υπνο #121546

25/11/2020 σημερα είδα την Ω. να ηγείται μιας μικρής ομάδας τηλεφωνητών, ή κάποιων ανθρώπων άλλης ειδηκότητας - και θυμάμαι κάτι κωδικούς που ανταλλάζαμε και κάπως συνεργαζόμασταν. μετα θυμάμαι πως δούλευα στην σεμάντιξ πάλι, πως ο Μ. με την ήρεμη και ισορροπιμένη του φωνή αναστατωνόταν, όταν άνοιγα την βρύση πολύ δυνατά ώστε να ξεπλύνω το σφουγγαράκι, και σπαταλούσα τόσο πολύ νερό - ή για άλλον λόγο - δεν ξέρω. βέβαια αναρωτιέμαι - τελικά στον ύπνο μας όλοι οι ήρωες με τους οποίους επικοινωνούμε, είναι όλοι δικές μας προβολές και άρα υποστάσεις του ίδιου μας του εγώ; αναρωτήθηκα εγώ ο wannabe φιλόσοφος.

σκεφτόμουν εκείνη την εταιρεία, στην οποία είχα δουλέψει 2-3 χρόνια πολύ παλιά, αυτές τις μέρες, νομίζω - με αφορμή για γενική ανατριχίλα νοσταλγικότητας που με έχει πιάσει ίσως και λόγω του λοκντάουν. τελικά βλέπουμε στον ύπνο ότι σκεφτόμαστε στο ξύπνιο; θυμήθηκα όταν μικρός κάπου είχα ακούσει ότι αν βάλεις μια πετσέτα κάτω από το μαξιλάρι σου και πριν κοιμηθείς σκεφθείς κάτι πάρα πολύ - τότε μπορεί να το δεις στον ύπνο σου. θυμάμαι πως επιχείρισα να το κάνω - ήμουν στο διαμέρισμα των παππούδων μου, όταν ζούσαν, στην ρωσία, και κοιμόμασταν όλοι μαζί στο ίδιο κρεββάτι νομίζω - και θυμάμαι ότι δεν είδα αυτό που ήθελα στον ύπνο μου τότε. δεν θυμάμαι τι ήθελα να δω - δεν θυμάμαι αν ήμουν σε ηλικία που άρχισα να ερωτεύομαι κορίτσια. γιατί αν ήμουν σίγουρα θα ευχήθηκα να δω κάποια τότε συμπάθειά μου. όπως και να έχει σκέφτομαι τώρα πως το όνειρο σου προσφέρει μιας μορφής ελευθερία βρε παιδί μου π.χ. να βλέπεις ένα άτομο και να κάνεις διάδρασή μαζί του - και εκείνο το άτομο είναι μέρος του κόσμου σου, δεν είναι ξένο ως προς το πως το αντιλαμβάνεσαι - είναι μέρος του εαυτού σου κατ' επέκταση, δεν είναι ακριβώς το άτομο - εκείνο το άτομο που γνωρίζεις στην πραγματικότητα ή μπορεί να μην γνωρίζεις [η διάδρασή μαζί του δεν είναι θλήψη ή μία μελλοντική θλήψη φόβος φόβος]

ο κόσμος είναι σκληρός.. [για τα μαλλιά σου]

23/11/2020 κάπως έτσι αρχίζουν και σου μπαίνουν οι ιδέες πως ένα άδειο δωμάτιο μπορεί να νιώθει μοναξιά και πως... ελλείψει εμπνεύσεως πάω να δω τι έχω γράψει στο ηλεκτρονικό μου σημειωματάριο που εδώ και καιρό θα ήθελα να το μεταφέρω εδώ και όλο δεν πρόφταινα.

25/11/2020 και τώρα δυσκολεύομαι να ανατρέξω σε εκείνα τα πενιχρά αποφθέγματα. προς το παρόν κατέληξα να μελετάω κάτι παλιές φωτογραφίες. είναι άπειρα ευχάριστο να έχεις παλιές φωτογραφίες να περιεργάζεσαι που και που. είναι ήδη βράδυ.

υπνο #52456

σήμερα έβλεπα πάλι την γιαγιά μου. στην ονειροχώρα την σημερινή η γιαγιά μου έμενε στην ρωσία και ήθελε βοήθεια. λέγαμε μήπως μπορεί να κανονιστεί να της πηγαίνει ο πατέρας μου κάποια προϊόντα από σουπερμάρκετ δύο φορές τον μήνα. αλλά ήταν και σαν να έμενε σε μια ξένη πόλη.
πηγαίναμε κάπου με λεωφορείο. κατεβαίναμε πριν φτάσουμε στην στάση μας για να μην την χάσουμε σίγουρα. περπατούσαμε και την κρατούσα από το χέρι.

