parashute to the long stars

Think about at one time the tallest woman, Sandy Allen (1955-2008), and the song Split Enz wrote about her, from a favourite album, "Time And Tide" (1981), the sound quality is crappy, but what can we do?

Sandy at some point in time had to live in a retirement centre. At that time, the world's oldest person, one Edna Parker, was also living there, at that centre. She died also in 2008, aged 115 years and 220 days... (days matter when you race with the oldest people like this.. - sort of the life's Olympics..)

The Elephant Man, on the other hand, was much less fortunate than Sandy or Edna, or many of us simpletons, he developed severe body deformities in the early years of his life, and died of asphyxiation at 27, having had for a long time problems with neck that couldn't support his heavy head.. The ending songs of first three Mastodon albums are said to have to do with the Elephant Man. They are rather melancholic in nature, which i find appropriate..

think the grym thoughts

διαβάζοντας διάφορα, βυθίζομαι στις μαύρες μου, και πάλι. ξαφνικά επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία, βρίσκω τον εαυτό μου με 15 tabs ανοιχτά στον πορτοκαλί αλεπου-φανές εξερευνητή του κυβερνοχώρου, και σκέφτομαι πως αν περάσουν άλλα δέκα λεπτά στην δουλειά χωρίς να δουλεύω (ενημερώνομαι) θα με κρεμάσουν και θα με απολύσουν παραδειγματικά.

but the grym thoughts push and push forward, they do
. Τώρα που μιλάμε για δικά μας εθνικά, εθνικιστικά θέματα, και για πολιτική αφύπνηση γενικότερα (αφύπνηση, ηλίαση, ηλιθίαση, σε διαφορετικούς ανθρώπους εμφανίζεται διαφορετικά, σαν τον Θεό ενα πράγμα) - λένε ότι η Ρωσία επιστρέφει, έχει επιστρέψει, στην εποχή του Σταλινικού σχεδόν ολοκληρωτισμού. (google for parallels) Αααα.. ναιιι;.. Δεν θα το πίστευα ποτέ..

Διάβασα κάπου ότι είναι επειδή οι ρώσοι διακατεχόμαστε.. επ.. διακατέχονται απο πατερναλιστικά συναισθήματα, και ότι κατά βάθος θέλουν να έχουν έναν ηγέτη τύραννο αλλά και πατέρα, σκληρό αλλά και δυνατό, περίφανο. Εγώ δεν είμαι σίγουρος αν είναι αυτό, απλώς νομίζω ότι στην ρωσία ο κόσμος φοβάται γιατί ξέρει τι μπορεί να τους κάνει (αυτό που λέμε ιστορική μνήμη; ενστινκτώδης μνήμη;) - επίσης, όταν μεγαλώνεις σε μια χώρα μπάχαλο με μοναδική σεβαστή αξία το χρήμα και την δύναμη, μαθαίνεις να λαμβάνεις τις ανισότητες, τις αδικίες σαν κάτι απόλυτα φυσιολογικό...

Ξέρατε ότι υπάρχει το Doomsday Clock? Σήμερα είναι στο δώδεκα παρα πέντε. Στις δώδεκα την έχουμε πατήσει (λεκτικά προσχήματα). Γενικά απο τότε που το έφτιαξαν ήταν πάντα στο παρα πέντε, άντε στο παρατέταρτο. Το χειρότερο ήταν στο παρα δύο.

http://en.wikipedia.org/wiki/Doomsday_Clock

άντε να φρεσκάρουμε λίγο την μνήμη μας και να ποδοχτυπηθούμε για λίγο, τωρα που γίνεται λίγο πιο επίκαιρο το θέμα της ελεγχόμενης ηλιθίασης, ολοκληρωτισμού, και ολοκαυτώματος, που δεν έχει σημασία αν είναι πυρηνικό ή ψυχολογικό - με το τραγούδι βεβαίως βεβαίως που αναφέρεται στο προηγούμενο άρθρο της wikipedia



τι να πω.. γενικά απο μουσικούς ακτιβιστές δεν τα πάμε άσχημα, .... human consumes human, mates :/



καλή τύχη..

αντ μπάϊτ γκαστ αρμπάϊτ

νιώθω ομιλητικός. με τσίμπησε ενα μυρμήγκι καθώς το πλάκωσα τυχαία με τον αγκώνα μου. αρχικά είχα την εντύπωση πως απλά ακούμπησα το χέρι μου πάνω σε ένα μικρό κομμάτι γυαλιού, ή ένα ξερό κομματάκι ψωμιού (breadcrumb, πως μεταφράζεται;;), καθώς είναι πολλά τέτοια κομματάκια διασκορπισμένα πάνω στο τραπέζι μου (χα, θεέ μου, τι εικόνα μάλλον δίνω με αυτά τα λόγια μου). να όμως που ήταν ένα μυρμηγκάκι, μικρό και ταλαιπωρημένο, και θυμωμένο με μένα τον ατσούμπαλο γίγαντα που δεν βλέπει που βάζει τα χέρια του, με τις δαγκανίτσες του μέσα στο δέρμα μου. το βγάζω προσεκτικά και το αφήνω πάνω στο τραπέζι το ζωντανό.

