το σάββατο

καθώς έφτιαξα έναν ντεκάφ
και κάθισα στην λιτή μου καρέκλα
συνειδητοποίησα πως τελικά δεν κατάφερα
να μην κάτσω μια μέρα σε αυτήν
μπροστά σε αυτή την οθόνη που την αγαπώ
στα κρύσταλλα ΛΕΔ, τα χρώματα της θάλασσας
και του ηλιοβασιλέματος πάνω στην επιφάνεια εργασίας
που με συνοδεύει και τις ώρες που δεν εργάζομαι.

σκέφθηκα μια προοπτική να βάλω ράφια στον τοίχο
πάνω στην θέση εργασίας, σε αυτόν τον τοίχο που
μοιάζει άδειος, τόσος χώρος προς εργαλειοποίηση άχρηστος.
σκεφτόμουν την άλλη βιβλιοθήκη που υπερχειλίζει,
όχι ακριβώς επειδή διαβάζω πολύ, αλλά επειδή διστάζω
να ξεφορτωθώ βιβλία πολλών δεκαετιών

γιατί θυμάμαι να πετυχαίνω βιβλία έξω και μέσα
στους σκουπιδοτενεκέδες, τους πολιτισμένους και καθαρούς
μπλε και πράσινους κάδους,
και κάποιες φορές τα βλέπω και νιώθω απλά κρίμα,

σαν να είναι βιβλία που πέθαναν. παλιά κάποια απ' αυτά τα έπαιρνα
αλλά τώρα σκέφτομαι πως δεν είχε νόημα.
μερικές φορές σκέφτομαι το ίδιο για γατιά στον δρόμο.
δεν χρειάζεται να λυπάμαι ούτε γατιά, ούτε βιβλία, ίσως.

την έσπασα την προοπτική αυτή των ραφιών σε δύο δυσάρεστα πραγματάκια:
α) η ιδέα του να τρυπάω τον τοίχο
β) η ιδέα ότι δεν έχω αποδεχτεί αυτή την γειτονιά και αυτό το διαμέρισμα για σπίτι

έχω στερήσει τον εαυτό μου από την χαρά του ναι φτιάχνω τον χώρο μου γιατί
αυτόν τον χώρο το βλέπω σαν πάντα κάτι προσωρινό
όπως άλλωστε είναι και το λογικό καθώς είμαστε όλοι προσωρινοί σε αυτή την ζωή.
δεν μου βοηθάει αυτό όμως, ούτε κανέναν άλλον.

απλά σκέφτομαι μερικές φορές πως αυτή η ζωή είναι δικιά μου ζωή και μόνο
και αυτό που έχει σημασία είναι να την περνάω καλά,
γιατί δεν θα ξέρω πλήρως την ικανοποίηση κανενός και καμίας
παρά μόνο την δικιά μου.. δεν μιλάω για ευχαρίστηση, ηδονή - μιλάω για ικανοποίηση.

ικανοποίηση.
αυτοϊκανοποίηση,
χεχ, δεν κάνει διαφορά. ίσως.

σήμερα είναι Σάββατο, ημέρα αφιερωμένη στην καθαριότητα. επειδή γέρασα πάλιωσα άφησα απ' έξω την καθαριότητα της τουαλέτας και θα την κάνω μάλλον αύριο. αυτά τα μαλλιαρά χαλιά στο σαλόνι μου τρώνε όλη την ενέργεια. αν και πιο πριν για ώρες περιφερόμουν ανάμεσα στα δωμάτια, μεταφέροντας και συγυρίζοντας βλακίτσες και ξεσκονίζοντας, σαν να υπνοβατούσα, σκεπτόμενος τις μικρές ιστορίες πίσω από φιγουράκια και πράγματα, τσαλακωμένες αποδείξεις, βιβλία από δω και από κει που τα έβγαλα για να τα διαβάσω και δεν κατάφερα να τα διαβάσω. μερικές φορές το συγύρισμα είναι σαν να βάζεις λίγο πίσω σε ράφια τα πολλά παιχνίδια που τα είχες βγάλει όλα φόρα παρτίδα σε μια ξέφρενη μέρα που ήσουν ολομόναχος και έπρεπε κάπως να διασκεδάσεις τον εαυτό σου.. σαν να μαζεύεις σπασμένα κομμάτια του εαυτού σου λέγοντας ξανά και ξανά ότι ενδεχομένως τώρα θα κάνεις μια νέα αρχή

σκεφτόμουν τις λέξεις που με χαρακτήριζαν σε διάφορες περιόδους της ζωής μου.

