μερικές φορές ατενίζω τα σύννεφα
με το βλέμμα μου καρφομένο στα σύνορα
εκεί που το σύννεφο τελειώνει και αρχίζει η άβυσσος
της ψυχής μου η συννεφιασμένη παράδεισος
και αναστενάζω τότε και σκέφτομαι διαφορα
αγχόνομαι με την αιώνια σκέψη για το αύριο
και τα σύννεφα περνάνε και μου γνεύουνε..
με κοιτούν έτσι, ήρεμα, καθώς φεύγουνε
No comments:
Post a Comment