το τσίμπημα του καίει - δεν δημιουργεί κνησμό όπως το τσίμπημα του κουνουπιού - έχει την αίσθηση καψίματος, και μια μικρή-μικρή κοκκινίλα. το μυρμηγκάκι προσπαθεί να συνέλθει μετά από το σοκ, καθαρίζει τις κεραίες του, και μερικές φορές περιφέρεται λίγο γύρω από την ίδια θέση, σαν να δοκιμάζει τα μέλη του, αν μπορούν να κουνιούνται ακόμα. πήγα να διαβάσω στο wikipedia για τα μυρμήγκια (social insects!), και είναι καλά, λέει, όπως και τα σκουλήκια, κάνουν καλό στην φύση.

και θυμόμουν που μικρός ακουμπούσα το χέρι μου (χλοπ χλοπ) πάνω σε μυρμηγκοφωλιές που έβρισκα, και μετά μύριζα την παλάμη - όταν χτυπάς τα μυρμηγκάκια, βγάζουν από το σώμα τους ένα πράγμα που μυρίζει πολύ έντονα, σαν το νέφτι (τόσο έντονα), αλλά και διαφορετικά και μοναδικά, περίεργα, όχι ευχάριστα (εκτός και αν είσαι βιτσιόζος) - μαθαίνω ότι είναι μάλλον το "formic acid".

και αυτό που ξέρουμε όλοι αλλά πια δεν μας κάνει και πολύ εντύπωση - "...Ant societies have division of labour, communication between individuals, and an ability to solve complex problems.[8] These parallels with human societies have long been an inspiration and subject of study..." (source - wikipedia)

μιας και μιλάμε για μυρμήγκια, θυμήθηκα τους adam and the ants, και τον ηγέτη τους τον εκκεντρικό (νομίζω) adam ant.



καθώς επίσης ένα ρώσικο παιδικό βινύλιο με δυο παραμύθια που άκουγα μικρός, με πρωταγωνιστή το μυρμήγκι Κούζια.



ορίστε μας και τα μυρμήγκια στην ποπ τέχνη :Ρ

lucifer rising

"Lucifer Rising" (1966-72) in its psychedelic, colourful, cranky and mystical glory. It's the first time I lay my eye upon it, thanks to a musical blog I quite admire. The soundtrack written and performed by Bobby Beausoleil and a band, in... jail (a sort of Count Grishnackh's percursor). Marianne Faithfull also appears among the few of the cast.

It struck my eye because Bobby Beausoleil was, methinks, mentioned, or, rather, tributed, by Current 93 in Swastikas for GNoddy, he was involved in Charles Manson story (which I was never particularly hot to read about) ... and now, what about all those connections of the music we like, the visuals we adore, the art we praise with the individuals that committed .. even not impulsive... in any case detestable crimes..

I really don't know...

kill kill killy kill - one of those disturbing teeth gritting songs i never listen to, apart from occasions like this.. (i don't think they are listenable actually, apart from their somehow documentary, referential, veiled nature)

