άπλωσα τις σκέψεις μου σε ένα παραβάν

απο τι να πρωτοξεκινήσω.. γύρισα στην αθήνα για λίγες μέρες, λόγω πρωτοχρονιάς, ... και να, εδώ, μπροστά μου, μια ηλιόλουστη αθήνα με άστραφτερά πεζοδρόμια και μαύρες σκιές κάτω απο τα σπίτια.. 

γιατί κάθε φορά που τυχαίνει να μπορώ να γράψω κάτι εδώ, μου φεύγει η όρεξη;

έχω μισή ωρίτσα στην διάθεσή μου και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, ενώ χτυπάει περιοδικά το κουδούνι της πόρτας - οι μικροί αθώοι καλαντιστές έρχονται να αντιπαραθέσουν τα κάλαντά τους στις δικές μου απλωμένες σκέψεις.. που ακόμα δεν άπλωσα ούτε μια - που να φτάσω (νοητικά, απλώνοντας τις σκέψεις, σαν τα ρούχα που βγάζω σιγά σιγά απο πάνω μου) σε βρακιά και κάλτσες - ούτε καν.. (ο χορός των επτά πέπλων του τομ ρόμπινς) και ενώ η μάνα μου μόλις μου εξήγησε στο τηλέφωνο τι χρώμα βαλίτσα έχει η ξαδέλφη μου (που πάω να την συναντήσω στο αεροδρόμιο) για να την αναγνωρίσω - γιατί μετά απο τόσα χρόνια ενδέχεται να μην καταλάβουμε ο ενας τον άλλον (αλτ τις ει!)

παω... αποχωρώ - υπο τους ήχους του Κυριακές στην πόλη του Μανώλη Φάμελλου, και του Craving των Dreadful Shadows.

...

καπως έτσι ήταν η διαθεσή μου πριν απο ενα μήνα και κάτι, την πρωτοχρονιά δηλαδή, που ήμουν την τελευταία φορά αθήνα με άδεια. τώρα πέρασε.. είμαι ξανά αθήνα. τα άγχη εκείνα (πως να αναγνωρίσω την ξαδέλφη μου και τα συναφή) πέρασαν, πάμε για άλλα τώρα. αν και τώρα είμαι ενα ανεύθυνο και ανέλπιστο ζώο που βόσκει πάνω στα χοράφια της απερισκεψιάς.. χωρις να ξέρω τι θέλω, χωρίς να ξέρω πως να προχωρίσω στην ζωή ετούτη (γι'αυτό λέτε να έχω αποχαυνωθεί και ακούω συνέχεια death metal στα ακουστικά;)

που λέτε τώρα που είναι η τελευταία μέρα των αποκρυών (now playing Edge Of Sanity - Enigma) - ... είδα μια κοπέλα στο μετρό. δεν παίζει - ήταν απίστευτα όμοφη. είναι απο τις περιπτώσεις που δεν ξέρεις αν ζεις στην πραγματικότητα, ή αρχίζεις και πατάς με το ενα πόδι στην χώρα των ονείρων (καλή η ώρα, τώρα που οι συρμοί του μετρό έχουν γεμίσει με την διαφήμιση της Αλίκης Στην Χώρα Των Θαυμάτων). η κοπέλα είχε πάνω της, στο μπροστινό μέρος πάνω απο το στήθος ενα πλαστικό δύχτη απο κισσό ή κάποιο άλλο φυτό, με λουλούδια και φύλλωμα - έφτανε μέχρι τα γώνατα.. και κουβαλούσε μια τσάντα σε σχήμα του... watering can .. αλλά όλο το ντύσημο της ταίριαζε τόσο πολύ που πραγματικά νόμιζες ότι βγήκε απο την χώρα των λουλουδιών και νεραϊδων... τι να πω.

ακουσα για λίγο (μετά απο edge of sanity) δυο κομμάτια απο τον πρώτο δίσκο των nine inch nails.. και στο καπάκι τον πρώτο δίσκο των notwist, το nook.. (ήταν λες και συνέχισε η death μεταλλιά των edge of sanity - μόνο στα φωνητικά και στην μελωδία θύμιζαν αρκετά τους notwist του pilot και alphabet)

και... δεν ξέρω. δεν με κρατάει το σπίτι. τώρα που μπορώ. τωρα που δεν έχω καταπλακωθεί από τα καινούργια δρόμενα (πήρα μια γεύση απο την συζήτηση φίλων - για τις αποδείξεις που σου επιβάλλουν πλέον να μαζεύεις για να μπορέσεις να μειώσεις τον φόρο, και απο το εισητήριο του μετρό που ανέγραφε τον καινούργιο νόμο που "διώκει" ενέργειες όπως προσφορά και αποδοχή ενος ήδη ακυρωμένου εισητηρίου)

μου φαίνεται οτι θα πάω καμια βόλτα πάλι στο κέντρο. εις τω επανειδέίν.