ραχοκοκαλιά των ονείρων

θυμάμαι δύο μέρη από σημερινό όνειρο.

·        ένα - ταξίδι - χώρος με αρχαία και αξιοθέατα – φωτογραφίες

·        δύο - βόλτα με λεωφορείο που με πήγαινε κάπου από ανορθόδοξη διαδρομή

στο πρώτο μέρος λοιπόν είμασταν με την S. και περπατούσαμε σε ένα μέρος που μπορεί να το έχω ξαναδεί - είναι σαν κάποιον αρχαιολογικό χώρο - με λοφίσκους και χαραδρούλες, και το εξερευνάς - και έχει και απομεινάρια από οικισμούς - ή τέλος πάντων θυμάμαι να είμασταν και σε εσωτερικό των κτηρίων.

και βγάζαμε συνεχώς φωτογραφίες, και εκείνη κι εγώ. και τα γύρω αλλά και τους εαυτούς μας. χαρακτηριστικά θυμάμαι μια ομάδα από παιδάκια που είχαν βαφτεί και παίζανε κάποιο παιχνίδι με τραγούδια, και το πήραμε και αυτό φωτογραφία.

στο τέλος λίγο πριν φύγουμε, καθίσαμε σε ένα ύψωμα για να κάνουμε ανασκόπηση, και ήθελε να δει τις φωτογραφίες της, και με κάποιο τρόπο σαν από πολαρόηντ βγήκαν όλες οι φωτογραφίες σε ένα μεγάλο ρολό. έπρεπε να το προσέχουμε και να μην ακουμπάμε τα δάχτυλά μας πάνω στις φωτογραφίες γιατί χαλούσανε - μπορούσες μόνο στις άκρες. θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ακουμπούσε ένα μέρος του ρολού λίγο πάνω σε ένα τασάκι και εννοείται ότι υπήρχε τσιγάρο μέσα σε αυτό, το οποίο επίσης διέλυε τις φωτογραφίες, και προσπαθούσα να το σηκώσω πιο ψιλά για να μην είναι κοντά στο τασάκι - καθώς περιεργαζόμουν τις φωτογραφίες (στιγμή μυστική - να βλέπεις το εμφανισμένο φιλμ να δεις, να ξαναθυμηθείς, να ξαναζήσεις τις αποτυπωμένες στιγμές εκείνες) - έβλεπα κι εμένα μέσα στις φωτογραφίες - σε ηλίθιες πόζες, όμως και πάλι με μελετούσα, με μια κάπως εμφανή δυσαρέσκεια - εσωτερικώς όμως με ένα ενδιαφέρον.

στο δεύτερο μέρος ήμουν σε ένα λεωφορείο. μπορεί να ήταν που φεύγαμε από το παραπάνω ελαφρώς κίτρινο και σκονισμένο τοπίο. το μόνο που μπορώ να θυμηθώ τώρα είναι ότι κάποια στιγμή έστριψε όχι ακριβώς εκεί που περίμενα. ακολουθούσε περίπου την διαδρομή λεωφορείου που πάει από μελίσσια προς μαρούσι - ή θα συνέχιζε την κηφισσίας προς το κέντρο, με παράκαμψη στο μαρούσι. έκανε σε κάποια φάση εκείνο το "S" σημείο πριν φτάσει στην διασταύρωση μελισσίων. νομίζω πως κατέβηκα τότε. Ενδεχομένως να θυμάμαι αυτό το άγχος που έχω κάθε φορά να δω που και πως πηγαίνει το λεωφορείο για να μην χάσω τον προσανατολισμό μου και την στάση μου.

οφείλω να πω ότι μπορεί το τελευταίο κομμάτι να μην το είδα σε αυτό το όνειρο, αλλά να μου έρχονται αναμνήσεις από όνειρα προηγούμενων νυχτών. λες και το σύμπαν των ονείρων είναι κάτι ενιαίο και παράλληλο με την ετούτη την πραγματικότητα - και τα διάφορα όνειρα διασυνδέονται και έχουν κοινό μπακγκράου. ή ραχοκοκαλιά. 

