η αγαπημένη μου μπλούζα είναι μάλλον αυτή με τα ζάρια.
είναι κίτρινη και μου είναι σχετικά μικρή. όχι στους όμους, αλλά στο μήκος.
όταν κάθομαι και καμπουριάζω, φαίνεται λίγο το πίσω μέρος της μέσης μου. γι'αυτό πάντα την ψιλοελέγχω. μου την είχε αγοράσει κάποτε η μητέρα μου, και απο τότε απο κάτι πλυσίματα μπήκε.
τα ζάρια είναι ζωγραφισμένα στο μπροστινό της μέρος. δεν έχω μετρήσει ποτέ τους αριθμούς που δείχνουν. μου αρέσει η ιδέα των ζαριών και του παιχνιδιού - για την ακρίβεια μου αρέσει το γεγονός ότι σαν ιδέα δεν με εκφράζει καθόλου ώστε να την φοράω κιόλας στην μπλούζα μου. μου αρέσει που δεν ταιριάζει καθόλου στον τρόπο που σκέφτομαι και όμως είναι πάνω σε μπλούζα που φοράω. ίσως όμως με εκφράζει και με χαρακτηρίζει με τρόπους που δεν είναι συμβατοί με την λέξη "σκέφτομαι". λέω ίσως.
σημερα έστειλα ενα μηνυμα στην ραδιοφωνική εκπομπή που ακούω τα πρωϊνά, γιατί διάβασα κάπου ότι είναι παγκόσμια μέρα ύπνου σήμερα, και παράλληλα στο ραδιόφωνο είπανε για παγκόσμια μέρα ποίησης, και επίσης είναι και παγκόσμια μέρα κουκλοθεάτρου, και ας τα να πάνε και τρέχα γύρευε. και το είπανε και στον αέρα και ανέφεραν και το όνομά μου και εντάξει όπως αναμενόταν ντράπηκα πάρα πολύ - και πιο πάρα ακόμα όταν διασταύρωσα ότι η παγκόσμια μέρα ύπνου πάει με την σελίνη - κάτι τέτοιο, και μεταβάλλεται κάθε χρόνο, οπότε φέτος δεν είναι σήμερα, ήταν προ 4 ημερών. οπότε ντράπηκα πάρα πολύ που υπήρξα υπαίτιος διασποράς ψευδών ειδήσεων - ούτε σε ειδώλιο κατηγορουμένου να με έβαζες. μετά καθ'όλη την διαδρομή με το μετρό αισθανόμουν σαν στο τρουμαν σόου όπου όλοι ξέρουν την ζωή μου και με βλέπουν με ενα γνώριμο μάτι. άλλοι με κατηγορούν και άλλοι συμπάσχουν. δυο γυναίκες στο τρένο μου είπαν κάτι, βγάζω τα ακουστικά, μου δείχνουν το χέρι μου και με ρωτάνε με συμπάθεια - απο γάτα είναι; κάτι φρέσκιες γρατζουνιές, και ντράπηκα, απάντησα βέβαια, κάτι του στυλ, τι να κάνουμε, χαμογελόντας, και κρύβοντας το χέρι μου. στην υπόλοιπη διαδρομή εξακολουθούσε να με κυνηγά η εντύπωση ότι μερικοί από τους γύρω ανθρώπους με ξέρουν, και με κοιταζουν με ενδιαφέρον. ίσως να ισχύει αυτός ο περίεργος καθρεπτισμός όπου όταν αισθάνεσαι κάτι, οι άλλοι άνθρωποι καθρεπτίζουν το τι αισθάνεσαι - ή είναι η εντύπωσή σου (που εν τέλει δημιουργούν το ίδιο αποτέλεσμα).
θα γίνω άραγε κάποια στιγμή διάσημος; το θέλει ο οργανισμός μου, φαίνεται.