sub something

κάνω copy/paste απο το στάτους μου στο φμπ - και λέω - "γιατί δεν δημιουργείται ενα κόμμα Αποχής; να υπάρχει νόμος για σύσταση κόμματος χωρίς κανένα μέλος (ίσως να επιτρέπονται μόνο φανταστικά, ήρωες κόμικς, Darth κλπ.) και να μπαίνει στην βουλή, και οι έδρες του να είναι κενές, ή να έχουν φιγουράκια κομμένα απο χαρτί (μπορεί να έχουν και πάντα σηκωμένο χέρι για να καταμετρούνται πάντα στο "ΝΑΙ" (ή "ΌΧΙ"; στην προκειμένη περίπτωση όμως δεν έχει σημασία - ναι στο ότι πεί η πεοψηφία - εσύ, Γιώργο, τι λες - α, εγώ δεν ξέρω, ότι θέλουν οι πιο πολλοί, ότι αποφασίσετε - δημοκρατία έχουμε, και αυτή η άποψη δεκτή) - αντε να τις βλέπουμε αυτές τις έδρες, και να μας κάνουν νόημα, για να βλέπουμε τι έστι η κοινωνία μας και πως πραγματικά απαρτίζεται στην βουλή των αντιπροσώπων μας. αναλογικά γαμώτο, και ναι, να πηγαίνουμε απο εκλογή σε εκλογή μεχρι να βγάλουμε μια "ισχυρή" κυβέρνηση. αλλιώς τι να την κάνουμε την δημοκρατία μας; ναι είναι (σχεδόν, μείον τις 50 άδικες, άδικες έδρες που παίρνει το πρώτο κόμμα (1-0 ωχοχοχοχοχό)) ο καθρέφτης της κοινωνίας μας αυτή η βουλή, της αδιαφορίας, του φόβου, της αποδοχής της "και καλά" σπουδαγμένης, ΕΜΠΕΙΡΗΣ (φακ φακ φακ φακ) τάξης - και θα λεν - και συ τι βράζεις μωρή, σαν φανατισμένο κάνεις, έχασε η ομάδα σου; - οχι απλως σαν απάντηση στο σύστημα του σάπιου δικομματισμού και του πελατειακού κράτους που παραδεχόμαστε οι πιο πολλοί, επιλέξαμε συναίνεση και ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ. και το κακό είναι ότι δεν τους επιλέξαμε, αλλά τους δώσαμε δικαίωμα να λένε ότι τους επιλέξαμε, ότι δώσαμε εντολή, ότι, ότι, ότι - μα, τι μπούδες; η Χ.Α. θα ανεβαίνει πάντως, όσο είμαστε έτσι, θα προσθέτει κάθε χρόνο νέα παιδάκια, απογοητευμένα, οργισμένα, διψασμένα για ενα όραμα και μια ελπίδα που δεν μπορεί να τους τα δώσει κανένας πια"



"...The tenant stares and shakes with fear
His stage is set his time is drawing near
Act complete as he hits the floor
The crowd roar and some scream for more
The darkness breaks but still the pull is very strong
Two eyes meet the patients dream runs on and on..."

...
τουλάχιστον έχουμε μια α' μορφή δημοκρατίας, ότι τουλάχιστον ρωτάνε την γνώμη μας, και ότι δεν υπάρχουν νωθείες σε έκταση και παρανομείες προφανείς που δεν μπορείς να τις καταγγείλεις.  λοιπόν, το ότι είμαστε σε καλύτερη θέση απο τους γείτονες είναι καλό, αλλά δεν θα έλεγα ότι είναι κάτι ικανό στο να αναπαυόμαστε μόνο με αυτό. προσωπικά πιστεύω ότι η δημοκρατία παύει να λέγεται δημοκρατία όταν οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτήν δεν έχουν την κατάλληλη σφαιρική ενημέρωση και στοιχειώδεις πολιτικές και οικονομικές γνώσεις για να μπορούν να επιλέξουν. όταν έχεις μια μάζα που έχει αποδεχθεί επιρρεπής σε μεθοδεύσεις μέσω ΜΜΕ, όταν εχεις ενα τοσο μεγάλο ποσοστό "αναποφάσιστων" και ανθρώπων που απλά δεν συμμετέχουν (τάχα μου δεν με εκφράζει τίποτα, αλλά το ΤΙ είναι αυτοί πραγματικά ώστε να ξέρουν τι τους εφράζει αμφιβάλλω αν θα ξέρουν να σου πουν), και συντηρείς παράλληλα την καταναλωτική κουλτούρα (σκυλάδικα/καγκουριά/οπαδισμός κ.α.) που ενθαρρίνει την κατανάλωση χωρίς κρίση και τελικά αποχαύνωση, τι αξία έχει η ελευθερία σου να "ψηφίζεις" και να εκφράζεσαι "δημοκρατικά" όταν είσαι αντιμέτωπος με μια αδιάφορη μάζα που επιλέγει να την κυβερνά το κατεστημένο; όχι μόνο τους βολεψάκιδες, ή βλάκες, αλλά όλον τον κόσμο που δεν είχε κανένα κίνητρο μέχρι πρότινος να ασχοηθεί με τα πολιτικά (και εγώ μέσα σε αυτούς, ισως, πιο πολύ παλιότερα) - απο μια κοινωνία που το μεγαλύτερο της μερίδιο δεν έχει σχηματίσει σοβαρή πολιτική κρίση (οχι επειδή φταίει, αλλά επειδή δεν ενθαρρύνεται αυτός ο σχηματισμός, επειδή συμφέρει τους ολίγους), ποιά σοβαρή εναλλακτική πρόταση περιμένουμε; και στις αναπτυγμένες (υποτίθεται) χώρες τις Ευρώπης νομίζουμε ότι είναι καλύτερα τα πράγματα; προσωπικά πιστεύω ότι συνεχίζουν να υπάρχουν οι μάζες, με καλύτερο βιωτικό επίπεδο ίσως, αλλά αμελητέα συμμετοχή στα κοινά και στα πολιτικά, και πολιτική κρίση ακόμα στο επίπεδο "αυτός φαίνεται καλό παιδί, θα τον ψηφίσω". (they're making the last film, they say it's the best, we all helped make it, it's called the death of the west, μαλλον πάντα επίκαιρο) τώρα, ποιός είμαι εγώ για να κρίνω την κρίση του άλλου, θα μου πείτε - δεν μπορώ να κρίνω την κρίση/άποψη καθεαυτή, αλήθεια. αλλά απο την εικόνα του, τις συνήθειές του, τον κοινωνικό του περίγυρο και το ιστορικό του μπορώ να κρίνω το πόσο πραγματικά την ενστερνίζεται αυτή την κρίση/άποψη - και λέγοντας για "τον άλλον" εννοω τον μέσο έλληνα που είτε δεν ασχολήθηκε ή ψήφισε συνειδητά ή ασυνείδητα τα μνημονιακά κόμματα (τυχαία συνέπεσαν ουσιαστικά με τα κόμματα του δικομματισμού; τυχαία χάρη στον φόβο βγάλαμε πάλι κυβέρνηση των μετανοιωμένων διεφθαρμένων και σκουριασμένων γραφικών (πόσα άλλα επίθετα;) εξουσιαστών του χθες;)..... τελος παντων, πιστευω ότι δεν γίνεται να αναζητάμε μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση σε μια κοινωνία που στο σύνολό της δεν είναι έτοιμη για κάτι τέτοιο, και στο κάτω κάτω, ο ίδιος ο τρόπος που κρίνουμε για το αν κάτι είναι σοβαρό ή όχι, είναι πάρα πολύ σχετικός, να το πω έτσι ήπια.

