Πλάτων Ριβέλλης, Συναντήσεις της Πέμπτης

πήγα στην πρώτη (νομίζω) από τις συναντήσεις της Πέμπτης του Φωτογραφικού Κύκλου (νομίζω), δηλαδή του Πλάτωνα Ριβέλλη, στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς. Η συνάντηση αφιερωνόταν στον Φεντερίκο Φελλίνι που και γω τον θαυμάζω πολύ, χωρίς να είχα κάνει προσπάθεια ποτέ να αναρωτηθώ το γιατί.

ο Πλάτων Ριβέλλης ο ίδιος έκανε την ομιλία και την παρουσίαση, ήταν ΤΕΛΕΙΟΣ - ο άνθρωπος είναι απο κάθε άποψης θαυμαστός - και τον κάνω να ακούγεται τώρα σαν φιγουρίνι σε βιτρίνα - αλλά πραγματικά - ο άνθρωπος ακούγεται ψυχούλα.. Είναι και η πρώτη φορά που τον ακούω, οπότε με επιφύλαξη - αλλά πραγματικά -... και τι μας δίδαξε η κοινωνία - να λέμε την πρώτη άποψη πάντα με την επιφύλαξη..; και γαμώτα άτομαι είναι - είπε συνοπτικά τα έργα του Φελλίνι, περιέγραψε την προσωπική του άποψη - πάντοτε συνοπτικά και περιεκτικά, για το κάθε έργο - και αναφέρθηκε σε πολλές στιγμές και σκέψεις του περι του Φελλίνι - δίνοντας προσωπικό χαρακτήρα στην αφιέρωσή του - όπως και θα έπρεπε να είναι.. Είπε και την γνώμη του - που την σέβομαι και την ενστερνίζομαι απόλυτα - να μην πω που με συγκινεί - πως ο καλλιτέχνης που παρουσιάζει την μαυρίλα της ζωής και την δυστυχία, και την ειρωνεία - και το αφήνει εκεί - χωρίς να δώσει μια αισιόδοξη διέξοδο, ενα πιο ελπιδοφόρο τέλος - πράττει κακώς..
Προς το τέλος της παρουσίασης έβαλε αποσπάσματα απο έργα του Φελλίνι, που ήταν εξαιρετικά ενδιαφέροντα - και που περιέγραφαν εν ολίγοις αυτό που ήθελε να πει για τον Φελλίνι - για τον αυθορμητισμό του, για τον σουρρεαλισμό του που φαινόταν απόλυτα συνειδητοποιημένος προς αυτόν, αλλά παράξενος προς κάποιους άλλους, και για την αισιοδοξία του - για την συγκινητική αισιοδοξία του που γενικά είναι ενα στοιχείο προς θαυμασμό.. (νιώθω κάτι να με τσιγκλάει στην καρδιά μου, κάτι που θέλει να βγει αβιαστα, άφοβα, με σθένος, με ροή..)
θα έλεγα πως και οι δύο, ο Φελλίνι και ο Ριβέλλης είναι προς θαυμασμό :) ακριβώς γιατί συνενώνουν ανθρώπους με ίδια ή παρόμοια τελος πάντων συναισθήματα.. γιατί τους κάνουν να νιώθουν συγκίνηση.

