μερικές φορές ατενίζω τα σύννεφα
με το βλέμμα μου καρφομένο στα σύνορα
εκεί που το σύννεφο τελειώνει και αρχίζει η άβυσσος
της ψυχής μου η συννεφιασμένη παράδεισος
και αναστενάζω τότε και σκέφτομαι διαφορα
αγχόνομαι με την αιώνια σκέψη για το αύριο
και τα σύννεφα περνάνε και μου γνεύουνε..
με κοιτούν έτσι, ήρεμα, καθώς φεύγουνε