μουυυ

ήταν μια συνηθισμένη μέρα στην δουλειά. λίγο λιγότερο ταραγμένη απ' ότι συνήθως, ωφείλω να παραδεχτώ. κάποια στιγμή το μεσημέρι άρχισα να σιγοτραγουδάω χαζά, όπως αυτό που κάνουν κάποιοι όταν κάνουν μπάνιο και έχουν καλή διάθεση, και ίσως, ωφείλω να παραδεχτώ και πάλι, είχα λίγο καλύτερη διάθεση απο ότι συνήθως. ξαφνικά τα πράγματα άλλαξαν. άλλαξε και ο αντρέας που ξέρετε. ξεστώμησε ενα πρώτο εντελώς ξαφνικό, βαθύ και ξεκάθαρο "μουυυυ" σαν αυτό που κάνουν οι ταύροι και οι αγγελάδες (δεν ξέρω αν το κάνουν και τα δύο αυτά είδη και αν τα "μουυυ" τους διαφέρουν).

οι συνάδελφοί του έντρωμοι, σε πλήρη σύγχυση τον παρατηρούσαν άφωνοι, καθώς εκείνος ξεστώμιζε το δεύτερο "μουυυυυ" που πλέον δεν άφηνε περιθόρια αμφιβολίας για την κατάστασή του. χωρίς να μπορεί να το αντέξει άλλο ο αντρέας με γοργό βηματισμό έφυγε έξω απο την αίθουσα - για να αναζητήσει, φαίνεται, άλλα πρόσφορα λειβάδια, και οι συνάδελφοί του συνέχιζαν να ακούνε διάφορα μουγκριτά που απομακρύνονταν, ευτυχώς, μέχρι να εξαφανιστούν τελείως.

σιγά σιγά όλοι ξαναγύρισαν στις δουλειές τους. επέλεξαν να μην σχολιάσουν το περιστατικό, προς το παρόν τουλάχιστον, είτε γιατί έμειναν άφωνοι, ή επειδή ο καθένας στην δικιά του ζωή τέτοια φαινόμενα πια τα έχει συνηθίσει.