τεχνολογία φέρνει αναθυμιάσεις απο το παρελθόν

σας έχω πει ότι ανακάλυψα ότι το καινούργιο μου κινητό έχει και γαμώτα macro zoom στην κάμερα; βγάζει ενα απαίσιο κόκκινο φώς και κάνει ώρα να εστιάσει, αλλά βγάζει καθαρές φωτογραφίες από πολυ κοντινή απόσταση!

με την ευκαιρία, βρήκα ενα μπλοκάκι με σημειώσεις παύλα ζωγραφιές, απο το μακρινό παρελθόν (το εξακρίβωσα να είναι από το 2002) και φωτογράφισα μερικά φύλλα. μου έκανε εντύπωση, γιατί έχω πολύ καιρό να ζωγραφίσω έτσι, - τότε τύχαινε - εκεί που καθόμουν, ή σε κανένα μάθημα, να αρχίζω να ζωγραφίζω στο μπλοκάκι. μερικές φορές έβγαιναν ενδιαφέροντα πράγματα. πραγματικά, δεν μου βγαίνει τώρα έτσι...

το τελευταίο μου θυμίζει κάποια εξώφυλλα των Crematory. soundtrack του post : Julian Cope - Fried..

ντιάμπλο

αν αναρωτηθήκατε ποτέ, μήπως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι στον περίγυρό σας που παίζουν παιχνίδια.. και γω αναρωτήθηκα ούκ ολίγοις, να όμως που μέτρησα τον εαυτό μου..

μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα είχα κολλήσει με το Diablo II. όταν το εγκατέστησα, δεν περίμενα να είναι τόσο εθιστικό. γενικά δεν είμαι φαν του action RPG ας πούμε.. βασικά, στην αρχή ιδίως, ήταν υπερβολικά εύκολο σαν παιχνίδι, οπότε το έπαιζες μόνο και μόνο για να δεις τι άλλα unique αντικείμενα θα βρείς στο δρόμο..

μετά ανακάλυψα ότι ήθελα να το τερματίσω πάση θυσία, ιδίως στις πρώτες μέρες που άρχισα να παίζω πολύ. μου έκανε εντύπωση κιόλας, γιατί είχα να παίξω πολύυ καιρό. τέλος πάντων.. τώρα πια έχω αρχίσει και το βαριέμαι. ιδίως όταν με σκοτώνουν όλο και πιο συχνά οι δαιμονισμένοι. ένα από τα πιο αστεία πράγματα στο παιχνίδι είναι το περίφυμο μήνυμα όταν σε σκοτώνουν :) You have died. Death takes its toll of XXXX gold coins.

Αυτά.. ελπίζω να το παρατάω σιγά σιγά.. Γιατί μήπως δεν ξέρω τι θα γίνει στο τέλος; Είναι και πολύ χρονοβόρο, το ριμάδι :) Καλύτερα να εθίζεσαι με το blogging, παρά με το ντιάμπλο, έτσι δεν είναι; Το καλύτερο είναι να μην εθίζεσαι καθόλου, βέβαια.. αλλά λέμε τώρα..

linux σε usb, put on your slacks and go!

moved to http://spendmemycode.blogspot.com

δρόμενα

Την κυριακή.. το σάββατο.. την παρασκευή.. απόγευμα.. βράδυ.. κατάνυχτα..

Σήμερα όλο το απόγευμα ασχολιόμουν με κάτι ενδιαφέρον μεν, αλλά χρονοβόρο δε, και μου έφαγε όλη την ώρα. Είναι αργά, μου κλείνουν τα μάτια, και μ'αρέσει που είχα προγραμματίσει άλλα 10 πράγματα να κάνω, και δεν φτάνει ο χρόνος για τίποτα. Έβαλα να ακούσω λίγη μουσική.. ξαναθυμήθηκα το ατέλειωτα μελαγχολικό "Βράδυ" της Λένας Πλάτωνος σε στίχους Καβάφη (2021 edit - πφφφ να μια εποχή που έλεγα τον Καρυωτάκη Καβάφη προφανώς επειδή και οι δύο ξεκινούσαν τα ονόματά τους από Κάππα και δεν με ένοιαζαν καθόλου), αυτή την φορά σε εκτέλεση της Δήμητρας Γαλάνη - γενικά άκουσα μερικά τραγούδια από τον δίσκο "Ατέλειωτος δρόμος", που απ'ότι φαίνεται περιέχει διασκευές (λίγο πιο μοντέρνες, μάλλον) διάφορων γνωστών τραγουδιών (Ακρογυαλιές-δειλινά, Κάποιο τρενο, Περιμπανού κ.α.) - ήταν ένα καλό φρεσκάρισμα..

