ας προσπαθήσω να δημοσιεύσω μερικά αποσπάσματα συγκεντρωμένα, α-λα Πεσσόα, που όσο και να με ελκυε, ακόμα δεν έχω καταφέρει ούτε καν να ξεκινήσω να τον διαβάσω.
νιώθω την ανάγκη να επικεντρώνομαι σε έναν άνθρωπο. και με φίλο άμα βγω θα νιώθω ότι απατώ την σχέση. ασε το τι γίνεται άμα βγω με κάποια πρώην.
πραγματικά time and time again, συνειδητοποιώ πως όλα αυτά τα 25+ χρόνια που ζω στην Ελλάδα, το μόνο που δεν έχει αλλάξει καθόλου είναι η μονότονη φωνή του ηχογραφημένου έξυπνου (playing the race card? playing the class card?) μυνήματος του παλιατζή.
στην αρχή είδα ένα όνειρο που δεν ήταν καθόλου καλό. δεν το θυμάμαι τώρα, μου έρχεται μια γενικότερη αίσθηση και κάτι αναλαμπές / εικόνες, αλλά δεν μπορώ να τις συνδέσω. ξύπνησα μέσα στην νύχτα, με έτρωγαν τα κόκκαλα, πήγα και κατούρισα, και ξαναξάπλωσα αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ για πολύ ώρα - ίσως επειδή χόρτασα ύπνο το μεσημέρι. με ξαναπήρε σιγά σιγά ο ύπνος - και απλά θυμάμαι πως εκείνη την στιγμή θυμόμουν πως το όνειρο που είδα ήταν πολύ weird, με την κακή έννοια
θυμάμαι ένα διαμέρισμα με παράθυρα μόνο σε μια πλευρά ενός τοίχου, όπως στην πεύκη, θυμάμαι ένα γατί σαν τον μύτη, θυμάμαι που σε κάποια φάση μπήκε ένα πλήθος μεγάλο κόσμου, και πέρασε κυριολεκτικά μέσα από το διαμέρισμα, και έφυγε, θυμάμαι πως με κάλεσε ένας γείτονας για να δω κάτι στον υπολογιστή του, και πως μου έδωσαν αυτός και η γυναίκα του κυριολεκτικά στην αγαλιά μου μια μεγάλη ποσότητα φαγητού που ξεχείλιζε από τα χέρια μου και έπεφτε κάτω, και έκαναν αχ και ουχ και αυτοί και εγώ, καθώς προσπαθούσα να σηκώσω κομμάτια από κρεμώδη κεϊκ από το πάτωμα
по-моему "самоирония" - когда себя иронизируешь вслух, при разговоре, возникает именно как защитная реакция - типа, стратегическое принижение себя. а может ты имеешь в виду самоиронию, как инструмент борьбы с автоматическими негативными мыслями? я не очень согласен- я предпочел-бы опять же все эти негативные мысли брать всчёт, и просто их отбрасывать, основываясь на том-же, что этот мужик говорит - что наш организм направлен....
παλιά που είχαμε για screen saver τον ουρανό με τα άστρα που πήγαιναν προς εσένα, ή πήγαινες εσύ προς αυτά, δεν είμαι σίγουρος - τον ουρανό που στον Norton Commander ζωγραφιζόταν με ψευδογραφικά, δηλαδή με τελίτσες που γινόντουσαν αστεράκια και μετά @παπάκια (μην πω παπαράκια - και θυμάστε τι χαρακτήρα χρησιμοποιούσαμε για την έκφραση κότσια ή αρχίδια στον παλιό καλό καιρό του mIRC).. το θυμήθηκα τώρα το screen saver καθώς το βλέμμα μου καρφώθηκε και παρέμεινε σαλεμένο, ζαλισμένο και μεταίωρο (και ας μην κάνει νόημα) στο αναβοσβήνοντα κέρσορα της κονσόλας του υπολογιστή - και στις μνήμες που επαναφέρει αυτό το μικρό τσουτσούνι που απλά εμφανίζεται και εξαφανίζεται, σαν τον χτύπο της καρδιάς και την επόμενη σύνδεση που μας έρχεται στο μυαλό, που είναι το αδιάφορο, το σημαντικό, μέχρι να γίνει ενοχλητικό τιν-τιν του μηχανήματος παρακολούθησης καρδιακής λειτουργίας σε εντατικές.
