καθώς μαζευόταν η βροχοψυχοθύελλα σήμερα (όλα κίτρινα γύρω) σκεφτόμουν περπατώντας, όταν προφανώς ήμουν ακόμα σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, για τους μπουμπουνάνους.
σκεφτόμουν πως θα ξεκινούσα λακωνικά όπως στο τγουίτερ, με κάτι σαν το
- ... μαμά, γιατί λένε τους μπουμπουνάνους μπουμπουΝΑΝΟΥΣ; αφου κάνουν τόσο θόρυβο; νομίζω ότι είναι πραγματικά πολύ μεγάλοι γίγαντες.
- ... μπαμπά, τους λένε έτσι για να μην φοβόμαστε;
- ... ναι, παιδί μου, αυτό που λες είναι, νομίζω [πόσο βολικό παιδί που απαντάει μόνος του στις ερωτήσεις του]
προσωπικά νομίζω ότι πάντα ήμουν καλύτερος στο να κάνω ερωτήσεις, κάποιες ρητορικές πιο πολύ, εννοείται - ερωτήσεις που δεν ξέρω αν θα περίμενα κάποια απάντηση γι'αυτές - ιδίως όταν πλέον δεν ήμουν παιδί και κατανοούσα πλήρως ότι δεν μπορούν να απαντηθούν κάποια πράγματα, και ότι κάποιες ερωτήσεις ακούγονται γελοίες και παιδίστικες, οπότε τις έκανα στον εαυτό μου μόνο.
το εγώ παιδί στον εγώ γωνέα, όπως στο βιβλίο "I'm OK, you're OK", δεν θυμάμαι ποιανού, που παρόλη την ευκολία και σαφήνεια του τίτλου του, με κούραζε και με κουράζει αφάνταστα όταν προσπαθώ να το διαβάσω γιατί παρουσιάζει κάποια ψυχαναλυτική θεωρία, με επιστημονικό τρόπο, όλα αυτά, ξέρετε (χασμουριέμαι.. χαζός + μωρό (ή μούρο) + βαριέμαι = )
υπήρχε ενας συνθέτης στην ΕΣΣΔ που έφτιαξε πολλές μουσικές για πολύ γνωστές ταινίες εκείνης της χώρας, εκείνης της εποχής, και είχε γράψει και αυτό το τραγούδι, που κατα τύχη το άκουσα ξανά πριν απο λίγο..
toffee = coffee with taffeine, but i actually prefer detaf, if you want my point of you, that is
my point of you = my point of view merged with YOU on a X-Y plane, summed up to be something quite impossible
have i told you i'm a proud owner of this now?
[the moon is blue]
[there behind a cloud]
and have i told you i started liking graphic design stuff, posters and such..
yes, yes, becoming artsy fartsy itchy bitchy type.
but no, of course
(αυτό το τραγούδι με μαγεύει)