Και τώρα ακούω τους Piano Magic, που έρχονται εδώ για συναυλία, νομίζω στις αρχές Νοεμβρίου, εκτός και αν έπαιξαν ήδη. Μου ήταν μια ευχάριστη έκπληξη.. μου θύμισαν λίγο τους Stars, λίγο τους No-man, γλυκές μελωδίες, γλυκές φωνές, κάπως μελαγχολική διάθεση, αλλά όχι τίποτα βαρύ, ίσα ίσα να προσθέσει μια πικάντικη νότα στον ρομαντισμό τους. Μέχρι να αλλάξω την παράγραφο, βέβαια, άλλαξε ο δίσκος.. μυριάδες μικρά αριθμάκια που μπαίνουν από τον σκληρό δίσκο στην μονάδα μετατροπής της κάρτας ήχου, που με την σειρά της κάνει τις μεμβράνες μέσα στο κεφάλι μου να πάλλονται ρυθμικά, να κουλουριάζονται την μία, να χοροπηδάνε την άλλη, και να φωνάζουν μεσ'στο αυτί μου "σταμααααατααα ξέεφφυγγεεες απο το θεεεμαααα!! :Ρ

Ουφ. Το απόγευμα της παρασκευής πήγα στην πρώτη συνάντηση της φωτογραφικής ομάδας, είχε ΠΑΡΑ πολύ κόσμο, δεν χωράγανε όλοι μέσα στην αίθουσα, είχαν αναγκαστεί να φέρουν και άλλες καρέκλες, - όσοι δεν πρόλαβαν να βρούν θέση βολευτήκαν στους πάγκους και στο πάτωμα, μέσα και έξω από την αίθουσα. Είχε πλάκα, με αναγνώρισαν κιόλας απο πέρσυ. ΟΚ. Θα έχει ενδιαφέρον. Ξαναζωντάνεψε λίγο και η επιθυμία μου να ασχοληθώ πάλι με την ασπρόμαυρη. Με την ευκαιρία, πήγα σήμερα και πήρα φιλμ, και εμφανιστή (η Κόντακ άλλαξε τα κουτάκια, και το φιλμ, όπως λέει, και γράφει πλέον με μεγάλα κόκκινα γράμματα στο κουτί - World's sharpest black & white 400 film - σώπα..)

Μετά το μάθημα πήγαμε με τον Βαγγέλη, που κάπου εδώ τριγυρνάει και διαβάζει τα ποστς μου μα παραμένει σιωπιλός, να δούμε την ταινία του Μιχαλκόφ, "Ψέυτης ήλιος", του 1994. Οι προβολές γίνονται στο (ανακαινισμένο πλέον) ΑΣΤΥ. Χωρίς πλάκα, το έκαναν ωραίο - μια φορά που είχα πάει, ήταν κάπως ντεκαντάντ, με άσχετες κολώνες, ξεβαμμένα χρώματα. Οι κολώνες παρέμειναν, βέβαια, αλλά πλέον δεν φαίνονται τόσο άσχετες. Ασε που έστρωσαν και ηχομονωτικό χαλί, και ύψωσαν τα καθίσματα. Τράβηξα μερικές φωτογραφίες από το χωλ.

