σήμερα για φέτος πρώτη φορά άκουσα
και ξαναθυμήθηκα τον τζίτζικα.
και ποιός δεν έχει μια ιδιαίτερη θέση
στην καρδιά του γι' αυτόν τον ήχο που κάνει.
αυτός ο ήχος έχει συνδεθεί με το βαθύ καλοκαίρι,
με την ζέστη
και την κουνάμενη από τον αέρα
φυλλωσιά των πεύκων
εκεί ψιλά όπως κοιτάς
καθώς σηκώνεις το κεφάλι σου
προς τα πάνω
(αν τι κεφάλι ήταν σώμα
θα λέγαμε
πως έχει γυρίσει ανάσκελα)
καθώς νιώθεις την ασφάλεια
και την θαλπωρή
της καλοκαιρινής ραστώνης.
το περσινό καλοκαίρι πέρασε σαν σίφουνας,
γεμάτο εντυπώσεις,
και δεν νομίζω να συγκράτησα τίποτα
πέρα από εκείνο το βασικό ένα πράγμα
στο οποίο είχα συγκεντρωθεί
(με απασχολούσε κάτι συγκεκριμένο
κάποιοι το είπανε έμμονη ιδέα (διαφώνησα))
τα red flags.
(αν ήμουν μια κόκκινη σημαία για σένα;
ίσως ούτε τέτοια τύχη μπορώ να διεκδικήσω
- ατυχής η τυχαία η ομοιολεξία - το κόκκινο
σημαιάκι, σαν μια κόκκινη κάρτα, σαν σημείο
προειδοποίησης - a warning sign - με την κόκκινη
σημαία ενός κόκκινου στρατού που από άλλους
έχει δοξαστεί και κατά άλλους έχει αποτελέσει
το όργανο ενός απολυταρχικού καθεστώτος)
τα red flags
λέω λίγο ειρωνικά, λίγο πικρόχολα,
αυτοαναφορούμενος
διφορούμενος
πάντα και εις τους αιώνες τον αιώνα
αιωνία η μνήμη του
(πέθανε ο κυρ Γιώργος, ο παλιός και ο κυριότερος,
πρακτικά, διαχειριστής της πολυκατοικίας
που το ένα από τα διαμερίσματά της μου
προσφέρει την στέγη)
μου έκανε εντύπωση όταν κάποιος
ανέφερε πως πέρσυ
το καλοκαίρι έκανε πολύ ζέστη -
συνειδητοποίησα ότι δεν θυμάμαι καθόλου
αν έκανε ή δεν έκανε και τι ακριβώς έκανε.
(όλα ήταν μια χαρά
- ας συντομεύσω τις περιγραφές μου)
από άποψη καιρού
πάντα το ελληνικό καλοκαίρι
φαντάζει κλασσικό,
ζεστό και κάποιες φορές ανελέητο,
και άλλες φορές γλυκό, γεμάτο
νυχτολούλουδο και δροσερό αεράκι
και ήχους από κύματα να σκάνε
κάπου δίπλα
πέρσυ είχα συγκεντρωθεί
στο να τα βιώνω στο τώρα
(που τώρα πια είναι το τότε)
σαν πλαισιωτές και συνοδευτικά σκηνικά,
κομπάρσους που να μην ξεχωρίζουν
ο ένας από τον άλλον μα δίνουν
τόνο και όγκο σε μια ήδη
υπάρχουσα εμπειρία
το φετινό καλοκαίρι είναι "καμία σχέση"
και μου έρχονται αναμνήσεις
από το περσινό μόνο
τα προπέρσινα δεν υπάρχουν
δεν υπήρχαν ποτέ ίσως
θαμπές φωτογραφίες στην μνήμη
έτσι και ο τζίτζικας
μου θύμισε κάτι από το παρελθόν,
λες και το παρόν, όλο το παρόν,
όπως το βιώνω αυτή την στιγμή, δεν είναι παρά
μια ανάμνηση του παρελθόντος (όλου)
ω ναι.
και οι άνθρωποι σύνολα από παρελθοντικές στιγμές.
που ενίοτε δεν θέλουν να θυμούνται.