κύκλος

γυρνώντας με το μετρό το βράδυ, στην κατεχάκη είδα ξαφνικα πολύ κόσμο στην αποβάθρα προς κέντρο, και κοιτώντας είδα τον Νεμάτ, ενα παιδί απο το φωτογραφικό του ΠΟΦΠΑ, :) κάναμε μια συζήτηση, με ακουστικά και μέσα στο βαγόνι εγώ, στην αποβάθρα αυτός, όλα χωρίς ούτε λέξη, με νοήματα :) να φανταστείτε μόνο νοήματα με τα χέρια και με τα μάτια - και πήγαινε έτσι:
- τι έγινε, τι χαμπάρια;
- γειά!
- τι κάνεις εσύ εδώ;
- ό,τι να'ναι... πηγαίνω προς τα βόρεια, εσύ τι κάνεις εδώ;
- έ, ό,τι να'ναι.. πηγαίνω προς αθήνα.. όλα καλά;
- ναι ρε..
- να σου πω, φωτογραφίες τραβάς καθόλου;
- ε, έτσι και έτσι - που και που - καταλαβαίνεις... μμμ... εσύ;
- ε και γω, που και που - ψιλοπράγματα..
- καλά, φεύγει το τραίνο - θα τα πούμε κάποια στιγμή
- ε ναι - προς κανένα κέντρο θα σε πετύχω..
- ναι, κλασσικά - λοιπόν ωραία - cheers man!
- yo! :)
χεχε... χάρηκα πολύ όταν τα'παμε έτσι "νοηματικώς" - μου άρεσε που καταλάβαμε ο ένας τον άλλον, ή έστω το γενικό κλίμα των ερωτήσεων / απαντήσεων...
και εν τέλει... ίσως και μόνο αυτό είναι υπεραρκετό να νιώσεις κατανοητός... χαμογελούσα πλατιά μέχρι την εθνική άμυνα που κατέβηκα λόγω αυτής της (χωρίς ιδιαίτερη σημασία ίσως) εμπειρίας
(!)
μετά κατέβασα πάλι τα μούρα μου.
:Ρ αλλά όχι ακριβώς.. αυτοειρωνεύομαι..
cheers και σε σας λοιπόν...