Όσων αφορά την ταινία τώρα, δεν ήξερα τι θα έβλεπα. Απλά με τράβηξε επειδή ήταν ρώσικη, και συγκεκριμένα αυτού του σκηνοθέτη που είχα ακούσει πολλά γι'αυτόν, αλλά δεν είχα δει καμια ταινία του. Δεν με απογοήτευσε, όπως δεν νομίζω να απογοήτευσε κανέναν. Αλλά ήταν αρκετά συγκλονιστική και βαριά. Όταν τελείωσε, για ενα διάστημα στην αίθουσα επικρατούσε μια σιωπή και μια ακινησία περίεργη, σαν να είχαμε παγώσει όλοι. Εξελίσσεται στην εποχή του Στάλιν, στην δεκαετία του τριάντα, στην Σοβιετική τότε Ρωσία. Και περιγράφει με αρκετή σαφήνεια, και με πολύ προσωπικό τρόπο, την απανθρωπιά και την σύγχιση που επικρατούσε τότε στους ανθρώπους, την ρήξη μεταξύ τους, την ρήξη μεταξύ των αξιών και ιδανικών που υποστήριζαν, και του τρόπου που τελικά αυτές οι αξίες έγιναν πράξη - μια πράξη διαστρευλωμένη, αφύσικη και φρικτή. Θα έλεγα πως είναι πολυ προσωπική ταινία, έχει πολύ φυσικότητα μέσα της, έχει πάρα πολλές στιγμές που σε κάνουν να χαμογελάς, όλα αυτά ομως τυλήγονται σε εναν περίεργο σκοτεινό μανδύα, ιδίως προς το τέλος. Δεν έχει βία η ταινία, ούτε στιγμές που σε τρομάζουν - απλα σου δημιουργεί μια περίεργη αίσθηση προς το τέλος. Αλιθηνή αίσθηση όμως.. την αλίθεια δεν μπορείς να την κρίνεις, ούτε μπορείς να πεις "μ'αρέσει ή δεν μ'αρέσει" - είναι η αλίθεια.. έτσι είχαν συμβεί τα πράγματα τότε... Απλά αυτη την αλίθεια την παρουσιάζει ο σκηνοθέτης πολύ προσωπικά.. σαν να έχει συμβεί με κοντινούς σου ανθρώπους ενα πράγμα. Δεν μπορείς να μην την βιώσεις μέσα σου, έστω και κάποιο αντίκτυπο, βλέποντας την ταινία..

άντε πάλι εγώ

σας είπα πως ορκίστηκα;
μας μάζεψαν στο γήπεδο του Σπόρτιγκ, στον Αγ. Ελευθέριο - εντάξει, ένα γήπεδο είναι, αλλά και πολύ βρώμικο - φαίνεται πως το είχαν αφήσει από το καλοκαίρι και εμείς ανοίξαμε την σαιζόν του. σκουπίσαμε τα υπερβολικά σκονισμένα καθίσματα με τα ποπό μας. είδα και κάποιους πολιτικούς που μόνο στην τηλεόραση τους είχα πετύχει και σε προεκλογικές διαφημίσεις. είχε πλάκα γιατί στο τέλος ειδικά ο κ. Παυλόπουλος έκανε βόλτα γύρω από το γήπεδο, και σε όποιον ήθελε έσφιγγε το χέρι του - ο γύρος αυτός μου θύμισε μπασκετμπολίστες που πανηγυρίζουν την νίκη μετά από ένα καθοριστικό καλάθι. μας δείξανε και στην τηλεόραση, λένε. το μόνο που περίμενα να πάρω στα χέρια μου κάτι παραπάνω από την παραπάνω επιστολή του νομάρχη. κάτι σαν ταυτότητα, ας πούμε :Ρ αλλά τι να κάνουμε, αυτά έχει το πρόγραμμα - άμα ορκίζεις τόσους ανθρώπους μαζί, έχει και κάποια γραφειοκρατεία η φάση.

επίσης μετακομίσαμε στην δουλειά. εσωτερική μετακόμιση. πήγαμε σε γραφεία δίπλα στην Πάντειο. τώρα είμαστε στον πέμπτο όροφο, κάτω από μια κεραία κινητής τηλεφωνίας (σαν πολύ θέμα δεν το έχω κάνει;) - λένε πως είναι καλύτερα γιατί είμαστε πιο ασφαλείς από τους δίπλα που πέφτουν μέσα στην γωνία ακτινοβολίας της. ελπίζω πως εμείς δεν πέφτουμε. προς στιγμή τρόμαξα. αλλά μετά ανακάλυψα μια κεραία δίπλα στο σπίτι μου. την βλέπω από το μπαλκόνι. δεν έχω που να πάω για να κρυφτώ από τις ακτίνες. ίσως έβγαλαν τίποτα κράνη στην αγορά που να σε προστατεύουν από κάτι τέτοια; είδη ρουχισμού; νομίζω πως θα είναι η νέα λέξη της μόδας.. αισθητική σε συνδυασμό με πρακτικότητα.. είναι σαν τα άλλα καλαμπούρια, για πολίτες που παλεύουν οι κεραίες κινητής να μην είναι σε περιοχή κοντά σε σχολεία, και τα σχολικόπαιδα να είναι πλέον εξοπλισμένα με κινητά, οπότε εν τέλει δεν κάνει και μεγάλη διαφορά. λίγο σαλάτα τα κάναμε, νομίζω.. είδα και λίγο την νομοθεσία που υπάρχει όσων αφορά την νόμιμη τοποθέτηση κεραιών κινητής, και είναι κάπως ότι να' ναι πραγματικά.. δηλαδή αστεία πράγματα. εκείνη δίπλα μας λειτουργούσε, λεει, για 2 χρόνια παράνομα, και όταν πήγαν να την καταγγείλουν, η εταιρεία κινητής πρόλαβε, λεει, να την νομιμοποιήσει. τεσπά. τρίτο πόδι, τρίτο μάτι, τα κλασσικά. ο άνθρωπος είναι ένα ων προσαρμόσιμο, λένε :)