segodnia vo sne - ja potixonku vspominaju - ja i v parikmaxerskuju xodil (gde mest ne bilo), i krov sdaval (sdal, no dolgo iskal, zachli-li mne eto v donorskuju kartochku)
σήμερα είδα να βοηθάω τον Γκορμπατσέβ να προχωρήσει σε ένα διάδρομο που έμοιαζει με Σινικό τείχος, σαν να ήταν χειμόνας επίσης, και σε κάποια φάση του είπα να ανέβει πλάγια και να προχωρήσει έτσι, και μετά τον κατέβασα, ρισκάροντας την μέση μου, καθώς ήταν πολύ βαρύς (αλλά πρώην ΓΓ, καταξιωμένη προσωπικότητα, και πρωταγωνιστής σε εξελήξεις παγκόσμιας ιστορικής σημασίας και εμβέλειας, αν και όχι και πολύ λαμπρής - τι είναι η μέση μου μπροστά σε αυτόν, χαλί θα γίνω..) - καπου διάβαζα γι' αυτόν πρόσφατα, γι' αυτό τον είδα, κατά πάσα. είδα και άλλα πράγματα τα οποία βέβαια δεν τα θυμάμαι τώρα.
09/12/2021
σήμερα.. αχ τι είδα σήμερα.. είδα ένα πελώριο όνειρο πάλι που ήταν συνδυασμός από πολλά κομματάκια - και θυμάμαι δύο συγκεκριμένες "διαδραστικότητες" - 1) ότι βρέθηκα να ψάχνω και να τριγυρνάω γύρω από το εξοχικό του Μάνου, έψαχνα να ποτίσω τα φυτά / δέντρα, να σκουπίσω πράγματα, πεσμένες βελόνες, να κάνω δουλειές - να περιεργάζομαι όλο το γύρω γύρω ψυχικό περιβάλλον που στηνόταν όταν πήγαινα εκεί - π.χ. πως θα πάω, πως θα γυρίσω, ο δρόμος που οδηγεί από την Σαρονίδα στην Ανάβυσσο - τέτοια πράγματα - και στις σκέψεις για το πότισμα και αν πρέπει να αφήσω ανοιχτή ή κλειστή την θύρα εισόδου, - σκέφθηκα χαρακτηριστικά να παραιτηθώ (махнуть рукой), έχοντας θυμηθεί πως ο Μάνος δεν ζει πιά, και το σπίτι αυτό δεν του ανήκει, και δεν βοηθάω σε κανέναν τριγυρνόντας εκειπέρα.
