entaxei

20/06/2022

αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο να γράφω, αν αξίζει τον κόπο οτιδήποτε, μιας και έχω αποδομήσει στο μυαλό μου οτιδήποτε έχει να κάνει με ωφελιμιστική διάσταση του κόπου. ή ίσως το ανάποδο. ωφελιμιστική διάσταση αυτουνού που απαιτεί κόπο. αφού βασικά δεν αξίζει τίποτα, προς τι έστω και ελάχιστος κόπος;

είναι πάλι καλοκαίρι, ειναι πάλι αθήνα το καλοκαίρι, μοιάζει να μην έχει αλλάξει κάτι, όπως τόσα πολλά καλοκαίρια χαμένα στο χρόνο, εικόνες μόνο στην δικιά μου μνήμη, γιατί στιγμές δεν μοιράστηκα με κανέναν, παρά σκόρπιους ελάχιστους ανθρώπους που δεν συνδέονται μεταξύ τους, και χρονικά απέχουν ο ένας από τον άλλον κάτι αιωνιότητες.

δεν έχει αλλάξει κάτι, λέει η εσωτερική μου φωνή, γιατί δεν κάνω τον κόπο να αλλάξω οτιδήποτε, προφανώς γιατί δεν έχω καταλάβει την αξία του "αλλάζειν".

φυσσάει, και το καλοκαίρι όταν φυσσάει δημιουργείται αυτή η παραδοξότητα, απο την μια θυμάμαι τον Μ. να λέει - αχ φύσα, θυμάμαι ανθρώπους που ανοίγουν τα παράθυρα στα αμάξια όταν οδηγούν και βγάζουν το χέρι τους έξω, και άλλες φορές κάνουν με το χέρι σαν να πιάνουν τον αέρα, και το χέρι έτσι όπως φαίνεται βγαλμένο από το παράθυρο είναι σαν να έχει μια δικιά του αυτόνομη ζωή και σαν να ευχαριστιέται τον αέρα, μιας και δεν έχει στώμα να πνιγεί με τον αέρα που θα έμπαινε σε αυτό με ιλλιγιώδη ταχύτητα.

το άρωμα είναι το καινούργιο αλκοόλ. μήπως γι' αυτό να έχω αυτόν τον ελαφρύ πονοκέφαλο; ή με πονάει το φως αυτής της οθόνης; ή το ένα είναι επειδή το άλλο; μήπως είναι το στερητικό σύνδρομο; δεν θα έπρεπε, αφού το μεσημεράκι ήπια ένα ποτήρι κρασί.

είδα ότι η νατάσα λυον από το ρασν ντόλ έχει γενέθλια στις 4 απριλίου.
πέρασα λίγο κόβιντ.
με βρήκε και με ξαναάφησε η α. ή εγώ την άφησα. πλέον έχω πάψει να το σκέφτομαι έτσι. βασικά προσπαθώ να μην το πολυσκέφτομαι γιατί πήρα απόφαση ότι δεν έχει νόημα. (βλ. αρχή όσων αφορά το προκραστινέσιο)
συνεχίζω να αγχόνομαι και να νιώθω ντισκόμφορτ με μαλακίες κατά τα άλλα. μικρές εμβόλιμες μαλακίες. βαρέθηκα. μια ζωή όμως τα ίδια.