πέρα τούτου είμαστε λίγο υπό διάλυση. ουφ και τώρα έβαλα να ακούσω aghast που είχα πάντα την απορία πως ηχούν και πήγε η ψυχή μου στα πέλματά μου (έτσι πάει η έκφραση στα ρώσικα - είπαμε ότι γίναμε έλληνες, αλλά μαζί μας φέρνουμε και κατιτί από την γενέτειρα Ρωσία). πάω να το κλείσω πριν αρχίσω να φαντάζομαι πράγματα. είναι πολύ τρόμος... μακριά, μακριά..

.. έβαλα κάτι πολύ καλύτερο .. - Μάνος Χατζηδάκης - Στου ήλιου τ' αλώνι (της γης το χρυσάφι)

υπό διάλυση με την έννοια ότι έπεσε πολύ αποδιοργάνωση, με τις μετακομίσεις, αγοραπωλησίες, αλλαγές πολιτικής μπλα μπλα. ίσως να μ' επηρέασαν εμένα πιο πολύ αυτά, ίσως να ήταν αναμενόμενο - άρχισα να βαριέμαι κάπως. άσε που στο γραφείο έχουμε μπαλκόνι, αλλά δεν έχουμε πόρτα.. οπότε βγαίνουμε από το παράθυρο. αμέ. και το λουλούδι στο χωλ είναι ψεύτικο. εντάξει, μην τα θέλουμε και όλα. τουλάχιστον υπάρχει καθημερινά δυνατός γαλλικός καφές, το αλλάζει μια υπάλληλος.. επίσης, κάθε μέρα το πρωί πάμε στην δουλειά με τον φοιτητόκοσμο της Παντείου, που παρεπιπτώντος περιορίστηκε πολύ αφού τελείωσε η εξεταστική. βλέπουμε κοπελίτσες στις γύρω καφετέριες και δεν συμμαζεύεται :) άσε που περνιέσαι για φοιτητής, νιώθεις φοιτητής, μόνο που αντί για την σχολή, πας στα γραφεία της δίπλα εταιρείας.

επίσης, πήρα καινούργιο κινητό, και τραβάω συνέχεια φωτογραφίες. έχει μια σχετικά νορμάλ κάμερα, και οι φωτογραφίες που βγάζει δεν είναι ενοχλητικές. μερικές φορές πετυχαίνω και ευχάριστες. είναι πολύ ωραίο να μπορείς να τραβάς συνέχεια και να μην σε νοιάζει τι κάδρα χαλάς.. μερικές φορές γίνομαι και υπερβολικός βέβαια, αλλά μ'αρέσει. το κακό είναι ότι έχω καιρό να πιάσω την κανονική μου μηχανή - ελπίζω να επανορθώσω στην ομάδα του Π.Ο.Φ.Π.Α. που γράφτηκα και εφέτος - για να δούμε.

μπορεί την επόμενη παρασκευή να πάρω στα χέρια μου την οριστική απόφαση πολιτογράφησης, - μου είπαν πως μπορώ αμέσως μετά να πάω να γραφτώ στο δημοτολόγιο, και μετά να περάσω απο την αστυνομία για να βγάλω ταυτότητα. μακάρι, μακάρι. είχα ανέβει αρκετά σήμερα απ' αυτό. Αυτό σημαίνει ότι θα μπορέσω να κανονίσω να πάω εξωτερικό σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και επίσης, ότι λογικά μετά τις γιορτές τον χειμώνα, θα μπω στρατό, και θα κάνω κανονικά δωδεκάμηνο. Και αφού τελειώσω θα έχω και γω να λεω ιστορίες :) τέλος πάντων..
αυτά είναι τα νέα...