καθώς προχωράει η μέρα θυμάμαι και άλλα πράγματα από το όνειρό μου - ή άλλο ένα όνειρο που είδα, αν θα μπορούσαν να διαχωριζόντουσαν αυτά. ένα από τα όνειρα που ξαναέρχονται. ήμουν στρατό και θυμόμουν πως έκανα μια συμπληρωματική θητεία και την επόμενη μέρα θυμήθηκα πως ήταν η ημέρα της απόλυσής μου. θυμόμουν μάλλον με χαρά και επίσης μια αίσθηση ξαφνικού κενού - ότι την επόμενη μέρα δεν θα χρειαζόταν να βρίσκομαι εκεί και εκεί - αισθάνθηκα μια ελευθερία - μάλλον η αίσθηση της χαράς ήταν πιο μεγάλη. σε άλλες εκδοχές αυτού του ονείρου, παλιότερα, π.χ. δεν έβρισκα την φόρμα παραλλαγής μου και γέμιζα ντροπή και απελπησία, σε άλλη παραλλαγή έπιανα κουβέντα με τον διοικητή της μονάδας μου και του πηγαινόφερνα χαρτιά.

ίσως να μην έχει και πολύ νόημα αυτή η εξιστόρηση. τις λεπτομέρειες του ονείρου δεν τις θυμάμαι, και ένα γενικό περίγραμμα μάλλον δεν προσφέρει και πάρα πολλά. κατά βάθος ίσως να προσπαθώ απλώς να συμπληρώσω ένα κενό και να θάψω κάτι άλλα που γράφω εδωπέρα. ή περίτεχνα προσπαθώ να φυτρώσω σκέψεις εκεί που είμαι ένα έρημο τοπίο, να κάνω ποιητικό κάτι που από μόνο του δεν υπάρχει. να φτιάξω στίχους που ο ρόλος τους να μην είναι τίποτα παρά λεκτική υπόκρουση σε μια μελωδία. αδύνατο να στηρίξεις μια μελωδία με λέξεις - οι λέξεις κλέβουν πάντα την παράσταση. και σαν να υπήρχε νόημα σε αυτά. η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει - προσπαθώ να εφαρμώσω μια αυτόματη γραφή της οποίας της λείπει το εικονοστάσιο - το νόημα και η έμπνευση, η φλόγα που δεν θέλει να σβήσει, που πάλλεται, μα ξέρεις πάντα πως είναι υπό την εξουσία σου. βλακείες. όλα προσποιητά φτιαχτά και μικροκαμωμένα. λεπτοκαμωμένα ήθελα να πω. αναρωτιέμαι τι θα δω σήμερα σε όνειρο.

αναμνη #14235

αρχείο txt από το desktop. εκκαθάριση.

θυμάμαι την δασκάλα μας στην ομάδα που μας κρατούσαν μετά το σχολείο μέχρι να μας πάρουν οι γωνείς. την θυμάμαι με αφορμή τις βόλτες που θυμήθηκα πως κάναμε σε παρακείμενη παιδική χαρά

θυμάμαι αυτές τις βόλτες γιατί μια φορά είχα πέσει με τα μούτρα από γλίτριμα σε ενα λοφίσκο, απ' αυτά που φτιάχναμε με πάγο για να κάνουμε τσουλίθρες, και είχα χτυπήσει πολύ το κάτω χείλος μου, είχε πριστεί, είχε ματώσει, - μετά από μέρες είχε μαυρίσει κιόλας - και με είχαν στείλει για να γυρίσω στο σχολείο, και όταν γύρισε η υπόλοιπη ομάδα, αρνιόμουν πεισματικά να δειξω την πληγή μου σε όσους το ζητούσαν, εκτός από ένα άτομο στο οποίο την έδειξα, και ήταν η κοπέλα που ήμουν ερωτευμένος ας πούμε.

για κάποιο λόγο νομίζω πως θυμήθηκα τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά αυτής της δασκάλας. θυμήθηκα την διάταξη της παιδικής χαράς - ήταν πλαϊ σε ένα κτήριο που ήταν σαν πτέρυγα πανεπιστημιακής σχολής - σαν μια αυλή τεράστια όπου όμως δεν πηγαινοερχόντουσαν άνθρωποι, δηλ. δεν ήταν αυλή πολυκατοικίας.

