stuff from the memory

Just for the sake of little nostalgia.. One of my favorite russian bands, Nautilus Pompilius in some of their old clips - fished them out of youtube.



This one contains a phrase that became sort of a slogan, or just a good short way to describe the irony of the things in the Soviet Union as opposed to the western world - or the opposite - who knows - in the refrain it goes like "Alain Delon doesn't drink cologne, Alain Delon drinks double bourbon, Alain Delon doesn't speak Russian, but French" - the whole song, and for that matter, the whole of the 1989 album "Kniaz Tishini" is very ironic but moving and touching too, it talks a lot about how things were and how people, especially younger generation, felt in the Soviet Union (at least in its last days)



This reminded me of another song by a less traditionally rock band - more of a disco band of those days - Elektronniy Malchik (Electronic Boy) - it describes a fictional story where a guy is unnerved by his fiancee who is too much head over heels about Dieter Bohlen, the then leader of a very successful duo, the Modern Talking, and keeps telling him that "Dieter Bohlen doesn't smoke, Dieter Bohlen doesn't drink, Dieter Bohlen doesn't munch on sandwiches in the morning".. etc.



Anyway, Nautilus Pompilius' song took a more serious and bitter look on the things, the other song was just funny, albeit descriptive too :)



And here's another NP classic song - of another era - I think this must be somewhere in the first half of the 90's. I remember listening to it just before we left Russia. It talks in the first person, to a girl - and tells her that "we are going to live in a small small shack on a bank of a very quiet river - nobody will blame us for leaving " etc.. It's just very smooth, and quite warm and lively at the same time





Stuff I discovered yesterday in Monastiraki:
Au Pairs - Sense and sensuality (1982) - was quite interesting - i read about them later on - of the same scene and approximate style as gang of four, mekons, influenced by talking heads, very ironic and provokative, with female vocals mostly - they catalogue them under post-punk/new-wave - they are also well known about their liberal sexual views

The Wedding Present - Singles (1995-97) - i liked it some.. in fact, i was afraid i wouldn't like this much - but the songs are good and melodic, with more harsh parts as well - but mostly sweet, in shoegazing sort of manner.. it's a nice listen..

Sully - I have much to report (1998) - this was a bit boring, but interesting as well - female dreamy a bit breathy vocals, singing mish-mash, like Liz Frazer from Cocteau Twins, but more monotonous, and the backing music is in shoegazing vein as well, with more outbursts of harshness with guitars and drums - i like those..

learned helplessness

Βήκα τυχαία σε ενα φόρουμ ψάχνοντας για κάτι προγραμματιστικό (find/grep)
κάτι με ψυχολογικές προεκτάσεις..
(http://lists.hellug.gr/pipermail/linux-greek-users/2006-December/065869.html)
"...Όπως αναφέρει κάπου και ο joel Spolsky:

Years later, when I got to college, I learned about an important
theory of psychology called Learned Helplessness, developed by Dr.
Martin E. P. Seligman. This theory, backed up by years of research, is
that a great deal of depression grows out of a feeling of
helplessness: the feeling that you cannot control your environment
[for example can't get this find to just work in a minute and get over
it]. The more you feel that you can control your environment, and that
the things you do are actually working, the happier you are. When you
find yourself frustrated, angry, and upset, it's probably because of
something that happened that you could not control: even something
small. The space bar on your keyboard is not working well. When you
type, some of the words are stuck together. This gets frustrating,
because you are pressing the space bar and nothing is happening. The
key to your front door doesn't work very well. When you try to turn
it, it sticks. Another tiny frustration. [then you must find/grep
these thousand files and it takes 10 minutes to do it right allthough
you have a good idea about what must be done] These things add up;
these are the things that make us unhappy on a day-to-day basis. Even
though they seem too petty to dwell on (I mean, there are people
starving in Africa, for heaven's sake, I can't get upset about
[find/grep]), nonetheless they change our moods... "

Theory of learned helplessness in Wikipedia:
http://en.wikipedia.org/wiki/Learned_helplessness