σημερα στον ύπνο μου είδα ότι φορουσα το σταυρουδάκι μου και είχε βγεί απ'έξω απο την μπλούζα - ενα "ατύχημα" που πάθαινα συχνά όταν το φορούσα. και στο ξύπνιο, όταν έκανα μπάνιο και φόρεσα το φρεσκοπλυμμένο μου (στενό) τζην, μετα απο 2 διαδρομές απο το δωμάτιο στο μπάνιο και πίσω έπεσε το μάτι μου σε κάτι μαύρο και μεγάλο πάνω στο παντελόνι, στο ύψος του μηρού. δηλαδή όσο μεγάλο είναι το ένα δίεύρο περίπου, άντε μεταξύ του ενός ευρώ και διεύρου. και δεν έπεφτε - στην αρχή νόμιζα πως είναι ενα κομμάτι ύφασμα που κόλλησε πάνω στο πόδι. μετά το είδα να κουνιέται και άρχισαν οι τρίχες μου να ανασηκώνονται. το ξετίναξα απο πάνω μου με τα δυο μεγάλα δάχτυλα του δεξιού χεριού. μετά, κοιτάζοντάς το να κάθεται μισοδιαλυμένο στην γωνία, έκανα ώρα για να μαζέψω τις σκέψεις μου. δεν ήθελα να δω καν τι ακριβώς είναι. καθώς ήταν στο πόδι μου είχα την εντύπωση πως είναι μια χνουδωτή αράχνη. μετά, όταν ήταν στο πάτωμα, έκανε ήχους μίγας που κάνει βζητ-βζητ με τα φτερά της. μάλλον ήταν ακόμα αποκοιμισμένο απο την χειμέρια νάρκη. μάλλον κρύφτηκε στις πτυχές του παντελονιού, όταν κρεμόταν αυτό έξω και στέγνωνε. μάλλον ήταν κάτι σαν μισός μπάμπουρας μισό σκαθάρι. το αξιοθαύμαστο όμως της υπόθεσης, και αυτό που με έκανε να νιώθω πολύ περίεργα και τρομαγμένα, ήταν ότι δεν είχε απολύτως τίποτα πάνω του που δεν ήταν άλλο χρώμα απο το μαύρο. ήταν ολόμαυρο. δεν έχω δει τίποτα άλλο τόσο μαύρο όσο ήταν αυτό το ζώο. μετά απο λίγη σκέψη το σκώτωσα με χαρτί και το συνέθλιψα, νιώθωντας ενα συναίσθημα-συνδιασμό συχαμάρας και ενοχής (είχε σκληρά μέρη - μάλλον προς σκαθάρι)
εννοείται πως δεν είδα ποτέ τι ακριβώς ήτανε.
ό-νιρα.
σημερα είδα τους πάντες. είδα την γιαγιά μου την συγχορεμένη που εμφανίστηκε στο δρόμο έξω απο το παράθυρο, στο εισόγειο που ζούσαμε στην ρωσία πριν φύγουμε - εμείς είμασταν μέσα στο σπίτι και την βλέπαμε έξω απο το λίγο θολό παράθυρο με κάγκελα που είχε βάλει η μητέρα μου για λόγους προστασίας - φορούσε μαντίλι και είχε μονίμως απασχολημένη έκφραση στο πρόσωπο - ίσως και λίγο στεναχορεμένη - αλλά τα πάθαινε αυτά η γιαγιά - στεναχοριόταν και αγχονόταν για πολλά και της έλεγα να μην ανησυχεί και ότι όλα είναι εντάξει (νεμπεσπακόϊσια). αυτά στην ζωή - στο όνειρο δεν θυμάμαι να μιλήσαμε - νομίζω ωστόσο ότι ή την φίλησα ή πήγα να την φιλήσω στο μάγουλο γιατί την αγαπάω πολύ.
