τέρμα το αστείο.
Κάποιες φωτογραφίες απο την συναυλία των Caspian / Adolf Plays The Jazz εδώ. Δεν είναι ιδιαίτερα καλές - αλλά μιας και τις τράβηξα, βάζω τις λιγότερο κουνημένες και θεοσκότεινες για να τις δείτε.
Μου λένε - η εταιρεία που προμοτάρει το συγκρότημα και διοργανώνει την συναυλία λέγεται CTS - Catch The Soap Productions - χρειάστηκε να μου το πούν τρεις φορές για να καταλάβω ότι το Soap είναι το σαπούνι - ανακαλύπτω πως μα εντελώς στα αγγλικά σκέφτομαι αναπόσπαστα απο τα συμφραζόμενα - δηλ. αμα μου πει κανείς μια πρόταση.. πάρε τα κλειδιά απο το αμάξι - αλλά αντί για αμάξι πει π.χ. άλογο.. δεν θα καταλάβω τίποτα.. βασικά πιθανόν να μην καταλάβω ούτε καν το "πάρε τα κλειδιά". δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός.
και μετά.. είχε συννεφιά αυτές τις μέρες, και ψυχρούλα.. και σκέφθηκα πως ακόμα είναι άνοιξη - και μου ήρθε μια έκλαμψη, πως η "άνοιξη" πιθανόν να είναι απο το "ανοίγω" - και η έκφραση "ο καιρός άνοιξε" μπορεί να συνδέεται με την "άνοιξη", και όχι με το "άνοιγμα".. τέλος πάντων, είναι κάποιες έννοιες που δεν τις συνέδεα στο μυαλό μου, και κάπως μου ήρθε ξαφνικό (και ωραίο).. χμμ.. maybe it's just lunatism. μην δίνετε σημασία.
και αν αναρωτηθήκατε γιατί έβαλα εναν τέτοιο τίτλο σε ενα τέτοιο ποστ, - it's just a marketing ploy. είπα να τραβήξω την προσοχή σας με μια αποφασιστική φράση :)
ήρθε το Τέλος. μα μπέρδεψε το μέρος. είπε "ποτέ πια όπως πριν". και άλλαξε τα τζιν.
bright
yesterday (in a dream) i saw myself picking underwear for the laundry, today (in a dream) i saw myself asking for a chocolate bar (green Break one, not the Ritter Sport, although the latter looked more promising) yesterday was Saturday, today it's Sunday. on Friday i went.. on Friday i spent.. time has passed while i just slept.
Την Άνοιξη στην Άνοιξη, στην Πεύκη, επανάληψη, στην Δάφνη και στον Βύρωνα διαβάζοντας το Δίφωνο, αναζητούσα το απλό, το σύνθετο, το τρυφερό, στην φόρμα και στην όψη του να είναι πια μοναδικό, όμως εχθές το ξέχασα, το άλλο, το αξέχαστο, θα μου ξανάρθει όμως ξανά αν μου χαρίσεις μια ματιά, απο εκείνες τις απλές, ...
ελάτε, μπορείτε όλοι να το συνεχίσετε...
anything
once upon a time..
there lived a lone and lonely king.
(king is not a prince)
(brings accusations)
pocomoke his name.
fed up with some things.
like these.
at times like these.
these.
can't.
tired
drips, falling (forlornly) before my eyes (lonely)
like a battleaxe (eugene)
(litany)
unsmiling, and cut to pieces (now smiles politely, a bit)
it's a memory
riots and falls, defeated
sings a sobbing song,
long forgotten
it's
filler material
αυριο θα'χει απεργία και σκέφτομαι να περπατήσω. σε τέτοιες φάσεις παρόλα αυτά, νομίζω πως τουλάχιστον το να έχεις να περπατήσεις κάπου είναι καλό - μερικές φορές κουράζομαι πλέον απο βόλτες χωρίς στόχο και νόημα - αλλες φορές είναι αναγκαίο κα(λ)ό γιατί απλούστατα δεν μπορώ να συγκεντρωθώ να κάνω τίποτε άλλο.