πριν μπω στο μουσείο, είχα κατεβάσει μερικές μπύρες, και παρόλο που πήγα στις εξαιρετικές τουαλέτες του Μπενάκη και έκανα την ανάγκη μου πριν την ομιλία, άρχισα να κατουριέμαι και πάλι με άυξοντα ρυθμό κατά την διάρκειά της - οπότε αναγκάστηκα να φύγω κατά τις 10, ενώ οι προβολές των αποσπασμάτων απο έργα και documentaries του/για τον Φελλίνι συνεχιζόντουσαν. Πριν μπω λοιπον, κοίταξα στην βιτρίνα το χώλ του Μπενάκη - με το μπαρ που ήταν δωρεάν (δεν ξέρω για ποιο απο τα δύο - το ξεκίνημα των συναντήσεων της Πέμπτης του Ριβέλλη, ή την έκθεση "Γενέθλιος τόπος" κάποιων ελλήνων ζωγράφων) - και είδα την παρέα του Ριβέλλη, και τον ίδιο, να κοιτάζει καμια πενινταριά φωτογραφίες που του έδωσε κάποιος που στεκόταν δίπλα του, προφανώς ζητώντας εναν σχολιασμό ή μια άποψη... Ε λοιπόν - η σκηνή ήταν ακριβώς οπως την είχαν περιγράψει ο Βαγγέλης και ο Παναγιώτης της φωτογραφικής ομάδας του ΠΟΦΠΑ - κοίταγε τις φωτογραφίες αφιερώνοντας λιγότερο απο 1 δευτερόλεπτο στην κάθε μια - κοιτάζοντάς τες οπως ενας με πρεσβειοπεία - κοιτάζωντας κατά στηγμές καμμία για λιγο πιο πολύ ωρα.. στεκόμουν έτσι μπροστά στο παράθυρο του Μπενάκη, και τον κοίταγα παγωμένος, με ενα μισοχαμόγελο στο πρόσωπο (γιατί είδα αυτό που είχα στο μυαλό μου απο την εικώνα που μου μετέδωσαν τα παιδιά) και με σχολίασε μια κυρία εκεί της παρέας - και ήξερα μέσα μου οτι σχολιάζει την καθως πρέπει αντίδρασή μου :)) τον σεβασμό προς το φευγαλέο, το ακαταμάχητο, το αυθόρμητο στοιχείο του καλλητέχνη που έβγαζε ο Ριβέλλης κοιτάζοντας τις φωτογραφίες :)) δεν με χάλασε.

τέλος πάντων..
διαβάζοντας την "Εισαγωγή στην καλλητεχνική φωτογραφία" του Ριβέλλη (πολύ πολύ ωραίο - το ίδιο άμεσο με την ομιλία) απλά δεν μπορώ να μην συγκινούμαι - με αυτήν την φάση.. την αμεσότητα.. σε φάση - που κάθε πράγμα που το διαβάζω, να θέλω να το διαβάσω σε κάποιον - και να του πω - "δεν είναι γαμάτο;"...
δεν ξέρω.. σαν να τα κρατάει ολα η καρδιά μου και να μην τα αφήνει απο έξω.. πόσο πολύ θέλω να βγουν..

στον δρόμο του γυρισμού, περπάτησα ως το Μοναστηράκι - κατεβαίνοντας στο μετρό, έκανα ενα απο τα αγαπημένα μου σπορ - περπατούσα κοντά στον τοίχο, σέρνοντας τα δάχτυλά μου πάνω του, ώστε να ακούγονται τα τσακ-τσακ καθως τα νύχια μου περνούσαν πάνω στις εσοχές ανάμεσα στα πλακάκια.. και δύο κοπελλίτσες πίσω μου με πρόλαβαν και κάναν το ίδιο... μισο-κοροιδεύοντας μισο-παίζοντας.. ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ;; :))) ρε πούστη μου, ένιωσα μεγάλη χαρά - ανάμεικτα με ενα ήχος ντροπής - αλλά ας πάει εκει που πρέπει.. και μετά οταν τις πρόλαβα στην αποβάθρα, τις έκανα ενα νόημα τύπου γεια με το χέρι, και μου λέει η μια - σε κέρδισα, σε πρόλαβα :)) και βασικά - δεν είχα κάτι να πω - μόνο να χαμογιελάσω..

είναι ωραία η ζωή...
παρ'ολες τις μαλακίες, παρόλα τα προβλήματα - οπως είπε και ο Ριβέλλης στην παρουσίαση σήμερα - οτι το γνωστό έργο του Φελλίνι, το "Dolce Vita" κανονικά ήταν να ονομαστεί όχι σκέτα "Ωραία ζωή" αλλά "Και όμως η ζωή είναι ωραία"...

γεια χαρά!

soundtrack του post: Michael Mantler - The Hapless Child (με τον
Robert Wyatt στην φωνή) - όχι οτι κατάλαβα τίποτα..
για περισσότερες πληροφορίες περί Συναντήσεων της Πέμπτης 2007-2008
(κάπου μετά την μέση της σελίδας) :
http://www.benaki.gr/exhibitions/gr/index.htm
Η σελίδα του Φωτογραφικού Κύκλου του Ριβέλλη: http://www.photocircle.gr/