monsters

ο Μίλαν Κούντερα έγραψε στην Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι, περιγράφοντας τον τρόπο μιας απο τις ηρωίδες του βιβλίου, πως απεχθανόταν βιβλία ή έργα τέχνης που αποκάλυπταν με προφανή τρόπο τα μυστικά της προσωπικής τους ζωής.. βαριέμαι να ανοίξω το βιβλίο τώρα και να γράψω πιο ολοκληρωμένα γιατί και πως. υπήρχε ενας σοβαρός λόγος πάντως.. κάτι του στυλ ότι γι'αυτήν η προσωπικότητα του ανθρώπου ουσιαστικά αποτελούσε απο και στηριζόταν σε αυτά τα μυστικά.. και πιστεύω με το ενα μάτι ότι όντως ακριβώς η αποκάλυψη αυτών των μυστικών, των βαθειών αναμνύσεων ή προσωπικών σκέψεων αποκτά μια ξεχωριστή σημασία όταν τις κρατάς μέσα σου, και την κάνεις την αποκάλυψη μόνο σε κάποιον που ενδεχομένως να σε νοιάζει και να έχει σημασία για σένα (και πάλι εκεί πλησιάζεις με αργά βήματα, όταν "ψάχνεις" τον άλλον και την σχέση σου με αυτόν)... το ξεμπροστιασμα όλων αυτών ακυρώνει ενδεχομένως την αξία που θα μπορούσε να έχει για σένα ενας ανθρωπος - γιατί θα του ανακάλυπτες κάτι που μπορεί να το έχεις ήδη αποκαλύψει πριν, ακυρώνοντας εκείνη την μοναδική αξία που έχουν αυτά που αποκαλύπτεις.... δεν ξέρω αν είμαι απόλυτα κατανοητός.. πάντως κάπως έτσι το καταλαβαίνω..
και συμφωνώ και διαφωνώ εν μέρει..
μου ήρθε η σκέψη αυτή και το απόσπασμα απο το βιβλίο (το τελευταίο γιατί το διάβαζα σήμερα..) επειδή έχω γράψει κατα καιρούς κάποια πράγματα που ενδεχομένως να είναι αρκετά προσωπικά.. και γενικά μ'αρέσει να είμαι προσωπικός, και να μιλάω για τον εαυτό μου, και για τις "στεναχόριες" μου και αναμνήσεις κλπ... αλλά ας εκείνοι που έχουν σημασία για μένα μην πτωούνται, γιατί (ελπίζω) πως θα έχω και άλλα προσωπικά πράγματα να τους πω - και πως αυτά δεν εξαντλούνται ποτέ, και ενας κοντινός άνθρωπος θα ξέρει παντα πιο πολλά για μένα απο κάποιον που ενδεχομένως να διαβάζει το blog μου π.χ... ασε που συνήθως αυτοί που το διαβάζουν συμπίπτει να είναι "δικοί" μου άνθρωποι.. anyway.. πάντως πάντα σκέφτομαι, γράφοντας κάτι - αν πράγματι θα ήθελα να το διαβάσει ο Α. ή ο Β. άνθρωπος - και δεν είναι ότι πάντα θα ήθελα.. δεν θέλω ακριβώς να μοιραστώ κάτι με τους πάντες.. για κάποιο λόγο ομως το να μοιράζομαι κάτι μου δίνει την ψευδαίσθηση ότι μοιράζομαι κάτι με εναν δικό μου.. ή έστω και με εναν φανταστικό φίλο που με καταλαβαίνει.. και ναι - θα μπορούσα να το γράφω σε ενα φυσικό χάρτινο ημερολόγιο - αλλά τότε θα έκοβα την κάθε ελπίδα να το διάβαζε κάποιος..
κατα κάποιο τρόπο τα γράφω για να μπορέσω να ενδιαφέρω κάποιον.
όπως πάντα έχω ψιλομπερδευτεί.
anyway. εις το επανειδείν.
ο Μίλαν Κουντέρα πάντως στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι τόσο και τόσο ενδιαφέρον.. βασικά γράφει για πράγματα που σκεφτόμαστε όλοι κατά καιρούς.. γράφει απόλυτα λογικά και σοβαρά, και δεν σκοντάφτει, ούτε παθιάζεται χωρίς λόγο.. νιώθω ότι κανένα πράγμα απ'αυτά που γράφει δεν είναι κούφιο - όλα έχουν νόημα, όλα οδηγούν κάπου.. είναι σαν να βλέπεις πρόσωπα ανθρώπων και να τα μελετάς λίγο.. γνωρίζοντας και την προιστορία.. ίσως και αυτός να είναι υπερβολικά προσωπικός σε πολλά σημεία, και πολλές φορές αφαιρεί την μαγεία του να γοητεύεσαι απο τις τάδε κινήσεις ή συνήθειες ή συμπεριφορές κάποιων ανθρώπων, δινοντάς τους πάντα μια εξήγηση και προιστορία..
πάντα υπάρχει αυτή η αμφιπλευρη και αβέβαιη αίσθηση.. πάντως είναι πολύ ενδιαφέρον και διδακτικό, θα έλεγα, ανάγνωσμα.
καληνύχτα....