"ντπ" (whatever)

είναι διακοπές και κοιμάμαι πολύ. ξυπνάω σχετικά νωρίς γιατί έχω συνηθίσει και επιπλέον με ξυπνάει το γατόνι μου. μετά κοιμάμαι το μεσημέρι, χοντρικά λίγο πιο μετά από το φαγητό. από εκείνο το μεσημεριανό ύπνο, όπως συνηθίζουμε πολλοί άνθρωποι, ξυπνάω σαν ζόμπι και για κάποια ώρα ξανακοιμάμαι ή σηκώνομαι και ξαναπέφτω.

σε έναν από τέτοιους ύπνους πριν από λίγο έβλεπα τον γάτο μου που στα αλήθεια μου έγλυφε το πίσω μέρος του κεφαλιού, απλά στο όνειρο σε κάποια φάση έκανα διάφορα πράγματα, και συγκεκριμένα, προσπαθούσα να μπω στην μπανιέρα, και αισθανόμουν ακόμα το γλύψιμο στο κεφάλι, και συνειδητοποιώ ότι το γατί έχει ανέβει μαζί μου και είναι πάνω στους ώμους μου χωρίς καθόλου να με βαραίνει (εντύπωση) - γι' αυτό το παίρνω και το κατεβάζω, η γλώσσα του όμως είναι ακόμα εκεί, και πως γίνεται αυτό - και το βλέπω να είναι μπερδεμένος, σαν να μου επιβεβαιώνει τους φόβους μου, ότι η γλώσσα του έσπασε από την ρίζα της και έμεινε πάνω να συνεχίζει να γλείφει το πίσω μέρος του εγκεφάλου μου, και στην ίστατη προσπάθεια την ξεκολλάω με τα χέρια, και την χώνω στο στοματάκι του γατιού και βλέπω, ψιλομπήκε στην θέση της, και κρατάω τα δάχτυλά μου σταυρωμένα και ελπίζω ότι το σάλιο του γατιού θα κάνει μαγικά πράγματα και η επταψυχότητά του επίσης και θα κολλήσει μόνη της η γλώσσα. το ελπίζω ακόμα.

επήσης σήμερα έβλεπα διάφορα από τα blogs ανθρώπων στο φάσμα αυτισμού που προσπαθούσαν να εξηγήσουν κάποιες βασικές έννοιες και καταστάσεις που βιώνουν, και προσπαθούσα να κάνω identify with them. κάποιες φορές το πετύχαινα, κάποιες όχι και τόσο. δηλαδή δεν "προσπαθούσα" συνειδητά, απλά μελετούσα τον εαυτό μου αν κάνει identify ή όχι. και μετά πλένοντας τα πιάτα, ή καθαρίζοντας ένα πορτοκάλι και μελετώντας αν είναι πιο εύκολα μασίσιμο όταν έχεις βγάλει την φλούδα με μαχαίρι ή όταν την έχεις βγάλει με τα χέρια, σκέφθηκα πως η θεωρία μου θα μπορούσε να είναι ότι όλοι μας είμαστε στο φάσμα αυτισμού, και μια μικρή σχετικά ομάδα κάποιων πέρασε τους κανόνες της νευροτυπικότητας ("σαν" κάποιας μορφής Βίβλο) στους οποίους δια ροπάλου έπρεπε όλοι να προσαρμοστούμε, κάποιοι με περισσότερη, κάποιοι με λιγότεροι προσπάθεια. και δεν το γνωρίζουμε, και το αρνούμαστε με όλο μας το είναι, γιατί αυτό ήταν μέρος του προγραμματισμού.

γιατί δεν μπορούμε να ξέρουμε.. πόσο βασανίζονται ο καθένας για να φορέσει το κοινωνικά αποδεκτό αυτό προσωπείο, τι έχει περάσει για να μην μπορεί να ανεχτεί την πιθανότητα να ανήκει στο φάσμα αυτισμού όχι μόνο ο εαυτός του, αλλά και όσοι μοιάζουν "κανονικοί" γύρω του.

και αν το "κανονικό" δεν ήταν ποτέ κανονικό; αν η "κανονικότητα" είναι ένα πολιτικόκοινωνικό εργαλείο για να φέρει όλους τους μετέχοντες σε μια κοινότητα - που υπό αρχικές, ανεπηρέαστες συνθήκες - θα ήταν όλοι διαφορετικοί, με τον διαφορετικό τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς (ώστε να μην υπάρχει συμπεριφορά "αποκλείνουσα") σε ένα κοινό βαθμό αλληλοκατανόησης και πειθαρχίας;

ίσως να είναι ένα στάδιο από το οποίο να περνάμε όλοι - το στάδιο όπου η αμφισβήτιση βρίσκει βοηθό την φυσική προβολή ότι όλοι πάνω κάτω νιώθουμε με τον ίδιο τρόπο - και τέλος πάντων δεν είμαι κάτι διαφορετικό. και κάπως δυσκολεύεται να το χωρέσει το μυαλό μου - ωστόσο είναι κάτα κάποιον τρόπο μια κάποια άνεση να σκέφτεσαι πως δεν χρειάζεται να προσποιείσαι πάντα, δεν χρειάζεται να κάνεις και άλλη και άλλη προσπάθεια να χωρέσεις στις προσδοκίες που έχουν όλοι από σένα...