ούνειρο

θυμήθηκα ένα όνειρο που είδα σήμερα. το θυμήθηκα τώρα μόλις και ξέρω
ότι το είδα σήμερα νύχτα. μπορεί να είναι ένα απόσπασμα από όνειρο -
πάντως είναι μια ολοκληρωμένη σκηνή. είδα ότι είμαι σε ένα τόσο δα
μικρό μαγαζάκι (ίσα που χωρούσε μια καρέκλα και ένα ταμείο εκειπέρα)
και ο τύπος πουλούσε εισιτήρια - ήξερα ότι είχε μόλις ανοίξει - new
kid in town και έτσι. διοργάνωναν συναυλίες. και μπροστά μου ήταν
κάποιος και αγόρασαν εισιτήρια. και όταν ήταν η σειρά μου, ξέχασα που
θέλω να παω. βασικά πιάσαμε συζήτηση με τον τύπο, και προσπαθούσα εκεί
να βρω σε ποια συναυλία να παω - και του λεω για current 93, αλλά μετά
του λεω - αφού θα γίνει την άνοιξη, θα το πάρω τότε το εισιτήριο. και
προσπαθούσα να σκεφθώ κάπου να παω και δεν έβρισκα - σκέφθηκα και τους
chambao και τους puressence. pokito a poko. poko a poko. τέλος πάντων,
μετά μαζεύτηκε και άλλος κόσμος στο μαγαζί (πως χωρούσαν!) και
αρχίσαμε να συζητάμε όλοι για βλακείες και να περνάμε καλά - νομίζω
πως κάποιος ξάπλωσε κιόλας κάτω στο πάτωμα. και όλα αυτά για να
επιλέξω μια συναυλία να πάω. τελικά του είπα πως δεν θα πάρω κάτι, και
έφυγα..

Πλάτων Ριβέλλης, Συναντήσεις της Πέμπτης

πήγα στην πρώτη (νομίζω) από τις συναντήσεις της Πέμπτης του Φωτογραφικού Κύκλου (νομίζω), δηλαδή του Πλάτωνα Ριβέλλη, στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς. Η συνάντηση αφιερωνόταν στον Φεντερίκο Φελλίνι που και γω τον θαυμάζω πολύ, χωρίς να είχα κάνει προσπάθεια ποτέ να αναρωτηθώ το γιατί.

ο Πλάτων Ριβέλλης ο ίδιος έκανε την ομιλία και την παρουσίαση, ήταν ΤΕΛΕΙΟΣ - ο άνθρωπος είναι απο κάθε άποψης θαυμαστός - και τον κάνω να ακούγεται τώρα σαν φιγουρίνι σε βιτρίνα - αλλά πραγματικά - ο άνθρωπος ακούγεται ψυχούλα.. Είναι και η πρώτη φορά που τον ακούω, οπότε με επιφύλαξη - αλλά πραγματικά -... και τι μας δίδαξε η κοινωνία - να λέμε την πρώτη άποψη πάντα με την επιφύλαξη..; και γαμώτα άτομαι είναι - είπε συνοπτικά τα έργα του Φελλίνι, περιέγραψε την προσωπική του άποψη - πάντοτε συνοπτικά και περιεκτικά, για το κάθε έργο - και αναφέρθηκε σε πολλές στιγμές και σκέψεις του περι του Φελλίνι - δίνοντας προσωπικό χαρακτήρα στην αφιέρωσή του - όπως και θα έπρεπε να είναι.. Είπε και την γνώμη του - που την σέβομαι και την ενστερνίζομαι απόλυτα - να μην πω που με συγκινεί - πως ο καλλιτέχνης που παρουσιάζει την μαυρίλα της ζωής και την δυστυχία, και την ειρωνεία - και το αφήνει εκεί - χωρίς να δώσει μια αισιόδοξη διέξοδο, ενα πιο ελπιδοφόρο τέλος - πράττει κακώς..
Προς το τέλος της παρουσίασης έβαλε αποσπάσματα απο έργα του Φελλίνι, που ήταν εξαιρετικά ενδιαφέροντα - και που περιέγραφαν εν ολίγοις αυτό που ήθελε να πει για τον Φελλίνι - για τον αυθορμητισμό του, για τον σουρρεαλισμό του που φαινόταν απόλυτα συνειδητοποιημένος προς αυτόν, αλλά παράξενος προς κάποιους άλλους, και για την αισιοδοξία του - για την συγκινητική αισιοδοξία του που γενικά είναι ενα στοιχείο προς θαυμασμό.. (νιώθω κάτι να με τσιγκλάει στην καρδιά μου, κάτι που θέλει να βγει αβιαστα, άφοβα, με σθένος, με ροή..)
θα έλεγα πως και οι δύο, ο Φελλίνι και ο Ριβέλλης είναι προς θαυμασμό :) ακριβώς γιατί συνενώνουν ανθρώπους με ίδια ή παρόμοια τελος πάντων συναισθήματα.. γιατί τους κάνουν να νιώθουν συγκίνηση.

