think the grym thoughts

διαβάζοντας διάφορα, βυθίζομαι στις μαύρες μου, και πάλι. ξαφνικά επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία, βρίσκω τον εαυτό μου με 15 tabs ανοιχτά στον πορτοκαλί αλεπου-φανές εξερευνητή του κυβερνοχώρου, και σκέφτομαι πως αν περάσουν άλλα δέκα λεπτά στην δουλειά χωρίς να δουλεύω (ενημερώνομαι) θα με κρεμάσουν και θα με απολύσουν παραδειγματικά.

but the grym thoughts push and push forward, they do
. Τώρα που μιλάμε για δικά μας εθνικά, εθνικιστικά θέματα, και για πολιτική αφύπνηση γενικότερα (αφύπνηση, ηλίαση, ηλιθίαση, σε διαφορετικούς ανθρώπους εμφανίζεται διαφορετικά, σαν τον Θεό ενα πράγμα) - λένε ότι η Ρωσία επιστρέφει, έχει επιστρέψει, στην εποχή του Σταλινικού σχεδόν ολοκληρωτισμού. (google for parallels) Αααα.. ναιιι;.. Δεν θα το πίστευα ποτέ..

Διάβασα κάπου ότι είναι επειδή οι ρώσοι διακατεχόμαστε.. επ.. διακατέχονται απο πατερναλιστικά συναισθήματα, και ότι κατά βάθος θέλουν να έχουν έναν ηγέτη τύραννο αλλά και πατέρα, σκληρό αλλά και δυνατό, περίφανο. Εγώ δεν είμαι σίγουρος αν είναι αυτό, απλώς νομίζω ότι στην ρωσία ο κόσμος φοβάται γιατί ξέρει τι μπορεί να τους κάνει (αυτό που λέμε ιστορική μνήμη; ενστινκτώδης μνήμη;) - επίσης, όταν μεγαλώνεις σε μια χώρα μπάχαλο με μοναδική σεβαστή αξία το χρήμα και την δύναμη, μαθαίνεις να λαμβάνεις τις ανισότητες, τις αδικίες σαν κάτι απόλυτα φυσιολογικό...

Ξέρατε ότι υπάρχει το Doomsday Clock? Σήμερα είναι στο δώδεκα παρα πέντε. Στις δώδεκα την έχουμε πατήσει (λεκτικά προσχήματα). Γενικά απο τότε που το έφτιαξαν ήταν πάντα στο παρα πέντε, άντε στο παρατέταρτο. Το χειρότερο ήταν στο παρα δύο.

http://en.wikipedia.org/wiki/Doomsday_Clock

άντε να φρεσκάρουμε λίγο την μνήμη μας και να ποδοχτυπηθούμε για λίγο, τωρα που γίνεται λίγο πιο επίκαιρο το θέμα της ελεγχόμενης ηλιθίασης, ολοκληρωτισμού, και ολοκαυτώματος, που δεν έχει σημασία αν είναι πυρηνικό ή ψυχολογικό - με το τραγούδι βεβαίως βεβαίως που αναφέρεται στο προηγούμενο άρθρο της wikipedia



τι να πω.. γενικά απο μουσικούς ακτιβιστές δεν τα πάμε άσχημα, .... human consumes human, mates :/



καλή τύχη..

αντ μπάϊτ γκαστ αρμπάϊτ

νιώθω ομιλητικός. με τσίμπησε ενα μυρμήγκι καθώς το πλάκωσα τυχαία με τον αγκώνα μου. αρχικά είχα την εντύπωση πως απλά ακούμπησα το χέρι μου πάνω σε ένα μικρό κομμάτι γυαλιού, ή ένα ξερό κομματάκι ψωμιού (breadcrumb, πως μεταφράζεται;;), καθώς είναι πολλά τέτοια κομματάκια διασκορπισμένα πάνω στο τραπέζι μου (χα, θεέ μου, τι εικόνα μάλλον δίνω με αυτά τα λόγια μου). να όμως που ήταν ένα μυρμηγκάκι, μικρό και ταλαιπωρημένο, και θυμωμένο με μένα τον ατσούμπαλο γίγαντα που δεν βλέπει που βάζει τα χέρια του, με τις δαγκανίτσες του μέσα στο δέρμα μου. το βγάζω προσεκτικά και το αφήνω πάνω στο τραπέζι το ζωντανό.

το τσίμπημα του καίει - δεν δημιουργεί κνησμό όπως το τσίμπημα του κουνουπιού - έχει την αίσθηση καψίματος, και μια μικρή-μικρή κοκκινίλα. το μυρμηγκάκι προσπαθεί να συνέλθει μετά από το σοκ, καθαρίζει τις κεραίες του, και μερικές φορές περιφέρεται λίγο γύρω από την ίδια θέση, σαν να δοκιμάζει τα μέλη του, αν μπορούν να κουνιούνται ακόμα. πήγα να διαβάσω στο wikipedia για τα μυρμήγκια (social insects!), και είναι καλά, λέει, όπως και τα σκουλήκια, κάνουν καλό στην φύση.

και θυμόμουν που μικρός ακουμπούσα το χέρι μου (χλοπ χλοπ) πάνω σε μυρμηγκοφωλιές που έβρισκα, και μετά μύριζα την παλάμη - όταν χτυπάς τα μυρμηγκάκια, βγάζουν από το σώμα τους ένα πράγμα που μυρίζει πολύ έντονα, σαν το νέφτι (τόσο έντονα), αλλά και διαφορετικά και μοναδικά, περίεργα, όχι ευχάριστα (εκτός και αν είσαι βιτσιόζος) - μαθαίνω ότι είναι μάλλον το "formic acid".

και αυτό που ξέρουμε όλοι αλλά πια δεν μας κάνει και πολύ εντύπωση - "...Ant societies have division of labour, communication between individuals, and an ability to solve complex problems.[8] These parallels with human societies have long been an inspiration and subject of study..." (source - wikipedia)

μιας και μιλάμε για μυρμήγκια, θυμήθηκα τους adam and the ants, και τον ηγέτη τους τον εκκεντρικό (νομίζω) adam ant.



καθώς επίσης ένα ρώσικο παιδικό βινύλιο με δυο παραμύθια που άκουγα μικρός, με πρωταγωνιστή το μυρμήγκι Κούζια.



ορίστε μας και τα μυρμήγκια στην ποπ τέχνη :Ρ

lucifer rising

"Lucifer Rising" (1966-72) in its psychedelic, colourful, cranky and mystical glory. It's the first time I lay my eye upon it, thanks to a musical blog I quite admire. The soundtrack written and performed by Bobby Beausoleil and a band, in... jail (a sort of Count Grishnackh's percursor). Marianne Faithfull also appears among the few of the cast.

It struck my eye because Bobby Beausoleil was, methinks, mentioned, or, rather, tributed, by Current 93 in Swastikas for GNoddy, he was involved in Charles Manson story (which I was never particularly hot to read about) ... and now, what about all those connections of the music we like, the visuals we adore, the art we praise with the individuals that committed .. even not impulsive... in any case detestable crimes..

I really don't know...

kill kill killy kill - one of those disturbing teeth gritting songs i never listen to, apart from occasions like this.. (i don't think they are listenable actually, apart from their somehow documentary, referential, veiled nature)