το συγκεκριμένο τραγούδι θεωρείται κλασσικό, από αυτά που περίπου όλοι ξέρουν, ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. επίσης είναι υπερβολικά συγκινητικό γιατί είναι πολύ ανθρώπινο και κοντά στην ζωή (συγγνώμη αλλά δεν βρίσκω τον κατάλληλο χαρακτηρισμό, που σίγουρα υπάρχει)
έχουμε όλοι διαφορετική τύχη,
συχνά κάτι απλό μοιάζει εκνευριστικό,
μαύρο μοιάζει με άσπρο, άσπρο μοιάζει με μαύρο.
εμείς επιλέγουμε, εμάς επιλέγουν -
πόσο συχνά αυτό δεν ταιριάζει -
σε ακολουθώ σαν σκιά,
συνηθίζω την αταιριασύνη μας.
συνηθίζω, και είμαι χαρούμενη που σε βλέπω -
εσύ δεν θα το καταλάβεις, και ας είναι έτσι, δεν χρειάζεται.
δεν θα το καταλάβεις, και δεν θα βοηθήσεις
αυτά που δεν προστίθονται, δεν μπορείς να τα προσθέσεις
η ευτυχία είναι ενα δύσκολο πράγμα,
κάποιες φορές δεν βλέπει μακριά όπως άνθρωπος μυωπικός, και άλλες δεν βλέπει κοντά
συχνά κάτι απλό μοιάζει εκνευριστικό,
μαύρο μοιάζει με άσπρο, άσπρο με μαύρο.
No comments:
Post a Comment