μπορεί να είναι τα
"συγγνώμη",
"ευχαριστώ",
"τίποτα",
και το "γιατί;"

ίσως όχι ακριβώς με αυτή την σειρά, και αποκομμένα από το βαρύ τους υπόβαθρο, σαν να έχουν άλλη σημασία και να μην είναι τόσο σημαντικά πια. φτιάχνουν και άλλο νόημα - κάτσε να πω προς διευκρίνιση - το τίποτα είναι ακριβώς το τίποτα - δεν συμβαίνει τίποτα - δεν ξέρω τίποτα. και το γιατί παραπονεμένο ρυτιδιασμένο μια βλακεία άμα το σκεφθείς και όμως είναι εκεί και κάθεται.

νομίζω πως τις έχω ξεπεράσει και δεν είμαι πλέον αυτές οι λέξεις, τις ατενίζω ωστόσο τώρα σαν παλιές φωτογραφίες, βουτώντας και ξεβουτώντας από τα κύματα της ζωής στο χρόνο παρελθόντα. κάπως κάποιες φορές προσπαθώ να τα συγυρίσω και αυτά στο μυαλό μου αλλά δεν γίνεται είναι απλά αυτά και πέρασαν.

hunger strike

https://www.europarl.europa.eu/doceo/document/E-9-2021-000827_EN.html

This has been posted on 10th of February>

I don't see any follow-ups or any answers to that.

I don't know - does it mean that nobody cares in the EU parliament?

Because being a member of a terroristic organization cracked almost 20 years ago is something EU always has been having difficulties to come to terms with? But the laws do not discriminate between the nature of the crime, once the sentence has been given. All prisoners are humans and have rights.

This prisoner is about to die and we in Greece have been silently and slowly watching him die for the past few days, when he also stopped hydration. He is 63 years old. He has asked to be moved to another prison instead of the designated one - after a revengeful change in the law that was made especially for him. The government is simply and plainly telling lies about him asking for more than he deserves, and just leaving him to die. It is a totally political matter and leaves the Greek Government stand accused of breach of human rights - it has done so before, but not in such a massive public and stubborn scale. Every moment that passes the Greek Government prepares police forces to strike hard on any riots that are almost inevitable in case of death. With the excuse of the riots we all in Greece fear that  more abuses of power will be done by the police force, which of course in its big part consists of conservative and far-right supporters. Most of greek television media is in support of the government. Most greek people either don't know about what is going on or don't care, or are laughing gleefully and contendedly, agreeing that a person who got convicted for 11 killings should not deserve any better. We who disagree with this are quickly dismissed as terrorist sympathisers and terrorism supporters and are quickly banned by especially Facebook.

Question for written answer  E-000827/2021

to the Commission

Rule 138

Miguel Urbán Crespo (The Left)

 Subject: The situation of Dimitris Koufontinas

Greek prisoner Dimitris Koufontinas, convicted in the case of the 17 November Group, has been on hunger strike since 8 January 2021 in protest against his treatment by the Greek Government. Members of the current administration had already explicitly declared their intention to worsen his living conditions in prison (despite his impeccable conduct during 18 years in jail). The government also recently amended the Penal Code in order to remove him from the agricultural prison to which he had been transferred two years previously and deprive him of the right to temporary prison leave, which he had been entitled to for many years. He has now been transferred to a stricter prison, where he endures suffocating living conditions. Mr Koufontinas demands, as provided by law, to return to the basement cells of Korydallos prison, where he was held for 16 years, and for the war against him to end.

1. Is the Commission aware that the Greek Government’s actions constitute a breach of the law and a disregard for the Greek Ombudsman’s findings?

2. Is it aware that Mr Koufontinas is at serious risk of suffering irreversible harm or even death?

ψάρι που κουνιέται πέρα δώθε

μερικές φορές νιώθω σαν το ψάρι που το πιάσαν μόλις, που κουνιέται πέρα δώθε πολύ πολύ και σιγά σιγά βαριανασαίνει και σταματάει να κουνιέται, μόνο εκείνο πεθαίνει και εγώ παίρνω αναπνοές, κλείνω τα μάτια μου και χάνομαι από την πραγματικότητα για λίγο, ναι έχω αυτό το προνόμιο. κάποιος άνθρωπος και κάποιοι άνθρωποι ανεβάζουν τον πήχη - έχουν προϋπάρξει και άλλες απεργίες πείνας, καμία δεν την ζήσαμε όμως, και δεν την ζήσαμε έτσι, δεν νιώσαμε και εμείς εν μέρει δολοφόνοι μαζί με την στενόμυαλη μισητή εδώ και καιρό μα εξοργιστικά μισητή πια κυβέρνηση. και δεν το αλλάζει τίποτε πια.