και σοβαρά, και ασόβαρα τώρα, σαν μια χιουμοριστική ελαφρώς παρένθεση, ΕΙΝΑΙ σαν να παίζουμε ηλεκτρονικό παιχνίδι, οπου και σε μας εδώ υπάρχει ο τυχαίος παράγωντας, υπάρχει και η προσωπική στρατηγική, και τα "κόλπα" (cheat codes), και αν πιστεύαμε στην μετενσάρκωση, θα υπήρχαν και η δεύτερη και τρίτη "ζωές". Είμαι ιδιαίτερα τυχερός σε αυτό το σημείο γιατί στα τέλη της δεκαετίας '80, τον καιρό περίπου της διάλυσης της ΕΣΣΔ, στην Ρωσία ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές το παίχνίδι "Περεστρόϊκα" οπου μετακινούσες ενα κιτρινωπό πλασματάκι (τον Δημοκράτη) που προσπαθούσε να φτάσει στο άλλο άκρο της οθόνης (όπου υπήρχε ενα νόμισμα), δια μέσου νησίδων που συνεχώς βυθιζόντουσαν, και υπήρχαν πάνω στα νησάκια διάφορα "χαπάκια" που π.χ. θυμάμαι ενα που λεγόταν "ρίσκο" (το ρίσκο που παίρνεις σαν επιχειρηματίας κάνωντας μια κίνηση) που μπορεί και να πέθαινες μ'αυτό, και υπήρχε και ενα χοντρό κόκκινο πλασματάκι που λεγόταν "Γραφειοκράτης" που σε κινηγούσε και σε έτρωγε αν δεν πρόσεχες, - και όταν τελείωνε το παιχνίδι οι Γραφειοκράτες χόρευαν και λέγαν ενα "Τσα τσα τσα" - φυσικά το νόημα ήταν υπέρ του αναδυόμενου τότε φιλελευθερισμού και επιχειρηματικότητας στην διευθαρμένη Σοβιετική Ενωση - αλλά είναι ενα επιτυχές παράδειγμα ηλεκτρονικού παιχνιδιού που είναι "σαν δικια μας ζωή"....

Σύριζα ή φιλελευθερισμός;

Με τις πολυ λίγες γνώσεις μου πάνω στο θέμα, στην πολιτική γενικότερα, και απο κάτι συζητήσεις και ψαξήματα, σήμερα το πρωί μάζευψα τα εξής....