μαζεύαμε διάφορα σκουπίδια εκειπέρα, αλητεύαμε, θυμάμαι για κάποιο λόγο σπασμένες λάμπες και τσιγάρα - α, νομίζω μια φορά είχαμε βρει λεφτά σε πακέτο από τσιγάρα, και τα είχαμε παραδώσει στην δασκάλα, και μετά μετανιώναμε γι' αυτό και νομίζω ήταν μια ολόκληρη συζήτηση.

ο ήχος τ'αεροπλάνου να με πνίγει
οι γάτες και τα σκυλιά να μου φωνάζουν
απέραντες γιγάντιες αφίσες
πολιτικών που έκαναν πιλάτες

αποφλυωμένα σπίρτα να τσιρίζουν
βουνοκορφές και γκρεμισμένα σπίτια
απίστευτες και έγκυρες οι ώρες
του σταματιμού και άδοξης μελέτης

αρχείο txt άλλο. τέλη οκτ. 2020. σε ένα όνειρο μιας στιγμής φαντάστηκα, ή μάλλον, αισθάνθηκα πως είναι να με κάνουν select - όπως - για να με κάνουν copy-paste. μια λεπτή επιφάνεια, σαν μεζούρα έτοιμη να μετρήσει το δυσδιάστατό μου εγώ, να με διαπερνά απο πάνω ως κάτω διαβάζοντας ότι είμαι και ότι δεν γνωρίζω πως είμαι, τάζοντας την ύπαρξή μου όλη σε έναν αόρατο παντοδύναμο Χρήστη που με δύο κλικ θα με στείλει εκεί όπου η ύπαρξή μου θα είναι απαραίτητη

υπνο #12345

είδα πάλι την Ω. στον ύπνο μου. ήταν δίπλα μου στο δεξή μου χέρι και σαν να καθόμασταν σε έναν καναπέ. μου είπε ότι δεν μπορούσε με τίποτα να βρει χρήματα. μου έδινα πάσα στον ύπνο μου καθώς είναι ένα θέμα που πάντα έχω. τέλος πάντων οκ πέρα από όλες τις ψυχολογικές προεκτάσεις - αυτά έγιναν. εννοείται πως είπα ότι θα δώσω εγώ - δεν ξέρω τελικά αν το είπα ή δεν το είπα ή πως το είπα - θυμάμαι πως το σκεφτόμουν - αν το Χ ποσό είναι υπερβολικά πολλά, και θα πρέπει να προτείνω μισά.

η ουσία είναι - το θέμα που έχω - να βρεθώ σε μια θέση όπου πραγματικά και πρακτικά μπορώ να βοηθήσω και θέλω να βοηθήσω - δεν βρίσκομαι συχνά σε αυτή την κατάσταση.. μπροστά σε ένα άτομο που αγαπώ στην πραγματικότητα ή στον ύπνο μου δεν ξέρω. συνήθως πάντα τα κάνω θάλασσα.

μετά είδα την Ω. στο παλιό σπίτι που έμενα στην πεύκη - το θυμάμαι από την διάταξη των δωματίων. ήταν και κάποιοι φίλοι της που δεν τους πολυήξερα και είχε φέρει μερικά βινύλια και ήθελε να τα βάλει, σε αυτό το έπιπλο που δεν μεταφερόταν εύκολα γιατί ήταν μισοδιαλειμένο, που είχε και μια τηλεόραση πάνω - και κάτι έσπασε εκεί και έσπευσα να βοηθήσω να κρατήσω την τηλεόραση - γενικά δεν θυμάμαι να κατάφερε να παίξουν τα βινύλια - δεν θυμάμαι αν αισθάνθηκα ντροπή και ανυμποριά και αβολιά - όπως θα αισθανόμουν αν κάτι τέτοιο συνέβη στην πραγματικότητα.

το συμπέρασμα είναι ότι μετά απ' αυτό το όνειρο έλιωσα πάλι και κάθησα να σκεφθώ πόσο καιρό έχω να αισθανθώ αυτό το πράγμα του να είσαι σε μια σχέση που θέλεις να την θρέψεις. μετά από κάποιες ώρες κανένα ίχνος από αυτό το συναίσθημα. μια παγωμάρα και μια κυνικότητα. ή όχι.. απλά μια αίσθηση ότι δεν θέλω να κάνω τίποτα, ή δεν μπορώ να σκεφθώ να κάνω κάτι που να με γεμίσει. κανονικά πράγματα δηλαδή.