κάθομαι στο δωμάτιό μου και έχει ησυχία έξω όντως - ακούω το τικ τακ ρολογιού (όχι της Πλάτωνος), τα έξω σκυλιά και τους λέβητες. αν φυσούσε προς τα εδώ ενδεχομένως να άκουγα και συνθήματα από το σύνταγμα. ναι - παρόλο που είμαι στον Χολαργό μερικές φορές ακούγονται. νομίζω πως δεν είναι ιδέα μου. ή ήταν κάποιο φάντασμα συνθημάτων και διαδηλώσεων από παλιά που έχει σφηνωθεί στο αριστερό μου αυτί και με ξυπνάει μερικές φορές που νιώθω τύψεις.

εκνευρίζομαι και απογοητεύομαι και κάνω σαν αυτό το ψαράκι παραπάνω με ανθρώπους που βγάζουν τέτοιο μίσος και μένος προς τους "κατά συρροή δολοφόνους", συν την διδακτικότητα. απορώ και θαυμάζω τους ανθρώπους άλλους που έχουν την υπομονή να κάτσουν και να τους εξηγούν και να τους κάνουν διάλογο. ντρέπομαι για την ανθρωπότητα και τον εαυτό μου ως μέλος της - και συνειδητοποιώ ότι πάλι έχω ξεχάσει τι είμαστε στην πραγματικότητα, ποιά είναι η πραγματική υπόστασή μας καλά κρυμμένη πίσω από στρώσεις πολιτισμού και δημοκρατικής παράδοσης για την οποία κάποιοι άλλοι πάλεψαν. έτσι και αλλιώς πάλεψαν, στο παρελθόν πάλεψαν, εγώ το βρήκα έτσι..

***

(πάντα ήθελα να βάλω τέτοια αστεράκια σε κείμενο. είναι πολύ ωραία)

θα ήθελα να ακούσω κανένα παλιό καλό τραγούδι, να βυθιστώ σε σκέψεις για κάτι άλλο, για τον έρωτα, μα κάτι δεν μ' αφήνει. θάνατος ενός απεργού πείνας φέρνει την πολιτική στο προσκήνιο, της αφαιρεί τα κωμικοτραγικά στοιχεία και την απογυμνώνει, φυσάει και μου παίρνει το απολιτίκ καπέλο, την ανεμελιά και το χαμόγελο. προσπαθώ να φανταστώ την παγερή αδιαφορία και το πείσμα / σκληράδα / αδικία / κοινωνικό δαρβινισμό γύρω μου για πληθώρα θεμάτων και θλίβομαι.

ή μήπως δεν είναι πολιτική - μήπως είναι η απλή αποστροφή από τον θάνατο, η αντιμετώπιση ενός από τα βαρύτερα ταμπού και φόβητρου της ανθρωπότητας και της σημαίας της τραγικότητάς της; που την ανεμίζει ένας άνθρωπος.  

... και μετά ίσως προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου γιατί σε κάποια φάση νιώθω ότι έτσι πάει η ιστορία, και ότι το μέλλον δεν χτίζεται με κάποια πρόοδο από τα παλιότερα στα νεότερα χρόνια, ότι όντως πάει σε κύματα, και είναι ψευδαίσθηση το ότι αφήνουμε παρακαταθήκη πολιτισμού για τα παιδιά μας - τα παιδιά, και τα εγγόνια πιο πολύ - θα χαθούν στην θολούρα της δικιάς τους ζωής και των θεμάτων της και πιο δύσκολα θα εκτιμήσουν αυτό που τους άφησες (τι ωραία δικαιολογία να μην τους αφήσω τίποτα ειδικά εγώ - η καλύτερη!). η τεχνολογική πρόοδος - άλλο πράγμα - θα συνεχίζεται μέχρι να αφανιστούμε σαν είδος - εν πάσει περιπτώσει - δεν έχει να κάνει με την ψυχική που θα μείνει ακριβώς ίδια όπως είναι τώρα, και όπως ήταν τότε που σταυρώνανε τον Χριστό, εκτελούσαν τον Σωκράτη.. και χειρότερα. σκέφτομαι τις ιδέες από την επιστημονική φαντασία - το Φαρενάιτ 45κάτι (ποτέ δεν θυμόμουν το πόσο) - όπου μάθαιναν οι άνθρωποι κάποια βιβλία απ' έξω για να μείνουν κάποια καθώς τα καίγαν όλα. δυστυχώς στην σημερινή εποχή δεν χρειάζεται να κάψεις βιβλία - μπορείς να τα κρατάς σε άπειρα μεγάλους χώρους και να τα χαίρεσαι και να λες πόσο πολυτισμένοι είμαστε (είναι από το πολύ + πολιτισμένος) - κάποιοι επιστήμονες όμως μόνο θα μπορούν να τα διαβάσουν και να τα καταλάβουν. εμείς δεν χρειάζεται..

