δρόμενα

Την κυριακή.. το σάββατο.. την παρασκευή.. απόγευμα.. βράδυ.. κατάνυχτα..

Σήμερα όλο το απόγευμα ασχολιόμουν με κάτι ενδιαφέρον μεν, αλλά χρονοβόρο δε, και μου έφαγε όλη την ώρα. Είναι αργά, μου κλείνουν τα μάτια, και μ'αρέσει που είχα προγραμματίσει άλλα 10 πράγματα να κάνω, και δεν φτάνει ο χρόνος για τίποτα. Έβαλα να ακούσω λίγη μουσική.. ξαναθυμήθηκα το ατέλειωτα μελαγχολικό "Βράδυ" της Λένας Πλάτωνος σε στίχους Καβάφη (2021 edit - πφφφ να μια εποχή που έλεγα τον Καρυωτάκη Καβάφη προφανώς επειδή και οι δύο ξεκινούσαν τα ονόματά τους από Κάππα και δεν με ένοιαζαν καθόλου), αυτή την φορά σε εκτέλεση της Δήμητρας Γαλάνη - γενικά άκουσα μερικά τραγούδια από τον δίσκο "Ατέλειωτος δρόμος", που απ'ότι φαίνεται περιέχει διασκευές (λίγο πιο μοντέρνες, μάλλον) διάφορων γνωστών τραγουδιών (Ακρογυαλιές-δειλινά, Κάποιο τρενο, Περιμπανού κ.α.) - ήταν ένα καλό φρεσκάρισμα..

Και τώρα ακούω τους Piano Magic, που έρχονται εδώ για συναυλία, νομίζω στις αρχές Νοεμβρίου, εκτός και αν έπαιξαν ήδη. Μου ήταν μια ευχάριστη έκπληξη.. μου θύμισαν λίγο τους Stars, λίγο τους No-man, γλυκές μελωδίες, γλυκές φωνές, κάπως μελαγχολική διάθεση, αλλά όχι τίποτα βαρύ, ίσα ίσα να προσθέσει μια πικάντικη νότα στον ρομαντισμό τους. Μέχρι να αλλάξω την παράγραφο, βέβαια, άλλαξε ο δίσκος.. μυριάδες μικρά αριθμάκια που μπαίνουν από τον σκληρό δίσκο στην μονάδα μετατροπής της κάρτας ήχου, που με την σειρά της κάνει τις μεμβράνες μέσα στο κεφάλι μου να πάλλονται ρυθμικά, να κουλουριάζονται την μία, να χοροπηδάνε την άλλη, και να φωνάζουν μεσ'στο αυτί μου "σταμααααατααα ξέεφφυγγεεες απο το θεεεμαααα!! :Ρ

Ουφ. Το απόγευμα της παρασκευής πήγα στην πρώτη συνάντηση της φωτογραφικής ομάδας, είχε ΠΑΡΑ πολύ κόσμο, δεν χωράγανε όλοι μέσα στην αίθουσα, είχαν αναγκαστεί να φέρουν και άλλες καρέκλες, - όσοι δεν πρόλαβαν να βρούν θέση βολευτήκαν στους πάγκους και στο πάτωμα, μέσα και έξω από την αίθουσα. Είχε πλάκα, με αναγνώρισαν κιόλας απο πέρσυ. ΟΚ. Θα έχει ενδιαφέρον. Ξαναζωντάνεψε λίγο και η επιθυμία μου να ασχοληθώ πάλι με την ασπρόμαυρη. Με την ευκαιρία, πήγα σήμερα και πήρα φιλμ, και εμφανιστή (η Κόντακ άλλαξε τα κουτάκια, και το φιλμ, όπως λέει, και γράφει πλέον με μεγάλα κόκκινα γράμματα στο κουτί - World's sharpest black & white 400 film - σώπα..)

Μετά το μάθημα πήγαμε με τον Βαγγέλη, που κάπου εδώ τριγυρνάει και διαβάζει τα ποστς μου μα παραμένει σιωπιλός, να δούμε την ταινία του Μιχαλκόφ, "Ψέυτης ήλιος", του 1994. Οι προβολές γίνονται στο (ανακαινισμένο πλέον) ΑΣΤΥ. Χωρίς πλάκα, το έκαναν ωραίο - μια φορά που είχα πάει, ήταν κάπως ντεκαντάντ, με άσχετες κολώνες, ξεβαμμένα χρώματα. Οι κολώνες παρέμειναν, βέβαια, αλλά πλέον δεν φαίνονται τόσο άσχετες. Ασε που έστρωσαν και ηχομονωτικό χαλί, και ύψωσαν τα καθίσματα. Τράβηξα μερικές φωτογραφίες από το χωλ.

Όσων αφορά την ταινία τώρα, δεν ήξερα τι θα έβλεπα. Απλά με τράβηξε επειδή ήταν ρώσικη, και συγκεκριμένα αυτού του σκηνοθέτη που είχα ακούσει πολλά γι'αυτόν, αλλά δεν είχα δει καμια ταινία του. Δεν με απογοήτευσε, όπως δεν νομίζω να απογοήτευσε κανέναν. Αλλά ήταν αρκετά συγκλονιστική και βαριά. Όταν τελείωσε, για ενα διάστημα στην αίθουσα επικρατούσε μια σιωπή και μια ακινησία περίεργη, σαν να είχαμε παγώσει όλοι. Εξελίσσεται στην εποχή του Στάλιν, στην δεκαετία του τριάντα, στην Σοβιετική τότε Ρωσία. Και περιγράφει με αρκετή σαφήνεια, και με πολύ προσωπικό τρόπο, την απανθρωπιά και την σύγχιση που επικρατούσε τότε στους ανθρώπους, την ρήξη μεταξύ τους, την ρήξη μεταξύ των αξιών και ιδανικών που υποστήριζαν, και του τρόπου που τελικά αυτές οι αξίες έγιναν πράξη - μια πράξη διαστρευλωμένη, αφύσικη και φρικτή. Θα έλεγα πως είναι πολυ προσωπική ταινία, έχει πολύ φυσικότητα μέσα της, έχει πάρα πολλές στιγμές που σε κάνουν να χαμογελάς, όλα αυτά ομως τυλήγονται σε εναν περίεργο σκοτεινό μανδύα, ιδίως προς το τέλος. Δεν έχει βία η ταινία, ούτε στιγμές που σε τρομάζουν - απλα σου δημιουργεί μια περίεργη αίσθηση προς το τέλος. Αλιθηνή αίσθηση όμως.. την αλίθεια δεν μπορείς να την κρίνεις, ούτε μπορείς να πεις "μ'αρέσει ή δεν μ'αρέσει" - είναι η αλίθεια.. έτσι είχαν συμβεί τα πράγματα τότε... Απλά αυτη την αλίθεια την παρουσιάζει ο σκηνοθέτης πολύ προσωπικά.. σαν να έχει συμβεί με κοντινούς σου ανθρώπους ενα πράγμα. Δεν μπορείς να μην την βιώσεις μέσα σου, έστω και κάποιο αντίκτυπο, βλέποντας την ταινία..