ψάρι που κουνιέται πέρα δώθε

μερικές φορές νιώθω σαν το ψάρι που το πιάσαν μόλις, που κουνιέται πέρα δώθε πολύ πολύ και σιγά σιγά βαριανασαίνει και σταματάει να κουνιέται, μόνο εκείνο πεθαίνει και εγώ παίρνω αναπνοές, κλείνω τα μάτια μου και χάνομαι από την πραγματικότητα για λίγο, ναι έχω αυτό το προνόμιο. κάποιος άνθρωπος και κάποιοι άνθρωποι ανεβάζουν τον πήχη - έχουν προϋπάρξει και άλλες απεργίες πείνας, καμία δεν την ζήσαμε όμως, και δεν την ζήσαμε έτσι, δεν νιώσαμε και εμείς εν μέρει δολοφόνοι μαζί με την στενόμυαλη μισητή εδώ και καιρό μα εξοργιστικά μισητή πια κυβέρνηση. και δεν το αλλάζει τίποτε πια.

κάθομαι στο δωμάτιό μου και έχει ησυχία έξω όντως - ακούω το τικ τακ ρολογιού (όχι της Πλάτωνος), τα έξω σκυλιά και τους λέβητες. αν φυσούσε προς τα εδώ ενδεχομένως να άκουγα και συνθήματα από το σύνταγμα. ναι - παρόλο που είμαι στον Χολαργό μερικές φορές ακούγονται. νομίζω πως δεν είναι ιδέα μου. ή ήταν κάποιο φάντασμα συνθημάτων και διαδηλώσεων από παλιά που έχει σφηνωθεί στο αριστερό μου αυτί και με ξυπνάει μερικές φορές που νιώθω τύψεις.

εκνευρίζομαι και απογοητεύομαι και κάνω σαν αυτό το ψαράκι παραπάνω με ανθρώπους που βγάζουν τέτοιο μίσος και μένος προς τους "κατά συρροή δολοφόνους", συν την διδακτικότητα. απορώ και θαυμάζω τους ανθρώπους άλλους που έχουν την υπομονή να κάτσουν και να τους εξηγούν και να τους κάνουν διάλογο. ντρέπομαι για την ανθρωπότητα και τον εαυτό μου ως μέλος της - και συνειδητοποιώ ότι πάλι έχω ξεχάσει τι είμαστε στην πραγματικότητα, ποιά είναι η πραγματική υπόστασή μας καλά κρυμμένη πίσω από στρώσεις πολιτισμού και δημοκρατικής παράδοσης για την οποία κάποιοι άλλοι πάλεψαν. έτσι και αλλιώς πάλεψαν, στο παρελθόν πάλεψαν, εγώ το βρήκα έτσι..

***

(πάντα ήθελα να βάλω τέτοια αστεράκια σε κείμενο. είναι πολύ ωραία)

θα ήθελα να ακούσω κανένα παλιό καλό τραγούδι, να βυθιστώ σε σκέψεις για κάτι άλλο, για τον έρωτα, μα κάτι δεν μ' αφήνει. θάνατος ενός απεργού πείνας φέρνει την πολιτική στο προσκήνιο, της αφαιρεί τα κωμικοτραγικά στοιχεία και την απογυμνώνει, φυσάει και μου παίρνει το απολιτίκ καπέλο, την ανεμελιά και το χαμόγελο. προσπαθώ να φανταστώ την παγερή αδιαφορία και το πείσμα / σκληράδα / αδικία / κοινωνικό δαρβινισμό γύρω μου για πληθώρα θεμάτων και θλίβομαι.

ή μήπως δεν είναι πολιτική - μήπως είναι η απλή αποστροφή από τον θάνατο, η αντιμετώπιση ενός από τα βαρύτερα ταμπού και φόβητρου της ανθρωπότητας και της σημαίας της τραγικότητάς της; που την ανεμίζει ένας άνθρωπος.  

... και μετά ίσως προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου γιατί σε κάποια φάση νιώθω ότι έτσι πάει η ιστορία, και ότι το μέλλον δεν χτίζεται με κάποια πρόοδο από τα παλιότερα στα νεότερα χρόνια, ότι όντως πάει σε κύματα, και είναι ψευδαίσθηση το ότι αφήνουμε παρακαταθήκη πολιτισμού για τα παιδιά μας - τα παιδιά, και τα εγγόνια πιο πολύ - θα χαθούν στην θολούρα της δικιάς τους ζωής και των θεμάτων της και πιο δύσκολα θα εκτιμήσουν αυτό που τους άφησες (τι ωραία δικαιολογία να μην τους αφήσω τίποτα ειδικά εγώ - η καλύτερη!). η τεχνολογική πρόοδος - άλλο πράγμα - θα συνεχίζεται μέχρι να αφανιστούμε σαν είδος - εν πάσει περιπτώσει - δεν έχει να κάνει με την ψυχική που θα μείνει ακριβώς ίδια όπως είναι τώρα, και όπως ήταν τότε που σταυρώνανε τον Χριστό, εκτελούσαν τον Σωκράτη.. και χειρότερα. σκέφτομαι τις ιδέες από την επιστημονική φαντασία - το Φαρενάιτ 45κάτι (ποτέ δεν θυμόμουν το πόσο) - όπου μάθαιναν οι άνθρωποι κάποια βιβλία απ' έξω για να μείνουν κάποια καθώς τα καίγαν όλα. δυστυχώς στην σημερινή εποχή δεν χρειάζεται να κάψεις βιβλία - μπορείς να τα κρατάς σε άπειρα μεγάλους χώρους και να τα χαίρεσαι και να λες πόσο πολυτισμένοι είμαστε (είναι από το πολύ + πολιτισμένος) - κάποιοι επιστήμονες όμως μόνο θα μπορούν να τα διαβάσουν και να τα καταλάβουν. εμείς δεν χρειάζεται..