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=15122

λέει περιγραμματικά ότι μαζί με το Συριζα που αναδεικνύεται σαν υπολογίσιμη δύναμη, έχουν "ξυπνήσει" και βγει κλπ όλοι οι μαχητικοί πολέμιοι από την εργατική τάξη και αρχίζουν να λένε πράγματα αρκετά επαναστατικά - ο καθένας με τον τρόπο του (επιδέξιο ή ανεπίδεκτο) - αλλά το σύριζα δεν λέει ακριβώς αυτό, - εξακολουθεί να είναι ενα συνονθύλευμα απο κόμματα και παρατάξεις - εκ των πραγμάτων οι επίσημες και συγκεκριμένες θέσεις τους, και ο ακριβής τρόπος με τον οποίον θα υλοποιηθούν είναι μεσ' στην γενικότητα και θολούρα - αλλά πιστεύω, και ελπίζω ότι θα κάνουν δυνατή και ειλικρινής προσπάθεια να κάνουν το καλύτερο και το πιο ανθρώπινο... - κάτι διαφορετικό

έστω και η συρρίκνωση του δημόσιου που λένε πολλοί - και αυτό δεν είναι εύκολη υπόθεση.. δεν "ξεφορτώνεσαι" απλώς έναν οργανισμό, έστω και αν είναι ζημιογόνος - δεν μπορείς να το πουλήσεις "καλά" γιατί κανείς δεν το θέλει, ή όποιος το θέλει θα το αγοράσει για ψίχουλα. ζημιογόνοι είναι όλοι οι υψηλόμισθοι υπάλληλοι, διορισμένοι μέσω του συστήματος που είχαμε, και θέλει ξεκαθάρισμα εκεί προ πάντων - και σιγά σιγά - όχι κλεισίματα/απολύσεις, αλλά ανακατανομή των ανθρώπων - και μετά ενδεχομένως κλεισίματα - αφού ξέρεις ότι με τις απολύσεις και με την ήδη φορτωμένη καταναλωτική αγορά στην Ελλάδα δεν πετυχαίνεις τίποτε καλύτερο, εκτός από το να έρθουν μεγάλες πολυεθνικές στην Ελλάδα και εν μέσω της κρίσης να προσφέρουν εργασία των 500ευρώ/μήνα (σχεδόν εδώ έχουμε φτάσει έτσι και αλλιώς), και να είναι το μόνο που υπάρχει, και να είναι το μόνο που θα πάρεις αναγκαστικά. Όχι εσύ προσωπικά ίσως - αλλά ο πιο πολύς κόσμος σίγουρα. Φθηνά εργατικά χέρια. το σύριζα λέει απλώς να κάνουμε μια προσπάθεια να γυρίσουμε στο κράτος πρόνοιας όπου θα μπορέσουμε να έχουμε κάτι παραπάνω.. εσύ λες ότι αυτό το παραπάνω θα το πάρουν από την τσέπη μου - μα έτσι και αλλιώς σου το παίρνουν τώρα με τους φόρους. απλά το λένε διαφορετικά.

Με το θέμα των 100.000 προσλήψεων κάποιος (εδω) λέει (εντελώς λαϊκά - όχι κακό πράγμα, αλλά σίγουρα όχι πολύ αποτελεσματικό επικοινωνιακά) ότι το δημόσιο στην πράξη έχει ανάγκη από κόσμο - αρκεί να ήταν καλύτερα οργανωμένο - σαν απάντηση σε έναν αγανακτισμένο που και αυτός τα εχει πάρει στο κρανίο επειδή υπόσχονται να μεγαλώσουν το δημόσιο αντί να το συρρικνώσουν..

Και γενικά πείθομαι σιγά σιγά ότι το πρόβλημα του δημοσίου στην Ελλάδα δεν είναι το μεγεθός του, αλλά η ποιότητά του (παραγωγικότητα) - και σε οργανωτικό επίπεδο - δηλ. χρειάζεται αναδιοργάνωση και αναδιανομή, και σωστούς ανθρώπους σε σωστές θέσεις. εκ των πραγμάτων υπάρχει μεγάλος πόλεμος στο Σύριζα, με πολλή παραποίηση ή τέλος πάντων ανακριβής ερμηνεία, των θέσεών τους

αυτό με το καταναγκαστικό δάνειο του Γλέζου π.χ. θα μπορούσε να ερμηνευτεί και θετικά, με την έννοια του ότι αφού και σήμερα σου παίρνουν αυτά τα λεφτά με το χαράτσι και άλλους έμμεσους φόρους - δεν συμφέρει καλύτερα να το δώσεις "σαν δάνειο";

Περά απ' αυτό αυτό με το μεγάλο δημόσιο τομέα στην Ελλάδα δεν είναι ακριβώς (έως καθόλου) αλήθεια. Απο εδώ φαίνεται πως υπάρχει θέμα με τις ΔΕΚΟ και υψηλόμισθους - αλλά συγκριτικά με άλλα κράτη της Ευρώπης (ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων επί του συνολικού πληθυσμού; - κάτι τέτοιο...) δεν είναι και ΤΟΣΟ μεγάλο το πρόβλημα όσο το παρουσιάζουν
ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΤΟΜΕΑ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑ! ΣΤΟ ΜΕΣΟΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ


Υπάρχει τεράστιο πρόβλημα στο ότι και το ίδιο το κράτος παρανομεί συστηματικά, στα πλαίσια των πελατιακών και "κατω απο το τραπέζι" συμφωνιών και "τακτοποιήσεων"
Η αποδοχή της παρανοµίας