πριν μπω στο μουσείο, είχα κατεβάσει μερικές μπύρες, και παρόλο που πήγα στις εξαιρετικές τουαλέτες του Μπενάκη και έκανα την ανάγκη μου πριν την ομιλία, άρχισα να κατουριέμαι και πάλι με άυξοντα ρυθμό κατά την διάρκειά της - οπότε αναγκάστηκα να φύγω κατά τις 10, ενώ οι προβολές των αποσπασμάτων απο έργα και documentaries του/για τον Φελλίνι συνεχιζόντουσαν. Πριν μπω λοιπον, κοίταξα στην βιτρίνα το χώλ του Μπενάκη - με το μπαρ που ήταν δωρεάν (δεν ξέρω για ποιο απο τα δύο - το ξεκίνημα των συναντήσεων της Πέμπτης του Ριβέλλη, ή την έκθεση "Γενέθλιος τόπος" κάποιων ελλήνων ζωγράφων) - και είδα την παρέα του Ριβέλλη, και τον ίδιο, να κοιτάζει καμια πενινταριά φωτογραφίες που του έδωσε κάποιος που στεκόταν δίπλα του, προφανώς ζητώντας εναν σχολιασμό ή μια άποψη... Ε λοιπόν - η σκηνή ήταν ακριβώς οπως την είχαν περιγράψει ο Βαγγέλης και ο Παναγιώτης της φωτογραφικής ομάδας του ΠΟΦΠΑ - κοίταγε τις φωτογραφίες αφιερώνοντας λιγότερο απο 1 δευτερόλεπτο στην κάθε μια - κοιτάζοντάς τες οπως ενας με πρεσβειοπεία - κοιτάζωντας κατά στηγμές καμμία για λιγο πιο πολύ ωρα.. στεκόμουν έτσι μπροστά στο παράθυρο του Μπενάκη, και τον κοίταγα παγωμένος, με ενα μισοχαμόγελο στο πρόσωπο (γιατί είδα αυτό που είχα στο μυαλό μου απο την εικώνα που μου μετέδωσαν τα παιδιά) και με σχολίασε μια κυρία εκεί της παρέας - και ήξερα μέσα μου οτι σχολιάζει την καθως πρέπει αντίδρασή μου :)) τον σεβασμό προς το φευγαλέο, το ακαταμάχητο, το αυθόρμητο στοιχείο του καλλητέχνη που έβγαζε ο Ριβέλλης κοιτάζοντας τις φωτογραφίες :)) δεν με χάλασε.

τέλος πάντων..
διαβάζοντας την "Εισαγωγή στην καλλητεχνική φωτογραφία" του Ριβέλλη (πολύ πολύ ωραίο - το ίδιο άμεσο με την ομιλία) απλά δεν μπορώ να μην συγκινούμαι - με αυτήν την φάση.. την αμεσότητα.. σε φάση - που κάθε πράγμα που το διαβάζω, να θέλω να το διαβάσω σε κάποιον - και να του πω - "δεν είναι γαμάτο;"...
δεν ξέρω.. σαν να τα κρατάει ολα η καρδιά μου και να μην τα αφήνει απο έξω.. πόσο πολύ θέλω να βγουν..

στον δρόμο του γυρισμού, περπάτησα ως το Μοναστηράκι - κατεβαίνοντας στο μετρό, έκανα ενα απο τα αγαπημένα μου σπορ - περπατούσα κοντά στον τοίχο, σέρνοντας τα δάχτυλά μου πάνω του, ώστε να ακούγονται τα τσακ-τσακ καθως τα νύχια μου περνούσαν πάνω στις εσοχές ανάμεσα στα πλακάκια.. και δύο κοπελλίτσες πίσω μου με πρόλαβαν και κάναν το ίδιο... μισο-κοροιδεύοντας μισο-παίζοντας.. ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ;; :))) ρε πούστη μου, ένιωσα μεγάλη χαρά - ανάμεικτα με ενα ήχος ντροπής - αλλά ας πάει εκει που πρέπει.. και μετά οταν τις πρόλαβα στην αποβάθρα, τις έκανα ενα νόημα τύπου γεια με το χέρι, και μου λέει η μια - σε κέρδισα, σε πρόλαβα :)) και βασικά - δεν είχα κάτι να πω - μόνο να χαμογιελάσω..

είναι ωραία η ζωή...
παρ'ολες τις μαλακίες, παρόλα τα προβλήματα - οπως είπε και ο Ριβέλλης στην παρουσίαση σήμερα - οτι το γνωστό έργο του Φελλίνι, το "Dolce Vita" κανονικά ήταν να ονομαστεί όχι σκέτα "Ωραία ζωή" αλλά "Και όμως η ζωή είναι ωραία"...

γεια χαρά!

soundtrack του post: Michael Mantler - The Hapless Child (με τον
Robert Wyatt στην φωνή) - όχι οτι κατάλαβα τίποτα..
για περισσότερες πληροφορίες περί Συναντήσεων της Πέμπτης 2007-2008
(κάπου μετά την μέση της σελίδας) :
http://www.benaki.gr/exhibitions/gr/index.htm
Η σελίδα του Φωτογραφικού Κύκλου του Ριβέλλη: http://www.photocircle.gr/

my trip to Europe

Bari, Italy





Verona, Italy









Torino, Italy





Paris, France
Jardin Des Tuileries



Avenue d'Iena - Champs-Elysees - Clemenceau - Place de la Concorde



Opera de Paris



Amsterdam, Holland





Wageningen, Holland



Enschede, Holland







Zell Am Harmersbach, Germany







Strasbourg, France







Various places, in train