πρέπει να σκεφθώ κάτι πολύ ποιητικό και ρομαντικό για να λήξω αυτό το κειμενάκι που προχωράει σε ονειρικό ρυθμό κάπως αποστασιοποιημένο από την πραγματικότητα έξω από το δωμάτιό μου. όταν θα ακούω κραυγές και χτύπους θα κάθομαι σαν ποντικάκι στην γωνίτσα και θα κουνάω την μυτούλα μου και θα σκέφτομαι πόσο χέστης είμαι και όμως θα εκτιμάω την αξία να παραδέχομαι ότι ο ηρωισμός και αυταπάρνηση δεν μου ταιριάζει, στα παιχνίδια ρόλων πάντα επιλέγω true neutral ή neutral good χαρακτήρα, τελευταία γένους θηλυκού (άσχετο, απλά ήθελα να το πω). κατά βάθος θέλω να πιστεύω ότι αν συμβεί κάτι πραγματικά κακό, θα σταθώ στο ύψος των περιστάσεων, τα πράγματα όμως πλησιάζουν επικίνδυνα σε ακραίες καταστάσεις και πλέον δεν είναι σίγουρο ότι το κακό, έστω και στατιστικά, σπάνια θα συμβεί - οπότε το στατιστικό στοιχείο δεν σε προστατεύει πια, ούτε το γεγονός ότι ζεις στις Δυτικές κοινωνίες (όχι συνοικίες), οπότε σκας και κάθεσαι φρόνιμος, σαν φρονι-μύτης.

θυμάμαι τότε, κάποτε, σε κάποιες εκλογές, όταν μπήκε η ΧΑ στην Βουλή, λέγαμε πάνω κάτω τα ίδια - για την απογοήτευση από την κοινωνία και τους δύσκολους καιρούς που ερχόντουσαν. ήρθαν και ακόμα έρχονται, εγώ μάλλον ξεχάστηκα λίγο και έκανα μια παύση.. και χάνομαι..

όταν σφίξουν τα πράγματα θα καταλάβουμε γιατί όλη η τότε Γερμανία ανεχόταν το τρίτο ράιχ. με κατακτητές και δωσίλογους δεν θα συνεργαστώ όμως. λέω. με εσωτερικό εχθρό πάλι δεν ξέρω. ποιά πλευρά θα επιλέξω; στα βασανιστήρια.. εκεί δεν ξέρω, δεν θέλω να το σκεφθώ. όπως δεν θέλω να τον σκεφθώ τον θάνατο. κάποιος τον σκέφθηκε και τον έφερε σαν δώρο να το δούμε όλοι και να τον ξαναντικρίσουμε. όλοι χάνουν τις ζωές τους, κάποιοι παθαίνουν ατυχήματα, κάποιους τους σκοτώνουν, κάποιοι αυτοκτονούν από απελπισία. αλλά έτσι κάποιος να μας δείξει αυτή την διαδικασία σε αργή κίνηση - εγώ τουλάχιστον δεν το έχω ξαναδεί, και φυσικά άλλο να το βλέπεις και άλλο να το σκέφτεσαι σαν μια περίπτωση στην ιστορία. και οι άλλοι να πατούν το πόδι τους και να λένε πέθαινε. πέθαινε. σκασίλα μου. σε κέρδισα. να μάθεις. τι θα μάθει αυτός που πεθαίνει; ήδη ξέρει ΠΑΡΑ πολλά, δεν χρειάζεται να μάθει τίποτα - ίσως να έχουμε να μάθουμε πολλά εμείς. και όχι απ' αυτά που με στόμφο ενός κακού δασκάλου από το The Wall μας επιβάλλει η κυβέρνηση.

 989 λέξεις; τέλος πάντων πάντα πάτωνα στην έκθεση έτσι και αλλιώς. το πέρασα και από έναν ορθογράφο, δεν λέω ποιόν, τον κύριο ... δεν λέω.

(η εικόνα είναι από εδώ: https://en.wikipedia.org/wiki/The_Ninth_Wave)