(wading the streets, searching for food)
τροφή για σκέψη. τι γράφει κανέις όταν δεν του έχει μείνει κάτι να γράψει, και όμως νιώθει πως του έχει μείνει κάτι να πει;
(μπούρδες)
λόγω πρωτομαγιάς το προηγούμενο σάββατο δεν μας επισκέφθηκε η κοπέλα που καθε δύο εβδομάδες έρχεται και καθαρίζει το σπίτι. και νομίζω πως μετα απο χρόνια ξανασηδέρωσα δυο μπλουζάκια (ψέμματα, είχα σηδερώσει και στο στρατό - την παραλλαγή φυσικά, μια μέρα που ήταν να μας επισκεφθεί ο ταξίαρχος - τις έχω θάψει αυτές τις αναμνήσεις..)
τελος παντων, εις τω επανειδείν.
fumbling
if i could walk these streets and never mind if i could talk with you and never sigh cause when we talk a scar opens inside i love to talk and bleed my heart dry and bleed my heart dry and bleed my heart dry
gum
i wanted a candy, but i got a gum.
σας είπα πως πήρα μια ψηφιακή DSLR? την πρώτη μου. ονομά της nikon d3000, έρχεται απο την Ταϊλάνδη, έχει μαύρο χρώμα, αρκετά απλή στην χρήση, και μοιάζει αρκετά με την αναλογική nikon f65 που είχα, με καλό hand grip και τα απαραίτητα κουμπιά στις ίδιες θέσεις. μόνο που ο φακός του kit είναι (μου έχουν πει) πολύ πολύ απλός - και αυτός που έχω απο την αναλογική είναι σταθερός, 50mm, και στην ψηφιακή γίνεται επί 1.5 περίπου = 75mm και όπως καδράρεις και έχεις συνηθίσει 50mm νιώθεις εναν περιορισμό, μια κλειστοφοβία θα έλεγα. θα πάω τώρα να δοκιμάσω τον κανονικό zoom φακό του kit - που τώρα που έχει μέρα είναι μια χαρά, φαντάζομαι. χθες που βγήκα και εκανα μια μινι φωτογραφική βόλτα το βράδυ, ο παλιός πενιντάρης ήταν ότι πρέπει, γιατί είναι φωτεινός, και με ευαισθησία iso800 σε λίγες περιπτώσεις μόνο χρειάστηκε να κατεβάσω την ταχύτητα κάτω απο 1/20 second. αυτή η μηχανή υποτίθεται πως έχει δυνατότητα και για iso3200, αλλά δεν την έχω δοκιμάσει ακόμα. παραθέτω κάποιες φωτογραφίες απο χθες το βράδυ..
 |
| trying out |
εχμ.
