ό-νιρα.

σημερα είδα τους πάντες. είδα την γιαγιά μου την συγχορεμένη που εμφανίστηκε στο δρόμο έξω απο το παράθυρο, στο εισόγειο που ζούσαμε στην ρωσία πριν φύγουμε - εμείς είμασταν μέσα στο σπίτι και την βλέπαμε έξω απο το λίγο θολό παράθυρο με κάγκελα που είχε βάλει η μητέρα μου για λόγους προστασίας - φορούσε μαντίλι και είχε μονίμως απασχολημένη έκφραση στο πρόσωπο - ίσως και λίγο στεναχορεμένη - αλλά τα πάθαινε αυτά η γιαγιά - στεναχοριόταν και αγχονόταν για πολλά και της έλεγα να μην ανησυχεί και ότι όλα είναι εντάξει (νεμπεσπακόϊσια). αυτά στην ζωή - στο όνειρο δεν θυμάμαι να μιλήσαμε - νομίζω ωστόσο ότι ή την φίλησα ή πήγα να την φιλήσω στο μάγουλο γιατί την αγαπάω πολύ.

είδα επίσης σε άλλη φάση το σπίτι μας το άλλο όπου ζούσαμε πριν μετακομίσουμε σε εκείνο το εισόγειο παραπάνω. εκείνο το σπίτι ήταν μια γκαρσονιέρα ας πούμε ευρήχωρη στον 8ο όροφο μιας πολυκατοικίας. από το παράθυρό μας εκεί βλέπαμε την εγκατάσταση δίπλα στο ποτάμι όπου άλεθαν και αποθήκευαν σιτάρι. μια φορά μου είχαν κάνει οι γωνείς μου δώρο ενα τηλεσκόπιο το οποίο το συναρμολογούσες νομίζω. αλλά αντί για αστέρια σε αυτό το τηλεσκόπιο μελετούσα τον μύλο. κοίταγα τις τεράστιες γκρίζες δεξαμενές που έμοιαζαν με διαστημόπλοιο. μερικές φορές έβλεπα και κανέναν άνθρωπο εκεί πάνω να κάνει ίσως συντήρηση. μετά κάποια στιγμή μου έπεσε κάτω το τηλεσκόπιο και δεν μπορούσα να το ξαναφτιάξω.

είδα λοιπόν αυτό το σπίτι - για την ακρίβεια, είδα ότι πήγα ταξίδι στην ρωσία, και ήταν χειμόνας - αλλά στην συνείδησή μου ήταν πάρα πολύ εύκολο το να πάω εκεί - μάλιστα, νομίζω πως πήγα με λεοφορείο - σαν εκδρομή. το πρώτο πράγμα που έκανα όταν έφτασα εκεί ήταν να πάω σε εκείνο το σπίτι - μάλιστα μέσα μου σκέφθηκα σαν παρατήρηση - ότι πήγα εκεί ασυνείδητα, σαν να ήταν πάντα εκεί το σπίτι μου. (την ίδια πολυκατοικία την έχω δει σε άλλες υποστάσεις σε άλλα όνειρα - όπως π.χ. σε μια κατάσταση μισογκρεμισμένη, όπου έλειπαν κομμάτια απο σκάλες και διαδρόμους, μερικές φορές δεν λειτουργούσε το ασανσέρ (συνέβαινε και στην πραγματικότητα) και ο δρόμος προς τα πάνω ήταν απίστευτα δύσκολος)

το διαμέρισμα το είχαν αλλάξει - το είχαν ανακαινήσει - μάλιστα έβλεπα - σαν να βλέπω σε πρόγραμμα υπολογιστή - την κάτοψη του διαμερίσματος, και του διπλανού επίσης όπου μένουν ακόμα οι οικογενειακοί μας επίστηθοι φίλοι, μια οικογένεια τότε με δυο παιδιά που είναι και τώρα σαν αδέρφια μου. το πρόγραμμα είχε πολύ πλάκα γιατί σε πήγαινε σε 3D απεικόνιση απο όλα τα δωμάτια, αλλά ήταν όλα μοντελοποιημένα, με άσχημο rendering, και με κάποιον συζητούσαμε στο όνειρο πως προτιμάμε τις κανονικές φωτογραφίες για απεικόνιση εσωτερικών χώρων. τελος πάντων και εκείνο το διαμέρισμα πουλιόταν και να εκεί ήταν και η μητέρα μου και σκεφτόταν να το αγοράσει, και με ρωτάει αν θέλω να το αγοράσουμε, και είπα μα φυσικά ναι, το ρωτάς; είναι το σπίτι όπου μεγάλωσα. βέβαια ήταν όλο αλλαγμένο, αλλά τι σημασία έχει. σχεδόν συγκινήθηκα απο χαρά σκεπτόμενος πως θα το αγοράζαμε.

είδα και την δήμητρα, αλλά δεν θυμάμαι τι λέγαμε. έτσι και αλλιώς δεν τα πάω και πολύ καλά με τις γυναίκες καρκίνους.