Καταγγελια για αλλες συμφωνίες πέρα των καθαρά μνημονιακών, στα πλαίσια του μνημονίου - δηλ. και τα κράτη και οι διακρατικές συμφωνίες και οι "βοήθειες" που προσφέρουν θέλουν ενα ΠΟΛΥ κριτικό μάτι - και αφού συμβαίνει αυτό, γιατί να μην κοιτάξω σε κάτι διαφορετικό; Αντιμνημονιακό.):
Guardian: Υποκριτές Γάλλοι και Γερμανοί (αμυντικά)

«Αν η Ελλάδα περιόριζε τις αμυντικές δαπάνες σε επίπεδα παρόμοια με τις άλλες χώρες της ΕΕ την τελευταία δεκαετία, οι οικονομολόγοι εκτιμούν ότι θα γλίτωνε περίπου 150 δισεκατομμύρια ευρώ, περισσότερα από τα χρήματα της τελευταίας διάσωσης», αναφέρεται χαρακτηριστικά.


Το κράτος, όταν έχει δημόσιες επιχειρήσεις κλπ, έχει όντως κίνδυνο να βγαίνει σαν μονοπώλιο και να εκμεταλλεύεται το πλήθος.. όχι όμως οταν προσπαθεί να λειτουργήσει σαν κράτος πρόνοιας, αλλά σαν κερδοσκόπος. Αν εξακολουθεί να υπάρχει δημοκρατία και ελευθερία λόγου, μπορεί να καταγγελθεί (θέλω να πιστεύω) - αν μη τι άλλο, θα χάνει εναν εναν τους ψηφοφόρους του το Σύριζα, αν αρχίσει να αποδεικνύεται μη-ανθρώπινο και να εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα πέρα απο το ανθρωπιστικό, ανθρώπινο καλό. Προσωπικά θέλω να τους δοκιμάσω. Εξάλλου δεν έχουν υπηρετήσει ως κυβέρνηση για να έχουμε παραδείγματα. Οι άλλοι έχουν.

Και ορίστε που καταργήσαμε το μονοπώλιο της ΔΕΗ στο ηλεκτρικό ρεύμα, και βγήκε η φούσκα με τους εναλλακτικούς παρόχους (εδώ). Οπότε καταλήγουμε στο οτι υπάρχουν δύο στρατόπεδα επιχειρήσεων - αυτά που λειτουργούν με γνώμονα την προσφορά και ποιότητα της εργασίας τους, και όχι μόνο το κέρδος, και τα κερδοσκοπικά καθαρά. Δεν σου εγγυάται κανείς ότι εφαρμώζοντας και ενστερνίζοντας την φιλελεύθερη πολιτική υποστηρίζεις τους μεν, και όχι τους δε.

Εδώ (αφήνω το καλύτερο για το τέλος) μια μεγάλη ανάλυση (από το 2010) της πολιτικής στην Ελλάδα και όχι μόνο από ΑΝΤΙ-νεοφιλελευθερική σκοπιά - έχει ενδιαφέρον επίσης στα σχόλια που βρέθηκε κάποιος που αντιπαραθέτει απόψεις φιλελεύθερες και γίνεται μια συζήτηση (που σε κάποιες φάσεις καταλήγει στο "μάλλον δεν έχετε διαβάσει αρκετό ΧΧΧ... όχι εσείς πρέπει να διαβάσετε τον ΝΝΝΝ..." (εγώ πρέπει να διαβάσω αυτά και πολλά πολλά άλλα....))
Η νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα για το μέγεθος και το κόστος του δημόσιου τομέα και την ανάγκη απολύσεων

φασι-φήμηση

αυτό πήγαινε για στάτους στο fb, αλλά σκέφθηκα πως είναι αρκετά μεγάλο για ποστ.

αλλοι φοβούνται για το πόση έκταση εχει πάρει και θα πάρει το φαινόμενο του φασισμού στην ελλάδα (- ευρώπη), και άλλοι λενε ότι δημιουργήθηκε για να εκτοπήσει τους προβληματισμούς του σύσσομου σκεπτόμενου κόσμου απο τα πραγματικά προβλήματα (την παρούσα οικονομική/κοινωνική συγκυρία) του τόπου. προσωπικά φοβάμαι και τα δύο ενδεχόμενα.