είδα επίσης σε άλλη φάση το σπίτι μας το άλλο όπου ζούσαμε πριν μετακομίσουμε σε εκείνο το εισόγειο παραπάνω. εκείνο το σπίτι ήταν μια γκαρσονιέρα ας πούμε ευρήχωρη στον 8ο όροφο μιας πολυκατοικίας. από το παράθυρό μας εκεί βλέπαμε την εγκατάσταση δίπλα στο ποτάμι όπου άλεθαν και αποθήκευαν σιτάρι. μια φορά μου είχαν κάνει οι γωνείς μου δώρο ενα τηλεσκόπιο το οποίο το συναρμολογούσες νομίζω. αλλά αντί για αστέρια σε αυτό το τηλεσκόπιο μελετούσα τον μύλο. κοίταγα τις τεράστιες γκρίζες δεξαμενές που έμοιαζαν με διαστημόπλοιο. μερικές φορές έβλεπα και κανέναν άνθρωπο εκεί πάνω να κάνει ίσως συντήρηση. μετά κάποια στιγμή μου έπεσε κάτω το τηλεσκόπιο και δεν μπορούσα να το ξαναφτιάξω.
είδα λοιπόν αυτό το σπίτι - για την ακρίβεια, είδα ότι πήγα ταξίδι στην ρωσία, και ήταν χειμόνας - αλλά στην συνείδησή μου ήταν πάρα πολύ εύκολο το να πάω εκεί - μάλιστα, νομίζω πως πήγα με λεοφορείο - σαν εκδρομή. το πρώτο πράγμα που έκανα όταν έφτασα εκεί ήταν να πάω σε εκείνο το σπίτι - μάλιστα μέσα μου σκέφθηκα σαν παρατήρηση - ότι πήγα εκεί ασυνείδητα, σαν να ήταν πάντα εκεί το σπίτι μου. (την ίδια πολυκατοικία την έχω δει σε άλλες υποστάσεις σε άλλα όνειρα - όπως π.χ. σε μια κατάσταση μισογκρεμισμένη, όπου έλειπαν κομμάτια απο σκάλες και διαδρόμους, μερικές φορές δεν λειτουργούσε το ασανσέρ (συνέβαινε και στην πραγματικότητα) και ο δρόμος προς τα πάνω ήταν απίστευτα δύσκολος)
το διαμέρισμα το είχαν αλλάξει - το είχαν ανακαινήσει - μάλιστα έβλεπα - σαν να βλέπω σε πρόγραμμα υπολογιστή - την κάτοψη του διαμερίσματος, και του διπλανού επίσης όπου μένουν ακόμα οι οικογενειακοί μας επίστηθοι φίλοι, μια οικογένεια τότε με δυο παιδιά που είναι και τώρα σαν αδέρφια μου. το πρόγραμμα είχε πολύ πλάκα γιατί σε πήγαινε σε 3D απεικόνιση απο όλα τα δωμάτια, αλλά ήταν όλα μοντελοποιημένα, με άσχημο rendering, και με κάποιον συζητούσαμε στο όνειρο πως προτιμάμε τις κανονικές φωτογραφίες για απεικόνιση εσωτερικών χώρων. τελος πάντων και εκείνο το διαμέρισμα πουλιόταν και να εκεί ήταν και η μητέρα μου και σκεφτόταν να το αγοράσει, και με ρωτάει αν θέλω να το αγοράσουμε, και είπα μα φυσικά ναι, το ρωτάς; είναι το σπίτι όπου μεγάλωσα. βέβαια ήταν όλο αλλαγμένο, αλλά τι σημασία έχει. σχεδόν συγκινήθηκα απο χαρά σκεπτόμενος πως θα το αγοράζαμε.
είδα και την δήμητρα, αλλά δεν θυμάμαι τι λέγαμε. έτσι και αλλιώς δεν τα πάω και πολύ καλά με τις γυναίκες καρκίνους.
