τρίγωνο πυραμιδοειδές αυτοανακυκλούμενο 2 τμχ

το παρόν δημοσιεύεται με αφορμή ένα post μιας ΦΜΠ σελίδας που παρακολουθώ, που γενικώς και αορίστως (εντελώς) αναπολεί τις μη πολιτικές διαστάσεις της ζωής στην ΕΣΣΔ, κυρίως των τελευταίων δεκαετιών πριν την διάλυσή της. το post λοιπόν αποτελούσε από μια φωτογραφία, την οποία την βρίσκουμε και εδώ (και μάλλον είναι και η πηγή της) και σε διάφορα social media.

πρόκειται για ένα μεταλλικό κατασκεύασμα για μεταφορά κωνικών/τριγωνικών συσκευασιών γάλακτος. μου τράβηξε αμέσως την προσοχή, γιατί ξαφνικά θυμήθηκα αυτά τα τριγωνικά κουτιά, που τώρα μου φαίνονται ανορθόδοξα, ενώ τότε ήταν ένα απόλυτα φυσιολογικό μέρος της ζωής μας, μέχρι και υπόθεση ρουτίνας τα πρωϊνά, τα μεσημέρια και τα βράδια.

μάλιστα μέχρι και πριν από λίγο θεωρούσα πως ήταν ένα στοιχείο αποκλειστικά σοβιετικό, ας πούμε - μέχρι και συγκρίσεις με την Ρώσικη Πρωτοπορία πήγα να κάνω - και όμως, έμαθα πως αυτή την συσκευασία την εφήυρε η γνωστή σουηδική Tetra Pak κάποτε στην δεκαετία του '50, ενώ άρχισαν να την χρησιμοποιούν και στην ΕΣΣΔ στα τέλη της δεκαετίας του '60, χωρίς αναφορά στην αρχική εφεύρεση - όπως έγινε και με το γνωστό μεταλλικό καπάκι που χρησιμοποιείται ακόμα ευρέως για να κλείνει γυάλινα μπουκάλια - το crown cap - που εφευρέθηκε στην Αμερική στα τέλη του 19ου αιώνα. ο δημιουργός του, σύμφωνα με μια πηγή, είπε και την φράση ότι "το πιο αποδοτικό (χρηματικά στον δημιουργό του) προϊόν είναι εκείνο, που πετιέται αναγκαστικά μετά από την χρήση του" (αν σκεφθείτε, σιγά σιγά όλο και πιο πολλά προϊόντα μετατρέπονται σε μιας χρήσης, ή με σημαντικότερα μικρότερη διάρκεια ζωής - μέχρι και τα cloud services (π.χ. online MS Office) θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς ότι είναι κάπως έτσι)

και κάπως έτσι καταλήγουμε στην κοινωνία μιας χρήσης

(μήπως όλα ξεκινούν έτσι και αλλιώς από την ζωή μιας χρήσης; που, συγγνώμη για την έκφραση, χεσμένη την έχουμε την ανθρώπινη κοινωνία σαν σύνολο, και τους απογόνους μας, την κοινωνική πρόοδο και λοιπά.. - αν δεν σε μάθουν να το σκέφτεσαι, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, πότε και πως το μαθαίνεις; - αν και εδώ ερχόμαστε σε ενα σημείο επικίνδυνο ... πάντα φοβόμουν την λέξη "το όραμα", και το όραμα / ελπίδα σαν ιδέα, σαν κάτι που μπορεί να συνόδευε τον ρομαντισμό σου, που μπορεί να σε έκανε δραστήριο, αλλά συγχρόνως το οποίο ενίοτε σε φανάτιζε - φοβάμαι φρικτά - και το όραμα δικό σου, σαν δικό σου συμπέρασμα, ή επίκτητο, κάτι που ικανοποιεί μια "ανάγκη" για όραμα, άρα και ενδεχομένως ενα μειονέκτημα - ίσως.. λέω.. ουφ.)

(να χρησιμοποιείτε προφυλακτικά μιας χρήσης)

πηγές :
http://www.oldposuda.spb.ru/forum/index.php?topic=3798.0
http://museumpack.ru/item_17.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Crown_cork