ετοίμαζα απο παλιά στο μυαλό μου τον τρόπο που θα αντιδρούσα) - και γι'αυτό το αναφέρω. στο πεζούλι που πάει παράλληλα στις γραμμές του μετρό στο θυσείο, όχι στο πεζόδρομο της ερμού που καταλήγει στην πειραιώς, αλλά απο την άλλη μεριά - ενώ καθόμουν σε ενα πολύ συνηθισμένο σημείο, σε ενα ύψωμα που δημιουργούν τα σκαλιά ενος κατηχιτικού που έχουν εκειπέρα, δίπλα σε ενα σχολείο, με μια μπύρα και ενα κινητό στο χέρι, ενώ έπαιρνα τηλέφωνο, συνειδητοποίησα πως έχει έρθει ενας τύπος μπροστά και καθόταν, και πριν συνειδητοποιήσω τι γίνεται, αισθάνθηκα αλλον εναν τύπο απο πίσω μου, που μου έκανε εκείνη την στιγμή και λίγο πιο πέρα μια λαβή με το χέρι (κλασσικά στον λαιμό), και ήταν σαν να το περίμενα ρε γμτ, σαν να συνειδητοποιώ κουρασμένα πως ναι, να'το, και όλως τυχαίως δεν υπήρχε κόσμος γύρω - δεν ξέρω, με είχαν κόψει απο πριν ίσως... εγώ ήμουν στον κόσμο μου και αν δεν ήταν αυτό θα είχα καταλάβει πως ήρθαν. και τον απο πάνω τον άρπαξα απο τα πόδια και παλεύαμε και ήρθε ο απο μπροστά, και ήταν όλα λες και ήταν σε αργή κίνηση (τώρα που τα θυμάμαι πλέον) παλεύαμε, και επειδή συνειδητοποίσα πως δεν πάμε καλά, άρχησα να φωνάζω (και την ετοίμαζα την κραυγή απο παλιά), και αφού δεν μπορούσαν να βγάλουν την τσάντα μου απο την πλάτη μου, μου άρπαξε ο ένας το κινητό που κρατούσα στο χέρι, και κάποιος απ'αυτούς άρχησε να μου δίνει τις (αποχαιρετιστήριες) μπουνιές στο πρόσωπο (χαμπάρι εγώ - τι μου κάνει αυτός τώρα;), πάνε και απομακρύνονται μισο τρέχοντας και τους ακολουθάω λίγο και συνεχίζω να φωνάζω - γιατί fucking shit θα μου έπαιρναν το κινητό - "ας το κάτω ρε, ας το κάτω, πεταξέ το κάτω ρε" και πραγματικά μα τον Θεό, αυτός που το κρατούσε γυρνάει και συμμαδεύει και το ρίχνει κάτω στο πεζούλι προς εμένα, επιβραδύνοντας, και το μαζεύω και πάω ψιλοτρέχοντας προς την αντίθετη, αλλά καθώς δεν υπήρχε λόγος γιατί χωριστήκαμε (φιλικά) περπατάω και είμαι ξανά όπου έγινε το σκηνικό και είχαν αρχίσει να ανοίγουν τα παράθυρα οι κάτοικοι εκειπέρα και κοιτάζουνε και τους κοιτάζω και κάνω ενα νόημα με το δάχτυλο προς την κατεύθυνση που φύγανε οι άλλοι, και μου λέει, τι έγινε;, και τους λέω - μου επιτέθηκαν δύο τύποι - ασε μου λέει, χθες σπάσανε δύο αμάξια εδωπέρα, κάλεσε κανένα εκατό - και λίγο πιο κάτω πάλι απο τα παράθυρα, τι έγινε - τους λέω το και το - και τους εξηγώ τι έγινε και πως έγινε - και ότι εν τέλει δεν μου πήραν τίποτα - και να καλέσω το εκατό, τι να τους πω - αφού ούτε καν κατάλαβα πως ήταν αυτοί.. και με ρώτησαν αν είμαι εντάξει, αν θέλω κανένα νερό (ήμουν λαχανιασμένος) και μου λέει - και φαντάσου πως αύριο έχουμε εκλογές - καλά, λέω, άσε.. τέλος πάντων, περπάτησα προς τα πίσω, πήγα απο την ερμού, πήγα στο γκάζι, έχοντας κλασσικά αναπτύξει μια ιδέα καταδίωξης - πως αυτοί κάποι είναι τώρα και κυκλοφούν και κοίταγα και νόμιζα πως τους ξαναπέτυχα στην πειραιώς (αρχίδια, πραγματικά δεν ξέρω τους έβλεπα όλους ψιλοίδιους) και πήρα μετρό στο γκάζι ως το μοναστηράκι, και ησαπ μέχρι τα πετράλωνα, και περπάτησα μέχρι τα γνωστά μέρη πάλι, μέχρι να μου φύγει λίγο η κομικοτραγική αναστάτωση..
το συμπέρασμα... οι καιροί αλλάζουν, .. είτε για μένα προσωπικά, ή και γενικώς για την αθήνα (ακούω και άλλες τέτοιες ιστορίες - και γω την γλύτωσα πραγματικά πολύ πολύ φθινά προς το παρόν) - οπότε γενικά να προσέχουμε όλοι και να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα, ειδικά στα ήρεμα και ήσυχα μέρη... πραγματικά δεν έχω να πω κάτι γι'αυτούς που μου επιτέθηκαν, και για την αποφασή τους να με αφήσουν χωρίς ιδιαίτερα τραύματα, ψυχικά, οικονομικά ή σωματικά.. αλλά ναι, στα 15 χρόνια που έχω στην αθήνα ήταν το πιο ακραίο σκηνικό που μου έχει τύχει, πιο ακραίο απο τις δυο περιπτώσεις με πρεζοφανείς που απειλούσαν να βγάλουν το μαχαίρι που είχαν στην τσέπη τους, χωρίς να το βγάζουν εν τέλει και να φεύγουμε χωρίς να πειραχτούμε πολύ - πριν απο 3-4 χρόνια - και μια περίπτωση που έτσι μου σκάσανε κάποιοι μπροστά και ένας απο πίσω αλλά χωρίς να με πειράξουνε γιατί ίσως τους είχα πάρει χαμπάρι στην πλατεία του γκαζιού κατά τις 5 τα ξημερώματα αυτό το καλοκαίρι (πιάσανε μια φιλική και άβολη συζήτηση μαζί μου μετά)
αυτά τα περίεργα φίλοι μου... life is full of surprises. συνεχώς μαθαίνουμε και αναπροσαρμοζώμαστε.. και.. τέλος πάντων τα συμπεράσματα δικά σας, και δικά μου, του καθενός προσωπικά... who am i to thank ότι δεν κατέληξαν τα πράγματα χειρότερα; whoever that is, i thank you.. να προσέχετε.