πρέπει να σκεφθώ κάτι πολύ ποιητικό και ρομαντικό για να λήξω αυτό το κειμενάκι που προχωράει σε ονειρικό ρυθμό κάπως αποστασιοποιημένο από την πραγματικότητα έξω από το δωμάτιό μου. όταν θα ακούω κραυγές και χτύπους θα κάθομαι σαν ποντικάκι στην γωνίτσα και θα κουνάω την μυτούλα μου και θα σκέφτομαι πόσο χέστης είμαι και όμως θα εκτιμάω την αξία να παραδέχομαι ότι ο ηρωισμός και αυταπάρνηση δεν μου ταιριάζει, στα παιχνίδια ρόλων πάντα επιλέγω true neutral ή neutral good χαρακτήρα, τελευταία γένους θηλυκού (άσχετο, απλά ήθελα να το πω). κατά βάθος θέλω να πιστεύω ότι αν συμβεί κάτι πραγματικά κακό, θα σταθώ στο ύψος των περιστάσεων, τα πράγματα όμως πλησιάζουν επικίνδυνα σε ακραίες καταστάσεις και πλέον δεν είναι σίγουρο ότι το κακό, έστω και στατιστικά, σπάνια θα συμβεί - οπότε το στατιστικό στοιχείο δεν σε προστατεύει πια, ούτε το γεγονός ότι ζεις στις Δυτικές κοινωνίες (όχι συνοικίες), οπότε σκας και κάθεσαι φρόνιμος, σαν φρονι-μύτης.

θυμάμαι τότε, κάποτε, σε κάποιες εκλογές, όταν μπήκε η ΧΑ στην Βουλή, λέγαμε πάνω κάτω τα ίδια - για την απογοήτευση από την κοινωνία και τους δύσκολους καιρούς που ερχόντουσαν. ήρθαν και ακόμα έρχονται, εγώ μάλλον ξεχάστηκα λίγο και έκανα μια παύση.. και χάνομαι..

όταν σφίξουν τα πράγματα θα καταλάβουμε γιατί όλη η τότε Γερμανία ανεχόταν το τρίτο ράιχ. με κατακτητές και δωσίλογους δεν θα συνεργαστώ όμως. λέω. με εσωτερικό εχθρό πάλι δεν ξέρω. ποιά πλευρά θα επιλέξω; στα βασανιστήρια.. εκεί δεν ξέρω, δεν θέλω να το σκεφθώ. όπως δεν θέλω να τον σκεφθώ τον θάνατο. κάποιος τον σκέφθηκε και τον έφερε σαν δώρο να το δούμε όλοι και να τον ξαναντικρίσουμε. όλοι χάνουν τις ζωές τους, κάποιοι παθαίνουν ατυχήματα, κάποιους τους σκοτώνουν, κάποιοι αυτοκτονούν από απελπισία. αλλά έτσι κάποιος να μας δείξει αυτή την διαδικασία σε αργή κίνηση - εγώ τουλάχιστον δεν το έχω ξαναδεί, και φυσικά άλλο να το βλέπεις και άλλο να το σκέφτεσαι σαν μια περίπτωση στην ιστορία. και οι άλλοι να πατούν το πόδι τους και να λένε πέθαινε. πέθαινε. σκασίλα μου. σε κέρδισα. να μάθεις. τι θα μάθει αυτός που πεθαίνει; ήδη ξέρει ΠΑΡΑ πολλά, δεν χρειάζεται να μάθει τίποτα - ίσως να έχουμε να μάθουμε πολλά εμείς. και όχι απ' αυτά που με στόμφο ενός κακού δασκάλου από το The Wall μας επιβάλλει η κυβέρνηση.

 989 λέξεις; τέλος πάντων πάντα πάτωνα στην έκθεση έτσι και αλλιώς. το πέρασα και από έναν ορθογράφο, δεν λέω ποιόν, τον κύριο ... δεν λέω.

(η εικόνα είναι από εδώ: https://en.wikipedia.org/wiki/The_Ninth_Wave)