musings

μια έντονη ανησυχία, όχι μόνο για πράγματα που μπορεί να συμβούν - απλώς για μια κατάσταση την οποία δεν την έχω κάνει internalize, δεν την έχω δεχτεί - οπως το να οδηγώ, ή να πάω το γατί μου στον κτηνίατρο. στο τελευταίο πιο πολύ άβολα αισθανόμουν σκεπτόμενος την φάση που θα γραπώνω το γατί και θα το βάζω στο κλουβί και θα ακούω να κλαίει.

σε τέτοιες καταστάσεις, κατά την προσμονή τους, νιώθω έντονη ανησυχία που με καταβροχθίζει και δεν έχω όρεξη/δύναμη να κάνω τίποτε άλλο (που να περιλαμβάνει κάποια προσπάθεια) μέχρι να κάνω εκείνα, να τελειώνουν.. η μάνα μου μου μιλάει για depression και τρόπους αντιμετώπισής του, και εγώ σκέφτομαι, ότι αυτό που εκείνη αντιλαμβάνεται ως depression σε μένα προκαλείται από πράγματα που εκείνη και η κοινωνία θέλουν από μένα να κάνω. ότι ένας πολύ ωραίος τρόπος καταπολέμησης αυτού του depression είναι να μην χρειάζεται να κάνω αυτά τα παραπάνω πράγματα εξαρχής (άρα να μην μετέχω στην κοινωνία με τους όρους που μου θέτει...; )

unfortunately accepting myself somehow falls in my mind into the same category as accepting the curse of being alone most of the time. of course, being alone has a myriad of advantages and many people would envy the ability to be able to stay alone whenever they like. well, I kind of envy the ability others have to NOT be alone whenever they like, or at least almost as often as they like.

i can be quite a sociable person and i can talk (i believe) about many topics and can maintain conversation- but in the end of the day i choose to not bind with people and avoid lasting relationships.. if i came to know a person and would even be interested in them, i think i would still cringe at the idea of them phoning or messaging me - i meet those persons in a place I frequent and i never prearrange those meetings, if I have a choice...

i almost always look at myself through the eyes of the others. but these eyes are never their real eyes, they are the projected composite eyes I make out myself in my mind. I find it difficult to trust directly what they say to me in conversation - I make my own opinion from all kinds of subtle things they do to me and adjust the projections accordingly. and it's quite often that I actually control their opinion about myself, trying to modify their impression about me, trying consciously to make them like me less...

what's a collapsed narcissist? how cruel the people may be..... (*) εννοώ είναι οι άνθρωποι που βρίζουν τους collapsed narcissists με αυτό το αποκλείοντα τρόπο (δεν το διάβασα το άρθρο ξανά, αλλά θυμάμαι την αντίδρασή μου)

*

(*) και αυτό πρέπει να είχε συμβεί κάπου τον μάρτιο του '23, κρίνοντας από την ονομασία του αρχείου.