διαβάζοντας κάποια λινκς της επικαιρότητας (thanx X.!), διάβασα αυτό το πολύ ενδιαφέρον editorial της LIFO απο 16/05, το οποίο νιώθω πως με βρίσκει αρκετά σύμφωνο, στην βασική του γραμμή

" ...δεν μπορείς να συζητάς μ’ έναν φασίστα - γιατί αυτός εκφράζει ένστικτα, ενώ εσύ πνεύμα... "

"... Ακριβώς, λοιπόν, επειδή βλέπω ότι χάθηκε η μάχη, αν σε κάθε κραυγή απαντάς μ’ ένα δοκίμιο (διότι περί μάχης εντυπώσεων πρόκειται), επαναλαμβάνω ότι είναι λάθος να δίδεται τόσο πολύ, τόσο συχνά ο λόγος στους φασίστες ..."

http://www.lifo.gr/mag/columns/4903

η εικόνα είναι απο την ταινία μικρού μήκους του Kenneth Anger με όνομα "Invocation of my demon brother" - άλλο ψάξιμο και απο δω (δεν προλαβαίνω τώρα..)

χμ. τώρα απο ταινίες μου έρχεται και το The Wall των Pink Floyd, κλασσικά - με το θέμα του σχιζοφρενή προβληματικού και προβληματισμένου που τελικά γίνεται ή φαντάζεται δικτάτορας

Pink Floyd - The Wall - In The Flesh

  

άσχετο τώρα.. πρεπει μήπως να ψάξω γιατί μ'αρέσουν τα άρβυλα; το άρβυλο ενοχοποιήθηκε ξανά; ίσως να μην είναι καιρός τώρα για τέτοια πράγματα; είναι η ιδέα μου ότι δημιουργώ uneasiness γύρω μου, σήμερα που τα φοράω;

παντως ειναι ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ενδιαφέρον το δοκίμιο που αναφέρει το παραπάνω editorial - "Η γοητεία του φασισμού" της Σιουζαν Σόνταγκ..... (δεν το εχω διαβάσει ακόμα, απλώς ματιές έριξα)

http://www.history.ucsb.edu/faculty/marcuse/classes/33d/33dTexts/SontagFascinFascism75.htm

συγκεκριμένα πολυ ενδιαφέρουσα (ντόινγκκκκ) η θέση της εδώ. It seems to her that "...Communism is in itself a variant, the most successful variant, of Fascism. Fascism with a human face"

εδώ αναφέρει ότι η άνοδος του φασισμού στην Ιταλία και Γερμανία μετά το δεύτερο παγκόσμιο οφειλόταν εν μέρει στον κίνδυνο της ανόδου του Κομμουνισμού: "Fascism is often considered a reaction to communist and socialist uprisings in Europe"

τελος πάντων, θα μπορούσαμε να ψάχνουμε και να διαβάζουμε και να ανακαλύπτουμε ατελείωτα...

piff

11:00 ξαναθυμήθηκα ότι ενα απο τα πιο ενοχλητικά πράγματα είναι να ανακατεύει κανεις το τσαι ή τον καφέ του με κουταλάκι έτσι ώστε να ακουμπάει στα τοιχώματα της κούπας και να παράγει αυτόν τον αηδιαστικό συνεχόμενο ήχο. τον ήχο που μου θυμίζει δημόσια εστιατόρια, μύγες, και μια υποβόσκουσα ευχαριστημένη ανία

11:30 "αποστείρωση";

12:00 εχω καταλήξει να είμαι σταθερός πελάτης στον γρηγόρη, και να μου δίνουν την πρωινή μου κασερόπιτα πριν καν την ζητήσω. δεν είναι μόνο αυτό - μετά το "στανταράκι" του γρηγόρη πάω στο διπλανό περίπτερο και παίρνω μια αμίτα μόσιον. αποφάσησα να παίρνω τον χυμό αυτό απο κεί γιατί είναι κατά 30 λεπτά φθηνότερος, άρα το να το κάνω είναι statement.. σκέφτομαι πόσο μηχανικό αντίκτυπο απέκτησαν οι κινήσεις μου, οι αξίες μου, μαμά, τι να κάνω;

14:00 τι να φανταστεί κανείς, ακούγοντας τίτλους δίσκων όπως "under the pipal tree" των ποστ-ροκάδων (ακούω) MONO (οι οποίοι βρέθηκαν σε μια απο τις συλλογές του παπασπυρόπουλου, εκπροσωπόμενοι απο ενα μελαγχολικό ορχηστρικό κομμάτι (ναι, με βιολιά))

17:00 τι πανικό παθαίνουμε όταν ανακαλύπτουμε ότι δεν έχουμε μαζί μας τον φορτιστή νόκια τελικά.. μπορεί να είναι σαν το μαλλί του Σαμσόν που του το αφαιρούν ξαφνικά - νόμιζα πως ήμουν άτρωτος καθώς το κουβαλούσα πάντα μαζί μου στην τσάντα. σήμερα δεν ήταν εκεί - ε, κάπου θα το άφησα. μαμά, τι να κάνω τώρα;

18:00 μου ήρθε να ακούσω κάτι παλιά κομμάτια που άκουγα στο σχολείο - διαβεβαιώνω ότι το κάνω εξαιρετικά σπάνια.. και ξαναθυμήθηκα διάφορες βλακίτσες, όπως το να έχω πάρει το cd του pazuzu με 900 δραχμές στο μετρόπολις, πως το cupid των amber asylum το κουβαλούσα σε μια αντιγραμμένη κασσέτα για χρόνια, χωρίς να ξέρω ποιοί το λένε το κομμάτι.. άχρηστες αναμνήσεις. αλλά εντάξει, έχουμε ακόμα χώρο στο σκληρό, νομίζω :)))))

.