απλα αναρωτιόμουν, πρόσφατα και πάντα. (εδώ θα δώσω τον πόνο μου, οπότε ετοιμαστείτε) απο μικρός, απο τότε που ανακάλυψα το ιντερνετ (εδώ που τα λέμε, δεν χρειαζόταν καμία ανακάλυψη, εισέβαλλε κανονικά στην ζωή μου, με δελέασε και με αποπλάνησε, χεχ..), το χρησιμοποιούσα κυρίως για να καλύψω τις ανάγκες μου στην επικοινωνία. αν αναρωτιέστε γιατί δεν μπορούσα να τις καλύψω με τις καθημερινές μου επαφές (κάποιοι δεν θα αναρωτιούνται γιατί έχουν περάσει τα ίδια και χειρότερα) - είναι επειδή απο την αρχή είχα κόλλημα με αυτά τα θέματα, απο την αρχή με ξένιζε ο πολύς ο κόσμος, απέφευγα την επικοινωνία σε αρκετές περιπτώσεις - για ευνόητους λόγους (ενας συνδιασμός απο εγωιστική περιφάνεια και ντροπή - πολλές φορές απλά μπερδευόταν η γλώσσα μου)
(χθες το βράδυ που έφευγα απο το σπίτι έμπαινε μια γειτόνισσα στην πολυκατοικία, και της λέω, μετα απο μια παύση - καλημέρα, την ίδια ώρα σκεπτόμενος πως κάπως αλλιώς το λέμε το βράδυ αυτό - με αποτέλεσμα να το πω τοσο σιγά που ίσα ίσα που ακούστηκε - χεχ)
λοιπόν, έτσι ήμουν και πριν απο 15 χρόνια, και πριν απο 10. και παρόλο που έκανα κάποιες προσπάθειες, δεν νομίζω να βελτιώθηκα πολύ - προφανώς δεν ήταν αρκετές. τέλος πάντων, δεν ξέρω αν είναι κατανοητό γιατί μπλέκω το θέμα του ιντερνετ εδώ. το διαδίκτυο ήταν ενας κατασταλτικός παράγοντας στην κατάσταση αυτή.. γνώριζα παιδιά μέσω IRC, και fora - όχι πολλά πράγματα - πάντως επικοινωνούσα μέσω γραμμάτων - και γενικά μπορούσα π.χ. να συζητήσω για τους burzum και γενικά ότι να'ναι... ωραία και φυσιολογικά όλα αυτά. προφανώς είχα και δυσκολία με κοπέλες, οπότε οταν μάθαινα ότι το πρόσωπο πίσω απο το τάδε ψευδόνυμο ήταν κοπέλα, η συζήτηση αποκτούσε μια γλυκιά νότα. τέλος πάντων, αλλο είναι αυτό - αρχικά, και αυτό που έχει σημασία, είναι ότι ήταν μια διέξοδος στο να βρω ανθρώπους να επικοινωνήσω - που αρχικά όλοι εφόσον ήταν άγνωστοι, ήταν και σαν μυστικά - και τους έκανες διάφορες ανόδυνες ερωτήσεις, και σου κάνανε - και ανακάλυπτες λίγο αυτόν τον άνθρωπο.. και αμα είναι βρισκόσουν κιόλας..
το αποκορύφωμα αυτού του πράγματος ήταν σε κάποια φάση που έγραφα στο (πλέον πεθαμένο) φόρουμ του rockfm.gr, και είχαμε κάνει μια καλή παρέα με τα παιδιά εκεί - βρισκόμασταν μαζί και όλα αυτά. μετά βέβαια για διάφορους λόγους σταμάτησε να υπάρχει η φάση - απομακρύνθηκα και εγώ δηλαδή - ίσως επειδή βαρέθηκα - που και αυτό συμβαίνει.
