φεμτεμπάκπ

[κάποια στιγμή το φθινόπωρο 2025]

coincidentally, i recently saw a dream (yesterday - technically, a dream before my last dream) where i quarrel with a woman who appears to be my boss, or a collaborator - like, she hired me to do something, and there was a big resentment over something and i was on wits end, and in my dream, i bit her chin.

(δεν ξέρω τι δουλειά είχαν τα παρακάτω)
ψυχοφθόροι ψηφοφόροι
φθοριούχοι αγγελιοφόροι
αμανέδες και πεσκέσια
γιουσουφάκια ταχυδρόμοι

(έψαχνα να ονομάσω ένα άλλο blog στο οποίο θα τοποθετούσα τα posts μου από το φμπ. σας έχω πει ότι κάνω τέτοιο πράγμα; και τι νόημα έχει, θα με ρωτήσετε; και θα σας απαντήσω πως δεν ξέρω. και μετά από λίγο πως ξέρω πολύ καλά. όπως συνήθως κάνω - θέλω να αφήσω το ψηφιακό μου αποτύπωμα στον ιστό της αράχνης του σύμπαντος000990224)

κεφμπεμπάμπ
κεφτεφμπάμπ
κεφτεμπάφμπ

μερικές φορές, κάποιες ήσυχες Δευτέρες όπως σήμερα, νομίζω πως μπορώ να ακούσω τον ήχο που κάνουν τα κύματα στην θάλασσα, και ας η κοντινότερη θάλασσα είναι 12 χιλιόμετρα μακριά.

Στην πράξη, νομίζω πως αυτά δεν είναι τα κύματα, αλλά τα αμάξια που περνούν από τον κάτω δρόμο (από την κάτω βόλτα, που λέει ο λόγος) αλλά λόγω κάποιων ιδιαίτερων μετεορολογικών ακουστικών συνθηκών ο ήχος που κάνουν τα λάστιχά τους πάνω στην άσφαλτο ακούγεται σαν το χαλίκι που μονίμως συνθηκολογεί και μεμιάς συγκρούεται με την θάλασσα, ή μάλλον η θάλασσα, η οποία μια έρχεται και μια φεύγει, δεν μπορεί να αποφασίσει, και το χαλίκι ακουμπάει, και αφήνει, ακουμπάει, και αφήνει.

και στο σημερινό όνειρο έβλεπα ένα πάρκο, με πεσμένα φύλλα - προφανώς ήταν φθινόπωρο. είχε έναν μπαμπά κάπου ο οποίος έβαζε τα παιδιά του να οδηγούν κάτι αυτοσχέδια αεροπλάνα - που έμοιαζαν σαν εκείνα που τα βλέπουμε σε φωτογραφίες πρώτων ever αεροπλάνων. - σαν ξύλινα πράγματα με διάφορα πανιά. και έβλεπα τα παιδιά αυτά, την συγκέντρωση που είχαν στο πρόσωπο, την αποφασιστικότητα, καθώς ετοιμαζόντουσαν, και τα θαύμαζα. σαν φάτσα δεν μου θύμιζαν κάποιον - ίσως έμοιαζαν λίγο με το παιδάκι που κάποια στιγμή έκλαιγε στο Home Improvement γιατί τον είχαν φοβίσει τα άλλα διαβολάκια για τον θάνατο και το ότι μια μέρα θα πεθάνει. μετά αγάλιαζα την γυναίκα του πατέρα μου κλαίγοντας γιατί της έλεγα πόσο μου λείπει ο πατέρας μου, και μού έλεγε πόσο κρίμα είναι που έφυγε.

μια άλλη συνηθισμένη ανάμνησή μου είναι η μητέρα μου να παίζει το sokoban, με τις ώρες. που ενδεχομένως στο μυαλό μου να το έχω μπερδέψει με τότε που δούλευε στον υπολογιστή με τις ώρες, και κάποια άλλη στιγμή να έτυχε να παίζει sokoban λίγο, και μου έχει μείνει ότι έπαιζε με τις ώρες, που είναι κάπως παράλογο καθώς δεν είχε και πάρα πολύ ώρα για τέτοιο χάσιμο. η μητέρα μου πάντα είχε την ενοχή ότι δεν ασχολήθηκε μαζί μου όσο πρέπει, και ότι μεγάλωσα σαν το χορτάρι που απλώς μεγαλώνει όταν το αφήνεις.