2) έψαχνα για πολύ ώρα να βρω μια κυρία από ένα άλλο όνειρο (ξεκάθαρα εδώ όντως συνεχιζόταν ένα όνειρο που είχα δει παλιότερα - αλλά εντάξει δεν είναι τιποτα παράξενο, - εξηγείται κάπως) - με είχε πάρει τηλέφωνο και μου είχε πει οτι έμενε σε τάδε και τάδε διεύθυνση, την οποία και δεν την άκουσα καλά, και δεν την είχα σημειώσει και πολύ καλά σε ένα χαρτί - ήταν αριθμός 53 ή 57, και πάνω και κάτω είχα σημειώσει άλλους αριθμούς που με μπέρδευαν - αυτή και καλά αναγκάστηκε να πάει να μείνει εκεί επειδή νοίκιασε το σπίτι που έμενε - τέλος πάντων και δεν εξέταζα την ορθότητα της απόφασής της αυτής - απλά έπρεπε να την επισκεφθώ επειδή δεν είχε κανέναν άλλον να την επισκεφθεί - κάτι τέτοιο - και πήγαινα σε αυτή την διεύθυνση, και ήταν ψιλοσκοτεινά, μια γειτονια όχι πάρα πολύ ήρεμη, και ήταν ένα σπίτι σαν πολυκατοικία πενταόροφη προκάτ όπως στην παλιά ΕΣΣΔ (χρουσιόβκα?) - ανάμεσα σε πολλές που ήταν έτσι σε σειρά, και ήταν στον 4ο ή 5ο όροφο, και καθώς έψαχνα το δωμάτιό της είχα αμφιβολία μήπως έκανα λάθος τον όροφο. Γενικά η διάταξη των δωματίων έμοιαζε με νοσοκομείο - είχαν και νούμερα τα δωμάτια, και υπήρχαν πτέριγες. Τώρα που το σκέφτομαι ακριβώς σαν νοσοκομείο ήταν, το οποίο το επισκεπτόμουν στην πραγματικότητα όταν έπρεπε να επισκεφθώ τον Μάνο. Και δεν την έβρισκα με τίποτα, δεν θυμόμουν και πως έμοιαζε - και μετά όταν έφυγα σε κάποια φάση με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ξανά που είναι, και της είπα ότι όντως πέρασα από εκεί - και μίλησα με την κυρία που της είχα ζητήσει οδηγίες - και λέω - α, εγώ είμαι που σας επισκέφθηκα πιο πριν και έψαχνα την κυρία Ιωάννα (κυρία Ιωάννα ήταν νομίζω η σπιτονοικοκυρά μου όταν έμενα στα Πετράλωνα, και την επισκεφτόμουν κάπου κοντά στην Αχαρνών, και πλατεία Βικτωρίας κάθε μήνα για να της δώσω το ενοίκη, και αισθανόμουν weirdly γιατί σε κάποια φάση με έβλεπε ίσως λίγο σαν τον εγγονό της - ή έτσι αισθανόμουν εγώ, χωρίς να το θέλω..) - τέλος πάντων, όταν ξαναμπήκα σε εκείνο το κτήριο και τους ξαναβρήκα - ή μπορεί απλά να πήρα τηλέφωνο - εκείνη η κυρία μου είπε ότι η κυρία Ιωάννα είχε πονοκέφαλο και δεν μπορεί να έρθει... τέλος πάντων ιστορία ολόκληρη.
αρχικά όμως ήθελα να πω αυτό: ότι οι τρίχες στο κεφάλι μου δεν έχουν ομοιόμορφη ποιότητα και πάχος - τώρα ιδίως που έχω μεγαλώσει έχω τρία (;) είδη τρίχας - την τρίχα που φτιάχνει μπούκλα και είναι μεσαίου πάχους, την τρίχα λεπτή ίσια, την τρίχα που είναι μπουκλιαστή και χοντρή, σαν πουτσότριχα, συγγνώμη για την λέξη, και την τρίχα χοντρή ίσια.
προχθές είπα σε μια κοπέλα στην προπόνηση που άρχισε να τρίβει ξαφνικά το μάτι της, πως νόμιζα ότι έπεσε ένα σκουπίδι από το πόδι μου και της έπεσε στο μάτι, και δεν της φάνηκε καθόλου αστείο. εμένα μου αρέσει να κάνω τέτοια αστεία γιατι μερικές φορές μεταφέρομαι στην χρονική περιόδο του δημοτικού όπου τέτοια αστεία ήταν μια καθημερινότητα και δεν σκεφτόμουν αν είναι proper ή unproper... τώρα που το σκέφτομαι ότι και να έλεγα, δεν αναρωτιόμουν αν είναι έξυπνα ή όχι - όλα έξυπνα μου φαινόντουσαν χοχο.