ουνειρόνυκτος

είδα το πάνω πάνω όροφο της σχολής μου, στην οποία έχω να πατήσω στην πραγματικότητα πάρα πολύ καιρό (τελευταία φορά ήταν στην απονομή του πτυχίου). τώρα που το σκέφτομαι, την βλέπω συχνά πυκνά την σχολή μου στα όνειρα. Άλλες φορές βλέπω να τριγυρνάω στους διαδρόμους και τις πλατιές σκάλες ανάμεσα στους ορόφους - κάποιες φορές δεν είναι η σχολή, αλλά το σχολείο - τις πιο πολλές φορές είναι ένα συγκεχυμένο πράγμα - το ΙΔΡΥΜΑ - που εκπροσωπεί και έχει όλα τα μαζεμένα χαρακτηριστικά όλων των νηπίων/σχολείων/ΤΕΙ από τα οποία έχω περάσει μέτοχος (συμμέτοχος/έγκλειστος/φυλακισμένος, πείτε το όπως θέλετε - τα κτήρια σχολών στις οποίες δεν φοίτησα αλλά ήμουν περαστικός δεν τα βλέπω σε όνειρα). Μια σκάλα πλατιά όπως στο κτήριο του δημοτικού στην Ρωσία που οδηγεί σε ισόγειο όπως στο γυμνάσιο στην Αθήνα που ανοίγει στην αυλή του λυκείου - ξέρετε πως είναι αυτά στα όνειρα.
είδα σήμερα λοιπόν το πάνω πάνω όροφο του ΤΕΙ, σαν κατάληξη μιας τέτοιας σκάλας - ο όροφος ήταν κάτι εντελώς περίεργο - ένα τεράστιο τεράστιο πράγμα γκρίζο, με τοίχους από γυμνό σκυρόδεμα λεκιασμένο με χώμα, υγρασία, και σημάδια από δόντια σύγχρονων δεινοσαυρικών μηχανημάτων εκσκαφής - όπως οι τεράστιες τρύπες στο έδαφος που βλέπουμε σε μεγάλες οικοδομές (μετρό;). ένα τέτοιο πράγμα να φανταστείτε, και ψηλοτάβανο, πω πω - όχι σαν κάτι εκκλησίες, αλλά με ταβάνι ακόμα πιο πιο ψιλά. και λοφίσκους από χώμα και χαλάσματα χάμω, και πάνω στους λοφίσκους να δουλεύουν άνθρωποι, άλλοι σαν αρχαιολόγοι, και άλλοι σαν οικοδόμοι, δες, ψάχνοντας, διατηρώντας και αναδομώντας γνώση. Ο πλησιέστερός μου, καθόταν και έβγαζε κάτι παλιά γκρίζα μισοφθαρμένα (διεφθαρμένα, μου λέει ο διορθωτής) τούβλα από το πάτωμα και τα καθάριζε από σκόνη. Με κοίταξε και μου είπε χαμογελαστά - τι κοιτάς; βλέπεις, τώρα όσα έμαθες - έμαθες, πήρες πτυχίο, και τώρα τέλος, αυτό είναι, και πάλι καλά. Μπορεί να μην είπε ακριβώς αυτό, αλλά σίγουρα ήταν κάτι τέτοιο. Άσε τώρα που μπορώ να πω οτιδήποτε ότι είπε, αφού δικό μου είναι το όνειρο.

Μου αρέσουν τα όνειρα. Επειδή είναι σαν να μην έχουν λογική, και εμείς οι άνθρωποι μονίμως, όταν το θυμηθούμε και αν έχουμε χρόνο, προσπαθούμε να καταλάβουμε τι σημαίνουν - αλλά στην πράξη δεν είναι τίποτα, απλώς ένα παιχνίδι με αναμνήσεις. Αυτό το φευγάτο του ονείρου όμως.. το ότι μπορεί να καταλήξει οπουδήποτε - είναι όλα τα λεφτά.

Με αισιοδοξία και χαρά,
γεια σας :Ρ

:))))



"...Some people say not to worry about the air
Some people don't know shit about the... Air..."