δεν μπορώ να σκεφθώ καλό τίτλο, κρυώνει το κεφάλι μου

εγω οταν κοιμαμαι και βλεπω όνειρα, πολλές φορές λύνω τα προβλήματά μου, και όταν ξυπνάω, νιώθω ψυχολογικά πιο άνετος. σήμερα είδα πως στο δρόμο κυκλοφορούσε ενα μικρό γατί και πήρα απόφαση να το πάρω. και δεν ξερω αν θα το επαιρνα σπίτι, νομίζω πως ναι. αυτό το είδα γιατί πάντα λυπόμουν που δεν μπορούσα να πάρω και να φροντίσω ενα γατί - λυπόμουν που ποτέ δεν είχα την επιθυμία να αναλάβω την ευθύνη (και στην τελική ανάλυση ποιός είναι ο λόγος).

και το γατί που είδα στο όνειρο είχε χρώμα σκούρο βιολετί.

και μετα είδα πως πήγα στο αϊκίντο, εκεί που μου είπαν να πάω, αλλά δεν πάω γιατί την μια βαριέμαι, την άλλη ντρέπομαι, και την παρ'άλλη σκέφτομαι αν το χρειάζομαι εν τέλει ή όχι.

αλλά τουλάχιστον ανακουφίστηκα γιατί μέσα μου, μετά από το όνειρο, αισθάνθηκα πιο χαλαρός, λιγότερο ψυχαναγκασμένος.

στον δρόμο προς την δουλειά, περνώντας έξω απο ενα σχολείο, αντιμετώπισα ξαφνικά ενα τρελό βουιτό απο παιδικές φωνές (δημοτικό, γαρ), και είδα μυριάδες παιδιά κολλημένα στο κάγκελο που έβγαινε στο δρόμο, τα οποία φωνάζανε με μια φωνή κυριε κυριε κυριε την μπαλα την μπαλα την μπαλα, και έκαναν σαν αφηνιασμένα, με ορθάνοιχτα μάτια και παντελής έλλειψη υπομονής και τασης προς φιλοσόφηση και ζεν αντιμετώπιση του ζητήματος. ήταν τόσο εξωπραγματικά ανυπόμονα με την μπάλα, που σκέφθηκα για λίγο πως αν ήμουν μέσα, ανάμεσά τους, θα με έσκιζαν και θα έτρωγαν απο την σάρκα μου, σαν ενα κοπάδι απο πεινασμένες μύγες ή αρουραίους.

για λίγο σκέφθηκα, επίσης, πως υπάρχει κόλπο στην υπόθεση και ότι με κοροϊδεύουν. κοίταξα γύρω μου και πράγματι είδα μια μπάλα, απο τις φθηνές, τις παιδικές, με ενα παιδικό σχέδιο καρτούν πάνω στην κίτρινη επιφάνειά της. φωνάζω "αυτή;" στο άγριο πλήθος. ναι, ναι - ανταπάντησαν σαν ηχώ στην κοιλάδα του νιαγκάρα. την παιρνω με το ένα χέρι και την πετάω. δεν πέρασε τα ψιλά κάγκελα. για λίγο στάθηκε πάνω σε μια χαράδρα ανάμεσα σε εσωτερικά και εξωτερικά κάγκελα και για ενα δευτερόλεπτο ετοιμάστηκε να με λούσει ενας κρύος υδρώτας, για την περίπτωση που θα έμενε εκεί πάνω. ευτυχώς αυτό δεν έγινε. την πέταξα με όλη μου την δύναμη πάνω και ακούστηκε ενα εκκωφαντικό νααιιιιιιιιι από το βάρβαρο, προϊστορικό, ζωϊκό, ζωντανό πλήθος παιδικών φωνών. καθώς έφευγα άκουσα μια-δυο φωνές να λένε ευχαριστούμε πολύ, κύριε (πλέον έχω συνηθίσει το "κύριε" και δεν με ταράζει και πολύ), σαν μετά απο μια προτροπή αγγελικής εμπνεύσεως (ενα αγγελούδι με φωτοστέφανο πάνω στον ένα ώμο, ένα διαβολάκι με τρίαινα στο άλλο) που όμως δεν χαλούσε την αύρα της πρωτόγονης αυτής εμπειρίας.

και αυτό λοιπόν ήταν σαν κάτι που είδα στο όνειρο, σαν μια συνέχεια όσων είδα (και αυτό το είδα επειδή σκέφτομαι συχνά-πυκνά για τον λόγο που δεν έχω κάνει ακόμα παιδιά)

στα επόμενά μου όνειρα θα δω επίσης να πηγαίνω σε σχολή χορού, σε κολυμβιτήριο, να κάνω μαθήματα ζωγραφικής, να παίζω λαϊβ μουσική, και φυσικά να κάνω άφθωνο και πηγαίο σεξ.

και θα είμαι εντάξει, σας λέω. ρε μαν.

# να και ενα ποστ απο τον αύγουστο (το αυγολέμονο - ο αύγουστος είναι ενας τόσο γουστώζικος μήνας!!) που είχε ξεμείνει στα drafts (αχ αυτά τα ρεύματα, τάσεις, αποφθέγματα)

χθες το ποστ του πρωϊνού ήταν (δεν προλάβαινα να το γράψω, γιατί παρακοιμήθηκα) "δεν πειράζει, πήγα στο ΙΚΑ στον ύπνο μου (και έκανα όλες τις δουλειές)" σήμερα στον ύπνο μου είδα και μιλήσαμε με την Ν. και έδειχνε να αισθανόταν άνετα μαζί μου, είχε βάλει τα πόδια της πάνω μου - μια κίνηση που ίσως να την θυμάμαι απο τις χαρακτηριστικές κινήσεις ανθρώπων που έχουν περάσει στο παρελθόν απο την ζωή μου. επίσης σήμερα είδα μια πόλη κλασσική που τυπικά ήταν λονδίνο αλλά χωροταξικά ίσως να ηταν σαν την αθήνα, γιατί υπήρχε μια πλατεία με μετρό και γυρω γύρω έφευγαν δρόμοι σαν ακτίνες απο τον ήλιο. χάθηκα κάποια στιγμή σ'αυτή την πόλη, γιατί πάλι για να περάσω απο μια γειτονιά Α σε μια γειτονιά Β έμπλεξα σε ενα δρόμο δίπλα σε ποτάμι, όπου γινόντουσαν κάτι έργα και όλα ήταν περιφραγμένα, και κάποια στιγμή έφτασα σε ενα dead end, όπου έβλεπες την συνέχεια του δρόμου, αλλά σας διέκοπτε ενας παραπόταμος - έβλεπα κάτι ανθρώπους να είναι μέχρι το λαιμό στο νερό, αλλά αυτοί ήταν ψαράδες, και με κοιτούσαν και γελούσαν, και είπα να βγάλω φωτογραφίες το μέρος γιατί πίστευα πως κάτι τέτοιο γινόταν μόνο στην ελλάδα (μεγάλο ψέμα που μας είπαν), και μετα εσκασε και άλλος κόσμος που πήγαινε κάπου και δεν μπορούσε να προχωρήσει και έβγαζαν και άλλοι φωτογραφίες, και η ατμόσφαιρα ήταν ευχάριστη.