είδα επίσης σε άλλη φάση το σπίτι μας το άλλο όπου ζούσαμε πριν μετακομίσουμε σε εκείνο το εισόγειο παραπάνω. εκείνο το σπίτι ήταν μια γκαρσονιέρα ας πούμε ευρήχωρη στον 8ο όροφο μιας πολυκατοικίας. από το παράθυρό μας εκεί βλέπαμε την εγκατάσταση δίπλα στο ποτάμι όπου άλεθαν και αποθήκευαν σιτάρι. μια φορά μου είχαν κάνει οι γωνείς μου δώρο ενα τηλεσκόπιο το οποίο το συναρμολογούσες νομίζω. αλλά αντί για αστέρια σε αυτό το τηλεσκόπιο μελετούσα τον μύλο. κοίταγα τις τεράστιες γκρίζες δεξαμενές που έμοιαζαν με διαστημόπλοιο. μερικές φορές έβλεπα και κανέναν άνθρωπο εκεί πάνω να κάνει ίσως συντήρηση. μετά κάποια στιγμή μου έπεσε κάτω το τηλεσκόπιο και δεν μπορούσα να το ξαναφτιάξω.
είδα λοιπόν αυτό το σπίτι - για την ακρίβεια, είδα ότι πήγα ταξίδι στην ρωσία, και ήταν χειμόνας - αλλά στην συνείδησή μου ήταν πάρα πολύ εύκολο το να πάω εκεί - μάλιστα, νομίζω πως πήγα με λεοφορείο - σαν εκδρομή. το πρώτο πράγμα που έκανα όταν έφτασα εκεί ήταν να πάω σε εκείνο το σπίτι - μάλιστα μέσα μου σκέφθηκα σαν παρατήρηση - ότι πήγα εκεί ασυνείδητα, σαν να ήταν πάντα εκεί το σπίτι μου. (την ίδια πολυκατοικία την έχω δει σε άλλες υποστάσεις σε άλλα όνειρα - όπως π.χ. σε μια κατάσταση μισογκρεμισμένη, όπου έλειπαν κομμάτια απο σκάλες και διαδρόμους, μερικές φορές δεν λειτουργούσε το ασανσέρ (συνέβαινε και στην πραγματικότητα) και ο δρόμος προς τα πάνω ήταν απίστευτα δύσκολος)
το διαμέρισμα το είχαν αλλάξει - το είχαν ανακαινήσει - μάλιστα έβλεπα - σαν να βλέπω σε πρόγραμμα υπολογιστή - την κάτοψη του διαμερίσματος, και του διπλανού επίσης όπου μένουν ακόμα οι οικογενειακοί μας επίστηθοι φίλοι, μια οικογένεια τότε με δυο παιδιά που είναι και τώρα σαν αδέρφια μου. το πρόγραμμα είχε πολύ πλάκα γιατί σε πήγαινε σε 3D απεικόνιση απο όλα τα δωμάτια, αλλά ήταν όλα μοντελοποιημένα, με άσχημο rendering, και με κάποιον συζητούσαμε στο όνειρο πως προτιμάμε τις κανονικές φωτογραφίες για απεικόνιση εσωτερικών χώρων. τελος πάντων και εκείνο το διαμέρισμα πουλιόταν και να εκεί ήταν και η μητέρα μου και σκεφτόταν να το αγοράσει, και με ρωτάει αν θέλω να το αγοράσουμε, και είπα μα φυσικά ναι, το ρωτάς; είναι το σπίτι όπου μεγάλωσα. βέβαια ήταν όλο αλλαγμένο, αλλά τι σημασία έχει. σχεδόν συγκινήθηκα απο χαρά σκεπτόμενος πως θα το αγοράζαμε.
είδα και την δήμητρα, αλλά δεν θυμάμαι τι λέγαμε. έτσι και αλλιώς δεν τα πάω και πολύ καλά με τις γυναίκες καρκίνους.
Subscribe to:
Posts (Atom)