γειά σου, καλοκαίρι

η ρωσίδα ντίβα, η αντίστοιχη mina της ρωσίας, αν και νεότερη, είχε πεί στις πρώτες φάσεις.. πρώτη δεκαετία, ας πούμε, και αυτό το τραγούδι. πάνω στις μελαγχολιές μου το πέτυχα και το εκτίμησα πολύ. είναι ένας θυσαυρός στην παλάμη μου, μια χιοναχτίδα χωρίς όνομα, χωρίς καν κανονική λέξη, κάτι μεταξύ χιονοστιβάδας, ακτίνας, και χιονονιφάδας - ναι, απ' αυτά που τα τρώμε το πρωϊ με το γάλα μας, εάν είσαι ο Σαϊνφελντ, ή έχεις παιδιά, ή έχεις άλλα παρατράγουδα των οποίων δυστυχώς δεν είμαι κοινωνός. Μα τα καταλαβαίνω, ή έτσι θέλω να πιστεύω. το Τραγούδι όμως: (μην πτοείστε, μπορείτε να το δείτε κλικάροντας πάνω στο "watch on YouTube" οπότε ο γενναίος ο σύνδεσμος θα σας πάει στην πόλη του ΓιουΤιούμπ και θα σας φανερώσε την κάτωθι μαγεία)

μια πρόχειρη μετάφραση:

πάλι τα πουλιά ετοιμάζονται σε αγγέλες
τα περιμένει ένας δρόμος μακρύς προς μέρη πέρα από την θάλασσα
έντονο, χαρούμενο, πράσινο, εις τω επανειδείν, καλοκαίρι, γειά σου.

έξω από το παράθυρο ο σεπτέμβρης κουνάει τα καλώδια της ΔΕΗ
έξω από το παράθυρο από το πρωί γκρίζα βροχή να πέφτει μοιάζοντας με έναν τοίχο
αυτό το καλοκαίρι συναντίθηκα με την λύπη
και ο έρωτας πέρασε από άλλον δρόμο

δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω νύχτες ξάστερες
και πάλι χωρίς αντάμωμα η καρδιά θυμήθηκε
όλα όσα αυτό το καλοκαίρι μου υποσχευόταν
μου υποσχευόταν, μα δεν το τήρησε

έξω από το παράθυρο ο Σεπτέμβρης κουνά τα καλώδια
έξω από το παράθυρο από το πρωί ο τοίχος από γκρίζα βροχή
αυτό το καλοκαίρι συναντίθηκα με την λύπη
και ο έρωτας πέρασε από άλλον δρόμο

ήταν κοντά η ευτυχία, ήταν παραδίπλα,
μα να το φωνάξω δεν το πρόλαβα,
κάθε μέρα ο ουρανός είναι όλο και πιο συνοφρυωμένος
κάθε μέρα είναι όλο πιο κοντά οι λευκές οι θύελλες

εκεί που μου έπεφταν στην παλάμη μου τα αστέρια
η βρεγμένη φυλλωσιά μελαγχολεί πάνω σε δέντρο
εις τω επανειδείν, καλοκαίρι, χαιρετώ σε,
αδίκως ήλπιζα σε σένα

έξω από το παράθυρο ο Σεπτέμβρης κουνάει τις γραμμές μεταφοράς
έξω από το παράθυρο η γκρίζα βροχή σαν τον τοίχο
αυτό το καλοκαίρι συνάντησα την λύπη,
και ο έρωτας πέρασε από άλλο δρόμο

... ξανά πρώτο κουπλέ.
γειά σου, καλοκαίρι, εις τω επανειδείν
(που δεν το λέμε πιά έτσι στην ελλάδα..)

(και τα καλώδια της ΔΕΗ μαμησέ τα όταν πουληθεί και αυτή η δημόσια επιχείριση δεν ξέρω πως θα τα λέμε... η ΔΕΗ το ΣΚΙΠ του ρεύματος, οξύμωρον. κάποτε είχαμε και την ΟΠΑΠ και ορίστε πως εξελίσσεται σε μια "υγιής κερδοφόρα επιχείρηση")

αλλά τέλος πάντων. εξελίσσομαι και εγώ σε έναν πικρόχολο παππού.
κάπως έτσι δεν βαίνουν συχνά τα πράγματα;