που λέτε και στην ρωσία ή και πρώιν ΕΣΣΔ δεν ήταν πρωτοτυπία να κυκλοφορούν ανέκδοτα για διάφορες μειωνότητες που υπήρχαν και υπάρχουν... εκεί κάπου. ενα απο αυτά τα πραγματάκια που ειναι βαθιά ριζωμένα στο συλλογικό υποσυνείδητο όσων προέρχονται απο εκεί είναι τα ανέκδοτα για τους Τσούκτσια, λαό που μένει βόρεια πολύ και αναγκαστικά λόγω συνθηκών άργησε να προσαρμωστεί στην νέα τάξη των πραγμάτων, και δυσκολεύεται ακόμα, και ίσως ξέρει κάτι παραπάνω για να το κάνει κιόλας, εδώ που τα λέμε.
μου την είχε σπάσει πριν απο μερικές εβδομάδες ενας γείτονας γιατί μας είδε να μπαίνουμε στην πολυκατοικία (εγώ και η μάνα μου) ενώ ήταν ήδη αρκετά σκοτεινά έξω, και δεν ανάψαμε το φως της εισόδου. μας ρώτησε διακριτικά αν μένουμε εδώ (αχ πόσο με αναστατώνει αυτή η διακριτική ευγένεια) - και αφού του είπαμε ναι - μας είπε πολύ ευγενικά - μα το φως δεν το βλέπετε, γιατί δεν το ανάβετε; - δεν θυμάμαι τι του απάντησα - τέλος πάντων δεν βρήκα τον λόγο να το ανάψω. εδώ το είχα όμως να του πω πως...
αλλά προτρέχω στα γεγονότα. να σας εξηγήσω λοιπόν κάτι. εγώ το φως δεν ανάβω. αλλά όταν μπαίνω το βράδυ και είναι όλα τα φώτα στο διάδρομο ανοιχτά λες και είναι μέρα, πάντα κλείνω τα μισά. για λόγους οικονομίας και εργονομικότητας. γι' αυτό εδώ είχα να του πω οτι εγώ δεν ανάβω τα φώτα, εγώ ξέρω μόνο να τα σβήνω.
και εδώ κολλάει το σοβιετικό ανέκδοτο - πείτε το και ρατσιστικό - αλλά έχω την... μια μικρή πρόθεση να το υπερασπιστώ και ως λίγο αγαπησιάρικο - με μια σχέση και με την εδώ παράδοση του Καραγκιώζη - ξέρω ότι αντικειμενικά μπορεί να ισχύουν άλλα πράγματα όμως. και το πράγμα πάει περίπου ως εξής - όταν κάποιος ζήτησε έναν εκ των Τσιούκτσια να διαβάσει ένα γράμμα που ήρθε προς αυτόν - σε κάποια χιονισμένη περιφέρεια - και εκείνος δεν ήξερε να το διαβάσει - απάντησε πολύ λακωνικά και έξυπνα - και με μια ζεν ηρεμία και σοφία που κάπως είναι ταιριαστή σε εκείνους τους λαούς - πως ο Τσιούκτσια δεν είναι διαβαστής. - ο Τσιούκτσια είναι συγγραφέας.
έτσι και εγώ είμαι σβηστής των φώτων. θα ήθελα, για την ακρίβεια, ίσως, να κατείχα μια ανάλογη σοφία. ή να ήμουν το ίδιο zen και να έβρισκα την υπομονή να αντιμετωπίζω ήρεμα και στοϊκά κάθε ενδεχόμενο άνθρωπο (ή έθνος) που αισθανόταν (ενα συχνό φαινόμενο) πως είναι αρκετά ικανός και ανώτερος (θα αισθανόταν πως ήταν το χρέος του) να μου κάνει μια δικιά του παρατήρηση.