πέρασαν διάφορα, το θέμα είναι πως αυτή την στιγμή βρίσκομαι σε μια παρόμοια αδιέξοδο που βρισκόμουν κατα καιρούς και στο παρελθόν.. δεν έχω κάποιο όραμα, καποιο σκοπό, ούτε μπορώ να προσδιορίσω τι θα με έκανε ευτυχισμένο σε αυτή την φάση, ούτε καν δεν ξέρω αν το να ξεφύγω απο την μπακουρίαση και τα τσοντοσάιτς θα μου βοηθούσε να ισιώσω. μεγαλώνω και σκουριάζω και γίνομαι πιο επιθετικός και αδιάλλακτος και κουρασμένος - και δεν είναι σωστό, και ξέρω πως οδηγεί σε υπέρτατη λαλακία - εντάξει είναι μια υπαρκτή κατάσταση, και σκέφτομαι διάφορους τρόπους να την αντιμετωπίσω. την έχω ξαναζήσει, οπότε δεν αισθάνομαι ιστερικά τουλάχιστον :Ρσ
σκεφτόμουν να δοκιμάσω πάλι το ιντερνετ για να μπορώ να αναζητήσω καινούργιους ανθρώπους (σαν βαμπίρ αισθάνομαι - καινούργιο αίμα και έτσι - αλλά φυσικά πλάκα κάνω.. δεν πιστεύω να είναι αυτή η αιτία που θέλω να κάνω γνωριμίες - δηλαδή ελπίζω πολύ να μην είναι αυτή!) - αλλά σκέφθηκα πως ήταν στο παρελθόν, και κοίταξα λίγο τι υπάρχει σήμερα - και δεν ξέρω, ξενέρωσα λίγο.. τα site γνωριμιών είναι σαχλά πολύχρωμα ροζέ εκτρώματα (πάνε νομίζω τα αθώα "θέλω να γνωρίσω ενα pen-pal"), το facebook πολύ προσωπικό και είναι πιο κοντά στον υπαρκτό κύκλο φίλων, ή έστω και γνωστών - και μου είναι δύσκολο να ψάξω για ανθρώπους που δεν γνωρίζω, και αν βρω - κολλάω να τους κάνω add γιατί δεν έχω συνηθίσει έτσι το facebook.. τα blogs είναι ενδιαφέρον πράγμα.. απλά δεν έχω βρει εναν τρόπο να ψάχνω τα μη δημοφιλή blogs.. - με τα δημοφιλή ξενερώνω λίγο - τι με θέλουν εκει μέσα εκτός και αν κάνω αναζήτηση και πηδάω κατευθείαν στην σελίδα 20.. - γενικά η φάση των blogs - είναι πως το λένε - author-κεντρική - όλοι σχολιάζουν αυτόν που ποστάρει - ή έτσι τουλάχιστον νιώθω.. (.... κόλλημα) όπως και το myspace.. το ψάχνω λίγο - μέσα και απο τις συναυλίες που πηγαίνω κατά καιρούς - αλλά σκάνε κατα καιρούς κάτι άσχετα friend requests και πας στην σελίδα τους και βλέπεις αστρονομικά νούμερα - 27,000 φίλους, 30,000 φίλους... τι πάνε να κάνουνε; να μπούν στο βιβλίο των ρεκόρ; γαμώ τα bots τους, συγγνώμη κιόλας.. στο IRC ούτε καν τολμώ να μπω - μου θυμίζει τόσο πολύ τον καιρό 10-12 χρόνια πριν που ξενερώνω - δεν φαντάζομαι να έχει επιζήσει κιόλας..
και μπορεί να αναρωτιέστε - αυτοί που έχεις - οι φίλοι, οι γνωστοί, οι άνθρωποι γύρω σου - δεν σου κάνουν τίποτα, δεν είναι αρκετοί; τι γκρινιάζεις; δεν ξέρω.. για διάφορους λόγους, και δεδομένου των συνθηκών (γεμίζω τα κενά με κενές εκφράσεις) κάτι δεν μου βγαίνει εκεί.. μπορεί απλά να θέλω αλλαγές, ελπίζοντας πως οι αλλαγές θα μου βοηθήσουν να αλλάξω και εγώ - ξέρω πως αυτό το τελευταίο δεν ισχύει ακριβώς με αυτόν τον εύκολο τρόπο.. πάντως μάλλον αυτό είναι - πως θέλω αλλαγές..
heh, here comes my dream again, to live a punk life.. geez, but i'm not a punk..
είδα μια μπλούζα σε ενα τύπο, την πέμπτη - πλάκα είχε - ελεγε "f ck - all I need is u!" παλιό αστείο θα'ναι - αλλά τελος πάντων εγώ προχθές το είδα :)
τέλος πάντων, βλέποντας και κάνοντας.. έκανα την ψυχοθεραπεία μου τώρα και νιώθω καλύτερα. κάπως :) πάω εξω να λιαστώ και να πάρω λίγο αέρα.
στοπ.